Wróçmy teraz do problemu poruszonego na poczàtku tego artyku∏u: jakiego rodzaju spo∏ecznoÊç tworzà przedsi´biorcy w Swarz´dzu? Czy tworzà spójnà grup´? Czy spe∏niajà socjologiczne kryte-ria klasy, a klasy Êredniej w szczególnoÊci? Jakiego rodzaju rysy kulturowe podzielajà? Co ró˝-nicuje badanych przez nas ludzi? Owe pytania, odnoszàce si´ zarówno do kulturowych, jak i
spo-∏ecznych aspektów ˝ycia spo∏ecznoÊci, sà ze sobà splecione, jako ˝e w ˝yciu spo∏ecznym kultura przedstawia istotnà zmiennà kszta∏tujàcà relacje spo∏eczne (por. Sider, 1986; Buchowski, 1996, 1997). Sàdz´, ˝e w Swarz´dzu wyst´pujà zarówno czynniki ró˝nicujàce, jak i jednoczàce przed-si´biorców. W rezultacie jesteÊmy Êwiadkami jednoczesnego procesu spo∏ecznego podzia∏u i in-tegracji.
Wed∏ug marksistowskiego kryterium stosunków w∏asnoÊci, jako podstawowego czynnika ró˝nicujàcego grupy spo∏eczne, przedsi´biorcy stanowià klas´, gdy˝ posiadajà Êrodki produkcji.
Tworzà ekonomicznie niezale˝ny segment spo∏ecznoÊci i polskiego spo∏eczeƒstwa jako ca∏oÊci.
Wielu zatrudnia tak˝e pracowników najemnych, co czyni ich producentami kapita∏u i „wyzyskiwa-czami”. Jednak˝e, jak wspomniano na poczàtku, gdy rozwa˝ane sà stosunki spo∏eczne, brane pod uwag´ powinny byç równie˝ inne formy kapita∏u ekonomicznego, jak równie˝ kapita∏u spo∏eczne-go i symbolicznespo∏eczne-go (Bourdieu, 1984; Nagengast, 1991; Weso∏owski, 1995). W tej perspektywie
przedsi´biorcy stanowià zró˝nicowanà spo∏ecznoÊç, podzielonà zgodnie z wyznaczonymi i
krzy-˝ujàcymi si´ kryteriami. Przedsi´biorcy pochodzà z rozmaitych Êrodowisk spo∏ecznych, poczàw-szy od klasy robotniczej poprzez rolników i inteligencj´, a skoƒczywpoczàw-szy na rodzinach rzemieÊlni-czych. Tym samym zakres grup spo∏ecznych obejmujàcych „nowà klas´ Êrednià”, proponowany przez Mokrzyckiego i Sampsona, zostaje w pe∏ni wyczerpany. Równie˝ poziom wykszta∏cenia przedsi´biorców rozciàga si´ od podstawowego po wy˝sze. Niektórzy z nich odziedziczyli swoje przedsi´biorstwa, inni do „gry biznesowej” weszli niedawno, cz´sto zaczynajàc od zera. Z nowà sytuacjà obecnie radzà sobie ró˝nie. Niektórzy przedsi´biorcy majà ugruntowanà pozycj´ i mark´, i powodzi im si´ dobrze; inni ledwie sà w stanie przetrwaç, zaÊ ca∏kiem spora grupa by∏a zmuszo-na przestawiç si´ zmuszo-na innà ga∏àê produkcji lub porzuciç swà dzia∏alnoÊç w sektorze prywatnym i daç si´ zatrudniç jako fachowcy w prywatnych firmach. Tak wi´c spo∏eczna kompozycja grupy desygnowanej jako „przedsi´biorcy” jest nie tylko zró˝nicowana, ale tak˝e w bezustannym ruchu – nawet jeÊli jej rdzeƒ, czyli ci pochodzàcy z dobrze zakorzenionych i tradycyjnych rodzin produ-centów mebli, pozostaje w du˝ej mierze taki sam.
