Metody zapisu wiedzy o wyrobach .1 Wprowadzenie

3 Metoda szybkiej oceny zapytania ofertowego .1 Wprowadzenie

3.2 Metody zapisu wiedzy o wyrobach .1 Wprowadzenie

Wskazane w rozdziałach dotyczących szacowania kosztów i terminu realizacji zamówienia metody w większości opierają się na tworzeniu odniesienia do zarchiwizowanej wiedzy. Podstawą identyfikacji odpowiednich wzorców jest zawsze zbiór właściwych cech, jednoznacznie określających własności geometryczne, technologiczne lub związane z procesem wytwarzania. Mając zarchiwizowane, szczegółowo opisane wyroby, możliwe jest budowanie relacji między aktualnymi potrzebami a wiedzą historyczną. Zakres wnioskowania zależy od rodzaju przechowywanych danych ale podstawą jest zawsze umiejętność odszukania najbardziej podobnych przypadków z historii. Zarówno projektanci, szukających wcześniej opisanych rozwiązań konstrukcyjnych, jak i technolodzy czy osoby odpowiedzialne za kalkulację kosztów, tworząc nowe projekty, bazują na zapisanej wiedzy. Sprawne jej wykorzystanie wymaga przygotowania odpowiednich metod do badania podobieństwa. Konieczne jest przy tym zastosowanie właściwego sposobu kodowania wiedzy o wyrobach tak, by możliwy był jej zapis gwarantujący brak utraty jakości, użycie właściwych sposobów pomiaru i związanych z tym skal pomiarowych oraz wykorzystanie najbardziej skutecznych algorytmów do badania podobieństwa uwzględniających zmiany warunków i zakresu pomiaru.

Wskazane zagadnienia są szczególnie istotne w konteksie opisanej w dalszej części metody do szybkiej oceny zapytania ofertowego wykorzystującej badanie podobieństwa obiektów technicznych. W kolejnych podrozdziałach rozdziału 3.2 przedstawione zostaną metody pomiaru wartości cech zależne od rodzaju wiedzy, metody kodowania wartości cech wyrobów, metody grupowania cech pozwalające na ograniczenie różnorodności opisu obiektu oraz metody badania podobieństwa. Przedstawiony materiał jest realizacją celu teoretycznego rozprawy dotyczącego monograficznego opracowania metod określania podobieństwa wyrobów ale jednocześnie stanowi teoretyczne podstawy realizacj celów praktyczny dotyczących budowy oprogramowania umożliwiającego szacowanie kosztów i terminu realizacji zamówienia w oparciu o zarchiwizowane przypadki.

3.2.2 Skale pomiarowe stosowane do zapisu danych

Podstawą metod badania podobieństwa są zawsze opisując je cechy. W przypadku obiektów technicznych istnieje duża różnorodność w sposobach opisu cech. Obiekty mogą być opisywane za pomocą liczb, tekstów, symboli, dodatkowo, ze względu na swobodę wyboru metod pomiaru, wartości cech mogą być przedstawiane w różnych skalach często nie mających zdefiniowanych wzajemnych zależności. Różnorodność ta jest szczególnie uciążliwa przy wymianie danych między różnymi organizacjami.

Przesyłane do przedsiębiorstwa zapytania ofetowe, szczególnie w pierwszej fazie rozmów są nieobrobione, niekompletne lub niezgodne z wewnętrznie przyjętymi ustaleniami. Możliwe jest, że zamiast konkretnego wymiaru przesyłany jest jego opis lub zależność od innego wymiaru. W innym przypadku przesłany rysunek zawiera informacje, które odczytać może tylko specjalista albo użyto jednostek, których nie można w sposób prosty odczytać, bo autor zastosował własny sposób kodowania odbiegający od ogólnych zasad. Szacuje się, że 70-90 procent informacji przetwarzanej w różnych systemach eksploracji danych ma postać symboliczną (Whang, 2003).

