1 Spigarska E., Ujęcie wartości firmy w prawie bilansowym i podatkowym, „Prace i Materiały Wydziału Zarządzania Uniwersytetu Gdań-skiego” 2011, z. 4, nr 6.
2 L. Michalczyk, Umorzenie a amortyzacja w aspekcie rachunkowościowej ochrony obrotu gospodarczego, B. Micherda (red.), Rachunkowość w och-ronie obrotu gospodarczego, Wyd. AE w Krakowie, Kraków 2005, s. 207–221.
3 M. Gmytrasiewicz, Leasing w Polsce, Olympus Centrum Edukacji i Rozwoju, Warszawa 1993, s. 4.
wspólnych z tymi dwoma formami obrotu gos-4 podarczego, błędem jest utożsamianie go z nim . Leasing bowiem posiada znacznie węższy zakres. Przedmiot wzięty w leasing spełnia specyficzną funkcję, gdyż stanowi sposób finansowania przedsięwzięcia, podczas gdy w przypadku najmu lub dzierżawy jest on wyłącznie uzupełnieniem bazy produkcyjnej. Ponadto umowa leasingu jest zawsze zawierana na określony czas, a świadcze-nie określa się w jednostkach pieniężnych. Kolej-nym ograniczeniem jest brak możliwości wypo-wiedzenia umowy przez którąkolwiek ze stron. Wynika to ze specyfiki umowy, zgodnie z którą leasingodawca celowo nabywa ściśle określony 5 przedmiot dla konkretnego użytkownika . W przypadku umów najmu i dzierżawy właściciel wielokrotnie wypożycza posiadane przedmioty przypadkowym osobom. Odmienność leasingu widać także w zakresie odpowiedzialności za utratę przedmiotu lub jego uszkodzenie, która spoczywa na leasingobiorcy. Podobnym błędem jest utożsamianie sprzedaży na raty z leasingiem. Sprzedaż na raty dotyczy wyłącznie osób fizycz-nych, nabywających głównie dobra o stosunkowo niewielkiej wartości na własny użytek. Leasing jest więc zasadniczo odmienną formą obrotu gos-podarczego od podobnych służących pozyskaniu prawa wykorzystywania dobra ekonomicznego z jego równoczesnym ograniczeniem w zakresie prawa do dysponowania.
Wielość wykładni dotyczących leasingu, często sprzecznych ze sobą, doprowadziła do sformułowania ogólnie obowiązującej definicji leasingu. Z dniem 9 grudnia 2000 r. w kodeksie cywilnym została uwzględniona tematyka gu. Zawarta w art.709 kodeksowa definicja leasin-gu określiła ten typ umowy jako zobowiązanie się finansującego do nabycia dobra ekonomicznego od „określonego zbywcy na warunkach określo-nych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystają-cemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w
uzgod-6
nionych ratach wynagrodzenia pieniężne , równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu
na-7
bycia rzeczy przez finansującego . Z tej definicji wynikają też najistotniejsze cechy leasingu. Prze-de wszystkim leasingodawca musi prowadzić działalność gospodarczą. Tym samym finansu-jącym nie może być osoba prywatna. Ponadto wyróżnikiem leasingu jest oddanie w odpłatne, tj. w całości pokrywające cenę lub wynagrodzenie z tytułu nabycia sprzętu, użytkowanie przedmiotu na czas oznaczony. Tym samym leasing można określić jako jeden ze sposobów zdobycia po-trzebnych nieruchomości i ruchomych składni-ków majątku trwałego, nie posiadając wystarcza-jąco wysokich zasobów kapitałowych lub nie dysponując aktualnie wolnymi środkami pienięż-nymi. Jednocześnie jest to forma finansowania inwestycji umożliwiająca podmiotowi gospodar-czemu wejście w krótkim czasie w posiadanie gotowych dóbr inwestycyjnych i czerpanie z nich korzyści. Jest to także jedna z metod prywatyzacji, przepływu kapitału i transferu własności. Sprzyja ona procesowi wymiany towarów na pieniądz, restrukturyzacji gospodarki i transferowi
nowo-8 czesnej techniki i technologii .