Rozró˝nienie pomi´dzy producentami, którzy tak jak w przesz∏oÊci pracujà jako drobni rze-mieÊlnicy, niektórzy jedynie jako samozatrudnieni, i tymi, którzy przekszta∏cili si´ w biznesmenów, powinno zostaç wyraênie zarysowane. Pierwsi sà bezpoÊrednio zaanga˝owani w proces produk-cji, chocia˝ wykonujà tak˝e prac´ mened˝erskà. Drudzy dzia∏ajà wy∏àcznie jako w∏aÊciciele i me-ned˝erowie, zaÊ mozó∏ fizycznej pracy nie jest ich udzia∏em. Jest to zasadnicza ró˝nica i to zarów-no z punktu widzenia socjologicznego, jak i subiektywnego. Ludzie interesu sà bowiem podzieleni nie tylko ekonomicznie, ale i wewn´trznie, równie˝ w wymiarze subiektywnym. Sà w∏aÊcicielami przedsi´biorstw rozmaitych rozmiarów, dajàcych zatrudnienie okreÊlonej (relatywnie ma∏ej) liczbie pracowników, w∏àczajàc w to kadr´ kierowniczà i administracyjnà. Biznesmeni pochodzà z trady-cyjnie bogatych rodzin, jak równie˝ z by∏ej nomenklatury, której cz´Êç zdo∏a∏a si´ uw∏aszczyç.
Zdolne i zawdzi´czajàce wszystko sobie samym „m∏ode wilki” do∏àczy∏y równie˝ do tej grupy. Ka-pita∏ spo∏eczny ekspansywnych biznesmenów tak˝e jest rozmaity. Ci, którzy odziedziczyli swoje in-teresy po rodzicach, gdzie ma miejsce „mi´dzypokoleniowa transmisja kapita∏u” (Osborn i S∏om-czyƒski, 1997: 255), wykorzystali swojà pozycj´. Ci, którzy mieli specjalne przywileje za czasów komunizmu, u˝yli swoich znajomoÊci. Nowicjusze, w pewnym sensie „poszkodowani” w tym uk∏adzie, musieli stworzyç kapita∏ spo∏eczny i ekonomiczny, u˝ywajàc jedynie swojego kapita∏u edukacyjnego, osobistych talentów i intuicji wolnorynkowej. Relacje pomi´dzy tymi wszystkimi frakcjami sà skomplikowane i pe∏ne subtelnych napi´ç. Cz∏onkami by∏ej nomenklatury gardzi si´
z powodów ideologicznych, chocia˝ nie wydaje si´, by mia∏o to wp∏yw na bezpoÊrednie uk∏ady biz-nesowe. Majàce d∏ugà tradycj´ rodziny stolarskie ujawniajà sk∏onnoÊç do trzymania si´ razem, ale m∏odsi cz∏onkowie tych˝e rodzin nie stronià ani od robienia interesów, ani od zadzierzgiwania wi´-zi spo∏ecznych z „nowicjuszami”.
Nie jest ∏atwo zmierzyç nat´˝enie i znaczenie ró˝nych rodzajów kapita∏u istotnych dla osiàgni´-cia sukcesu na polu przedsi´biorczoÊci. Rodzinne tradycje i zamo˝noÊç odgrywajà wa˝nà rol´
i doprowadzi∏y do ustanowienia „dynastii” przedsi´biorców w Swarz´dzu. Bogaci rodzice poma-gajà finansowo i moralnie swoim dzieciom, przekazujàc im przedsi´biorstwa lub pomapoma-gajàc zak∏a-daç nowe warsztaty. Jednak kilku przedsi´biorców, którzy do wszystkiego doszli samodzielnie, równie˝ ma si´ bardzo dobrze. Szybko przystosowali si´ do regu∏ rynku i etosu producenta oraz zaakceptowali nowy system liberalnych wartoÊci jako swój w∏asny, a jednoczeÊnie „naturalny”.
Dziwny mo˝e wydawaç si´ fakt, ˝e nie ma ˝adnego ustalonego zwiàzku pomi´dzy wykszta∏ceniem a powodzeniem w interesach. Przedsi´biorcy pochodzàcy z dobrze wykszta∏conych rodzin inteli-genckich nie odnoszà znaczàco wi´kszych sukcesów w dzia∏alnoÊci ni˝ inni nowicjusze. Wielu
pracuje jako rzemieÊlnicy, niektórzy powrócili do swych pierwotnych zaj´ç i ma status pracowni-ków najemnych. Stwierdziç jednak wypada, ˝e wi´ksza liczba pracownipracowni-ków umys∏owych ni˝ fi-zycznych pragn´∏a byç przedsi´biorcami i zosta∏a nimi. Najmniej licznie reprezentowani poÊród dzisiejszych producentów sà byli pracownicy fizyczni. Bardzo niewielu z nich uda∏o si´ zostaç biz-nesmenami.
