Propagowanie gospodarki społecznej (économie sociale et solidaire)

Będę zachęcać do rozwijania dynamicznej gospodarki społecznej. Gospodarka ta to 2 mln przedsiębiorstw i 10% PKB. Podmioty te są bardzo zróżnicowane: spółdzielnie, stowarzyszenia, fundacje lub przedsiębiorcy społeczni, towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych. Podmioty te, które przeznaczają swoje zyski na uzyskanie społecznego zwrotu z inwestycji poprzez obsługę swoich członków, społeczności lokalnych oraz konsumentów, są niezbędne, aby zapewnić spójność. Zaproponuję kandydatowi na komisarza Nicolasowi Schmitowi wspólne zorganizowanie forum wysokiego szczebla w celu podsumowania sytuacji tego sektora z myślą o opracowaniu konkretnych działań. Ponadto zaproponuję odpowiednie mechanizmy, w szczególności w kontekście nowej strategii dla MŚP, aby nadać idei gospodarki społecznej nowy impuls dzięki trzem zagadnieniom priorytetowym dotyczącym młodzieży, transformacji ekologicznej i rozwoju terytorialnego.

Nie możemy przewidzieć wszystkich zmian technologicznych i geopolitycznych w ciągu najbliższych pięciu lat. Dlatego też dopilnuję, aby nasza wspólna strategia przemysłowa była elastyczna, tak abyśmy mogli ją dostosować do nieprzewidzianych zmian.

W jaki sposób zadba Pani, by nowa strategia przemysłowa była w pełni zgodna z celem, jakim jest osiągnięcie neutralności emisyjnej do 2050 r., i w związku z tym była gotowa do przejścia na neutralność emisyjną? Czy będzie Pani nalegać, by agenda przemysłowa miała, tak jak agenda cyfrowa w poprzedniej kadencji, jasno wytyczone cele

i harmonogram? W jaki sposób planuje Pani angażować przemysł i wspierać jego aktywną rolę? Jakie jest Pani zdanie o zachętach podatkowych dla sektorów przemysłu wiodących w tym procesie?

Nowa strategia przemysłowa będzie iść w parze z dążeniem do osiągnięcia neutralności klimatycznej do 2050 r., z jasnymi celami pośrednimi w perspektywie 2030 r.

Będę zachęcać do transformacji energochłonnych sektorów przemysłu, mając na celu osiągnięcie ich neutralności klimatycznej, zgodnie z kierunkami nakreślonymi w komunikacie Komisji „Czysta planeta dla wszystkich”, a także będę kierować się założeniami planu transformacji przemysłowej dla energochłonnych gałęzi przemysłu. Plan ten zostanie opublikowany pod koniec października 2019 r. i zaprezentuję Państwu płynące z niego wnioski w celu wymiany poglądów na temat działań następczych. Aby umożliwić transformację energochłonnych sektorów przemysłu, należy zapewnić im dostęp do czystej energii w wystarczającej ilości i po przystępnych cenach. W związku z tym zwiększę dotychczasowe wysiłki – we współpracy z komisarz do spraw energii oraz wiceprzewodniczącym odpowiedzialnym za Europejski Zielony Ład – poprzez łączenie funduszy UE lub koordynację działań z państwami członkowskimi w celu opracowania nowych technologii, wykorzystania odnawialnych źródeł energii oraz uruchomienia niezbędnej infrastruktury do przesyłu i magazynowania tej energii tam, gdzie jest to potrzebne. Wzmocni to również wiodącą pozycję UE jako dostawcy nowych zintegrowanych rozwiązań w zakresie czystej energii.

Ambicją przyszłej Komisji jest przeprowadzenie transformacji sprawiedliwej dla wszystkich.

Ma to szczególne znaczenie dla regionów, w których znajdują się energochłonne sektory przemysłu. Będę zwracać szczególną uwagę na działania wspierające, aby zapewnić możliwości przekwalifikowania i podnoszenia kwalifikacji siły roboczej, tak aby pomóc jej w dostosowaniu się do wymagań i wesprzeć regiony wysokoemisyjne przechodzące transformację. W tym celu będę współpracować z kandydatami na komisarzy – Mariyą Gabriel, Nicolasem Schmitem i Elisą Ferreirą. Zielone i cyfrowe umiejętności oraz zdolność do przekwalifikowania się będą miały kluczowe znaczenie dla umożliwienia pracownikom dostosowania się do nowych warunków.

