I_2 Analiza badań - Architektura i urbanistyka bioklimatyczna

Analiza wiedzy, doświadczeń i badań nad wykorzystaniem energii światła słonecznego w miastach

Wprowadzenie

Jednym z celów pracy dysertacyjnej było zaprojektowanie tkanki urbanistycznej, której morfologia po-zwala na maksymalizację wartości energii słonecznej, docierającej do powierzchni budynków. Przed przystąpieniem do projektowania i porównywania wydajności poszczególnych rozwiązań autor posta-nowił przeanalizować dotychczasowe doświadczenia i badania w tej dziedzinie. W tym celu analizo-wano literaturę, czasopisma naukowe i branżowe. W poszukiwaniach analizoanalizo-wano także min. filmy dokumentalne i przyrodnicze. Celem autora było znalezienie jak największej ilości badań, doświadczeń, analiz mówiących o zależności pomiędzy określoną formą a możliwością minimalizowania zacienia-nia a zatem i potęgowazacienia-nia dostępności promieniowazacienia-nia słonecznego. Nie wyznaczano jakichkolwiek zakresów czasowych czy przestrzennych badania. Przeszukiwano głównie materiały dotyczące pro-jektowania urbanistycznego, historii urbanistyki. Analizowano także najnowsze artykuły naukowe wio-dących ośrodków badawczych. Na wiele tropów w badaniu naprowadziła autora min. seria artykułów Carlo Rattiego prowadzącego na Massachusetts Institute of Technology pracownię Senseable City Lab. Autor postanowił ze znalezionych i przeanalizowanych materiałów wybrać dane, które mogłyby być bezpośrednio pomocne w projektowaniu nowego typu założeń urbanistycznych. Jak okazało się w trakcie poszukiwań dostępny materiał jest bardzo obszerny. Głównie jednak dotyczy on relacji archi-tektura - słońce w dwóch aspektach - estetyce oraz zapewnieniu komfortowych i zdrowych warunków zamieszkiwania. Dopiero od lat 80’ XX wieku rozpoczęto analizowanie jak wyglądać powinna zabudowa miasta przy uwzględnieniu minimalizowania wzajemnego zacieniania. Mowa tu głównie o badaniach prekursora tego typu myślenia profesora Ralpha Knowelsa z University of Southern California, School of Architecture. Jego książka „Sun Rythm Form” wydana1981 r. jest współcześnie jedną z podstawo-wych publikacji w tym zakresie. Prawdziwe nasilenie poszukiwań zależności między formą struktury urbanistycznej a dostępnością promieniowania słonecznego rozpoczęło się zaledwie parę lat temu.

Współczesne badania zagranicznych ośrodków naukowych skupiają się na dostępności energii sło-necznej rozumianej jako potencjalne źródło energii odnawialnej. Najwięcej w tematykę wnosi tytanicz-na praca profesora Marka De Kaya z University of Tennessee, College of Architecture and Design, jego obszerne dzieło - wydana w 2014 trzecia edycja książki ”Sun, Wind & Light” była dla autora źródłem wiedzy i inspiracji. Także polscy badacze wnoszą wiele w tematykę optymalizacji dostępności energii słonecznej w strukturach zabudowanych. Badacze tacy jak profesor Dorota Chwieduk z Politechniki Warszawskiej, czy dr Katarzyna Zielonko - Jung także z Politechniki Warszawskiej wniosły wiele infor-macji wykorzystanych w niniejszej pracy.

Jednym z podstawowych założeń autora była analiza świata roślin i zwierząt. Miało to na celu znale-zienie cech ich budowy i zachowania, które zwiększają potencjał dostępu do energii słońca. Autor jest entuzjastą stosowania w architekturze a w tym przypadku także urbanistyce Biomimikry. Światową liderką w tej dziedzinie jest Janine Benyus jej wydana w 1997 roku książka „Biomimicry – Innovation Inspired by Nature” wzbudziła olbrzymie zainteresowanie w środowiskach naukowych wielu dziedzin.

Biomimikra (z greckiego bios – życie i mimesis – naśladować) jest nową dyscypliną, która zajmuje się badaniem w jaki sposób z różnorodnymi zagadnieniami radzi sobie przyroda. Odkryte rozwiązania przenosi się na płaszczyznę działalnościczłowieka. Biomimikra wskazuje, że ze świata

przyrodnicze-na sąsiedniej stronie:

II

go możemy korzystać nie poprzez materialną eksploatację surowców do analizy doswiadczeń zwe-ryfikowanych przez miliardy lat ewolucji. Obserwując wnikliwie przyrodę możemy wiele się nauczyć.

