Podstawy funkcjonowania wsi szlacheckiej

Okres XVI-XVIII w. to czas znacznego nasilenia zależności feudalnej chło-pów w stosunku do właściciela majątku⁵⁷. Jeszcze w 1501 r. szlachta księ-stwa głogowskiego ułożyła się z miastami w sprawie pozycji i reprezentacji interesów chłopskich w zależności od osoby prawnej właściciela wioski⁵⁸. Na znaczeniu całkowicie straciło niezależne sądownictwo chłopskie, a sa-morząd chłopski utrzymał się jedynie w szczątkowej formie. Do zadań wój-ta i ławników należało teraz rozstrzyganie jurysdykcji niespornej dotyczącej obrotu nieruchomościami, obciążeń wsi, zatwierdzaniem wytyczonych gra-nic, spisywania i egzekucji testamentów. Jednak zniesione na większości ziem Śląska w 1500 r. prawo odwoływania się od wyroków właściciela zie-mi do sądu dworskiego (Hofgericht) czy sądu lenników (Manngerischt), w księstwie głogowskim zostało zachowane. Dzięki temu wyroki sądownic-twa karnego spoczywającego w rękach właścicieli majątków nie były osta-teczne. W późniejszym okresie podczas sporów z właścicielami majątków obydwie strony stawały przed rejencją. Zdarzało się, iż w celu wyjaśnienia sprawy powoływano specjalną komisję. Niewątpliwie jednak wzrosło władztwo przysługujące panu feudalnemu w stosunku do chłopa. Wy-kształcona forma poddaństwa nosiła teraz nazwę dziedzicznego. Polegała na przywiązaniu chłopów do ziemi i obowiązku pełnienia określonych ro-bocizn oraz świadczeniu czynszów zależnych od areału posiadanych grun-tów. Poddaństwo było ustanawiane urodzeniem z poddanych rodziców, drogą objęcia gruntu przynależnego tej formie majątkowej, zawarcia związ-ku małżeńskiego z osobą poddaną czy przedawnienia, a mogło być szwiąz-kut- skut-kiem nałożonej na chłopa kary. Jego rozwiązanie następowało przez ewen-tualne zwolnienie, sprzedaż majątku za zgodą i wiedzą pana czy w wyniku wymuszonej przez właściciela sprzedaży gospodarstwa, a niekiedy

56 J. R u t k o w s k i , Studia z dziejów wsi polskiej XVI-XVIII w., Warszawa 1956, s. 68.

57 Z pewną ostrożnością należy porównać działania szlachty wielkopolskiej na polu wolnego dysponowania chłopem, jego sprzedażą czy ofiarowaniem: Transakcje chłopami w Rzeczypospolitej szlacheckiej (XVI-XVIII w.), oprac. J. Deresiewicz, Kraków 1959, Powiat Kościański, s. 90-126, nr 94-140, Ziemia Wschowska, s. 127-153, nr 141-175.

58 CDS, t. 28, S. 4, nr 10.

stwa z osobą wolną⁵⁹. Taką pełną zgodę na zwolnienie z poddaństwa i osie-dlenie się w innym majątku wyraził w 1734 r. Friedrich August von Kno-belsdorff, właściciel Siecieborzyc, w stosunku do Friedricka Stenscha. Do-kument został opatrzony własnoręcznym podpisem szlachcica oraz przyło-żeniem pieczęci sygnetowej⁶⁰.

Akt Ferdynanda I z 1528 r. sankcjonował funkcjonowanie na Śląsku prawodawstwa dolno- i górnośląskiego. Na Dolnym Śląsku nie pojawiło się prawo lassyckie, a prawa chłopów do ziemi były natury podległej, tzw.

własności dolnośląskiej. Tutaj też było więcej niż gdziekolwiek indziej osadników na prawie niemieckim, co stanowiło fenomen na skalę środko-woeuropejską⁶¹. Pozostawało to w zgodzie z prawodawstwem ogólnonie-mieckim, które na Śląsk dotarło via Czechy⁶². Cena dóbr się podnosiła, a transakcje kupna i sprzedaży podlegały teraz otaksowaniu połową wartości wypłacanej na rzecz zwierzchnika lennego. Chłopi musieli wnosić opłaty manipulacyjne dla pisarza, ławników. Czynsz uiszczany przez chłopów zwiększył się z 2 do 10%, a w wypadku opuszczania wsi chłop musiał wy-płacić panu tzw. Laudemium. Moment opuszczenia dóbr przez chłopa i osa-dzenie na nich innego był często wykorzystywany do podwyższenia po-datków oraz wysokości oczynszowania na dzierżawionych działkach. Po-zycji chłopa zaszkodziła wojna chłopska z 1525 r. budująca obawy szlachty.

