Gramatyki hebrajskie drukowane w Polsce na użytek chrześcijan

W XVI w. ukazały się w Polsce trzy gramatyki języka hebrajskiego, łącznie w czterech edycjach: F.M. Noveniana Elementale Hebraicum (Kraków 1530); dwie edycje gramatyki J. Campensisa: Ex varijs libellis Eliae Grammaticorum

omnium (Kraków, Offi cina Ungleriana, 1534) oraz Libellus, De natura

Littera-rum Et PunctoLittera-rum HebraicoLittera-rum (Kraków, Maciej Szarfenberg, 1534);

popular-na praca F. Stankara pt. Grammatica Institutio linguae Hebreae (Kraków 1548).

250 Spisy opublikowano w: A. Benis, Materiały do historii drukarstwa i księgarstwa w Polsce, w: Archiwum do dziejów literatury i oświaty w Polsce, t. 7, Kraków 1892, s. 1-71. Zob. też DDP I/1, s. 237. 251.

Ok. 1539 r. J. Liban w dziele De accentuum ecclesiasticorum exquisita ratione opublikował u Macieja Szarfenberga krótki wykład o hebrajskich akcentach, wskazując na możliwość ich zastosowania w śpiewie kościelnym. Traktat o ak-centach należał do materiału zawartego w popularnych gramatykach języka he-brajskiego, dlatego także i tej pozycji poświęcimy nieco miejsca.

a. Elementale Hebraicum F.M. Noveniana

Pierwszym udokumentowanym hebrajskim drukiem wytłoczonym w Polsce była gramatyka F.M. Noveniana, Elementale Hebraicum, w opracowaniu Dawida Le-onarda. Pozycja ta ukazała się w Krakowie u Macieja Szarfenberga w 1530 r. (zob. wyżej, s. 113). Niestety, do dziś nie zachował się ani jeden egzemplarz krakow-skiej edycji tego dzieła, dlatego w tym miejscu przedstawimy treść pierwszego wydania, które ukazało się w Lipsku w 1520 r. u Walentego Schumannusa.

Omawiane dzieło to broszura in 4° złożona z siedmiu składek sygnowanych A-G4. Całość liczy 32 karty (osiem arkuszy). Polska edycja również była wytło-czona in 4°.

Pełny tytuł podręcznika brzmi: Elementale Hebraicum in quo praeter caetera

eius linguae rudimenta, declinationes et verborum coniugationes habentur, omnibus Hebraicarum literarum studiosis non tam utile, quam necessarium. Philippo Noveniano Hasfurtino authore (k. A1r).

Polskie bibliografi e podają tytuł krakowskiego wydania w nieco innej formie:

Philippi Noveniani Hasfurtini, Elementale Hebraicum: in quo praeter caetera eius linguae rudimenta, declinationes et verborum coniugationes habentur. Cracoviae per Mathiam Scharff enberg Anno Nativitatis Christi Jesu Servatoris M. D. XXX251.

Na dole głównej strony tytułowej lipskie wydanie ma jeszcze łacińską zachę-tę Librarii ad Lectorem do podjęcia nauki świętego języka: „Optime Lector, haec sunt sanctae lingue inicia, quibus divus ille Hieronimus magnum mysteriorum dei sacramentum inesse censet, nihilque his divinius neqam aliquid dulcius arbi-trarum, haec ergo lege, eme, Atque his fruere, futurus et doctus, et foelix”.

Adres wydawniczy umieścił drukarz na końcu książki: „Lipsiae excussit dili-gentissimus stanniscribarum Valentius Schumannus, cuius opera fi t ut hic graeca et latina (ac brevi, ut speramus, hebraica) cultissime imprimatur. Anno a virgi-neo partu. M. D. XX. VI kalen, Februarijs” (k. G4r).

Na odwrocie karty tytułowej znajdują się zwyczajowe wiersze Ad Lectorem zachęcające do korzystania z książki. Ich autorem jest Jan Cellarius Gnostopoli-tanus, „publici Hebraicarum literarum Lipsiae professor”.

