Porównanie występowania potencjalnych czynników ryzyka zakażenia wirusem Zachodniego Nilu

4. PREZENTACJA WYNIKÓW

4.1. OCENA WYSTĘPOWANIA POTENCJALNYCH CZYNNIKÓW RYZYKA ZAKAŻENIA WIRUSEM ZACHODNIEGO NILU

4.1.1. Porównanie występowania potencjalnych czynników ryzyka zakażenia wirusem Zachodniego Nilu

podróżujących do krajów o klimacie gorącym

Podróż do krajów odmiennej strefy geograficznej i klimatyczno – środowiskowej, w zależności od celu podróży, wiąże się najczęściej ze zróżnicowanym sposobem spędzania

czasu, a co za tym idzie z odmiennym ryzykiem wystąpienia infekcyjnych i pasożytniczych chorób tropikalnych przenoszonych przez komary. Pacjentów zakwalifikowanych do grupy badanej podzielono zatem na dwie zbliżone liczebnie podgrupy celem porównania występowania potencjalnych czynników zakażenia wirusem Zachodniego Nilu. Pierwszą podgrupę stanowili misjonarze i wolontariusze akcji humanitarnych (n=42) w wieku 25 – 80 lat (średnia 46,9 lat  12,2 lat), drugą natomiast osoby podróżujące w celach turystycznych, zawodowych, dyplomatycznych, wojskowych, naukowo – badawczych, edukacyjno – szkoleniowych, medycznych, odwiedzenia krewnych i znajomych, czy pielgrzymowania do miejsc kultu religijnego (n=46) w wieku 26 – 73 lat (średnia 41,4 lat  12,4 lat).

0 10 20 30 40 50 60 56 ⁵⁸ 43 22 35 7 ₅ 38 27 11 5

Profilaktyka mechaniczna

Wśród misjonarzy hospitalizowanych w Klinice chorób Tropikalnych i Pasożytniczych w Poznaniu zdecydowana większość powracała do Polski z krajów afrykańskich (n=39), gdzie polskie ośrodki misyjne znajdują się na terenie bardzo ubogich państw, w bardzo trudnych warunkach klimatyczno – środowiskowych. Największa liczba hospitalizowanych pacjentów z tej podgrupy przebywała w Kamerunie (n=8), Republice Demokratycznej Konga (n=6), Republice Środkowej Afryki (n=4), Czadzie (n=4) oraz na Madagaskarze (n=4). Mniej licznie

reprezentowane były ośrodki misyjne w Tanzanii (n=3), Beninie (n=2), Kenii (n=2) oraz Ugandzie (n=2). Odnotowano także pojedyncze osoby powracające z Republiki

Południowej Afryki, Gabonu, Konga, Rwandy oraz Senegalu. Tylko trzy spośród czterdziestu dwóch osób w tej podgrupie powracały z ośrodków misyjnych zlokalizowanych na innych kontynentach, w tym dwie osoby z Papui – Nowej Gwinei oraz jedna z Gwatemali.

Osoby podróżujące w celach turystycznych lub zawodowych często przebywały na terenie różnych państw, niekiedy przekraczając także granice kontynentów. Różnorodność kierunków podróży obrazuje rycina 26. Kierunki podróży pacjentów z tej podgrupy okazały się być ewidentnie bardziej zróżnicowane niż wśród misjonarzy (test 2, P = 0,003). Najchętniej odwiedzanym kontynentem była Afryka, a w drugiej kolejności Azja oraz kolejno Europa, Ameryka Południowa oraz Australia i Oceania. Na kontynencie afrykańskim najpopularniejszym w okresie badanym kierunkiem turystycznym okazała się Gambia (n=7), niekiedy połączona dodatkowo z podróżą do Senegalu (n=2). Niezmiennie dużą popularnością

cieszyła się także Tanzania (n=4), nieco mniejszą Kenia (n=1). Dwie osoby podróżujące w celach turystyczno – rekreacyjnych powracały do Polski z Etiopii. Podobnie dwie osoby

korzystały z wyjazdów turystycznych do Republiki Południowej Afryki, z których jedna wyjechała na safari do Parku Narodowego Krügera, a celem podróży drugiego pacjenta było polowanie. Wśród osób podróżujących w celach zawodowych najliczniej odwiedzana była

Angola (n=3), a pobyt związany był z prowadzeniem prac inżynieryjno – budowlanych w terenie. Dwie osoby podróżujące w celach zawodowych wróciły do Polski z terenu Sudanu

Południowego. Jedna z nich kształciła lokalnych rolników w zakresie zasad prowadzenia hodowli rolnej, druga natomiast przemieszczała się przez kilka lat z Armią Wyzwolenia Sudanu Południowego, bezpośrednio dokumentując lokalny konflikt zbrojny na terenie kraju. Najmniej popularnymi krajami afrykańskimi odwiedzanymi przez pacjentów tej podgrupy okazały się Republika Demokratyczna Konga, Republika Środkowej Afryki, Egipt, Wybrzeże Kości Słoniowej, Zambia, Nigeria, Sudan oraz Libia.

