Okoliczności sprawy

(…)6. Oboje skarżący urodzili się odpowiednio w 1974 oraz 1977 r., i mieszkają w Kielcach.

7. Skarżąca (D. Welke) miała koleżankę szkolną – M.B., która mieszkała w Holandii.

8. W styczniu 2003 r. Centralne Biuro Śledcze (CBŚ) Policji zostało poinformowane przez władze niemieckie o przesyłce zawierającej kokainę, która została wysłana z Brazylii do Polski na kielecki adres E.B. Dnia 3.2.2003 r. Komendant Główny Poli­

cji, na podstawie artykułu 19b ust. 1 ustawy o Policji, zarządził niejawne nadzorowanie przesyłki. W dniu 4.2.2003 r. przesyłka została przechwycona przez funkcjonariuszy CBŚ. Po otwarciu paczki stwierdzili oni, że w szczególności zawiera ona czternaście plastikowych torebek z substancją w postaci białego proszku, ukrytą w siedmiu pojemnikach, po dwie torebki w każdym. Po zbadaniu substancji policyjni eksperci stwierdzili, że jest to ko­

kaina. W miejsce narkotyków funkcjonariusze umieścili podobnie wyglądającą substancję.

9. W dniu 5.2.2003 r. Komendant Główny Policji zarządził kontrolę operacyjną w postaci podsłuchu pomieszczeń. Wydaje się, że policja zamontowała w przesyłce tajne urządzenie na­

grywające.

10. W dniu 6.2.2003 r. przesyłka została dostarczona do E.B.

Była ona przyjaciółką zmarłej matki M.B. W tym samym dniu E.B.

poinformowała skarżącą o otrzymaniu z Brazylii przesyłki zaadre­

sowanej do M.B. Skarżąca zadzwoniła do swojej przyjaciółki, która

Bratza, w której stwierdza, że co prawda głosował zgodnie z głosami większości Izby we wszystkich kwestiach z zakresu Konwencji wynikających z tej sprawy, jednak miał poważne wątpliwości w kwestii ograniczeń w dostępie skarżących do akt sprawy. Według sędziego Bratza ograniczenia aktualnie obowiązujące na podstawie prawa wewnętrznego równie dobrze w innej sprawie, gdzie niejawne akta są bardziej istotne, mogą prowadzić Trybunał do innego wniosku, a rodzaj obaw, jakie rodzi niniejsza sprawa, skłania do stwierdzenia, że w trybie pilnym należy dokonać przeglądu aktualnego systemu klasyfikacji dokumentów oraz środków ograniczających skuteczny dostęp do niejawnych materiałów przez oskarżonych i ich obrońców w sprawie karnej w celu zapewnienia ich pełnej zgodności z wymogami sprawied­

liwego procesu określonymi w art. 6 EKPCz.

potwierdziła, że spodziewała się przesyłki, i poprosiła skarżącą o przechowanie jej dla niej. Skarżąca wyraziła na to zgodę.

11. W tym samym dniu skarżąca poszła odebrać przesyłkę.

Razem z E.B. częściowo ją rozpakowały i znalazły w niej koszulki bawełniane oraz tekturowe pudełka zawierające łańcuszki na szyję. Nic ponadto w paczce nie znalazły.

12. Następnie pani Welke zabrała paczkę do domu, gdzie spotkała się ze swoim przyjacielem, panem Białkiem (skarżący).

Oboje skarżący otworzyli paczkę i zbadali jej zawartość. Potem razem opuścili mieszkanie, aby z publicznego automatu zate­

lefonować do M.B. Skarżąca przełożyła całą zawartość paczki do plastikowej torby razem z fragmentami oryginalnej paczki, zawierającymi adresy nadawcy i odbiorcy. Następnie skarżąca schowała plastikową torbę w swoim pokoju.

13. Dnia 6.2.2003 r. około godziny 20:00 policja aresztowała oboje skarżących w chwili opuszczania przez nich mieszkania.

Następnie funkcjonariusze przeszukali mieszkanie. Na polecenie funkcjonariuszy skarżąca wydała plastikową torbę wraz z całą jej zawartością. Badanie zawartości torby wykazało, że w każdym z siedmiu pudełek zawierających łańcuszki na szyję ukryte były dwie przezroczyste plastikowe torebki zawierające sproszkowaną białą substancję. Postawiono im zarzut popełnienia przestępstwa nielegalnego obrotu narkotykami.

14. W dniu 8.2.2003 r. Prokuratura Okręgowa, Wydział Prze­

stępczości Zorganizowanej, wszczęła śledztwo w sprawie karnej obejmującej zarzut przerzutu kokainy z Brazylii do Polski. Proku­

ratura oparła się na niejawnych materiałach dostarczonych przez Komendanta Głównego Policji oraz na informacjach zebranych przez funkcjonariuszy CBŚ.

