dzielone do pierwszorzutowych kompanii, zajmując za nimi, w odległości od 0,5 do 2 km, stanowiska ogniowe. Oficer wsparcia ogniowego batalionu przy-dzielił im określony limit amunicji z uwzględnie-niem punktu ciężkości natarcia. Wysiłek brygadowe-go dywizjonu artylerii samobieżnej, realizującebrygadowe-go zadania wsparcia bezpośredniego na rzecz batalionu, będzie wykorzystany przede wszystkim do wsparcia kompanii zmechanizowanych na głównym kierunku natarcia.
W każdej pierwszorzutowej kompanii znajdują się po jednej SWO i drdow, które będą zajmowały punkt obserwacyjny naprzemiennie za nacierającymi jej czołowymi elementami. Będą one wywoływać ogień na żądanie dowódcy kompanii najczęściej do celów nieplanowych, pojawiających się w miarę postępu na-tarcia. Przy plutonie piechoty, pozorującym atak w centrum ugrupowania batalionu (może też otrzy-mać zadanie jako pododdział obejścia i przeniknąć
8 Ibidem, s. 186.
Opracowanie własne.
PRZEGLĄD SIŁ ZBROJNYCH nr 6 / 2016
46
w ugrupowanie przeciwnika), gdzie teren uniemożli-wia wykorzystanie ciężkiego sprzętu, może znajdować się trzecia SWO, której zadaniem będzie przede wszyst-kim wypenianie luki w rozpoznaniu, tworzącej się mię-dzy nacierającymi kompaniami.
Natarcie w lesie może zostać poprzedzone także ogniowym przygotowaniem ataku, lecz jedynie w przy-padku określenia dokładnego położenia odpowiednich obiektów rażenia, co w tym środowisku jest utrudnio-ne. W razie dążenia do zaskoczenia przeciwnika OPA nie będzie stosowane.
UŻYCIE PLUTONU PRZECIWPANCERNEGO
Podstawową zaletą nowoczesnych wyrzutni przeciw-pancernych jest ich precyzja rażenia, połączona z du-żym zasięgiem ognia, wynoszącym dla przeciwpancer-nych pocisków kierowaprzeciwpancer-nych (PPK) typu Spike – 4000 m. W terenie lesistym nie ma możliwości wykorzystania wyrzutni PPK na tak dużą odległość, a dostępność dogodnych rejonów i rubieży do rozwi-nięcia plutonu (drużyn) w ugrupowanie bojowe jest ograniczona. W tym przypadku zaletą PPK Spike jest minimalna odległość strzelania, wynosząca 200 m.
Za pomocą tej wyrzutni, jako jednej z nielicznych spo-śród tego typu środków ogniowych, można wykonywać zadania w warunkach ograniczonej widoczności tere-nowej. Dodatkową jej zaletą jest fakt, że pocisk po wy-strzeleniu kieruje się w górę, zatem może, omijając przeszkody terenowe w postaci krzaków i drzew, ude-rzać w cel z góry. Niemniej nawet podczas strzelania z małej odległości potrzebna jest otwarta przestrzeń, aby pocisk mógł po wystrzeleniu dolecieć do celu.
W konsekwencji w trakcie planowania działań plutonu przeciwpancernego OWO batalionu powinien wybie-rać stanowiska ogniowe na skrajach lasu, na głównych drogach i w szerokich przesiekach lub wyrębach i in-nych otwartych miejscach. Obowiązkowo w tych czę-ściach lasu, które mogą być dostępne dla czołgów i bo-jowych wozów piechoty.
Działanie plutonu przeciwpancernego całością jako odwodu przeciwpancernego batalionu w lesie jest utrudnione. Wynika to głównie z braku możliwości rozwinięcia się do walki na odpowiednio szerokiej ru-bieży, z której można uzyskać dobry wgląd w teren.
W tych wyjątkowo niedogodnych warunkach tereno-wych pluton przeciwpancerny najczęściej jest wydzie-lany drużynami (wyrzutniami) do kompanii (plutonów) pierwszego rzutu, realizując zadania bezpośrednio na ich korzyść w tych okresach walki, w których użycie PPK jest możliwe, co pokazano na rysunkach 1 i 2.