Spośród krajów azjatyckich największą popularnością cieszyły się Indie (n=5) oraz Sri Lanka (n=3). Odnotowano także pojedyncze przypadki podróży do Myanmaru (Birma), Izraela

(pielgrzymka do miejsc kultu religijnego) oraz na Filipiny. Na kontynencie europejskim najwięcej osób wyjeżdżało do Włoch (n=2) oraz Turcji (n=2). Mniej licznie odwiedzano Grecję

(n=1) oraz Rosję (n=1). Wśród pacjentów tej podgrupy odnotowano pojedyncze podróże o charakterze turystyczno – rekreacyjnym do Brazylii, Kolumbii i Meksyku na kontynencie

południowo-amerykańskim oraz do Australii i Papui – Nowej Gwinei. Jedna z pacjentek podróżująca w celach naukowo – badawczych odbyła podróż dookoła świata.

Ryc. 26. Porównanie kierunków podróży odbywanych przez misjonarzy (n=42) i osoby wyjeżdżające w innych celach (n=46).

Wyjazd do polskich ośrodków misyjnych związany jest najczęściej z długotrwałym

przebywaniem w bardzo trudnych warunkach klimatycznych, środowiskowych oraz socjoekonomicznych. Spośród 42 misjonarzy hospitalizowanych w Klinice, trzydziestu

dziewięciu przebywało na terenie ośrodka misyjnego powyżej dwóch miesięcy (wyjazdy długoterminowe) (92,9%). Tylko trzech misjonarzy pracowało na terenie misji od jednego do dwóch miesięcy (7,1%). Długość podróży pacjentów z drugiej podgrupy jest zdecydowanie

bardziej różnorodna. Najpopularniejsze okazały się wyjazdy trwające 8 – 14 dni (n=14), 15 – 30 dni (n=14) oraz powyżej dwóch miesięcy (n=14). Trzech pacjentów na swoim

wyjeździe przebywało do siedmiu dni, natomiast jeden przez okres w przedziale 1 – 2 miesięcy. Wielomiesięczne okresy pobytu w krajach o klimacie gorącym obserwowano statystycznie

39 33 2 2 1 3 11 6 1

MISJONARZE OSOBY PODRÓŻUJĄCE W INNYCH CELACH

znacząco częściej wśród misjonarzy niż osób wyjeżdżających w innych celach (test 2,

P < 0,000001).

Ryc. 27. Porównanie czasu trwania podróży międzynarodowych odbywanych przez misjonarzy (n=42) i osoby podróżujące w innych celach (n=46).

Miejscem pobytu polskich misjonarzy w ośrodkach na całym świecie są najczęściej tereny wiejskie oraz dzielnice biedoty (Ryc. 28). Warunki takie związane są zazwyczaj z dużą liczebnością populacji komarów, a w krajach tropikalnych także z obecnością ptaków. Część misjonarzy zamieszkuje także w miastach, jednak przeważnie w bardzo ubogich dzielnicach. W porównaniu do tej grupy, wśród osób wyjeżdżających w celach turystycznych i zawodowych

miejscem pobytu są w głównej mierze miasta. Wyjazdy takie wiążą się jednak najczęściej ze stałym przemieszczaniem się, w związku z czym przebywanie na terenach wiejskich, czy w dzielnicach biedoty (slumsy) nie należało do rzadkości. Podróżowanie po obszarach

wiejskich okazało się statystycznie znamiennie częstsze w populacji misjonarzy niż u osób wyjeżdżających w innych celach (test 2, P = 0,006) oraz nie różniło się znacząco w przypadku odwiedzania dzielnic biedoty (test 2, P = 0,05).

0 5 10 15 20 25 30 35 40 do 7 dni 8 - 14 dni 15 - 30 dni 1 - 2 miesiące >2 miesięcy Liczba pacjentów Czas tr wan ia p o d ró ży

Ryc. 28. Porównanie miejsca pobytu podczas podróży międzynarodowych w grupie misjonarzy (n=42) i osób podróżujących w innych celach (n=46).