15. Dnia 8.2.2003 r. Sąd Rejonowy wydał postanowienie o tym­

czasowym aresztowaniu skarżących na podstawie uzasadnionego podejrzenia, że popełnili oni przestępstwo nielegalnego obrotu narkotykami. Sąd wziął pod uwagę dotychczas uzyskane w spra­

wie dowody, w szczególności zaś zeznania świadków, dowody o charakterze niejawnym, opinie biegłych oraz wyniki dokonanego przeszukania. Sąd stwierdził, że wyjaśnienia skarżących pozosta­

wały w sprzeczności z innymi dowodami zebranymi w sprawie.

W dniu 23.6.2003. Sąd Okręgowy wydał postanowienie o od­

stąpieniu od stosowania tymczasowego aresztowania wobec skarżących i zwolnieniu ich za poręczeniem. Poręczenie zostało wpłacone następnego dnia, a skarżący zostali zwolnieni.

16. Znaczna część dowodów zebranych w sprawie została objęta klauzulą poufności. W dniu 9.4.2003 r. oboje skarżący zapoznali się zarówno z dowodami o charakterze niejawnym, jak i z pozostałymi dowodami. Nie zgłosili żadnych wniosków dowo­

dowych oraz nie wnieśli żadnych uwag dotyczących śledztwa.

17. W dniu 18.4.2003 r. prokuratura wniosła do Sądu Okręgo­

wego akt oskarżenia przeciwko skarżącym. Zostali oni oskarżeni o nielegalny obrót kokainą w ilości 971 gramów. Prokurator ustalił stan faktyczny w sprawie na podstawie dowodów nie­

jawnych, opinii biegłych z zakresu chemii oraz daktyloskopii, wyników przeszukania mieszkania oraz zeznań złożonych przez E.B. i jej przyjaciółkę I.B., częściowo także na podstawie wyjaśnień złożonych przez samych skarżących.

18. Część akt sprawy oraz pisemne uzasadnienie aktu oskar­

żenia miały charakter niejawny, ponieważ zawierały informacje objęte tajemnicą służbową. Prokurator wystąpił do sądu o ze­

zwolenie oskarżonym i ich obrońcom na zapoznanie się z uza­

sadnieniem aktu oskarżenia zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o ochronie informacji niejawnych. Ponadto, powołując się na art. 360 § 1 pkt 3 KPK, prokurator wystąpił z wnioskiem o wyłączenie jawności rozprawy w całości z uwagi na ważny interes państwa.

19. Skarżąca miała dwóch obrońców, skarżący zaś jednego.

W dniach odpowiednio 12 i 26.5.2003 r. oboje skarżący oraz ich obrońcy zapoznali się z uzasadnieniem aktu oskarżenia w kan­

celarii tajnej Sądu Okręgowego.

20. W dniu 27.5.2003 r. Przewodniczący III Wydziału Karnego Sądu Okręgowego upoważnił skarżących, ich obrońców oraz prokuratora do zapoznania się z protokołem otwarcia przesyłki, stenogramem tajnych nagrań oraz dokumentacją fotograficzną.

W dniu 28.5.2003. obrońcy skarżących zapoznali się tymi mate­

riałami w kancelarii tajnej. Zostali pouczeni o odpowiedzialności karnej w przypadku niedochowania poufności informacji.

21. Pierwsza rozprawa została wyznaczona na 27.5.2003 r.

W jej trakcie sąd przychylił się do wniosku prokuratury o przepro­

wadzenie rozprawy z wyłączeniem jawności, mając na względzie ważny interes państwa, zgodnie z art. 360 § 1 pkt 3 KPK. Obroń­

cy skarżących nie wnieśli zastrzeżeń do wniosku prokuratury.

Sąd poinstruował obecne na sali sądowej osoby (skarżących, ich obrońców oraz trzech funkcjonariuszy policji) o obowiązku zachowania w tajemnicy wszystkich informacji ujawnionych na rozprawie. Skarżący oraz ich obrońcy mogli zapoznać się z aktami sprawy w kancelarii tajnej sądu.

22. W Sądzie Okręgowym odbyło się sześć rozpraw w nastę­

pujących terminach: 2.5, 12 i 23.6, 22.7, 10.9 oraz 8.10.2003 r.

Sąd Okręgowy orzekał w składzie jednego sędziego zawodowego i dwóch ławników.

