Dr hab. Maria Pidłypczak-Majerowicz rozpoczęła swoją pracę w Krakowie 1 lutego 2004 r.1 w Instytucie Informacji Naukowej i Bibliotekoznawstwa Uniwersy-tetu Pedagogicznego w Krakowie2. To data, jedna z wielu, która wyznacza kolejny etap w karierze zawodowej znanego bibliologa, bibliotekoznawcy z wyboru i cenione-go badacza bibliotek bazylianów, a także dydaktyka, wychowawcy akademickiecenione-go. W 2005 r., podkreślając dokonania naukowe i dydaktyczne oraz fakt, że podjęła pracę na naszej uczelni, poszerzając tym samym grono specjalistów z dziedziny biblioteko-znawstwa, decyzją Rektora AP otrzymała tytuł profesora nadzwyczajnego ówczesnej Akademii Pedagogicznej3.
Pani Profesor na Uniwersytecie Pedagogicznym prowadziła wykłady i ćwiczenia dla studentów stacjonarnych, niestacjonarnych i podyplomowych m.in. z przedmiotów: procesy biblioteczne, analiza i opracowanie dokumentów, bibliotekarstwo i automatyza-cja bibliotek, organizaautomatyza-cja i zarządzanie bibliotekami, nowe technologie w pracy biblio-tecznej, ścieżki edukacji medialnej z elementami biblioterapii, czytelnictwo. Równocze-śnie opiekowała się trzema doktorantami, którzy z powodzeniem obronili swoje rozprawy. Oprócz działalności dydaktycznej zajmowała się działalnością naukową, uczestnicząc w licznych konferencjach i prowadząc badania, których efektem było opu-blikowanie dziewiętnastu artykułów, recenzje licznych materiałów konferencyjnych i publikowanych w czasopismach. Wspomagając rozwój kadry naukowej, wykonała cztery recenzje rozpraw doktorskich i trzech ocen dorobku naukowego doktorów habili-towanych ubiegających się o awans zawodowy. Równocześnie aktywnie działała w Pol-skim Towarzystwie Bibliologicznym, w Radzie Naukowej Zakładu Narodowego im.
1 Akta personalne dr hab. prof. UP Marii Pidłypczak-Majerowicz, Archiwum UP, sygn. Arch. 49 4982/36.
2 Maria Pidłypczak-Majerowicz, [w:] Leksykon profesorów Akademii Pedagogicznej im. Komisji Edukacji Narodowej 1946-2006, red. J. Hampel, F. Kiryk, I. Pietrzkiewicz, Kraków, 2006, s. 435.
3 Akta personalne dr hab. prof. UP Marii Pidłypczak-Majerowicz, Archiwum UP, sygn. Arch. 49 4982/36.
58
Maria Stachnik, Renata M. Zając
Ossolińskich we Wrocławiu oraz w Polsko-Białoruskiej Komisji ds. Dziedzictwa Naro-dowego przy Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa NaroNaro-dowego.
Analiza aktywności dydaktycznej dr hab. M. Pidłypczak-Majerowicz wskazuje, że przedmiotem Jej zainteresowań były także zagadnienia antropologii i teorii książki, kultury literackiej, dzieje drukarstwa, bibliotek – naukowych, publicznych, zakonnych i prywatnych, księgarstwa, rynku antykwarycznego, czytelnictwa, oraz badania prowe-niencyjne. Interdyscyplinarny charakter wiedzy, zainteresowań i badań Uczonej od-zwierciedla liczba i różnorodność prac licencjackich i magisterskich powstałych w ciągu 11 lat pracy w Krakowie. Pod Jej kierunkiem powstało osiem prac licencjackich i 68 prac magisterskich. Prace obejmowały tematykę z szeroko pojętej bibliologii, bibliote-koznawstwa, czasopiśmiennictwa, a także biblioterapii.