Pacjenci z podgrupy misjonarzy oraz pozostali podróżnicy przebywali w bardzo zbliżonym środowisku geograficzno – przyrodniczym. Podróż w celach turystyczno – rekreacyjnych zdecydowanie częściej była jednak związana z przebywaniem na wybrzeżu lub plaży nad morzem lub oceanem, co udokumentowano statystycznie (test 2, P = 0,000004). Misjonarze

częściej przebywali natomiast na terenie wilgotnej sawanny drzewiastej (test 2,

P = 0,00003), rzadziej na pustyniach lub półpustyniach (test 2, P < 0,000001) (Ryc. 29). Warunki socjoekonomiczne pobytu również mogą stanowić czynnik ryzyka transmisji

chorób tropikalnych, czy wektorowych. Szczególnie narażone są osoby przebywające w skromnych budynkach bez klimatyzacji, w szałasach, na polach namiotowych czy

obozowiskach w dżungli. Grupa misjonarzy przebywała najczęściej w bardzo skromnych warunkach (pokój gościnny, farma, klasztor), bez dostępu do elektryczności i klimatyzacji. Osoby zakwalifikowane do tej podgrupy, niosąc pomoc w odległych wioskach, często nie

mogły powrócić na noc do swojego ośrodka misyjnego. W związku z tym nocowały u miejscowej ludności w obozowiskach na terenie lasów deszczowych, czy w szałasach. Wśród

osób podróżujących w celach zawodowych lub turystycznych przeważały natomiast dobre warunki pobytu – hotel z klimatyzacją, hotel bez klimatyzacji, czy pensjonat. Nie brakowało w tej grupie jednak osób, które przebywały w trudnych warunkach – na polach namiotowych, kempingach, czy w tropikalnych bungalowach (Ryc. 30). Misjonarze i wolontariusze znacząco

30 22

13 ₂₁

MISJONARZE OSOBY PODRÓŻUJĄCE W INNYCH CELACH

częściej korzystali z noclegu w pokoju gościnnym, czy na farmie niż osoby wyjeżdżające za granicę w innych celach (test 2, odpowiednio P = 0,00003 oraz P < 0,000001), natomiast

sporadycznie nocowali oni w hotelach i/lub pensjonatach (test 2, P = 0,00005) oraz na polach

namiotowych i/lub kempingowych (test 2, P = 0,01). Natomiast zakwaterowanie w tropikalnym bungalowie okazało się statystycznie bardziej znamienne dla turystów (test 2,

P = 0,0006).

Ryc. 29. Porównanie naturalnego środowiska przyrodniczego, w jakim przebywali podczas podróży zagranicznej misjonarze (n=42) i osoby podróżujące w innych celach (n=46).

Osoby przebywające w ośrodkach misyjnych w odległych krajach zdecydowanie rzadziej uprawiały sport niż osoby podróżujące w celach turystycznych czy zawodowych, ale nie była

to różnica znamienna statystycznie (test 2, P = 0,1). Związane jest to przede wszystkim z ogromem codziennej pracy i odmiennym charakterem działalności, z jaką zmagają się

misjonarze. Celem podróży wielu osób wyjeżdżających z Polski na wycieczki turystyczne jest

uprawianie sportu, szczególnie trekkingu, wspinaczki wysokogórskiej, czy żeglarstwa lub kajakarstwa. Obrazuje to rycina 31.

0 5 10 15 20 25 30 35 Li czba p ac jentó w Środowisko naturalne

Ryc. 30. Porównanie warunków socjoekonomicznych pobytu pacjentów z grupy misjonarzy (n=42) i osób podróżujących w innych celach (n=46).

Ryc. 31. Porównanie rodzaju aktywności sportowej uprawianej podczas pobytu na wyjeździe zagranicznym w grupie misjonarzy (n=42) i wśród turystów podróżujących w innych celach (n=46). 0 5 10 15 20 25 Li czba p ac jentó w

Misjonarze Osoby podróżujące w innych celach

7 8 3 15 8 11 1 10 2 4 1 13 0 3 MISJONARZE POZOSTALI PODRÓŻNICY

tramping trekking wspinaczka wysokogórska

nurkowanie obóz przetrwania żeglarstwo/kajakarstwo

Kontakt ze zwierzętami w wielu sytuacjach predysponuje do występowania częstych ukłuć komarów. Celowy kontakt z przedstawicielami tropikalnej fauny obserwowany był najczęściej w grupie osób podróżujących w celach turystycznych czy zawodowych, gdzie jazda na wielbłądzie, słoniu lub jazda konna stanowią doskonałą rozrywkę i atrakcję turystyczną (Ryc. 32). Misjonarze statystycznie zdecydowanie częściej odwiedzali miejscowe targowiska uliczne z żywymi zwierzętami (test 2, P = 0,001), ale w przeciwieństwie do turystów jedynie

sporadycznie korzystali z przejażdżki na wielbłądzie lub słoniu (test 2, dla obu kategorii

P = 0,04).

Ryc. 32. Porównanie rodzaju kontaktu ze zwierzętami podczas podróży zagranicznej w grupie misjonarzy (n=42) i osób podróżujących w innych celach (n=46).

