SYLABUSU PRZEDMIOTU „ WPROWADZENIE DO TEORII KOMUNIKACJI ”
Lp. Elementy składowe sylabusu Opis
l. Nazwa przedmiotu Wprowadzenie do teorii komunikacji
2. Nazwa jednostki prowadzącej
przedmiot
Wydział Polonistyki, Zakład Teorii Komunikacji
3. Kod przedmiotu WF.IP.wk/3/2
4. Język przedmiotu polski
5.
Grupa treści kształcenia, w ramach której przedmiot jest
realizowany
•
Grupa treści kierunkowych.
•
•
6. Typ przedmiotu obowiązkowy do zaliczenia roku studiów
7. Rok studiów, semestr rok III, semestr II, specjalność.
8. Imię i nazwisko osoby (osób) prowadzącej przedmiot
prof. Jolanta Antas dr Aneta Załazińska dr Beata Drabik
9.
Imię i nazwisko osoby (osób) egzaminującej bądź
udzielającej
zaliczenia w przypadku, gdy nie
jest nim osoba prowadząca dany
przedmiot
j.w.
10. Formuła przedmiotu wykład, ćwiczenia
11. Wymagania wstępne - 12. Liczba godzin zajęć
dydaktycznych
60g. dydaktycznych w tym:
30 g. wykładu 30 g. ćwiczeń 13. Liczba punktów ECTS
przypisana przedmiotowi
2p. w tym:
1p.- wykład 1p.- ćwiczenia 14. Czy podstawa obliczenia
średniej ważonej?
Nie
15. Założenia i cele przedmiotu Zapoznanie uczestników z najnowszymi teoriami skutecznej komunikacji interpersonalnej.
Cele:
POZNAWCZE: 1) Zdobycie metawiedzy na temat mechanizmów i strategii komunikacyjnych, ich znaczenia dla życia jednostki oraz ich społecznej wartości. KSZTAŁCĄCE: 1) Rozpoznanie własnych stylów, nawyków,
manieryzmów i komunikacyjnych blokad. 2) Rozpoznanie własnej skuteczności i nieskuteczności komunikacyjnej na wszystkich poziomach formalności. 3) Poszerzenie repertuaru językowego i zachowaniowego dla zmaksymalizowania sukcesu komunikacyjnego. WYCHOWAWCZE: 1) Wykształcenie otwartej, w pełni siebie świadomej, zdolnej do właściwego rozpoznania swojej roli i pozycji oraz komunikacyjnie twórczej osobowości interpersonalnej.
16. Metody dydaktyczne - wykład 2g. tygodniowo, 15 tygodni - ćwiczenia 2g. tygodniowo, 15 tygodni
- w indywidualnych przypadkach konsultacje 2g. tygodniowo
17. Forma i warunki zaliczenia przedmiotu, w tym zasady dopuszczenia do egzaminu, zaliczenia z przedmiotu, a także formę i warunki zaliczenia poszczególnych form zajęć wchodzących w zakres danego przedmiotu
Warunkiem zaliczenia przedmiotu jest obecność na zajęciach i aktywne uczestniczenie w ćwiczeniach praktycznych:
- ocenianie ciągle, ćwiczenia praktyczne
18. Treści merytoryczne przedmiotu oraz sposób ich realizacji
1. 10 aspektów sukcesu komunikacyjnego. Aksjomaty teorii komunikacji.
2. Kwadrat komunikacyjny Friedemanna Schulza von Thuna.
3. Teoria motywacji. Zasady dobrego słuchacza i sztuka zadawania pytań.
Problem: pretekst z zastrzeżenie, czyli wprowadzenie do retoryki grzeczności.
4. Teoria asertywności. Asertywność a grzeczność.
5. Koncepcja „twarzy” E. Goffmana. Skutki naruszenia „twarzy” drugiego człowieka.
6. Krytyka słuszna i niesłuszna. Przyjmowanie krytyki i krytykowanie innych.
7. Znaczenie komunikacji niewerbalnej w interakcjach międzyludzkich.
Typologie zachowań niewerbalnych. Uwarunkowania kulturowe. (Mimika, kinezyka proksemika, chronemika, wokalika i haptyka).
8. Inteligencja emocjonalna. Empatia jako warunek skutecznej komunikacji.
9. Wystąpienia publiczne. Autoprezentacja. „Deszyfratory” stresu
komunikacyjnego.
10. Preferowane kanały systemu percepcji informacji: wzrokowy, słuchowy czy kinestetyczny i techniki komunikacyjne pozwalające dostrajać się do
partnera komunikacji. Metaprogramy.
11. Poziomy komunikacji: pojęcie komunikacji synergicznej.
12. Style myślowe i style komunikacyjne ludzi.
13. Bariery komunikacyjne wg. Gordona („brudna dwunastka”).
14. Empatia wg. H. Humphrey i pojęcie tzw. inteligencji emocjonalnej wg.
Gollemana; empatia wg. Davidsa.
