Wizja i realizacja Tysiącletniej Rzeszy

przywiązywał jednak dużej wagi do uczuć, emocji czy wartości rodziny. To miała być swoistego rodzaju produkcja czystych rasowo ludzi81. Naród był dla niego potencjalnym źródłem szczęścia, o którym często grzmiał z mównicy: „Za taki naród jestem gotów dać się ukrzyżować. Naród nasz jest zdolny do rozwiązania każdego problemu, każdego zadania. Dzieje się tak dlatego «ponieważ przysięgliśmy sobie wzajemną wierność»”82

.

Adolf Hitler odniósł się też do kwestii germanizacji. Według niego na nowo zdobytych ziemiach miałaby się ona jedynie przejawiać w zdobywaniu ziem, a nie uczenia języka niemieckiego czy kultury, aby znów nie doprowadzić do wymieszania rasy np. z Chińczykami czy Murzynami83

. Nowe tereny powinni osiedlać czystej rasy Niemcy, którzy przejmowaliby władzę nad tubylcami. Różnice między nimi powinny zawsze zostać wyraziście określone84

. Ukryta tutaj jest niestety możliwość eksterminacji bądź wysiedlenia mieszkańców nowo zdobytych ziem na tereny, które nie nadają się do kolonizacji. Jasnego stanowiska autor książki nie określa.

5. Wizja i realizacja Tysiącletniej Rzeszy

Kiedy Hitler rozważał przyczyny upadku Niemiec, panowała powszechna opinia, że stało się to za sprawą działań ekonomicznych. Mówiono, że lekiem na uzdrowienie miało okazać się poprawienie sprawności funkcjonowania państwa właśnie w tej dziedzinie. Hitler doszedł do wniosku, że jest to błąd. Sprawy ekonomiczne, socjalne powinny ustąpić pierwszeństwa ideologii a pierwsze mijesce zająć sprawy „etyczne i rasowe”85. Za największą klęskę uznawał przegraną wojnę, która była skutkiem złego rządzenia, koncepcji strategicznej, motywacji i zrywu. Przyczyniło się do tego zniszczenie rolnictwa, powstała duża przepaść między bogatymi a biednymi, pieniądz stał się najważniejszy86.

81 E. Grodziński, dz. cyt., s. 38. 82 K. Grünberg, dz. cyt., s. 63. 83 A. Hitler, dz. cyt., s. 54, 60. 84 E. Grodziński, dz. cyt., s. 41. 85 A. Hitler, dz. cyt., s. 35. 86 Tamże.

53 Kolejną przyczyną rozkładu Niemiec według Hitlera była źle prowadzona edukacja⁸⁷, która skupiała się głównie na przekazywaniu wiedzy, a zapominała o wyrabianiu umiejętności, kształtowania woli charakteru, umiejętności podejmowania decyzji. Nie wpajano młodym ludziom elementów przynależących do narodu, co powodowało, że łatwo rezygnowano z walki o kraj⁸⁸.

a. Triada prowadząca do sukcesu: partia – walka – władza

Adolf Hitler opisuje swoje chęci założenia nowej partii, której zadaniem byłoby „odbudowanie naszego narodowego instynktu samozachowawczego”89

. Chce wzmocnić przywiązanie obywateli do Niemiec, zaangażować ich w rozwój kraju. Metodą zdobycia sobie rzesz ma być zasada fanatycznej „koncentracji na przedmiocie swojego celu”90

. Nie wyklucza przy tym, a raczej zakłada walkę w dosłownym tego słowa znaczeniu. Ma wygrać silniejszy – takie jest prawo przyrody. Żadna demokracja, żadne głosowania, żadne większości nie mogą stanowić o racji, ale silny przywódca, który jest autorytetem i odpowiada za całość dzieła. Ruch ma dążyć do rozpowszechnienia tej zasady nie tylko w swoim ścisłym gronie, lecz także w całym państwie91.

Podstawowym zadaniem partii ma być przekazywanie wartości i skupianie się przede wszystkim na celu. Do tego należy powołać ściśle zaufanych przywódców, którzy organizowaliby poszczególne komórki i nimi kierowali. Fanatyzm łamiący tolerancję – oto cechy charakteryzujące tych przywódców92. Mięliby przejąć później kierownictwo nad partią. Ruch robotniczy do którego wstąpił Hitler zyskiwał coraz większą publikę. Najpierw było to kilka osób, a później przeradzało się to w kilkutysięczne demonstracje93.

Adolf Hitler fanatycznie bronił swojej autorskiej tezy, że metodą odrodzenia narodu niemieckiego nie jest ani demokracja, ani ekonomia czy 87 Tamże, s. 37. 88 Tamże. 89 Tamże, s. 46. 90 Tamże, s. 46. 91 Tamże, s. 47. 92 Tamże, s. 48.

54 pokojowa rywalizacja, bo to wszystko znajduje się „pod kontrolą Żydów”, ale walka⁹⁴. Żałuje nawet, pisząc w rozdziale o wojnie światowej, że nie urodził się w czasach rewolucyjnych, ekspansyjnych, kiedy liczyły się idee, a nie ekonomia. Sam nie będąc gołosłownym, jak pisze, „wniosłem podanie do jego Królewskiej Mości – Ludwika III o pozwolenie podjęcia służby w bawarskim pułku”95.