Czasami jest to czysty, naturalny język z pełną gramatyką a czasami tylko sztucznie wybrany podzbiór słów wystarczający do reprezentacji wybranych informacji. W zależności od rodzaju danych można mieć do czynienia z informacją niedokładną, niepewną, ale również zależną od kontekstu innych danych czy semantyki używanego języka. Jeśli jeszcze uwzględni się fakt, że w realnym środowisku należy liczyć się z dużą zmiennością, uzyskanie zadawalających modeli analitycznych może być niemożliwe lub ich opracowanie będzie nieekonomiczne. Jeśli nawet uda się uzyskać

pewne przybliżenia, to uzyskane efekty ich stosowania będą mało wiarygodne (Hubbard, 2010).

Dla rozwiązywania problemów opisywanych niskiej jakości danymi, pochodzących z różnych pomiarów, obserwacji, dokumentów, zbyt dużych, by wyszukiwać w nich zależności i klasyfikować w sposób niezautomatyzowany, wskazane jest zastosowanie metod opartych o uczenie się maszynowe (ang. machine learning). Systemy uczące się dają możliwość wnioskowania na podstawie danych historycznych, wykrywania nieznanych prawidłowości w danych, przyswajania nowych pojęć i struktur przy pomocy uogólnienia i analogii, formułowanie reguł decyzyjnych oraz tworzenie wiedzy zrozumiałej dla człowieka (Cichosz, 2000). Budując system wykorzystujący algorytmy uczenia się należy zwrócić uwagę na:

 metodę reprezentacji wiedzy lub umiejętności,

 sposób używania wiedzy lub umiejętności,

 źródło i postać informacji,

 mechanizm nabywania i doskonalenia wiedzy i umiejętności.

Reprezentacja wiedzy zastosowana w systemie ma decydujący wpływ na sposób implementacji i łatwość praktycznego wykorzystania. Wśród metod reprezentacji wiedzy można wyróżnić miedzy innymi drzewa decyzyjne, reguły gramatyki formalnej, rozkłady prawdopodobieństw, funkcje przejść automatów skończonych, sieci semantyczne, klauzule logiki predykatów. Sposób używania wiedzy jest na ogół determinowany przez metodę reprezentacji wiedzy i cel, któremu ta wiedza ma służyć.

Lista zadań rozwiązywanych za pomocą uczenia maszynowego rośnie praktycznie każdego dnia. Do najpopularniejszych zadań należy rozpoznawanie mowy, analiza i klasyfikacja obiektów oraz automatyczna nawigacja i sterowanie. Oprócz tego systemy uczące są wykorzystywane do rozwiązywania różnego rodzaju problemów, sekwencyjnego podejmowania decyzji czy modelowania zjawisk (O’Leary, 1998).

Zakładając duże uproszczenie można przyjąć, że system uczący ma za zadanie analizę pewnych wektorów informacji wejściowych i generowanie odpowiednio przygotowanych odpowiedzi. Sam proces uczenia jest szukaniem algorytmu generowania tych odpowiedzi. W najbardziej klasycznym podejściu, źródło i postać informacji mają wpływ na podział metod uczenia na uczące się z nadzorem, w których istnieją przykłady pożądanych odpowiedzi i uczące się bez nadzoru, w których

100

właściwych odpowiedzi należy nauczyć się wyłącznie na podstawie wektorów wejściowych.

Metoda reprezentacji wiedzy oraz postać informacji kształtuje najczęściej jednoznacznie mechanizm, zgodnie z którym wiedza jest nabywana lub udoskonalana.

Najczęściej jest to indukcja, czyli podejście do wnioskowania polegające na uogólnieniu jednostkowej informacji trenującej. W przypadku metod nieindukcyjnych dąży się do konkretyzacji wiedzy bazowej lub jej wzmocnienia.

