Nowo wybrana przewodnicząca Komisji U. von der Leyen zobowiązała się do dekarbonizacji zasobochłonnych branży przemysłu. Umożliwienie przemysłowi osiągnięcia neutralności klimatycznej do 2050 r. będzie stanowić wyzwanie, ale również wielką szansę na zapewnienie UE roli lidera w zakresie przyjaznych dla klimatu i bezpiecznych produktów i technologii o obiegu zamkniętym. Obecny pakiet dotyczący gospodarki o obiegu zamkniętym opierał się przede wszystkim na środkach nieustawodawczych i nie przynosi skutków niezbędnych, by UE wywiązała się z zobowiązania podjętego w ramach porozumienia paryskiego. Mając na uwadze, że efektywne gospodarowanie zasobami i zrównoważony rozwój należy uwzględnić począwszy od pierwszego etapu projektowania i produkcji:
Jakie konkretne wymogi dotyczące efektywności energetycznej i zasobooszczędności ustanowi Pani dla zasobochłonnych branż przemysłu? Czy zaproponuje Pani środki sektorowe (dla przemysłu tekstylnego, budowlanego itd.) i uzupełni je bardziej kompleksowym podejściem poprzez wyznaczenie ogólnego celu w zakresie zasobooszczędności, w tym konkretnych wskaźników, które będą monitorowane w ramach europejskiego semestru? Jednym z narzędzi, które należy wykorzystać w celu przejścia na gospodarkę o obiegu zamkniętym, powinny też być zamówienia publiczne.
Jakie konkretne środki zaproponuje Pani, aby wspierać zrównoważone i sprawiedliwe łańcuchy dostaw poprzez systematyczne stosowanie kryteriów udzielania zamówień uwzględniających zrównoważony rozwój?
Jestem głęboko przekonana, że należy zrobić więcej, jeśli chcemy, aby nasza gospodarka stała się prawdziwą gospodarką o obiegu zamkniętym. W kolegium będę bronić śmiałego podejścia w oparciu o pierwszy plan działania dotyczący gospodarki o obiegu zamkniętym.
Stworzenie prawdziwej gospodarki o obiegu zamkniętym jest niezbędne do osiągnięcia celów z Paryża.
Dlatego też wraz z komisarzem ds. środowiska i oceanów zaproponujemy drugi plan działania dotyczący gospodarki o obiegu zamkniętym, w pełni zgodny z Europejskim Zielonym Ładem i nową strategią przemysłową.
Jeśli chodzi o kwestie regulacyjne, musimy ułatwić dostęp do odpadów i ich waloryzację. Jest to jedyny sposób na sprawienie, że odpady staną się wartościowym zasobem, z którego można korzystać. Będę wspierać kandydata na komisarza ds. środowiska i oceanów w staraniach zmierzających do uproszczenia rozporządzenia w sprawie przemieszczania odpadów, tak aby umożliwić łatwiejsze przemieszczanie odpadów w obrębie UE, a tym samym ułatwić ponowne wykorzystanie odpadów lub dostęp do odpowiednich zakładów recyklingu. Zamierzam również współpracować z komisarzem w celu wyjaśnienia i stopniowego zharmonizowania kryteriów zniesienia statusu odpadu. Obecnie kryteria te różnią się znacznie między państwami członkowskimi, co stanowi barierę dla jak najlepszego wykorzystania tego potencjalnego zasobu. Zamierzam również wprowadzić nowe inicjatywy
regulacyjne w celu poprawy obiegu zamkniętego określonych łańcuchów wartości o wysokim potencjale w tym zakresie, na przykład baterii lub opakowań i odpadów opakowaniowych.