Pierwsze wydanie Elementale było dedykowane dwóm osobom: „Domino Mauritio ex nobili Bibrachensium sanguine prognato, praeclarissimae Herbipo-lensis ecclesiae canonico etc. Ac Domino Aegidio Moergio Philosophiae et atrium Magistro gravissimi Senatus Lipsici a secretis etc.” (k. A2r). Krakowskie wydanie książki było zadedykowane biskupowi krakowskiemu, P. Tomickiemu252.

Po liście dedykacyjnym (k. A2r-3r) następuje Praefatio ad Lectorem

Hebra-icarum literarum studiosum (k. A3r-4r). Od k. A4r rozpoczyna się wykład

gra-matyki.

Najpierw autor opisuje spółgłoski hebrajskie, podając ich nazwy, wartość fonetyczną i znak grafi czny (De numero literarum Hebraicarum – k. A4r-v). Na uwagę zasługuje bardzo duży krój pisma: cztery linie hebrajskich znaków zajmu-ją całą stronę. Następnie Novenian prezentuje hebrajską kursywę (Notula currens – k. B1r).

W rozdziale De pronunciatione et potestate literarum (k. B1v-C1v) omawia kolejno znaki spółgłoskowe, poświęcając nieco miejsca ich wymowie i wartości fonetycznej. W opisie podaje typ spółgłoski (wargowe, palatalne, gardłowe itd.), jej odpowiednik grecki (np. „

g

Gimel tertia Hebraeorum litera, quam graeci gamma vocant palati est”). Szerzej traktuje spółgłoski z grupy BeGaDKePaT, zaznaczając różnicę w ich fonetyce, gdy występują z dagesz forte i lene. Zwraca uwagę na od-mienne znaki grafi czne dla niektórych spółgłosek stojących na końcu wyrazów. Np.: „

k

Caph, quam graeci kappa vocitant, litera est palati, quae duplicem prola-tionis modum exigit. Siquidem quando in eius ventre punctus dagges ponitur

K

proferenda ut k cum omnibus vocibus, id est punctus vocalibus. At quando linea raphe in eius capite iacuerit, ut ch eff ert. Et quia biformis est, ideo prior principio et medio dictionum, posterior vero tantum fi ni convenit”.

Przy omawianiu spółgłosek Novenian zwraca również uwagę na ich funkcje morfologiczne. I tak np., prezentując literę

t

, podaje również, że przy odmia-nie czasownika w futurum tempus pełni ona funkcję przedrostka dla odmia-niektórych osób, a przy odmianie czasowników w praeteritum tempus funkcję końcówki drugiej osoby l.poj. Litera

t

występuje także w przedrostku czwartej koniugacji (czyli hitp.). Często pojawia się w formach in regimine (st. cst.), w końcówkach l.mn. rodzaju żeńskiego itd. Szczególne miejsce w wykładzie o alfabecie zajmują w Elementale spółgłoski wykorzystywane do tworzenia samogłosek (matres

lec-tionis). Podsumowując omówienie alfabetu, Novenian ilustruje go przejrzystym

schematem podziału spółgłosek na różne grupy i podgrupy (k. C2r).

Następnie omawia samogłoski, podsumowując wykład dwoma grafi cznymi schematami (k. C2v-4r). Pierwszy przedstawia podział samogłosek na proste

i złożone (typu chatef patach), a drugi dzieli je na długie i krótkie. Kolejne roz-działy Elementale zawierają wykład o sylabach (k. D1r-v) i szewa (k. D 2r).

Po przedstawieniu alfabetu autor zajmuje się deklinacją rzeczownika (De

declinationibus), posługując się, podobnie jak inni hebraiści tego okresu,

katego-rią przypadku zapożyczoną z gramatyki łacińskiej (

l.

