Polityki krajów o wysokim poziomie innowacyjnoĞci

NajczĊĞciej stosowanym instrumentem w ocenie innowacyjnoĞci krajów UE jest tzw. ranking innowacyjnoĞci (Innovation Union Scoreboard). Wedáug tego rankingu, gospodarka polska zajmowaáa w 2015 roku 25. miejsce w Unii pod wzglĊdem innowacyjnoĞci. Wyprzedzaáa ona jedynie takie kraje, jak

Ru-

47 Od roku 2004 do 2014 w sumie 43 gminy wiejskie staáy siĊ miastami. Oprócz kwestii „dumy lokalnej” na zmianie statusu zyskali tylko burmistrze i lokalni radni, którzy otrzymali wyĪsze pensje i wynagrodzenia, a lokalna administracja publiczna mogáa zatrudniü wiĊcej ludzi w urzĊdzie miasta. Dla pozostaáej czĊĞci ludnoĞci z nowych miast transformacja oznaczaáa wyĪsze lokalne podatki i mniejsze moĪliwoĞci inwestycyjne.

munia, Buágaria, Litwa i àotwa. NiezaleĪnie od tego, czy przy ocenie innowa-cyjnoĞci weĨmie siĊ pod uwagĊ syntetyczne miary, czy teĪ miary nakáadowe lub wynikowe, Polska plasuje siĊ w koĔcówce krajów europejskich pod wzglĊdem innowacyjnoĞci. Liderami innowacyjnoĞci w UE są natomiast takie kraje, jak:

Szwecja, Dania, Finlandia i Niemcy. Kraje te ponoszą wiĊc najwiĊksze nakáady na innowacje oraz uzyskują najlepsze wyniki z ich wdraĪania. MoĪna w związ-ku z tym przyjąü zaáoĪenie, Īe ich polityki w zakresie transferu innowacji mają charakter wzorcowy. Pojawia siĊ jednak pytanie, czy Polska dysponuje odpo-wiednim potencjaáem, jak np. kapitaá finansowy i ludzki, do podjĊcia polityki ukierunkowanej na osiągniĊcie statusu lidera innowacyjnoĞci. W opracowaniu kierunku zmian w polityce warto wziąü teĪ pod uwagĊ rozwiązania stosowane w krajach takich, jak Holandia, Wielka Brytania, Irlandia, Francja czy Austria, które są zaliczane do grupy naĞladowców innowacji, a ich syntetyczny wskaĨnik innowacyjnoĞci jest powyĪej Ğredniej dla UE.

Sytuacja Polski przedstawia siĊ nieco lepiej w przypadku Globalnego In-deksu InnowacyjnoĞci opracowywanego przez ekonomistów INSEAD. W tym rankingu gospodarka polska zajmuje 45. miejsce wĞród 143 ocenianych krajów.

Liderami innowacyjnoĞci są natomiast w kolejnoĞci: Szwajcaria, Wielka Bryta-nia, Szwecja, Holandia i Stany Zjednoczone. Uzasadnione wydaje siĊ wiĊc za-poznanie siĊ z instrumentami polityki tych krajów, a zwáaszcza krajów europej-skich. Model polityki transferu innowacji w Stanach Zjednoczonych realizowa-ny jest bowiem w zdecydowanie odmienrealizowa-nych uwarunkowaniach gospodarczych i przy znacznie wiĊkszych zasobach czynników produkcji. Na uwagĊ moĪe na-tomiast zasáugiwaü polityka transferu innowacji w takich krajach, jak Nowa Ze-landia, Kanada i Australia, które w wymienionym rankingu zajmują od 15 do 17 pozycji, a zasoby ich czynników produkcji są bardziej zbliĪone do europejskich.

RozwaĪając moĪliwoĞü adaptacji rozwiązaĔ w zakresie polityki innowacyjnoĞci z wyĪej wymienionych krajów, naleĪy mieü równieĪ na uwadze, Īe kreowanie innowacyjnoĞci wiąĪe siĊ z koniecznoĞcią zmian w takich obszarach, jak:

x instytucje, x kapitaá ludzki, x infrastruktura,

x zaawansowanie rynku,

x zaawansowanie dziaáalnoĞci biznesowej.