Mimo, że główna idea leasingu jest podobna na całym świecie, to poszczególne pań-stwa mają specyficzne wyznaczniki tej umowy. Rozwiązania USA zastrzegają, że przedmiotem leasingu może być wyłącznie dobro ruchome trwałego użytku oraz bezwzględnie musi ono zostać zwrócone po wygaśnięciu umowy. Model ten zakłada, że leasingodawca nabywa dobra wed-ług wskazań leasingobiorcy. Belgijska definicja leasingu uzupełniła francuską o wymóg wyko-rzystania danego dobra wyłącznie do celów za-wodowych. Z kolei w prawie kanadyjskim leasing jest utożsamiany z umową najmu. Wyklucza to jednocześnie możliwość nabycia przez leasingo-biorcę wynajmowanego dobra po zakończeniu umowy. Powyższe przykłady wskazują na zróżni-cowanie prawno-definicyjne leasingu w różnych krajach, pomimo że wszędzie stanowi on umowę 4 B. Hamdi, T. Mejri, The value-relevance of Banks' fair value disclosures during the financial crisis: the case of
european banks, „Association Francophone de Comptabilite” 2017, No. 3, s. 34.
5 S. Halaoua, B. Hamdi, T. Mejri, Earnings management to exceed thresholds in Continental and Anglo-Saxon accounting models: The British and French cases, „Research in International Business and Finance” 2017, No. 39.
6 L. Michalczyk, Metodyka ustalania wysokości wybranych zobowiązań przedsiębiorstw, „Zeszyty Naukowe TD UJ. Seria: Ekonomia i Zarządzanie” 2008, t. 4, nr 1, s. 47–70.
7 Ustawa z dnia 26 lipca 2000 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny (Dz.U. nr 74, poz. 857 z późn. zm.).
opartą na użytkowaniu określonego przedmiotu. Prawdopodobnie było to też przyczyną bardzo ogólnej definicji leasingu w Międzynarodowych Standardach Rachunkowości. Według MSR 17 „Leasing”, leasing jest umową „na mocy której właściciel (leasingodawca) przekazuje użytkow-nikowi (leasingobiorcy) prawo użytkowania określonego dobra (środka trwałego) w okreś-lonym okresie w zamian za określone płatności lub serie płatności.
Etapy rozwoju leasingu w Polsce
Główne zasady, jakimi rządzi się leasing, były znane w Polsce stosunkowo wcześnie, bo już od lat 60. XX w. W tym czasie pojawiały się pierw-sze publikacje dotyczące tej formy finansowania. W obrocie krajowym leasing nie odgrywał jednak znaczącej roli. Pewne zainteresowanie tym źród-łem pozyskania majątku wyrażały przedsię-biorstwa branży budowlanej głównie w odnie-sieniu do maszyn, urządzeń technicznych i apa-ratów stosowanych dla potrzeb tych przedsię-biorstw. W handlu zagranicznym leasing był także wykorzystywany sporadycznie, głównie w prze-myśle tekstylnym, metalowym, drzewnym oraz przetwórstwa owoców i warzyw.
Leasing nie nabrał większego znaczenia aż do końca lat 80. Ten okres był przełomowym w dziedzinie leasingu w Polsce. Zainteresowanie tą formą finansowania wzrosło zwłaszcza po wejściu w życie dwóch ustaw z 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej oraz o działalności gospodarczej z udziałem podmiotów zagranicz-nych.
Wprowadzenie reguł wolnorynkowych spowodowało powstanie dużej ilości małych przedsiębiorstw, które z powodu braku kapitału własnego były zmuszone do poszukiwania alter-natywnych źródeł finansowania. Na początku lat 90. ograniczono dostęp do kredytów z powodu problemów z ich ściągalnością, co wpłynęło na dynamiczny rozwój firm leasingowych. Nie sta-wiały one bowiem barier proceduralnych, a for-malności wstępne były ograniczone do mini-mum. Dopiero od roku 1995 firmy leasingowe zaczęły myśleć o zabezpieczeniach, ale dotyczyło to i tak głównie umów o większej wartości, powy-żej 50 tys. zł. Wówczas zaczęto żądać od klientów podstawowych dokumentów oraz zaświadczeń o braku zaległości wobec budżetu państwa.