– dativi articulus;

-ta,

–

ac-cusativi articulus itd. – k. D2r-v). Następnie ilustruje swój wykład o przypadkach

na kilku przykładach. Baczną uwagę zwraca na liczbę mnogą, podając przykłady tworzenia jej w st. abs. i st. cst. W tym miejscu nieco uwagi poświęca również akcentom. Novenian wyróżnia dwie deklinacje: męską i żeńską (k. D2v-4r).

Z kolei autor Elementale zajmuje się przyrostkami zaimkowymi, które zgod-nie ze zwyczajami epoki nazywa affi xa (k. E1r-3r).

Sporą część podręcznika zajmuje wykład hebrajskich koniugacji (k. E3r--G1v). Posługując się rdzeniem

dqp

Novenian wymienia najpierw formy tempus

praeteritum, następnie pokazuje, w jaki sposób za pomocą imiesłowów tworzy

się czas teraźniejszy (De praesenti tempore) i przy okazji poświęca kilka linijek tworzeniu i odmianie formy participium activum oraz passivum. Kolejne karty poświęca omówieniu form tempus futurum i imperativus, aby z kolei przejść do tworzenia form czasownika w stronie biernej (De verbo passivo), co w Elementale jest równoznaczne z koniugacją ni.

Ostatnia część gramatyki jest poświęcona hebrajskim liczebnikom (k. G1v-2r).

Elementarz Noveniana nie był oryginalny. Stanowił skrót podstawowych in-formacji z gramatyki języka hebrajskiego zebranych z opracowań poprzedników: Reuchlina, Capito, Cellariusa (zob. np. k. A3r-v. E3v. G2r-v). Podobne pozycje ukazywały się też wcześniej, np. w 1516 r., również w Lisku, swoje Elementale

Hebraicum wydał Bartłomiej Caesar253.

b. Ex varijs libellis Eliae Grammaticorum omnium

J. Campensisa

Spośród dwóch krakowskich wydań pracy Campensisa zachowało się kilka eg-zemplarzy edycji F. Unglera z 1534 r. Za podstawę opisu wybieramy bardzo do-brze zachowany egzemplarz przechowywany w Ossolineum we Wrocławiu254.

253 Elementale Hebraicum a Caesare Trutaviensi Congestum, Liptz, M. Lotter, [1516], 4°.

254 Ossol. XVI.O.974. Zob. KSD XVI Ossol., s. 90, poz. 288; KP BJ, s. 355, poz. 1228. Estreicher podaje, że dwa kolejne egzemplarze znajdowały się w Dzikowie i w Bibliotece Książąt Czartoryskich w Krakowie (E XIV, s. 32).

Gramatyka Campensisa liczy tylko 44 karty in 8° (5,5 arkusza). A więc jest to książeczka o niewielkich, kieszonkowych rozmiarach (blok książki mierzy 150 mm×100 mm×6 mm). Karty są sygnowane: a8, B4, C8, D-I4. W opisywanym egzemplarzu brak głównej karty tytułowej (a1).

Praca Campensisa została poprzedzona dedykacją i przedmową w języku łacińskim i hebrajskim (do k. a2v). Na k. a3r znajduje się tytuł dzieła w tej wer-sji, którą K. Estreicher przypisywał zaginionemu wydaniu Macieja Szarfenberga (zob. wyżej, s. 114, przyp. 12).

Po dedykacjach znajduje się wykład hebrajskiego alfabetu (De literis – k. a3r-5r). Najpierw autor przedstawia grafi kę liter, podaje ich hebrajskie na-zwy wraz z łacińskimi odpowiednikami. Następnie zwraca uwagę na odmienny kształt niektórych liter końcowych oraz wprowadza podział na litery rdzeniowe (radicales) i pomocnicze (servientes), omawiając szerzej funkcje tych ostatnich. Więcej miejsca poświęca także spółgłoskom gardłowym i ich wymowie. Z ko-lei zajmuje się samogłoskami, czyli tzw. punktacją, rozróżnia samogłoski długie i krótkie oraz zredukowane. Następnie wykłada zasady tworzenia sylab, zwraca-jąc jeszcze uwagę na cztery matres lectionis. Na kilku stronach omawia kolejno problematykę związaną z dagesz i szewa oraz z samogłoskami zredukowanymi towarzyszącymi spółgłoskom gardłowym (De puncto dages; De seva; De literis et

tribus semipunctis – k. a5r-8r).

