A.S.Puŝkin
HatBMenlioiJ. /93fif
iu^itMimMKWtmniniiiiii.ii'iiKiaLwn4|^-u^ŭ.viHnim'iiiitnuMU^ruiatui^’Hnri9Wuuim<!JMMi(alTa^
a.
s.
p uSk i n 1799 — 1837 s e p /fi. S. P U S K I N
E Ŭ G E N O O N E G I N
i 0 f Rom ano en versoj
A Ĉ 4 9 2 ? ?
El l a r u s a l i n g v o Łradukis kaj komentis N. V. M E K R H S O V
1 9 3 1
SENNflClECfl flSOCIO TUTMONDfl
PflRIS — LEIPZIG — MOSKVfi
P o r t r e t o p e n t r i t a d e V. A. T r p p i n in llustr. de P. P. Sokolov kaj L. L. Belankin
ANTAŬPAROLO
Ła romano «E ŭ g e n o O n e g i n» d o la gran
da rusa poeto A. 8. Puŝkin apartenas al malmulta nombro de la epokfarantaj mondverkoj kun tute ek- sterordinara signifo.
Per «Eŭgeno Onegln» la rusa literaturo unuafoje ekhayis genkompare brilan nacian majstroverkou, kiu ĝis nun restas nesuperita artjuvolo kun eterna valoro.
La lama rusa publicisto kaj literatur-kritikisto V. G. B e l i n s k i j (1810—1848), klu ludis tre gravan rolon en la historio de la rusa socio, jene karakterizis la signlfon de «Eŭgeno Onegin» :
«Antaŭ fio, en «Onegin» ni yidas poezie repro- duktitan bildon de la rusa socio, prenita dum unu el la piej Interesaj momentoj de ĝia evoluo. Laŭ tiu fi vidpunkto «Eŭgeno Onegin» estas poemo li i s t o - r i a en plena senco de la yorto, kvankam en la nom
bro de ĝiaj herooj mankas eć unu historia persouo.La historia valoro de tiu fi poemo estas ankoraŭ pli alta, ĉar ĝi estis unua kaj brila proyo en tiu di speco.
En ĝi Puŝkin aperas ne simple klei poeto nur, sed ankufi klei reprezentanto de la unue vekiĝinta socia memkonscio: estas merito supermezura! Antaŭ Puś- kin la rusa poezlo estis ne pli ol kapabla kaj imitema disdiplo de la Eŭropa muzo... Sed kun Puśkin la rusa poezlo el timema disdiplo fariĝis talenta kaj sperta majstro... Eune kun la samtempa genia Terko de G r i b o j e d o y 18* «Mallellĉo pro saĝeco» , la yersa romano de Puśkin starigis firman bazon por la nova rusa poezio, por la noya rusa literaturo...»
Detale analizante piue la tutan cnhayon de la ro
mano, B e i i n s k i j speciale substrekis la nacian signlfon de la Terko por la rusa socio en tiu senco, ke
«Eŭgeno Onegin» laŭ sia enhavo kaj laŭ siaj ideoj estis unua yere naci-rusa kreajo. Sed tiun di epiteton oni ne devas kompreni false. Apartenante al la tendaro 3
de la t. n. «okcidentanoj» (t. e. partianoj de la eŭro- j>a kulturo por Busio) ka] energie kontraŭbatalante la ioYinismemajn «slavofilojn» , B e l i n s k i j ne estis naciisto kaj, nomante la romanon de Puŝkin «vere nacl-rusa kreaĵo» , 11 konsiderls nur la yeran respeguli- ĝon de la reala rusa vi vo, ne pli.
Efektiye, en la romano «Eŭgeno Onegin» nl renkontas tre multajn objektojn, faktojn kaj ideojn, kinj ne estas rusaj laŭ sia deyeno, sed estas nepre ali- naciaj. Kaj tamen «Eŭgeno Onegin» pli iidele kaj bonę respegulas la yeran rusan naeian yivon, ol iu alia yerko kun multe da «samoyaroj» , «bastoŝuoj» ,
«oksikoko» kaj «sarafanoj» (vere naciaj rusaj objek- toj).
Kontrańbatalantc la rusnaciajn purigtojn, B e l i n s k i j skribis:
«La ruga literaturo egtas ne aborigena, sed trans- plantita kreskajo. Tiu Si cirkongtanco donas speclalan karakteron al ĝl kaj al ĝia historio; ne kompreni tiun Si cirkonstancon aŭ ne direkti al ĝi la tutan aten- ton — signifas kompreni nek la rusan Iiteraturon, nek ĝian historion... luj kreskaĵoj, transportite en novan klimaton kaj replantite en noyan grundon, konseryas sian antaŭan aspekton kaj siajn antaŭajn ecojn; la aliaĵ ŝanĝiĝas en tiu kaj en la alia rilatoj, pro iniluo al iii de la noya klimato kaj de la noya grando. La rasa literaturo poyas esti komparata kun la kreskaĵoj de la dua speco» .
Efektive, antaŭ fariĝi memstarakaj tutę originala, en la komenco de sia ekzistado, la rusa literaturo plejparte estis imitanta la Iiteraturon de aliaj pli frue eyoluintaj nacioj. Precipe multe en la fino de la XVIII kaj en la komenco de la XIX jareentoj la rusaj ańtoroj imitis la francajn klasikulojn, kluj slayice imitls la senmortajn Bomajn kaj grekajn antikyajn modelojn. Bestaĵoj de tiu ći imitad-kutimo konser- viĝis ankaŭ en «Eŭgeno Onegin» en sufiĉe ofta citado de la mitologiaj personoj, sed malgraŭ tio la tuta romano estas trapenetrita de tutę alia splrlto, ol la malnoya pseitdoklasika tendenco: la tuta «Edgeno
Onegin» spiras per sana kaj odginała roalismo, kiu ha- vas nenion komunan kun la pseŭdoklasikismo, sent- imentalismo kaj romantismo de la antaŭaj literatura]
Terko].
Alia—pli moderna—tendeneo, nome la «bajronismo»
devenanta de la angla yerkisto Łordo B y r o n 79, estis dominanta en la epoko, kiam estis verkata
«Eŭgeno Onegin» . Multaj literaturistoj de ple] di- versaj nacioj Imitis la strangan fieran kaj ribelan humoron de la herooj de B y r o n . EĈ en la unua Sapltro de «Onegin » oni povas yidl retleksiĝon de tłu «bajronisma» spirito («B eppo»), sed jam la pluaj eapitroj montras radikalan forigon de la «bajro
nismo» kaj dominadon de tutę realisma mondkon- cepto, plene originala kaj natura Se Puśkin.
La realismo de Puśkin, per kiu estas saturita la romano «Eŭgeno Onegin» , esprimiĝas antaŭ Sio en la klasa karaktero de tiu Si verko. Apartenante laŭ- naske al la klaso de antikvaĵ nobeloj kaj riSaj terpose- dantoj, Puśkin estis deea filo de sia klaso kaj en per
sono mem de sia Sefheroo li montris antaŭ Sio nobelon kaj bienposedanton. Superaj rondoj de la alta aristo- krata «mondo» en la Sefurbo kaj riĉaj (kvankam mizeriĝantaj) nobelaj bienoj en la proTinco — jen estas la medio, pentrita de Puśkin en «Eŭgeno Onegin» .
«Pro la reformo de Petro la Granda 20S, -— skribas B e l i n s k i j : —■ eu Busio estis formiĝonta soeieto, tutę aparta de la popolamaso lad sia vivmaniero...
Katarino II 4>, per f a y o r e s p r i m a e d i k t o , difinigis en 1785 la rajtojn kaj deyojn de la nobelaro.
Tiu Si cirkonstanco komunikis tutę novan karakterou al la grandnobelaro — la sola klaso, kiu dum la regado de Katarino II atingis sian superan eyolugradon kaj estis kiera, edukita klaso. Pro la morala movado, komunikita de la edikto de la jaro 1785, post la grand
nobelaro ekaperis klaso de meza nobelaro... Dum re
gado de Aleksandro I la Benita, signifo de tiu Si, Slurilate piej bona, klaso estis pli kaj pli grandiganta, Sar la kleri^o estis pli kaj pli penetranta en Siujn
angulojn de la grandega proyinco, havanta ćle dissewi- taj multajn nobelajn bienposedaĵojn. Tiamaniere for»
miĝlg socio, por klu la nobla ĝuado pri la es ta do tariĝis jam bezono klei signo de aperanta spirita tIto. Tiu Pi socio estis kontentiganta sin jam ne nor per Pasado, lukso kaj festenoj, eP ne nnr per dancoj kaj kartludo: ĝi parolis kaj legis franclingve, la muziko kaj desegnado ankaŭ enestis klei necesajo en la piano por infane- dukado... Sed kio estas la piej graTa—tiu Pi klaso ekhavis sian llteraturon, jam pli lacilan, yiglan, so- ciecan kaj U i k a n , ol la peza, lerneja kaj libra...
Influo de la literaturo al la socio estis multe pli graya, ol oni opinias Pe ni pri tio: pliproksimigante kaj amikigante personojn de diyersaj klasoj per kontakto de gusto kaj per aspirado al nobla ĝuado pri layiTo, la literaturo transformis la k l a s o n a l s o c i o...
Ku la dudekaj jaroj de la kuranta (XIX) jareento, la rusa literaturo el imitado direktiĝis al originaleco:
aperis Puśkin. Li śatis la klason, en kiu preskaŭ ekskluzive esprimiĝis la progreso de la rusa socio kaj al kiu apartcnis li mem,—kaj en «Onegin» li decidis reprezenti al ni la internan vivon de tiu Pi klaso, kaj kunę kun ĝi ankaŭ la socion en tiu aspekto, en kiu ĝi estis dum la elektita de li epoko, t. e. en la dudekaj jaroj de la kuranta (XIX) jareento...»