Wykorzystanie rozwiązaĔ zewnĊtrznych w prowadzonej polityce innowa-cyjnoĞci moĪe wiĊc wiązaü siĊ z zastosowaniem okreĞlonych bezpoĞrednich lub poĞrednich instrumentów w powyĪszych obszarach. Procesu adaptacji rozwiązaĔ

zewnĊtrznych nie naleĪy áączyü tylko z wprowadzaniem nowych instrumentów.

Niekiedy moĪe to byü korekta juĪ istniejących lub zaprzestanie ich stosowania.

Z przeprowadzonych studiów literatury przedmiotu oraz analiz danych Eurostatu wynika generalnie, Īe poziom innowacyjnoĞci kraju jest bardzo silnie skorelowany z tzw. poziomem doskonaáoĞci badaĔ naukowych. Niestety Polska w rankingach doskonaáoĞci badaĔ zajmuje podobne pozycje, jak w przypadku rankingów innowacyjnoĞci gospodarek. Fakt ten potwierdzają wyniki szczegó-áowych analiz poziomu badaĔ naukowych w krajach europejskich prowadzo-nych przez Instytut of Prospective Technological Studies w Sewilli. Niski po-ziom badaĔ naukowych w Polsce jest wiĊc silną barierą pierwszego etapu trans-feru innowacji, tj. tworzenia innowacyjnych rozwiązaĔ w instytucjach naukowo-badawczych. W tej sytuacji prowadzenie polityki innowacyjnoĞci w oparciu o wáasny sektor naukowo-badawczy wymagaü bĊdzie restrukturyzacji nie tylko tego sektora, ale teĪ systemu edukacji, w tym szkolnictwa wyĪszego. Implikacją takiej restrukturyzacji, jakkolwiek bardzo poĪądanej, bĊdzie jednak wydáuĪenie okresu poprawy innowacyjnoĞci gospodarki, w tym równieĪ gospodarki wiej-skiej. Ze studiów literatury wynika, Īe ingerencja paĔstwa w ten etap transferu innowacji wymagaü bĊdzie znacznych nakáadów finansowych, związanych nie tylko ze zmianami sposobu ksztaácenia czy wdraĪaniem nowych kierunków ksztaácenia, ale równieĪ z polityką wynagradzania pracowników sektora nauko-wo-badawczego. Pojawia siĊ wiĊc pytanie, czy Polska moĪe sobie pozwoliü na takie przesuniĊcie czasowe poprawy innowacyjnoĞci. W krótkiej perspektywie alternatywą moĪe byü oparcie polityki innowacyjnoĞci na wspóápracy naukowo-badawczej z krajami o wysokim poziomie badaĔ naukowych oraz koncentracji na wspieraniu pozostaáych etapów transferu innowacji na poziomie kraju.

Z badaĔ wynika, Īe kaĪdy kraj prowadzi odmienną politykĊ innowacyjno-Ğci, dostosowując ją m.in. do uwarunkowaĔ wynikających z:

x modelu spoáeczno-ekonomicznego, x jakoĞci edukacji,

x sprawnoĞci administracji publicznej, x atrakcyjnoĞci dla inwestycji zagranicznych.

Ze wzglĊdu na wystĊpujące w pewnych przypadkach zbliĪone uwarun-kowania, podejmowane są próby wyodrĊbnienia grup krajów, w odniesieniu do których moĪna mówiü o pewnym modelu polityki innowacyjnoĞci. W przypad-ku Europy wyodrĊbniane są w zasadzie tylko 3 takie grupy, a mianowicie:

x kraje skandynawskie,

x kraje niemieckiego obszaru jĊzykowego,

x kraje Europy ĝrodkowo-Wschodniej.

Dwie pierwsze grupy stanowią kraje o wysokim poziomie innowacyjnoĞci gospodarek. Nieco odmienne jest jednak ich podejĞcie do zaangaĪowania i roli paĔstwa. InnowacyjnoĞü krajów skandynawskich, do których zaliczana jest Da-nia, Szwecja i Finlandia, wynika przede wszystkim z:

x bardzo wysokiego poziomu edukacji na wszystkich szczeblach, finanso-wanej gáównie ze Ğrodków publicznych;

x bardzo wysokiego poziomu finansowania dziaáalnoĞci badawczo- -rozwojowej – wydatki tych krajów stanowią okoáo 3-4% PKB i naleĪą do najwyĪszych na Ğwiecie, z czego wydatki publiczne stanowią okoáo 1%

PKB;

x otwartoĞci gospodarek i wspólnych inicjatyw w róĪnych ukáadach – kraje te wspóápracują ze sobą, silnie rozwiniĊte jest partnerstwo publiczno- -prywatne oraz dziaáalnoĞü sieciowa, w tym w postaci klastrów;

x bardzo wysokiej jakoĞci i efektywnoĞci administracji publicznej, tworzą-cej bodĨce dla sektora prywatnego, w tym poprzez redukcjĊ kosztów transakcyjnych.

