OCHRONA PRZED NADZWYCZAJNYMI
3) prowadzenie działań ratowniczych, czyli podejmowanie czynno- czynno-ści w celu ochrony życia, zdrowia, mienia lub środowiska, a także
likwidacji przyczyn powstania pożaru, wystąpienia klęski żywiołowej lub innego miejscowego zagrożenia.
Należy w tym miejscu wyjaśnić przywołane wcześniej defi nicje:
− pożar jest to niekontrolowany, samoistny proces spalania materiałów
5 Ustawa z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (tj. Dz.U. z 2017 r. poz.
736 z późn. zm.).
organicznych, jak i nieorganicznych. Warunkiem zapoczątkowania pożaru (podobnie jak w procesie spalania) jest istnienie tzw. trójkąta spalania, jak i odpowiednich warunków do jego podtrzymania;
− klęska żywiołowa jest to ekstremalne zjawisko naturalne powodują-ce znaczne szkody na terenie objętym tym zjawiskiem, pozostawia-jące po sobie często zmieniony obraz powierzchni ziemi. Powoduje ono również wysokie straty w gospodarce człowieka, może zmienić stan przyrody, a nawet zagrażać życiu ludzkiemu;
− inne miejscowe zagrożenie jest to zdarzenie wynikające z rozwoju cywilizacyjnego i naturalnych praw przyrody niebędące pożarem ani klęską żywiołową, stanowiące zagrożenie dla życia, zdrowia, mienia lub środowiska, któremu zapobieżenie lub którego usunięcie skut-ków nie wymaga zastosowania nadzwyczajnych środskut-ków.
Te trzy przytoczone tu defi nicje zawierają w sobie cały katalog nadzwy-czajnych zagrożeń czasu pokoju, które mogą dotyczyć muzeów.
Cytowana wcześniej Ustawa o ochronie przeciwpożarowej wymaga, aby właściciel (ewentualnie zarządca lub użytkownik) budynku, obiektu bu-dowlanego lub terenu, zapewniając ich ochronę przeciwpożarową:
1) przestrzegał przeciwpożarowych wymagań techniczno-budowla-nych, instalacyjnych i technologicznych;
2) wyposażył budynek, obiekt budowlany lub teren w wymagane urzą-dzenia przeciwpożarowe i gaśnice;
3) zapewnił konserwację oraz naprawy urządzeń przeciwpożarowych i gaśnic w sposób gwarantujący ich sprawne i niezawodne funkcjo-nowanie;
4) zapewnił osobom przebywającym w budynku, obiekcie budowlanym lub na terenie, bezpieczeństwo i możliwość ewakuacji;
5) przygotował budynek, obiekt budowlany lub teren do prowadzenia akcji ratowniczej;
6) zapoznał pracowników z przepisami przeciwpożarowymi;
7) ustalił sposoby postępowania na wypadek powstania pożaru, klęski żywiołowej lub innego miejscowego zagrożenia.
Wspominane wcześniej obowiązki właściciela, zarządcy lub użytkow-nika w zakresie ochrony przeciwpożarowej dotyczą całości zagadnień zapewnienia bezpieczeństwa pożarowego, szczególnie zapewnienia
bezpieczeństwa przebywającym w muzeum osobom. My ograniczymy się do aspektu przygotowania muzeum do prowadzenia działań ratowniczych.
Zgodnie z wspomnianą już Ustawą o ochronie przeciwpożarowej dzia-łania ratownicze prowadzą jednostki ochrony przeciwpożarowej, czyli jednostki umundurowane i wyposażone w specjalistyczny sprzęt, przezna-czone do walki z pożarami, klęskami żywiołowymi lub innymi miejscowymi zagrożeniami. W jednostkach ochrony przeciwpożarowej zatrudnieni są pracownicy nazywani „strażakami jednostek ochrony przeciwpożarowej”, którzy podlegają szczególnym obowiązkom wynikającym z charakteru pra-cy oraz posiadająpra-cy odpowiednie kwalifi kacje i warunki psychofi zyczne.
Strażakiem jednostki ochrony przeciwpożarowej może być pracownik, który ma kwalifi kacje wymagane do wykonywania zawodu strażak, technik pożar-nictwa lub inżynier pożarpożar-nictwa.