Profesor Maria Pidłypczak-Majerowicz, niezwykle aktywna na gruncie nauko-wym, znalazła sposób na pogodzenie naukowej działalności z bardzo intensywną pracą edukacyjną i organizacyjną. Wypracowany, doskonalony przez lata warsztat badawczy, dogłębna znajomość pracy w bibliotece (pracownik, a później zastępca dyrektora Bi-blioteki Uniwersyteckiej we Wrocławiu), rozległe zainteresowania oraz analityczne i krytyczne podejście do szeroko pojętego bibliotekoznawstwa jako dyscypliny obejmu-jącej zagadnienia wielu dziedzin nauki pozwoliły na wykorzystanie zdobytych umiejęt-ności w pracy dydaktycznej i naukowej4. Pani Profesor włączyła się aktywnie w opraco-wywanie i uruchamianie różnotematycznych studiów w IINiB w Krakowie, a także w rozwój kadry bibliotecznej Uniwersytetu Pedagogicznego.
Uruchomienie dwustopniowych studiów w latach 2007/20085, opracowanie i roz-szerzenie oferty kolejnych specjalizacji otwieranych dla studentów studiów licencjac-kich, magisterslicencjac-kich, doktoranckich i podyplomowych wzbogaciło ofertę Instytutu oraz otworzyło drogę do nowych działań naukowych i dydaktycznych. W Instytucie Maria Pidłypczak-Majerowicz aktywnie włączyła się wraz z m.in. dr hab. Barbarą Kamińską--Czubałą i dr Lidią Ippolt w rozwój nowej specjalizacji – biblioterapii. Ta ciesząca się dużym zainteresowaniem studentów specjalizacja pozwoliła na zebranie prac prezentu-jących stan badań i wpływ czytelnictwa oraz biblioterapii na osoby niepełnosprawne6.
W działaniach zmierzających do nieustannego podnoszenia wysokich standardów pracy naukowej i wychowawczej Pani Profesor uczestniczyła w opracowaniu programu „Kształcenie studentów dla potrzeb bibliotek publicznych w Instytucie Informacji
Nauko-4 Kanapa Bibliologa – wywiad z prof. Marią Pidłypczak-Majerowicz, https://www.youtube.com/wat-ch?v=HF98ZR0Sfrk [dostęp 1.03.2016].
5 H. Grzywacz, A. Ruta, Instytut Informacji Naukowej i Bibliotekoznawstwa Uniwersytetu Pedagogicz-nego im. Komisji Edukacji Narodowe w Krakowie, [w:] Forum bibliotek Medycznych, red. R. Żmuda, Łódź 2013, s. 125-126, http://bg.umed.lodz.pl/images/wydawnictwa/forum/ForumNr12.pdf [dostęp 22.04.2016].
Maria Pidłypczak-Majerowicz w Krakowie – śladami obecności
wej i Bibliotekoznawstwa Uniwersytetu Pedagogicznego im. Komisji Edukacji Narodo-wej w Krakowie”7. W odpowiedzi na zapotrzebowanie środowiska bibliotekarskiego w In-stytucie włączono do programów kształcenia treści uwzględniające specyfikę pracy w tych placówkach, nie pomijając różnego typu bibliotek. Szczególny nacisk położono na potrze-by młodego użytkownika informacji oraz czytelnika o specjalnych potrzebach informacyj-nych (np. osób niepełnosprawinformacyj-nych z różnymi dysfunkcjami). Tak więc szeroko pojęte za-gadnienia stricte bibliotekarskie realizowane w procesie nauczania zostały rozszerzone o automatyzację procesów bibliotecznych, organizację i zarządzanie różnego typu placów-kami z uwzględnieniem przemian zachodzących w wydawaniu, rozpowszechnianiu i prze-chowywaniu współczesnej książki. Uwzględniono i dostosowano w programach do profi-lu kształcenia zagadnienia normalizacji, prawa autorskiego, strategie marketingowe. Podkreślono rolę odbywanych przez studentów corocznych praktyk w różnego typu bi-bliotekach, a także zwrócono uwagę na kształcenie umiejętności nawiązywania kontaktu i współpracy ze środowiskiem lokalnym. Dzięki takiemu podejściu specjalistów opraco-wujących strategię nauczania, położono nacisk na łączenie teorii z praktyką, co stało się podstawą kształcenia przyszłych pracowników bibliotek.
