Prof. UMCS dr hab. Małgorzata Karwatowska Instytut Filologii Polskiej
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie
OCENADOROBKUNAUKOWEGOIDYDAKTYCZNEGO DR JOLANTY BUJAK-LECHOWICZ
WPOSTĘPOWANIU HABILITACYJNYM
I PRZEBIEG PRACYZAWODOWEJ
Dr Jolanta Bujak-Lechowicz jest absolwentką studiów polonistycznych Uniwersytetu Śląskiego. Dyplom magistra uzyskała w 1997 roku na podstawie rozprawy zatytułowanej Uwarunkowania sprawności ortograficznej i wynikające z niej wnioski dydaktyczne, napisanej pod kierunkiem prof. dra hab. Edwarda Polańskiego. Te pierwsze zainteresowania naukowo- badawcze dr Bujak-Lechowicz znalazły także potwierdzenie w Jej późniejszych pracach.
W 2002 roku na podstawie dysertacji pod tytułem Pojęcie szczęścia w dyskursie naukowym i potocznym w ujęciu kognitywnym, napisanej pod kierunkiem prof. dr hab. Iwony Nowakowskiej-Kempnej, uzyskała stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie językoznawstwa. Dr Jolanta Bujak-Lechowicz jest zatrudniona w Uniwersytecie Jana Kochanowskiego w Kielcach, Filia w Piotrkowie Trybunalskim. Po uzyskaniu stanowiska adiunkta Jej praca uniwersytecka przebiega w dwu równoległych kierunkach kształcenia studentów oraz działalności naukowo-badawczej, której rezultatem jest przedstawiony do recenzji dorobek.
I OCENADOROBKU NAUKOWEGO
W dorobku naukowym dr Jolanty Bujak-Lechowicz wyodrębnić można – kierując się kryterium tematycznym – cztery główne nurty badawcze. Do ich wyznaczników należą:
1 szeroko pojęta nowoczesna dydaktyka szkolna; w zakres zainteresowań wypada tu włączyć nauczanie na wszystkich szczeblach edukacji, a więc przedszkolne
i wczesnoszkolne, a także szkołę podstawową, gimnazjum i liceum. Do rozwijania tych zainteresowań dodatkowo upoważniają ją ukończone studia podyplomowe, takie jak:
Podyplomowe Studia z Nauczania Języka Polskiego jako Obcego (2000); Podyplomowe
Studia Kwalifikacyjne z Logopedii z Glottodydaktyką (2003); Podyplomowe Studia Kwalifikacyjne z Emisji i Higieny Głosu (2005). W tej domenie badawczej mieszczą się autorskie i współautorskie szkice, opublikowane
w czasopismach i tomach zbiorowych:
z zakresu edukacji przedszkolnej i wczesnoszkolnej, zob. np.: Nauczyciele
o dramie – przyczynek do dyskusji, „Nauczyciel i Szkoła” 2006, nr 3-4; Wiedza o reklamach telewizyjnych w odbiorze dzieci przedszkolnych i szkolnych, „Nauczyciel i Szkoła” 2007, nr 1- 2; Przygotowanie zawodowe nauczycieli klas I-III w zakresie humanistyki (współaut. E.
Polański), [w:] Ewaluacja
w edukacji przedszkolnej i szkolnej, pod red. E.I. Laski, G. Paprotnej, Mysłowice 2009; O wartościach etycznych i estetycznych w edukacji wczesnoszkolnej w ujęciu kognitywnym (współaut. E. Polański), [w:] Rzeczywistość edukacyjna i kulturowa w sytuacji zmiany społecznej, pod red. S. Juszczyka, M. Kisiela, Katowice 2010;
z zakresu dydaktyki literatury i języka polskiego, zob. np.: Poprawność ortograficzna i komputer (współaut. E. Polański), [w:] Współczesna polszczyzna. Stan, perspektywy, zagrożenia, pod red. Z. Cygal-Krupy, Kraków-Tarnów 2008; Tęsknota w esejach interpretacyjnych licealistów
a metody kognitywne (współaut. E. Polański), [w:] Polszczyzno moja... Księga jubileuszowa z okazji 40-lecia pracy naukowej i dydaktycznej profesora Jerzego Bralczyka, pod red. G.