Proces opisu możliwości wytwórczych przedsiębiorstwa, poszczególnych zasobów oraz przetwarzanie informacji od klientów, wymaga użycia prostej w interpretacji i łatwej w przetwarzaniu metody zapisu wiedzy. Metoda powinna zawierać sposoby pomiaru oraz sposoby reprezentacji poszczególnych rodzajów danych. Podstawowym elementem procesu zmierzającego do opisu zadania jest pomiar, czyli procedura wiązania cech opisywanych obiektów z liczbami lub innymi symbolami według pewnych określonych skali pomiarowych. Wymagane jest przy tym stosowanie pewnych reguł, ułatwiających późniejsze wykorzystanie rezultatów pomiaru (Roberts, 1985):

 związek między liczbami i cechami poddanymi pomiarowi musi mieć charakter wyłączny (jedna cecha odpowiada jednej liczbie),

 zasady przydzielania cechom liczb powinny być standaryzowane i stosowane jednolicie,

 zasady nie mogą ulegać zmianie w stosunku do obiektów i czasu.

Konsekwencją pomiaru jest reprezentacja mierzonych obiektów. Najczęściej obiekty są reprezentowane za pomocą wektorów cech. Każdy obiekt jest reprezentowany przez atrybuty a1…an opisujące pewne nazwane kategorie cech.

Za dane uważa się znaki reprezentujące pomiary, wyniki, obserwacje. Dane mogą przyjmować różną postać (typ danych) w zależności od dostępnych narzędzi pomiarowych, wiedzy i doświadczenia wykonującej pomiary osoby czy wreszcie od odbiorcy, dla którego dane są przygotowywane. Może to być na przykład tekst, liczba, rysunek, wykres, itp. W kontekście przetwarzania danych do ich charakteryzowania należy posłużyć się jeszcze jednym ważnym pojęciem: skalą pomiarową.

Dla potrzeb reprezentacji wartości pomiarów, przyjmuje się 4 skale pomiarowe wprowadzone przez S. Stevensa. Z każdą skalą związane są operatory matematyczne, które mogą być dla niej stosowane (Stevens, 1946):

101

 skala nominalna (ang. nominal),

 skala porządkowa (ang. rank),

 skala przedziałowa (ang. interval),

 skala ilorazowa (ang. ratio).

Skale przedziałową i ilorazową zalicza się do skal metrycznych natomiast nominalną i porządkową do niemetrycznych.

W skali nominalnej wartości są reprezentowane za pomocą etykiet i nie mają oczywistego uporządkowania. Nawet, gdy wartości zmiennej nominalnej są wyrażone liczbami, dopuszczalne na tej skali jest tylko użycie operatora równości (=,≠).

Szczególnym przypadkiem skali nominalnej jest skala dychotomiczna, która przyjmuje tylko dwie wartości, np. tak/nie. Przykładem wartości nominalnej jest nazwa obrabiarki, rodzaj wiertła.

W skali porządkowej, wartości mają jasno zdefiniowany porządek, ale nie jest określona odległość między nimi. Dla skali porządkowej możliwe jest użycie, oprócz operatora równości, operatorów porządku (=,≠,<,>,≤,≥). Przykładem wartości porządkowej jest numer kolejny operacji technologicznej, wykształcenie pracownika.

Skala przedziałowa pozwala na obliczanie odległości między wartościami. Wartość zerowa na tej skali ma charakter umowny. Dopuszczalne jest użycie operatorów dodawania i odejmowania (=,≠,<,>,≤,≥,+,-). Przykładem zmiennej interwałowej może być data produkcji, temperatura w stopniach Celsjusza.

Najbardziej rozbudowaną skalą jest skala ilorazowa. Zmienna występuje na skali ilorazowej, jeśli relacje między dwoma jej wartościami mają interpretację w świecie rzeczywistym. W skali tej występuje bezwzględne zero. Dopuszczalne są dla niej wszystkie operacje matematyczne (=,≠,<,>,≤,≥,+,-,*,/). Przykładem zmiennej ilorazowej może być temperatura w Kelwinach, napięcie elektryczne, średnica otworu.