Właściwe zrozumienie opisanych kompetencji w zakresie prowadzenia działań ratowniczych (nazywanych także często działaniami ratowniczo--gaśniczymi) jest bardzo ważnym elementem zapewnienia przez praco-dawcę bezpieczeństwa w zakładzie pracy, czyli przywołanych w artykule 15. Kodeksu pracy6 „bezpiecznych i higienicznych warunków pracy”. Pa-miętać należy, że zgodnie z artykułem 9. Ustawy o ochronie przeciwpo-żarowej: „każdy kto zauważy pożar, klęskę żywiołową lub inne miejscowe zagrożenie, jest obowiązany niezwłocznie zawiadomić osoby znajdujące się w strefi e zagrożenia oraz: centrum powiadamiania ratunkowego lub jednostkę ochrony przeciwpożarowej albo Policję bądź wójta albo sołtysa”.
Czyli działań ratowniczych nie może prowadzić pracownik muzeum, lecz przybyli na miejsce zdarzenia wezwani (powiadomieni) przez pracownika muzeum strażacy jednostki ochrony przeciwpożarowej.
Kierowanie działaniem ratowniczym rozpoczyna się z chwilą przybycia na miejsce zdarzenia pierwszych sił z jednostki ochrony przeciwpożarowej.
Kierowanie działaniem ratowniczym są obowiązani przejąć, według okre-ślonego w przepisach7 porządku, ratownicy z jednostek ochrony przeciwpo-żarowej, posiadający kwalifi kacje do kierowania działaniem ratowniczym.
6 Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (tj. Dz.U. z 2018 r. poz. 108 z późn.
zm.).
7 Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2001 r.
w sprawie szczegółowych zasad kierowania i współdziałania jednostek ochrony przeciw-pożarowej biorących udział w działaniu ratowniczym (tj. Dz.U. z 2013 r. poz. 709).
Kierowanie działaniem ratowniczym kończy się z chwilą wykonania tych działań oraz przekazania terenu akcji, obiektu lub mienia.
Przygotowanie muzeum do prowadzenia działań ratowniczych to m.in. spełnienie wymagań Rozporządzenia CPR 305/20118, czyli wymagań w zakresie projektowania i wykonania obiektów budowlanych w taki spo-sób, aby w przypadku wybuchu pożaru:
a) nośność konstrukcji została zachowana przez określony czas;
b) powstawanie i rozprzestrzenianie się ognia i dymu w obiektach bu-dowlanych było ograniczone;
c) rozprzestrzenianie się ognia na sąsiednie obiekty budowlane było ograniczone;
d) osoby znajdujące się wewnątrz mogły opuścić obiekt budowlany lub być uratowane w inny sposób;
e) uwzględnione było bezpieczeństwo ekip ratowniczych.
Wspomniane wymagania zawarte są także w Prawie budowlanym9. Mianowicie obiekt budowlany jako całość oraz jego poszczególne części, wraz ze związanymi z nim urządzeniami budowlanymi należy, biorąc pod uwagę przewidywany okres użytkowania, projektować i budować w sposób określony w przepisach, w tym techniczno-budowlanych, oraz zgodnie z za-sadami wiedzy technicznej, zapewniając m.in.:
1) spełnienia podstawowych wymagań dotyczących obiektów budow-lanych dotyczących:
a) nośności i stateczności konstrukcji, b) bezpieczeństwa pożarowego, c) higieny, zdrowia i środowiska,
d) bezpieczeństwa użytkowania i dostępności obiektów;
2) warunków bezpieczeństwa i higieny pracy;
3) ochrony ludności, zgodnie z wymaganiami obrony cywilnej;
4) ochrony obiektów wpisanych do rejestru zabytków oraz obiektów ob-jętych ochroną konserwatorską.
Jak już wcześniej wspomniano, to właściciel, zarządca lub użytkownik ma obowiązek przygotowania budynku, obiektu budowlanego lub terenu 8 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) Nr 305/2011 z dnia 9 marca 2011 r. ustanawiające zharmonizowane warunki wprowadzania do obrotu wyrobów budow-lanych i uchylające dyrektywę Rady 89/106/EWG.
9 Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tj. Dz.U. z 2017 r. Nr 1332 z późn. zm.).
do prowadzenia akcji ratowniczej, czyli musi także zapewnić odpowiedni dojazd dla jednostek ochrony przeciwpożarowej (drogi pożarowe), zapew-nić wodę do zewnętrznego gaszenia pożaru oraz sprzęt służący tym dzia-łaniom.