Podzia∏ populacji w Swarz´dzu na sektor przedsi´biorców oraz inne sektory jest bardzo wi-doczny. Przedsi´biorców ∏àczy zaanga˝owanie w prywatnà dzia∏alnoÊç gospodarczà i codzienne powiàzania zawodowe. Dostrzegajà swój specyficzny interes ekonomiczny i sà Êwiadomi, ˝e re-prezentacja polityczna na ka˝dym poziomie w∏adzy jest po˝àdana. Cechy rzemieÊlnicze wspierajà ów cel jedynie w ograniczonym zakresie i przez wielu sà postrzegane jako staromodne. Pomimo wspólnych interesów, nie mo˝na traktowaç tej grupy jako jednolitej pod wzgl´dem ekonomicznym i politycznym. Liberalne poglàdy odnoÊnie do spo∏ecznej stratyfikacji i bezpieczeƒstwa socjalnego nie implikujà g∏osowania na danà parti´ politycznà ani na poziomie lokalnym, ani krajowym. W tym sensie, grupa przedsi´biorców staje si´ coraz bardziej podzielona, zaÊ ludzie naprawd´ dostrzega-jà ró˝nice statusów. W tym wzgl´dzie zamo˝noÊç odgrywa najwa˝niejszà rol´, ale czyjaÊ pozycja w hierarchii jest równie˝ okreÊlana przez pryzmat wykszta∏cenia i zastanej, istniejàcej wczeÊniej pozycji spo∏ecznej.
W klasycznej antropologii kultura by∏a postrzegana jako czynnik jednoczàcy grupy ludzkie. Hi-storia, j´zyk i wzory zachowania by∏y uwa˝ane za si∏´, która spaja danà wspólnot´ i jednoczeÊnie odró˝nia jà od innych. Takie poglàdy pokazujà, ˝e „tendencja do esencjalizowania (...) sk∏ania do za-mra˝ania ró˝nic (...) zbytniego podkreÊlania spójnoÊci [i] przyczynia si´ do postrzegania spo∏ecz-noÊci jako powiàzanych i odr´bnych” (Abu Lughod, 1991: 146). DziÊ „kultura jest coraz cz´Êciej konceptualizowana jako pole dyskursu (...) jako arena, na której wartoÊci, normy i wzory znaczeƒ aktorów kulturowych sà bezustannie negocjowane” (Schiffauer, 1997: 148). Negocjowanie znaczeƒ nie dokonuje si´ wy∏àcznie za pomocà j´zyka i dyskusji, ale tak˝e poprzez codzienne dzia∏ania. Spo-sób ˝ycia, etos, Êwiatopoglàd, a nawet gusta, wszystko to przynale˝y do dziedziny znaczeƒ.
Ten poglàd na kultur´ jest przydatny dla zrozumienia miejsca i statusu przedsi´biorców w Pol-sce. W Swarz´dzu jesteÊmy Êwiadkami renegocjacji znaczeƒ kulturowych, jako ˝e rozwijajà si´
nowe wzory stosunków spo∏ecznych oraz towarzyszàce im wyobra˝enia kulturowe. Spo∏ecznoÊç ma d∏ugà tradycj´ prywatnej przedsi´biorczoÊci z jej specyficznà „kulturà i etosem”. Jednak tra-dycja ta jest modyfikowana w ramach codziennej praktyki zgodnie z ograniczeniami narzucanymi przez polskà wersj´ wolnego rynku. Forma kapitalistycznej kultury w Swarz´dzu jest ukszta∏towa-na ukszta∏towa-na styku owych strukturalnych uwarunkowaƒ i dzia∏aƒ ludzi, którzy dà˝à do ich zredefiniowa-nia stosownie do w∏asnych, spontanicznie kszta∏tujàcych si´ w wyniku tych praktyk wyobra˝eƒ.