Natłok zajęć dydaktycznych i praca naukowa nie przeszkodziły Pani Profesor w działaniu na rzecz bibliotekarzy pracujących w sieci biblioteczno-informacyjnej Uni-wersytetu Pedagogicznego i podjęciu dodatkowych obowiązków związanych z comie-sięcznymi spotkaniami z kandydatami do zdawania egzaminu na bibliotekarza dyplo-mowanego.
Dla większości krakowskich bibliotekarzy dyplomowanych, którzy przystąpili do egzaminu w latach 2009-2013, Maria Pidłypczak-Majerowicz jest wzorem do naślado-wania, osobą niezwykle ciepłą, energiczną, kompetentną, ale także umiejącą zmobilizo-wać do działania, wysiłku umysłowego i pokonywania własnych słabości. W drugiej połowie 2009 r. odbyło się pierwsze spotkanie bibliotekarzy sieci biblioteczno-informa-cyjnej Biblioteki Głównej Uniwersytetu Pedagogicznego. Jego inicjatorem był dyrektor Biblioteki Głównej dr. Stanisław Skórka, który obejmując swoje stanowisko w 2007 r., zastał jednego bibliotekarza dyplomowanego w całym systemie. Na około 60 osób za-trudnionych w bibliotekach nie było chętnych do przystąpienia do egzaminu na bibliote-karza dyplomowanego. Mimo różnych możliwości doskonalenia zawodowego, np. szkoleń i seminariów w bibliotece macierzystej, praktyk zawodowych w innych biblio-tekach naukowych, studiów podyplomowych z zakresu bibliotekoznawstwa i informacji naukowej, czyli permanentnego dokształcania się bibliotekarzy, brakowało desperatów,
7 H. Kosętka [et al.], Kształcenie studentów dla potrzeb bibliotek publicznych w Instytucie Informacji Naukowej i Bibliotekoznawstwa Uniwersytetu Pedagogicznego im. Komisji Edukacji Narodowej, [w:] Aktu-alizacja kształcenia akademickiego bibliotekarzy pracujących w małych bibliotekach gminnych, red. E. Chuchro, M. Ochmański, M. Zając, Warszawa, 2010, s. 177-184.
60
Maria Stachnik, Renata M. Zając
którzy podjęliby się tego zadania. Dodatkowym hamulcem był fakt, że jedna jedyna odważna osoba, która samodzielnie przygotowywała się i podeszła do egzaminu, nieste-ty nie zdała go. Wieść o nieste-tym fakcie szybko się rozeszła po uczelni i skutecznie zniechę-ciła wszystkich, u których zakiełkowała taka myśl.
Przypomnijmy, że wokół egzaminu na bibliotekarza dyplomowanego w środowi-sku krakowskim krążyło wiele bardzo kontrowersyjnych opinii. Sam fakt, że w 2009 r. tylko 326 osób8 w całej Polsce legitymowało się tym certyfikatem, wzbudzał obawy przed podjęciem próby zdobycia tego najwyższego stopnia zawodowego. Pani Profesor, działając wbrew utartym poglądom, jako wieloletni członek Komisji Egzaminacyjnej do Przeprowadzania Postępowania Kwalifikacyjnego dla Kandydatów na Dyplomowanego Bibliotekarza oraz Dyplomowanego Pracownika Dokumentacji i Informacji Naukowej podjęła się niełatwego zadania: pokierowania pracą zebranej grupy bibliotekarzy chęt-nych do obalenia stereotypowych osądów i przygotowania ich do zdawania egzaminów. Dysponując znacznym doświadczeniem i kompetencjami, Pani Profesor w rozmo-wach z bibliotekarzami uwzględniła cechy psychologiczne przypisywane tej grupie zawo-dowej, takie jak skromność i nieśmiałość, które często wpływają na wycofanie się z kon-taktów interpersonalnych i na niską samoocenę oraz niechęć do pokonywania wyzwań. Uprzedziła grono bibliotekarzy, że należy wziąć pod uwagę duży wysiłek, jaki trzeba wło-żyć w przygotowanie do egzaminu. Z pewnością dwa do trzech lat to okres umożliwiający opanowanie wymaganego do egzaminu materiału, przy konieczności łączenia pracy zawo-dowej z przyswajaniem wiedzy potrzebnej do opracowania wytyczonych zagadnień, czy-taniem lektur i śledzeniem bieżących zmian w polskim bibliotekarstwie.