Energooszczędne budynki zaprojektowane na wzór wewnętrznej struktury kopca termitów, kleje in-spirowane przyczepnością łap gekonów, gumowe przyssawki wzorowane na zakończeniach odnóży ośmiornicy czy studia nad budową liści w celu skonstruowania bardziej wydajnych ogniw fotowoltaicz-nych to tylko niektóre z przykładów. Efektem końcowym „naśladownictwa” nie musi być obiekt podob-ny do wzorca, zawsze jednak wykorzystuje się zasadę jego działania. Janine Bepodob-nyus nazywa projekty tego typu „innowacjami inspirowanymi naturą”.

Znaleziony materiał jest niezwykle obszerny i wieloaspektowy. W pracy omówione zostały jednak je-dynie te zagadnienia, które autor uznał za najistotniejsze. Opisano przede wszystkim wyniki badań, których wnioski autor postanowił zaimplementować do projektowanych przez siebie struktur.

II_2.1 Priene, Milet, Olint - starożytne miasta greckie - forma i detale zabudowy mieszkaniowej a bierne pozyskiwanie energii słonecznej.

²²

Światło słoneczne jako ważny czynnik kształtujący formę urbanistyczną i architektoniczną wyko-rzystywane był już w III w. p.n.e. Kultury rozwijające się na Bliskim Wschodzie czy w rejonie Morza Śródziemnego, wytwarzały struktury dostosowane do lokalnych warunków klimatycznych. Strategie obejmowały zarówno ochronę jaki i otwarcie na działanie słońca. Celowo wykorzystywano go do po-prawy komfortu użytkowania budynków. Istnieje wiele przykładów budynków, osiedli i miast, których układ miał na celu pasywne chłodzenie latem i nagrzewanie zimą. Przykłady słonecznej urbanistyki i architektury odnajdziemy w Starożytnym Egipcie, Mezopotami, Persji, Grecji. Jednymi z najciekaw-szych realizacji są niektóre miasta starożytnej Grecji. W ich formie zastosowano szereg metod wpisania zabudowy w istniejący kontekst ukształtowania terenu, oraz warunki klimatyczne. Co niezwykle intry-gujące budowa takich miast związana była nie tylko z poprawą jakości życia, warunków higienicznych, kultem czy estetyką. Według Johna Perlina jest wysoce prawdopodobne, że projektowanie “słonecz-nych miast” w starożytnej Grecji związane było z brakami surowców energetycz“słonecz-nych. Wykorzystanie słońca jako źródła pozyskiwania energii cieplnej nastąpiło po odkryciu w Laurion niedaleko Aten boga-tych złóż srebra. Wytapianie srebra z rudy, wymagało użycia olbrzymich ilości węgla drzewnego. Jego wykorzystanie wzrosło znacząco także ze względu na gwałtowanie zwiększającą się liczbę populacji.

Nowi mieszkańcy w celu przygotowywania posiłków oraz ogrzewania się w zimie zużywali znaczne ilo-ści drewna. Jego zasoby zużywano także w celu budowy statków i budynków. Gotowanie, ogrzewanie i wytapianie przy użyciu drewna spowodowało wytrzebienie lasów. Pozbawiane ich wzgórza szybko ulegały erozji co dodatkowo negatywnie działało na pozostałą część środowiska. Brak drewna opało-wego wymusił jego sprowadzanie a handel nim stał się bardzo dochodowy. Im mniej było niezbędnego surowca tym droższy się stawał. Rosnące ceny wymusiły nawet zmiany w prawie regulujące tą gałąź handu. Ostatecznie braki w paliwa wymusiły na projektantach miast i budynków oraz na mieszkań-cach je zamieszkujących, zmiany pozwalające na pozyskiwanie energii słońca. Jak pisze Stanisława Wehle-Strzelecka “Konieczność oszczędzania nieodnawialnych zasobów energii przyczyniła się do narodzin i rozkwitu na tych terenach architektury słonecznej oraz rozwoju zasad projektowania i wznoszenia budyn-ków oraz planowania miast w sposób pozwalający na optymalne czerpanie korzyści z energii słonecznej w okresie chłodnych zim i zabezpieczanie ich przed przegrzaniem w okresie letnim”. Kolejnym argumentem przemawiającym za budową „słonecznych miast” i domów były względy zdrowia i dobrego samopo-czucia. Sokrates dowodził, iż budynki muszą być piękne i funkcjonalne zarazem. Promował rozwiązania

22. Analiza przeprowadzona na podstawie publikacji: Wehle-Strzele-cka, 2004, Architektura sło-neczna w zrównoważonym środowisku mieszkaniowym

· Stanisława Wehle-Strzele-cka, 2008, Rozwój koncepcji pozyskiwania energii słonecz-nej w rozwiązaniach architek-toniczno - urbanistycznych - pierwsza generacja architek-tury słonecznej.