W obronie pluton przeciwpancerny może być wyko-rzystany do zasadzek ogniowych w składzie drużyny, a nawet obsługi PPK, organizowanej przez pluton (dru-żynę) zmechanizowany.
KONKLUZJA
Wsparcie ogniowe batalionu i kompanii w terenie lesistym jest poważnie utrudnione, głównie z
powo-du braku dróg, możliwości przemieszczania się pie-szo oraz ograniczonej widoczności. W celu usamo-dzielnienia batalionów i kompanii, działających czę-sto na zwiększonych odległościach, przydziela się do nich pododdziały artylerii w określonych rela-cjach dowodzenia. Do batalionu może zostać przy-dzielona bateria artylerii samobieżnej wraz z pluto-nem wsparcia ogniowego, natomiast kompania może otrzymać wzmocnienie w postaci plutonu moździe-rzy. Zdecentralizowany sposób użycia artylerii w tym terenie jest zasadniczą formą wykorzystania wsparcia ogniowego.
Zadania taktyczne realizowane przez środki wspar-cia ogniowego nie różnią się zasadniczo od standardo-wych zadań, określonych w literaturze specjalistycz-nej. Należy jednak odpowiednio dostosować je do wa-runków terenowych. Natomiast zadania ogniowe najczęściej są wykonywane z użyciem mniejszej licz-by środków ogniowych z powodu zawężenia działań do kierunków możliwych do pokonania przez ciężki sprzęt.
Zarówno brygadowy dywizjon artylerii samobież-nej, jak i batalionowe kompanie wsparcia dysponują środkami służącymi wyłącznie do prowadzenia roz-poznania wzrokowego, których możliwości bojowe w lesie są mocno ograniczone. W tej sytuacji szcze-gólnego znaczenia nabiera odpowiednie umiejsco-wienie punktów obserwacyjnych sekcji wysuniętych obserwatorów oraz drużyny dowodzenia w terenie, tak aby mogły prowadzić rozpoznanie na kluczo-wych kierunkach działania. W miarę możliwości po-winny one być zasilane informacjami pochodzącymi z innych źródeł rozpoznania. Brak dogodnych miejsc do prowadzenia ognia przez artylerię nie pozwala na przyjęcie optymalnego ugrupowania bojowego oraz wykonywanie manewru przeciwogniowego. Niewąt-pliwą korzyścią obrony w lesie jest przewidywalny charakter działań przeciwnika, prowadzącego natar-cie z użynatar-ciem ciężkiego sprzętu wyłącznie na dro-gach leśnych. Naturalne kanalizowanie jego ruchu w trudnym do pokonania terenie ułatwia zbudowanie skutecznego systemu ognia. Niezwykle złożone jest wykorzystanie środków przeciwpancernych, które potrzebują do prowadzenia ognia odpowiednio otwartej rubieży terenowej. Pluton przeciwpancerny z kompanii wsparcia najczęściej jest wydzielany drużynami do walczących kompanii – wyrzutnie PPK mogą wspierać je bezpośrednio w decydują-cych okresach walki. W obronie, tam gdzie jest to możliwe, należy organizować zasadzki przeciwpan-cerne.
Niezależnie od tych uwarunkowań autorzy wyraża-ją przekonanie, że podczas prowadzenia działań w trudnym środowisku, jakim są tereny leśne, sukces odniosą tylko ci dowódcy, którzy wykażą się większą inicjatywą oraz pomysłowością, a w ramach wsparcia ogniowego będą stosowali nieszablonowe rozwiąza-nia, pozwalające na maksymalne wykorzystanie po-siadanych środków. n
PRZEGLĄD SIŁ ZBROJNYCH nr 6 / 2016
47
Oczyszczanie dróg z przedmiotów wybuchowych i niebezpiecznych zapewni sprawny manewr elementami ugrupowania bojowego.
RAFAŁ MNIEDŁO/11 LDKPanc
PRZEGLĄD SIŁ ZBROJNYCH nr 6 / 2016