Pierwsze firmy leasingowe zaczęły się pojawiać od przełomu 1989 i 1990 r. Powstawały one przy współudziale banków komercyjnych lub podmiotów zagranicznych, dzięki którym
napły-nęły do Polski rozwiązania funkcjonujące w kra-jach zachodnich. Pierwsze transakcje leasingu były zbliżone do umów dzierżawy, jak i sprzedaży na raty. Niewiele miały one wspólnego z obecnie funkcjonującą umową leasingu. Rozwój rynku leasingu na początku lat 90. charakteryzował się dynamizmem, ale istniały czynniki, które go ha-mowały. Najważniejszą barierę stanowiły proble-my prawne. Ponadto brak doświadczenia pod-miotów tworzących firmy leasingowe oraz nie-wiedza potencjalnych leasingobiorców. Począt-kowo najbardziej rozwijał się leasing samocho-dów osobowych, co było związane z wykorzysta-niem rozwiązań podatkowych. Ta forma finan-sowania obniżała znacząco poziom płaconych podatków. W roku 1993 nastąpiły jednak duże zmiany w prawie podatkowym, co doprowadziło do likwidacji tego segmentu rynku leasingu. Rów-nież w tym roku podjęto próby usystematyzowa-nia podatkowych skutków umów leasingu. Określono wtedy zasady zaliczania praw majątko-wych do majątku stron umów, co ułatwiło ich sporządzanie. W 1995 r. wzrósł popyt na samo-chody ciężarowe. Było to skutkiem decyzji minis-terstwa transportu, uzależniającej uzyskiwanie koncesji na przewozy międzynarodowe od zaku-pu pojazdu spełniającego normy ekologiczne EURO 2. Nowe środki transportu były w znacz-nej mierze pozyskiwane drogą leasingu. Ponadto leasing samochodów osobowych zaczął ponow-nie odgrywać większą rolę. Przyczynił się do tego fakt, że zaczęto przerabiać auta osobowe w taki sposób, aby mogły zostać zakwalifikowane jako ciężarowe. W ten sposób można było nadal korzystać z ulg podatkowych. Na rozwój leasingu w Polsce duży wpływ miało wykorzystanie tego rozwiązania jako formy finansowania w procesie prywatyzacji, zwłaszcza przy prywatyzacji pra-cowniczej.
W latach 90. ub. wieku miały miejsce coroczne przyrosty obrotów w polskiej branży leasingowej, aczkolwiek ich dynamika od 1994 r. słabła. Zjawisko to było spowodowane stopnio-wym nasycaniem się rynku, a od 1998 r. dodat-kowo wysoką wartością leasingu nieruchomości. Od 1999 r. nastąpił gwałtowny spadek dynamiki obrotów. Miało na to wpływ kilka czynników. Najważniejszym była recesja gospodarcza i co za tym idzie niewielka skłonność społeczeństwa do inwestowania, ale także bariery proceduralne, jakie pojawiły się przy zaciąganiu kredytów, które były głównym źródłem finansowania firm leasin-gowych. W latach 2000–2001 następował dalszy spadek obrotów na rynku usług leasingowych, co
było spowodowane faktem, że dużo firm leasin-gowych nie miało wystarczającego zaplecza fi-nansowego.
Największy dochód w późniejszych la-tach firmy leasingowe uzyskiwały z leasingu środ-ków transportu drogowego. Stanowił on przez cały ten okres ponad 50% udziału wyleasingowa-nych ruchomości. Większość tych pojazdów sta-nowiły samochody osobowe przerabiane na cię-żarowe w celu uzyskania korzyści podatkowych. Udział samochodów osobowych jako takich był niewielki, gdyż stanowił zaledwie kilka–kilka-naście procent. Znaczny udział w rynku stano-wiły także maszyny i urządzenia przemysłowe. Ich udział utrzymywał się między 25 a 30%. Ry-nek leasingu komputerów i sprzętu nie odgrywał już tak wielkiej roli. Jego udział był niewielki. Dość dobrze rozwijał się natomiast rynek nieru-chomości, chociaż od dłuższego czasu raczej widoczny jest spadek udziału tego segmentu leasingu.