W krajach niemieckiego obszaru jĊzykowego podejĞcie do polityki inno-wacyjnoĞci warunkuje przede wszystkim ich federalna struktura. W tej sytuacji znacznie wiĊkszą rolĊ odgrywają wáadze regionalne. Niemniej kraje te cechuje równieĪ wysoki poziom edukacji oraz wydatków na badania i rozwój na pozio-mie okoáo 3% PKB. W tej grupie szczególną uwagĊ warto jest zwróciü na przy-káad Niemiec. Kraj ten posiada doĞü niski (niĪszy niĪ w Polsce) udziaá ludnoĞci z wyĪszym wyksztaáceniem. Niemniej szkolnictwo zawodowe jest na najwyĪ-szym Ğwiatowym poziomie. Ponadto Ĩródáami innowacyjnoĞci gospodarki nie-mieckiej są:

x silnie rozwiniĊta sieü instytucji badawczych;

x wsparcie finansowe dla wspóápracy jednostek badawczych z uniwersyte-tami oraz z przemysáem;

x hierarchiczny rozkáad odpowiedzialnoĞci za tworzenie i koordynacjĊ pro-gramów wspierających poprawĊ innowacyjnoĞci – zbudowany z instytucji rządu federalnego i krajów związkowych.

RozwaĪając polityki innowacyjnoĞci, naleĪy zwróciü uwagĊ równieĪ na obecną strategiĊ dla najwiĊkszej gospodarki Ğwiata, a mianowicie Stanów Zjed-noczonych. Strategia ta zakáada przede wszystkim zwiĊkszenie amerykaĔskiego eksportu poprzez promowanie eksportu maáych firm i znoszenie barier

handlo-wych dla towarów amerykaĔskich. W tym celu zintensyfikowano przede wszystkim prace nad tworzeniem regionalnych klastrów. DuĪo uwagi poĞwiĊca siĊ równieĪ poprawie efektywnoĞci instytucji regulacyjnych. Jednym z instru-mentów, jaki ma sáuĪyü poprawie innowacyjnoĞci firm jest tzw. „kredyt podat-kowy”. MoĪe on mieü bowiem zastosowanie w warunkach Polski. Niemniej dziaáalnoĞü badawczo-rozwojowa w Stanach Zjednoczonych stanowi nadal do-menĊ firm prywatnych, a zwáaszcza duĪych koncernów.

Krajem, który stanowi wzorcowy przykáad innowacyjnej gospodarki oraz wysokiego poziomu badaĔ jest Holandia. Niemniej prowadzona przez nią poli-tyka jest nadal ukierunkowana na kwestie związane z dalszą poprawą innowa-cyjnoĞci. Realizowana strategia zakáada bowiem dalsze zaangaĪowanie paĔstwa w utrzymanie wysokiego poziomu badaĔ naukowych. Przewidywana jest jednak pewna reorientacja systemu finansowania. Docelowo finansowanie ma siĊ coraz bardziej koncentrowaü na okreĞlonych projektach badawczych. Ponadto do sty-mulowania dziaáalnoĞci badawczo-rozwojowej dotychczas wykorzystywane by-áy gáównie instrumenty podatkowe. Strategia innowacyjnoĞci zakáada jednak stopniowy wzrost znaczenia poĪyczek, kredytów i porĊczeĔ w dziaáalnoĞci in-nowacyjnej. Strategia ta przewiduje bowiem koncentracjĊ wsparcia na flago-wych sektorach gospodarki, dla których stosowanie takich instrumentów, jak np.