Czynności rekreacyjne, które w mniejszym lub większym stopniu narażały pacjentów na

wystąpienie ukłuć komarów obserwowane były częściej w grupie osób wyjeżdżających w celach turystycznych oraz zawodowych. Najczęściej zgłaszaną aktywnością okazał się

odpoczynek na plaży, odwiedzanie lokalnych społeczności, czy spacery po zachodzie słońca. Do czynności rekreacyjnych często obserwowanych wśród turystów należały także wyjazdy o charakterze safari do parku narodowego i rezerwatu przyrody, wyprawa do dżungli, wycieczka statkiem, jachtem lub motorówką oraz wizyta na farmie, czy w gospodarstwie rolnym. Najrzadziej zgłaszano wizytę w rezerwatach dzikich ptaków. W grupie misjonarzy najczęściej obserwowano odwiedzanie lokalnych społeczności, co ściśle związane jest z celem

1 ³ 1 6 28 19 1 6 1 1 7 ₁₀

MISJONARZE OSOBY PODRÓŻUJĄCE W INNYCH CELACH

jazda konna na wielbłądzie targowiska ze zwierzętami

pobytu tej grupy w odległych zakątkach świata. Czynności rekreacyjne obserwowane dość często to przede wszystkim wyprawa do dżungli, pobyt na stepie, łące lub pastwisku, wizyta na farmie lub w gospodarstwie rolnym oraz spacery po zmroku. Do czynności rekreacyjnych najrzadziej zgłaszanych przez polskich misjonarzy należał odpoczynek na plaży, wycieczka statkiem, jachtem lub motorówką, safari w parku narodowym lub rezerwacie dzikich ptaków. Porównanie zgłaszanych przez obie podgrupy czynności rekreacyjnych występujących podczas podróży zagranicznej obrazuje rycina 33. Odpoczynek na tropikalnej lub śródziemnomorskiej plaży oraz wycieczki po zachodzie słońca były statystycznie istotnie częściej obserwowane wśród turystów niż w grupie misjonarzy (test 2, odpowiednio P < 0,000001 oraz P = 0,002). Podobnie znamienne różnice potwierdzono w obu badanych podgrupach w przypadku podróży jachtem, statkiem lub promem oraz wypraw do parków narodowych i rezerwatów przyrody o charakterze safari (test 2, dla obu kategorii P = 0,001).

Ryc. 33. Porównanie rodzaju czynności rekreacyjnych wykonywanych podczas podróży zagranicznej w grupie misjonarzy (n=42) i osób podróżujących w innych celach (n=46).

Czynnikiem predysponującym do wystąpienia licznych ukłuć komarów była także lokalizacja miejsca noclegowego. Misjonarze najczęściej nocowali w dżungli tropikalnej czy lesie deszczowym, najrzadziej natomiast pod gołym niebem. Grupa turystów najczęściej

0 10 20 30 40

nocowała w pobliżu jeziora lub rzeki, a z podobną częstotliwością w lesie lub dżungli oraz pod gołym niebem, co przedstawia rycina 34. Wykazano istotnie znamienne różnice w zakresie organizowania noclegu w lesie tropikalnym lub dżungli (test 2, P = 0,03), natomiast obserwowane rozbieżności w zakresie nocowania nad jeziorem lub rzeką albo pod gołym niebem nie różniły się istotnie w obu podgrupach (test 2, odpowiednio P = 0,3 oraz P = 0,5).

Ryc. 34. Środowisko przyrodnicze, w jakim znajdowało się miejsce noclegowe pacjentów z grupy misjonarzy (n=42) i osób podróżujących w innych celach (n=46).

Obserwowana podczas podróży częstotliwość ukłuć komarów dość znacznie różniła się w obu podgrupach. Największa liczba misjonarzy obserwowała ukłucia komarów bardzo często (test 2, P = 0,001). W grupie osób podróżujących w celach turystycznych lub zawodowych najczęściej obserwowano ukłucia komarów sporadycznie (test 2, P = 0,0001) (Ryc. 35).

0 2 4 6 8 10 12 14 16 18

MISJONARZE OSOBY PODRÓŻUJĄCE W INNYCH CELACH

17 12 11 15 9 11

Ryc. 35. Porównanie częstotliwości ukłuć komarów obserwowanych w grupie misjonarzy (n=42) i innych kategoriach osób podróżujących (n=46).

4.2. Określenie częstości występowania swoistych przeciwciał IgM i IgG

W dokumencie Ocena ryzyka zakażenia wirusem Zachodniego Nilu u osób podróżujących do krajów strefy międzyzwrotnikowej i śródziemnomorskiej (Stron 79-89)