Kolejne rozdziały autor poświęca hebrajskim czasownikom. Najpierw podaje najważniejsze informacje o tej części mowy (przyjmowane rodzaje gramatyczne, liczba koniugacji, osoby, tryby, strony, czasy itd.), zamieszcza podstawowe for-my w tempus praeteritum, posługując się rdzeniem

dqp

, oraz omawia tworzenie poszczególnych form, wymieniając stosowane w odmianie końcówki (De verbis – k. a8r-B1v). Następnie w podobny sposób wykłada zasady tworzenia i odmiany imiesłowów (De participio – k. B1v-2r), bezokoliczników (De infi nitivo – k. B2r-v), trybu rozkazującego (De imperativo – k. B2v-3r) oraz czasu przyszłego (De futuro – k. b3r-v).

Campensis, idąc za swoimi poprzednikami (zob. wyżej, s. 97, 99), wyróżnia siedem hebrajskich koniugacji: „tres activae, et tres passivae activis illis respon-dentes. Septima est partim activa et partim passiva” (k. a8r). Numeruje je inaczej niż Reuchlin: pierwsza to q., druga – ni., trzecia – pi., czwarta – pu., piąta – hi., szósta – ho., siódma – hitp. Omówienie kolejnych koniugacji zajmuje sporą część gramatyki. Najpierw autor podaje formy w tempus paeteritum, a następnie infi

ni-tivus oraz odmianę w tempus futurum (k. B3r-C5v).

Kolejna partia materiału gramatycznego omawianej pozycji obejmuje cza-sowniki, które autor określa zgodnie ze zwyczajem epoki jako imperfecta – czyli te, które nie zachowują trzech rdzeniowych spółgłosek podczas całej odmiany – w odróżnieniu od perfecta, czyli tych, które je zachowują (zob. k. a8v. C5v).

Cho-dzi tu oczywiście o kilka nieregularnych typów rdzenia: I-nun, rdzenie zawierają-ce

y

,

w

,

h

,

a

(

h

tylko w przypadku III-he). Campensis omawia zjawiska zachodzące w tych rdzeniach dla kolejnych koniugacji (k. C5v-E2r). Wykład o czasownikach kończy omówieniem tzw. rdzeni czteroliterowych (Verba quatuor literarum – k. E2r-v), czyli tych, które według współczesnej znajomości hebrajskiej gramaty-ki odmieniają się w koniugacji pilp., hitpalpel, pealal (zob. wyżej, s. 107).

Następna część pracy traktuje o przyrostkach zaimkowych do czasowników (De pronominibus affi xis – k. E2v-F1v).

Po omówieniu czasownika autor poświęcił sporo miejsca hebrajskim

nomi-na (De nominibus – k. F1v-3v). Najpierw – wzorem poprzedników – w

ogól-nym wprowadzeniu wylicza rodzaje i liczby, przez które nomina się odmieniają, i zwraca uwagę na końcówki. Następnie wymienia cztery przypadki, w których następują zmiany w punktacji: „regimen [czyli st. cst.], mutatio numeri, mutatio generis, et affi xio pronominum” (k. F1v), omawiając je szerzej. W oddzielnym rozdziale Campensis przedstawia te same zagadnienia dla nomina rodzaju żeń-skiego (De foemininis – k. F3v-4v).

Kolejna część gramatyki zawiera zasady tworzenia słów od hebrajskich rdze-ni – tutaj autor omawia reguły słowotwórstwa, wskazując kolejno na sześć liter stosowanych w tym procesie:

y

,

t

,

n

,

m

,

a

,

h

, a także wyjaśnia zastosowanie reguł dla różnych typów rdzenia (k. F4v-H1r).