3.2.3 Metody kodowania cech wyrobów

Efektywne wykorzystanie metod porównujących obiekty techniczne wymaga zdefiniowania zbioru cech jednoznacznie opisujących ten wyrób oraz zapisanie tych cech w formie umożliwiającej wykorzystanie metod numerycznych. Konieczne jest, więc właściwe zakodowanie wartości cech. Poziom szczegółowości, sposób kodowania oraz postać danych wymaganych do opisu wyrobu zależy od wielu czynników, między innymi od odbiorcy informacji, rodzaju produkcji, etapu, na jakim ta wiedza jest wykorzystywana. Inne informacje są wymagane przy wyszukiwaniu wyrobu w katalogu

102

przez potencjalnego odbiorcę inne podczas grupowania technologii dla potrzeb produkcji a jeszcze innych by opisać strukturę wyrobu mającą wpływ na kalkulację kosztów.

W przypadku firmy, która produkuje części maszyn albo specjalizowane narzędzia skrawające, do wykonania wyrobu konieczny jest szczegółowy rysunek wykonawczy z precyzyjnie określonymi wymaganiami dotyczącymi warunków eksploatacji. Istotna może być na przykład wymagana chropowatość powierzchni, tolerancja kształtu czy konieczna obróbka cieplna, bo to właśnie te cechy będą miały najistotniejszy wpływ na zastosowane w produkcji obrabiarki i narzędzia a w konsekwencji na koszty wytworzenia. W przypadku, firmy oferującej kompletne maszyny lub urządzenia takie jak na przykład stoły operacyjne czy drzwi okrętowe, postać i szczegółowość informacji zmienia się w zależności od fazy przygotowania oferty. Podczas wstępnej rozmowy z potencjalnym klientem istotne są raczej cechy eksploatacyjne, wymiary gabarytowe a tylko w niewielkim zakresie szczegółowe dane technologiczne.

Przykładem może być wybór metody podnoszenia jakiegoś mechanizmu, sposób sterowania napędem, czy możliwe dodatkowe wyposażenie. Podczas uszczegóławiania projektu, na etapie szacowania kosztów wytworzenia czy planowanego terminu ukończenia realizacji projektu istotne stają się inne informacje: cena jednostkowa surowców, możliwy czas dostawy surowców, bieżące obciążenie maszyn itp. Oznacza to, że dobór właściwych cech i metod ich kodowania będzie każdorazowo dobierany podczas wdrożenia opisywanej metody i zależy od tego, czy analizie poddawane są elementy konstrukcyjne, półwyroby, zespoły czy wyroby gotowe. Zakres użycia cech zależeć będzie od etapu procesu opracowania wyrobu.

Prace nad metodami kodowania prowadzone są w większości firm produkcyjnych, ale prace te wykorzystywane są tylko wewnętrznie. Większość opracowanych ogólnodostępnych metod klasyfikacji dotyczy bardzo ogólnego podziału i używana jest raczej do wstępnego podziału wyrobów dla potrzeb ekonomicznych, opracowywania analiz statystycznych czy porównań międzynarodowych. Przykładem może być Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług (PKWiU), Polska Klasyfikacja Obiektów Budowlanych (PKOB), Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT), Zharmonizowany System Oznaczenia i Kodowania Towarów (ang. Harmonized System), Scalona Nomenklatura Towarowa Handlu Zagranicznego (ang. Combined Nomenclature).

103

Najbardziej rozwinięty, ogólnodostępny systemem kodowania informacji o towarach został stworzony dla potrzeb logistyki. Prace zapoczątkowane przez W. Flinta i później B. Silvera i J. Woodlanda doprowadziły do powstania graficznego systemu kodowania zwanego kodem kreskowym (GS1, 2007). Ogólnoświatowym zarządzaniem metodami kodowania i wykorzystania kodów kreskowych zajmuje się obecnie organizacja GS1.