Jako wieloletni wykładowca akademicki z doskonałą znajomością tajników za-wodu Pani Profesor wykorzystała swoją wiedzę na temat sposobu myślenia ludzi stają-cych przed trudnymi egzaminami. Znając obawy pojawiające się przy tego rodzaju de-cyzjach, odwróciła uwagę uczestników zebrania i uświadomiła wszystkim to, co w takich sytuacjach staje się najważniejsze – skupienie uwagi na poszczególnych małych zada-niach, czyli droga działania, jaką należy obrać, by osiągnąć wyznaczony długotermino-wy cel. Można zaryzykować zamknięcie tego planu w schemacie:
cel → decyzja → strategia działania → egzamin.
Najważniejsza w początkowej fazie jest świadomość wyboru, czyli jasno sprecy-zowany cel, jaki chcemy osiągnąć. Sformułowanie celu, jego spójność i uzasadnienie wkładu pracy przez odwołanie się do określonych systemów wartości wpływają na psy-chikę człowieka, a jasno określona nagroda za podjęty trud, za ukierunkowane działanie,
8 Opinia SBP w sprawie propozycji MNiSW dot. uchylenia art. 117 ust. Prawo o szkolnictwie wyższym, http://www.sbp.pl/repository/SBP/ZarzadGlowny/Opinie/bibliotekarze_dyplomowani-opi-nia.pdf [dostęp 1.03.2016].
Maria Pidłypczak-Majerowicz w Krakowie – śladami obecności
wyzwala chęć zmierzenia się z przeszkodami stojącymi na drodze do sfinalizowana wy-znaczonego planu. Dodatkowym atutem motywującym do stawienia czoła wyzwaniu była zaproponowana przez Marię Pidłypczak-Majerowicz forma spotkań w grupie, a za-tem możliwość rozłożenia opracowania 43 zagadnień do części ogólnozawodowej egza-minu i do części specjalistycznej na każdego z uczestników spotkań. Wszyscy zdali so-bie sprawę, że taka okazja zdarza się tylko raz. Praca w grupie dała możliwość zaoszczędzenia czasu i wysiłku9.
Intencjonalność oddziaływań psychologicznych i wychowawczych na biblioteka-rzy prowadzona umiejętnie przez Panią Profesor w czasie spotkań odniosła założony skutek. Zaproponowany plan działania i wyznaczenie miejsca nieformalnych zebrań w pokoju zastępcy dyrektora Biblioteki Głównej dały początek prawie czteroletniej wspólnej pracy. Sesje odbywały się raz w miesiącu, a potwierdzanie dokładnego terminu następowało w dniu poprzedzającym ustalony dzień, poprzez rozmowę telefoniczną z Panią Profesor. Wyznaczana godzina często ulegała zmianie nawet w dniu spotkania. Przyczyną takiej niepewności był fakt, że przeprowadzane były one poza godzinami pracy naszej Przewodniczki po świecie wiedzy bibliotekoznawczej.
Bardzo istotna była też zmiana polityki kadrowej wprowadzona przez dyrektora Skórkę oraz jego działania nieformalne (indywidualne rozmowy motywacyjne z poten-cjalnymi kandydatami), które przełożyły się na starania zmierzające do podjęcia wyzwa-nia, jakim było dla wielu osób zdobycie tytułu bibliotekarza dyplomowanego. Rezulta-tem tego było zainicjowanie spotkania z Panią Profesor, która postanowiła pomóc bibliotekarzom w przygotowywaniu się do zdawania egzaminu.