W 1550 r. chłopom odebrano wszystkie uprawnienia dotyczące połowu ryb i polowań, a ostatnie wolności utracili podczas wojny trzydziestoletniej. Pan dokonywał przeglądu, czyli wizytacji wsi (Dreidinge), nich, potwierdzając urbarze majątków ziemskich oraz Dreidingsordnungen często ze szkodą jej mieszkańców⁶³. Podczas ich trwania dbano o obsadzenie wakujących urzę-dów, przysłuchiwano się skargom ludności, często formułowano ordynacje dla wsi, a w swych dobrach szlachcic był w mocy ustanowić prawo obycza-ju, obowiązujące jej mieszkańców⁶⁴.

59 Historia Śląska, red. K. Maleczyński, t. 1, cz. 3, Wrocław 1963, s. 476.

60 APZG, Akta miasta Szprotawa, sygn 406.

61 Ch. B r a c h v o g e l , op. cit., t. 1, s. 74; G. K n a p p , A. K e r n , Die ländische Verfassung Niederschlesiens, Leipzig 1894, s. 84.

62 A. G r y p h i u s , Glogauisches Fürstenthumbs Landes Privilegia aus dem Originalen an tag gegeben…, Lissa 1653, s. 34; R. H e c k , Uwagi o gospodarce..., s. 41.

63 W. T s c h i e r s i g , Geschichte der Stadt Köben a.O., t. 1, Köben 1928, s. 42-43.

64 W gestii porządku policyjnego już jego następca Georg von Schönaich nie był chyba tak gorliwy, skoro otaczał się „swawolną szlachtą, chciwymi mieszczany, a nawet chłopami”, w okresie jego rządów w majoracie bytomsko-siedliskim miało dojść do popełnienia szesnastu mordów, por.: J. B l a s c h k e , Geschichte der Stadt Glogau und des Glogauer Landem, Glogau 1913, s. 219.

Chłopi w hierarchii stanowej księstwa głogowskiego byli usytuowani naturalnie u dołu drabiny społecznej. Odsetek chłopów przypadających na jednego szlachcica był nieporównanie większy niż na ziemiach Rzeczypo-spolitej, bliski nawet realiom zachodnioeuropejskim. Spis z 1577 r. szacował liczbę chłopów na 10 717. Wśród nich było 5290 kmieci i wolnych sołtysów oraz 5427 wolnych zagrodników, omłóckowych i dzierżawców⁶⁵. Po zasto-sowaniu sugerowanego przez M. Ptaka przelicznika dziesięciu osób na ro-dzinę, ogólna liczba przynależących do tej grupy społecznej wyniosła 105 500, co dawało 77% ogółu mieszkańców księstwa głogowskiego. Było to chłopstwo o dużym zróżnicowaniu wewnętrznym. Niewielka była grupa ludzi wolnych. Spis z 1577 r. wymienił jedynie wolnych sołtysów, wolnych kmieci i zagrodników⁶⁶. Stan ten był dość silnie zróżnicowany. W swoich badaniach R. Heck podkreślał w tym względzie zbieżność z sytuacją w księstwach żagańskim, oleśnickim oraz wolnymi państwami stanowymi milickim, żmigrodzkim i sycowskim. Tutaj też zanotowano gęstą sieć fol-warków. Negatywnym zjawiskiem – świadczącym może o dobrej kondycji płatniczej chłopów – był pobór znacznie wyższej pańszczyzny niż na pozo-stałych terenach⁶⁷.

Na Dolnym Śląsku typowym zjawiskiem była praca najemna, dobrze zorganizowana, pozwalająca na przyjmowanie do pracy służby folwarcznej i ustalanie jej wynagrodzenia⁶⁸. Szlachta, przejmując majątki, przystępowała do ich reorganizacji w myśl nowych idei gospodarczych, z podnoszeniem poziomu życia szlachty był bowiem związany nacisk na podnoszenie wy-dajności ilościowej i jakościowej produkcji rolnej. Od chłopa oczekiwano większej pracy niż ta, jaką wykonywał dotychczas. W księstwie głogow-skim jednak nie wspierano się na niderlandzkim obrazie wsi ekstensywnej.