La ideologio de la nobela klaso de bienposedantoj estas Pie klare yidebla en «Eŭgeno Onegin» . Deye- nante el nobelfamilio, kiu estis unu el la piej anti- kyaj kaj «gloraj» , sed kiu kun la tempo malrlPiĝis kaj estis repuśita per la nova nobelaro, Puśkin mem, tutę neyolc, esprimis en sia romano Piujn ideojn, proprajn por sia socia grupo. Li esprimis sian aspiradon al la bieno kampara, kiu estis ekonomia bazo de la proyinca nobelaro. Sen signo de malfayoro li citis kelkaloke la unuajn elcmentojn dc la naskiĝanta burĝaro, sed kun ironio li primokis la superan noyaristokratan
«mondon» , kieł grupon soeie malamikan por li kaj por lia klasgrupo.
«Puśkin estis genia reprezeutanto de la nobela 6 literaturo de sia epoko» , — tiel Skribis la antaiine-
longe mortinta kompetenta puśkinisto akademia no P. N. S a k u 1 i n. — «Nenia el la yerkisto] de lla epoko solvis kun sama sinteza kompleteco kaj kun sama arteea forto la kurantajn taskojn de la litera
turo, klei tlon faris ĝuste Pulkin... Puśkin estis yer- kisto-nobelo kaj Siani li konsiderls sin reprezentanto de sia klaso. Peneme pliprecizigante sian klasdifini- ĝon, li ĝuste rilatigis sin al la meza nobclaro, kiu pre- eipe estis partoprenanta kreadon de la nobela kulturo kaj de la nobela literaturo... De la akra okuło de Puŝkin ne kaŝiĝis la dinamikeco de la socia yiyo, kaj li estis sobre taksanta la faktojn. Yidante, kc Moskvo de la tridekaj jaroj (t. e. 1830—1840) jam pli kaj pli perdis «sian aristokratan brilon» , li kom- prenis, ke ĝia «dekadenco» estas rezulto de «mfzc- riĝo de la rusa nobelaro» . Tamen tiu Si yidajo nc estis por Puśkin kaŭzo por malesperi. Se la nobelaro dekadencas, do anstataŭe, — yiglc konstatas li, — Moskyo «floras en aliaj rilatoj» : la komercistaro pliriSiĝas, la industrio kreskas kaj la kleriĝo disvol- viĝas... La nobela kulturo ne deyas esti senmoya kaj izolita. La progreso de la lando postulas, ke yariu klei la formo de la kulturo, tiel ankaŭ la konsisto de ĝiaĵ laborantoj» .
En tiu Si reala perspektiy-koncepto de Puśkin troviĝas la Sefa kaŭzo, kiu faras lin mem kaj lian romanon «Eŭgeno Onegin» egale multyaloraj kaj yere senmortaĵ malgraŭ forpasado de tempo, ŝanĝiĝo de la kulturo kaj ideoj. La nobela kulturo en Rusio,—
skribis alia puśkinisto-sociologo D. Blagój: — pro la objektiyaj soei-historiaj clrkonstancoj, sukcesis atingi la piej grandan gradon de l’eyoluo, kaj Puśkin estis ĝuste la Sefa espriminto de tiu kulturo. Tamen, starinte sur la kulminaciaj limsuprajoj de la siatempa nobela klereco kaj doninte nesuperitajn modelojn dc la artparolo, Puśkin eliris el la fermita rondo de sia klaso. Demokratiĝante direkte al la burĝaro, Puśkin organizis noyan rusan tutpopolan lingyon, li mal- suprenigis la altetonajn odmelodiojn de la XVIII jar- cento kaj kreis noyan literaturon kieł Ilon de la reali-
sma vivkoncepto. Pli malfruc, post la kulturo nobela Tenis en Kuslo la epoko de burĝa kulturo, sed pro la specifikaj politikaj kaŭzoj ĝi ne sukcesls ankoraŭ sufiĉe raalvolvlĝi, kiam ĝi estis uragane repuślta de la potenca proleta revolucio. Tin 61 lasta nur nun forĝas siaju unuajn fundamentajn kulturprincipojn, kaj do ni havas objektive tian sltuacion, ke la nesuperitaj ĝis nun tiaj artrerkoj klei «Onegin» konservas sian signifon kaj Taloron en senmakula pureco.
Jonę karakterizas A. V. L u n a ć a r s k i j , tiu 61 aŭtoritata kompetentulo pri la problemoj de arto, kulturo kaj literaturo, la senmortan signifon de Puśkin por nia revolucia epoko:
«£kzi8tas neniu dubo, ke dum n i a kreado ni nepre estas pasontaj tra suflĉe longedaŭra epoko da serćoj, formoviĝoĵ, tra prepara tempo... kaj ke post iii sekvos, neniam pli frue estlnta, altega kulminacio de la socialisma kulturo. £1 la alteco de tiu 61 nora kulminacio ebie la Puśkina nobela supropunkto śajnos esti nur Stupo, nur antaŭmonta deklivo. Sed antaŭ tiam, ĝis tio okazos, ni daŭre konsideros la atingitan de Puśkin parolmajstrecon, se ne kieł modelon... do almenaŭ kieł ion treege superan rilate al eksterordinara proporcieco, eksterordinara harmonieco de tiu 6i kuŝanta malantaŭ ni lumradia knabe-juneca iingva kaj stila ckvilibraĵo. Puśkin poreterne euiĝis en la homar-kulturon, kaj la soeialisma emancipiĝo de la bomaro ne faros baton al li... Tio, kio formortis, la nobeleca, forbalaiĝos de li, ĝi fariĝos objekto de histo
ria esplorado, sed kio vivas, tio floros» .
Cio suprecitita tre klare evidentigas, ke la genieco de Puśkin troviĝas ĝuste en tiu rilato, ke Iia Terko, estante nepre klasa kaj nacia, ekposedas iujn su- perklasajn kaj supernaciajn trajtojn en pli Tasta kaj pli komuna senco. Sufićas diri plue, ke same kieł D a n t e 120 estis la 6efa kreinto de la nora itala lingTO kaj kieł G o e t h e 80 estis tiu de la nora germana lingTO, tiel same P u ś k i n estis la 6efa fondinto de la nora rusa lingTO, kies superaj formoj 9 vivns florante jam pli ol jarcenton kaj estas akcep-
tataj de la nora] klaso,j, ekdominantaj en la lando anstatau la pil fruaj. Jam tłu 61 fakto starigas la rusan poeton Puśkin en la mondllteraturo meze de la ple] granda] tondlntoj de la ćefaj naciaj litera
turo], Kaj kio koncernas la internaciecon de la Puś- kina Terko mem, jam la nura trarigardo de «Eŭgeno Onegin» evidentigas tre okulfrapante ke Puśkin, verkante «Eŭgenon Onegin» en la jaroj 1828—
1830, estis en la kurso de la tuta tiutempa vivo in- ternacia kaj ankaŭ de 6iuj piej gravaj yerkoj de la tiama mondllteraturo; 6iu] ideo] de tiu epoko estas brile respegulita] de Puśkin en objektiya kaj kritika maniero, ka] fine en generała konkludo ni yidas sen- komparan pitoreskan panoramon, pentritan de ori- ginala kaj forta ma]stro.
Oni povas interalie citi tle 61, ke kiam la granda kreinto de la ekonomia materialismo K a r l M a r s (1818—1883) studis la rusan lingyon, li uzis por tiu studado la originalan tekston de «Eŭgeno Onegin» , kaj li estis rayita de multaj |ia j strofoj, en kluj es- primiĝis la brila kaj aktuala erudicio de Puśkin.
Ekzemple, M a r i speciale notis la yersojn (yidu C. 1—VII):
Łi estis ekonomiisto, Insultis fioł kun insisto Łi pri Homer’ kaj Teokrit’, Sed legis li Adamon Smith Kaj poyis juĝi laŭ deduktoj Pri pliridiĝo de la śta t’, Kaj kial restas la bonstat’
Sen or’, se estas krudproduktoj.
«Eŭgeno Onegin» estis longjara kaj piej amata yerko de Puśkin — kaj ĝi fariĝis kulminacio de 6io, kion kapablis esprimi en ĝi tiu 6i genia artisto.
* **
Kiam la snbskribinto iniciatis tradukadon de tiu 6i multsiguita grandyerko al Esperanto, li klare pre
zent is anta» si kelkajn tre grayajn konsiderojn.
Unue, estas absolute ekster ćia dubo, ke en la Esperantan trezorujon de la piej gravaj verkoj de la mondliteraturo nepre devas esti enmetita la Terko, kiu donas bonegan bil don en internacia aspekto de unu tuta mond-epoko kun ćiuj ties ideoj kaj karak- terizaj momentoj.
Due, haras grandan signiton por Esperanto mem la eć nura traduko de unu granda naciliteratura ćef- vorko, kiu estas perło de la nacia lingvo kaj kiu ha- yis graran historian rolon por kulturo de tiu lingvo.
Esperantigo de tia ćcfyerko, farita kun la piej stre- ćita intenco transdoni ĉiujn belaĵojn de 1’originalo en la traduko kaj kun la intenco perfektigi la Iingyon de traduko (t. e. Esperanton) ĝis la grado de la tra- dukata nacia lingvo, — tiu ći laboro en okazo de sukceso metas la artetaritan Esperanton sur la samau kulturniyelon kun la nacia lingyo.