Ponadto zaproponuję środki zachęcające do rozwoju rynków zrównoważonych produktów przemysłowych, w szczególności poprzez opracowanie – wraz z komisarzem do spraw środowiska i oceanów – drugiego planu działania dotyczącego gospodarki o obiegu zamkniętym. Dążąc do zwiększenia obiegu zamkniętego w sektorze budowlanym, zaangażuję się we współpracę z państwami członkowskimi w celu pobudzenia modernizacji i zrównoważonego charakteru (istniejącego i nowego) środowiska zbudowanego, a także jego odporności i zdolności adaptacji wraz z podejściem opartym na cyklu życia.

Realizacja naszych celów w zakresie dekarbonizacji przy jednoczesnym zachowaniu konkurencyjności naszego przemysłu będzie oznaczać konieczność rozważenia niezbędnych

ram regulacyjnych, które umożliwią nam lepszą ocenę i skuteczniejsze wsparcie kandydata na komisarza do spraw środowiska i oceanów w procesie monitorowania efektywności środowiskowej i społecznej produktów, lecz także usług i organizacji w całym łańcuchu dostaw. (Zob. moja odpowiedź na następne pytanie).

Będę współpracować z przemysłem i państwami członkowskimi w celu uruchomienia projektu IPCEI w zakresie technologii i systemów wodorowych oraz będę kontynuować prace nad budową przemysłu niskoemisyjnego, dążąc do realizacji skoordynowanych inwestycji na dużą skalę.

Aby zapewnić udział przemysłu w tym procesie, będę nadal opierać się na grupach ekspertów wysokiego szczebla, takich jak grupa ekspertów ds. energochłonnych sektorów przemysłu.

Jestem gotowa, jeśli zajdzie taka potrzeba, tworzyć nowe grupy ekspertów oraz wsłucham się w Państwa sugestie na ten temat.

Odnosząc się do energochłonnych sektorów przemysłu (np. aluminium, stal, ceramika, cement itp.): Wspomina Pani, że największym wyzwaniem dla Europy jest „stanie się do 2050 r. pierwszym na świecie neutralnym dla klimatu kontynentem”, co moglibyśmy poprzeć. Ryzyko polega na tym, że dążąc do neutralności pod względem emisji dwutlenku węgla, stracimy przemysł, który przeniesie się poza Europę, gdzie można zanieczyszczać i emitować CO2, i gdzie brak zobowiązań do przestrzegania wysokich standardów środowiskowych lub społecznych. Jak zamierza Pani wspierać te gałęzie przemysłu w procesie dekarbonizacji i uczynić obniżanie emisyjności atrakcyjnym dla zainteresowanych sektorów?

Energochłonne sektory przemysłu chcą pozostać w Europie – mają ambicję, by stać się bardziej ekologiczne, obniżyć emisyjność swojego procesu produkcji, dostarczać produkty niskoemisyjne, korzystać z technologii niskoemisyjnych i przewodzić w procesie transformacji, pomagając innym sektorom w dekarbonizacji przy użyciu ich czystych produktów jako komponentów. Zobowiązuję się pomóc im w tym przedsięwzięciu.

Jedenaście sektorów energochłonnych, tj. przemysł aluminiowy, stalowy, ceramiczny, cementowy i inne, współpracuje już w ramach grupy wysokiego szczebla ds. sektorów energochłonny w celu opracowania planu generalnego wspólnej transformacji przemysłowej, który zostanie wkrótce opublikowany, przy czym płynące z niego wnioski i sformułowane w nim zalecenia omówimy już po publikacji. Nie powinniśmy zapominać o branży ICT.

Cyfryzacja może znacząco przyczynić się do zmniejszenia zużycia energii i emisji gazów cieplarnianych w wielu sektorach, od rolnictwa precyzyjnego po transport połączony.

Jednocześnie sektor ICT jest jednym z niewielu sektorów, w których emisje gazów cieplarnianych stale rosną. Jeśli nie zostaną podjęte odpowiednie działania, istnieje prawdopodobieństwo, że zapotrzebowanie na energię i wpływ na środowisko sektora ICT

szybko wzrośnie, a sektor ten stanie się poważną przeszkodą dla osiągnięcia celów Europejskiego Zielonego Ładu.