Niezależnie od waloryzacji odpadów ważne jest zapobieganie ich powstawaniu, gdy tylko jest to możliwe. Z tego względu zamierzam skorzystać z możliwości oferowanych przez dyrektywę w sprawie ekoprojektu, która od 2015 r. obejmuje nie tylko efektywność energetyczną produktów, lecz stopniowo uwzględnia również dodatkowe aspekty związane z obiegiem zamkniętym, takie jak możliwość naprawy lub trwałość. W tych ramach regulacyjnych chcę przyspieszyć prace nad zdefiniowaniem wymogów dotyczących zużycia energii i obiegu zamkniętego dla urządzeń cyfrowych, począwszy od telefonów komórkowych.
Zamówienia publiczne muszą być jednym z głównych instrumentów służących przestawieniu się na neutralną dla klimatu gospodarkę o obiegu zamkniętym. Nabywcy publiczni zarządzają budżetem w wysokości 14 % PKB UE (około 2 bln EUR rocznie). Są ważnymi inwestorami w sektorach o kluczowym znaczeniu dla klimatu i środowiska, takich jak mobilność, budynki i infrastruktura.
Opracowano już szereg dobrowolnych „zielonych” kryteriów, które umożliwiają nabywcom publicznym włączenie do swoich zamówień publicznych kryteriów zrównoważonego rozwoju i innowacyjności, ale istnieje potrzeba rozszerzenia tych kryteriów i ich zakresu na dziedziny dotychczas nieuwzględnione, w szczególności w sektorze ICT. Przyjęto właśnie dyrektywę w sprawie ekologicznie czystych pojazdów zawierającą obowiązkowe cele dla organów publicznych w zakresie zamówień publicznych na niektóre pojazdy. Organy publiczne często jednak niechętnie wykorzystują możliwości wynikające z dyrektyw w sprawie zamówień publicznych z powodu braku umiejętności lub kompetencji lub też zachowują ostrożne podejście ze względu na procedury audytu i przeglądu. Musimy to zmienić; musimy zrobić więcej.
Wraz z komisarzem ds. środowiska i oceanów powinniśmy przeprowadzić konsultacje ze wszystkimi zainteresowanymi stronami (organizacjami pozarządowymi, podmiotami gospodarczymi, nabywcami publicznymi) na temat sposobu (i) opracowania wytycznych dotyczących stosowania „etykiet” i „rachunku kosztów cyklu życia” oraz (ii) wprowadzenia skutecznych systemów weryfikacji i monitorowania zgodności z normami pracy i ochrony środowiska w całym łańcuchu dostaw. W tej dziedzinie moglibyśmy rozważyć ukierunkowane środki ustawodawcze w ramach inicjatyw sektorowych, na przykład w sektorze ICT.
Będę współpracować z państwami członkowskimi na rzecz profesjonalizacji nabywców publicznych. Zaangażuję się w szerzenie wiedzy na temat strategicznych zamówień publicznych wśród audytorów i organów odwoławczych. Na początku 2020 r. opublikuję europejskie ramy kompetencji dla nabywców publicznych.
Aby nadać nową dynamikę procesowi transformacji w kierunku neutralności klimatycznej, zaproponuję dwie nowe inicjatywy mające na celu wzmocnienie współpracy z państwami członkowskimi.
Po pierwsze „instrument kontroli zrównoważonych zamówień publicznych”, którego celem jest zapewnienie, aby duże projekty infrastruktury publicznej uwzględniały kwestie klimatu, zwłaszcza w dziedzinie mobilności, energii i budynków publicznych, takich jak szkoły i szpitale. Wniosek może opierać się na istniejącym dobrowolnym mechanizmie oceny ex ante dużych projektów infrastrukturalnych. Będę współpracować z pozostałymi komisarzami, aby zagwarantować, że wszystkie najważniejsze projekty infrastrukturalne finansowane przez UE będą podlegały kontroli w tym zakresie.
