Planowanie instalacji
Tryb uruchamiania instalacji
Najczęściej używanym trybem uruchamiania instalacji jest użycie pierwszej z czterech płyt CD stanowiących kompletną dystrybucję Fedora Core 4. Płyta ta jest płytą startującą (bootującą), dla jej uruchomienia wystarczy ustawić opcje BIOS tak, aby napęd CD był pierwszy na liście tzw.
sekwencji startowej (ang. startup sequence).
Jeżeli instalacja jest uruchomiona z pierwszej płyty instalacyjnej, to domyślnie zakłada się że cała instalacja zostanie poprowadzona z kolejnych płyt. Aby skorzystać z innych metod, należy użyć parametrów startowych opisanych dalej lub nagrać płytę korzystając z obrazu boot.iso znajdującego się w katalogu images.
Instalacja może być także uruchomiona z urządzeń typu Pen Drive; należy w tym celu za pomocą dowolnego programu zapisać na urządzeniu obraz diskboot.img znajdujący się również w katalogu images.
Inną możliwością jest uruchomienie specjalnego jądra, znajdującego się w katalogu images/pxeboot na pierwszej płycie instalacyjnej, z pobraniem go z serwera sieciowego, z wykorzystaniem technologii PXE. Uruchomienie takie wymaga obecności w sieci lokalnej odpowiednio skonfigurowanego serwera DHCP, jak również serwera TFTP udostępniającego wymieniony plik jądra. Ponadto komputer musi być wyposażony w kartę sieciową i BIOS obsługujące PXE. Zaletą tego trybu instalacji jest możliwość jej uruchomienia bez fizycznego dostępu do komputera, jeśli tylko karta sieciowa i BIOS obsługują zdalne uruchamianie komputera poprzez Wake On Lan.
Nie jest już niestety obsługiwana opcja uruchamiania instalacji z dyskietek instalacyjnych;
jest to spowodowane tym, że nowe jądra Linux nie mieszczą się już na tym nośniku.
Interaktywne tryby instalacji
Na ogół instalacja wykonywana jest w trybie interaktywnym, w którym użytkownik wybiera kolejno szereg opcji konfiguracyjnych przedstawianych przez program instalacyjny.
Najwygodniejszym trybem jest oczywiście tryb graficzny, który zostanie przedstawiony dalej.
Jeżeli z jakichkolwiek względów tryb graficzny nie może być użyty, dostępny jest interaktywny tryb tekstowy. W trybie tym użytkownik komunikuje się z instalatorem poprzez przyciski, listy wyboru i pola tekstowe wyświetlane za pomocą znaków tekstowych w tekstowych pseudookienkach. Poruszanie się pomiędzy elementami pseudookienka odbywa się poprzez naciskanie klawisza Tab, wybieranie przycisków poprzez naciśnięcie klawisza Enter, poruszanie się po liście wyboru poprzez naciskanie klawiszy kursora, zaś wybieranie / zaznaczanie opcji poprzez naciśnięcie klawisza spacji.
Szczególnym przypadkiem trybu graficznego jest zdalna instalacja w trybie VNC. Umożliwia ona podłączenie się do instalowanego komputera za pomocą dowolnego klienta VNC (ang. Virtual Network Computing) i przeprowadzenie instalacji w trybie graficznym z użyciem ekranu, klawiatury i myszy podłączonego komputera. Oczywiście tryb ten wymaga połączenia sieciowego pomiędzy oboma komputerami. Tryb zdalny umożliwia przeprowadzenie instalacji bez fizycznego dostępu do komputera, jak również wykonanie instalacji na komputerze pozbawionym urządzeń peryferyjnych.
Źródła pakietów instalacyjnych
Instalator systemu Fedora korzysta z pakietów rpm zawierających kompletne oprogramowanie systemu. Pakiety te są umieszczone w katalogu Fedora/RPMS na wszystkich płytach instalacyjnych i najczęściej to one są używane. Warto w takim przypadku posłużyć się oferowaną przez instalator opcją testowania płyt CD przed rozpoczęciem instalacji. Jest to o tyle istotne, że w razie wystąpienia błędu odczytu płyty podczas instalacji – a jest to całkiem możliwe, zwłaszcza w przypadku płyt nagrywanych z dużymi prędkościami - zostaje ona przerwana, a czas
na nią poświęcony – stracony.
Pakiety instalacyjne mogą być pobierane także z lokalizacji sieciowych; jest to niezbędne w przypadku, gdy instalacja odbywa się bez dostępu do komputera, jako że instalacja z użyciem płyt CD wymaga ich wymiany. Pakiety mogą być udostępniane przez usługi: NFS (ang. Network File System), HTTP (WWW) lub FTP. W każdym przypadku należy na serwer skopiować katalog Fedora z pierwszej płyty instalacyjnej i uzupełnić podkatalog Fedora/RPMS pakietami z pozostałych płyt. Podczas instalacji należy wybrać stosowne źródło pakietów i podać jego lokalizację bez uwzględniania podkatalogu Fedora, tak więc np. gdy pliki pakietów są dostępne pod URL http://installserver.local.net/fc4/Fedora/RPMS, to w instalatorze należy podać URL http://installserver.local.net/fc4.