Dąbkowskiego, D. Lewandowskiej-Jaros, Warszawa 2009; Dziecko wobec tekstów kultury a świat wartości – ujęcie kognitywne (współaut. E. Polański), [w:] Dziecko – Język – Tekst, pod red.
B. Niesporek-Szamburskiej, M. Wójcik-Dudek, Katowice 2010;
z zakresu logopedii ogólnej i artystycznej, zob. np.: Zastosowanie NLP u dzieci nerwicowych – studium przypadku dziecka jąkającego się, „Logopedia”, pod red. J. Gruby, J.
Krajny, M. Rocławskiej-Daniluk i in., Warszawa 2006; Emisja głosu w szkole podstawowej i gimnazjum, [w:] Nauczyciel w świecie współczesnym, pod red. B. Muchackiej, M.
Szymańskiego, Kraków 2008; Wybrane determinanty emisji głosu i trzy sposoby pracy nad kształtowaniem własnego głosu, „Logopedia”, pod red. J. Gruby, Kraków 2008;
2 językoznawstwo kognitywne – ten obszar badań wydaje się szczególnie eksponowany w całym dorobku dr Jolanty Bujak-Lechowicz po doktoracie. Podstawą analiz, interpretacji i wnioskowania wszystkich prezentowanych nazw uczuć i wartości takich, jak np.: szczęście, miłość, tęsknota, samotność, wolność, szacunek, nadzieja są autentyczne werbalizacje tworzone głównie przez młodzież, rzadziej przez osoby starsze. To wiązanie poszczególnych wartości i sposobów ich rozumienia
z jednoznacznie wyznaczonymi kręgami użytkowników języka przynosi interesujące spostrzeżenia. Autorka nie pomija w swoich badaniach oddziaływania współczesnych uwarunkowań kulturowych na zachowania językowe i system wartości młodzieży, zob. np.:
Jak wygląda i zachowuje się człowiek szczęśliwy? Analiza kognitywna wypowiedzi osób młodych i starszych, [w:] Wyrażanie emocji, pod red.
K. Michalewskiego, Łódź 2006; Pojęcie szacunku w rozumieniu młodych i starszych użytkowników języka, [w:] Język – społeczeństwo – wartości, pod red.
G. Dąbkowskiego, Warszawa 2008; Językowy obraz wolności w wypowiedziach młodych użytkowników języka, [w:] Dydaktyka XXI wieku – szanse i zagrożenia, pod red. J. Bujak- Lechowicz, Piotrków Trybunalski 2008; Romantyczne i współczesne rozumienie miłości na przykładzie wybranych tekstów i wypowiedzi młodych użytkowników języka – ujęcie kognitywne, [w:] Antropologia miłości, t. III: Miłość romantyczna jako figura wyobraźni, pod red. B. Płonki-Syrok, E, Rudolf, Wrocław 2009.
Dr Jolanta Bujak-Lechowicz stara się harmonijnie wiązać niemal w każdym tekście rozważania teoretyczne, np. na temat nazw uczuć i nazw wartości z konkretnym odbiorcą – uczniem bądź starszym użytkownikiem polszczyzny. Niekiedy stawia przed sobą niełatwe zadania, typu: jak zbadać i opisać zmieniającą się na naszych oczach rzeczywistość aksjologiczną; co uczynić, by nie powtarzać wcześniejszych ustaleń badaczy, tym bardziej, gdy podejmuje próbę badania czegoś, co już wcześniej było poddawane gruntownej refleksji teoretycznej i badawczej (patrz nazwy takie, jak: szczęście, miłość, szacunek, wolność czy samotność); jak porównać wyniki własnych poszukiwań z wynikami uzyskanymi przez innych uczonych, zwłaszcza jeśli instrumenty eksploracji i opisu były różne. To prawdopodobnie jest powodem skupiania swojej uwagi na tej metodzie, którą ma dobrze opanowaną – kognitywizmie.
