Co jest cięższe, a co lżejsze? /Uwaga! Ogień!

środa/czwartek (17 i 18 luty 2021)

Co jest cięższe, a co lżejsze? /Uwaga! Ogień!

Zagadka:

Daje ludziom ciepło, daje nam światło, Choć jest potrzebny, bywa też groźny.

Pamiętaj o tym i bądź ostrożny.

Co schowane jest w worku?

Rodzic gromadzi w worku przedmioty: kamień, klucz, piórko, korek, monetę, styropian, klocek i kartkę. Dzieci wkładają do worka ręce i określają, jakiego przedmiotu dotykają. Następnie odkładają wyciągnięte rzeczy na stolik. Rodzic przeprowadza z dzieckiem rozmowę na temat tego, które z tych przedmiotów są ciężkie, a które nie i jak można to sprawdzić. Dziecko dmucha na przedmioty leżące na stoliku. Obserwuje, jak jedne z nich spadają na podłogę, a inne nie. Wyciąga wniosek, że jedne spadły, bo są lekkie, a inne zostały, bo są ciężkie.

Pomoce: worek, kamień, klucz, piórko, korek, moneta, styropian, klocek i kartka.

Lekki jak piórko

Dziecko otrzymuje piórko. Słucha muzyki, podrzuca piórko i dmucha na nie tak, aby nie upadło na podłogę. Na przerwę w muzyce dziecko staje nieruchomo i trzyma w ręku piórko.

Co tonie, a co pływa?

Rodzic przygotowuje miskę z wodą i prosi dziecko, by sprawdziło, które z przedmiotów z wcześniejszej zabawy, pływają, a które toną. Dziecko sprawdza, a następnie opisuje to, co

zobaczyło.

Karta pracy:

Słowa, które kojarzą się z ogniem

Rodzic na środku kartonu zapisuje wyraz ogień. Dziecko podają słowa, które kojarzą mu się z zapisanym wyrazem, a rodzic je zapisuje (np. iskry, dym, płomień, światło, ciepło, ognisko,

pochodnia, spalanie, pożar, straż pożarna itp.)

„Pali się!” – słuchanie fragmentu wiersza Jana Brzechwy.

Pali się! Jan Brzechwa (fragment)

https://www.youtube.com/watch?v=99opcz6j7L4

Rozmowa na temat treści wiersza i pracy strażaków: Co wydarzyło się w wierszu? Co robili strażacy? Jak wyglądała ich praca? Czy praca strażaka jest ważna i dlaczego? Jakie inne rzeczy, oprócz gaszenia pożarów, robią strażacy?

Praca plastyczna:

Wykonanie ilustracji do fragment wiersza lub na temat pracy strażaka.

Piątek (19 luty 2021) Żywioly wokół nas.

Jak powstał ogień?

https://www.youtube.com/watch?v=SOlYmDxJLRA&feature=youtu.be

Po obejrzeniu bajki rodzic zadaje pytania: Skąd się bierze ogień? Skąd ludzie mieli ogień, zanim wymyślili zapałki? Następnie rodzic systematyzuje wiedzę dziecka, opowiadając o ogniu powstałym w wyniku uderzenia pioruna, uderzania krzemienia o krzemień, pocierania główki zapałki o draskę.

Co jest potrzebne, aby świeczka się paliła?

Rodzic stawia zapaloną świeczkę typu na podstawce, na której znajduje się woda zabarwiona sokiem. Następnie przykrywa świeczkę szklanką. W trakcie eksperymentu świeczka gaśnie, a woda częściowo zostaje wessana ze spodka do szklanki. Rodzic zadaje dziecku pytania:

Co się stało ze świeczką? Co się stało z wodą? Spróbuj podnieść szklankę? Co się dzieje?

Rodzic tłumaczy, że płomień świecy pali się dzięki tlenowi. Gdy tlenu pod szklanką zabraknie, płomień zgaśnie. Powietrze, które zostanie w szklance, oziębi się i skurczy. Dzięki temu powstanie miejsce dla wody, która zostanie wessana do szklanki.

Ognisko

Rodzic przygotowuje dla dziecka żółtą i pomarańczową farbę, białą kartkę, patyczki od lodów, brązowe pastele, klej. Dziecko maluje swoje dłonie żółtą i pomarańczową farbą, odbija je na kartce. Następnie, po umyciu rąk, z patyczków układa pod odbiciem swoich dłoni ognisko. Przykleja patyczki i maluje je brązową kredką pastelową.

Poniedziałek (22 luty 2021) Jedziemy na wycieczkę.

Gimnastyka przedszkolaka:

Ćwiczenia różnych partii ciała:

– mały rozkrok, skłony z przysiadami i sięganiem rękami do podłogi;

– wymachy rąk w prawo i w lewo;

– wysokie wspięcie na palcach z wyrzuceniem ramion w górę, – podskoki obunóż z wyrzutem ramion w górę.