23. Na pierwszej rozprawie, która odbyła się 27.5.2003 r., skarżący nie przyznali się do winy. Odmówili składania wyjaś­

nień, odpowiedzieli na kilka pytań zadanych przez sąd oraz ich obrońców. Sąd prowadzący rozprawę przesłuchał w charakterze świadków panie E.B. i I.B. oraz dwie inne osoby – przyjaciół skarżących, które zostały wraz z nimi aresztowane.

24. W dniu 11.6.2003 r. sąd prowadzący postępowanie otrzy­

mał kopię postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie, upo­

ważniającego Komendanta Głównego Policji do wydania pole­

cenia dokonania tajnych nagrań 5.2.2003 r.

25. Dnia 12.6.2003 r. sąd zapoznał skarżących ze stenogra­

mem tajnych nagrań, których skomentowania skarżący odmówili.

Na rozprawie w dniu 22.7.2003 r. sąd odsłuchał tajne nagrania dokonane przez CBŚ. Zdaniem skarżących nagrania były bardzo słabej jakości. Rozmowa pomiędzy skarżącą a panią E.B. była całkowicie niezrozumiała i tylko niewyraźne wyjątki z rozmowy pomiędzy obojgiem skarżących były słyszalne, przerywane przy tym szumami i trzaskami.

26. Na rozprawach w dniach 10.9.2003 r. i 8.10.2003 r. sąd przesłuchał funkcjonariuszy CBŚ biorących udział w śledztwie, w tym tych, którzy otwierali przesyłkę 4.2.2003 r. Sąd zezwolił im na składanie zeznań w zakresie faktów objętych obowiązkiem zachowania tajemnicy służbowej.

27. Na rozprawie w dniu 10.9.2003 r. skarżąca wystąpiła do sądu z wnioskiem o uchylenie wcześniejszego postanowienia o prowadzeniu procesu z wyłączeniem jawności. Podniosła ona, że w wyniku tego postanowienia jej prawo do obrony zostało ograniczone, ponieważ nie mogła sporządzać notatek z akt spra­

wy. Jej obrońca nie zajęła stanowiska w tej kwestii, stwierdzając, że jest to osobisty pogląd skarżącej. Prokurator zgłosił sprze­

ciw wobec wniosku, twierdząc, że podstawy dla postanowienia o wyłączeniu jawności nadal pozostawały aktualne. Stwierdził on ponadto, że prawo skarżącej do obrony było należycie prze­

strzegane, jako że mogła ona zapoznać się z niejawną częścią akt sprawy. Sąd Okręgowy oddalił wniosek o uchylenie wcześ­

niejszego postanowienia o prowadzeniu procesu z wyłączeniem jawności, argumentując, że powody pierwotnie powołane dla uzasadnienia tej decyzji nadal pozostawały w pełni aktualne.

28. W dniu 15.10.2003 r. Sąd Okręgowy wydał wyrok, uzna­

jąc skarżących za winnych udziału w przerzucie kokainy przez terytorium Polski w porozumieniu z innymi osobami, i skazał ich na karę roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 1500 zł. Ponadto sąd nakazał im wpłacić kwotę 500 zł na rzecz lokalnego stowarzyszenia zajmującego się walką z narkomanią oraz zwrócić poniesione przez państwo koszty postępowania. Pisemne uzasadnienie wyroku zostało objęte klauzulą poufności i złożone w kancelarii tajnej sądu.

Obrońcy skarżących zostali o tym odpowiednio poinformowani, podobnie jak o prawie do zapoznania się z pisemnym uzasad­

nieniem wyroku.

29. Ustalając stan faktyczny, Sąd Okręgowy wyłączył dowo­

dy uzyskane przy pomocy tajnych nagrań zarządzonych przez Komendanta Głównego Policji w dniu 5.2.2003 r. Sąd Okręgowy zauważył, że polecenie Komendanta nie zostało zatwierdzone przez sąd w terminie pięciu dni, przewidzianym na podstawie art. 19 ust. 3 PolicjaU. Stąd też dowody uzyskane na podsta­

wie tego zarządzenia były bezprawne i nie mogły zostać użyte w procesie karnym przeciwko skarżącym. Z drugiej strony Sąd Okręgowy potwierdził, że niejawne nadzorowanie przesyłki oraz zamiana kokainy na bliżej nieokreśloną sproszkowaną substancję

zostały dokonane zgodnie z PolcijaU oraz stosownym zarządze­

niem Ministra Spraw Wewnętrznych.