Ciekawych spostrzeżeń dostarczają w Jej pracach obserwacje metafor, za pomocą których respondenci mówią o uczuciach. Do tej pory procesy metaforyzacyjne opisywano w różnym metajęzyku, zwykle teoretyczne rozważania nad istotą pojęcia metafory związane były z analizą metafor kreatywnych, poetyckich. Jolanta Bujak-Lechowicz odwołuje się jednak do ustaleń kognitywistów, którzy zakładają, że system konceptualny człowieka jest w dużym stopniu systemem wzajemnie powiązanych metafor. Staje się zatem metafora narzędziem poznania i wyjaśniania świata. Koncepcja metafor pojęciowych doskonale sprawdza się w przypadku przeciętnych użytkowników języka, którzy pojęcia abstrakcyjne wyrażają w kategoriach rzeczy znanych i konkretnych. Wynikało to już z wcześniejszych badań, a w pracach Habilitantki znalazły one jeszcze jedno potwierdzenie.
Zaznaczmy od razu, że dr Jolanta Bujak-Lechowicz przywiązuje wagę do
udokumentowania teoretycznych ustaleń bogatym materiałem empirycznym. Materiał ten, wyekscerpowany zarówno z wypowiedzi uczniowskich, jak i osób dorosłych, poddawany jest opisowi statystycznemu i analizie jakościowej. Wszystkie prace, co chcę mocno podkreślić, podejmują ważne problemy wskazane już w sformułowaniu tytułów, jednakże nie zawsze są dopracowane merytorycznie. Autorka dysponuje obszernym materiałem, pozyskanym
z kwestionariuszy ankiet, ale przejawia nadmierną tendencję do upraszczania i generalizacji sądów, arbitralnych stwierdzeń, niekiedy całkowicie przewidywalnych wniosków, a także do zbędnego dydaktyzmu. Przyczyną tego stanu jest również fakt, że dr Bujak-Lechowicz czyni przedmiotem swych dociekań obszar wyeksploatowanych badawczo kategorii – nazw wartości moralnych i estetycznych, opisanych w licznych rozprawach od strony teoretycznej i pragmatycznej, analizowanych też kognitywnie.
Wypełnione nielicznymi publikacjami są dwa kolejne obszary badań Habilitantki:
1 retoryka, zob. np.: Stereotyp mówcy na podstawie wypowiedzi młodych użytkowników języka, [w:] Oblicza komunikacji 1. Perspektywy badań nad tekstem, dyskursem i komunikacją, pod red. I. Kamińskiej-Szmaj, T. Piekota, M. Zaśko-Zielińskiej, Kraków 2006; Dawny i współczesny obraz mówcy w świetle semantyki kognitywnej, [w:] Dialog z rzeczywistością. Literatura. Język.
Kultura, pod red. Z. Trzaskowskiego, Kielce 2007;
2 pragmatyka językowa – dziedzina najskromniej reprezentowana w przedłożonym do recenzji dorobku, zob. np.: Językoznawstwo kognitywne a pragmatyka (współaut. E. Polański), [w:] MUNUSCULA LINGUISTICA IN HONOREM ALEXANDRAE CIEŚLIKOWA OBLATA, pod red. K. Rymuta, B. Czopek- Kopciuch, M. Malec, Kraków 2006; Składnik emocjonalny a formalno-prawne wymogi pozwu sądowego – analiza pragmatyczna, pod red. K. Michalewskiego, Łódź 2010.