Nadal żywy pozostawał tu wzór polski, który był niewątpliwie zaszczepio-ny kontaktami handlowymi, a i ekonomia habsburska hołdowała podobnej

65 M. P t a k , op. cit., s. 47.

66 W. D z i e w u l s k i , Nowe dane…, s. 467; i d e m , Zaludnienie Śląska w końcu XVI w.

i na początku XVII w., „Przegląd Zachodni”, 8: 1952, s. 427-428.

67 R. H e c k , Uwagi o gospodarce..., s. 289. Do społeczności wiejskiej zaliczano sołty-sów, ławników, karczmarzy, młynarzy, browarników, hodowców i postrzygaczy owiec, dzierżawców folwarków pańskich (Hoffmann), posiadających własne zagrody właścicieli prywatnych folwarków (Hübner czy Hufenbesitzer), kmieci (Freibauer), zagrodników (Freigärtner), chałupników (gemeine Häusler), komorników (Hausmann), właścicieli pro-mów rzecznych, dalej rzemieślników, drobnych kupców, ludzi luźnych, pisarzy, leśni-czych, pasterzy, pracowników omłóckowych, myśliwych, browarników, kucharzy, ogrodników pańskich, krawców, stangretów, woźniców: Erneuerte allgemeine Stola-e=Tax=Ordnung..., s. 4-5.

68 S. I n g l o t , Z dziejów organizacji administracji folwarku na Dolnym Śląsku na podstawie inwentarza ekonomicznego z początków XVIII w., „Sobótka”, 11: 1956, s. 230.

formie rozwoju wsi, jaka zdominowała tereny na wschód od Łaby⁶⁹. W księstwie głogowskim kwestie stosunków z chłopami ustalały zarządze-nia prawne, w których zawierał się wymiar czynszu bądź powinności chłopskich na rzecz majątku właściciela. Chłopi byli zobowiązani do wyko-nywania robót w dobrach szlacheckich, była to forma posługi pańszczyź-nianej (Frondiensten)⁷⁰. W pierwszej kolejności można tu wymienić zajęcia związane z pracą na polu, takie jak orka, usuwanie perzu, nawożenie oraz sporządzanie lin pod snopy. Naturalnie im podlegały również prace zane z obsiewaniem i sianokosami. Dalsza obróbka plonów była już zwią-zana z ilością i jakością krescencji. Zakładała pracę młóckowych, których obowiązkiem było stawić się w liczbie dwóch do każdego dworu. Wyrobio-ne ziarno ładowali chłopi następnie do własnych worków. Takie obowiąz-kowe prace rolne, jeśli nie były liczone w liczbie biorących w nich udział zaprzęgów – były podawane w liczbie dni tygodnia. Szczególnym prawem właściwym księstwu głogowskiemu były posługi łowieckie, które poddani musieli wypełniać na rzecz pana. Innym rodzajem posług były prace rze-mieślnicze i budowlane (Hofdiensten). Na terenie księstwa głogowskiego należały do nich w zasadzie ciesielstwo związane z przygotowaniem bel pod budowę domów i ich montaż oraz drobne roboty heblarskie. Chłopi byli wykorzystywani do prac przy dworku szlacheckim i położonych w jego obrębie zabudowań. Część z nich zobowiązano do robót budowlanych w obrębie zabudowań dworu, mieli oni również wykonywać prace nad stawianiem i pracami zabezpieczającymi młyny, urządzenia młynne czy śluzy wodne. Na terenie majątków szlacheckich byli również chłopi, na których spoczywały obowiązki podwód. Mieli oni zapewnić dowóz do fol-warku miejskich rzemieślników, służby i czeladzi⁷¹. Oprócz tego chłopa obciążano czynszami, pracami określanymi najmem przymusowym, a w niektórych regionach nawet obciążeniami przemysłowymi, jak praca w kuźniach, podatkami, rekwizycjami i pracami gminnymi⁷².

Jak się wydaje, podstawowym kanonem sprawnego zarządzania ma-jątkiem – a może uwieńczeniem przygotowań do tego – była precyzyjna znajomość włości. Dlatego też musiano sporządzać mapy majątków, co stanowiło jakby ukoronowanie przygotowań do objęcia gospodarstwa.