W związku z tym kwestią tą musimy się zająć trójtorowo poprzez: tworzenie rynków dla produktów neutralnych dla klimatu i produktów gospodarki o obiegu zamkniętym, opracowywanie neutralnych dla klimatu rozwiązań i finansowanie ich absorpcji oraz zapewnienie dostępu do niezbędnych zasobów i ich uruchomienie. Aby zrealizować te priorytety, musimy zadbać o większą spójność między politykami UE, lepszą harmonizację inicjatyw na szczeblu unijnym, krajowym i regionalnym, a także o wspólne działania zarówno w sektorze publicznym, jak i prywatnym.

Biorąc pod uwagę znaczenie gospodarki o obiegu zamkniętym dla powodzenia przejścia na neutralność klimatyczną energochłonnych sektorów przemysłu, inicjatywy przewidziane w ramach polityki w zakresie gospodarki o obiegu zamkniętym, w szczególności zainicjowanie drugiego planu działania dotyczącego gospodarki o obiegu zamkniętym (zob.

odpowiedź na poprzednie pytanie), będą musiały przyczyniać się do realizacji tego celu i brać ten cel pod uwagę.

Potrzebne będą liczne środki w celu stworzenia odpowiednich ram regulacyjnych i finansowych, aby zatrzymać energochłonne sektory przemysłu w Europie i utrzymać ich konkurencyjność.

Na przykład, jeżeli chodzi o ramy regulacyjne, będziemy musieli w szczególności zbadać, jak najlepiej opracować metodykę oceny – w całym cyklu życia produktu – emisji gazów cieplarnianych związanych z produktem na wszystkich etapach jego produkcji oraz wykorzystać środki po stronie popytu i podaży w celu rozwoju rynków produktów ekologicznych. Ponadto zaproponuję opracowanie norm dotyczących produktów niskoemisyjnych oraz będę korzystać z zamówień publicznych jako narzędzia stymulowania popytu. Zamierzam ściśle współpracować z moimi kolegami i koleżankami przy określaniu najlepszych sposobów ustalania cen uprawnień do emisji dwutlenku węgla w celu osiągnięcia naszych celów w zakresie klimatu i konkurencyjności.

Jeżeli chodzi o wsparcie finansowe, UE będzie musiała zapewnić finansowanie wdrażania technologii w ciągu najbliższych 5–10 lat, korzystając z ram IPCEI, w przypadku gdy spełnione są określone warunki (zob. odpowiedź na pytanie powyżej).

Będę wspierać energochłonne sektory przemysłu w opracowywaniu zaawansowanych technologii poprzez partnerstwa i finansowanie zakrojonych na dużą skalę projektów.

Niektóre z tych projektów są znane (np. zastąpienie węgla koksowego wodorem przy produkcji stali, obliczenia wielkiej skali, sztuczna inteligencja i robotyka), inne natomiast są nadal niewiadomą. Wykorzystamy środki z funduszu innowacyjnego, programu „Europa Cyfrowa”, InvestEU i fundusze regionalne, aby wspierać realizację tych projektów i towarzyszące im dostosowanie społeczne. Będziemy również musieli rozwijać infrastrukturę

do przesyłu czystej energii elektrycznej i paliw niskoemisyjnych oraz surowców przemysłowych, takich jak wodór, metan i węgiel.

Zaproponuję również zwiększanie skali przedsięwzięć, którym początek dały centra innowacji cyfrowych, tak aby w każdym miejscu, w którym się znajdują, przedsiębiorstwa w całej UE miały łatwy dostęp do najnowszych technologii w swoich regionach, co pozwoli im usprawnić ich produkty, maksymalizować zasobooszczędność ich procesów i dostosować się do nowych modeli biznesowych.

Będę pomagać energochłonnym sektorom przemysłu zabezpieczyć dostawy surowców na potrzeby czystych technologii oraz infrastruktury poprzez aktywną europejską dyplomację gospodarczą oraz współpracę z państwami członkowskimi w celu ich produkcji, recyklingu, rafinowania i ponownego wykorzystania w Europie, przy jednoczesnym przestrzeganiu wysokich standardów środowiskowych i społecznych.

Musimy również monitorować postępy przemysłu i rozwój przyjaznego otoczenia politycznego. W tym celu potrzebujemy danych analitycznych i ram zarządzania łączących przemysł, energetykę, sektor odpadów i sektor infrastrukturalny, państwa członkowskie, Komisję i społeczeństwo obywatelskie. Będę chętnie regularnie informować o ustaleniach dokonywanych przez centrum monitorowania i omawiać je z Państwem.

Podczas wysłuchania wielokrotnie wymieniała Pani MŚP i wszyscy zgadzamy się co do ich wkładu w europejską gospodarkę, ale czy zobowiązuje się Pani do przeglądu programu „Small Business Act”?