Doceniam różnorodne formy aktywności naukowej, które przejawia dr Jolanta Bujak- Lechowicz. Tematy przez nią podejmowane są interesujące. Umiejętność zauważania problemów badawczych jest niewątpliwie walorem naukowca, lecz równie ważna jest umiejętność zgłębiania problemów, dociekliwość analityczna i interpretacyjna, a to właśnie budzi mój niedosyt. Żywię jednak nadzieję, że w dalszej drodze naukowej Habilitantka będzie się starała je pogłębiać i doskonalić swój warsztat badawczy.
UWAGI O MONOGRAFII Pojęcie szczęścia w dyskursie naukowym i potocznym w ujęciu kognitywnym, Piotrków Trybunalski 2006, ss. 227.
Monografia jest drukowaną wersją rozprawy doktorskiej Kandydatki. Przedmiotem
dociekań semantycznych uczyniła w niej Autorka pojęcie szczęścia, które za Jadwigą Puzyniną włączyła do wartości odczuciowych, hedonistycznych, dla których centrum pojęciowym jest poczucie własnego szczęścia, przyjemności. Habilitantka podjęła więc w swojej pracy zadanie niełatwe. Trudność przedsięwzięcia wynika: po pierwsze, z faktu, że szczęście jest stanem indywidualnym i złożonym (zależy m.in. od wymagań, jakie każdy z nas stawia życiu, i od sposobu, w jaki reagujemy na szczęśliwe koleje losu); po drugie, bogata literatura z wielu dyscyplin naukowych poświęcona tej kategorii aksjologicznej dowodzi nie tylko wagi problemu, ale przede wszystkim stawia przed Autorką spore wyzwanie intelektualne.
Całość rozważań składa się z trzech rozdziałów. Pierwszy – teoretyczny – zawiera odniesienia do językoznawstwa kognitywnego. Przybliżone zostały tutaj kluczowe dla pracy terminy takie, jak m.in.: kategoryzacja, prototyp, konceptualizacja, profilowanie, metafora, metonimia, definicja kognitywna. Drugi sytuuje szczęście wśród emocji, uczuć i postaw.
Najbardziej samodzielny i najważniejszy – moim zdaniem – jest rozdział ostatni, który stanowi prezentację wyników badań własnych.
Materiał empiryczny uzyskany został od określonych grup użytkowników języka.
Autorka wybrała jako narzędzie badawcze ankietowanie. Łącznie badaniom poddano sześćset osób (czterystu uczniów między siedemnastym a dwudziestym pierwszym rokiem życia i dwieście osób po sześćdziesiątym roku życia). Grupa taka kwalifikowana jest przez metodologów badań empirycznych jako duża (por.: Tadeusz Pilch, Zasady badań pedagogicznych, Warszawa 1998, s. 117-118).
Także dobór respondentów wydaje się przemyślany, ponieważ przynależność do określonej grupy odniesienia, w tym przypadku wiekowej, determinuje sposób widzenia analizowanego pojęcia. Należało się zatem spodziewać, że zebrany materiał empiryczny będzie zarówno obrazował poziom wiedzy i sprawność werbalną badanych w zakresie mówienia i pisania o pojęciu szczęścia oraz ich jednostkowe, osobiste doświadczenia, jak i stanowił istotne źródło informacji o zbiorowości, do której należy respondent.
Ankietowani odpowiadali na siedemnaście pytań otwartych, które tworzyły spójną całość semantyczną, a poszczególne dyspozycje miały – w założeniu Badaczki – spełnić określone cele. Niektóre z tych pytań odwołują się stereotypowych ustaleń, por. np.: Czy biedny człowiek może być szczęśliwy?, Czy bogaty człowiek może być szczęśliwy?