Początkowe spotkania z bibliotekarzami Uniwersytetu Pedagogicznego odbywały się w pokoju Pani Profesor w Instytucie Bibliotekoznawstwa i Informacji Naukowej. Nie bez znaczenia było pierwsze wrażenie, jakie Jej osoba wywarła na uczestnikach. Uśmiech, łagodny tembr głosu i optymizm emanujący z całej postaci wyzwoliły pozy-tywną energię we wszystkich biorących udział w zebraniu. Duże znaczenie dla bibliote-karzy miał również sposób przedstawienia korzyści wynikających z publikowania prac naukowych, udziału w konferencjach, prowadzenia zajęć ze studentami i zdania jednego egzaminu z zagadnień ogólnych oraz drugiego z wybranej specjalizacji. Pani Profesor bardzo precyzyjne wymieniła zalety dla samych bibliotekarzy, jak i dla uczelni macie-rzystej, w której są zatrudnieni. I tak na pytanie: czy warto zostać bibliotekarzem dyplo-mowanym? – odpowiedź była tylko jedna – twierdząca. Pani Profesor uświadomiła wszystkim, że bibliotekarz dyplomowany to nie tylko bibliotekarz, ale także pracownik
9 H. Tadeusiewicz, Ministerialna komisja egzaminacyjna do przeprowadzania postępowania kwalifi-kacyjnego dla kandydatów na dyplomowanego bibliotekarza oraz dyplomowanego pracownika dokumenta-cji naukowej, http://cybra.lodz.pl/Content/6393/173_ForumNr9.pdf [dostęp 1.03.2016].
62
Maria Stachnik, Renata M. Zając
naukowo-dydaktyczny, mający obowiązek również pracy organizacyjnej. Z przyporząd-kowaniem do tej grupy wiążą się liczne przywileje: dłuższy urlop (36 dni roboczych), 36-godzinny tydzień pracy i wyższe uposażenie, czyli bodziec finansowy, który odgry-wa istotną rolę w płacach bibliotekarzy, bo na otrzymanie aodgry-wansu czeka się latami.
Od drugiego zjazdu rozpoczęła się intensywna nauka. Zaczęto kolejno omawiać tematy z zestawu znajdującego się na stronie ministerialnej Komisji Egzaminacyjnej. Ochotnicy podejmowali się opracowywania poszczególnych zagadnień, a po ich zapre-zentowaniu przed osobami biorącymi udział w zebraniach i omówieniu uwag, przesyła-li tekst drogą mailową pozostałym uczestnikom.
Obowiązek przygotowania w sposób przejrzysty i skondensowany danego tematu w oparciu o lektury, najnowsze przepisy i literaturę z bibliologii i informatologii wyma-gał niemałego wysiłku. Dodatkowo stresujący był postawiony grupie warunek wygło-szenia referatu przed całym audytorium zebranych. Zwykle na spotkanie przychodziło około dziesięciu osób. Po prezentacji tekst był poddawany wnikliwej analizie co do za-wartości merytorycznej. Pani Profesor zwracała także uwagę na umiejętności oratorskie. Szczególnie przykładała wagę do zwięzłości wypowiedzi i jej szybkości. Powodem po-stawienia przed bibliotekarzami takich wymogów były zasady i sposób egzaminowania przez Komisję.