Kody GS1 wykorzystywane są w globalnej wymianie informacji o produktach. W zależności o użytej metody kodowania udostępniają dane o producencie, wymiarach gabarytowych, wadze, użytych materiałach, okresie gwarancji, cenie, danych dotyczących eksploatacji itp.

Analizując działania związane z kodowaniem cech wyrobów należy również zwrócić uwagę na prace związane z tworzeniem różnego rodzaju norm i standardów.

Przykładem może być Polski Komitet Normalizacyjny czy Międzynarodowa Organizacja Standaryzacyjna ISO (ang. International Organization for Standardization). Organizacja te opracowują normy dotyczące praktycznie wszystkich dziedzin życia w tym również przemysłu i wyrobów technicznych. Poziom ogólności tych opracowań nie pozwala ich jednak użyć bezpośrednio w celu szczegółowej identyfikacji cech technologicznych i geometrycznych.

Budowa bardziej szczegółowych klasyfikatorów zawsze związana jest z przeznaczeniem, dla którego klasyfikacja jest tworzona. W przypadku części maszyn najbardziej zaawansowane prace związane były z działaniami mającymi na celu przygotowanie wyrobów do wykorzystywania technologii grupowej, która polega na tworzeniu pewnych rodzin części technologicznie podobnych, dla których przypisuje się standardowe procesy technologiczne (Pająk, 2006).

Podstawą technologii grupowej jest system klasyfikacji i identyfikacji części, którego zadaniem jest umożliwienie pogrupowania elementów ze względu na podobieństwo konstrukcyjne (postać i wymiar) oraz podobieństwo technologiczne (konieczne operacje technologiczne, obrabiarki, narzędzia).

Poszczególne części poddawane klasyfikacji opisuje się za pomocą z góry założonych cech, określanych, jako kryteria klasyfikacyjne. Cechy przedstawia się w postaci kodu klasyfikacyjnego. Uporządkowanie cech umożliwia stworzenie grup i podgrup klasyfikacyjnych.

Do podstawowych metod kodowania cech należą:

 kodowanie funkcji elementów,

104

 kodowanie technologii wytwarzania elementów,

 kodowanie geometrycznej postaci konstrukcyjnej.

W kodzie zawarte mogą być również inne informacje, np. dotyczące planowania produkcji, sposobu eksploatacji itp.

Ze względu na sposób zapisu kodu można je podzielić na 3 grupy:

 kody hierarchiczne, zbudowane w oparciu o strukturę drzewiastą, w której gałęziami są odpowiednie cechy opisywanego elementu. Ze względu na fakt, że na n-tej pozycji dwóch symboli mogą się znajdować wartości należące do różnych gałęzi drzewa, porównując poszczególne pozycje kodu nie można określić stopnia podobieństwa elementów,

 kody łańcuchowe, zbudowane z określonych cech, które mają w kodzie stałe pozycje. Pomimo, że ten zapis wymaga zawsze tej samej wielkości kodu bez względu, czy cechy występują czy nie, jest to najbardziej popularna metoda stosowana w zakładach produkcyjnych,

 kody mieszane, składające się z pozycji kodu hierarchicznego i kodu łańcuchowego.

Ze względu na informacje wykorzystywane do budowy symbolu klasyfikacyjnego kody elementów maszyn można podzielić na 3 grupy (Knosala, 2002):

 kody opisujące wyłącznie cechy geometryczne grupowanego elementu,

 kody opisujące wyłącznie cechy technologiczne grupowanego elementu,

 kody mieszane (technologiczno-konstrukcyjne).

Grupowanie w oparciu o postać geometryczną jest najbardziej intuicyjną metodą.

Wynika z tego, że technologia wykonania elementów maszyn jest nierozerwalnie związana z geometryczną postacią konstrukcyjną.