Zapewnienie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę do zewnętrz-nego gaszenia pożaru zgodnie z Rozporządzeniem MSWiA10 jest wymaga-ne dla:
1) jednostek osadniczych o liczbie mieszkańców przekraczającej 100 osób, niestanowiących zabudowy kolonijnej, a także znajdujących się w ich granicach: budynków użyteczności publicznej i zamiesz-kania zbiorowego oraz obiektów budowlanych produkcyjnych i ma-gazynowych;
2) budynków użyteczności publicznej i zamieszkania zbiorowego oraz obiektów budowlanych produkcyjnych i magazynowych, znajdują-cych się poza granicami jednostek osadniczych wymienionych w pkt 1, o kubaturze brutto przekraczającej 2500 m3 lub o powierzchni prze-kraczającej 500 m2, z wyjątkiem stacji paliw płynnych ze zbiornikami o łącznej pojemności do 200 m3 i stacji gazu płynnego;
3) obiektów budowlanych niebędących budynkami, przeznaczonych na potrzeby użyteczności publicznej lub do zamieszkania zbiorowe-go, w których znajduje się strefa pożarowa o powierzchni przekra-czającej 1000 m2 lub przeznaczona do jednoczesnego przebywania ponad 50 osób;
4) obiektów budowlanych gospodarki rolnej o powierzchni strefy poża-rowej przekraczającej 1000 m2.
Dla pozostałych obiektów budowlanych woda do celów przeciwpożaro-wych do zewnętrznego gaszenia pożaru jest zapewniana w ramach ilości wody przewidywanych dla jednostek osadniczych, nie mniejszej jednak niż 10 dm3/s, a w przypadku jednostki osadniczej o liczbie mieszkańców do 2000 wymagana ilość wody do celów przeciwpożarowych do zewnętrznego gaszenia pożaru dla pozostałych obiektów budowlanych powinna wynosić co najmniej 5 dm3/s.
10 Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 24 lipca 2009 r.
w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożarowych (Dz.U. z 2009 r.
Nr 124, poz. 1030).
Wymagana ilość wody do zewnętrznego pożaru jest obliczana na pod-stawie cytowanego wcześniej Rozporządzenia MSWiA, a dostępna po-winna być w szczególności z urządzeń zaopatrujących w wodę ludność, zgodnie z regulaminem dostarczania wody i odprowadzania ścieków. Wodę do celów przeciwpożarowych w wymaganej ilości powinna zapewniać sieć wodociągowa doprowadzająca wodę do jednostki osadniczej. W przypad-ku gdy w jednostce osadniczej zasoby wody przeznaczonej dla ludności dostarczanej wodociągiem nie zapewniają ilości wymaganych do celów przeciwpożarowych, wykonuje się, w odległości nie większej niż 250 m od skrajnej zabudowy jednostki osadniczej lub chronionego obiektu budowla-nego, co najmniej jedno z następujących uzupełniających źródeł wody:
1) studnię o wydajności nie mniejszej niż 10 dm3/s;
2) punkt czerpania wody przy naturalnym lub sztucznym zbiorniku wod-nym o pojemności zapewniającej odpowiedni zapas wody albo na cieku wodnym o stałym przepływie wody nie mniejszym niż 20 dm3/s przy najniższym stanie wód;
3) przeciwpożarowy zbiornik wodny spełniający wymagania Polskiej Normy.
Zgodnie z wspomnianym wcześniej Rozporządzeniem MSWiA wyma-gana ilość wody do celów przeciwpożarowych do zewnętrznego gaszenia pożaru dla budynków użyteczności publicznej i zamieszkania zbiorowego oraz innych obiektów budowlanych o takim przeznaczeniu, służąca do ze-wnętrznego gaszenia pożaru, powinna wynosić:
1) dla budynku o kubaturze brutto do 5000 m3 i o powierzchni we-wnętrznej do 1000 m2 – 10 dm3/s z co najmniej jednego hydrantu o średnicy 80 mm lub 100 m3 zapasu wody w przeciwpożarowym zbiorniku wodnym;
2) dla budynków niewymienionych w pkt 1 – 20 dm3/s łącznie z co naj-mniej dwóch hydrantów o średnicy 80 mm lub 200 m3 zapasu wody w przeciwpożarowym zbiorniku wodnym;
3) dla obiektów budowlanych niebędących budynkami, przeznaczo-nych na potrzeby użyteczności publicznej lub do zamieszkania zbiorowego, w których znajduje się strefa pożarowa o powierzchni przekraczającej 1000 m2 lub przeznaczona do jednoczesnego prze-bywania ponad 50 osób – 10 dm3/s z co najmniej jednego hydrantu
o średnicy 80 mm lub 100 m3 zapasu wody w przeciwpożarowym zbiorniku wodnym.