Przedmiot i uczestnicy umowy leasingowej
Najczęściej wypożyczane w ramach leasingu przedmioty cechują się dużą trwałością, dzięki czemu mogą być wykorzystywane przez więcej niż jednego użytkownika, stosunkowo łatwo dają się przemieszczać, a ich wartość jest niezależna od przedsięwzięcia, w którym są anga-żowane. Przedmiot leasingu obejmuje szeroki wachlarz dóbr, od inwestycyjnych, zarówno ru-chomych jak i nieruru-chomych, po konsumpcyjne. Korzystając z leasingu tych pierwszych, można „dzierżawić” m.in. środki transportu, maszyny produkcyjne i biurowe. Z takiego leasingu ko-rzystają głównie przedsiębiorstwa, a obiekt leasingowany pełni funkcję zarobkową. Czas trwania umowy jest bardzo często zbliżony do okresu użytkowości danego dobra. Leasing nieru-chomości dotyczy z kolei budynków fabrycz-nych, hal magazynowych i targowych. Szczegól-nym przedmiotem leasingu mogą być linie tech-nologiczne przystosowane do określonej działal-ności. Leasing dóbr konsumpcyjnych może na-tomiast obejmować przedmioty wykorzystywane dla celów prywatnych, np. samochody, jachty itp. Z tej formy leasingu korzystają z reguły osoby prywatne, a dzierżawiony obiekt nie służy celom zarobkowym. Istotny jest fakt, że w związku ze skomplikowaną procedurą zawierania umów leasingowych sensowne jest branie w leasing dóbr o znacznej wartości.
Przy zawieraniu umowy leasingu muszą uczestniczyć obligatoryjnie dwa podmioty
gos-podarcze: leasingodawca, tj. właściciel przedmio-tu leasingu, oddający go w użytkowanie oraz leasingobiorca – użytkujący.
Leasingodawcą (finansującym) jest naj-częściej wyspecjalizowana firma świadcząca usłu-gi finansowe lub podmiot powołany przez bank. Brak jest wymogów dotyczących osobowości prawnej leasingodawcy. Tym niemniej najbardziej pożądaną formą z punktu widzenia leasingobior-cy jest spółka prawa handlowego, tj. spółka akleasingobior-cyj- akcyj-na lub spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, gdyż wówczas leasingobiorca ma możliwość uzyskania wiarygodnych informacji dotyczących swojego partnera. Prowadzone są bowiem rejes-try handlowe, w których można znaleźć dane dotyczące działalności firmy i jej historii.
Leasingobiorca to z kolei osoba korzys-tająca z przedmiotu leasingu zgodnie z warun-kami określonymi w umowie. Z punktu widzenia prawa nie ma ograniczeń co do formy prawnej leasingobiorcy. Jednak ze względu na niekorzyst-ne przepisy podatkowe są to rzadko osoby fizycz-ne bądź też podmioty zwolniofizycz-ne z płacenia po-datku VAT. Najczęściej występują przedsię-biorstwa, które rozliczają się z fiskusem na zasa-dach ogólnych lub prowadzą podatkową księgę przychodów i rozchodów. Dla podmiotów korzystających z ryczałtu lub z karty podatkowej leasing staje się nieopłacalny z podatkowego punktu widzenia.
W zależności od typu transakcji mogą występować również inni uczestnicy, a w szcze-gólności:
1. poręczyciel,
2. towarzystwo ubezpieczeniowe, 3. sprzedawca,
4. bank.
Poręczyciel to podmiot uczestniczący w transakcji leasingu w przypadku, gdy zdolność kredytowa leasingobiorcy jest niezadawalająca dla leasingodawcy. Jego zadanie polega na dostar-czeniu dodatkowego zabezpieczenia. Bierze on na siebie ciężar długu leasingobiorcy w przypad-ku jego niewypłacalności. Może nim być każdy podmiot gospodarczy, jeżeli jest to osoba lub firma dobrze prosperująca, a przede wszystkim wypłacalna.
