LEKCYA XV. Pchnięcie proste (wprost)
DALSZY CIĄG ATAKÓW ZŁOŻONYCH
LEKCYA XIX.
Dla wykonania zwodzenia z przeciw-czwórki (górna linia) uczeńzaniknietę linię, przejdzie do trójki, wyciągając zupełnie ramię z rękągrzbietem na dół, bez wyskoku, i gdy nauczyciel odbije przeciw-czwórkę, uczeńją zwiedzie, przecho
dząc do liniitrójki, z ręką j. w., i da pchnięcie z wyskokiem.
Nauczyciel następnie odbije trójkę i odpowie dwójką, a uczeń, po ponownem odbiciuda przeciw-odpowiedź w tejże
liniii pchnie już swobodnie.
Zwodzenie z przeciw-trój ki (górna linia) odbywa się po
dobnie, t. j., że uczeń przejdzie z trójkido czwórki, wyciąga jąc ramię i zwracając rękę grzbietem na dół, bez wyskoku. Gdy zaś nauczyciel odbije z przeciw-trójki, uczeń zmyli odbi
cie, przechodząc do linii górnej czwórki i zamierzy pchnięcie
z wyskokiem.
Nauczyciel odbije czwórkę dla zakrycia się i odpowie
wlinii siódemki. Wtedy uczeń odbije ją znów i, wracając do pozycyi, daprzeciw-odpowiedź w linii siódemki i dotknie plastronunauczyciela.
LEKCYA XX.
Zwodzenie przeciw-czwórki i trójki w liniach dwójki i siódemki.
Zwodzenie (omylenie) przeciw-czwórki w liniisiódemki
odbywa się jaknastępuje:
Uczeń przechodzi z pozycyi czwórki do trójki, z ręką
grzbietem na dół, ramię wydłużone, bez wyskoku — nauczy
ciel pozuje przeciw-czwórkę, czego uczeń unika, opuszczając
koniec szpady w linii siódemki, i daje pchnięcie z wyskokiem, odbite w tejże linii, z odpowiedzią. Uczeń znów odbija tę
ZASADY FECHTUNKU. 63
siódemkę i daje przeciw-odpowiedź w tejże linii, dotykając tym razem plastronu.
Zwodzenie z przeciw-trójki w linii dwójki:
Uczeń przechodzi z trójki do czwórki, wyciągając ra mię, z ręką grzbietem na dół, bez wyskoku; nauczyciel odbija
zprzeciw-trójki, czego uczeń unika, opuszczając koniecszpa
dy na linię dwójki, i zamierzapchnięcie z wyskokiem, odbite i odpowiedziane w dwójce także przez nauczyciela. Uczeń
dwójkę odbija i daje przeciw-odpowiedź w tejże linii, dotyka jąc plastronu.
LEKCYA XXI.
Zwodzenia przeciw-siódemki i dwójki.
Uczeńprzechodzi z siódemki do dwójki, wyciągając ra mię, z ręką grzbietem na dół, bez wyskoku. Po odbiciu
unikaprzeciw-siódemki, przechodząc do linii dwójki i daje
wyskok dla pchnięcia w ósemce; gdy zaś nauczyciel odbije z dwójki iodpowie z trójki, uczeń odbije trójkę i, wracając do pozycyi, da przeciw-odpowiedź z trójki, z ręką grzbietem do
góry.
Zwodzenie z przeciw-dwójki:
Uczeń przechodzi z dwójki do siódemki, zwracając rękę
grzbietem na dół, z ramieniem wydłuźonem, bez wyskoku.
Po odbiciu w przeciw-dwójce unika skutków, wracając do
linii siódemki, i daje w niej pchnięcie z wyskokiem, które nauczycielodbija dla zasłonięcia się i odpowiada w linii gór
nej czwórki, po której odbiciu daje przeciw-odpowiedź wlinii górnej i dotyka plastronu.
LEKCYA XXII.
Zwodzenie pchnięć przeciwnych z linij dolnych w liniach górnych.
Uczeń przechodzi zsiódemkidodwójki i wyciąga ramię,
64 ZDROWA DUSZA W ZDKOWEM CIELE.
a uczeń myli zasłonę, wznosząckoniecszpady w linii górnej czwórki i zada pchnięcie z wyskokiem, które znów nauczyciel
odbije z czwórki i odpowie w tej samej linii. Następnie
uczeń odbije czwórkę i da przeciw-odpowiedźwczwórce, do
tykającplastronu.