PoÊród czynników, które warunkujà sposób ˝ycia, istniejà przepisy na osiàgni´cie sukcesu ekono-micznego i przyj´cie pewnego stylu ˝ycia. Wszystkie strony dzia∏alnoÊci ekonomicznej – tradycyj-ni w∏aÊciciele warsztatów i nowicjusze pochodzàcy z inteligencji, klasy robottradycyj-niczej i by∏ych cz∏on-ków nomenklatury – przyczyniajà si´ do nieustajàcego tworzenia „kultury przedsi´biorców”.
Spadkobiercy tradycyjnych ma∏ych warsztatów, liczniejsi w Swarz´dzu ni˝ w innych polskich mia-stach „prywaciarze”, wnoszà tutaj istotny wk∏ad. Zapewniajà pewnego rodzaju kontynuacj´ w cza-sach, gdy kultura przedsi´biorców ulega gwa∏townym przemianom. Poziom dochodu, rosnàca profesjonalizacja oraz procent wykszta∏conych ludzi poÊród prywatnych w∏aÊcicieli sprawi∏y, ˝e inaczej ni˝ Edmund Mokrzycki uwa˝am t´ grup´ za istotnà cz´Êç formujàcego si´ polskiego Mit-telstand, i to pomimo jego wewn´trznego podzia∏u. Wewn´trzne podzia∏y ekonomiczne i spo∏ecz-ne ∏àczà si´ z ró˝nicami kulturowymi. Oto dlaczego nie jestem sk∏onny mówiç o „nowej klasie Êredniej” w antropologicznym znaczeniu tego s∏owa. Pojawienie si´ nowej formacji spo∏ecznej,
po-tencjalnie bardziej odpowiadajàcej z∏o˝onym kryteriom definiujàcym „klas´ Êrednià”, z trudem mo˝na przypisaç samym „ekspertom i specjalistom”, czyli knowledge people. Nie tylko dawna in-teligencja wspiera transformacj´ idàcà w kierunku systemu demokratycznego i wolnorynkowego.
Ludzie, którzy byli pracownikami umys∏owymi za czasów komunizmu, równie˝ stali si´ przedsi´-biorcami. Wszyscy te˝ doceniajà zasadnicze przemiany zapoczàtkowane w 1989 roku.
Takie tradycyjne wartoÊci jak pracowitoÊç, gotowoÊç do podejmowanie ryzyka, umiej´tnoÊç prowadzenia dzia∏alnoÊci gospodarczej i przekonanie, ˝e ka˝dy jest kowalem swojego losu, dosko-nale pasujà do ideologii neoliberalnej. Oto dlaczego przedsi´biorcy w Swarz´dzu zaakceptowali zmiany z niewielkimi oporami i opowiadajà si´ za wolnoÊcià i spo∏eczeƒstwem liberalnym, w któ-rym, na przyk∏ad, bezrobotny powinien w wi´kszym stopniu radziç sobie sam. Bez wàtpienia nie-które elementy ich nowej identyfikacji spo∏ecznej zosta∏y na nowo ustalone, renegocjowane.
Przedsi´biorcy po cz´Êci zinternalizowali swojà nowà to˝samoÊç, choç oczywiÊcie sà mi´dzy nimi znaczàce podzia∏y. Wydaje si´, i˝ dziedzictwo i kultura nadal stanowià istotne czynniki ró˝nicujà-ce. Jednak˝e funkcjonujà one w przestrzeni spo∏ecznej i dyskursach, które pozwalajà nam mówiç o okreÊlonych grupach spo∏ecznych w okreÊlonym czasie i miejscu. Nie jestem jednak pewien, czy przedsi´biorcy podzielajà „socjologiczne cechy klasy” (Mokrzycki, 1995: 51). Uczestniczà w pew-nych praktykach zwyczajowych, podzielajà przekonania i wartoÊci, które jednoczeÊnie sami wspó∏tworzà. Owe tworzone pola znaczeƒ podlegajà nieustajàcej rekompozycji.