Następną kartę zajmują hebrajskie liczebniki, które wymienia w formie mę-skiej i żeńmę-skiej (k. H1r-v).

Pod koniec swego dzieła Campensis zajmuje się grupą siedmiu liter, które z czasownikami i rzeczownikami funkcjonują jako przedrostki. Są to:

b

,

l

,

k

,

w

,

h

,

v

,

m

. Litery

b

,

l

,

k

,

m

to przyimki,

v

jest skróconą formą zaimka względnego

rv,a]

,

h

to rodzajnik określony lub znak zapytania,

w

jest spójnikiem. Autor dość szczegółowo omawia reguły łączenia liter z tej grupy z rzeczownikami i czasow-nikami, uwzględniając różne przypadki wokalizacji (k. H2r-4r).

Gramatykę kończy krótki traktat o akcentach (De accentibus – k. H4r-I3r). W tej części autor omówił również reguły użycia znaku meteg i maqqef.

Na ostatnich kartach wydrukowano przykładowy tekst Psalm 45 jako ćwi-czenie do tłumaczenia (k. I3v-4r), a pod drzeworytem na ostatniej stornie splot krótkich wersetów po hebrajsku, opartych na różnych motywach z Księgi Przy-słów (k. I4v).

Na podkreślenie zasługuje niezwykła zwięzłość, przejrzystość i prostota omówionej pozycji. Autor z olbrzymiego materiału gramatycznego zawartego w pracach Eliasza Lewity wybrał to, co najistotniejsze dla początkującego stu-denta języka hebrajskiego. Kieszonkowych rozmiarów gramatyka Campensisa

rzeczywiście była wspaniałym darem „na pożegnanie” dla społeczności akade-mickiej Krakowa, zainteresowanej językami biblijnymi. Praca ta nawet dziś mo-głaby służyć jako pomoc dla osób stawiających pierwsze kroki w hebrajszczyźnie biblijnej.

c. De accentuum ecclesiasticorum exquisita ratione J. Libana

Praca J. Libana to niewielka książeczka in 8° o wymiarach 142 mm×100 mm×8 mm (blok książki, egz. Ossol. XVI.O.756). Liczy ona 54 nieliczbowane karty, sygno-wane A-C8, D4, E-F8, G4, H6.

Dzieło jest poświęcone akcentom świętych tekstów stosowanych w liturgii. J. Liban omawia reguły dotyczące akcentów greckich, przydechów i długości sa-mogłosek oraz ukazuje zastosowanie tych reguł w śpiewie liturgicznym, ilustru-jąc wykład licznymi przykładami melodii w zapisie nutowym.

Pięć stron swojego dzieła poświęcił również akcentom hebrajskim, w punk-cie zatytułowanym Pauca de accentibus hebraicis (k. G2r-4r). Najpierw rozróż-nia trzy typy akcentów hebrajskich: „Habent hebraei in sua lingua triplicem ac-centum, videlicet grammaticum, quem

~[;j;

rhetoricam, quem

gt,m,

et musicum, quem

hn"ygIb.

vocant”. Następnie wyjaśnia ich naturę: „Grammaticus est, quo dic-tio simplici pronunctiatur voce, et hunc cuius habet dicdic-tionis proladic-tio requirit, quo vox resonet eminentior. Rhetoricus est quo dictio ornate pronunctiat. Mu-sicus quo modulatione quadam et harmonia dictiones proferuntur” (k. G2r-v). Z kolei zaznacza, że akcent gramatyczny nie jest zapisywany w Biblii za pomocą specjalnych znaków, ale po prostu spoczywa tam, gdzie znajduje się akcent mu-zyczny. Akcent retoryczny (meteg) wskazuje na długość samogłosek: „Versatur accentus rhetoricus circa dictiones, ornatus et suavitatis gratia, conducens ad id, ut sciatur, quae syllabae breves vel longae veniant pronuctiandae. Unde ab he-braeis meteg vocatur, id est retinaculum, est enim artifi ciosa spiritus retentio, debet nunquam distincte et ornate, sive loquendo, sive legendo, syllaba longa produci, et vox ipsa aliquanto retineri”. Akcent muzyczny nadaje zaś zdaniu ton: „Musicum accentum hebraei vocant begina, hoc est sonum, vel graeco vocabulo tropum, utuntur enim eo pro notis cantionum suarum, surrogantque in locum grammatici accentus” (k. G2v).