Wieść o zebraniach rozprzestrzeniła się pocztą pantoflową wśród krakowskich bibliotekarzy i grono uczestników powiększyło się. Brały w nich udział osoby pracujące w: bibliotekach systemu biblioteczno-informacyjnego Uniwersytetu Pedagogicznego, Bibliotece Uniwersytetu Jana Pawła II, Bibliotece Głównej Uniwersytetu Ekonomiczne-go, Bibliotece Głównej Akademii Górniczo-Hutniczej, bibliotekach instytutowych Uni-wersytetu Jagiellońskiego, Bibliotece Akademii Sztuk Pięknych, Centrum Badawczym Bibliografii Polskiej Estreicherów, a nawet Bibliotece Politechniki Częstochowskiej. Oprócz pracy zespołowej obejmującej wykaz tematów egzaminacyjnych, o czym wspo-mniano już wcześniej, każda z osób starających się o tytuł bibliotekarza dyplomowane-go musiała poddać się postępowaniu kwalifikacyjnemu dopuszczającemu do egzaminu, którego istotnym warunkiem było opublikowanie co najmniej dwóch tekstów w czaso-pismach lub innych wydawnictwach recenzowanych z zakresu bibliotekoznawstwa. Ko-lejnym wymogiem była potwierdzona certyfikatem znajomość języka obcego. Spełnie-nia tego ostatniego warunku adepci na bibliotekarzy dyplomowanych musieli podjąć się samodzielnie. Natomiast przy redagowaniu artykułów recenzowanych można było po-nownie liczyć na pomoc naszej Pani Profesor, Jej konstruktywne sugestie i wsparcie. Tematów do pisania prac upatrywała Pani Profesor w tym, co dzieje się w macierzystej bibliotece, w bogatych zbiorach opisywanych placówek. Zatem za podstawę tego typu pracy badawczej przyjęła łączenie wiedzy teoretycznej z szeroko rozumianą praktyką.
Maria Pidłypczak-Majerowicz w Krakowie – śladami obecności
Bibliotekarze często przynosili artykuły z prośbą o ich ocenę i sugestie. Niepublikujący wcześniej mogli zawsze liczyć na poradę, gdzie wysłać materiały, by były recenzowane. Wszystkie czynności wynikające z podjętego przez naszą Mentorkę wolontariatu po-chłaniały Jej prywatny czas. Nigdy jednak nie usłyszeliśmy odmowy, słów zniechęcenia czy zniecierpliwienia. Zawsze uśmiech, życzliwość, sformułowana indywidualnie za-chęta dopingowały każdego do pracy mimo różnych przeciwności losu.
Bardzo ważnym bodźcem wskazywanym przez prof. Pidłypczk-Majerowicz było uświadomienie całej grupie, że towarzyszący tego typu działaniom stres może wpływać mobilizująco, jeżeli choć trochę nim pokierujemy. Warto przypomnieć często przez nią powtarzane stwierdzenie, że „życie jest walką”. Zatem możemy zaryzykować rozszerze-nie tej myśli, że jest ono uporczywą afirmacją naszych wyborów, trwania na obranej drodze, potwierdzeniem świadomie dokonanego wyboru determinującego nasze działa-nie. Z tej perspektywy Pani Profesor – pełna energii i motywacji do pomagania innym – jawi się nam jako uosobienie kompetencji i altruizmu. Prezentując taki sposób myśle-nia, swoją filozofię opiera na założeniu: chcę zrobić tak dużo dobrze, ile jestem w stanie, oraz na założeniu, że na dobro patrzymy obiektywnie, czyli tak samo ważne jest dobro moje, twoje czy anonimowego człowieka. Otwarta na drugiego człowieka, pełna życzli-wości, serdeczna i bezinteresowna stara się, by pokazać, jak połączyć rozum i emocje.
Pomoc Pani Profesor obejmowała również bardziej praktyczną stronę przygoto-wań do egzaminu, mianowicie zgromadzenie wymaganej przez komisję dokumentacji kwalifikującej do dopuszczenia do egzaminu i właściwe jej uporządkowanie. Należało przygotować kopie dokumentów potwierdzających ukończenie studiów wyższych i po-dyplomowych, odbyte kursy, staże i szkolenia oraz zestawienie dotychczasowych osią-gnięć organizacyjnych i dydaktycznych w bibliotece. Wymagane było także skierowanie i opinia dyrekcji biblioteki, co w wypadku bibliotekarzy Uniwersytetu Pedagogicznego nie było żadnym problemem, gdyż dyrekcja Biblioteki i władze Uczelni sprzyjały, a na-wet wręcz namawiały do podjęcia tego wyzwania.