Jam tiuj ĉi ambaŭ motiyoj estas sufićaj per si mem por prayigi la laboron faritan. La prezentata Esperanto-traduko de «Eŭgeno Onegin» estas frukto de unu plena jaro da persistema laboro, kiun la sub- skribinto plenumis kun granda zorgo kaj veryo. Gran
dan klopodon kaŭzis ankaii la kompilado de ko- mentaro, kiu deyas komprenigi al la leganto mul- tajn lokojn de la teksto, ne kompreneblajn sen spe- cialaj scioj.
Aliflanke la traduko de «Eŭgeno Onegin» ne es
tas aparta fakto, neniel Iigita kun ĝenerala laboro.
Gi estas parto de la granda piano, starigita ankoraŭ antaŭ dek jaroj en 1920 — traduki kolektiye en Es
peranton ćiujn yerkojn de Puśkin kaj doni tiamanierc al Esperanto unuan p l e n a n y e r k a r o n d e granda klasika aŭtoro! Ne necesas speciale argumenti por pruyi la tutan signifon, sc tiu ći piano estos baldaŭ realigita. Kaj tamen ĝi takte tre proksimas al kom- pletarealiĝo kaj efs jam nun ĝi estas plenumita grand- parte.
Ekzemple, ĝis nun aperis jam en Esperanto sekvantaj pli grayaj yerkoj de Puŝkin, ću per apar- 10 taj eldonoj, ću kieł ćefa enhayparto de tiaj:
1) «La Neĝa Blovadu» . Rakonto. Trąd. A. Gra
bowski. 2 eld. Varsovio 1893. — Ankaŭ: Trąd. A. Fi- ŝer. Leipzig 1923.
2) «Boris Godunov». Dramo. Trąd. V. Devjat- nin. Niirnberg 1894. — 2 eld. Paris 1906.
3) «Ŝtona Gasto». Dramo. Trad. N. Borovko.
Odeso 1895.
4) «Moeart kaj Saljeri» . Dramo. Trad. Vs. Loĵko.
Paris 1905.
5) «Poltavo» . Poemo. Trad. V. Devjatnin. S. Pc- terburg 1906.
6) «Ruslano kaj Ludmiło» . Poemo. Trad. V. Do- vjatnin. Kazanj 1908.
7) «La pafo» . Rakonto. Trad. A. Piŝer. Lcipzig 1913. — 2 eld. Leipzlg 1928.
8) «La avara kavaliro». Dramo. Trad. G. Za- letov. «Literaturo» 1922.
9) «Pikreĝino» . Novelo. Trad. A. Piŝcr. Leipzig
1923. ,
10) «La kapitantilino» . Romano. Trad. M. Sid
ło vskaja. Berlin 1927.
Krom tio en diversaj esperanta] gazetoj aperis tradukoj de apartaj versaĵoj de Puŝkin, faritaj de 8. Dobrzański, A. Fiŝer, B. Fĵodorov, R. Frenkel, M.
Goldberg, A. Grabowski, T. Jarmoiovie, N. Ĵitkova, Kruglor, A. Nauman, A. Nippa, Pavlova, Petrov, V. Polakor k. a.
Post la jaro 1920, laŭ la piano ellaborita de la tiama Rusa sekcio de Esperantista Literatura Asocio.
la tradukado el Pnśkin estis multe progresigita, kaj nun amasiĝis suiiće multa nombro da tradukaĵoj, kiuj atendas evcntualan eldonon tuto prcspretc. Jen cstas la cel aj manuskriptoj:
1) «Ciganoj» . Poemo. Trad. E. MiCalskij.
2) «Dubrovskij». Novelo. Trad. ŜirokoT(laŭ
«Titolaro» de G. Davidov).
3) «Egiptaj noktoj» . Noreio. Trad. E. Mifials- kij.4) «Fabelo pri caro Saltano» . Poemo. Trad. Iv.
Lubjanovskij. II
12
5) «Fraŭlino-vilaĝanlno» . Bakonto. Trąd. A. Fi- ŝer.
6) «Cerkofaristo». Bakonto. Trąd. A. Fiŝer.
7) «Gabrielado». Poemo. Trąd. E. Miĥalskij.
8) «Eupra Rajdanto» . Poemo. Trąd. N. Nekrasov.
9) «Festeno dum la pcsto». Dramo. Trad. Vs.
P. Ivanov (L. Ivn), k. a.
Tre multe estis atentita ankaŭ la tradukado de la liriko de Puŝkin, rezulte de kio estas jam traduki- taj preskaŭ ĉiuj plej gravaj kaj interesaj versaĵoj, farontaj belan yolumeton estonte, kiam ebliĝos ĝia eldono. Tiun 81 tradukadon aktive partoprenis Ł. Bc- laev, B. Frenkel, Vs. P. Ivanov (Ł. Ivn), E. Mifials- kij, N. Nekrasov, V. Polakov, S. Rublov, V. Sut- kovoj, V. Varankln k. a. Ciuj ĉi tradukoj estas fari- taj ple] zorgeme kaj fidele al la originalo snb kolek- tir a kontrolo kaj reclproka korektado.
Oni do povas konstati sufiĉe grandan antaŭen- paŝon en la nomita afero, kiun ankoraŭ pli supren- levas la eldono de la ćefyerko de Puŝkln — «Eŭgeno Onegin» .
Pri tin ĉi lasta oni deyas dirl intercetere, ke estas konataĵ almenaŭ tri pli fruaj provoj traduki ĝin, ol la nun prezentata. La talenta esperanto-poeto Bela Manto (B. Mirski), mortinta en 1920, laŭfame tra- dukis ĝin aŭ eble nur komencis, sed konserviĝis neniu postesigno de tiu 61 laboro. Ekzistas pli pre- ciza] informoj, ke alia konata esperantisto V. Tra- ĉevskij. ankaŭ mortinta en 1921, tradukis almenaŭ grandan parton de «Eŭgeno Onegin» , sed lia manus- kripto estis konfiskita de la rumana «siguranca»
kaj pereis tle verŝajne por 6iam. La tria proyo, apar- tenanta al la plnmo de 6. Tićino, hayis pli felićan sor- ton: flnita kaj zorge prilaborita, ĝi konserviĝis tutę bonę. Bedaŭrlnde, du esencaj mankoj malebligis ĝian eldonon kaj estis kaŭzoj por la nova retraduko:
tiu ćiurilate bona traduko estis farita ne lnu la yers- mezuro de la originalo, kaj ailbaŭ snfide multaj be- laj lirikaj strofuj de la romano, ne rilatantaj seapere al la snĵeto, estis preterlasitaj de la tradukinto.
Ciuokaze ĉiuj Si gupro cititaj gamideanoj mrritus esti laŭde menciita] tie Si, kieł antaŭintoj de la sub- skribinto, metintaj eble ne małpi i da amo ka] peno en gian laboron super la sama genia Terko.
La subskribinto fine esprimas dankon al la membroj de la Literatura sekcio de Lingva Komisiono Se So- Tetregpublikara Esperantista Unio — E. Mifialskij, T. Polakor kaj N. Hohlor, kin] trarigardlg la manus- kripton de «Eŭgeno Onegln» ka] faris kelkajn taŭ- gajn konsilojn pri la traduko.
N. N e k r a s o v . Moskro, 25 septembro 1930.
13
MALLONGA BIOGRAFIO DF A. S. PUŚKIN.
A l e k s a n d r o S e r g ć j e y i S (t. e, Illo de Sergeo) P u § k i n naskiĝis la 26-an de majo 1799 en Moskyo, en nobela mezriSa familio, pli kaj pil malriSiĝanta pro sensistema mastrumado. En la frua junaĝo la knabo estis multe influata de sia var- tistino A r i n a R o d i ó n o y n a , kiu estis bonega rakontistlno de fabeloj; pli malfrne multe influis al la junulo lia onklo, la poeto V. L. Puśkin 1<6, kiu interesigis lin pri la literaturo. Ła gepatro] mal- multe interesigis pri la filo. Al la malgranda Puśkin estis inyitataj gUTernistinoj kaj guyernistoj, sed li rieeris de iii nur perfektan scion de la franca iingvo, kiun li ekposedis pli bonę ol la gepatran rusan. Pli multe da utilo la knabo Puśkin ćerpis el sensistema legado, Sar li povis uzi por tio la tutan hejman biblio
tekom Estante ankoraŭ infano, Ii tralegis multegajn Iibrojn, precipe la franeajn de la XVIII jarcento, kaj Inter iii la verkojn de V o l t a i r e 17, kiu fari- gis lia amata aŭtoro, kaj ankaŭ la erotikajn poetojn—
P a r n y 123 kaj aliajn.
En 1811 la juna Puśkin estis sendita lerni al la jus fondita Liceo en Carskoe-Seló (nun DStskoe- Seló) apud Peterburgo (nun Leningrado), kie li pa- sigis 6 jarojn. Ankoraŭ antaŭ la liceaniĝo Puśkin pro- yis yerki yersojn (komence franclingve), sed en la Łiceo tiu Si inklino multe progresis. Inter la iiceanoj fondiĝis literatura rondcto, kiu komeneis eldonadon de manskribataj gazetoj ( «Licea Saĝulo» k. a.), en kiuj estis enskribataj la yerkoj de la junaj aŭtoroj.
Pli poste kelkaj el tiuj yerkoj estis sendataj al redak- cioj de la «yeraj» presgazetoj, kiuj volonte akceptis ilin. Puśkin baldaŭ distingiĝis inter siaj kolegoj per siaj yerkoj — kaj jam en 1814 en «Informilo de EŬ- ropo» aperis lia unua presita poemo.
La 8-an de januaro 1815, en la publika solena ek-
*4 zameno, Seestita de la piej fama tiu tempa yerkisto
D e r ĵ a v i n - - 1, Puŝkin deklamis sian poemon
«Bememoraĵoj eu Carskoe-Seló», per kiu la mal- juua D e r ĵ a v i n cstis treege ra rita kaj antaŭdiris al Puŝkin brilan cstontecon.