Do rozpowszechnienia swych szaleńczych idei potrzebował Hitler dobrze wyspecjalizowanej propagandy. Okrzyknięty Führerem – wodzem Rzeszy, stał się także Verführerem, czyli uwodzicielem manipulującym sumieniami, marzeniami i wolą swych poddanych⁹⁶. Znał wartość propagandy, bo widział, jaki odnosiła sukces w ówczesnej polityce opanowanej przez Żydów. Uważał ją za środek do celu, któremu właśnie miała służyć. Liczy się w niej ukazanie wroga jako złego przeciwnika zagrażającego narodowi niemieckiemu, z którym należy postąpić twardo, aby wyeliminować późniejsze potencjalne zagrożenie97.

Zatem Hitler postanawia sam rozwiązać problem i czyni przymiarki do zostania politykiem. Głównymi elementami jego doktryny miałyby być naród i ojczyzna. Za siłę niszczącą Niemcy uznaje międzynarodowe stosunki na tle ekonomicznym, wspólną politykę kapitałową opanowaną głównie przez Żydów98

. Swoją rolę odczytuje jako realizację powołania przez Boga Wszechmogącego.

Początkowo aktywność Hitlera ogranicza się do uczestnictwa w różnych spotkaniach organizowanych przez partie, chodzi na wykłady, dysputy polityczne. Zabiera głos i zyskuje swoją determinacją poklask u słuchaczy. Najpierw w Monachium wstąpił do Drugiego Regimentu Piechoty, później objął stanowisko instruktora, a następnie został członkiem Niemieckiej Partii Robotniczej. Po tej ostatniej nominacji raczej miał mieszane uczucia, bo sam marzył o założeniu własnego ugrupowania politycznego99

. 93 Tamże, s. 49-50. 94 Tamże, s. 24. 95 Tamże, s. 25. 96 K. Grünberg, dz. cyt., s. 24. 97 A. Hitler, dz. cyt., s. 28. 98 Tamże, s. 32. 99 Tamże, s. 34.

55 Hitler podejmuje krytykę ówczesnego stylu rządzenia, wytykając zbyt urzędniczy charakter pracy parlamentarzystów, którzy walczą tylko o miejsca w izbie. Odnową ma być nowy ruch ideowy o nowym światopoglądzie, z mocnym przywódcą, cechującym się odwagą, a nawet fanatyzmem. Tylko przewaga siły i chęć walki potrafią dać gwarancję przetrwania nowej partii.

Adolf Hitler podzielił ludność ze względu na pochodzenie i wyróżnił trzy grupy: obywatele państwa, poddani państwa i obcokrajowcy. Nowa grupa, która skupiała poddanych państwa, to ludzie, którzy urodzili się w Niemczech i winni przejść edukację szkolną, system ćwiczeń cielesnych i wstąpić do armii. Po odbytej służbie wojskowej taki poddany staje się obywatelem państwa. Stanowiło to wielką godność w całych Niemczech: „Być obywatelem Rzeszy, nawet jeżeli jest się tylko zamiataczem ulic, musi być uważane za większy honor niż bycie królem w obcym kraju”100.

Sukcesem narodowego państwa nie będzie nigdy wzrost ekonomiczny, sprawiedliwość w wynagradzaniu czy reformy. Należy przypatrzeć się przyrodzie, w której sukces odnosi silniejszy i on panuje nad innymi. Wielką rolę odgrywają tu jednostki, a szczególnie wynalazcy. Ze sprawą panowania, rządzenia związane były określone gatunki zwierząt mające predyspozycje intelektualne i sprawnościowe: „Organizacja musi być ucieleśnieniem wysiłku, aby wielkie umysły wznieść ponad tłum i podporządkować im go”101

.

b. Prymat wodza

Adolf Hitler domagał się monopolu władzy, w którym jeden człowiek będzie przywódcą, oczywiście jako zaplecze będzie miał swoją radę składającą się z wybitnych wykształconych jednostek. Odrzucił system demokratyczny, w którym prawo jest stanowione przez większość w głosowaniu: „To nie większość będzie podejmować decyzje, ale zwykłe gremium składające się z odpowiedzialnych osób i słowo «rada» wróci do swego dawnego znaczenia.

100 Tamże, s. 61.

56 Każdy będzie mógł mieć doradców, ale decyzje będą podejmowane przez jednego człowieka”102.

Hitler wyznaczył trzy elementy, które stanowią o konstrukcji władzy, to jest poparcie społeczne, siła oraz autorytet tradycji. Wszystko zostało odebrane w porozumieniu traktatu wersalskiego i on jako prekursor odrodzenia silnego narodu występuje w jego obronie. Jednak mimo swoich inspiracji rewolucyjnych uważa, że w narodzie dużą grupę stanowi średnia warstwa, wobec której nie można zastosować kwalifikacji moralnych. Istnieją jeszcze mniej liczne warstwy społeczne – dobre, czyli odważni, wykształceni, na których opiera się cały duch rewolucji, oraz złe, a więc odwrotność bohaterstwa, mądrości i chęci walki, tzw. najgorsze męty ludzkości103. Hitler potrzebował przede wszystkim rzeszy wyszkolonych fanatycznych bojówkarzy, którzy lojalnie będą walczyć o wspólne idee. Do tego służyła przede wszystkim propaganda, która stanowiła jeden z najważniejszych trzonów budowy ruchu i była jego siłą napędową104.

Aspiracje Hitlera budowy wolnego państwa narodowego koncentrowały się poza granicami Niemiec. Politykę zagraniczną traktował nie jako cel, ale jako środek do celu. W swojej książce krytykuje politykę zagraniczną sprzed wojny, która zajmowała się terytoriami kolonialnymi, nawiązując między innymi współpracę handlową. Hitler krytykuje brak sojuszu z Anglią i Rosją przed wojną. Sam obiera zupełnie inny kurs, a są nim nowe przestrzenie Europy.