Po drugie zaproponuję inicjatywę pt. „nabywcy publiczni na rzecz klimatu i środowiska”, skierowaną do nabywców publicznych z miast i regionów oraz wyspecjalizowanych sektorowych organów dokonujących zakupów na szczeblu centralnym, np. w sektorze opieki zdrowotnej, aby ułatwić wspólne zamówienia publiczne. Zobowiązuje się również do stworzenia systemu gwarancji finansowych w ramach odpowiednich instrumentów UE, aby pomóc nabywcom publicznym w zarządzaniu ryzykiem finansowym związanym z zamówieniami na wysoce innowacyjne produkty i usługi. Rozpoczęto projekt pilotażowy dotyczący zamówień na prace i produkty, dzięki którym place budowy będą bezemisyjne, ze szczególnym uwzględnieniem maszyn niemobilnych.
W strategii w dziedzinie tworzyw sztucznych wykazano, jak skuteczne mogą być ukierunkowane działania. Skorzystam z tego modelu sojuszy z przemysłem i państwami członkowskimi w odniesieniu do innych łańcuchów wartości, na przykład materiałów włókienniczych, opakowań żywności lub budownictwa.
Zajmiemy się również faktem, że technologie informacyjno-komunikacyjne są jednym z niewielu sektorów, w których powiązane emisje gazów cieplarnianych stale rosną. Jeśli nie zostaną podjęte odpowiednie działania, istnieje prawdopodobieństwo, że zapotrzebowanie na energię i wpływ na środowisko sektora ICT szybko wzrośnie, ograniczając pozytywny wpływ na cele Europejskiego Zielonego Ładu. Będę pracować nad stworzeniem europejskiego modelu przemysłowego dla sektora cyfrowego, którego centralną wartością będzie zrównoważony rozwój i zielony wzrost. Będę dążyć do poprawy efektywności energetycznej sieci telekomunikacyjnych, centrów danych, przepływów i przetwarzania w chmurze.
Przejście na model gospodarki o obiegu zamkniętym będzie wymagało wsparcia ze strony ICT w celu optymalizacji procesów przemysłowych i zarządzania odpowiednimi danymi.
Technologie ICT (np. robotyka, sztuczna inteligencja, duże zbiory danych) mogą na przykład pomagać w ponownym użyciu materiałów odpadowych przez automatyczny demontaż przedmiotów, odzyskiwanie cennych materiałów i ponowne wprowadzenie ich do cyklu produkcyjnego.
Wraz z moimi współpracownikami będę dążyć do zapewnienia dostępu do instrumentów finansowania, takich jak InvestEU lub fundusze strukturalne. „Cyfrowa Europa” – program
finansowania ukierunkowany na budowanie strategicznych zdolności cyfrowych został ukształtowany przez priorytety UE w polityce ochrony środowiska. Program ma na celu przyczynienie się do realizacji celów gospodarki o obiegu zamkniętym, między innymi poprzez zapewnienie narzędzi technologicznych, takich jak zaawansowane technologie obliczeniowe i sztuczna inteligencja, w celu lepszego przewidywania wpływu na środowisko;
poprzez zapewnienie technik ograniczania ładunku zanieczyszczeń (np. rolnictwo precyzyjne); a także poprzez promowanie rozwiązań w zakresie zasobooszczędności, ograniczenia ilości odpadów i zapewnienia pełnego monitorowania cyklu życia produktów.
Wraz z komisarzem ds. innowacji i młodzieży zapewnię, by sektory gospodarki o obiegu zamkniętym (w tym symbioza przemysłowa, dzięki której odpady z jednego sektora stanowią zasób w innym sektorze), były traktowane priorytetowo, a obieg zamknięty został włączony do głównego nurtu polityki podczas realizacji przyszłego programu ramowego w zakresie badań naukowych i innowacji „Horyzont Europa”. W ramach inicjatywy na rzecz zrównoważonego finansowania można by również wspierać inwestorów prywatnych i państwa członkowskie w większym zaangażowaniu w procesy gospodarki o obiegu zamkniętym.
Wreszcie ważne będzie wspieranie adaptacji naszych pracowników do rozwoju gospodarki o obiegu zamkniętym we wszystkich sektorach i regionach.