La disciplino en la Liceo ne estis tre forta, kaj la liceanoj poris sekreto aranĝadi eĉ malgrandajn diboĉvesperojn. Ce la piiaĝaj kursoj al la liceanoj estis prezentita eĉ relativa libereco. La liceanoj vi- zitadis la hejman teatron de grafo Tołstoj kaj amin- dumis liajn serrut-aktorinojn. Dum tiu ĉi tempo la jnna Puŝkin travivis siajn unuajn amsuferojn.
En la fino de la Licea yiro Puŝkin ekhayis inter- rilatojn kun la piej bonaj tintempaj poetoj — K. N.
Batjuŝkov, V. A. Jukovskij, princo P. A. Vjazems- kij 2. Li fariĝis membro de literatura societo «Ar- zamas» , en kiu grupiĝis ĉio juna kaj freŝa en ia rusa literaturo. Samtempe Puŝkin ankaŭ interproksimi- ŝis kun grupo da husaroj, inter kiuj estis du tre ta- lentaj personoj P. P. Karerin *7 kaj P. J. Caadajev 17;
la dua el ili iiavis grandan influon ai la juna Puskin.
En 1817 Puŝkin finis la kurson de la Liceo. Ce la fina ekzameno li estis deTigita tralegi poemon «Senkre- deco», ordone sugestiitan al li de la Licea estraro je puno pri esprimitaj de li «ateistaj» ideoj.
Puŝkin ne ricevis iun superan klerecon el la Li
ceo. Nur pro siaj geniaj kapabloj li sukcesis ĉerpi ion por si el la sensistemaj liceaj lekcioj pri la piej diver- saj sciencoj, prelegitaj ofte en amplekso de universi- tata programo. Pli poste Puŝkin mem multe pli- grandigis siajn sciojn per fervora Iegado.
Fininte la Liceon, Puŝkin deris ekofici kaj estis akceptita en la Kolegio por eksterlandaj aferoj. Sed li preskaŭ tutę ne okupis sin pri la ofico kaj ekprak- tikis sensisteman vivmanieron de la supera «mondo» . Li volonte yizitadis la tiamajn «salonojn» , sed pli multe li ĝuadis la plezuraventurojn. Li partoprenis en la societo «Verda Lampo», kiu estis iom frivola, iom literatura kaj iom politika kaj en kiu kolektiĝis progresema nobela junularo, hayinta rilatojn kun tiutempe multaj sekretaj organizajoj, celantaj sta- S5
rigl demokratan konstitucion cn Rusią. En tiu ći inedlo, sub influo de la nomita jam P. J. Caadajev, A. I . Turgeney k. a. kaj ankaŭ sub influo de legado kaj propraj meditoj, dum tiu 61 periodo kombiniĝis la politikaj vidpunktoj de Puśkin.
Jam en la lastaj monatoj de la Licea yivo Puś- kin Terkis yersojn kontraŭ la ekzistinta tiam mo- narkia cara reĝimo, kaj tiu 61 tendenco evoluis 6e Puŝkin ankoraŭ plu post la Liceo. Li komencis per sufi6e modestaj alrokoj al la registaro apogi sin sur la leĝeco (en la odo «Llbereco» 1817) aŭ liberigi la servutan kamparanaron (en «Kamparo» 1818), sed iom post iom li yenis logikę ĝis la ekstremaj revo- luciaj konkludoj (en «A1 Caadajev» 1818 k.a., sed precipe en «Ponardo» 1821). Tiaspecaj versaĵoj kaj epigramoj pri la caro, pri la militministro Arak- ĉeev, pri la klerigministro princo Golicin, pri la ar- kimandrito Fotio kaj pri aliaj subtenantoj de la tiama registaro estis multe disvastiĝantaj per manskribi- taj kopioj. Pri tiuj 6i versoj de Puśkin oni denuncis al la caro Aleksandro I kaj li decidis puni la aŭtoron.
Estis inteneite ekzili lin al Siberio, sed nur defendo de V. JukOTSkij 112 savis lin de tin 6i minaeo, 6ar Ĵukovskij kieł edukinto de la tronberedanto liavis kelkan influon 6e la kortego. Tial oni decidis nur ke Puśkin estu ekzilita for el la 6efurbo kaj yeturu ofici en la sudo. En tiu 6i tempo Puśkin finis sian unuan grandan poemon «Ruslano kaj Ludmiło» 4.
Puśkin veturis al la urbo Ekaterinoslar (nun Dnipropetróysk), sed graye ekmalsanis kaj estis kun- prenita de la preteryeturinta familio de Rajeysklj al Kaŭkazo. La naturo de Kaŭkaza montaro multe impre8is al Puśkin kaj tie 61 li yerkis sian duan gran
dan yerkon «Kaŭkaza kaptito» . Plue, Puśkin ve- turis al Krimeo kaj tle 6i 11 yerkis la trlan grandan poemon «Baĥĉisaraja Fontano».
El Krimeo Puśkin yeturis Besarabion al la urbo Kiśinćy, kie li deyis ofici. Tiu ofico ne estis granda ŝarĝo por Puśkin, 6ar lia estro, bonanima maljunulo, generalo Inzoy prezentis al li plenan liberecon. Puś-
kin multe enuis en Eiśinćy, sed ankaŭ sufiĉe multe laboris: li yerkis tle la poemojn «Fratoj-rabistoj» ,
«Gabrielado» kaj multajn aliajn versaĵojn. En Ei- ŝinŝv Puŝkin multe interesiĝis ankaŭ pri la tlutem- paj politikaj okazintaĵoj: ribelo de la greko], revo- lucia movado en Napolo kaj en Hispanio, morto de Napoleono 92 k. t. p. En EiśinSy maturiĝis la poli- tika] kaj religiaj opinioj de Puśkin, Sar ĝugte tle 11 yerkis la jam pil frue cititan revolucieman ver- saĵon «Ponardo» kaj la antlreligian poemon «Gab
rielado» , kies aŭtoreco faris poste multajn embara- sojn al Puśkin.
En 1823 okazis ke grafo M. 8. Yoroneór fariĝis nora guberniestro de la Noy-Rusia lando; Puśkin uzis tion kaj transiris por olici Se li en Odeso 2,J.
La brua r ir o en Odeso, kun ĝiaj teatroj, res- toraeioj kaj multaj personoj venintaj el la Sefurbo, komence tre pliylgligls la poeton, sed tle atendis lin trayiyajoj sufiSe doloraj. En Odeso Puśkin trayi- yis du amojn — al edzino de riSa negocisto Am&lia RizniS kaj al edzino de sia estro grafo Voroncóv;
li trayiyis kruelajn turmentojn de jaluzo kaj aliajn pasiajn sentojn, esprimitajn en multaj lirikaj yer- saĵoj. Sed tio ne malhelpis al Puśkin yerki en Odeso la poemon «Ciganoj» kaj komenci la romanon
«Eŭgeno Onegin» (li yerkis en Odeso du Sapitrojn de «Eŭgeno Onegin»).
La yiyo de Puśkin en Odeso interrompiĝis sufiSe abrupte. La grafo Voroneór rilatis al Puśkin mal- fayore, postulante de li seyeran plenumadon de la oficfunkcioj kaj eble ankaŭ tuśite de la interrilatoj de Puśkin kun lia edzino. Siayiee Puśkin respondis per tre pikaj epigramoj, kluj kompreneble fariĝis konataj al Yoroncóy. Rezulte Yoroncóy sendis en Peterburgon denuneon pri Puśkin, konsilante fo- rigi lin. Sekyis ordono ke Puśkin yeturu al sia ge- patra bieno Zujeyo-Mifiajlóyskoe, en la gubernio de Pskoy, por yiyi tle sen rajto foryeturi len ajn.
Puśkin deyis obei kaj en aŭgusto 1824 li yenis al Mifiajlóyskoe en la bienon de sia familio.
En Mifiajlóyskoe Puŝkin pasigis du jarojn en societeco de 8ia maljuna vartistino Arina Radió- novna. Ŝi ree rakontis siajn popolfabelojn kaj Puś- kin kun granda intereso literaturę prilaboris ilin.
En Mifiajlóyskoe li yerkis ankaŭ la bistorian dramon
«Boriso Godunóy», la fabelon «Flanco», la poemon
«Grolo Jfulin» kaj kvar mezajn eapltrojn de «Eŭgeno Onegin».
La solaj distraĵoj, kiujn liavis Puŝkin en Mifiaj- lóygkoe, estis liaj oftaj Tizitoj al la apuda bieno Trlgórskoe28* 6e la familio Osipov-Vulf kaj la vizi- toj, kiujn faris al li liaj amikoj el Pcterburgo. Łi multe korespondis el Mifiajlóyskoe al Peterburgo, petante permeson por forveturi eksterlanden kaj promesante «gardi će si siajn pensmanierojn, ću po- Iitikajn, ĉu religiajn» kaj «ne spiti freneze al la starigita ordo kaj neceseco» . Tiuj klopodoj restis sen sukceso, ĝis okazis subite la fama «dekabrista» rl- belo la 14-an de decembro 1825.
La caro Nikolao I peze subpremis tiun ći ribelon.
La kyln ćefaj ideaj gridantoj de la ribelo—Rileev190, Pestel, Murayjóy, Kafiovskij kaj Bestujey — estis pendigitaj kaj multaj aliaj estis ekzilitaj Siberion.
Realigante nelimigitan aŭtokratecon, Nikolao I vo- lis samtempe aspekti klerama kaj fayorema. Li ordonis ke Puśkin estu prezentita al li. Al MifiajlÓTSkoe yenis kuriero kaj postulis ke Puśkin tuj yeturu al la caro.