Towarzystwo ubezpieczeniowe to pod-miot, który ubezpiecza przedmiot leasingu. Odgrywa znaczącą rolę z punktu widzenia leasingobiorcy, gdyż to on ponosi straty w wyniku uszkodzenia lub utraty podmiotu. Niemożność używania sprzętu nie zwalnia go bowiem
z obowiązku płacenia rat leasingowych. W prak-tyce stosuje się cztery możliwe warianty ubez-pieczenia:
1. Przez leasingodawcę. W związku ze stałą współpracą firmy leasingowej z określonym towarzystwem ubezpieczeniowym, ubezpie-czenie jest z reguły tańsze od indywidual-nego. Zostaje ono wliczone w cenę leasingu. 2. Leasingodawca może też zawrzeć umowę
z dowolnym towarzystwem ubezpiecze-niowym na zasadach rynkowych. W związku z brakiem jakichkolwiek ulg jest ono znacznie droższe. Podobnie jak w powyższej wersji, opłatą jest obciążany leasingobiorca. 3. Wyboru towarzystwa ubezpieczeniowego
może także dokonać leasingobiorca po uprzednim uzgodnieniu tego z leasingo-dawcą. Ciążą na nim wówczas dodatkowe obowiązki formalne, ale może jednocześnie wybrać dla siebie najkorzystniejszą ofertę. Składki są w dalszym ciągu płacone przez firmę leasingową i podwyższają opłatę leasingową.
4. Czwarty wariant jest zbliżony do trzeciego. Leasingobiorca również sam dokonuje wyboru i osobiście uiszcza składkę. Tym samym nie może jej zaliczyć do podatko-wych kosztów uzyskania przychodów, gdyż nie jest właścicielem ubezpieczanego przed-miotu.
Sprzedawcą (dawcą) jest podmiot, od którego finansujący nabywa przedmiot leasingu. Wyboru zarówno sprzętu, jak i dostawcy doko-nuje zazwyczaj sam leasingobiorca. W przypadku wadliwości przedmiotu leasingu zwraca się on bezpośrednio do sprzedawcy. Tym samym leasin-godawca jest zwolniony z obowiązku przyjmo-wania reklamacji z tytułu gwarancji czy też rękojmi. Nie oznacza to jednak, że sprzedawcę i finansującego nie łączą żadne stosunki. Bardzo często mają oni podpisaną umowę o współpracę i klient, decydując się na określonego sprzedawcę, uzyskuje u niego informacje dotyczące współpra-cującej z nim firmy leasingowej.
Bank jest bardzo często podmiotem, który faktycznie finansuje transakcję leasingową. W związku z tym, że leasingodawcy zawierają wie-le transakcji, niejednokrotnie przewyższających ich możliwości finansowe, muszą posługiwać się kapitałem obcym. Leasingodawca ceduje na bank swoje przyszłe należności z tytułu zawartych umów. Wynika to stąd, że leasingobiorca jest zmuszony spełnić bardziej rygorystyczne
warun-ki, gdyż musi być również wiarygodnym klientem dla banku.
W transakcji leasingu mogą brać udział agenci firmy leasingowej. Do ich zadań należy pozyskiwanie klientów dla firmy leasingowej oraz przygotowanie transakcji od strony formalnej. Uczestnictwo agenta nie wpływa na zmianę wielkości opłat leasingowych.
Uczestnictwo w transakcji leasingu tak wielu podmiotów powoduje, że ma ona złożony charakter. Obok głównej umowy między korzys-tającym a finansującym występuje wiele pośred-nich umów, m.in. umowa kupna-sprzedaży z dealerem sprzętu, umowa o ubezpieczenie czy też umowa o finansowanie z bankiem. Rozbudo-wana wersja umowy leasingowej może zawierać: 1. Podpisanie umowy między leasingodawcą
a leasingobiorcą po uprzednim sprawdzeniu jego zdolności kredytowej. Leasingobiorca uiszcza opłatę wstępną oraz, w razie po-trzeby, depozyt gwarancyjny lub opłatę ma-nipulacyjną. Depozyt jest przeznaczony na pokrycie ewentualnych zobowiązań korzys-tającego. Po wygaśnięciu umowy jest on zwracany klientowi, tym samym nie może być on zaliczony do kosztów uzyskania przy-chodów. Opłaty manipulacyjne mogą być przeznaczone na ubezpieczenie lub różnego rodzaju podatki. W przypadku gdy leasingo-biorca nie spełnia warunków co do wypłacal-ności, wprowadza się dodatkowy podmiot, którym jest poręczyciel. Może on poświad-czyć podpisem zobowiązanie.
2. Leasingobiorca dokonuje wyboru sprzętu i dostawcy, po czym leasingodawca płaci dostawcy za sprzęt.
3. Leasingobiorca odbiera sprzęt bezpośrednio od dostawcy.
4. Gdy transakcja jest finansowana przez bank, finansujący bezpośrednio po zawarciu umo-wy z klientem sprzedaje bankowi przyszłe należności od leasingobiorcy.