Przy grupowaniu w oparciu o cechy technologiczne podstawowym problemem jest duża różnorodność tych cech. Utrudnia to zbudowanie uniwersalnego kodu dobrze opisującego postać konstrukcyjną elementu i nadającego się do wykorzystania w różnych zagadnieniach grupowania. Konsekwencją tego jest stosowanie tego rodzaju kodowania do opisu wąskiej grupy elementów o bardzo zbliżonej postaci konstrukcyjnej.

Najbardziej rozpowszechnioną i łatwą w użyciu jest metoda wykorzystująca informacje zarówno o geometrycznej postaci konstrukcyjnej jak i cechach

105

technologicznych. Pozwala na uwzględnienie i pełne wykorzystanie wcześniejszych grup i uniknięcie ich wad związanych z niekompletnością opisu.

Prace związane z grupowaniem zapoczątkował w latach pięćdziesiątych dwudziestego wieku profesor A. Sokołowski (Sokołowski, 2003). Podzielił on części maszyn na 5 klas:

 części obrotowe,

 części wieloosiowe,

 części płaskie,

 korpusy,

 części specjalne.

Klasy zostały podzielone następnie na 15 podklas. Następnie do podklas dodano wyróżniki klasyfikacyjne takie jak np. zróżnicowanie kształtu, dokładność powierzchni, wymiar, materiał. Doprowadziło to utworzenia kolejno grup, podgrup i typów. Przy czym typ jest najniższym stopniem klasyfikacyjnym, dla którego definiuje się jeden typowy proces technologiczny.

W Polsce problemem klasyfikacji elementów maszyn zajmował się Instytut Organizacji Przemysłu Maszynowego, który opracował klasyfikator oparty na dziewięcioznakowym kodzie. W kodzie przewidziano cechy należące do jednego z czterech rodzajów:

 cechy ilościowe (mogą być przedstawione, jako wartość liczbowa),

 cechy rangowe (mogą służyć porządkowaniu ze względu na możliwe relacje równości, mniejszości i większości),

 cechy strukturalne (pozwalają na rozróżnienie identyczności lub braku identyczności wśród pewnych cech),

 cechy binarne (określające występowanie lub brak cechy - przyjmowana wartość 1 lub 0).

W klasyfikacji tej kolejne znaki oznaczały kolejno:

 grupę – rodzaj przedmiotu,

 klasę – podział ze względu na cechy konstrukcyjne (podstawowa jednostka podziału),

 podklasę – odmiana technologiczna,

 wielkość przedmiotu lub jego masę,

 odmianę technologiczną,

106

 materiał,

 postać materiału wyjściowego,

 dokładność obrobionych powierzchni,

 skalę produkcji.

Do kodowania i odkodowania używa się odpowiednich tablic.

Inny sposób kodowania został opracowany, jako „Jednolity klasyfikator konstrukcyjno-technologiczny przedmiotów produkcji” (JKKT, 1977). Opisany klasyfikator zawiera 18 cyfr, z których pierwsze 9 opisuje postać konstrukcyjną a kolejne 9 zawiera informacje o technologii. Część konstrukcyjna klasyfikatora określa rodzaj przedmiotu (np. wałek, tarcza, tuleja, korpus), kształt, wymiary gabarytowe i materiał. W drugiej części opisana jest technika wytworzenia, parametry obróbcze (chropowatość, tolerancje kształtu), wielkość produkcji, dodatkowe informacje.

Kodowanie, podobnie jak w poprzednio opisanej metodzie, wymaga użycia odpowiednich tabel. Ze względu na fakt, że klasyfikacja obejmuje bardzo dużo różnych przedmiotów, opis jest dość ogólny i w przypadku obiektów złożonych lub nietypowych jest niewystarczający.