· John Perlin, 2013, Let it Shine

II

Ilustracja II_2_2

Rekonstrukcja zabudowy mieszkaniowej starożytnego Olintu

[Hoepfner W., Schwandner E.

L., Haus und Stadt im klassis-chen Grieklassis-chenlad]

II

pozwalające na wykorzystanie nisko zawieszonego słońca do ogrzewania budynków w zimie, przy jednoczesnej ochronie przed działaniem silnego słońca w lecie. Zwracał uwagę na odpowiednie wyko-rzystanie energii promieniowania jako jednego z wyznaczników zdrowego i komfortowego zamiesz-kiwania. Twierdził, że dom powinien być zbudowany tak by w lecie był chłodny i przewiewny, w zimie zaś słoneczny i ciepły. Zaobserwował, że w domach otwartych na południe, zimowe słońce penetruje głęboko w portyki, co umożliwia ogrzewanie wnętrz, natomiast w lecie, ze względu na kąt padania promieni słonecznych, portyki te są całkowicie zacienione. Postulował by główna, frontowa elewacja skierowana była na południe. Głębokość budynku powinna być mniejsza niż jego długość. Ksenofont promował zaś zasadę w której budynki mają wyższe ściany południowe, ściany północne zaś niższe ze względu na zimowe wiatry. Praktyczne działanie starożytnych metod potwierdził empirycznie Edwin Thatcher. Dowiódł on, że w okresie zimowych chłodów tj. od Listopada do Marca w domach skonstru-owanych w postulowany sposób 67% dni nie wymagało dogrzewania by zachować poczucie komfor-tu. Wykorzystanie słońca w architekturze i urbanistyce starożytnych Greków obserwować możemy w ruinach miast Olint, Priene, Delos.

Olint

Wzrost populacji Olintu związany z rewoltą w pobliskich Atenach, zmusił władze miasta do znaczą-cej rozbudowy. Zaplanowano ją od początku jako strukturę urbanistyczną umożliwiająca pozyskiwanie energii słońca. Planiści wykorzystali pod budowę płaski fragment wzgórza, lekko opadający w kierunku południowym. Sztywna siatka prostopadłych do siebie ulic była równoległa do kierunku wschód - za-chód. Dzięki temu wszystkie ustawione w rzędach domy, mogły mieć wystawioną na słońce elewację południową. Ekspozycja na słońce była demokratycznie jednakowa, umożliwiając wszystkim domom oświetlenie w trakcie zimy. Bloki zabudowy mają powtarzalną zwartą formę na planie kwadratu. Domy sąsiadują z sobą ścianami bocznymi a każdy z nich koncentruje się wokół wewnętrznego dziedzińca.

Wszystkie główne pomieszczenia budynków otwierały się w jego kierunku, dzięki czemu były doskona-le doświetlone. Dziedziniec otoczony był drewnianym portykiem, którego forma umożliwiała zacienia-nie ścian południowych w lecie, zacienia-nie przeszkadzała jednak by do wnętrz docierało zimowe promieniowa-nie słoneczne. Dziedzipromieniowa-niec był miejscem gdzie koncentrowało się życie rodziny, jego forma zapewniała prywatność. Ściany północne oraz podłogi zbudowane były jako masywne gliniane przegrody umożli-wiające pochłanianie i magazynowanie energii cieplnej.

Priene

Około 530 r. p.n.e za życia Arystotelesa, Mausolos władca Priene postanowił przebudować mia-sto leżące na wzgórzach góry Mycale. Z pomocą Aleksandra Wielkiego chciał stworzyć z Priene miasto modelowe zapewniające mieszkańcom komfortowe, warunki nasłonecznienia. Miasto położo-ne na stromym zboczu góry podobnie jak w Olincie otrzymało siatkę przecinających się z sobą pod kątem 90°ulic. Zorientowano je równolegle do kierunków północ-południe, wschód-zachód. Było to niezwykle kłopotliwe ze względu na stromiznę zbocza, część ulic ma w związku z tym formę schodów.