Moim zdaniem należy zaktualizować dziesięć zasad określonych w programie Small Business Act, aby odzwierciedlić nowe wyzwania stojące przed MŚP, takie jak cyfryzacja i zrównoważony rozwój.

Zgodnie z moją ogólną koncepcją przegląd ten będzie opierać się na pragmatycznym i oddolnym podejściu obejmującym konsultacje ze wszystkimi zainteresowanymi podmiotami, w tym oczywiście z Parlamentem Europejskim, w celu opracowania skutecznych środków. Nowy pełnomocnik ds. MŚP powinien wspierać mnie w tym zakresie.

Strategia dla MŚP, którą wspólnie stworzymy, powinna w szczególności mieć na celu:

i. ograniczenie barier regulacyjnych i administracyjnych;

ii. zwalczanie opóźnień w płatnościach;

iii. poprawę dostępu MŚP do finansowania;

iv. zadbanie o to, by przepisy dotyczące jednolitego rynku uwzględniały specyfikę MŚP;

v. wykorzystanie odpowiednich sieci i programów w celu zapewnienia MŚP niezbędnych umiejętności i wsparcia w stawianiu czoła nowym wyzwaniom.

W odpowiedzi na pytanie powyżej przedstawiłam bardziej szczegółowe informacje dotyczące konkretnych środków, jakie zamierzam wprowadzić, aby zaradzić trudnościom, z którymi borykają się MŚP.

Czy podejmie Pani niezbędne środki ustawodawcze w celu stworzenia bardziej jednolitego europejskiego rynku sieci, w szczególności w zakresie regulacji telekomunikacyjnych i infrastruktury cyfrowej, które są bardzo rozdrobnione, z konkretnymi środkami mającymi na celu uniknięcie nadużyć wobec konsumentów (tj.

przepisów dotyczących roamingu) i niedoskonałości rynku (obszary wiejskie nieobjęte ultraszybką siecią)?

Zniesienie opłat roamingowych, do czego Parlament Europejski znacznie się przyczynił, nastąpiło w dniu 15 czerwca 2017 r. Jest to jedno z 20 osiągnięć najbardziej cenionych przez Europejczyków. W lecie 2018 r. wykorzystanie danych roamingowych w UE było 12 razy większe niż w analogicznym okresie przed zniesieniem opłat roamingowych. Będę podejmować niezbędne kroki, w tym stosować środki ustawodawcze, aby zadbać o to, by Europejczycy mogli nadal korzystać z roamingu bez dodatkowych opłat w kolejnych latach oraz by rynki hurtowe funkcjonowały prawidłowo. Do 15 grudnia br. przedstawię Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z przeglądu, aby podsumować, w jaki sposób ten środek, czyli zasada „roam-like-at-home” (roaming po cenach krajowych), funkcjonował przez ostatnie dwa lata. Zarówno w sprawozdaniu okresowym Komisji z ubiegłego roku, jak i w niedawnej opinii wydanej przez Organ Europejskich Regulatorów Łączności Elektronicznej (BEREC) stwierdzono, że system roamingu po cenach krajowych funkcjonuje prawidłowo, ale istnieją obszary wymagające poprawy.

Zobowiązuję się do osiągnięcia celów społeczeństwa gigabitowego do 2025 r. oraz wdrożenia planu działania dotyczącego sieci 5G. Oznacza to na przykład, że wszystkie gospodarstwa domowe, w tym na obszarach wiejskich, powinny mieć dostęp do łącza internetowego o przepustowości co najmniej 100 megabitów na sekundę, z możliwością zwiększenia przepustowości do prędkości gigabitowych. Zdaję sobie również sprawę, że w Europie nadal istnieją (głównie wiejskie) obszary, na których brakuje nawet podstawowej łączności stacjonarnej lub komórkowej, dlatego też moim priorytetem będzie zajęcie się palącym problemem przepaści cyfrowej.

W ubiegłym roku Parlament Europejski i Rada przyjęły Europejski kodeks łączności elektronicznej, który określa nowe ramy regulacyjne mające na celu zachęcanie do konkurencyjnych inwestycji w nową infrastrukturę cyfrową – zarówno w sieci światłowodowe, jak i w sieci 5G – a tym samym poprawę łączności dla wszystkich Europejczyków. Kodeks ten zawiera bardzo konkretne środki służące osiągnięciu tego celu.