69 J. T o p o l s k i , Przełom gospodarczy w Polsce XVI wieku i jego następstwa, Poznań 2000, s. 13.

70 N. H e n e l i u s , Silesiographia hoc est: Silesiae delineatio brevis et fuccincta..., Francofurti 1613, s. 79.

71 A. W e n t z e l , op. cit., s. 67-68.

72 Por.: APZG, Majątek Zabór, sygn. 9.

O sprowadzonym przez siebie kartografie, który miał sporządzić dokładny plan majątku, pisał Georg von Schönaich:

Nakazałem sporządzić mapy mojego majątku i nanieść na nie dokładny jego zarys, nad czym pracował całymi tygodniami mierniczy ziemski (Balthasar Schubert), a całość powinna być gotowa w sześć, bądź więcej tygodni. Tym samym już niczego nie będzie brakowało mej administracji⁷³.

Jego poprzednik Fabian wydał nawet osobne urbarze dla każdej z miej-scowości majątku⁷⁴, co, prócz sprawnie naniesionych map, stanowiło zaw-sze znaczny materiał archiwalny dworków. Podstawą funkcjonowania go-spodarstwa szlacheckiego był areał uprawny, inwentarz oraz sprawne eg-zekwowanie powinności pańszczyźnianych. Wszystko to odzwierciedlały, nielicznie zachowane urbarze majątków. Jak pisał J. Gierowski,

[...] urbarze był to wykazy dochodów i pożytków majątków feudalnych sporządzane bądź przez właściciela dóbr, bądź przez specjalnie w tym celu powoływane komisje.

Liczne urbarze śląskie różniły się często znacznie między sobą. Na ogół jednak więk-szość z nich zwraca główną uwagę na dochody i świadczenia od poddanych, o wiele mniej miejsca poświęcając opisowi własnej gospodarki feudała⁷⁵.

Taką szlachecką domenę przedstawiają akta majątku Zabór. W jego skład w 1675 r. wchodziły folwarki w Zaborze, Milsku, Czarnej i Droszko-wie. W związku z czym administrator ustalił, iż dochody z dóbr opiewały na łączną sumę 23 627 Rtl. i 24 krajcarów (krj.). Wyszczególnił też źródła tych dochodów. W zakresie uprawnień gospodarczych właścicielowi przy-sługiwało prawo do rozporządzania opłatami wniesionymi do sądów niż-szych. Ponadto były to głównie czynsze związane z używalnością postrzy-galni, wypasu owiec, od łąk, bartnictwa oraz woźniców w Zaborze.

W Droszkowie pochodziły od bartnictwa, winnic, młyna, kuźni, kramów i karczmy, rybołóstwa, tuczarni, stawu, folwarku młynnego, używalności łąk, wypasu świń, od kur, gęsi, a także były to dochody z tutejszego folwar-ku, ogrodów warzywnych i od ludzi dworskich. W Milsku zyski przynosiły ogrody warzywne, hodowla kur, świń, prawo korzystania z wiatraka, łąk i pastwisk, czynsze z rybołóstwa, poddanych, czynsze od zbóż, woźniców, ogrodników, z kuźni, używalności promu, szewców, bednarzy, czynsze od tamy. Ziemie Czarnej to głównie włóki chłopskie. Znajdował się tam rów-nież wiatrak, winnice, folwark kowalski oraz poddani ogrodnicy i woźnice.

73 „Ich lasse meine Herrschaft in einen Abriß und Mappen bringen, daran der Landmesser (Balthasar Schubert) allbereit ezliche Wochen gearbeitet, auch damit unter 6 und mehr Wochen schwerlich fertig werden wird. Es fehlte daher nichts zur guten Ver-waltung”: C.D. K l o p s c h , op. cit., s. 24.