W przypadku braku wymaganej ilości wody do zewnętrznego gaszenia pożaru dopuszcza się jej uzupełnienie z następujących źródeł:
1) studni o wydajności nie mniejszej niż 10 dm3/s;
2) punktu czerpania wody przy naturalnym lub sztucznym zbiorni-ku wodnym o pojemności zapewniającej odpowiedni zapas wody albo na cieku wodnym o stałym przepływie wody nie mniejszym niż 20 dm3/s przy najniższym stanie wód;
3) przeciwpożarowego zbiornika wodnego spełniającego wymagania Polskiej Normy, przy czym w przypadku przeciwpożarowego zbior-nika wodnego jego pojemność powinna wynosić 10 m3 zapasu wody na 1 dm3/s brakującej wydajności wodociągu, jednak nie mniej niż 50 m3.
W przypadku gdy w budynku użyteczności publicznej lub zamieszkania zbiorowego bądź w innych obiektach budowlanych o takim przeznaczeniu w jednej strefi e pożarowej znajdują się również po-mieszczenia magazynowe, wymaganą ilość wody do celów przeciwpożarowych do zewnętrznego gaszenia pożaru dla takiego budyn-ku lub obiektu budowlanego określa się zgodnie z zasa-dami określonymi w Rozpo-rządzeniu MSWiA w sprawie przeciwpożarowego zaopa-trzenia w wodę oraz dróg po-żarowych z uwzględnieniem wymaganej ilości wody dla pomieszczeń magazyno-wych z zastrzeżeniem, że dla tych ustaleń zamiast po-wierzchni strefy pożarowej
Fot. 1. Punkt czerpania wody przy uzupełniającym źródle wody. Fot. Krzysztof T. Kociołek
przyjmuje się łączną powierzchnię pomieszczeń magazynowych, przyjmu-jąc dla całego budynku lub obiektu budowlanego wyższe z wymagań.
W przypadku braku źródła wody zapewniającego wymaganą ilość wody do celów przeciwpożarowych, właściwy miejscowo komendant powiatowy (miejski) Państwowej Straży Pożarnej na wniosek właściciela budynku, obiektu budowlanego lub terenu, może dopuścić na czas określony za-stępcze źródło wody do celów przeciwpożarowych, w szczególności na-turalny lub sztuczny zbiornik wody, studnię lub ciek wodny, wyposażone w stanowisko czerpania wody wraz z dojazdem. Zastępcze źródło wody powinno zapewniać możliwość prowadzenia działań gaśniczych z użyciem sił i środków dostępnych w rejonie działania najbliższej jednostki ochrony przeciwpożarowej. W szczególnie uzasadnionych przypadkach, gdy speł-nienie wymagań dotyczących przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę jest niemożliwe ze względu na lokalne uwarunkowania lub jest uzasadnione przyjęcie innych rozwiązań, na wniosek właściciela budynku, obiektu bu-dowlanego lub terenu, dopuszcza się stosowanie rozwiązań zamiennych, które zapewniają niepogorszenie warunków ochrony przeciwpożarowej, uzgodnionych z właściwym miejscowo komendantem wojewódzkim Pań-stwowej Straży Pożarnej.