Czy przedsi´biorcy uformujà klas´ Êrednià samà w sobie i dla siebie, an sich i für sich, w post-marksistowskim znaczeniu tego terminu? Wàtpi´, czy w ogóle jest mo˝liwe uformowanie si´ ta-kowej klasy w jakimkolwiek ze wspó∏czesnych spo∏eczeƒstw. WyjÊcie poza stosunki w∏asnoÊci prowadzi nas do dziedziny znaczeƒ negocjowanych przez ludzi pochodzàcych z ró˝nych warstw spo∏ecznych. Dynamizm procesów spo∏ecznych utrudnia ich stabilizacj´. Jest to szczególnie prawdziwe dla „spo∏eczeƒstw przechodzàcych intensywne przemiany”. Konsumpcja, okreÊlona przez Sampsona mianem g∏ównego czynnika jednoczàcego, nie jest w stanie wykreowaç nowej klasy Êredniej, gdy˝ – jakkolwiek wszechobecna w danej grupie – mo˝e byç ona praktykowana przez inne warstwy spo∏eczeƒstwa. Przedsi´biorcy mogà na przyk∏ad podzielaç wzory konsump-cji z „ekspertami”, pracownikami umys∏owymi lub wzgl´dnie zamo˝nym robotnikami. Tym samym konsumpcja nie mo˝e s∏u˝yç jako cecha dystynktywna konstytuowania si´ klasy. JednoczeÊnie przedsi´biorcy, choç zjednoczeni na wiele sposobów, sà zbyt zró˝nicowani, by byç ochrzczeni ja-ko klasa. Jak na razie mówienie o klasie Êredniej w spo∏eczeƒstwach postsocjalistycznych brzmi metafizycznie, poniewa˝ ów rzekomy byt jest kreacjà, która nie ma oparcia ani w podmiotowoÊci tych, którzy mogliby si´ z nià uto˝samiaç, ani te˝ w „obiektywnych warunkach” ˝ycia spo∏eczne-go – ekonomicznespo∏eczne-go, spo∏ecznespo∏eczne-go i kulturowespo∏eczne-go – implikowanespo∏eczne-go przez poj´cie klasy.
T∏umaczenie Izabela Ko∏bon
Przypisy
1T∏umaczenie z: M. Buchowski, Encountering Capitalism at a Grass-Root Level. A Case Study of Entrepreneurs in Western Poland, [w:] M. Buchowski, E. Conte and C. Nagengast (eds.). Poland Beyond Communism:
„Transiton” in Critical Perspective, s. 281–305, Fribourg: Fribourg University Press 2001. (T∏umaczenie we fragmentach ze skrótami i autoryzowane.) Pragniemy podzi´kowaç Uniwersytetowi we Fryburgu, w szcze-gólnoÊci redaktorowi serii „Studia Ethnographica”, prof. Christianowi Giordano za wyra˝enie zgody na t∏uma-czenie i druk tego rozdzia∏u.
2Dane etnograficzne zbierane by∏y jesienià 1995 roku i wiosnà 1996 roku dzi´ki wsparciu Wenner-Gren Fo-undation. Projektem „Learning Capitalism: Practices and Discourses in Poland” kierowa∏a Carole Nagengast, a tak˝e ja, a udzia∏ w nim wzi´li Monika Baer, Jacek Schmidt i Magdalena Szramkowska. Artyku∏ ten
pisa-∏em b´dàc stypendystà Fundacji Humboldta na Uniwersytecie Humboldta w Berlinie w latach 1996–1997 i w Departamencie Antropologii Spo∏ecznej Uniwersytetu w Cambridge. Wymienionym ludziom i instytucjom dzi´kuj´ za pomoc w zbieraniu materia∏ów i wsparcie w realizacji projektów badawczych.
3Cech stolarzy zosta∏ za∏o˝ony w Swarz´dzu w 1653 r. (Bia∏ek, 1988: 17).
4W 1914 r., spoÊród 3 tysi´cy mieszkaƒców, 229 by∏o stolarzami pracujàcymi w 59 warsztatach (Bia∏ek, 1988: 35). W 1937 r., kiedy miasto mia∏o 5770 mieszkaƒców, 1200 osób pracowa∏o zak∏adach produkujà-cych meble (ibid.: 74). Pod koniec istnienia II Rzeczpospolitej (w 1939 r.) 80 proc. rodzin utrzymywa∏o si´
g∏ównie z pracy w przemyÊle drzewnym i meblarskim (ibid.: 86).
5Fabryk´ takà utworzono poprzez po∏àczenie wielu zak∏adów prywatnych, które zosta∏y znacjonalizowane.
W 1952 r. nadano im nazw´ „Swarz´dzkie Fabryki Mebli” (Bia∏ek, 1988: 149).