74 W. B a r t h , op. cit., s. 26.

75 Urbarze dóbr zamkowych opolsko-raciborskich z lat 1566 i 1567, red. J. Gierowski, Wrocław 1956, s. VII.

Tutaj osiadłą ludność obowiązywały czynsze od kur i jaj oraz korzystania z lasów. Najbardziej dochodowe były folwark, winnice, a jeszcze bardziej karczmy i browary oraz rybołówstwo. Łącznie stawy przynosiły 3333 Rtl., kramy 8666 Rtl., winnice – 1900 Rtl. Sam folwark w Zaborze dawał 2120 Rtl., a w Milsku 1440 Rtl. Od pełnej sumy odprowadzano indykcję oraz opłaty na posługi rycerskie opiewające na dwa konie i dodatkowo je-den rynsztunek (2500 do 3125 Rtl.), opłaty na rzecz kożuchowskiego pro-boszcza – 240 Rtl. oraz dziesięciny na rzecz propro-boszcza w Milsku – 11,75 Rtl. i tamtejszego pisarza kościelnego 4,5 Rtl. W kompleksach folwarków znajdowały się też cegielnie, domy browarnicze, zagrody przeznaczone dla owiec. Poddani byli obowiązani do płacenia czynszu z uprawianej ziemi⁷⁶. Właścicielowi, hrabiemu Johannowi Heinrichowi von Dünnewald, przysłu-giwały ponadto cztery polowania rocznie. Jako dzierżawca majątku odpro-wadzał do skarbu królewskiego 4200 Rtl. rocznie. Majątek zaczął podupa-dać, a sam właściciel nie był w stanie spłacić nawet mieszczańskich weksli wystawionych w latach 1695-1713. O zapaści finansowej świadczyło też sprawozdanie ze stanu majątku za lata 1715-1716. Rozmiar klęski obrazuje fakt, iż kredyt zaciągnięty przez Ludwiga von Dünnewald był spłacany do końca rządów habsburskich na Śląsku, a na wdowę po jego sukcesorze, baronową Luisę Amalię von Dünnewald, nałożono nawet areszt domowy do chwili wyjaśnienia okoliczności⁷⁷.

Nie znaczy to jednak, iż dzierżawy szlacheckie rujnowały majątki.

Wręcz przeciwnie, szlachta potrafiła czerpać wysokie dywidendy z dzier-żawionych przez siebie dóbr, czego przykładem mogą być kierowane przez nią lenna zamkowe i dobra zastawne, które w historii księstwa głogowskie-go okazały się jednymi z bardziej lukratywnych źródeł dochodu. Lepiej znane nam dochody z Burglehen kożuchowskiego pochodziły aż z czter-dziestu źródeł. Były to m.in. opłaty celne, sądowe, od poczynionych przez pana zamkowego zastawów i dzierżaw – w tym od młyna słodowego, czynszów gruntowych, piwnych, ogrodniczych, podatków od wyrobu mio-du, sprzedaży zbóż, słodu czy podatku propinacyjnego, ponadto od handlu mięsem, solą, miodem, zwierzętami hodowlanymi, a nawet mlekiem, jajami czy ziołami. Oczynszowaniu na rzecz zamku podlegał także handel

76 APZG, Majątek Zabór, sygn. 24, s. 5-29.

77 Ibidem, sygn. 34, s. 4-9, 35, s. 8, sygn. 42, 44 i 45, a także sygn. 51, 53, 55 i 67;

F. S c h w e n c k l e r , Der Grundherr von Saabor und seine Untertanen im Anfang des 18. Jahr-hunderts, ZVGAS, 42: 1908, s. 121-150; J. K u c z e r , Hrabiowie von Dünnewald jako właściciele majątku Zabór (1669-1718). Przykład osadnictwa szlachty tytularnej w księstwie głogowskim po wojnie trzydziestoletniej, [w:] Szlachta na Śląsku. Władza – kultura – wizerunek własny, red. J.

Harasimowicz [w druku].

nem. Istotnym źródłem dochodów były zezwolenia na wypas trzody chlewnej na łąkach i pastwiskach należących do lenna zamkowego⁷⁸.

Z kolei o wartości rynkowej funkcjonowania tego typu dzierżaw świadczą stale podnoszone sumy dzierżawne lenna zamkowego w Świebo-dzinie oraz wartość majątku potwierdzaną każdorazowo przez króla z chwilą obejmowania go przez kolejnych członków rodziny Knobelsdorffów.

Jakość ta wzrastała sukcesywnie, w zależności od przeprowadzanych przez szlachtę działań. Knobelsdorffowie, przyjmując zastaw świebodziński w 1540 r., musieli uiścić Haugwitzom sumę w wysokości 5376 Rtl.⁷⁹ Cesarz Ferdynand I natychmiast podniósł wysokość zastawu w związku z nada-niem Sebastianowi zgody na dziedziczenie dzierżawy w stosunku do syna Maksymiliana. Niedługo potem wartość zastawu wzrosła o kolejne 500 Rtl.