SEKCJA 9 / UCZCIWOŚĆ
Podczas wysłuchania w Parlamencie Europejskim stwierdziła Pani, że w przypadku objęcia funkcji komisarza będzie Pani brać pod uwagę orzeczenia sądowe wydane w toku dochodzenia, które toczy się w Pani sprawie we Francji, a którego wszczęcie skłoniło Panią do zrezygnowania z pełnienia funkcji rządowych. Czy uważa Pani, że wyrok skazujący oznaczałby Pani rezygnację z funkcji komisarza? A jeżeli tak, to czy nie obawia się Pani, że obecne postępowanie toczące się w państwie członkowskim nie osłabi Pani pozycji w Komisji?
Podczas wysłuchania 2 października zapytano Panią, czy zrezygnuje Pani ze stanowiska w Komisji Europejskiej, jeżeli zostanie postawiona w stan oskarżenia („mise en examen”), a Pani nie udzieliła jednoznacznej odpowiedzi. Proszę odpowiedzieć tak lub nie, czy zrezygnuje Pani z funkcji w Komisji Europejskiej, jeżeli zostanie Pani postawiona w stan oskarżenia?
Wszyscy obywatele mają prawo do domniemania niewinności do czasu udowodnienia im winy. Jest to prawo podstawowe zapisane w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej (art. 48). Instytucje europejskie stosują to prawo podstawowe. W porozumieniu z przewodniczącą zobowiązuję się do złożenia dymisji w przypadku skazania prawomocnym wyrokiem za przestępstwo istotne dla wykonywania funkcji publicznej.
W obliczu orzeczeń sądowych, takich jak postawienie w stan oskarżenia („mise en examen”), rozważę, czy mogę nadal skutecznie wykonywać mój mandat. Następnie, zgodnie z kodeksem postępowania członków Komisji Europejskiej, będę się konsultowała z przewodniczącą w sprawie tego, jakie działania należy podjąć.
Przewodnicząca może również być zmuszona rozważyć skorzystanie ze swoich uprawnień na mocy art. 17 ust. 6 TUE, który stanowi, że „Członek Komisji składa rezygnację, jeżeli przewodniczący tego zażąda.”.
Ponadto podczas wysłuchania 2 października podniesiono kilka kwestii dotyczących zakresu Pani portfolio. Szeroki zakres portfolio będzie stanowił wyzwanie, jeśli chodzi o koordynację i kierowanie na równi inicjatywami we wszystkich trzech dyrekcjach generalnych, przy jednoczesnym zachowaniu wysokiego poziomu jakości pracy. Za pomocą jakich konkretnych środków zapewni Pani wysoką jakość pracy we wszystkich obszarach polityki, za które jest odpowiedzialna?
W ostatnich latach coraz wyraźniej widać, że cyfryzacja jest czynnikiem transformacji gospodarki i ma znaczenie dla wszystkich przedsiębiorstw. Rozróżnienie między
„tradycyjnym” jednolitym rynkiem a jednolitym rynkiem cyfrowym stało się nieaktualne.
Głównym zadaniem przemysłu europejskiego jest dostosowanie się do cyfryzacji. Połączenie
gospodarki cyfrowej i społeczeństwa cyfrowego oraz przemysłu ma kluczowe znaczenie dla konkurencyjności i suwerenności technologicznej Unii Europejskiej. To samo dotyczy przemysłu kosmicznego i obronnego. Ma to kluczowe znaczenie dla wspierania upowszechniania nowych technologii w szerzej rozumianych gospodarce i społeczeństwie.
Ujęcie w portfolio jednego komisarza przemysłu, w tym przemysłu obronnego, oraz cyfryzacji umożliwi wykorzystanie najważniejszych efektów synergii, takich jak te wyszczególnione w sekcji 1.