kredyt podatkowy jest niewystarczające. WaĪnym kierunkiem jest zwiĊkszenie liczby przedsiĊbiorstw zajmujących siĊ dziaáalnoĞcią innowacyjną, które bĊdą wspóápracowaü z instytucjami badawczymi. PoprawĊ innowacyjnoĞci zapewniü ma równieĪ wsparcie dla máodych przedsiĊbiorczych firm, które są gáównym Ĩródáem innowacyjnoĞci gospodarki. SáuĪyü temu mają gáównie regulacje praw-ne oddziaáujące na powstawanie i funkcjonowanie start-upów. Instrumenty tyki mają równieĪ sáuĪyü zwiĊkszeniu skali ich dziaáalnoĞci. Celem dziaáaĔ poli-tyki holenderskiej jest równieĪ tzw. „waloryzacja wiedzy”, która jest procesem tworzenia wartoĞci wiedzy poprzez czynienie jej dostĊpną dla dziaáalnoĞci go-spodarczej, czy inaczej transformacjĊ wiedzy na okreĞlone produkty i procesy oraz upowszechnianie. Dziaáania te są w duĪym stopniu skorelowane z komer-cjalizacją wiedzy.

Interesującym przypadkiem w zakresie polityki innowacyjnoĞci jest Nowa Zelandia. InnowacyjnoĞü gospodarki tego kraju jest na wysokim Ğwiatowym po-ziomie. Problemem jest jednak w tym kraju ograniczona skala przemysáu i związane z tym niewielkie moĪliwoĞci zwiĊkszania finansowania dziaáalnoĞci badawczo-rozwojowej przez ten sektor. Niemniej jako jeden z niewielu krajów o wysokim poziomie innowacyjnoĞci przywiązuje szczególną wagĊ do wspiera-nia innowacyjnoĞci w sektorze rolno-spoĪywczym. Istniejąca w Nowej Zelandii

Sieü InnowacyjnoĞci Sektora SpoĪywczego (ang. Food Innovation Network)⁴⁸ wspiera bowiem rozwój przemysáu spoĪywczego, aktywnie angaĪując siĊ w do-starczanie wyników dziaáalnoĞci badawczo-rozwojowej. Sektor spoĪywczy jest w tym kraju sektorem priorytetowym. Polityka wobec tego sektora koncentruje siĊ równieĪ na rozwoju wspóápracy w formie klastrów. Wspomniana powyĪej sieü jest inicjatywą rządową, mającą na celu stworzenie zaplecza do rozwoju ĪywnoĞci na terenie caáego kraju, w celu umoĪliwienia przedsiĊbiorstwom two-rzenia, testowania oraz rozwoju nowych produktów ĪywnoĞciowych. Inicjatywa Sieci InnowacyjnoĞci ma na celu zmniejszenie barier dla rozwoju nowych pro-duktów poprzez stworzenie centrów o charakterze otwartego dostĊpu, gdzie moĪliwe jest testowanie produktów w celu tworzenia bezpiecznej ĪywnoĞci, akredytowanej i certyfikowanej do eksportu. Powinno to umoĪliwiü podmiotom przemysáu spoĪywczego Nowej Zelandii szybsze, uáatwione i bardziej elastycz-ne reagowanie na potrzeby konsumentów oraz moĪliwoĞci, które ksztaátują siĊ i tworzą na miĊdzynarodowych rynkach produktów ĪywnoĞciowych. UmoĪliwi to równieĪ zwiĊkszenie obrotów na rynku i jednoczeĞnie produkowanie wyro-bów w krótkich seriach, w celu ich testowania przed skierowaniem do masowej produkcji. MoĪna wymieniü szereg celów tej inicjatywy. Jednym z nich jest za-chĊta i tworzenie impulsów do intensyfikacji wspóápracy miĊdzy firmami (przedsiĊbiorstwami aktywnymi na rynku spoĪywczym, ale i innych branĪach), w celu stworzenia odpowiedniego efektu skali niezbĊdnego do osiągniĊcia suk-cesu na rynkach miĊdzynarodowych. Istotnym efektem podejmowanych dziaáaĔ powinno równieĪ byü stworzenie platformy wspóápracy pomiĊdzy podmiotami naukowo-badawczymi oraz producentami ĪywnoĞci. Nowa Zelandia dysponuje Ğwiatowej klasy jednostkami naukowo-badawczo-edukacyjnymi, równieĪ w za-kresie nauk rolniczych i biotechnologii, jednak, jak podkreĞlano w raporcie o utworzeniu Sieci InnowacyjnoĞci, czĊsto nie ma to bezpoĞredniego przeáoĪe-nia i związku z tworzeniem rzeczywistych (rynkowych) produktów o wysokiej wartoĞci dodanej, które sektor produkcji ĪywnoĞci mógáby z powodzeniem wprowadziü na rynek i umoĪliwiü podjĊcie walki konkurencyjnej. Pochodną powyĪszej kwestii jest kolejny cel tworzenia Sieci InnowacyjnoĞci w postaci tzw. dyfuzji wiedzy, tj. poprawa dostĊpu przedsiĊbiorstw i przedsiĊbiorców do wiedzy, doĞwiadczeĔ i umiejĊtnoĞci (know-how) w zakresie rozwoju przedsiĊ-biorczoĞci i komercjalizacji wytwarzanych produktów. Informacja zwrotna, rady i doĞwiadczenia osób, które uczestniczyáy juĪ wczeĞniej we wprowadzaniu no-wego produktu na rynek obniĪa ryzyko niepowodzenia produktu, bądĨ jego wad.

