The Simulacra Bomb – Scene of Reality Hidden behind the Curtain of Simulation. Hyperreality Show

S ³ o w a k l u c z o w e: postmodernizm, hiper-rzeczywistoœæ, symulacja, bomba informacyjna, prêdkoœæ, technologia, wirtualna rzeczywistoœæ.

S t r e s z c z e n i e

Postêp technologiczny i zagro¿enia z nim zwi¹zane s¹ g³ównym tematem filozoficznych dociekañ Jeana Baudrillarda i Paula Virilio. Ich krytyczne refleksje owocuj¹ odwa¿nymi hipote-zami na temat zjawisk wspó³czesnej kultury.

Teoria hiperrzeczywistoœci oraz bomby informa-cyjnej, kategorie symulacji i prêdkoœci stanowi¹ oryginaln¹ próbê zrozumienia przeobra¿eñ

œwiata. Technologia bez w¹tpienia odmienia jego oblicze oraz otwiera wiele nowych hory-zontów. Wynalazki takie jak Internet, interak-tywne media, rzeczywistoœæ wirtualna, a co za tym idzie – otwarty dostêp do informacji i ko-munikacji, silnie wp³ywaj¹ na ludzk¹ egzysten-cjê. Zasadne wydaje siê wiêc pytanie o miejsce cz³owieka w tym jak¿e silnie opanowanym associa-ted with it are the main topic of Jean Baudril-lard and Paul Virilio’s philosophical research.

Their critical reflexions result in bold hypothe-ses concerning the phenomena of contempora-ry culture. The theocontempora-ry of hyperreality and infor-mation bomb, categories of simulation and speed are an original attempt to understand transformations of the world. There is no doubt that technology changes its aspects and opens a lot of new horizons. Inventions, such as the Internet, interactive media, virtual reality, hen-ce an open achen-cess to information and commu-nication, strongly affect human existence. The-refore, the question about a man’s place in the world dominated by technology seems to be ju-stified.

1 Jednym z popularyzatorów tego terminu by³ te¿ brytyjski historiozof Arnold Joseph Toynbee. Zob. A. Szahaj, Co to jest postmodernizm?, (w:) Postmodernizm. Teksty polskich au-torów, Bunkier Sztuki Inter Esse, Kraków 2003, s. 41.

2 J.F. Lyotard, Kondycja ponowoczesna, t³um. M. Kowalska, J. Migasiñski, Fundacja Ale-theia, Warszawa 1997, s. 20.

3 Wspomnieæ nale¿y w tym miejscu teoretyków szko³y frankfurckiej, jak Horkheimer i Adorno.

4 Warto podkreœliæ spór, jaki pojawi³ siê w tej kwestii na linii Habermas–Lyotard. Haber-mas za bezzasadne uznaje podejœcie, w którym postmodernizm jawi siê jako s³uszny nastêpca modernizmu. Niemiecki filozof wyraŸnie sprzeciwia siê próbom traktowania oœwiecenia i rozu-mu jako czynników wywo³uj¹cych zapêdy totalitarne. Zob. K. Wilkoszewska, Wariacje na post-modernizm, Ksiêgarnia Akademicka, Kraków 1997, s. 8–10.

Wprowadzenie

Wiele istotnych s³ów wypowiedziano do tej pory o postmodernizmie, zaœ

wybitni myœliciele przez lata brali udzia³ w licznych debatach na jego temat.

Sk¹d popularnoœæ tego kierunku w myœli koñca XX wieku? Czym zas³u¿y³ on sobie na miano pr¹du kulturowego, wieñcz¹cego niejako intelektualny dorobek ca³ego tysi¹clecia? Terminowi „postmodernizm” po raz pierwszy nada³ znacze-nie Federico de Onis¹, analizuj¹c poezjê hiszpañsk¹ i po³udniowoamerykañsk¹ pocz¹tku XX wieku. Nikt siê wtedy chyba nie spodziewa³, jak szerokim spek-trum zagadnieñ dotycz¹cych kultury zajm¹ siê w póŸniejszym czasie postmoder-nistyczni badacze prze³omu wieków. Najwiêkszego bodaj rozg³osu nada³ postmo-dernizmowi pod koniec lat 70. XX wieku Jean Francois Lyotard i jego praca pt.

Kondycja ponowoczesna. Raport o stanie wiedzy. Filozof porusza w niej kwe-stiê upadku wielkich narracji, za postmodernistyczn¹ uznaj¹c „nieufnoœæ w sto-sunku do metanarracji. Nieufnoœæ ta jest niew¹tpliwie skutkiem postêpu nauk, ale z kolei postêp ten j¹ zak³ada”². Postmodernizm wyrós³ w³aœnie na kanwie roz³a-mu, wyraŸnej ró¿nicy miêdzy nim a modernizmem. Modernistyczny optymizm zwi¹zany z opowieœciami o wyzwoleniu ludzkoœci nie przyniós³ pozytywnych rezultatów, zawiód³ nadzieje wielu intelektualistów. Wstrz¹s spowodowany wy-darzeniami II wojny œwiatowej odcisn¹³ na nich widoczne piêtno³. Lyotard „wiel-kie narracje” przesz³oœci, dominuj¹ce nad wszelkimi przejawami kultury, uzna³ za przejawy totalitarnego mechanizmu zwi¹zanego z oœwieceniowym prymatem rozumu⁴.