Dzięki determinacji Parlamentu Europejskiego kodeks obejmuje również powszechne prawo do przystępnych cenowo i adekwatnych usług dostępu do internetu szerokopasmowego.

Państwa członkowskie powinny zapewnić taką możliwość, jeżeli rozwiązania oferowane przez rynek nie są wystarczające. Środki przewidziane we wspomnianym kodeksie przyczyniają się do ukończenia tworzenia jednolitego rynku dzięki wysokiemu poziomowi harmonizacji przepisów dotyczących ochrony użytkowników końcowych, w tym środków mających znacznie poprawić dostęp do służb ratunkowych w każdym miejscu i w odniesieniu do wszystkich obywateli.

Moim priorytetem jest zapewnienie właściwego i terminowego wdrożenia kodeksu. Komisja dopilnuje, by w pełni dotrzymano harmonogramu przedstawienia wszystkich środków delegujących i wykonawczych. Aby to zapewnić, zobowiązuję się do ścisłej współpracy z państwami członkowskimi i z BEREC. W przypadku opóźnionej transpozycji – całkowitej lub częściowej – nie zawaham się podjąć odpowiednich działań, w tym będę domagać się nałożenia kar finansowych na państwa członkowskie.

Kluczowym wyznacznikiem inwestycji w infrastrukturę jest koszt. Nawet 80% kosztów uruchomienia łączy światłowodowych to koszty robót budowlanych (kopanie rowów, budowa kanałów itp.). Będę nadal poszukiwała sposobów usunięcia przeszkód i uniknięcia rozdrobnienia w procesie budowy infrastruktury szerokopasmowej oraz obniżenia kosztów inwestycji w sieci o bardzo dużej przepustowości.

Z tego względu podczas tej kadencji pragnę zaktualizować dyrektywę w sprawie ograniczenia kosztów sieci szerokopasmowych w celu zmniejszenia zbędnych i kosztownych obciążeń administracyjnych, które mogą znacznie zniechęcać do wdrożenia sieci i je opóźnić.

Konieczne jest dalsze usprawnienie obecnego środka poprzez dalsze uproszczenie procedur wydawania zezwoleń i innych procedur lub usprawnienie prac inżynieryjnych poprzez poprawę koordynacji z gestorami innych rodzajów infrastruktury (drogi, sieci energetyczne itp.). Może to stanowić dobrą okazję do zmniejszenia – w drodze nowych przepisów – ogólnych obciążeń administracyjnych w tym sektorze.

Internet rzeczy – w ramach którego przedmioty i ludzie są ze sobą połączeni za pośrednictwem sieci łączności oraz udostępniają informacje o swoim statusie lub otaczającym środowisku – stanowi kolejny krok w kierunku cyfryzacji naszego społeczeństwa i naszej gospodarki. Internet rzeczy będzie źródłem nowych wyzwań regulacyjnych. Będę kontynuowała przegląd istniejących ram regulacyjnych i w razie potrzeby zaproponuję środki mające zapobiec fragmentacji europejskiego rynku w tej dziedzinie.

W zeszłym roku Komisja zaproponowała również bezpośrednie wsparcie UE w wysokości 3 mld euro na rzecz obszarów, na których podmioty rynkowe nie mogą same zrealizować niezbędnych inwestycji – komponent „technologie cyfrowe” w ramach instrumentu „Łącząc Europę” (CEF Digital). Będę podejmować stanowcze działania – korzystając ze wsparcia Parlamentu Europejskiego – aby zapewnić utrzymanie w WRF tej istotnej puli na inwestycje.

Komponent „technologie cyfrowe” w ramach instrumentu „Łącząc Europę” umożliwi zwiększenie zasięgu bardzo udanego programu WiFi4EU, dzięki któremu finansowana przez UE sieć będzie nadal trafiać do najbardziej oddalonych społeczności w Europie. Może on

szerokopasmowych w ramach instrumentu „Łącząc Europę”, który rozpoczął inwestycje w lokalne projekty światłowodowe.

Te bezpośrednie działania UE nie wystarczą: państwa członkowskie mogą wykorzystywać część środków przydzielonych im w ramach europejskich funduszy strukturalnych, jeżeli istnieją w nich obszary dotknięte poważną niewydolnością rynku. Będę współpracować z państwami członkowskimi i komisarzami odpowiedzialnymi za odnośne dziedziny w celu zapewnienia rozwoju infrastruktury, zwłaszcza wówczas, gdy sam rynek nie jest w stanie zagwarantować realizacji tego celu.