Następnie Liban dzieli akcenty na dwa rodzaje: reges (czyli akcenty zwane dziś distinctivi lub domini) i minstri (czyli akcenty zwane dziś conjunctivi lub

servi), podając w tabelach 18 akcentów pierwszego rodzaju i 10 drugiego rodzaju

Sequuntur nunc nomina et signa sive characteres regum

Primus.

¦

supra literam

tl,v,l.v;

Secund.

è

supra literam

hl'gUsi

Tertius.

ü

supra literam

hl'Adg> av'yliT.

Nomina et signa ministrorum

Primus.

“

supra literam

al'z>a;

Secund.

ð

infra literam

aK'r>me

Quint.

á

infra literam

lG:l.G:

Pod tabelami autor zaprezentował zapis nutowy kilku akcentów (k. G3v-4r).

d. Ebreae Grammaticae Institutio F. Stankara

Krakowska edycja dzieła Stankara nie zachowała się, dlatego za podstawę opisu obieramy dwa wydania drukowane w Bazylei u Jakuba Parcusa. Pierwsze z nich ukazało się w 1547 r., a drugie w 1555 r. (zob. s. 119, przyp. 38). Egzemplarze obydwu wydań są przechowywane we wrocławskim Ossolineum255.

Ebreae Grammaticae Institutio [dalej: EGI] to książeczka w kieszonkowym

formacie, wydana in 8°, o wymiarach 158 mm×100 mm×18 mm (blok książki, egz. Ossol. XVI.O.988).

Treść bazylejskich edycji jest identyczna, obydwie książki różnią się jednak pod względem typografi cznym. EGI 1547, choć napisana po łacinie (oczywi-ście z licznymi tekstami po hebrajsku), jest drukowana „od końca”, podobnie jak książki w języku hebrajskim, np. opisana wyżej pionierska praca J. Reuchli-na (zob. wyżej, s. 95). EGI 1547 ma Reuchli-na końcu (lub też Reuchli-na początku w porządku hebrajskim) dodatek: Francisci Stancari Mantuani, suae Ebreae Grammaticae

Compendium. Jest on drukowany normalnie, liczy 16 kart. W EGI 1555 dodatek

ten został włączony w całość dzieła i znajduje się na końcu bez osobnej strony tytułowej (s. 292-319).

EGI 1547 jest sygnowana a-s8 (strony są numerowane dopiero od składki b, 1-272)256, )4 (Exercitatio ze stronami nienumerowanymi), A-B8 (Ebreae

Gram-255 Ossol. XVI.O.730; 988. Zob. KSD XVI Ossol., s. 656, poz. 2410 i 2411.

256 Błędy w numeracji stron: zamiast s. 80 jest 90, zamiast 131 jest 129, dwa razy powtórzono s. 227, zamiast 229 jest 228, brak 229, dwa razy powtórzono 240, brak 241.

maticae Compendium, s. 1-32) – razem 19,5 arkusza. EGI 1555 jest sygnowana

w sposób ciągły A-V8 (gdzie V = U), strony są numerowane z wyjątkiem tytuło-wej (1-319; błąd w numeracji: zamiast s. 63 jest 93) – razem 20 arkuszy.

