Bill Viola
Bill Viola (ur. 25 stycznia 1951 w Queens, Nowy Jork) – amerykański artysta specjalizujący się w sztuce wideo i instalacjach wizualno-dźwiękowych.
Życiorys
W 1973 otrzymał BFA (Bachelor of Fine Arts) na Syracuse University, gdzie studiował sztuki wizualne. Od 1970 roku przez 18 miesięcy przebywał we Florencji, gdzie był dyrektorem
technicznym produkcji dla Art/Tapes/22 w jednym z pierwszych studiów sztuki wideo w Europie.
Po pobycie we Włoszech podróżował po różnych miejscach nagrywając swoje wideo.
W 1976 roku został zaproszony do Nowego Jorku gdzie stworzył serię prac, w 1977 roku wyruszył do Melbourne, Australia gdzie został zaproszony przez reżyserkę sztuki Kire Petrov.
Ożenił się z nią i rozpoczęli wspólne podróżowanie i współpracę. W 1979 roku wyjechali do Tunezji, rok później do Japonii, gdzie spędzili półtora roku. Bill Viola stał się artystą w Sony Corporation. 1981 roku małżeństwo powróciło do USA i osiedlili się w Kalifornii. W 1983 roku został instruktorem w Advanced Video, California Institute of the Arts w Walencji.
w 1995 roku reprezentował USA na 46 Biennale w Wenecji (Buried Secrets). 1997 roku powstała wystawa przedstawiająca 25 letni dorobek prac artysty (Withney Museum of American Art. W 2000 roku wybrany został do Amerykańskiej Akademii Sztuki i Nauki. Od 2002 roku tworzył na zlecenie Deutsche Guggenheim w Berlinie i Muzeum Guggenheima w Nowym Jorku.
W 2004 roku rozpoczął pracę nad nową operą Richarda Wagnera Tristan i Izolda. W 2009 roku Viola otrzymał Międzynarodową Nagrodę Katalonia – nagroda ta przyznawana jest osobie, której twórczość wniosła znaczący wkład w rozwój wartości kulturowych i naukowych
Twórczość Violi
Jego prace wystawiała m.in. National Gallery w Londynie, Deutsche Guggenheim, Muzeum Guggenheima w Nowym Jorku, Whitney Museum of American Art, J. Paul Getty
Museum i Metropolitan Museum of Art
Według opinii krytyka sztuki Marjorie Perloff jego prace koncentrują się na podstawowych doświadczeniach człowieka takich jak narodziny, śmierć, świadomość człowieka, percepcja człowieka, droga do samopoznania. Przez 40 lat tworzył taśmy wideo, instalacje wideo, instalacje muzyczne, występy muzyczne, transmisje telewizyjne. Jako artysta przyczynił się do zwiększenia zasięgu współczesnej sztuki. Jego prace prezentowane są w muzeach i galeriach na całym świecie. Filmy jego korzystają z wielu doświadczeń innych kultur, z myśli zbiorowych, kierowane są do szerokiej publiczności. Marjorie Perloff podaje prace Violi jako przykład jak nowe
technologie (kamera wideo) mogą tworzyć zupełnie nowe kryteria estetyczne i dawać możliwości, które nie istniały w poprzednich dziedzinach sztuki, np. teatr
Część prac Violi to wideo, ale część stanowią także instalacje, w których ekran/obraz elektroniczny jest tylko częścią. Bardzo często zdarza się, że dzieła wywodzące się z wideo
stawały się na Violi punktem wyjścia do dalszych poszukiwań, do tworzenia bardziej złożonych instalacji. W swoim dorobku ma również dokumenty kreatywne będące efektem podróży na Wyspy Salomona. Zainteresowany kulturą tego kraju stworzył serię wizyjnych dokumentów.
Była to także możliwość testowania nowego sprzętu Wideo
Memories of Ancestral Power 1976 – bohaterem jest ludności archipelagu
wyspy Guadalcanal oraz odradzającej się w nich tożsamości. Przedstawiony jest ruch Moro, którego zadaniem miało być odrodzenie społeczne, polityczne i ekonomiczne wyspy.
Palm Trees on the Moon 1976 – zmontowane materiały pochodzące z kilku wysp nagranych podczas festiwalu muzyczno-tanecznego. Ujęcia przedstawione w
kalejdoskopowy sposób. Przedstawione są tańce, rozmaite obrazy i postacie oraz sami mieszkańcy wysp uczący się obsługiwać sprzęt wideo. Praca ta opowiadać ma o zderzeniach kultur, gdzie świat zachodni przekształca oryginalne formy wyrazu kultury etnicznej
The Reflecting Pool 1977 – jest to wideo eksperymentalne, przekraczające granice tradycyjnego pojmowania ekranu. Najpierw tafla wody pełni rolę lustra odbijającego to, co znajduje się na brzegu. Praca ta przedstawia możliwości technologiczne rejestracji obrazu a także jego manipulacji poprzez późniejsze edytowanie/przekształcanie[5].