Senprokraste li estis sldigita en la ćaron kaj nokte la 4-an de septembro 1826 jam estis sur la yojo al Moskyo, kie same rapidmaniere li estis yenigita en la carpalacon. La caro penis konduti kun Puśkin tre «favore»: li deklaris al la poeto, ke li «pardo- nas» lin, permesas al li loĝi kie ajn kaj liberigas de la cenzuro.
La poeto sincere ekkredis komence al la caro, sed tre baldaŭ evidentiĝis, ke ĉiuj ĉi promesoj estis nur trompo. La «pardonita» Puśkin estis submetita al la konstanta obseryado de la polico, por Siu yeturo li estis devigata peti specialan permeson kaj kiam 18 li yolis yeturi eksterlanden, oni tutę malpermesis
tion. «Liberigite de la cenzuro», Puśkin spertis tioman trioblan cenzuron (de la caro mcm, de la po*
lica departamento ka] de la cenzura administrejo), ke li poste kvazaŭ grandan fayoron petis la permeson—
presigi siajn yerkojn «simple» kun permeso de cen- zuristo! «Patrece zorgante» prl Puśkin, la caro ko- misiis lin al la ćefo de ĝendarmoj Benkendort kieł al la «persono speciale konfidata». Puśkin estis deyigata pri ćiuj aferoj iri al tiu Ci Benkendorf — por ricevi permeson pri foryeturo al Moskyo, por eldoni libron, por edziĝi k. t. p. Li estis deyigata aŭskulti aŭ legi la edifojn de Benkendorf ka] iufoje eć ofendajn malaprobojn.
En 1827 kaj 1828 Puśkin hayis multajn malagra- blaĵojn pro kelkaj siaj versaĵoj, kluj estis konsideritaj kieł politike danĝeraj. Al Puśkin minacis ekzilo al Siberio, sed li sukcesis kun granda malfacileco eyiti ĝin. Intertempe la populareco de Puśkin multe kres- kis, liaj publikaj legadoj de siaj yerkoj hayis grandan sukceson, en teatroj oni aranĝadis eĉ grandajn oya- ciojn al li. En tiu Ci periodo li yerkis kelkajn el siaj piej bonaj lirikaj yersajoj ( «Vintra yojo» , «Poeto» ,
«Floro» , «Bememoroj» , «Antiaro» k. a.), multajn strofojn de «Eŭg. Onegin» kaj la grandan poemon
«Poltavo» t
Dum unu el siaj tiutempaj yizitoj al Moskyo Puś
kin konatiĝis kun 16-jara belulino Natalio GonCa- rova. Tiu Ci konatiĝo decidis la pluan sorton de la poeto. Gonĉarova faris grandan impreson al Puśkin pro sia eksterordinara beleco; en majo 1829 li faris al ŝi edziĝoproponon, sed ricevis rifuzon. Tiu rifuzo tiom efikis al la poeto, ke li senpermese uzis oka- zon kaj foryeturis al Kaŭkazo, kie li estis en la armeo de PaskeyiC kaj kunę kun ties trupoj atingis la turkan urbon Erzerum (aŭ Arzrum). Dum tiu militiro Puś
kin ofte Ceestis interpafadon kaj batalajn kunpuśigojn, sclyoleme restante sub kugloflugoj.
Tiu yojago multe pliyigllgis la poeton, sed, reve- ninte en septembro de la sama jaro 1829 al Moskyo, li retrafis en la malnoyan atmosferon. En aprilo 1880
(9
li denove faris edziĝoproponon al Natalio Gonĉarova—
kaj tiuĉilojc ĝi estis akceptita. Komenciĝis la peza periodo de «fianĉestado» , kiu liveris al Puśkin mul
tajn, preclpe materiajn, klopodojn. Por aranĝi siajn financaferojn li veturis al la familia bieno Bóldino, en la gubernio de Nijnij-Nórgorod, por dividi ĝin kun aia fratino, forvendi iun parton kaj trovi tia- maniere la necesajn monrimedojn.
Xio okazis ĝuste en la tempo, kiam furiozis fiole- repidemio. Ciuloke estis aranĝitaj kvarantenoj, vctu- rado el unu gubernio al alia estis tre ĝenita, kaj do Puŝkin fariĝis kvazaŭ maliiberigita en Bóldino.
Solece li estis devigita travivi tie pli ol 3 monatojn.
En tiuj 6i cirkonstancoj kun neatendita yeryo la poeto dedićis sin al poezia yerkado. Dum la aŭtuno 1830 en Bóldino Puśkin kreis multajn rimarkindajn yerkojn: la dramojn «Avara kavaliro», «Mozart kaj Saljeri», «Ŝtona Gasto» , « Festeno dum la pesto », la oktavpoemon «Dometo eu Kolomna» , kvin rakon- tojn «Noyeloj de Belkin» , «Historion de la vilaĝo Gorófiino» kaj multajn malpli grarajn pecojn. En Bóldino estis ankaŭ preskaŭ tutę finita la romano
«Eŭgeno Onegin» .
Nur en decembro 1830 Puŝkin ricevis la eblon reyeni al Moskyo kaj en februaro 1831 li edziĝis.
Kyin tagojn post la edziĝo Puśkin estis jam en Moskva granda teatro kunę kun sia edzino ee maskobalo:
tlel komenciĝis la yiyo de Puśkin en la supera «mon- do» .
De post la unuaj tagoj la familia yiyo de Puśkin evidentiĝis esti tutę ne felića. La juna, eksterordinare bela edzino deziris brili en la supera societo, sod śi ne interesiĝis pri la spiritaj bezonoj de la edzo. La parencoj de 1’edzino ekyidis en Puśkin naturan fon- ton por enspezoj, konsiderante lin kieł fayoraton de la caro. La gepatroj kaj gefratoj de Puśkin mem postulis monhelpojn. Puśkin prunteprenadls grandajn monsumojn kaj liaj ŝuldoj ćiam kreskis.
Malgraŭ ĉio Puśkin ne interrompis siajn litera-
8 0
turajn laborojn. Li verkis malpli da lirikaj yersoj,sed ekokupis sin prefere pri pli ampleksaj intencoj.
En 1833 li kreis unu el siaj ple] gravaj Terko] — la norelon en versoj «Kupra Ra]danto». Tamen pli multe 11 ekatentis la prozon: li Terkis la norelon
«Dubrorskij» ka] ekinteresiĝis speciale pri historiaj terno]. Por tiu celo Ii rioeris oflcon kun la ra]to oku- piĝi en la ŝtatarfiivoj. Pro]ektinte komence rerki la historion de la caro Petro I 206, li okaże ekharis rićajn materialojn pri la ribelo de Pugafiov en la jaro] 1773—1776. Eervore li komencis labori super iii ka] en aŭtuno 1833 li entreprenis grandan vojaĝon por rigardi la arenon de la ribelagoj de Pugaćor.
Łi rlzitis la urbojn Kazan], Simbirsk, Orenburg, Ural-steparon. Rezulte de tiu rojaĝo Puśkin rerkis duroluman historlan esploron «Historio de la Puga- 8óva ribelo» kaj modelan proz-romanon «La Kapi- tanfilino» .
En la lastaj ]aroj de sia vivo Puśkin multe laboris kieł ]urnali8to. En 1836 li entreprenis eldonadon de propra literatura reruo «Sovremennik» (Samtem- pulo), sed i'i malsukcesis — kaj tiu ĉi fakto ankoraŭ pligrandigis la pezajn clrkonstancojn, kiuj unu post la alia inaldoISigis la riro n de la poeto.
Tamen la «lasta guto», kiu «superplenigis la kalikon» ka] renigis al la latała fino — estis en la riro de Puśkin la ofendita sento de l'edzo.
La edzino de Puŝkin ne havis reran amon al sia edzo ka] śia konduto en la «mondo» haTigis multajn motirojn por dirersaj klaCoj. Tiu] urbaj klaćo] ku- nigis la nomon de la edzino de Puśkin kun la nomo de G e o r g e D t n t i s , brilanta oficiro, adoptita tilo de nederlanda ambasadoro en Peterburgo baro- no H e e e k e r e n. Car Puśkin haTls multajn perso- najn malamikojn, kiu] parte malamis la poeton pro lia] gala] epigramoj, tluj malamlko] uzis la okazon por lireri al li kieł eble ple] multe da malagrablaĵo].
Puśkin komencis riceradi olendajn anonimajn lete- rojn, en kiu] ekzemple li estis nomata kieł « histo- riograto de la ordeno de kornoportantoj» k. t. p.
La ekscitita Puśkin elvokis Dantes al duelo. En no-
vembro 1836 la amikoj de Puŝkin sukcesis evitigi tiun ĉi duclon, scd malgraŭ edziĝo de Dantes kun fratino de la edzino de Puŝkin, farita por solvi la konflikton, la situacio rekomplikiĝis. La 27-an de januaro 1837 okazis la duclo de Puŝkin kun Dantiss.
en kiu Puŝkin estis mortige Tundita. En kruelaj suferoj la poeto vivis dum du tagnoktoj kaj la 29-an de januaro 1837, jje la 2 h. 45 m. posttagmeze, 11 mor- tis, eirkaŭita de siaj amikoj. Liaj lastaj vortoj estis direktitaj al la librobretoj; 11 diris: «Adiaŭ, ami
koj t»
(La biografio estas kompilita precipe Iaŭ la enkon- duka artikolo por la plena yerkaro de A. S. Puŝkin, redaktita de Yalerij Brjusoy).