Pomimo trudności terenowych, wszystkie domy bez względu na ich wielkość, czy miejsce położenia zaprojektowano zgodnie z zasadami, które archeolog Theodor Wiegand nazywa „zasadami słonecz-nego domu”. Wszystkie główne pokoje otwierają się na zorientowany w kierunku południowym dzie-dziniec. Ukształtowanie siatki ulic, relacje między budynkami, zorientowanie w kierunku południowym, atria, portyki i strefowanie funkcjonalne budynków wszystko to podporządkowane było ekspozycji na światło słoneczne.

II

Ilustracja II_2_3

Rekonstrukcja zabudowy mieszkaniowej starożytnego Priene

[Hoepfner W., Schwandner E.

L.,Haus und Stadt im klassis-chen Grieklassis-chenlad]

II

Delos

Podobne rozwiązania urbanistyczno - architektoniczne zastosowano także w Delos. Skomplikowane ukształtowanie terenu, wymusiło stosownie nieregularnych planów budynków. Pomimo tego wszędzie gdzie było to możliwe, główne pokoje otwarte są w kierunku południowym lub zachodnim. Niektóre frag-menty zabudowy Delos wskazują także na świadome wykorzystanie różnic wysokości zbocza na którym je zbudowano. Zabudowa ma układ tarasów, w którym wyższe piętra budynków mają majestatyczny widok w kierunku południowym. Ściany południowe budynków są wyższe od północnych.

Wnioski

- ścisła orientacja zabudowy miasta na osi wschód - zachód

- główne elewacje budynków zwrócone prostopadle do kierunku południowego

- organizowanie zabudowy na obniżających się tarasach, zwiększające dostęp do światła słonecznego - ściany południowe wyższe od północnych

- zabudowa domów wokół dziedzińców otwartych na południowe słońce

- portyki zacieniające słońce latem, zimą pozwalające na dostęp światła do wnętrza pomieszczeń - strefowanie funkcji, wszystkie główne pomieszczenia domu rozmieszczone wokół oświetlonego

dziedzińca

- użycie w strukturze budynków materiałów pochłaniających i magazynujących ciepło

- podporządkowanie przebiegu ulic kierunkom geograficznym, w celu orientowania głównych elewacji prostopadle do południa

II_2.2 Eixample - historyczna tkanka urbanistyczna Barcelony w kontekście dostępu do światła słonecznego.

²³

Projekt Ildefonsa Cerdy Z 1850 r. może zostać uznany za najciekawszy XIX - wieczny, przykład pro-jektowania i realizacji miasta słonecznego. To największy, zaplanowany system sąsiedztwa, opartego o zależności nasłonecznienia. Historia rozwoju tej struktury podkreśla napięcia pomiędzy chęcią za-pewnienia doskonałego nasłonecznienia a potrzebami rozwojowymi miasta. Projekt był odpowiedzią na konkurs zorganizowany po wyburzeniu murów starego miasta. W celu rozbudowy średniowiecznej tkanki Barcelony wykorzystano olbrzymie płaskie tereny sąsiadujące z miastem. Teren ten był zajmo-wany jedynie częściowo przez serię małych miasteczek i wiosek. Propozycja Cerdy miała być przede wszystkim antidotum na olbrzymie zagęszczenie mieszkańców ok. 900 osób na hektar. Miała także poprawić warunki bytowe mieszkańców. Struktura nowego miasta wyraziście odcina się od średnio-wiecznego protoplasty. Projekt Cerdy jest silnie zgeometryzowany. Składa się z siatki ulic pomiędzy których osiami jest 113 m. Wyznaczone w ten sposób kwadratowe kwartały mają charakterystycznie ścięte narożniki. W ten sposób na przecięciu ulic tworzą się sześcioboczne place. Pierzeje oddzielone są ulicami o szerokości 20 m, zaś główne bulwary mają szerokość aż 50 m. Tak zaprojektowana struk-tura zajmuje współcześnie 7,5 km². Zamierzeniem projektanta było maksymalizowanie nasłonecznie-nia i przewietrzanasłonecznie-nia nowej tkanki urbanistycznej. W tym celu wysokość maksymalną budynków ustalił na 16 m przy szerokości ulic wynoszącej 20 m. By umożliwić swobodne przewietrzanie zabudowy oraz by zwiększyć ilość zieleni zaplanował budowę jedynie dwóch obiektów w kwartale. Układ budyn-ków miał być zmienny. Budynki stały naprzeciw siebie, lub miały rzut w kształcie litery „L” i zajmowały przeciwległe naroża kwartałów. Pozwalało to na stworzenie szeregu obszernych, otwartych i połączo-nych z sobą wnętrz kwartałów w, których planowano urządzenie zieleni. Miało to sprzyjać dużej ilości