30. Na podstawie dostępnych dowodów, w szczególności zaś różnych wyjaśnień składanych przez skarżących w śledztwie oraz w trakcie rozprawy, Sąd Okręgowy uznał, że w chwili kiedy przesyłka znajdowała się w ich posiadaniu, skarżący wiedzieli, że zawiera ona narkotyki. Sąd uznał, że skarżący działali świadomie z zamiarem przerzutu narkotyków przez terytorium Polski do Holandii. A zatem ich wina została w wystarczającym stopniu stwierdzona.

31. W swojej apelacji skarżący postawili zarzut naruszenia przez prokuraturę i sąd szeregu przepisów procedury karnej, ar­

bitralną ocenę dowodów oraz nieposzanowanie zasady in dubio pro reo. Argumentowali oni, że wyłączone dowody powinny były zostać pominięte jako „owoc zatrutego drzewa”, podczas gdy w rzeczywistości sąd oparł swoje skazanie na tychże dowodach.

Ponadto twierdzili oni, że prawo skarżących do obrony zostało naruszone, ponieważ dostęp do niejawnych dowodów był bardzo utrudniony i zarówno skarżący, jak i ich obrońcy nie mogli spo­

rządzać kopii ani notatek z pisemnego uzasadnienia wyroku.

32. W dniu 5.2.2004. w Sądzie Apelacyjnym odbyła się roz­

prawa, w trakcie której prokurator wystąpił do sądu z wnioskiem o przeprowadzenie procesu z wyłączeniem jawności. Obrońcy skarżących pozostawili tę kwestię do rozstrzygnięcia według uznania sądu. Sąd Apelacyjny, zgodnie z art. 360 § 1 pkt 3 KPK, postanowił przychylić się do wniosku z uwagi na to, że rozpa­

trzenie apelacji nie byłoby możliwe bez zbadania niejawnych do­

wodów. Sąd Apelacyjny postanowił ponadto uzupełnić materiał dowodowy. Sąd ten zauważył, że sąd rozpatrujący sprawę nie określił dokładnych okoliczności usunięcia kokainy z przesyłki i zastąpienia jej podobną substancją, i w tym względzie postano­

wił przesłuchać czterech funkcjonariuszy policji biorących udział w kontrolowanym przejęciu przesyłki.

33. Dnia 10.3.2004 r. w Sądzie Apelacyjnym odbyła się roz­

prawa z wyłączeniem jawności. Sąd odebrał zeznania od trzech funkcjonariuszy policji i ustalił, że kokaina została wyjęta z prze­

syłki i zastąpiona podobną substancją przez policję.

34. Prokurator wystąpił do Sądu Apelacyjnego z wnioskiem o odsłuchanie tajnych nagrań, argumentując, że Sąd Okręgowy mylił się, wyłączając te dowody. Sąd Apelacyjny oddalił ten wnio­

sek, stwierdzając, że nie może badać stosownego postanowienia Sądu Okręgowego, ponieważ w stosunku do wyroku wydanego w I instancji prokurator nie wniósł apelacji (reformatio in peius).

35. W tym samym dniu, po naradzie, Sąd Apelacyjny zmienił wyrok Sądu Okręgowego, zmieniając prawną kwalifikację czynu na usiłowanie nieudolne przerzutu narkotyków – z uwagi na to, że policja usunęła narkotyk z przesyłki, zastępując go podobną substancją. Sąd odpowiednio obniżył karę nałożoną na skarżących do jednego roku pozbawienia wolności. Sędzia sprawozdawca przedstawił ustnie główne podstawy dla takiego wyroku. Pisemne uzasadnienie wyroku zostało objęte klauzulą poufności, i można się było z nim zapoznać jedynie w kancelarii tajnej sądu. (…)

39. Skarżący wnieśli kasacje. Adwokat skarżącego twierdził między innymi, że Sąd Apelacyjny nie odniósł się do podniesio­

nych w apelacjach argumentów, że w swojej ocenie dowodów sąd naruszył zasady bezstronności, domniemania niewinności oraz in dubio pro reo. Skarżący powtórzyli swoje argumenty przedstawione w Sądzie Apelacyjnym, że bezprawnie uzyskane dowody, choć finalnie wyłączone przez sąd I instancji, zostały przedstawione podczas rozprawy jako dowody dopuszczalne, co musiało w sposób niesprawiedliwy wpłynąć na wynik postępo­

wania. Obrona argumentowała również, że ponieważ dowody uzyskane za pomocą tajnych nagrań zostały wyłączone w I in­

stancji, nie było powodu, aby prowadzić rozprawę apelacyjną na posiedzeniu zamkniętym.

40. W dniu 20.10.2004 r. Sąd Najwyższy, na posiedzeniu nie­

jawnym w składzie jednego sędziego, oddalił kasacje obojga skarżących, uznając je za oczywiście bezzasadne.

II. Właściwe prawo