2 o
EŬGENO ONEGIN
Pśtri de vanite H avait encore plus de cette espece d orgueil qui fait avouer avec la meme indifference les bonnes comme les mauvaises actions, suitę d’un sentlment de supćrioritć, peut-Stre Imagineire.
T i r e d’u n e l e t t r e p a r t i c u l i e r e . (Penetrita de vanteco, li h a\is aukoraŭ pli da tiu speco de fiero, kiu konfesigis kun la sama indiierento la bonajn kieł la malbonajn agojn, sekve de sento de supereco eble imagita.
T i r i t e e 1 p r i v a t a l e t c r o . )
AL PETKO ALEKSANDROVIĈ PLETNJOV
Sen la intenco mondon tenti, Kur kun la śat’ al amikec’, Dezirus mi al vl prezenti Donacon indan laŭ la dec’
Al via bela bonanimo Plenplena de la sankta re r ’ Kaj de la poezi-intimo, Supera simplo, nobla der’;
Do tamen kun favor’ sen linio Akceptu donon de la muz’,
€apitrojn gajajn, jen amarajn, Jen idealajn, jen vulgaraĵn, Senzorgan frukton de l ’amuż’, De la maldorm’ en nokta denso, De la inspira penlabor’,
Observojn de malvarma menso Kaj notojn de matĝoja kor’.
25
Capitro unua
Rapidas r i r i li kaj ĝuas kun rapid’.
P r . Y j a z e m s k i j * . I.
«Nu, mia ouklo agas sprite, Tuj kiam ckmalsanis li, Li min serrigis senevite, Elpensi li ne poyis pli;
Ekzemplo estas tre instrua, Sed, dio, kia trud’ enua Nun flegi lin en Siu hor’
Sen eblo paśon fari for!
Ho, kia fia hont-malico Mortanton agrabligi jen, Jen zorgi flate pri kusen’
Kaj pri medikament’ lali vico Kun pens’ sekreta sen afabl’:
Ho, kiam prenos yin diabl’!»
II.
Ci tiel pensis juna dando Dum yeturad’ en pośta car’, Laŭ Zeŭsa 8 yolo heredanto De sia tuta parencar’.
Amikoj karaj de Ruslano J!
Hero’ de tiu Si romano Senantaŭdire tie Si Nun prezentiĝu antaŭ yi:
Onegin, mia bonamiko, Naskiĝis Se la Ney-a 8 rand’, Samkle eble yi, legant’, Loĝante brilis kun efiko!
Min ankaŭ tie lulis sort’, Sed malutilas min la nord’ 6.
26
Bonoticante noblafare Per ĝiildoĵ Tiyis lia patr’
Ka] pro tri bało] ćiujare Łi bankrotiĝis super kadr’.
La sort’ Eŭgenon gardis ame:
Antaŭe vartis lin M a d a m e , M o n s i e u r 7 ŝin anstataŭis for.
Ła knabo estis beitrezor’.
M o n s i e u r l ’A b be, mizera Lin ne turmentis per scienc’, Instruis iel sen tendenc’,
Ne tedis per morala ranco, Rlproĉis iom por konyen’
Kaj akompanis dum promen’.
IV.
Kaj kiam la fraŭlaĝo brava Alvenis fine al Eŭgen’, Ła tempo de sopiro rava, M o n s i e u r pelita estis jen.
Onegin estas nun libera;
Kombita laŭ la modo Tera, Vestita dande 8 kun omam’, Ła mondon li ekyidis jam.
Łi poris france tre perfekte Babili laŭ diversa spec’, Mazurkon dancis kun lertec’
Kaj rirerencis belefekte:
Ła mondo ne bezonis pli Kaj troyis, ke tre ćarmas li.
V.
Ni ćiuj Icrnis poiome Pri io ajn kaj iel ajn.
Bo per eduko aksiome Ekbrili povas ni sen śajn’.
Onegin estis lad dekiaro
franco,
De pretendema juĝantaro Instruitulo, sed pedant’.
Talenton haris li en r a n t’
De babllad’ kun tono prava Pritrakti 6ion kaj sen ĝen’
Kun la kompetentul-mien’
Silentl dum diskuto grava Ka] sinjorinojn kun aklam’
Ridigl tuj per epigram ’.
VI.
La mod’ latinon jam fordonis, Sed, verdirante pri Eŭgen’, Latinon li iome konis Por nura eplgraf-kompren’, Por diri jen pri ĵuvenalo En Ieteriino meti «v a 1 e» 10 Kaj li memoris ankaŭ plu El Eneido 11 versojn dn.
Tro multe fosi Ii ne vervis En la kronologia polv’
De l’tera evolu-diSYOlv’:
Sed tre atente li konservis En sla kapo sen erar’
Provizon da anekdotar’.
VII.
Ne posedante eć apenaŭ Pasion de la versa kie’, LI ne kapablis malgraŭ peno Dlstingi jambon de fiore’
Li estis ekonomiisto, Insultls Ciel kun insisto
Li pri Homer’ 13 kaj Teokrlt’
Sed legia li Adamon Smith 13 Kaj povis juĝi laŭ deduktoĵ Pri plirlfiigo de la §tat’, Kaj kial restas la bonstat’
Sen or’, se estas krudproduktoj
Ła patro ne komprenis lin:
Kaŭciis terojn li sen lin ’.
V III.
Pri pluaj de Eŭgeno konoj Bakonti mankas temp’ al mi;
Sed klon konis li ple] bonę, En kio cstis li gen i’, Kaj kio el junaĝo kara Por li restadis senkompara Sufero, ĝuo kaj labor’
Dum tuta tago en angor’, fi i estis la scienco ami, Pri kiu N a s o 16 en poem’
Laŭdkantis kaj pro kio mem Einlgi deyis piej senfame Brilintan sian vivon li En stepoj for de Ita ii’ 17.
IX.
[Ce ni turmentoj koraj fruas — Ci tiu earma trom pa Tan’, Nin ne natur’ pri am’ instruas,
Sed S t a e 1 18 aŭ plu C h a t e a u b r i a n d ' Ła T lyon scii ni ayidas,
Ni en romanoj ĝin ekvidas;
Ekscias ni kun superflu’, Sed kun neniu fakta ĝu’.
Antaŭirante la naturon, Ni malutilas al fellfi’, Kaj tro malfrue sen sufifi’
Ła jun’ postsekyas amplezuron.
Onegin proyis tion mem
Kun granda sperto gis ekstrem’.] 20 X.
Łi frue poyis bipokriti, Ĵ a lu z i, logi per esper’,
Malkonvinkigi, kredagiti, Łamenti kvazaŭ en sincer’, Fi era ŝajni, atentema, Jen kun indiferent’ ekstrema!
Jen kiom dolĉa plensilent’, Jen kiom flama elokyent’, En korleteroj stil’ facila!
Spirante je unika am’, Li sin forgesi poyus jam!
Rigardo lia estis brila, Aroga, sed en iu foj’
Prudeme larma en malĝoj’!
XI.
Li poris sin śajnigi nora, Mirigi onin per serca d’, Timigi per sufer’ bontrova, Amuzi per agrabla fiat’, Minii ton kapti de korsento Kaj venki per pasia tento La antaŭjuĝojn de l ’y irg a f, Senyol-kareson al vizaĝ’
Atendi, peti doICan ĝuon, Aŭskulti batojn de la kor’,
§in persekuti, hor’ post hor’, Kaj jen atingi rendeyuon Kaj poste en izol’ će si Instrui śin pri la pasi’!
XII.
Li frue lerte jam petolis Kun spertniinoj de 1’ammor’, Eaj kiam li ekstermi yolls Riyalojn iujn siajn for, Ho, kiom pikę li intrigis!
Ho, kiajn retojn Ii pretigis!
Sed yi, edzaro kun solid’, Kun li amikis en konfid’:
Karesis lin jen edzo ruza,
3 0
Disĉiplo bona de F a u b l a s 21, Jen maljunulo en okaz’
AŬ jen kornoportant’ amuza, Kontenta ćiam pri l ’edzin’, ŝatanta manĝon kaj mem sin.
X III.
Tre lerte povis li altiri Rigardon pian de vidyin’
Kaj ruĝiĝante (ekkonspiri) Kun ŝi laŭ trata celkombin’, (Per śajna senspertec’) allogi Per falsa fidelec’ kun art’
Kaj per senkulpa juna ard’.
Łi sciis pri platona amo Diskuti por prepar’ de min’
(Pupludi kun malsaĝulin’) Kaj per subita epigramo Ek8plodbon8terni kaj en tin ’ ...] 22
XIV.
[Ci tiel dorlotito lerta, Gardanto de grenejo, k at’
Stelrampas jen al mus’ malsperta, Jen sternas kuse sin en piat’, Jen ekripozas, sin ne trudas, Jen yolyas sin, jen yoston ludas, Akrigas ungojn kun yenen’
Kaj tuj la muson kaptas jen.
Ci tiel same lup’ malsata Eliras lam el arbar’
Kaj yagas ĉirkaŭ la śafar’
Kun hundoj sen atent’ paśtata.
Dorm’ regas. Tiam la bandit’
Śatidon kaptas en subit’.] 23
XV.
Okazie oftc, en mateno Leterojn legis li en lit’.
Cu la inyitoj? Jes, almcnaŭ Al tri yespcroj la inyit’.
Jen bało, jen infana festo.
Do kle preferindas e s t o ?
Unne kleń? Lad la yok’
Sukcesu li en Siu lok’.
Sed nun en yesto de mateno, En larĝa Boiiyar-ćapel’ 24 Onegin sen konkreta cel’
Bulvardon yenas por promeno — Gis fine yokos lin B r 6 g u e t 25 Por la tagmanĝo jam en pręt’.
XVI.
Mallumas jam; glityeturilon Eksidas li. «Veturu, hej!»