Konceptualizacja SZCZĘŚCIA w dyskursie naukowym i potocznym pozwoliła Autorce usystematyzować i zaproponować definicję kognitywną, której podstawą nie jest wiedza scjentystyczna, lecz zdroworozsądkowa, dostępna poprzez doświadczenie przeciętnemu użytkownikowi języka. Właśnie taka definicja wychodzi poza zestaw cech
koniecznych i wystarczających, uwzględniając wszystkie cechy charakterystyczne dla danego pojęcia. Innymi słowy, definicja kognitywna daje możliwość ujęcia „przedmiotu mentalnego”
w całym „bogactwie jego charakterystyki utrwalonej w JOS” (J. Bartmiński, Definicja kognitywna jako narzędzie opisu konotacji słowa, [w:] Konotacja, pod red. J. Bartmińskiego, Lublin 1988). Pomysł stworzenia prze Badaczkę takiej definicji SZCZĘŚCIA uważam za interesujący i wartościowy.
REDAKCJAPRACZBIOROWYCH
Dr Jolanta Bujak-Lechowicz jest redaktorką siedmiu tomów pokonferencyjnych, wśród których szczególnie cenne z punktu widzenia dydaktycznego i metodologicznego są:
1 Dydaktyka XXI wieku – szanse i zagrożenia (2008) – zbiór zawiera prawie trzydzieści artykułów, które zostały podzielone na cztery części: Dydaktyka literatury, Dydaktyka języka polskiego i obcego, Dydaktyka ku wychowaniu, Dydaktyka ku wartościom. Na szczególną uwagę zasługują teksty: Bożeny Olszewskiej (Gimnazjum przysposabiające do pracy – edukacyjną szansą czy porażką?), Jolanty Nocoń (Między bytem a niebytem – uczenie o języku
w szkole ponadgimnazjalnej), Leszka Jazownika (O kulturę ironii na lekcjach języka polskiego w szkole średniej), Doroty Amborskiej-Głowackiej (Blaski
i cienie podmiotowości w edukacji polonistycznej) czy Małgorzaty Wójcik-Dudek (Jak (prze)czytać we współczesnej szkole?). Praca przyda się nauczycielom języka polskiego na wszystkich etapach edukacyjnych, podniesie też świadomość kulturową i językową studentów (przyszłych polonistów i pedagogów).
2 Język, wartości a zachowania społeczne (2009) to zbiór studiów z zakresu problematyki aksjologicznej, w którym przedmiotem analiz stały się wartości: społeczne (rodzina, miłość, szczęście), estetyczne (piękno), transcendentne (Bóg) oraz wartości funkcjonujące w dydaktyce szkolnej, w mediach oraz
w kulturze polskiej (np. wartości w tekstach piosenek rockowych) i obcej (rosyjskiej i czeskiej). W ostatniej (szóstej) części zbioru rozważania autorów skupiają się wokół takich pojęć, jak: samotność, tęsknota czy niezadowolenie. W dobie kryzysu wartości i rozchwianiu ich hierarchii, a także kryzysu tradycyjnych instytucji edukacji i wychowania (por. m.in.:
Tadeusz Lewowicki, Przemiany oświaty. Szkice o ideach i praktyce edukacyjnej, Warszawa 1994) docenić trzeba znaczenie tej publikacji zbiorowej. Studia
i szkice pomieszczone w tej książce dowodzą, że wciąż potrzebne są gruntowne analizy semantyczne nazw wartości; równocześnie przekonująco wykazują, jak dalece wypowiedzi użytkowników języka przesycone są – choć nie zawsze uświadamianym – wartościowaniem.
3 Współczesna dydaktyka przestrzenią dialogu i dyskursu (2009) – w zbiorze tym ponownie przewija się wątek zainteresowań edukacją i szkołą. Uwaga autorów artykułów słusznie koncentruje się wokół ucznia – najważniejszego podmiotu procesu dydaktycznego;
nie brak tu również artykułów dotyczących różnych odmian dyskursu – nie tylko szkolnego, lecz i muzycznego, reklamowego czy potocznego.