Wielka wyprawa Ali i Aleksandra

W pewien zimowy dzień pani opowiadała o podróżnikach. O tym, że poznają różne dzikie kraje i obyczaje, które w tych krajach panują. Na przykład jeden podróżnik został poczęstowany pieczonym świerszczem i musiał go zjeść, żeby nie obrazić gospodarzy. Bo trzeba szanować obyczaje kraju, do którego się pojechało. – No i proszę – odezwał się Mały Bobek. – A tyle było krzyku, jak chciałem zjeść jedną małą dżdżownicę! Mama tak się zdenerwowała, że trzeba było ją wachlować gazetą. A skąd wiadomo, że ja nie mam takich obyczajów? I dlaczego wtedy nikt ich nie szanował? Pani tylko westchnęła i opowiadała dalej, jak ten podróżnik musiał zrobić sobie łódkę z wydrążonego pnia. Bo kiedy się podróżuje, trzeba mieć otwarty umysł, żeby móc sobie poradzić w każdej sytuacji. Taki podróżnik musi umieć zrobić coś z niczego i niczemu się nie dziwić. Wszystko to było tak ciekawe, że kiedy Aleksander Wielki wrócił z babcią do domu, postanowił natychmiast wybrać się w daleką podróż. Aleksander był grzecznym chłopcem, więc zamierzał spytać rodziców o pozwolenie, ale akurat ich nie było, a babcia się zdrzemnęła. Dlatego Aleksander zostawił kartkę z informacją, że jedzie na daleką wyprawę, z której wróci przed kolacją. Ten podróżnik, o którym opowiadała pani, odkrył nieznaną wyspę i Aleksander też tak chciał. A bał się, że takich nieznanych wysp zostało już bardzo mało i ktoś mógł mu sprzątnąć ostatnią sprzed nosa! – Dokąd idziesz? – spytała Ala, kiedy wkładał buty. – Wyskoczę tylko odkryć jedną wyspę i zaraz wracam – zameldował Aleksander. – Przecież wiesz, że nie wolno nam wychodzić bez dorosłego! – powiedziała Ala. Ala na ogół była fajną siostrą, ale jak tylko Aleksander chciał się pobawić w coś ciekawego, zaraz mówiła, że nie wolno, i zabawa się kończyła. – Wiesz, Ala, szkoda, że nie wszyscy z nas mają otwarty umysł jak ten podróżnik

od własnej wyspy. Jak mam zostać wielkim odkrywcą, skoro nawet nie mogę wyjść z domu?

– spytał Aleksander z wyrzutem. Jednak jeśli myślał, że Ala zmieni zdanie, to się mylił.

Nawet zagroziła, że jeżeli Aleksander nie przestanie, to ona zbudzi babcię. – Dobra, zostanę – powiedział ponuro Aleksander, bo z babcią nie było żartów, zwłaszcza kiedy się ją zbudziło z drzemki. Ponieważ był wielkim człowiekiem, choć na razie jeszcze niedużym, postanowił zrobić sobie własną wyspę. Na środku pokoju rozwiesił na krzesłach koc, otoczył się poduszkami i ogłosił się królem wyspy. – A ja mogę być królową? – spytała Ala. – Pod warunkiem że oddasz mi swój budyń – odparł Aleksander. – Ale dlaczego? – Dlatego, że na tej wyspie panują takie obyczaje. I każdy podróżnik musi je szanować – oznajmił Aleksander. Ale jeśli myślał, że popisał się bardzo otwartym umysłem, to znowu się pomylił, bo Ala zrobiła sobie własną wyspę w kuchni koło lodówki i oznajmiła, że każdy, kto chce wkroczyć na jej teren, musi jej dać jeden budyń. – Dobrze, że jednak nie wybrałem się na tę wyprawę – powiedział Aleksander następnego dnia w przedszkolu. – Okazuje się, że mój umysł nie jest jeszcze wystarczająco otwarty, żeby odkryć jakąś wyspę. Ale połowę pracy mam już zrobioną. Teraz, po tym, jak Ala zrobiła sobie wyspę koło lodówki, już naprawdę niczemu się nie dziwię…

Rozmowa na temat treści opowiadania.

Rodzic zadaje dziecku pytania: O czym opowiadała Pani w przedszkolu? Co powinien mieć każdy dobry podróżnik? Na jaki pomysł wpadł Aleksander? Kto przeszkodził Aleksandrowi w odkrywaniu nowych wysp? Co powiedział następnego dnia Aleksander w przedszkolu? Co to znaczy mieć otwarty umysł?

Znajdź inne rozwiązanie

Rodzic przypomina, że podróżnik, o którym opowiadała pani w przedszkolu, musiał przepłynąć rzekę, a nie miał łodzi. Wówczas jego umysł zaczął pracować, był otwarty i wymyślił dla siebie łódkę z wydrążonego pnia. Rodzic proponuje zabawę : jesteśmy na wyspie i chcemy rozpalić ognisko, zbudować dom, podać wytworną kolacje, a tam nie ma sklepów.

Jedziemy na wycieczkę

Rodzic. opowiada historyjkę, zaś dziecko naśladuje ruchem czynności wskazane w opowiadaniu: Wyciągamy z szafy wielki plecak, pakujemy ubrania, przybory

toaletowe, aparaty, mapy, lornetki. Wkładamy plecak na plecy i maszerujemy na dworzec kolejowy. Robimy pociąg i jedziemy, naśladując jego odgłosy. Następnie wielki plecak wkładamy do samolotu i lecimy daleko na kraj świata (rozłożone ręce naśladują skrzydła samolotów). Lądujemy. Zdobywamy góry – wchodzimy na szczyt. Dalej opowiadanie może kończyć dziecko.

Karta pracy:

nauczycielki: Monika Pigan i Agnieszka Grasza