Egzaminy ustne sprawdzające stan wiedzy kandydatów na bibliotekarza dyplo-mowanego przed Ministerialną Komisją Egzaminacyjną odbywały się dwa razy do roku: w sesji wiosennej (zwykle w czerwcu) i jesiennej (zazwyczaj w listopadzie), i składały się z dwóch części. Pierwsza polegała na zaprezentowaniu dwóch z 43 te-matów ogólnych i wykazaniu się przy tym elokwencją oraz umiejętnością dyskusji. Druga – specjalistyczna, polegała na odpowiedzi na dwa pytania związane z wcześniej wybraną specjalizacją.
„Do przeczytania jest wiele lektur i artykułów, a lista zagadnień dotyka wszyst-kich aspektów pracy bibliotekarskiej […]. Ważna jest, jak podpowiadają egzaminatorzy, umiejętność zdawania egzaminów, trzeba umieć mówić płynnie, logicznie i na temat.
64
Maria Stachnik, Renata M. Zając
Trzeba umieć dyskutować, gdyż padają dodatkowe wyjaśnienia i pytania w trakcie wy-powiedzi, zatem refleks, bystrość umysłu i humor mile widziane”10.
Do takiego właśnie zdawania przygotowywała nas Pani Profesor. Przedstawiane przed audytorium koleżanek i kolegów referaty, przerywane pytaniami specjalnie zadawa-nymi przez naszą Mentorkę oraz nacisk na logiczne i skondensowane formułowanie wy-powiedzi i utrzymanie jej tempa, by nie zanudzać słuchaczy, w podtekście – egzaminato-rów, to podstawowe ćwiczenia, którym poświęcaliśmy wiele czasu. Każdy był oceniany, otrzymywał wskazówki, co należy poprawić i jak się zaprezentować. Rady i podpowiedzi naszej „przewodniczki” okazały się bezcenne. Wszyscy, którzy brali udział w spotkaniach, zdali egzaminy. Dzięki bezinteresownej pomocy i działalności Pani Profesor Biblioteka Główna wraz z bibliotekami sieci Uniwersytetu Pedagogicznego zyskała dziesięciu biblio-tekarzy dyplomowanych. Za co gorąco i z całego serca dziękują wszyscy.
Dr hab. prof. UP Maria Pidłypczak-Majerowicz, będąc przez wiele lat członkiem Komisji Egzaminacyjnej do Przeprowadzania Postępowania Kwalifikacyjnego dla Kan-dydatów na Dyplomowanego Bibliotekarza oraz Dyplomowanego Pracownika Doku-mentacji i Informacji Naukowej, otrzymała w 2011 r. nagrodę indywidualną Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego prof. Barbary Kudryckiej.
Niepokorna altruistka nadal działa wytrwale i dopinguje bibliotekarzy do kre-atywnego myślenia i zdobywania kwalifikacji na bibliotekarza dyplomowanego mimo deregulacji zawodu11. Na przekór niesprzyjającej rzeczywistości zachęca młodych zdol-nych ludzi do podnoszenia kwalifikacji, a swoim poczuciem humoru i radością życia zaraża wszystkich, którzy mają szczęście spotkać Ją na swojej drodze. Walka ze stereo-typami, niemocą, trudnościami i generalnie z życiem, poparta ogromną wiedzą, cieka-wością świata i drugiego człowieka, to pola działania niestrudzonej Pani Profesor.
10 B. Bednarek-Michalska, Nie taki diabeł straszny, „EBIB” 2004, nr 6, http://www.ebib.pl/2004/57/ michalska.php [dostęp 2.03.2016].
11 Ustawa z dnia 13 czerwca 2013 r. o zmianie ustaw regulujących wykonywanie niektórych zawo-dów (Dz.U. z 2013 r., poz. 829), http://www.ebib.pl/wp-content/uploads/2013/08/dzu13_829.pdf [dostęp 2.03.2016].
Teresa Suleja
Archiwum Uniwersytetu Wrocławskiego