Zwodzenie przeciw-dwójki w trójkę: Uczeń przechodzi
z dwójki w siódemkę dla odbicia, wydłużając ramię, bez wy skoku; nauczyciel odbija przeciw-dwójkę i gdy uczeń podnosi
koniec szpady w górnej trójce i daje wyskok, aby w tej linii dosięgnąćprzeciwnika—tenże odbija i także w tej linii odpo
wiada. Wtedy dopiero uczeń odbija ze swej strony i daje
przeciw-odpowiedź, dotykając plastronu.
Uwaga. Rozmaite ruchy, które przytoczyliśmy dla wy kazania, jak się zwodzi przeciw-pchnięcia we wszystkich li niach, nazywają się w fechtunku podwójnemi obejściami lub
podwajaniem szpady. Nie są to wyrażenia zbyt jasne, ale
ogólnie już przyjęte.
LEKCYA XXIII.
Zwodzenie odbić prostych i przeciw-odbić (zasłon).
Dlazmylenia odbicia z trójki i z przeciw-trójki, uczeń
przejdzie z czwórki do trójki, z ręką grzbietem na dół, ramię napół wydłużone, bez wyskoku.—a nauczyciel odbije wedle
reguły. Wtedy uczeńzmyli odbicietrójkowe, wracając na tychmiast do linii czwórki, nie dotykając szpady przeciwnika i z prawiewydłużonem ramieniem.
Uczeń wtedy zmyli przeciw-trójkę, wracając do linii
czwórki, wydłuży ramię zupełnie i da wyskok w linii czwórki. Pchnięcie to nauczyciel odbije w tejże linii i odpowie z dwój ki, aby uczeń mógłją odbić, wracając do wystawy,i dać prze ciw-odpowiedź w trójce, t.j. dotknąć plastronu, zrękągrzbie temnadół.
Aby zmylić odbicieproste z czwórki i z
przeciw-czwór-ki, uczeń przechodzi z trójki do czwórki, z ręką grzbietem na
ZASADY FECHTUNKU. 65
bija z czwórki; wtedy uczeń myli to odbicie, wracając na linię trójki, ramię prawiewydłużone—i po odbiciu przeciw-czwór-ki uczeń znowu myli tę przeciw-czwórkę, wracając do linii
trójki, i z wyskokiemdotyka plastronu.
Potem nauczyciel odbija trójkę dla zakrycia się i odpo
wiada z niej, a uczeń ze swej stronyodbija trójkę,- wracając dopozycyi, i daje przeciw-odpowiedź w tejże samej linii, do tykając znów plastronu.
Atak ten można urozmaicić, powtarzając go we wszy
stkichliniach czyli kierunkach.
/
Fig. 11.
LEKCYA XXIV.
Zwodzenie przeciw-czwórki i zwykłego odbicia z trójki.
Dlaomyleniaprzeciw-czwórkii zwykłegoodbicia z trój
kiuczeń przechodzi z czwórki do trójki; nauczyciel odbija
przeciw-czwórkę, zachowując nacisk szpady—igdy uczeń,uni
kając tej zasłony, przejdzie do trójki, nauczycieli trójkę od bije prawidłowo. Wtedy uczeń zmyli to odbicie, i przecho dząc w czwórkę, zechce dotknąć plastronu z wyskokiem. Nauczyciel odbije siódemkę i odpowie w tej samej linii, auczeń wtedy znów odbije i, wracając do wystawy, da prze
ciw-odpowiedź także na linii siódemki i z wyskokiem dotknie plastronu.
66 ZDROWA DUSZA W ZDROWEJ! CIELE.
Dla omyleniaprzeciw-trójki i prostego odbicia z czwór ki uczeń przechodzi z trójki w czwórkę i po odbiciu w trój ce zwodzi zasłonęprzeciw-trójki, przechodząc znów do czwór ki, którą nauczycielodbija. Uczeń następnie zwodzii tę za słonę, wracając do trójki, i daje pchnięcie z wyskokiem
w linii tej trójki.
Nauczycielzaleci uczniowi powtarzać te pchnięcia kil kakrotnie dla wprawy i abyumiał dotykać szpadąplastronu we właściwem miejscu. Może też sam po każdem odbiciu
odpowiadać, aby zaprawić ucznia do zasłon, wracając nogą z wyskoku, t. j. rozwinąć w nim konieczną w tych razach przytomność umysłu i bystrość poglądu, niezbędne przy do
brym fechtunku.