Dzieło Stankara podzielone jest na kilka głównych części, których początek wyznaczają ozdobne inicjały lub tytuliki drukowane wersalikami, choć ich użycie nie jest konsekwentne i przy badaniu struktury gramatyki należy również kiero-wać się kryterium treści:

De modo seu ratione legendi (EGI 1547, s. 1-46; EGI 1555, s. 14-60); De affi xis (EGI 1547, s. 46-50; EGI 1555, s. 60-64);

De partibus orationis (EGI 1547, s. 51-262; EGI 1555, s. 65-276): De pronomine (EGI 1547, s. 52-56; EGI 1555, s. 66-70); De verbo (EGI 1547, s. 56-79; EGI 1555, s. 70-93);

De nominibus (EGI 1547, s. 79-83; EGI 1555, s. 93-97) – po czym autor

po-wraca do zagadnień związanych z czasownikiem oraz tworzeniem nomina od różnych typów rdzenia (EGI 1547, s. 83-244; EGI 1555, s. 97-258);

De numeris (EGI 1547, s. 244-249; EGI 1555, s. 258-263); De millah (EGI 1547, s. 250-262; EGI 1555, s. 264-276);

De praepositionibus (EGI 1547, s. 250-254; EGI 1555, s. 264-268); De adverbiis (EGI 1547, s. 255-259; EGI 1555, s. 269-273); De coniunctionibus (EGI 1547, s. 260-261; EGI 1555, s. 274-275); De interiectionibus (EGI 1547, s. 261-262; EGI 1555, s. 275-276); De vav conversivo (EGI 1547, s. 262-266; EGI 1555, s. 276-280);

De modo inveniendi

vr<vo

, id est radicem, et thema tam verborum quam nominum

(EGI 1547, s. 266-270; EGI 1555, s. 280-284).

Ze względów praktycznych (jednolity kierunek druku, ciągła numeracja stron, mniej błędów w sygnowaniu stron) za podstawę opisu przyjmujemy wy-danie z 1555 r.

Po kartach tytułowych i liście dedykacyjnym do Jana Jakuba Fuggero, pod-pisanym w kwietniu 1555 r. (s. 1-8), idzie Index capitum (s. 9-13). Wykład gra-matyki Stankar rozpoczyna od prezentacji alfabetu (De modo seu ratione legendi – s. 14-16), podając kolejno litery (fi gurae) oraz ich nazwy (nomina) po hebrajsku i w transkrypcji łacińskiej. W tym miejscu autor wspomina o odmiennej grafi ce niektórych liter końcowych. Następnie w podobny sposób przedstawia samogło-ski (De punctis vocalibus; Voces; De pronuntiatione vocalium – s. 16-19). Z kolei, cytując Mojżesza Kimchiego, wykłada reguły dotyczące szewa (De lectione vel

prolatione sceva a principio dictionis tantum – s. 19-23). Następne akapity

po-święca problematyce dagesz i konsekwentnie spółgłoskom aspirowanym i nie-aspirowanym (De dagesc et raphe – 23-24). Z kolei zajmuje się specyfi ką spół-głosek BeGaDKePaT oraz spółspół-głosek niemych (matres lectionis). Obie te grupy spółgłoskowe autor oznacza za pomocą mnemotechnicznej terminologii hebraj-skiej (De literis

ywIh/a,

et

tp;k. dg:b.

– s. 24-25).

Następne strony zawierają rozdział De potestate literarum, (s. 25-33), w któ-rym Stankar omawia kolejno wszystkie litery alfabetu hebrajskiego, zwracając uwagę na ich wymowę z dagesz i bez dagesz oraz na inne właściwości.

W De lectione sceva (s. 33-36) powraca znowu do zagadnienia wymowy

sze-wa, wykładając w pięciu punktach odpowiednie reguły, a następnie zajmuje się

wymową spółgłosek z grupy

ywIh/a,

(De lectione literarum

ywha

– s. 36-38).

W De literis et syllabis coniungendis, quod Iudaei dicunt Punctare (s. 38-40) na przykładzie wersetu Iz 11,1 pokazuje praktycznie, w jaki sposób tworzy się sylaby i czyta po hebrajsku. Oto przykład: „Sic incipe,

ac'y"w>

Vav sceva, ve; iod ca-mez, ia; iunge simul has syllabas semper repetendo, ut sit etiam latino more, veia; zadi aleph camez, za: veiaza (nota, ubi unam ex quatuor literis

ywha

inveneris sive in medio, sive in fi ne dictionis, si non legitur iuxta regulam superius annotatam, semper coniungitur cum praecedenti litera, deinde profertur vocalis)” (s. 38).