6W Polsce Ludowej liczba przedsi´biorstw prywatnych zmienia∏a si´ w zale˝noÊci od wymagaƒ rynku i poli-tyki rzàdzàcej partii komunistycznej w stosunku do tego rodzaju dzia∏alnoÊci. W sumie jednak nale˝y stwier-dziç, ˝e rola sektora prywatnego z up∏ywem lat ros∏a. Na przyk∏ad w Swarz´dzu w 1945 roku by∏o 29 zak∏a-dów stolarskich (poÊród 139 zak∏azak∏a-dów prywatnych); w 1946 r. – 119 warsztatów stolarskich, w 1963 r.
– 246, w 1972 r. – 199, w 1980 r. – 274, które zatrudnia∏y 601 osób, a w roku 1987 tych zak∏adów by∏o ju˝
478 (Bia∏ek, 1988: 142–162). Liczba mieszkaƒców wzros∏a z 6000 w 1945 r. do ponad 17 000 w 1985 r.
(ibid.: 173, 180). Bez wàtpienia los rzemieÊlników w komunizmie zale˝a∏ nie tylko od popytu, ale i od decy-zji administracyjnych. Przyk∏adowo, odnotowany pod koniec lat 60. spadek liczby warsztatów stolarskich by∏
spowodowany rosnàcà konkurencjà ze strony przedsi´biorstw paƒstwowych i wprowadzonym w 1969 r.
przepisom nak∏adajàcym ograniczenia na przep∏yw kapita∏u z sektora paƒstwowego do prywatnego oraz re-gulacjom zabraniajàcym instytucjom paƒstwowym nabywania mebli u w∏aÊcicieli zak∏adów prywatnych (ibid.: 159–160).
7W skali kraju, do po∏owy lat 70., proporcja ludzi zatrudnionych w sektorze prywatnym poza rolnictwem
by-∏a utrzymywana na poziomie poni˝ej 2 proc. (np. 1,9 proc. w 1965 r. i 1,6 proc. w 1975 r.). Liberalizacja polityki wobec inicjatywy prywatnej zaowocowa∏a wzrostem tej proporcji do 4,7 proc. w 1986 r. W tym ostatnim okresie w polskiej gospodarce ponad 0,5 miliona ludzi pracowa∏o w swych w∏asnych lub posia-danych przez innych zak∏adach prywatnych. W 1993 r. liczba ta wzros∏a do prawie 1,9 miliona, co stano-wi∏o 18 proc. si∏y roboczej (por. Osborn i S∏omczyƒski, 1997: 254).
8Te i nast´pne dane pochodzà z Urz´du Miasta i Gminy w Swarz´dzu.
91 stycznia 1990 r. by∏ prze∏omem w terminach makroekonomicznych w tym sensie, ˝e zosta∏y uwolnione ceny, zniesiono ograniczenia w zatrudnianiu pracowników oraz instytucjonalnie uznano prawa w∏asnoÊci.
Jak pokazujà liczne dane statystyczne, równie˝ te zamieszczone powy˝ej, przedsi´biorczoÊç prywatna na-biera∏a impetu ju˝ pod koniec lat 80.
10Wszystkie przedstawione dane pochodzà z okresu, kiedy prowadzono badania. Poni˝sze opisy sà skróconà wersjà w stosunku do tego, co znajduje si´ w angielskim oryginale.
11Jako tradycyjnych opisuj´ przedsi´biorców, którzy odziedziczyli swe warsztaty. Jak pokazujà w swej doty-czàcej ca∏ego kraju analizie Osborn i S∏omczyƒski, do koƒca lat 70. ponad po∏owa wszystkich prywatnych przedsi´biorców pochodzi∏a z rodzin w∏aÊcicieli miejskich warsztatów rzemieÊlniczych lub z rodzin ch∏op-skich. Po roku 1989 tylko jedna piàta nowych prywatnych przedsi´biorców wywodzi si´ z tego typu rodzin (1997: 255). Przy okazji pewna uwaga z pogranicza stylistyki tekstu i „poprawnoÊci politycznej”: w odnie-sieniu do rodzin przedsi´biorców szczególnie odnosi si´ zasada, ˝e ich w∏aÊcicielami i kierujàcymi zak∏a-dów sà praktycznie tylko m´˝czyêni. Stàd, i tylko z tego powodu, w mym opisie dominuje rodzaj m´ski.