LEKCYA XXV.
Zwodzenie zasłon kręgowych i zasłon zwykłych, po których kręgowe następuję.
Uczeń dla wykonania tego np. z siódemki, gdy nauczy ciel rozpocznie z linii trójki, przeszkodzi temu, zniżając ko niec szpady ku dołowi, t. j. w siódemce, ale bez wyskoku.
Nauczyciel odbije siódemkę, którąuczeń zmyli, przechodząc
na linię ósemkii robiąc wyskok dla dotknięciaplastronu.
Zwodzenie odbić z trójki i septymy odbywa się tym sposobem, że gdy uczeń jest w wystawie, nauczycielprzejdzie
do zaczepki w linii górnej czwórki, a on zastawi się i przej
dzie do szóstki, bez wyskoku. Nauczyciel odbije z trójki,
którą uczeńzmyli, zniżając koniec szpady w siódemkę, i po
odbiciu uczeń znów zmyli siódemkę, przechodząc do linii ósemki, i z wyskokiemdotknie plastronu.
Uwagi o zwodzeniu zasłon. Dla zwiedzenia zasłony
potrzeba, aby przeciwnika sprowadzić do zastawienia się jak chcemy. Tak np. dla zwiedzenia zasłonyz siódemki, o czem było wyżćj, można zmusić przeciwnika do tej zasłony, czy to
zwodząc trójkę w linii dolnej, czy też szukając pchnięcia w górnej czwórce izniżając koniec szpady nalinię siódemki
ZASADY FECHTUNKU. 67
1 i- p. Że zaśrozpoczęcie ataku bywa zawszeprawie z trój
ki lub z górnej czwórki, z nich też przechodzimy szpadą, do hnij dolnychdla wywołania zasłony, którą zwieść, t.j. omy lić chcemy. Zwodzimy np. przeciw-czwórkę w linii dolnej
dla wywołaniazasłony z siódemki, aprzeciw-trójkę w linii dolnej dla wywołania zasłonyz dwójkii dla zwiedzeniabądź siódemki, bądź dwójki.
Trzy zasłony zwodzą się tym samym sposobem:
1) Przeciw-trójka—podwajając szpadę, będączajętym z trójki;
2) to samo z jedynki,
3) i z siódemki.
Można zwieść i dwójkę, wystawiając koniec szpady na
linii dwójki dla wywołania zasłony inagle podnosząc koniec
szpady w szóstce dla zwiedzenia.
Będąc w czwórce, zwodzi się tym samym sposobem za
słonę z dwójki, a z szóstki można zwodzić nietylko trójkę
i czwórkę, ale trojkę i dwójkę razem.
Przy złączeniu szpadąz czwórki, można zwieść trójkę ijedynkę, trójkę i przeciw-trójkę, trójkę isiódemkę.
Dlawywołaniajednak zasłony przeciwnika i wprowa
dzenia go w błąd co do naszych prawdziwych zamiarów, na
leży, powtarzamy to raz jeszcze, rękę wydłużać stopniowo, mierzyć dobrzeibłyskawicznie.
68 ZDROWA DUSZA W ZDROWEM CIELE.
LEKCYA XXVI.
Zwodzenie przeciw-zasłon zapomocą przecięcia szpady prze ciwnika ')•
Uczeń z wystawy wlinii górnej czwórki przejdzie do
szóstki,wyciągając ramię i grożąc pchnięciem w tymkierun ku. Nauczyciel odbije przeciw-czwórkę i zniży rękę, wzno
sząckoniec szpady; uczeń wtedy przetnie ją na linii szóstki
dla zwiedzenia przeciw-czwórki i zrobi wyskok dla dotknię cia plastronu.
Podobnie w przeciw-trójce i t. d.
Uwaga. Dla przecięcia szpady przeciwnika trzeba ko
niecznie, aby tenże zniżył rękę, a wystawił koniec szpady
ku górze.
Przecięciem uniknąć można: przeciw-czwórkę—
prze-ciw-czwórką, i zasłonę prostą ztrójki—siódemką. Po zwie dzeniuprzeciw-trójki zwodzi się czwórkę w linii dolnej it. p.
CZĘŚĆ CZWARTA.