Ostatnią możliwością jest pobieranie pakietów z dysku twardego. W tym przypadku na dowolną partycję o systemie plików ext2, ext3 lub FAT-32 należy skopiować nie katalogi i pakiety, lecz obrazy płyt instalacyjnych w postaci plików o rozszerzeniu .iso. Następnie po wybraniu odpowiedniej opcji należy podać instalatorowi oznaczenie tej partycji (patrz: rozdział poświęcony partycjonowaniu). Metoda ta również nie wymaga fizycznego dostępu do komputera i ze względu na szybkość dysków twardych daje najszybszą instalację, zwłaszcza jeśli obrazy płyt umieszczone są na innym napędzie niż ten, na którym instalowany jest system.
Planowanie podziału dysku na partycje
Partycje – rodzaje i ograniczenia
Przestrzeń dyskową pojedynczego dysku twardego można podzielić na niezależne jednostki, zwane partycjami. Początkowo dysk można było podzielić na cztery zupełnie niezależne od siebie partycje – tzw. partycje podstawowe. W miarę wzrostu pojemności dysków twardych taka liczba partycji okazała się niewystarczająca; wprowadzono zatem pojęcie tzw. partycji rozszerzonej, którą może być jedna (i tylko jedna) z partycji podstawowych. W partycji rozszerzonej nie można zakładać systemów plików (formatować) tak jak partycji podstawowych, można ją jednak dzielić na tzw. wolumeny logiczne, funkcjonalnie odpowiadające partycjom podstawowym. Łączna liczba partycji, włączając w to partycje podstawowe, rozszerzoną i wolumeny logiczne, nie może być większa niż 16; na jednym dysku można zatem korzystać maksymalnie z 15 systemów plików.
W systemie Linux dyski twarde IDE są oznaczane /dev/hda, /dev/hdb, /dev/hdc i /dev/hdd, odpowiednio dla napędów Primary Master, Primary Slave, Secondary Master i Secondary Slave.
Kolejne partycje są oznaczane (dla dysku /dev/hda) /dev/hda1 /dev/hda2 …, przy czym wolumeny logiczne są numerowane, bez względu na liczbę partycji podstawowych, od 5.
Z punktu widzenia użytkownika istotna różnica pomiędzy partycją podstawową a wolumenem logicznym polega na tym, że wolumen logiczny nie może być oznaczony jako aktywny, co nie pozwala na instalację na nim systemów operacyjnych polegających na tej właściwości.
Przegląd drzewa plików w systemie Linux
W systemach Linux wszystkie pliki są zorganizowane w strukturę drzewiastą o jednym korzeniu, którym jest katalog główny, oznaczany znakiem / i nazywany root directory. Wszelkie systemy plików rozlokowane na partycjach różnych napędów należą do tego drzewa i są reprezentowane przez katalogi; mówimy, że dany system plików (lub, w uproszczeniu, partycja) jest zamontowany w danym katalogu, który jest nazywany punktem montowania danego systemu plików; dotyczy to także nośników innych niż dyski twarde (napędy CD, stacji dyskietek itp.).
Przykładowo stacja dyskietek w systemie Fedora jest montowana domyślnie w katalogu /media/floppy (w innych systemach może to być katalog /mnt/floppy). W szczególności przynajmniej jeden system plików musi być zamontowany jako katalog główny.
Warto zauważyć, że niektóre pliki w systemie Linux nie są plikami w powszechnym znaczeniu tego słowa (przechowywanymi na nośnikach), lecz reprezentują inne zasoby, i tak np.
pliki zawarte w katalogu /dev reprezentują urządzenia, zaś pliki w katalogu /proc zawierają parametry pracy jądra systemu. Wynika to z ogólnego założenia systemów Unix i Linux,
mówiącego, że wszystko jest plikiem.
Poniższa tabela prezentuje przegląd podstawowych katalogów systemu Linux.
Przegląd katalogów systemu Linux Katalog Opis
/ katalog główny
/boot pliki niezbędne do uruchomienia systemu (pliki jądra, konfiguracja boot loadera) /mnt punkty montowania dodatkowych systemów plików
/media punkty montowania nośników wymiennych (charakterystyczny dla systemu Fedora)
/tmp pliki tymczasowe
/home katalogi domowe (osobiste) użytkowników /bin standardowe polecenia i programy systemowe /lib biblioteki systemowe oraz moduły jądra /etc pliki konfiguracyjne
/sbin polecenia administracyjne (powinny być używane tylko przez użytkownika root) /var pliki zmienne np. logi systemowe (/var/log), poczta (/var/mail), kolejki wydruków
(/var/spool) i inne /dev pliki urządzeń
/root katalog domowy administratora
/proc reprezentacja parametrów pracy jądra systemu
/usr katalog ten jest przeznaczony dla aplikacji użytkownika (innych niż standardowe programy systemowe). W znacznej części powiela on katalogi podane wyżej, np.
/usr/etc, /usr/bin, /usr/sbin, /usr/lib.
Spis treści
Planowanie instalacji...1
Tryb uruchamiania instalacji...1
Interaktywne tryby instalacji...1
Źródła pakietów instalacyjnych...1
Planowanie podziału dysku na partycje...2
Partycje – rodzaje i ograniczenia...2
Przegląd drzewa plików w systemie Linux...2