Istotnym celem Sieci InnowacyjnoĞci pozostaje równieĪ ugruntowanie i podno-szenie poziomu wiedzy o moĪliwoĞciach rynkowych, w celu lepszego

ukierun-

48 http://foodinnovationnetwork.co.nz/

kowania badaĔ nad produktami i ich rozwoju, tak aby mieü ĞwiadomoĞü kierun-ków miĊdzynarodowego popytu konsumpcyjnego i moĪliwoĞü wáaĞciwej odpo-wiedzi na niego. Organizacja Sieci InnowacyjnoĞci zakáada utworzenie czterech hubów – centrów regionalnych. KaĪdy z czterech regionalnych centrów rozwoju produktów spoĪywczych ma byü skierowany na inny obszar, w zaleĪnoĞci od potrzeb, dojrzaáoĞci, mocnych stron i moĪliwoĞci lokalnych firm. Dodatkowo mają one równieĪ oferowaü uzupeániający pakiet usáug. Wsparcie oferowane przez Sieü Innowacji dotyczy nastĊpujących zagadnieĔ: optymalizacji procesów produkcyjnych poprzez wáączenie do dziaáania ekspertów z wielu dziedzin po-wiązanych z danym procesem, którzy wspóápracując z przedsiĊbiorcą są w sta-nie zidentyfikowaü, zaproponowaü i przetestowaü alternatywne urządzenia, po-tencjalnie przyczyniające siĊ do modernizacji technik produkcji. Efektem tego postĊpowania mogą byü produkty o lepszej ĞwieĪoĞci, bardziej opáacalne w pro-dukcji i mające dáuĪszą trwaáoĞü (przydatnoĞü do spoĪycia); wsparcia eksportu – w zaleĪnoĞci od rodzaju, centra oferują dostĊp do certyfikowanych urządzeĔ (posiadających atesty miĊdzynarodowe umoĪliwiające eksportowanie wytwo-rzonych produktów) zarówno na maáą skalĊ (próbki), jak i dla wolumenów han-dlowych. Niektóre regionalne centra usáugowe posiadają dzienne zdolnoĞci wy-twórcze na poziomie 1-5 ton produktu. Certyfikacja oznacza, Īe moĪna sprze-dawaü te produkty na rynkach lokalnych i miĊdzynarodowych; finansowania – instytucje finansowe powiązane z Siecią Innowacji (partnerskie) mogą dostar-czyü przedsiĊbiorcy wsparcia finansowego (w postaci róĪnych instrumentów fi-nansowych) na badanie i rozwój produktu; innowacji biznesowych – w ramach Sieci Innowacji funkcjonuje grupa mentorów biznesowych, którzy doradzają przy projektowaniu odpowiedniego modelu biznesowego dla danego projektu bądĨ produktu. CzĊsto przedsiĊbiorcy i menedĪerowie projektów skupieni na szczegóáach nie są w stanie spojrzeü na dziaáalnoĞü z caáoĞciowego punktu wi-dzenia, zatem konsultant projektu czĊsto moĪe pomóc uczyniü produkt lub pro-ces bardziej efektywnym i skutecznym; rozwoju nowych produktów – centrum rozwoju w North Palmerston (FoodPilot) posiada zasoby i infrastrukturĊ do pra-cy nad pierwotnym rozwojem nowych produktów i testowaniem ich skuteczno-Ğci w praktyce. Na jego terenie znajduje siĊ wielofunkcyjny zakáad laboratoryj-ny, zaĞ w okolicznych jednostkach naukowych pracuje wielu wysokokwalifiko-wanych naukowców – ekspertów w dziedzinie przemysáu spoĪywczego. Food-Pilot jest zatem idealnym miejscem do podejmowania ryzyka rozwoju nowego produktu na maáą skalĊ, przed rozpoczĊciem masowej produkcji. Inne centra rozwoju pomagają przedsiĊbiorcom rozwijaü i zarządzaü indywidualnymi pro-jektami w ich imieniu. Obejmuje to pomoc firmom w dostĊpie do odpowiednich umiejĊtnoĞci, usáugodawców i technologii przetwarzania dostĊpnych w Sieci