23. Analiza przeprowadzona na podstawie publikacji:

· Ernesta Szpakowska, 2011, rozprawa doktorska Archi-tektura miasta idealnego, Politechnika Krakowska, Wydział Architektury

· Pallares - Barbera, Badia A., Duch J., 2011, Cerdà and Barcelona: The need for a new city and service provision , Barce-lona: Block City, Architectu-ral Association Graduate School

II

Ilustracja II_2_4

Układ przestrzenny dzielnicy Barcelony Eixample - współ-czesny stan zabudowy [Google Maps 2014]

II

świeżego powietrza. Także ścięte narożniki budynków zaprojektowano ze względu na zmniejszanie wzajemnego zacieniania. Dodatkowo by poprawić dostępność światła słonecznego układ ulic a wraz z nimi kwartałów został obrócony o 45° względem kierunków kardynalnych. Zatem budynki ustawio-ne zostały w kierunku południowo - wschodnim i południowo - zachodnim. Niestety plan spotkał się z ostrą krytyką i z biegiem lat był wielokrotnie zmieniany. Dążono przede wszystkim do zwiększenia wykorzystania terenu, ilości mieszkańców. Odbywało się to początkowo poprzez zwiększanie wysoko-ści budynków. Pierwotne 16 m wysokowysoko-ści stopniowo zwiększono do wysokowysoko-ści aż 30 m. Kolejne piętra budynków ukształtowano jednak w taki sposób, że cofają się one tarasowo. Pozwoliło to na zachowa-nie zbliżonych warunków nasłoneczzachowa-nienia przy zdecydowazachowa-nie większej kubaturze. W celu maksymali-zacji gęstości zaludnienia, oraz poprawy rachunku ekonomicznego stopniowo zagęszczono zabudowę.

Początkowo budynki wypełniły wszystkie cztery boki kwartałów, następnie zwiększono ich szerokość.

Ostatecznie w wielu przypadkach całkowicie wypełniono powierzchnię kwartałów.

Wiele aspektów projektu odnosiło się także do kształtowania społeczeństwa. Dziedzińce kwartałów, służyć miały jako seria wspólnych przestrzeni publicznych. Zaplanowano łączenie różnych grup spo-łecznych. Niższe poziomy budynków z dostępem do ogrodów zamieszkiwane były przez burżuazję, górne kondygnacje przeznaczono dla rodzin robotniczych. Plan okazał się bardzo elastyczny i pomimo wielu zamian w oryginalnym projekcie oraz realizacji w wielu etapach pozwolił na stworzenie wyróżnia-jącej się, wartościowej tkanki urbanistycznej.

Wnioski

- bardzo duże kwartały miejskie oparte o siatkę ulic o wym. 113m x 113m - maksymalna wysokość zabudowy - 16 m

- ulice szerokości - 20 m, szerokość promenad 50 m

- zabudowa tylko 2 części kwartału w formie 2 równoległych do siebie pasów lub na planie litery „L”

- dostęp do zieleni, powietrza i światła z 2 stron budynku

- duże wewnętrzne przestrzenie między budynkami jako ogólnodostępne, urządzone, łączące się między sobą tereny zieleni.

- ścięte narożniki kwartałów, zwiększające dostęp do światła słonecznego, tworzące place na prze-cięciu arterii

- ustawienie tkanki miejskiej pod kątem 45° do kierunku północ - południe co zapewnia dostęp do światła słonecznego wszystkim mieszańcom, jednocześnie zacieniając ulice w ciągu dnia

- plan stworzony dla terenów niezabudowanych, konsekwentna powtarzalna geometria, zrealizo-wana na płaskim terenie

- projekt krytykowany za zbyt małą powierzchnię zabudowy, na przestrzeni lat kwartały zabudowa-no, zwiększając wielokrotnie gęstość zabudowy.

- maksymalizacja wysokości zabudowy poprzez zwężające się tarasowe podwyższenie dachów, nie uszczuplające dostępu światła słonecznego do pozostałych mieszkań

na sąsiedniej stronie:

Ilustracja II_2_5a

Układ przestrzenny dzielnicy Barcelony Eixample. Orygi-nalny plan rozbudowy miasta 1859 - projekt Ildefons Cerda na sąsiedniej stronie:

Ilustracja II_2_5b

Analiza zmian wprowadzanych na przestrzeni lat w pierwot-nym planie Ildefonsa Cerdy.