Warto zapytaæ, co te¿ wp³ynê³o na rozró¿nienie tego, co „postmodernistycz-ne”, od tego, co „modernistyczne”? Jak wskazuje Andrzej Szahaj, postmoder-nizm ³¹czy siê ponowoczesnoœci¹, now¹ epok¹ w kulturze zachodniej. Lata 60.

XX wieku cechuje przejœcie od spo³eczeñstwa przemys³owego do spo³eczeñstwa informatycznego. White collars zyskuj¹ na znaczeniu wobec blue collars, kult ciê¿kiej pracy w fabryce ustêpuje pracy intelektualnej, produkcja przemys³owa oddaje pola sferze us³ug. Paradygmat produkcji przekszta³ca siê w paradygmat konsumpcji, wzrasta ró¿norodnoœæ stylów ¿ycia, odmiennoœæ pogl¹dów, roœnie

tolerancja wobec innoœci. Warto wymieniæ te¿ coraz bardziej znacz¹cy wp³yw mediów, które naby³y mo¿liwoœæ kreowania obrazu œwiata. Kreacja ta naznaczo-na zosta³a prymatem szybkoœci i b³yskawicznych komunikatów. Kultura wspó³-czesna przyrównywana jest „obecnie do tkaniny o mozaikowym wzorze czy wrêcz do patchworku; kultury pozbawionej okreœlonego standardu jednocz¹cego i dominuj¹cego motywu, wyraŸnego centrum aksjologicznego czy œwiatopogl¹do-wego”⁵. Pojêcie ca³oœci, wielkiej chluby oœwieceniowego idea³u, rozsypa³o siê, kiedy znik³a nadzieja na wprowadzenie monumentalnych za³o¿eñ „metanarracji”.

Z tego te¿ wynika póŸniejszy pluralizm, centralne pojêcie, wokó³ którego orbi-tuje postmodernistyczna refleksja.

Pluralizm, pojmowany przez Lyotarda jako wyzwolenie od terroru i wszech-w³adzy ca³oœci, zyskuje zupe³nie inne oblicze u nieco póŸniejszych teoretyków postmodernizmu. Zagadnienia te nabieraj¹ odmiennego znaczenia w pracach Je-ana Baudrillarda i Paula Virilio. Symulakry i symulacja oraz Bomba informacyj-na to pozycje, w których wyraŸnie pobrzmiewa przestroga kierowainformacyj-na ku ludz-koœci. £¹czy siê ona z zagro¿eniem wynikaj¹cym z powszechnej symulacji i nadmiaru wartko p³yn¹cej informacji. Ryzykiem zwieñczonym nadchodz¹cym z ukrycia widmem spo³ecznego rozk³adu.

HiperrzeczywistoϾ

Te niepokoj¹ce wizje s¹ odpowiedzi¹ na postêpuj¹cy rozwój technologiczny, znajduj¹cy upust w ca³ej gamie kulturowych k³¹czy. Rzeczywistoœæ, zdaniem Baudrillarda, ukry³a siê pod ciê¿arem modeli, symulakrów. To one, reproduku-j¹c siê nieustannie, nie odnosz¹c siê do rzeczywistoœci, tworz¹ „rzeczywistoœæ pozbawion¹ Ÿród³a i realnoœci” – hiperrzeczywistoœæ. Ludzie poruszaj¹ siê po mapie bez terytorium, wœród symulacji bez odniesienia, otaczaj¹c siê rozplenio-n¹ warstw¹ modeli. Zniknê³a gdzieœ zarazem istotna dystynkcja, utracono coœ

niewiarygodnie wa¿nego, „gdy¿ to ró¿nica stanowi o poezji mapy i uroku tery-torium, o magii pojêcia i powabie rzeczywistoœci”⁶. Wszelka referencyjnoœæ zo-sta³a zmieciona ze sceny realnoœci i odniesieñ pojêciowych, odtworzona co gor-sza – zdaniem francuskiego filozofa – jako sztuczne systemy znaków. Znaki te, nie znajduj¹c podpory w rzeczywistoœci, orbituj¹, przypinane systematycznie do kurtyny zakrywaj¹cej scenê realnoœci. Rozpoczyna siê tym samym spektakl hi-perrzeczywistoœci, która „zabezpieczona zostaje przed tym, co wyobra¿one, jak te¿ przed wszelk¹ mo¿liwoœci¹ odró¿nienia tego, co rzeczywiste, od tego, co wyobra¿one, pozostawiaj¹c miejsce jedynie na orbitaln¹ powtarzalnoœæ modeli