Kolejny wymóg w zakresie przygotowania do działań ratowniczych to zapewnienie tzw. dojazdu do obiektu dla jednostek ochrony przeciwpożaro-wej, czyli zapewnienie drogi pożarowej o utwardzonej nawierzchni, umożli-wiającej dojazd pojazdów jednostek ochrony przeciwpożarowej do obiektu budowlanego o każdej porze roku. Przepisy wymagają, aby droga pożaro-wa była dopropożaro-wadzona do:
1) budynku zawierającego strefę pożarową zakwalifi kowaną do kate-gorii zagrożenia ludzi ZL I lub ZL II;
2) budynku należącego do grupy wysokości: średniowysoki, wysoki lub wysokościowy, zawierającego strefę pożarową zakwalifi kowaną do kategorii zagrożenia ludzi ZL III, ZL IV lub ZL V;
3) budynku zawierającego strefę pożarową produkcyjną lub maga-zynową oraz do strefy pożarowej poza budynkiem, obejmującej urządzenia technologiczne, plac składowy lub wiatę, jeżeli gęstość obciążenia ogniowego wymienionych stref pożarowych przekracza 500 MJ/m2 i zachodzi co najmniej jeden z warunków:
a) powierzchnia strefy pożarowej przekracza 1000 m2, b) występuje pomieszczenie zagrożone wybuchem;
4) budynku zawierającego strefę pożarową produkcyjną lub magazy-nową o gęstości obciążenia ogniowego poniżej 500 MJ/m2 o po-wierzchni przekraczającej 20000 m2;
5) budynku niskiego:
a) zawierającego strefę pożarową zakwalifi kowaną do kategorii zagrożenia ludzi ZL III o powierzchni przekraczającej 1000 m2, obejmującą kondygnację nadziemną inną niż pierwsza, lub b) zawierającego strefę pożarową zakwalifi kowaną do kategorii
za-grożenia ludzi ZL V i mającego ponad 50 miejsc noclegowych;
6) obiektu budowlanego innego niż budynek, przeznaczonego do uży-teczności publicznej lub zamieszkania zbiorowego, w którym przewi-duje się możliwość jednoczesnego przebywania w strefi e pożarowej ponad 50 osób;
7) stanowiska czerpania wody do celów przeciwpożarowych.
Droga pożarowa powinna przebiegać wzdłuż dłuższego boku budynku, a w przypadku gdy krótszy bok budynku ma więcej niż 60 m – z jego dwóch stron, przy czym bliższa krawędź drogi pożarowej musi być oddalona od ściany budynku o 5–15 m dla obiektów zaliczanych do kategorii zagrożenia ludzi i o 5–25 m dla pozostałych obiektów. Pomiędzy tą drogą i ścianą bu-dynku nie mogą występować stałe elementy zagospodarowania terenu lub drzewa i krzewy o wysokości przekraczającej 3 m, uniemożliwiające dostęp do elewacji budynku za pomocą podnośników i drabin mechanicznych.
W przypadkach uzasadnionych warunkami lokalnymi, w szczególności architektonicznymi, droga pożarowa do budynku może być poprowadzona w taki sposób, aby był zapewniony dostęp do:
1) 30% obwodu zewnętrznego budynku, przy jego rozpiętości (najwięk-szej szerokości) do 60 m;
2) 50% obwodu zewnętrznego budynku, przy jego rozpiętości przekra-czającej 60 m;
3) 100% długości elewacji od frontu budynku, przy zabudowie pierze-jowej.
Wyjścia z obiektów budowlanych powinny mieć połączenie z drogą po-żarową dojściem o szerokości minimalnej 1,5 m i długości nie większej niż
50 m, w sposób zapewniający dotarcie bezpośrednio lub drogami ewakua-cyjnymi do każdej strefy pożarowej w tych obiektach.
Minimalna szerokość drogi pożarowej powinna wynosić co najmniej 4 m, a jej nachylenie podłużne nie może przekraczać 5%. W obrębie miasta oraz na terenie działki, na której jest usytuowany obiekt budowlany droga poża-rowa powinna umożliwiać przejazd pojazdów o nacisku osi na nawierzchnię jezdni co najmniej 100 kN. Na pozostałych terenach droga pożarowa powin-na umożliwiać przejazd pojazdów o powin-nacisku osi powin-na powin-nawierzchnię jezdni co najmniej 50 kN, a jej minimalna szerokość nie może być mniejsza niż 3 m.
Przejazdy na dziedzińce i inne tereny obudowane powinny odpowiadać następującym warunkom:
1) wysokość przejazdu nie mniejsza niż 4,2 m, a w budownictwie jed-norodzinnym –- 3,2 m;
2) szerokość przejazdu nie mniejsza niż 3,6 m, w tym szerokość jezdni co najmniej 3 m;
3) odległość między przejazdami na jeden dziedziniec nie większa niż 150 m.
W przejazdach, których jezdnie są oddzielone od chodników słupami lub ścia-nami, szerokość jezdni nie może być mniejsza niż 3,6 m.
W przypadku gdy przejazd jest wykorzystywany jako stałe przejście dla pieszych, należy zapewnić dodatkowo chodnik o szerokości co naj-mniej 1 m. Wiadukty, estaka-dy, przejścia i inne podobne urządzenia lub stałe elemen-ty, usytuowane ponad dro-gami pożarowymi, powinny mieć prześwit o wysokości i szerokości nie mniejszej niż 4,5 m.