In-nowacyjnoĞci, jak i u zewnĊtrznych dostawców; produkcji przemysáowej – cen-tra rozwoju mogą równieĪ sáuĪyü wsparciem, w przypadku gdy producentowi brakuje zdolnoĞci produkcyjnej bądĨ potrzebna jest mu przestrzeĔ, gdzie pouf-nie moĪe podjąü rozwój nowych produktów. Huby regionalne posiadają moĪli-woĞci produkcyjne, które pozwalają na komercyjną produkcjĊ produktu, zaĞ cer-tyfikacja pozwala sprzedawaü je na rynkach lokalnych i miĊdzynarodowych;

rozwoju biznesowego – sieü innowacji dysponuje grupą mentorów i doradców biznesowych, którzy mogą pomóc opracowaü odpowiedni plan biznesowy doty-czący produktu i pomóc uplasowaü go na wáaĞciwym rynku. Ci specjaliĞci po-siadają doĞwiadczenie w rozwijaniu biznesu i umiejĊtnoĞci, które pomogą fir-mom okreĞliü moĪliwoĞci wzrostu; analiz rynkowych – Sieci Innowacji mogą przeprowadzaü studia wykonalnoĞci oraz analizy rynku i oceny nowego produk-tu (pomysáu na produkt) lub identyfikacji nowych moĪliwoĞci rynkowych dla istniejących oferowanych produktów. Obejmuje to badania rynku, analizy in-nowacyjnoĞci, analizĊ przewag konkurencyjnych, analizĊ áaĔcucha dostaw na rynku i wartoĞci.

Regionalne centra rozwoju produktów poáoĪone są w nastĊpujących miej-scowoĞciach (miastach): Auckland – zadaniem tego podmiotu jest wsparcie w rozwoju i komercjalizacji produktu kierowane zarówno do klientów z branĪy maáych i Ğrednich przedsiĊbiorstw, jak i duĪych firm, a takĪe mokra i sucha ob-róbka, ze szczególnym naciskiem na gotowe produkty spoĪywcze; Waikato – centrum wsparcia regionalnego w rozwoju i komercjalizacji produktu dla ma-áych i Ğrednich przedsiĊbiorstw, którego moĪliwoĞci obejmują m.in. obróbkĊ su-chą o zdolnoĞci przetwarzania ponad 500 kg substancji sypkich w ciągu godzi-ny. Centrum poáoĪone jest na terenie Parku Innowacji Waikato; Palmerston North (FoodPilot) – prace badawczo-rozwojowe w tej jednostce skoncentrowane są na potrzebach duĪych przedsiĊbiorstw. Istniejące instalacje umoĪliwiają mo-kre i suche przetwarzanie o wydajnoĞci 30-50 litrów na godzinĊ. Centrum w Palmerston North i jego wyposaĪenie badawcze (w odniesieniu do podsiada-nego sprzĊtu) jest elementem istniejącej instalacji pilotaĪowej Massey Universi-ty, zgodnie z deklaracjami dodatkowy sprzĊt i oprzyrządowanie bĊdzie systema-tycznie uzupeániane, zgodnie ze zgáaszanymi potrzebami podmiotów przemysáu rolno-spoĪywczego, tj. odbiorców usáug; Canterbury – to regionalne centrum wsparcia skupione na sektorze maáych i Ğrednich przedsiĊbiorstw zaangaĪowa-nych w rozwój nowych produktów. Istniejące instalacje umoĪliwiają mokre i suche przetwarzanie w partiach 50-100 litrowych. Na obecnym etapie placów-ka funkcjonuje raczej jako centrum informacji i referencyjnoĞci, a nie dostawca infrastruktury. Podmiotem áączącym wymienione powyĪej centra innowacyjno-Ğci jest New Zealand Food Innovation Network Company. Zadania spóáki