The Quintet Series 2000 – zestaw czterech filmów, pokazujących rozwijającą się
ekspresję pięciu aktorów w zwolnionym ruchu. Każda minuta pokazuje detale zmieniających się emocji. Wyzwaniem dla widza jest uważne śledzenie zmieniającej się mimiki twarzy, które trwa kilka minut. Zniekształcenia czasu, brak dźwięku i głosu tworzą nowe aspekty pracy Violi
An Ocean without a Shore – w 2007 roku na 52 edycji Biennale w Wenecji Viola przedstawił swoją instalację “Morze bez brzegu”, który obejrzało ponad 60 000 widzów. W swojej pracy Viola bada życie i śmierć. Dzieło składa się z osób stojących na pierwszym planie i czerni, która wypełnia tło za nimi. Każda z tych osób wydaje się być wodospadem, woda wydostaję się z ich ciało, ukazując tak jakby odrodzenie. Z ostatniej bardzo
indywidualnej jednostki – starszego mężczyzny święcącego na zielono wybuchają dziesiątki litrów wody.
Observance – praca częściowo odbierana jako odpowiedź na ataki terrorystyczne z 11 września 2011. Kamera ustawiona jest na wysokości głów ludzi z różnych grup wiekowych.
W momencie rozwijania się wideo przesuwa się z osoby na osobę skupiając na każdym swoją uwagę.
The Tristan Project – sekwencja wideo, która była wyświetlana jako tło do działania na scenie podczas przedstawienia opery Tristan i Izolda. Viola przedstawił alternatywną, metaforyczną historię.
The Night Project' 2005 – projekt oparty na uniwersalnej historii o indywidualnej podróży do oświecenia[7].
Bodies of Light 2009 – wystawa w galerii Jamesa Cohana w Chelsea. Święto światła, koloru i mocy. Głównym tematem są przeobrażenia i przemiany
Wystawy
1973 "New Video Work," Everson Museum of Art, Syracuse, New York
1974 "Bill Viola: Video and Sound Installations," The Kitchen Center, New York
1979 "Projects: Bill Viola," The Museum of Modern Art, New York
1983 "Bill Viola," ARC, Musée d'Art Moderne de la Ville de Paris, France
1985 "Summer 1985," Museum of Contemporary Art, Los Angeles
1987 "Bill Viola: Installations and Videotapes," The Museum of Modern Art, New York
1988 "Bill Viola: Survey of a Decade," Contemporary Arts Museum, Houston, Texas
1989 "Bill Viola," Fukui Prefectural Museum of Art, Fukui City, Japan, part of The 3rd Fukui International Video Biennale.
1990 "Bill Viola: The Sleep of Reason," Fondation Cartier pour l'Art Contemporain, Jouy- en-Josas, France
1991 "Bill Viola: The Passing," South London Gallery, London, England
1992 "Bill Viola: Nantes Triptych," Chappelle de l'Oratoire, Musée des Beaux-Arts, Nantes, France
1992 "Bill Viola," Donald Young Gallery, Seattle, Washington (five installations)
1992 "Bill Viola: Two Installations," Anthony d'Offay Gallery, London, England
1992 "Bill Viola. Unseen Images," Stadtische Kunsthalle Düsseldorf, Düsseldorf, Germany. Travels to: Moderna Museet, Stockholm, Sweden (1993); Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofia, Madrid, Spain (1993); Cantonal Museum of Fine Arts, Lausanne, Switzerland (1993); Whitechapel Art Gallery, London, England (1993), Tel Aviv Museum of Art, Israel
1994 "Bill Viola: Stations," American Center inaugural opening, Paris, France
1994 "Bill Viola: Território do Invisível/Site of the Unseen," Centro Cultural/Banco do Brazil, Rio de Janeiro, Brazil
1995 "Buried Secrets," United States Pavilion, 46th Venice Biennale, Venice, Italy.