W przypadku obiektów złożonych takich jak maszyny czy urządzenia, trudno zdefiniować uniwersalny sposób kodowania cech nawet z poziomem ogólności opisanym w poprzednio wymienionych klasyfikatorów. W większości przypadków podczas tworzenia opisu obiektów bardzo złożonych, prace koncentrują się na sklasyfikowaniu pewnej wybranej grupy obiektów z założeniem wykorzystania w ściśle określonym celu (na przykład do budowy katalogu wyrobów lub dla wsparcia prac działu ofertowego). Wybiera się niewielką grupę najbardziej istotnych cech geometrycznych, najważniejszych funkcji czy wyposażenia.

Najczęściej do opisu tego typu wyrobów stosuje się kody łańcuchowe, czyli kody o stałej długości i strukturze (wyróżniki), w których poszczególne fragmenty opisują wybrane cechy wyrobu. Wielkości, które dotyczą cech jakościowych są przekodowywane do kodów literowych lub numerycznych.

Na przykład kod „P-WET-PO-2VI1-S235-S235K-R100-1850x750x8-M38” zawiera jednoznaczny opis konkretnego modelu drzwi okrętowych. Poszczególne fragmenty kodu zawierają informacje o wartościach wybranych przez konstruktora podczas tworzenia indeksu towarowego.

107

Sposób kodowania zależny jest od metod przyjętych do jego zapisu. Ponieważ w większości przypadku firmy produkcyjne wspierane są narzędziami klasy ERP, struktura tych systemów narzuca w pewien sposób metody zapisu. W systemie ImpulsEVO firmy BPSC, jednego z największych producentów oprogramowania dla przemysłu w Polsce, przyjęto założenie, że wyroby podzielone są na grupy, z którymi związane są zbiory cech. Każda cech może być albo liczbą albo słownikiem wartości.

Przy czym, dla potrzeb kodowania, wartości słownikowe mogą mieć krótkie numeryczne lub znakowe odpowiedniki.

Dzięki rozwojowi narzędzi CAD do kodowania geometrycznej struktury obiektów jednorodnych (części maszyn), stosuje się metodę opisu za pomocą prymitywów graficznych. Obiekty opisywane są za pomocą prymitywów takich jak walec, kula, prostopadłościan, torus, stożek, ostrosłup oraz operacji algebry Boole’a (dodawanie, odejmowanie, część wspólna) (Chlebus, 2000).

Inna metoda modelowania brył złożonych wykorzystuje obiekty elementarne zorientowane graficznie (features). Jest ona powszechnie stosowana w nowoczesnych systemach CAD/CAM. Obiekty w tej metodzie opisane są, jako sparametryzowane elementy geometryczne, dla których określa się stan początkowy i końcowy oraz czynności wymagane do przekształcenia jednego stanu w drugi. Każdy obiekt elementarny, z którego składa się obiekt docelowy, reprezentuje zarówno geometrię jak i jej własności. Przykładowo może to być wałek, gwint, wielowypust, czop, rowek, sfazowanie, podcięcie z wszystkimi własnościami wymaganymi do wykonania na obrabiarce, czyli wymiarem, chropowatością, twardością itp. (Chlebus, 2000), (Knosala, 2002)

W pracy „Zastosowania metod sztucznej inteligencji w inżynierii produkcji” pod redakcją R.Knosali (Knosala, 2002) opisano metodę kodowania wiedzy konstrukcyjno-technologicznej za pomocą sieci semantycznych. W metodzie tej kodowana jest wiedza w ujęciu funkcjonalnym. Dla utworzonych w wyniku grupowania wzorcowych obiektów obrotowych (wałek, tarcza, tuleja) utworzono sieci semantyczne opisujące wymiary, występujące kształty, stosowane metody obróbki i uzyskiwane w ich wyniku własności. Tak utworzone sieci zostały wykorzystane do badania podobieństwa części

W dokumencie Metoda skracania fazy przedprodukcyjnej w aspekcie rynkowym (Stron 97-123)