Dwa lata po sporządzeniu za dekretem Rudolfa II spisu w 1577 r., zastaw oszacowano na 6624 Rtl., w 1594 r. na 17 834 Rtl., by w 1602 r. podnieść go do 24 000 Rtl.⁸⁰ Knobelsdorffom sprzyjał zapewne status, jakim legitymowa-ła się rodzina na terenie weichbildu. Ich pozycję zaznaczały ponadto posia-dane: folwark, młyn słodowy oraz ziemie położone na wschód od jeziora Niesłysz. Czynszem na rzecz zamku obłożono poszczególne parcele miej-skie, a umowy z klasztorem paradyskim zobowiązywały jego poddanych do świadczeń względem panów zastawnych⁸¹. Innym aspektem były dzia-łania bezpośrednie Maksymiliana von Knobelsdorff, który usprawnił sys-tem pobierania przez miasto wody na cele spożywcze czy w 1586 r. zaini-cjował budowę Nowej Bramy wyprowadzającej trakt handlowy ze Świebo-dzina na Krosno. W drugiej połowie XVII w. Knobelsdorffowie byli inicjato-rami m.in. zakładania nowych winnic i sadów owocowych. Nigdy jednak nie udało się im wykupić zastawu. Rezultaty poczynionych przez Knobels-dorffów starań o funkcjonowanie dóbr lenna były tym większe, że rodzina potrafiła scalić je ze znacznym majątkiem własnym, w skład którego, oprócz lenna zamkowego, w całym okresie habsburskim wchodziły Kije, Góry, Mozów, Buków, Obłotne, Lubinicko, Kupienino, Grodziszcze,

78 APW, Księstwo głogowskie, Rep. 24, sygn. 139, s. 155-182 oraz sygn. 140, s. 121-138.

79 CDS, t. 24, s. 203, nr 24; J.S. S c h i c k f u s s , op. cit., s. 160.

80 APZG, Kolekcja dokumentów miejskich, podworskich i cechowych, sygn. 203 D;

CDS, t. 24, s. 204, nr 35 i 36; F.A. Z i m m e r m a n n , Beyträge zur Beschreibung von Schlesien, t. 10, Brieg 1791, s. 513.

81 APZG, Kolekcja dokumentów miejskich, podworskich i cechowych, sygn. 178 D;

S.G. K n i s p e l , Geschichte der Stadt Schwiebus von Ihrem Ursprung an bis auf das Jahr 1763, Züllichau [1765], s. 185-186, 198, 253, 258, 276.

szęcin, Ojerzyce, Okunin, Wilkowo, Mostki, Bucze, Niedźwiedź, Staropole, Szczaniec, Zagórze, Jędrzychów, Mozów, Chociule i Przetocznica⁸².

Dobra ziemskie posiadały własne archiwa, gdzie przechowywane były m.in. właśnie dokumenty dotyczące życia ekonomicznego majątku. Jednym z większych było nieistniejące archiwum Kottwitzów w Bojadłach. Znamy jego zawartość, co rzuca światło na stwierdzenie różnordności życia mająt-ku. Przechowywano tam mapę dóbr, kronikę majątku i rodziny oraz kroni-kę miejscowego kościoła i szkoły, a historią dóbr zajmował się tutaj du-chowny. W dalszej kolejności dysponowano księgami rachunkowymi, ak-tami finansowymi, katastrami oraz odpisami podatków czy księgami proce-sowymi. Mapę majątku uzupełniały urbarz dóbr oraz akta administracji bierzącej, Kaufbriefy i umowy. Ponadto inne dokumenty dotyczące majątku, jak protokoły wycen poszczególnych jego części. Tam przechowywano do-kumenty opisujące stosunki z gminą, dotyczące leśnictwa, urbarze piwne i odpisy dokumentów dotyczących handlu solą, ław kramarskich, szkół po-łożonych na terenie majątku, jurysdykcji, wyboru rady, używalności rynku, wypasu bydła, kontrybucji wojennych, pożarów itd. Z dokumentów rodo-wych znajdowały się w nim księgi genealogiczne, dyplomy tytularne, kore-spondencja rodzinna oraz listy lenne⁸³. Wiemy też, iż takie archiwa istniały w dominium Stoschów w Starym Kisielinie, w zamku nietkowskim Rothenburgów, Przemkowie Rechenbergów czy Letnicy Keßlitzów⁸⁴. Ob-szerne było wzmiankowane przez Kodeks Dyplomatyczny Śląska archi-wum Schönaichów w Siedlisku, które posiadały układ trzyczęściowy.