5 A. Szahaj, op. cit., s. 44.

6 J. Baudrillard, Symulakry i symulacja, t³um. S. Królak, Sic!, Warszawa 2005, s. 6.

i symulacyjne generowanie ró¿nic”⁷. Symulacja jest procesem wymazywania znaczenia, znikania relacji miêdzy znakiem a rzeczywistoœci¹. Obrazy w tym pro-cesie przechodz¹ kolejno stadia: odzwierciedlenia „g³êbokiej rzeczywistoœci”, jej ukrywania i zakrzywiania, przes³aniaj¹c nastêpnie nieobecnoœæ „g³êbokiej rzeczy-wistoœci”. W ostatnim etapie obraz ujawnia siê jako niepowi¹zany z realnoœci¹ symulakr samego siebie, „wyemancypowany” znak uwolniony od „ciê¿aru” od-niesienia. Hiperrzeczywistoœæ opanowuje ka¿d¹ sferê ¿ycia, symulacyjne mode-le nadaj¹ ton wszelkim ludzkim d¹¿eniom. S¹ one „noœnikami globalnego syste-mu kontroli, której podlegaj¹ nawet najwiêksze potêgi, gwiazdy tego scenariusza

– wszyscy stali siê satelitami”⁸.

W³adza czy media równie¿ wpad³y w wir hiperrealnej gry, staj¹c siê kolej-nymi roztopiokolej-nymi instancjami, wci¹gniêtymi w strumieñ niekontrolowanej sy-mulacji. Przedmiotem wirtualnego handlu „pragnieniami” staje siê zarówno iko-na prezydenta Stanów Zjednoczonych, jak i rodziiko-na z reality show. W kontekœcie rozwa¿añ Baudrillarda okreœlenie reality show wyraŸnie wskazuje, jak symula-kryczny œwiat stworzony na potrzeby telewizji znosi wszelkie dystynkcje miê-dzy realnoœci¹ a symulacj¹. Has³o reality show mo¿na odebraæ jako swoist¹ pro-wokacjê zasypuj¹c¹ przepaœæ dotychczasowych rozró¿nieñ. Za ten stan rzeczy odpowiedzialny jest – zdaniem francuskiego filozofa – kapita³, który rozwijaj¹c siê doprowadza do nadprodukcji i konsumpcji ponad miarê. Wspó³czesny p³yn-ny kapita³ odrywa siê od dawnego procesu produkcji, wêdruj¹c tak jak wszyst-ko inne w kierunku symulowanej i stymulowanej gry w pragnienia mas. W ten to sposób, poprzez stymulacjê ludzkich pragnieñ, w³adza odzyskaæ mo¿e jedyn¹ broñ przeciw zagubieniu siê w gwa³townym spektaklu hiperrzeczywistoœci. Próbu-j¹c na nowo i na masow¹ skalê wprowadziæ zasadê rzeczywistoœci i referencji, przekonuje jednoczeœnie ludzi do „realnoœci spo³eczeñstwa oraz powagi ekonomii i celowoœci produkcji. Do osi¹gniêcia owego celu wykorzystuje ona najchêtniej dyskurs kryzysu, lecz równie¿ – a czemu¿ by nie – dyskurs pragnienia. Has³o

»Bierzcie swoje pragnienia za rzeczywistoœæ!« mo¿e byæ rozumiane jako ostatni slogan w³adzy, gdy¿ w œwiecie pozbawionym odniesienia nawet stopienie siê zasady rzeczywistoœci z zasad¹ pragnienia jest mniej groŸne ni¿ zakaŸna hiperze-czywistoœæ”⁹. Jest ju¿ jednak za póŸno – jak mawia Baudrillard – na jakiekol-wiek zmiany, które mog³yby ustrzec spo³eczeñstwo przed dominacj¹ symulakrów.

Scenê realnoœci bezpowrotnie zas³oniêto kurtyn¹, która w systematycznym na-warstwianiu zape³nia siê mozaikowymi kompozycjami znaków bez jakiekolwiek odniesienia. Gdzieœ pobrzmiewa echo przemowy prezydenta, przes³oniête rekla-m¹ najnowszego kotleta z amerykañskiego fast foodu. Kiedy apetyt jeszcze nie

7 Ibidem, s. 7.

8 Ibidem, s. 49.

9 Ibidem, s. 31–32.

opad³, w telewizji wyœwietlany jest najnowszy reality show, a po kolejnej porcji reklam przychodzi czas na konkurs, w którym wygraæ mo¿na bilet do czaruj¹ce-go Disneylandu. Schematów podró¿y po symulakrycznym uniwersum jest du¿o wiêcej i przeœcigaj¹ siê one w skutecznoœci wch³aniania mas, w drodze do sku-tecznego spe³niania ludzkich pragnieñ.