12Rola nomenklatury w sektorze ma∏ej przesi´biorczoÊci nie mo˝e byç przeceniana. Przypadek Swarz´dza zdaje si´ potwierdzaç nast´pujàcà diagnoz´: „jesteÊmy sk∏onni odrzuciç hipotez´ o donios∏ym znaczeniu systemu nomenklatury w obecnym okresie, przynajmniej jeÊli chodzi o drobnà przedsi´biorczoÊç” (Osborn i S∏omczyƒski, 1997: 258).
Bibliografia
Abu Lughod L. (1991). Writing against culture, [w]: R. Fox (ed.). Recapturing anthropology: Working in the present. Santa Fe, New Mexico: School of American Research Press (137–162).
Bia∏ek W. (1988). Swarz´dz. 1638–1988. Swarz´dz: Urzàd Miasta i Gminy.
Bourdieu P. (1984). Distinction: A social critique of the judgment of taste. Cambridge, Mass.: Harvard Univer-sity Press.
Bourdieu P. (1990). The logic of practice. Stanford: Stanford University Press (z francuskiego prze∏o˝y∏ R. Nice).
Buchowski M. (1996). Klasa i kultura w okresie transformacji. Berlin: Centre Marc Bloch.
Buchowski M. (1997). Reluctant capitalists: Class and culture in a local community in Western Poland. Ber-lin: Centre Marc Bloch.
Gramsci A. (1971). Notebooks from the prison. New York: International Publishers.
Jasiecki K. (1996). Przedsi´biorcy jako aktor transformacji. „Studia Socjologiczne” 1/140 (115–134).
Kozyr-Kowalski S. (1995). Klasy, stany i podklasy spo∏eczeƒstwa polskiego, [w:] A. Su∏ek, J. Styk i M. Machaj (red.). Ludzie i instytucje. Stawanie si´ ∏adu spo∏ecznego, t. I. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Cu-rie-Sk∏odowskiej (331–343).
Mokrzycki E. (1995). Nowa klasa Êrednia?, [w:] E. Tarkowska (red.). Powroty i kontynuacje. Warszawa: IFiS PAN (54–70).
Mokrzycki E. (1996). A new middle class?, [w:] R. Kilminster i I. Varcoe (eds.). Culture, modernity and revo-lution. London: Routledge, (184–200).
Nagengast C. (1991) Reluctant socialists, rural entrepreneurs. Boulder, Col.: Westview Press.
Ortner S. (1991). Reading America. Preliminary notes on class and culture, [w:] R.G. Fox (ed.). Recapturing anthropology: Working in the present. Santa Fe, New Mexico: School of American Research Press (163–189).
Osborn E.A. i S∏omczyƒski K.M. (1997). Becoming an entrepreneur in Poland, 1949–1993. „Polish Sociologi-cal Review” (3), (249–265).
Redlich F. (1971). Steeped into two cultures. New York: Harper and Row.
Sampson S. (1996). Turning money into culture: „Distinction” among Eastern Europe’s Nouveaux Riches, [w:]
B. Muller (ed.). À la recherche des certitudes perdues... Berlin, Centre Marc Bloch (92–113).
Schiffauer W. (1997). Fremde in der Stadt. Frankfurt am Main, Suhrkamp.
Swarz´dz, 1995. Swarz´dz. Oficjalny Informator Miejski ’95, Swarz´dz: Rada Miejska.
Weso∏owski W. (1995). Procesy klasotwórcze w perspektywie teoretycznej, [w:] A. Su∏ek, J. Styk i M. Machaj (red.). Ludzie i instytucje. Stawanie si´ ∏adu spo∏ecznego. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie--Sk∏odowskiej (301–329).
Micha∏ Buchowski jest profesorem antropologii spo∏ecznej na Uniwersytecie Poznaƒskim, Uniwer-sytecie Europejskim Viadrina we Frankfurcie n. Odra i w SWPS w Warszawie. Interesuje si´ sposo-bami myÊlenia i systemami wierzeniowymi oraz przekszta∏ceniami kulturowymi w Europie Ârodko-wej. Opublikowa∏ wiele artyku∏ów i ksià˝ek, ostatnio Rethinkig Transformation: An Anthropological Perspective on Postsocialism (2001) i Zrozumieç Innego: Antropologia RacjonalnoÊci (2004).