4 Wartości w edukacji polonistycznej – szanse i zagrożenia (2010) – zbiór ten łączy niejako dwie pasje jego redaktorki naukowej: szkołę i zagadnienia aksjologiczne. Artykuły tutaj zebrane uwzględniają wartości pozytywne (np.: piękno, miłość) i negatywne (np. gniew) oraz ambiwalentne (np.: samotność, wolność). Ich problematyka i sposób ujęcia są zróżnicowane i pobudzają do rozważań teoretycznych.
5 Rodzina w języku i kulturze (2010) – tom ten oceniam wysoko przede wszystkim ze względu na niezwykle ważny temat podjętych w nim rozważań. We wszystkich prowadzonych badaniach wśród młodzieży wartością najczęściej wybieraną jest właśnie rodzina. Młodzi ludzie tęsknią za rodziną
o silnych więzach emocjonalnych, zaufaniem obdarzają przede wszystkim osoby z najbliższego kręgu. Potwierdzają się zatem ustalenia badaczy zajmujących się systemami wartości w świadomości młodzieży, że wysoko ceni ona wartości afiliacyjne, a więc przynależność do wspólnot takich, jak rodzina czy przyjaciele. W związku z podnoszonym problemem kryzysu współczesnej rodziny i konfliktu pokoleń, poświęcenie uwagi tym kwestiom
i naświetlenie ich z różnych perspektyw zasługuje na aprobatę.
6 Językowo-kulturowy obraz tożsamości (2010) – na ten zbiór składa się czterdzieści jeden artykułów, tworzących swoiste studium z pogranicza literatury, języka i kultury.
Oglądowi poddane zostało pojęcie tożsamości
w literaturze przedmiotu określane jako „Ja”, „jaźń”, osoba, podmiot, sobość. Tożsamość jednostki, będąca składową dwóch procesów: identyfikacji
i indywidualizacji, zdaniem A. Giddensa (Nowoczesność i tożsamość, Warszawa 2007, s.
105), „(...) nie jest po prostu czymś danym jako wynik ciągłości jej oddziaływania, ale czymś, co musi być (...) wytwarzane
i podtrzymywane przez refleksyjnie działającą jednostkę, jawi się zatem jako »projekt refleksyjny«, za który jednostka jest w pełni odpowiedzialna”. Dlatego tak ważne są podjęte w rozprawie zbiorowej rozważania nad istotą tożsamości, stosunkiem do własnego życia, przygotowaniem jednostki do kreowania własnej tożsamości; cenne są też głosy ujawniające dylematy z nią związane.
I INNE FORMYAKTYWNOŚCI
UDZIAŁWKONFERENCJACHNAUKOWYCH
W ostatnich kilku latach dr Jolanta Bujak-Lechowicz wykazała się imponującą konferencyjną aktywność naukową. Wygłosiła referaty na niemal osiemdziesięciu sympozjach naukowych: ogólnopolskich i międzynarodowych. Prezentowała w nich rezultaty swoich badań oraz dzieliła się przemyśleniami i problemami związanymi z organizacją i metodologią prac badawczych.
ORGANIZACJASYMPOZJÓWNAUKOWYCH
Niezwykle ważną pozycję w dokonaniach Badaczki zajmuje Jej wkład w życie naukowe macierzystej Uczelni. W latach 2006-2011 zainicjowała i zorganizowała trzynaście konferencji, w tym aż dziewięć ogólnopolskich: Pragmatyczne aspekty języka – 2006;
Dydaktyka XXI wieku – szanse i zagrożenia – 2007; Język, wartości a zachowania społeczne – 2007; Współczesna dydaktyka miejscem dialogu i dyskursu – 2008; Rodzina w języku i kulturze – 2008; Wartości w edukacji polonistycznej – szanse i zagrożenia – 2009;
Tożsamość w języku i kulturze – 2009; Media w edukacji polonistycznej – 2011; Słowo – obraz, dźwięk – cisza – milczenie w języku i kulturze – 2011) i cztery międzynarodowe (Moda w literaturze, języku i kulturze – 2011; Polityka w języku i kulturze – 2011; Mowa, rozwój, zaburzenia w teorii i praktyce – 2011; Zmysły w języku i kulturze – 2011). Uwagę zwraca różnorodność tematyczna konferencji oraz ich interdyscyplinarne i edukacyjne sprofilowanie.