Travels to Kestner-Gesellschaft, Hannover, Germany (1995); Arizona State University Art Museum (1996)
1996 "Bill Viola: New Work," Savannah College of Art and Design, Savannah, Georgia (installation)
1996 "Bill Viola: The Messenger," Durham Cathedral, Visual Arts UK 1996, Durham, England. Travels to South London Gallery, London, England (1996); Video Positiva- Moviola, Liverpool, England; The Fruitmarket Gallery, Edinburgh, Scotland; Oriel Mostyn, Gwynedd, Wales; The Douglas Hyde Gallery, Trinity College, Dublin, Ireland (1997); La Chapelle Saint Louis de la Salpetriere, Paris
1997 “Bill Viola: Fire, Water, Breath,” Guggenheim Museum (SoHo), New York
1997 “Bill Viola: A 25-Year Survey” organized by the Whitney Museum of American Art (catalogue). Travels to Los Angeles County Museum of Art; Whitney Museum of American Art, New York (1998); Stedelijk Museum, Amsterdam (1998) (catalogue);
Museum für Moderne Kunst, Frankfurt, Germany (1999); San Francisco Museum of Modern Art, California (1999); Art Institute of Chicago, Illinois (1999–2000)
2000 “The World of Appearances,” Helaba Main Tower, Frankfurt, Germany (permanent installation)
2000 “Bill Viola: New Work,” James Cohan Gallery, New York
2000 “Bill Viola: Stations,” Museum für Neue Kunst
Nagrody
1984 Polaroid Video Art Award for outstanding achievement, USA
1987 Maya Deren Award, American Film Institute, USA
1989 John D. and Catherine T. MacArthur Foundation Award, USA
1993 Skowhegan Medal (Video Installation), USA
1993 Medienkunstpreis, Zentrum für Kunst und Medientechnologie, Karlsruhe, and Siemens Kulturprogramm, Germany
2003 Cultural Leadership Award, American Federal of Arts, USA
2006 NORD/LB Art Prize, Bremen, Germany
2009 Eugene McDermott Award in the Arts, MIT, Cambridge, MA He was awarded
$75,000 and was able to go to MIT and help enhance the creative groups there.
2010 Honorary doctorate from the University of Liège, Belgium[potrzebny przypis]
2011 Praemium Imperiale, Japan
Filmografia
1976 Migration (for Jack Nelson)
1977 Sweet Light
1979 The Reflecting Pool
1979 Chott el-Djerid (A Portrait in Light and Heat)
1981 Hatsu yume
1981 Ancient of Days
1983 Reverse Television: Portraits of Viewers
1983 Reasons for Knocking at an Empty House
1983 Anthem
1986 I Do Not Know What It Is I Am Like
1992 The Passing
1992 Angel's Gate
2002 The Voyage
2002 The Path
2002/I First Light
2002 The Deluge
2007 Ocean Without a Shore
2013 Frustrated Actions and Futile Gestures
Bill Viola - The Messenger
- artykuł z wydarzenia Centrum św. Jana Gdańsk,Dzięki inicjatywie Nadbałtyckiego Centrum Kultury w Gdańsku zaprezentowana zostanie jedna z najznakomitszych prac Billa Violi pt. "The Messenger". Prezentacja będzie odbywać się na monitorze o rozmiarach 6 x 4 m (pow. projekcji 5,85 x 4,39 m) umieszczonym na głównej osi kościoła.
Wideo powstało w 1996 roku na zamówienie The Chaplaincy to the Arts and Recreation, jako praca typu site-specyfic wykonana dla Katedry w Durham Wielka Brytania. Od tamtej pory było prezentowane w wielu kościołach na całym świecie. Dzieło łączy typowe dla twórczości Billa Violi symbole oraz motywy, tj. światło, woda, powietrze, ciało ludzkie.
The Messenger (Posłaniec) konfrontuje widza z zagadnieniem życia i śmierci, trwania i
przemijania, duchowości oraz cielesności.
Sam Bill Viola tak mówi o swojej pracy:
Na początku widz zauważa niewyraźną, świetlistą i migoczącą formę zanurzoną w ciemno granatową otchłań. Stopniowo, świetlisty kształt ukazuje się widzowi jako coraz większy i coraz bardziej wyrazisty. Wkrótce staje się jasne, że ku górze, ku powierzchni wody unosi się oświetlone, promieniujące ciało ludzkie.
Woda uspokaja się podczas gdy figura w swojej wędrówce ku górze, staje się coraz bardziej klarowna. Z czasem identyfikujemy mężczyznę, który 'leżąc na plecach' zbliża się w stronę widza. W pewnym momencie mężczyzna przebija taflę wody i wynurza się.
Okala go ciepłe światło, woda błyszczy na jego ciele. Otwiera oczy będąc zadziwionym, wyzwolonym i zrozpaczony jednocześnie. Nabiera głębokiego oddechu przerywając niepokojącą ciszę i po chwili ponownie zanurza się pod wodę. Wędrówka powtarza się od nowa.
Bill Viola to amerykański artysta uważany za jednego z twórców sztuki wideo. Na