Dołożę wszelkich starań, tak jak w moich poprzednich działaniach, z uwzględnieniem działań na stanowisku sprawozdawcy i koordynatora w Parlamencie Europejskim, aby osiągnąć wymierne rezultaty. Nie będę działać w pojedynkę. Będę korzystać z przewodnictwa i koordynacji ze strony nominowanych wiceprzewodniczących — Margrethe Vestager i Valdisa Dombrovskisa, jak wspomniano w sekcji 1, i będę ściśle współpracować z wszystkimi członkami kolegium, których dziedziny mogą pomóc w tworzeniu suwerennej, konkurencyjnej i spójnej Europy. W tych staraniach otrzymam wsparcie ze strony wysoko wykwalifikowanych służb. Zaczęłam już z nimi pracować i będę nadal rozwijać bardzo bliskie stosunki robocze.
Biorąc pod uwagę dziedziny, którymi będzie się Pani zajmować – cyfryzację, przestrzeń kosmiczną, przemysł, rynek wewnętrzny – możemy oczekiwać, że znajdzie się Pani w centrum intensywnej działalności lobbingowej. W jaki sposób zamierza Pani współpracować z lobbystami? W jaki sposób zamierza Pani zagwarantować, że lobbyści – w porównaniu np. z podmiotami społeczeństwa obywatelskiego, takimi jak związki zawodowe czy organizacje zajmujące się ochroną środowiska – nie będą mieć uprzywilejowanego dostępu do dyrekcji generalnych będących pod Pani nadzorem ani wpływu na nie?
Kontakt z zainteresowanymi stronami stanowi naturalny i ważny element pracy członka kolegium.
Jestem w pełni świadoma zasad, których muszą przestrzegać komisarze, członkowie ich gabinetów i dyrektorzy generalni odnośnie do spotkań z zainteresowanymi stronami, w szczególności dotyczących przejrzystości i reprezentatywności. W związku z tym spotkania będą się odbywać wyłącznie z zarejestrowanymi zainteresowanymi stronami strony, dzięki czemu każdy, kto chce wpłynąć na decydentów politycznych, będzie musiał zaakceptować najwyższe standardy etyki i otwartości poprzez umieszczenie w rejestrze służącym przejrzystości; informacje na temat takich spotkań będą również publikowane w proaktywny sposób.
Rejestr służący przejrzystości ma zastosowanie do wszystkich organizacji i osób
procesy podejmowania decyzji i procesy wdrażania polityki przez instytucje Unii Europejskiej, w tym podmioty społeczeństwa obywatelskiego, takie jak związki zawodowe lub organizacje zajmujące się ochroną środowiska. Poprzez ujawnienie, jakie interesy są reprezentowane, przez kogo i z jakim poziomem zasobów, umożliwia się większą kontrolę publiczną, dając obywatelom, mediom i zainteresowanym stronom możliwość śledzenia działań i potencjalnego wpływu przedstawicieli grup interesu.
W trakcie wysłuchania sugerowała Pani, że jako posłanka do PE nie miała dostępu do informacji poufnych. Wprawdzie PE jest przejrzystą instytucją, ale nie wszystkie dokumenty są publicznie dostępne, a niektóre informacje są udostępniane posłom na zasadzie poufności. Była Pani sprawozdawczynią ważnych dossier i uczestniczyła w rozmowach trójstronnych oraz negocjacjach, była Pani koordynatorką grupy i najprawdopodobniej miała Pani kontakt z informacjami uprzywilejowanymi i poufnymi. Czy nie wiedziała Pani o takich ograniczeniach? Czy udostępniała Pani tego rodzaju informacje jakimkolwiek podmiotom zewnętrznym, w tym podmiotom zagranicznym, grupom interesu, z którymi łączył Panią stosunek umowny?
Podczas wysłuchania, które odbyło się w dniu 2 października, podkreśliłam fakt, że z uwagi na sam charakter Parlamentu, debaty, poprawki i głosowania są przejrzyste. I słusznie, że tak jest. To właśnie otwartość w procesie legislacyjnym przyczynia się do wzmocnienia legitymizacji instytucji w oczach obywateli UE i zwiększenia ich zaufania do instytucji poprzez umożliwienie otwartej debaty na temat rozbieżności pomiędzy różnymi punktami widzenia.