Podziwiać należy inicjatywę, zdolności organizacyjne Habilitantki, Jej umiejętność współpracy z ludźmi i tworzenia zespołów badawczych oraz kierowania nimi, a także operatywność w pozyskiwaniu referentów. Do niewątpliwych zalet dr Jolanty Bujak- Lechowicz zaliczam również umiejętność skupienia wokół siebie badaczy z różnych ośrodków krajowych i zagranicznych.
Działalność organizacyjna przekłada się na efekty wydawnicze (o czym wcześniej pisałam, oceniając dorobek naukowy). W sumie Habilitantka zredagowała siedem tomów zbiorowych (Pragmatyka w języku, kognitywizmie, kulturze i dydaktyce szkolnej – 2007;
Dydaktyka XXI wieku – szanse i zagrożenia – 2008; Współczesna dydaktyka przestrzenią dialogu i dyskursu – 2009; Język, wartości a zachowania społeczne – 2009; Rodzina w języku i kulturze – 2010; Wartości w edukacji polonistycznej – szanse i zagrożenia – 2010;
Językowo-kulturowy obraz tożsamości – 2010), a kolejne trzy znajdują się w druku.
INNEDOKONANIAORGANIZACYJNE
Jak wynika z Autoreferatu, dr Jolanta Bujak-Lechowicz angażuje się w prace na rzecz swojej Uczelni, pełniąc w niej różne funkcje naukowe i administracyjne. I tak, od 2004 roku jest opiekunką Studenckiego Koła Naukowego Językoznawców, od 2010 roku redaktorką
„Gazety Uniwersyteckiej”, od 2011 roku sprawuje funkcję kierowniczki Podyplomowych Studiów Kwalifikacyjnych z Logopedii przy Uniwersytecie Jana Kochanowskiego
w Kielcach, Filii w Piotrkowie Trybunalskim. W latach 2010-2011 pełniła obowiązki kierowniczki Pracowni Dydaktyki Literatury i Języka Polskiego.
O docenieniu efektów Jej prac naukowych, dydaktycznych i organizacyjnych przez macierzystą Uczelnię świadczą dwie nagrody Rektora II stopnia, jakie uzyskała w 2006 i 2009 roku.
I KONKLUZJA
Na podstawie analizy dokonań naukowych, dydaktycznych i organizacyjnych dr Jolanty Bujak-Lechowicz można wnioskować, że mamy do czynienia z osobą sumienną i pracowitą, zaangażowaną w sprawy naukowo-badawcze.
Jej dorobek naukowy jest różnorodny tematycznie, ale dość jednorodny metodologicznie – dominują w nim prace wykorzystujące metodę kognitywną. Istotne w tym dorobku są dwie monografie: autorska (doktorska) i współautorska. Przeważają artykuły i szkice (w sumie pięćdziesiąt publikacji, w tym 20 współautorskich), wprawdzie z obszarów wcześniej eksplorowanych przez językoznawców, ale uczciwie udokumentowane wynikami badań sondażowych Habilitantki i prowadzące do konkluzji dydaktycznych. Wartość dorobku podnoszą redagowane przez Habilitantkę tomy zbiorowe, będące pokłosiem konferencji naukowych. Na wysokie uznanie zasługuje ponadto Jej sprawność organizacyjna.
Wszystkie wymienione dokonania i predyspozycje dr Jolanty Bujak-Lechowicz w moim przeświadczeniu przemawiają za tym, by dopuścić Ją do dalszych etapów w postępowaniu habilitacyjnym.
Lublin, 25.06.2012 r.