Fot. 2. Wjazd na dziedziniec wewnętrzny. Fot.
Krzysztof T. Kociołek
W szczególnie uzasadnionych przypadkach, gdy spełnienie wymagań dotyczących doprowadzenia drogi pożarowej do obiektu budowlanego jest niemożliwe ze względu na lokalne uwarunkowania lub jest uzasadnione przyjęcie innych rozwiązań, na wniosek właściciela budynku, obiektu bu-dowlanego lub terenu, dopuszcza się stosowanie rozwiązań zamiennych zapewniających niepogorszenie warunków ochrony przeciwpożarowej obiektu, uzgodnionych z właściwym miejscowo komendantem wojewódz-kim Państwowej Straży Pożarnej.
Na zakończenie należy wspomnieć, że zgodnie z wymogami zawartymi w Ustawie o ochronie przeciwpożarowej11 wyroby służące zapewnieniu bezpieczeństwa publicznego lub ochronie zdrowia i życia oraz mienia, wprowadzane do użytkowania w jednostkach ochrony przeciwpożarowej
oraz wykorzystywane przez te jednostki do alarmowania o pożarze lub innym zagro-żeniu oraz do prowadzenia działań ratowniczych, a tak-że wyroby stanowiące pod-ręczny sprzęt gaśniczy, mogą być stosowane wyłącznie po uprzednim uzyskaniu do-puszczenia do użytkowania.
Ponadto – zgodnie z wymogami Rozporządzenia MSWiA w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowla-nych i terenów12 – urządzenia przeciwpożarowe w obiek-cie powinny być wykona-ne zgodnie z projektem
11 Ustawa z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (tj. Dz.U. z 2017 r.
poz. 736 z późn. zm.).
12 Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów (Dz.U. z 2010 r. nr 109, poz. 719).
Fot. 3. Ewakuacja poszkodowanego podczas poża-ru w muzeum. Fot. Krzysztof T. Kociołek
uzgodnionym przez rzeczoznawcę do spraw zabezpieczeń przeciwpo-żarowych, a warunkiem dopuszczenia do ich użytkowania jest prze-prowadzenie odpowiednich dla danego urządzenia prób i badań, potwierdzających prawidłowość ich działania. Urządzenia przeciwpoża-rowe oraz gaśnice przenośne i przewoźne powinny być poddawane prze-glądom technicznym i czynnościom konserwacyjnym, zgodnie z zasadami i w sposób określony w Polskich Normach dotyczących urządzeń przeciw-pożarowych i gaśnic, w dokumentacji techniczno-ruchowej oraz w instruk-cjach obsługi, opracowanych przez ich producentów. Przeglądy techniczne i czynności konserwacyjne powinny być przeprowadzane w okresach usta-lonych przez producenta, nie rzadziej jednak niż raz w roku.
Pamiętać należy, że w obiektach oraz na terenach przyległych do nich jest zabronione wykonywanie czynności, które mogą spowodować pożar, jego rozprzestrzenianie się, utrudnienie prowadzenia działania ratownicze-go lub ewakuacji. Za nieprzestrzeganie teratownicze-go oraz innych przepisów w za-kresie bezpieczeństwa pożarowego grożą sankcje karne, o których mowa w Kodeksie wykroczeń13: „Kto w razie powstania pożaru nie dopełnia obo-wiązku określonego w przepisach o ochronie przeciwpożarowej oraz Pań-stwowej Straży Pożarnej w postaci:
1) niezwłocznego zawiadomienia osób znajdujących się w strefi e za-grożenia oraz: centrum powiadamiania ratunkowego lub jednostki ochrony przeciwpożarowej albo Policji bądź wójta albo sołtysa, 2) podporządkowania się zarządzeniu kierującego działaniem
ratow-niczym,
3) udzielenia niezbędnej pomocy kierującemu działaniem ratowni-czym, na jego żądanie,
podlega karze aresztu, grzywny albo karze nagany.
Tej samej karze podlega, kto utrudnia prowadzenie działań ratow-niczych, a w szczególności utrudnia dojazd do obiektów zagrożonych jednostkom ochrony przeciwpożarowej, prowadzącym działania ra-townicze”.
13 Ustawa z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń (tj. Dz. U. z 2015 r. poz. 1094 z późn. zm.).