Po opanowaniu podanego materiału czytelnik w tym momencie był już w stanie czytać teksty hebrajskie, dlatego Stankar proponuje lekturę fragmentu Iz 11,1-5, podając obok tekstu hebrajskiego również jego łacińską transkrypcję (Exemplum legendi – s. 41).

Zamykając dział poświęcony literom, autor wymienia różne podziały liter hebrajskich (np. według miejsca i narządu artykulacji: gardłowe, palatalne, ję-zykowe, zębowe, wargowe; oraz ze względu na ich funkcje: radicales i serviles – s. 42-60).

Przyrostki zaimkowe, tzw. affi xa, podaje dla poszczególnych osób i rodzajów

gramatycznych (s. 60-64).

Wykład De partibus orationis rozpoczyna od podziału części mowy na trzy grupy: nomen (

~ve

), verbum (

l[;AP

) oraz dictio (

hL'mi

). Do dictio należą:

prono-mina, praepositiones, coniunctiones, adverbia i interiectiones. Autor zaznacza, że

niektórzy zaliczają zaimki do nomina, gdyż mają one rodzaj i liczbę, oraz że imie-słowy pochodzą od czasowników. Następnie podaje plan dalszej struktury gra-matyki hebrajskiej, zapowiadając, że omówi kolejno: pronomina, verba, nomina, a następnie pozostałe części mowy – co widać w podanym wyżej planie dzieła.

Zaimki osobowe dzieli na pronomina composita (złożone z przyimkami) i

se-parata. Kolejno omawia poszczególne formy, porównując je z łacińskimi

przy-padkami gramatycznymi (s. 66-70).

Kwestie związane z czasownikiem Stankar omawia bardzo szeroko. Najpierw podaje dwa podstawowe podziały czasowników hebrajskich na verba stantia zwane też neutra (

dmeA[ l[;AP

) oraz verba egredientia zwane transitiva (

aceAy l[;AP

). Dru-gim istotnym podziałem jest podział na verba perfecta (

~yMil;v.

), czyli zachowujące w odmianie wszystkie trzy spółgłoski rdzeniowe, które są wymawiane, oraz verba

defectiva (

~yrIsex]

), tracące spółgłoski rdzeniowe podczas odmiany lub posiadające spółgłoski nieme. Dalej Stankar dzieli verba defectiva na quiescentia (

~yxin"

) i

du-plicata (

~yliWpKe

), następnie wyodrębnia jeszcze mniejsze klasy (s. 71-72). Jest to podobny podział jak w pracach Eliasza Lewity i Sebastiana Münstera. Zaprezen-towany tu podział hebrajskich czasowników posłuży Stankarowi za plan dalszego wykładu.

Najpierw opisuje verbum perfectum we wszystkich jego formach w osno-wie q. (s. 72-93). Następnie rozpoczyna całą serię observationes do poszczegól-nych form (s. 85-93), ale po observationes in

ynIAnyBe

– czyli o participium praesens activum (

l[eAPh; ~ve

), przerywa wykład o czasowniku i zapewne ze względu na podobny sposób odmiany imiesłowów i nomina wstawia krótki rozdział De

no-minibus (s. 93-97), aby od s. 97 powrócić znowu do observationes (s. 97-101).

W swoim wykładzie Stankar nie ogranicza się wyłącznie do morfologii, lecz porusza także pewne problemy składni hebrajskiej, odwołując się do

W dokumencie W poszukiwaniu "szczyrego słowa Bożego" : recepcja zachodnioeuropejskiej hebraistyki w studiach chrześcijańskich w Rzeczypospolitej doby renesansu (Stron 167-179)