Arĝentas frostoneĝan brilon Kolumo el kastora fel’.
Li yenas al T a l o n 26: kaj yere Atendas tle lin K a v e r i n 27.
Tuj korko flugas al plalon’, Vin’ ŝprucas kun ŝaŭmanta son’,
Jen antaŭ ii r o a s t-b e e f 28 freSsanga Kaj truto] laŭ piej bona kart’
De 1’luksa tranca kuirart’, Strasburga kuko piej bonranga, Fromaĝ’ Limburga en amas’
Kaj orkolora ananas’, XVII.
Ankoraŭ la soifo petas Surverŝi grason de kotlet’
Per vino, sed sonore jetas B r i g u e t 2? anoncon pri balet’.
3 2
De la teatro leĝdonantoLI 1IEJME EN VEKKEMA PRĘT’
EKPEENIS PLUMON KUN OSCED...
(C. 1 —XL11I)
Eaj malkonstanta adoranto De 1’bela aktorina kast’, De 1’kulllar’ honora gast’, Onegin llugis la teatron, En klu laŭ libera ia t’
Aplaŭdas ĉiu e n t r e e h a t " , Prilajfas Fedron, Klcopatron, Moinon 30 vokas nur knn cm' Ee oni aŭdu pli lin mem.
XVIII.
Ho, sorća lando! Eun efiko De 1’yip* satira regis ĝin
F o n v i z I n 31, de 1’liber’ arniko, Ea] la Imltemul’ K n j a j n i n 32;
Ci tle O z e r o t33 revidis Fopolaplaŭdon ka] dividis
Ĝln kun S e m j ó n o v a 84, kun ii;
K a t e n i n 36 plantis tle ci Gcnion altan de C o r n e i l l e 11;
Eomediaron S a f i o T S k ó ] 37 Prezentis en ne unu loj’,
Ea] D i d e I o t38 gloriĝis bele:
Cl tle ankaŭ sen domaĝ’
Traflugit mia ]una a ĝ \ XIX.
Diinoj miaj! Nun vi kie?
Aŭskultu t! al mia plend’:
Cu samas yi, aŭ la aliaj Vin anstataŭis sen prctend’?
Cu mi reaŭdos yian Boroń?
Cu ntan rusan Terpsifioron 39 Revldos ml en Iluga nrd’?
AŬ ne retroyos la rigard’
Kona to jn sur la scen' enua!
E aj senreviĝe per lornet' Cu mi al fremda godet' Rtgardos sen resento fua,
Oscedosmi en ŝajna blind.
Kaj rememoros pri pasint 1
X X .
Pleniĝi la teatr’ komencas;
Parter’, logio] brilas jen;
Kaj paradiz’ raalpaciencas, Sed jam levlĝas la kur ten’.
En brilo, preskań diafana, Łań sorĉa arćo akompana, Clrkańumlte de nimfar’
Istómina 40 nnn sen kompar’
Kun eta al la pianko tuśo Turniĝas, sed en salta flug’
§1 jen 8imile je lanug’
EkŚYebas de Eola 41 buśo.
§1 Yolyas kaj disvolvas sin Kaj batas per pled’ en k lin ’.
XXI.
Aplańdas eiuj. Cimomente Onegin venas tra l ’parter’, Per bilornet’ inditerente Rigardas li al barier’
De nekonataj sinjorinoj;
Observis Sion li kun klinoj Al konatar’ en ćiu flank’;
Kaj malkontente tre pri mank’
En Sio, li kun granda distro Rigardon Jetis al la scen’, Returnis sin, oscedis jen Kaj diris: «Decas reregistro;
Min tolerigas la balet’,
ES D i d e l o t jam estas ted’!» 42 XXII.
Ankorań drakoj figrimacaj
3 4
Sur sceno saltas kun brusibl’;Ankoraŭ la lakeoj lacaj Sur peltoj dormas en vestlbl’;
Ankoraŭ daŭras nazpurigo, Tusad’, aplaŭdoj, bis-instigo;
Ankoraŭ brilas la lantern’
En la okstero kaj in tern ’;
Ankoraŭ la Sevaloj batas
Per h u t’ en trem ’ pro frosta v en t’, Kaj Sirkaŭ fajro en atend ’ La kuĉorar’ 43 interdebatas;
Sed for Onegin iris jam Al hejmo por la novornam'.
XXIII.
Cu estas ĝuste prezentebla Izola kabinet-angul’,
En kiu Inter Iukso mebla Sin vestas nia modemul’?
Ja ĉio, kion vantacele Londono vendas bagatele Kaj portas trans la Balta m ar’
Al ni por sebo kaj lignar’, Kaj Sio, kion en Parizo Malsata gusto kun u til’
Inrentas por amuza sti 1 ’, Por lukso kaj por modkaprico, Ci Sio estis Se 1’a lk o T ’ Be l ’dekokjara filozof’.
XXIV.
Sukcen’ sur pip’ Konstantinopla, Sur tablo — bronzo, porcelan’, Kaj ia.plezur’ de l ’sento nobla — . Parfum’ en vitra diafan’;
Kombiloj, segiletoj Stałaj, Tondiloj kurbaj kaj normalaj, Kaj tridek spccoj de brosar’
Por ungo, dento kaj por h a r’.
R o u s s e a u 44 (ni diru prcterpase) 35
Ne eldivenis, kial G r i m m 49 Dum lia veno sen estim’
Purlgis ungojn siajn łase 4e:
La defcndanto de 1’liber’
Ne justis do pri la afer’.
XXV.
Ja oni po ras saĝa esti Kaj zorgi pri la unga pur’:
Cu la epokon Tanprotestil La mor’ devigas laŭ natur’.
C a d a j e t 47—bis, Eŭgeno mia Pro timo je mallaŭdo ia, Pri Testoj estis Terpedant’
Eaj kion nun ni nomas — dand’.
Tri korojn sidis li almenaŭ Ce spegular’ atente piej, Eaj Iris li el la Testej’
Simile je Venus’ 48 serena, Vestinta sin en Tira Test’
Eaj direktanta sin al fest’.
XXVI.
SciTOlon Tian okupinte Per lastamoda tualet’, Priskribi dece ĝin kaj inde Al t! mi poTus tuj en pręt’;
Euraĝa estus tio ccrte, Eaj mi priskribi poT&s lerte,
Sed p a n t a l o n o , f r a k ’, j a k e t ’ En rusa mankas dialekt’;
Eaj Tidas mi kaj pardonpetas, Ee eć sen tiu 61 babil’
Malrifia mia lingTa stil’
Per fremdaj Tortoj abundetas, E6 kTankam helpis min en kon’
3 6
Ii’Akademia leksikon’ 49.XXVII.
Nun taskon hayas ni alian:
Hi do rapidu al la bal’, Al kiu jam kaleśon sian
Onegin turnis Iaŭ egal’.
Jen, dum domar’ sen lum ’ trankyilas, En longa yic’ tra dorma stra t’
Łanternoj de kaleśoj brilas Kaj per agrabla briletad’
Sur neĝo hele disradias;
En lampiona ilnm in’
Tre luksa domo montras sin;
En la lenestroj ombroj strias, Froliloj glitas en m aiklar’
De l’sinjorinoj kaj dandar’.
X XVIII.
Heroo nia eS ne haltis Kaj kieł sago tra la pord’
Marmorajn śtupojn li transsaltis, Glatigis harojn por bonord’, Eniris. Halo estas plena;
Muziko lacas jam apenań;
Mazurkon oni dancas nun;
Cirkaŭe—bru’, maloportun’;
Sonoras spron’ kayalirgarda Kaj piedeto de fraŭlin’
Facile flugas, sekyas ĝ i n
Kun flamo tentaspir’ rigarda Kaj dum blekad’ de yiolon’
De modedzin’ jaluzadmon’.
XXIX.
En tagoj de l’dezir’ kaj ĝojo Pro bal’ mi estis en eksces’;
Car mankas pli konyena yojo Por korespondo kaj kont es’.
JIo yi, geedzoi respektlndajj w l
For ke Ti ne fariĝu blindaj, Jen miaj servoj ksj av ert’:
Utilos iii ja en cert’.
Vi ankaŭ, pa tri net oj graraj, Filinojn gardu de 1’danĝer’:
Lometon tenu kun serer’!
Se ne*i. do d i’ Tin tiam sarni Mi tial skribas tion Ci, Car longe jam ne pekas mi.
XXX.
Ye, por amuzoj dum la bało Mi perdis multe da TiTjun’!
Sed se ne falns la moralo, La balojn amus mi ĝis nun.
Mi amas la frenezan junon, Ła brilon. gajon, deuson, kimon, Ordamojn de 1’sinjorinar’, lliajn piedetojn, Car
Tra 1 'land ’ Ti dube trorus Car majn De 1’inpiedoj parojn tri.
Ha, longe ne lorgesis mi Hu piedetojn!.. Jam m alrarm a, Mi ilin memoradas plu Kun kordoloro kaj enu’.
XXXI.
Do Cu forgesos mi nenie Vin eC en piej dezerta land’?
Ha, pied eto j! Kun Ti kie?
Kun kie paśas via pland’?
Luldorlotitaj oriente, Sur norda neĝo cridente Ke lasis postesignojn Ti:
Yi saiis tuśi kun graei’
Al mol’ tapiia rian iron.
Cn antańlonge per Ti 'nur Mi forgesadis kun plezur’
3 8
L ’ekzilon 55 kaj al glor’ aspiron?La junfcliĉo flugis tor — Nur restas sigjno en la kor’!
XXXII.
B u sf de Diano 61, vang’ de Floro61 Belegas, kara am ikar’!