moĪ-na okreĞliü moĪ-nastĊpująco: koordymoĪ-nacja dziaáaĔ czterech regiomoĪ-nalnych wĊzáów in-formacji i inwestycji w infrastrukturĊ; uáatwianie wymiany wiedzy miĊdzy re-gionalnymi wĊzáami wiedzy (hubami), podmiotami naukowo-badawczo- -edukacyjnymi, oraz sektorem produkcyjnym (przedsiĊbiorstwami). Chodzi za-tem o stworzenie wspólnej páaszczyzny wspóápracy pomiĊdzy wymienionymi sektorami. W odniesieniu do kontaktów zewnĊtrznych zapewnia miĊdzynaro-dowym firmom i organizacjom dostĊp do moĪliwoĞci rozwoju ĪywnoĞci w No-wej Zelandii. Dostarcza równieĪ agendom rządowym informacji na temat prze-mysáu rolno-spoĪywczego.

Sektor spoĪywczy jest jednym z najwaĪniejszych sektorów gospodarki w Nowej Zelandii. Jest obszarem wysokich zysków produkcyjnych (rentowno-Ğci), zatrudnienia i eksportu, i podnosi miĊdzynarodową reputacjĊ kraju w za-kresie innowacji i jakoĞci. Sektor ulegá znaczącej transformacji w ciągu ostat-nich 10 lat i zwiĊkszyá swój wkáad do produktu krajowego brutto (PKB). Eks-port produktów ĪywnoĞciowych podwoiá siĊ w tym okresie do okoáo 15 mld do-larów nowozelandzkich rocznie, i obecnie stanowi ponad poáowĊ caákowitego eksportu towarów. Znaczną czĊĞü tego eksportu moĪna scharakteryzowaü, jako wartoĞü dodaną. Tempo wzrostu tego sektora i jego wydajnoĞü konsekwentnie ksztaátuje siĊ powyĪej Ğredniej dla caáej gospodarki, a istniejący znaczny po-tencjaá wzrostu powinien zostaü utrzymany i wzmocniony. Sektor obejmuje ponad 30 000 firm i zapewnia miejsca pracy dla 20% áącznej siáy roboczej w Nowej Zelandii.

Sieü Innowacji to dáugoterminowa inwestycja w poprawĊ w przemyĞle spoĪywczym, jednak rząd spodziewa siĊ pierwszych efektów w postaci wzrostu rozwoju nowych produktów w ciągu dwóch lat. OdnoĞnie do finansowania ini-cjatywy, rząd Nowej Zelandii udostĊpniá wstĊpnie Ğrodki w wysokoĞci 22 mln dolarów nowozelandzkich w celu ustalenia przedmiotów wsparcia oraz dla za-kupu sprzĊtu. Jest to wsparcie dla projektów pilotaĪowych. Dodatkowe Ğrodki dostarczyáy równieĪ regionalne agencje rozwoju gospodarczego (10 milionów dolarów nowozelandzkich). Zadaniem agencji rozwoju gospodarczego oraz biur regionalnych handlu i przedsiĊbiorczoĞci w Nowej Zelandii jest Ğwiadczenie usáug w celu wspierania zdolnoĞci do zarządzania przedsiĊbiorstwem oraz po-moc w identyfikacji moĪliwoĞci rynkowych i rozwoju produkcji ĪywnoĞci.

Zbiorczą inicjatywą wspierającą innowacyjnoĞü na poziomie krajowym jest seria 25 projektów w ramach Innovative New Zealand, które bĊdą dofinan-sowane kwotą 761,4 mln dolarów nowozelandzkich w ciągu najbliĪszych czte-rech lat. Dotyczą one zagadnieĔ z zakresu wspierania nauki, podnoszenia umie-jĊtnoĞci, szkolnictwa wyĪszego oraz inicjatywy na rzecz rozwoju regionalnego.

Ma to pomóc w zdywersyfikowaniu gospodarki i wspieraniu wzrostu

zatrudnie-nia i páac w Nowej Zelandii w nadchodzącej dekadzie. Pakiet zawiera: 410,5 mi-lionów dolarów nowozelandzkich na rzecz nauki i innowacji, co podniesie rocz-ne wydatki rządowe na naukĊ do poziomu 1,6 mld dolarów nowozelandzkich

zatrudnie-nia i páac w Nowej Zelandii w nadchodzącej dekadzie. Pakiet zawiera: 410,5 mi-lionów dolarów nowozelandzkich na rzecz nauki i innowacji, co podniesie rocz-ne wydatki rządowe na naukĊ do poziomu 1,6 mld dolarów nowozelandzkich