5. Leasingobiorca użytkuje sprzęt i płaci leasin-godawcy raty (czynsze) leasingowe. Najczęś-ciej są to comiesięczne raty o równej wyso-kości lub malejące. Jeżeli firma leasingowa zawarła uprzednio umowę z bankiem, to płatności te bardzo często regulowane są bezpośrednio na rzecz banku.
6. Przedmiot leasingu ubezpieczony jest przez współpracujące z firmą leasingową towa-rzystwo ubezpieczeniowe. Koszt ubezpie-czenia podwyższa cenę leasingu.
7. Towarzystwo ubezpieczeniowe udziela och-rony ubezpieczeniowej. Część praw z umowy ubezpieczeniowej zostaje scedowana na rzecz leasingobiorcy. Tym samym może on w niektórych przypadkach zwracać się z roszczeniem bezpośrednio do towarzystwa ubezpieczeniowego. Zwalnia to finansują-cego z części obowiązków. Leasingodawca może również zrzec się praw do polisy ubez-pieczeniowej na rzecz banku w przypadku, gdy jest ona dodatkowym zabezpieczeniem dla banku.
Powyższe etapy transakcji leasingowej są charakterystyczne dla niemalże każdej transakcji. To sposób zakończenia odróżnia od siebie po-szczególne typy i kwalifikuje je do określonego rodzaju. Po zakończeniu okresu leasingu przed-miot leasingu przejmuje korzystający lub firma leasingowa sprzedaje sprzęt.
Korzyści i zagrożenia dla korzystającego jako strony umowy leasingu
Wśród głównych zalet leasingu wskazać można:
1. zwiększenie płynności środków firmy, 2. brak negatywnego wpływu na ocenę
zdol-ności kredytowej przedsiębiorstwa,
3. możliwość rozłożenia terminu spłaty finan-sowanego przedsięwzięcia na dłuższy czas, 4. niewielkie wymogi formalne przy zawieraniu
umowy,
5. możliwość łatwego dostępu do najnowszej techniki i technologii,
6. elastyczny charakter umowy,
7. dodatkowe usługi świadczone przez leasin-godawcę,
8. korzystna forma pozyskiwania kapitału dla przedsiębiorstw niedysponujących dużymi środkami pieniężnymi,
9. tarcza podatkowa.
Leasing jest atrakcyjną formą finansowa-nia inwestycji. Wśród jego zalet za najważniejszą można uznać zwiększenie płynności środków
9
finansowych przedsiębiorstwa . Wynika to z fak-tu, że podmiot nie musi jednorazowo angażować
własnych środków pieniężnych, gdyż przedsię-wzięcie jest w pełni finansowane ze środków wygenerowanych przez wyleasingowany obiekt. Tym samym wolne środki w przedsiębiorstwie mogą zostać przeznaczone na inny cel. Ponadto leasingobiorca nie wykazuje w bilansie operacji leasingowej jako zobowiązania, przez co nie zmniejsza swojej zdolności kredytowej. Staje się wówczas wiarygodniejszym partnerem dla banku i zwiększa szanse na uzyskanie kredytu
banko-10 wego .
Dostosowanie spłaty rat pod względem wielkości i terminów płatności do przewidywa-nych korzyści z użytkowania dobra wpływa pozy-tywnie na stabilizację warunków działania leasin-gobiorcy i usprawnia jego politykę finansową. Względna stałość warunków umowy leasingu umożliwia stosunkowo dokładne opracowywanie biznesplanów. Zabezpieczenia stosowane przy leasingu, opłaty ponoszone w momencie zawiera-nia transakcji oraz procedura określazawiera-nia zdolnoś-ci kredytowej, bywają mniej uzdolnoś-ciążliwe niż w przy-padku kredytu. Leasingodawca może nawet zre-zygnować z żądania zapłaty zaliczki na poczet przyszłych opłat. Pozostaje on bowiem nadal właścicielem przedmiotu leasingu, więc tak czy inaczej jego interesy pozostają zabezpieczone.
Ważną zaletą leasingu jest także ułatwie-nie podmiotom gospodarczym korzystania ze
11
zdobyczy techniki i technologii . Korzystanie