Zmiany prowadzą do maksy-malizacji powierzchni zabu-dowy, pozbawiając pierwotne założenie wartości podstawo-wych jakimi był dostęp do po-wietrza isłońca izieleni.

na sąsiedniej stronie:

Ilustracja II_2_5c

Analiza zacieniania tkanki miasta w jej projektowanym układzie. [opracowanie włas-ne w programie Autodesk EcoTect]

II

Ilustracja II_2_6a

Metody modelowania “Koper-ty Słonecznej”

[Knowels R.L., 1981, Sun Rythm Form]

poniżej:

Ilustracja II_2_6b

Model zabudowy zaprojek-towany na podstwie metody

“Solar Envelope”

[Knowels R.L., 1981, Sun Rythm Form]

II

II_2.3 SolarEnvelope - zasady stosowania teorii Ralpha Knowelsa i jej konsekwencje przestrzenne dla projektowanych układów zabudowy.

²⁴

Zabudowa Barcelony jest tylko jednym z przykładów strategii dążących do zwiększenia nasłonecznie-nia w strukturze urbanistycznej miast. Zakrzywione łukowo dachy paryskich kamienic, pochyłe dachy kamienic w Londynie, uzależnienie szerokości ulic od wysokości zabudowy są przykładem zastoso-wania w praktyce reguł przestrzennych mających na celu zmniejszenie zacieniania, używanych przy projektowaniu miast XIX - wiecznych. Metody tego typu nie uwzględniają jednak rzeczywistej trajektorii słońca charakterystycznej dla danej lokalizacji geograficznej. Dopiero w XX w Ralph Knowels opracował metodę „solar envelope” - kopert słonecznych, pozwalającą uzyskać optymalny balans pomiędzy ku-baturą obiektów, gęstością zaludnienia i dostępnością światła, adekwatny do lokalizacji. Knowels jako pierwszy przeniósł na skalę całego miasta, zasady projektowania budynków pasywnie wykorzystu-jących energię słońca. Jego metoda to zestaw wyimaginowanych płaszczyzn - granic, obejmuwykorzystu-jących zabudowywany teren, które regulują maksymalne gabaryty budynku pozwalające na nie zacienianie obiektów sąsiednich. Metoda uwzględnia przy tym lokalizację geograficzną a jej jednym z najważniej-szych faktorów, jest zakres godzinowy w którym sąsiadujące z sobą budynki nie powinny zacieniać siebie nawzajem. Pozwala także na zdefiniowanie największej możliwej w danej lokalizacji i sąsiedztwie kubatury, która nie będzie negatywnie wpływać na nasłonecznienie sąsiadów.Jest zbliżona do zna-nego strefowania określającego wysokości, szerokości, głębokości budynków, szerokości ulic, gęstość zabudowy. „Solar Envelope” określa przede wszystkim geometrię budynku, uzależniając ją do dzien-nych i sezonowych ruchów słońca. Pozwala to stosować bierne i aktywne formy wykorzystania energii promieniowania słonecznego. Pozwala także na projektowanie i budowanie bez obawy, że przyszłe działania na działkach sąsiednich, pogorszą warunki nasłonecznienia. Pozorna wędrówka słońca po nieboskłonie jest przewidywalna na przestrzeni lat, pór roku w każdym miejscu na Świecie pozwalając na zastosowanie metody wszędzie. Metoda pozwala także na uzależnienie formy budynku od charak-teru lokalnych warunków nasłonecznienia.„Solar Envelope”zapewnia także odpowiednią, zaskakująco wysoką gęstość zabudowy.

Metoda generowania „koperty słonecznej” składa się z kilku stosunkowo prostych etapów:

1. Ustalamy kształt i orientację działki na której ma być wzniesiony budynek oraz położenie geograficz-ne lokalizacji.

2. Określamy w jakich godzinach sąsiadujące z sobą budynki mają być nasłonecznione i nie zacieniane.

Jest to jeden z najważniejszych etapów. Od ustalonych wartości zależy bowiem kształt i wielkość kubatury projektowanego budynku. Im dłuższy czas naświetlania tym budynek będzie niższy. Wybór

W dokumencie KSZTAŁTOWANIE ZABUDOWY MIESZKANIOWEJ W (Stron 69-87)