Pierwsza z nich to Urkundenschrank, której dokumenty podzielono tema-tycznie na dziesięć szuflad; drugą stanowiły Dokumente – Repertorium der Fürstlich Carolathe Kammer, a trzecią Repertorium der Akten des Fürstlich Caro-latschen Archivs⁸⁵.

Urbarze spisywano głównie między XV i XVIII w. i odpowiadały one inwentarzom dóbr szlacheckich w Rzeczypospolitej. Były one bazą dla to-czonych sporów granicznych oraz sporów o zakres urbarium. Wątpliwości takich pojawiało się wiele. Można wśród nich wymienić spory majątkowe szlachty z magistratem szprotawskim, w tym spór z 1716 r. rodziny von Lüttwitz, właścicieli majątku na Rudzinach⁸⁶, Knobelsdorffów z lat

82 APW, SSN, sygn. 277; M. N o w a c k i , Rodzina von Knobelsdorff na obszarze świebo-dzińskim. Przykład postaw szlachty miejscowej wobec spraw śląskich w okresie wczesnonowożyt-nym, „Rocznik Lubuski“, 26: 2000, cz. 2, s. 124-147; CDS, t. 24, s. 24-45.

83 CDS, t. 24, s. 1.

84 Ibidem, s. 16 i 34-53, W. T s c h i e r s i c h , op. cit., 2-4.

85 CDS, t. 24, s. 105-130.

86 APW, Dep. rodzinne: von Lüttwitz, Rep. 132a, sygn. 10.

1739, Stentschów około roku 1700, hrabiego von Proßkau z 1737 r. czy hra-biego Hansa Wolfa von Frankenberg z lat 1704-1714⁸⁷. Schönaichowie pro-wadzili podobny spór z Kożuchowem w latach 1587-1652 na tle dóbr za-stawu zamkowego. Komisja powołana do zbadania sprawy 25 maja 1588 r.

właśnie na podstawie urbarzy dopatrzyła się uchybień i nielegalnych prze-sunięć granicznych oraz nadużyć sprowokowanych z obu stron, a związa-nych z przejęciem serwitutów książęcych przez miasto, jak i nierespektowaniem praw miasta przez szlachtę⁸⁸. Schönaichowie prowa-dzili spory o granice także z osadą Neusaltz, jeszcze w 1718 r.⁸⁹

Na Śląsku pojawiły się przepisy regulujące wymiar i rodzaj pańszczy-zny, najem przymusowy oraz kwestie służby folwarcznej. W miejsce spo-rów o czynsze wystąpiły teraz spory o robocizny. Ustawy dotyczące pod-danych i czeladzi wydawano kolejno w latach 1565, 1590, 1592, 1603, 1623, 1652, 1653, 1659, 1676, 1677, 1679, 1699, 1709, 1714, 1717, 1739⁹⁰. Kryzys rela-cji między szlachtą a chłopami uwidaczniały już fale zbiegostwa. Problem pojawiał się, gdy do rozwiązywania sporu używano siły. Pewną obawę musiały wywoływać pogłoski o powstaniach chłopskich György Dózsy na Węgrzech z 1514 r., powstaniach niemieckich chłopów i tamtejszej wojnie chłopskiej z lat 1524-1526⁹¹, niepokojach w Prusach Książęcych z 1526 r.,

Na Śląsku pojawiły się przepisy regulujące wymiar i rodzaj pańszczy-zny, najem przymusowy oraz kwestie służby folwarcznej. W miejsce spo-rów o czynsze wystąpiły teraz spory o robocizny. Ustawy dotyczące pod-danych i czeladzi wydawano kolejno w latach 1565, 1590, 1592, 1603, 1623, 1652, 1653, 1659, 1676, 1677, 1679, 1699, 1709, 1714, 1717, 1739⁹⁰. Kryzys rela-cji między szlachtą a chłopami uwidaczniały już fale zbiegostwa. Problem pojawiał się, gdy do rozwiązywania sporu używano siły. Pewną obawę musiały wywoływać pogłoski o powstaniach chłopskich György Dózsy na Węgrzech z 1514 r., powstaniach niemieckich chłopów i tamtejszej wojnie chłopskiej z lat 1524-1526⁹¹, niepokojach w Prusach Książęcych z 1526 r.,