15. Style komunikacyjne i ich znaczenie dla tworzenia określonych interakcji komunikacyjnych.
16. Pojęcie „metaprogramu” i ich znaczenie dla sukcesu komunikacyjnego.
17. Kanały informacji (wizualne, audytywne, kinestetyczne) a mowa ciała.
18. Stereotypy rozpoznawcze - pułapki interpretacyjne „mowy ciała”.
19. Wykaz literatury podstawowej i uzupełniającej, obowiązującej do zaliczenia danego przedmiotu
1. Austin J. L. (1962): How to Do Things with Words, Oxford University Press.
Przekład polski: “Jak działać słowami” [w:] Mówienie i poznawanie.
Rozprawy i wykłady filozoficzne, 1993, przekł: Bogdan Chwedeńczuk, PWN, s 542-713.
2. Bobryk J. (1995): Jak tworzyć rozmawiając. Skuteczność rozmowy, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.
3. Dobek-Ostrowska B. (1999): Podstawy komunikowania społecznego, Wrocław.
4. Brown, P., Levinson S.C. (1978): Politeness. Some universals in language usage, Cambridge University Press.
5. Davis M. H. (1999): Empatia. O umiejętności współodczuwania, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk.
6. Domachowski W. (1993): Psychologia społeczna komunikacji niewerbalnej, Toruń.
7. Dul A. R. (1995): Komunikacja niewerbalna w teorii i badaniach [w:]
Komunikacja międzykulturowa. Zbliżenia i impresje, red. A. Kapciuk, L.
Korporowicz i A. Tyszka, Warszawa.
8. Ekman P., Freisen W. (1967): The repertoire of nonverbal behevior:
Categories, origins, usage, and coding „Semiotica’, 1, pp. 49-98. Reprinted in Kendon A. ed. Nonverbal communication, interaction, and gesture, pp. 57- 105, The Hague: Mouton, 1981.
9. Feyereisen P., i Lannoy J-D, (1991): Gestures and speech: Psychological investigations. Cambridge University Press.
10. Fiske John (1999): Wprowadzenie do badań nad komunikowaniem, Wydawnictwo Astrum, Wrocław.
11. Goffman E. (2000): Człowiek w teatrze życia codziennego, Warszawa.
12. Goleman D. (1997): Inteligencja emocjonalna, Media Rodzina, Poznań.
13. Grice P. (1980): Logika a konwersacja, w: Język w świetle nauki, Warszawa, s. 91-114.
14. Griffin E. (1994): Język przyjaźni, Wydawnictwo Rodzinny Krąg, Warszawa.
15. Griffin E. (2003): Podstawy komunikacji społecznej, Gdańsk.
16. Hall E.T. (1976): Ukryty wymiar, PWN, Warszawa.
17. Hall E. T. (1987): Bezgłośny język, PWN, Warszawa.
18. Jakobson R. (1989): „Tak” i „nie” w mimice [w:] W poszukiwaniu istoty języka. Wybór pism. (red.:) Mayenowa M. R. t.1, Warszawa 1989, s. 85-91.
19. Kaczmarek B. L. J. (2005): Misterne gry w komunikację, Lublin.
20. Knapp M. L., Hall J. A. (2000): Komunikacja niewerbalna w interakcjach międzyludzkich, Wydawnictwo „Astrum”, Wrocław.
21. Leech G. N. (1983): Principles of Pragmatics, London New York.
22. Lemmermann H. (1995): Szkoła retoryki, Wydawnictwo Astrum, Wrocław.
23. Lemmermann H. (1996): Komunikacja werbalna. Szkoła dyskutowania.
Techniki argumentacji, dyskusje, dialogi, Wydawnictwo Astrum, Wrocław.
24. McNeill D. (1992): Hand and mind. What Gestures Reveal about Thought, The University of Chicago Press.
25. McNeill D. (ed.) (2000): Language and gesture, Cambridge University Press.
26. Morris D. (1993): Magia ciała, Warszawa.
27. Morris D. (1998): Zachowania intymne, Warszawa.
28. Nęcki Z. (1992): Komunikowanie interpersonalne, Wrocław - Warszawa – Kraków.
29. O`Connor J., Seymour J., (1996): NLP. Wprowadzenie do programowania neurolingwistycznego, Poznań.
30. Pease A. (1992): Język ciała. Jak czytać myśli ludzi z ich gestów, Kraków.
31. Post M. (2001): Efekty i akty perlokucyjne, [w:] Językoznawstwo
kognitywne II. Zjawiska pragmatyczne, red. Kubiński W., Stanulewicz D., Gdańsk.
32. Reinach A. (1991): O aktach społecznych [w:] Filozofia dialogu, red. B.
Baran, Kraków, s. 175-186.
33. Rosenberg B. M. (2003): Porozumienie bez przemocy. O języku serca, Warszawa.
34. Satir, V. (2000): Rodzina. Tu powstaje człowiek, Gdańsk.
35. Searle John R. (1987): Czynności mowy, Instytut Wydawniczy „PAX”, Warszawa.
36. Sperber D., Wilson D. (1986):Relevance: Communication and cognition, Oxford.
37. Stewart J., red. (2000): Mosty zamiast murów. O komunikowaniu się między ludźmi, PWN, Warszawa.
38. Thun F. S. von (2001): Sztuka rozmawiania, Wydawnictwo Wam, Kraków, cz.I i II.
39. Wierzbicka A. (1983): Genry mowy [w:] Tekst i zdanie, red. T. Dobrzyńska, T. Janus, Wrocław, s.125 – 138.