Sed la pled’ de Terpsifioro89 Min pil allogas sen kompar 0 i , promesante al rigardo Donacon de ple] alta ardo, Instigas per bondića bel’
Al piej dczlregata cel’.
Mi amas, am ikin’ Elvina 6 3 ,
Gin sub la longa tablotuk’.
Printempe sur herbej’ en flug’, Ce la kamen’ en v in tr’ sen li na, Sur gpeguleca halparget’, Ce maro sur )fl roka bed ’.
XXXIII.
Mi yidis maron maltrankYilan:
Ho, mi enviis al ondar’
Kuridta brue por humile Ce Sia fali piedpar’!
Mi kun la ondoĵ volis same Piedojn tiujn kisi ame!
Ne, mi neniam yolis plu Kun same turmentarda ĝu’
Kisadi iipojn de Armidoj 64 En mia ju n ’ kun bola sang’, Au rozojn de flamanta yang’, Au brustojn kun yolupt-ayidoj;
Ne, same min neniam jam Torturis de l ’pasioj flani’!
XXXIV.
Aiia tempo jen reyenas:
En miaj reyoj iam ajn 39
Selpledlngon mt retcnas Kun la pled’ en fiarma Sajn';
Imago ree min agitas, Denove iia tuŝ’ ekscitas Ła sangon en yelkinta kor', Oenove amo kaj angor’...
Sed Ia fiernlinojn brlle Sufiĉas laiidi jam per lir’:
Por la pasio kaj inspir’
Ja tute ne valoras ili;
Rlgard’ ilia, dir’ kaĵ la r’
Samtrompas kiel pledpar’.
XXXV.
Nun do Onegin! Duondorma A1 lit’ returas li de 1’bal’:
Jam Peterburgo diversforma Vekiĝas kun tambnrsignal’.
Jen iras jam la kolportisto, A1 bors’ rapidas la droŝkisto, Virin’ kun kruĉ'—el Ofita-rand’
Kraketas neĝo sub la pland’.
Veklĝas matenbrn’ agrabla, Senŝirmas jam fenestra lum’, El tub’ kolone flugas fum", Kaj la panlst’, german’ afabla, Knn blanka kuf’, por daŭra las’
Malfermis sian W a s i s t d a XXXVI.
Sed, lacigite de l’balbruo, Anstataŭ nokto en tag-uz’, Ripozas en la dormoĝuo L’infan’ de 1’ lukso kaj amuz’.
Tuj, ĵus T ekiĝas 11 apenaŭ, VIv’ lia pretas ĝis mateno Knn nnntona oportnn’
Kaj sama morgaŭ klel nun.
Sed Cu Eŭgen’ tel{Sa estls
En junflorado kaj li ber’.
En mez’ de yenkoj ka] pros por’, Dum diutage li ĝufestis?
Cu in te r festoj li en v an ’ Sen zorgo estis kaj en san’?
XXXVII.
Ne: frue liaj sentoj cedis:
Jam lin ne logis mondobru’;
La belulinoj ankaŭ tedis Okapi liajn pensojn plu;
Perlidoj amaj lin lacigis;
Jam amikeco lin ne ligis, Car ja ne 6iam poyls li Surverŝi per ćampano pli
B e e l - s t e a k s’on 67 kaj Strasburgan bulon Kaj śuti spriton en hnmor’,
Dum lin turmentis kapdolor’:
Kaj kyankam estis Ii brayulo, Sed plumbo, sabro en linfin’
Jam plu ne interesis lin.
XXXVIII.
Malsano, kies kaŭz’ apenaŭ Trovita estas tie ĉi,
Simila al la angla s p 1 e n o AŬ rusa la h i p o f i o n d r i ’
Lin ekposedis jam sufiće;
Sin memmortigi Ii, feliće, Ne yolis proyi kun naiy’, Sed malyarmiĝis li por yiy’.
Li, kieł C h i l d - H a r o l d , !, izola Pasadis iam tra salon’;
Nek mondfiikanoj, nek boston’ *9, Nek logrigard’, ekspir’ friyola, Nenio logis lin al flam’, Nenion li atentis jam.
XXXIX, XL, XLI.
«t t*
XLII.
De 1'granda niond’ kapricullnoj!
Umie li forlasis vin.
Kaj Tero. laŭ la nundilinoj Bon tono tedas pro lu tin ’.
Kaj eS sc sinjorin' okaże
Pri S a y 61 kaj pri B e n t h a m 62 Diskutas, tamen sen u t i r
Absurdas tiu di babil’.
Kaj lii estas tiom dastaj Kun multa saĝo kaj m ajest', Pieniaj dece en modest’, Tre singardemaj kaj elastaj
Kaj tiom altaj por la T i r ’.
Ke moderiĝas tuj aspir’ 63, XŁIII.
Kaj ankaŭ Tin, junbelulinoj, Yin, kiujn en malfrua hor’
Sur Peter burgaĵ ŝtonpavimoj Bapidaj drośkoj portas tor, Vin ankaŭ lasis for Eŭgfeno.
Nun apostat’ de l ’ĝufesteno, Łi hejme en Terkema p r ę t’
Ekprenis p lumon kun osced ’:
Sed tiu di labor’ penlga Kaŭzigis lin; el lia pen’
Kenio rezultiĝis jen, Kaj li ne trafis al intriga Bond’, kiun ne prijuĝas mi, Car mia estas ĝi medi' 61.
XLIV.
Kaj ree, en nenioufaro,
Kun m alpienec’ en kor’ kaj mens’, Eksidis li por akąparo
De la skrlbita tre md a pens’;
4 2
Li snrbretigis librojn multe,emtaze
Legadis li, sed senrezulte:
Jen tro enue, jen sen sene', Jen tu tę mankas konscienc’;
Kaj 6iu havas lun baron;
Malnovo veikis jen sen pov’, Jen n o v ’ deliras je malnoY’.
Samklel lam virinaron, Li librojn poivajn iasis jen Kaj ŝirmis breton per kurten’.
XLV.
La ŝarĝon de la mondkondićoj Puśinte tor, en la c ’ pro v a n t’
Mi amikigis lin feliSe, Car al mi plaćis en konstant’
T rajtar’ de lia karaktero.
Revem’, originala klero Kaj akra, tre inni r ar ma mens Nin ne dividis diferenc’, Ni sclla de 1’pasioj ludon:
Nin ambaŭ premis vivangor’;
Cindriĝis nfa brul’ de kor’;
Atendis ni koleran krudon l)e rhornoj kaj de la Fortun’
En la m aten’ de nia ju n ’.
XLVI.
Ci kiu vivis kaj meditis, MaKatas bomojn en im ag’;
Ci kiu s.entis, ne e ritis Fantom on de 1’pasinta ta g ’:
Lin jam ne kaptas iluzioj, Serpento de memorrizioj Turm entas lin kaj ankaŭ pent Ci ćio otte kun ak c en t’
Carm igis nian babiladon.
Per sia lang’ Onegin min Konsternis iom; sed en fin ’ Mi kutimlĝis iun gradou
Al lia pika manier’
De gaiaĵ ŝercoj kaĵ koler’.
XLvn.
Tre ofte en somersezono, Dura nokte lam ie saper Ner’ 9 Ciel’ serena en heliono 66 E aj lunvizaĝ’ en re lie f En akvo glata ne fluidis.
Bomanojn niajn ni reridis, Objektojn de l ’an taŭa am' K aj, resentem aj laŭ la sam ’, Spiradon de la nokta klaro Ni ĝnis ambaŭ en sincer’!
Samkiel kvazaŭ el karcer’
Liberigit’ en verdarbaro, Per revo ni kun intensiv’
B eflugis a l la |u n a tIy’.
XLVIII.
Kon koro, plena de ćagreno, Sin apoginte je granit’, Staranta estis jen Eńgeno Laŭ la priskribo 67 en medit’.
Silentis Sio; en malklaro Sin intervokis gardistaro;
Eaj iam drośko sonis plu
Sur strat’ M i l j ó n n a j a 08 kun bru Boato plaŭ dis per remilo
Sur la riyer’ de borda lim’:
Eaj sordis nln el malproksim’
Eornlud’ kaj kanto en trankvilo.
Sed nokte sordas pli kun rav’
Min de T o r q u a t o versoktaT’ 69i XLIX.
Ho, ondoj de Adria maro!
4 4
Hq? B r e n t a 70| ne, mi yjdos yjp.Kaĵ plenan de 1’inspir’, en klare Voĉ’ Tia aŭdatingos min:
Ĝi sanktas por A p o 1-neparo 18;
Por mi ĝin faris korę kara Fiera lir’ de Albion’ ’2.
Sli ĝuos sur la ora ton’
De la itala nokt’, libera, Kun juna yenecianin’ 73, Jen mnta, jen distranta min Dum naĝo en gondol’ mistera;
Eun Ŝi akiros mia buŝ’
P e t r a r c a-lingvon 71 en amtuŝ’.
L.
Cu venos do libero mia?
Jam tempo estas!—ĉe la mar’
Vagadas mi 75, melankolia, Salutag velojn de ŝipar’.
Sub la ventega blov’ kolera Do kłam kuros mi libera, Luktante kontraŭ ondamas’?
Jam estas tempo por torlas’
Be 1’elemento malfavora, Por en la sud’, en oportun’, Sub de Afriko mia 70 sun’, Sopiri pri Rusland’ angora, En kiu pro sufer’ kaj am’
Mi mian koron perdis jam.
LI.
Onegin ankaŭ celis iorte A1 frcmdaj landoj kiel mi;
Sed baidaŭ estis de la sorto Por longe disigitaj ni.
Ci tiam lia patro mortis.
Tuj al Onegin sin raportis Avida kreditora band’.
Biverse en la samdemand’
Eondntas oni: sen lnklino