Oczywiście znam zasady poufności mające zastosowanie do posłów do Parlamentu Europejskiego, w szczególności art. 210a Regulaminu PE oraz postanowienia porozumień ramowych w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim i Komisją Europejską oraz w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim i Radą, dotyczące przekazywania Parlamentowi Europejskiemu informacji niejawnych i ich wykorzystywania przez Parlament Europejski. Istnieje precyzyjna definicja terminu „informacje poufne”
i specjalne procedury dotyczące posługiwania się nimi.
Jako poseł do Parlamentu Europejskiego zawsze przestrzegałam tych procedur i w związku z tym nigdy nie udostępniałam nikomu żadnych informacji poufnych.
We wszystkich moich działaniach zawsze przestrzegałam zasad poufności. Przykładowo, przestrzeganie zasad poufności było ważnym elementem mojej pracy w Banque de France, gdzie przewodniczyłam komisji ds. ryzyka lub podczas pełnienia przeze mnie obowiązków ministra obrony.
W trakcie sprawowania mandatu posła do Parlamentu Europejskiego pracowała Pani jednocześnie jako specjalna doradczyni w Instytucie Berggruena. Zgodnie z Pani oświadczeniem w latach 2013–2015 otrzymała Pani w sumie 49,047 EUR jako specjalna doradczyni ośrodka analitycznego. Czy mogłaby Pani podać wyczerpujący wykaz wszystkich czynności, które wykonywała Pani jako specjalna doradczyni w Instytucie Berggruena w latach 2013–2015?
Posłowie do Parlamentu Europejskiego mogą prowadzić działalność za wynagrodzeniem, jeżeli zostanie ona zadeklarowana zgodnie z art. 4 Kodeksu postępowania posłów do Parlamentu Europejskiego w zakresie interesów finansowych i konfliktu interesów.
Deklarowałam moje honoraria z tytułu doradztwa wynikające z mojej umowy z Berggruen Institute on Governance w okresie od października 2013 r. do stycznia 2016 r. i zostały one opublikowane na stronie internetowej Parlamentu Europejskiego z zachowaniem pełnej przejrzystości. Zgłosiłam je również właściwemu organowi francuskiemu (Haute Autorité pour la Transparence de la Vie Publique), zgodnie z francuskimi przepisami krajowymi.
Berggruen Institute on Governance jest instytucją niekomercyjną. Byłam zaangażowana w działalność tego ośrodka analitycznego, zajmując się jedynie tematami ogólnymi i udzielając publicznego poparcia dla integracji europejskiej. Misja ta odbywała się w ramach Rady na rzecz przyszłości Europy – inicjatywy Berggruen Institute on Governance, która zgromadziła osoby z wysokiego szczebla z całej Europy.
Nie mam żadnego związku z działalnością biznesową pana Berggruena.
W umowie o świadczenie usług doradztwa, podpisanej przeze mnie dnia 8 października 2013 r. z Dawn Nakagawą, dyrektor wykonawczą Berggruen Institut on Governance zadania opisano w następujący sposób:
„- praca z Mario Montim, Nicolasem Berggruenem, w razie potrzeby współpraca z Dawn Nakagawą i Nathanem Gardelsem, w celu pomocy w planowaniu strategicznym dla Rady na rzecz przyszłości Europy;
- reprezentowanie Rady na rzecz przyszłości Europy i Berggruen Institut on Governance podczas spotkań z przywódcami, partnerami i mediami,
- zarządzanie komunikacją z członkami Rady w odniesieniu do opracowywanych planów, przyszłych spotkań i innych istotnych kwestii;
- planowanie posiedzeń Rady i konferencji, w tym planowanie porządku obrad, zapraszanie członków i ekspertów do udziału i wystąpień, gromadzenie dokumentacji i tworzenie materiałów informacyjnych oraz informowanie członków i występujących osób o ich udziale, sporządzanie dokumentów podsumowujących i podejmowanie działań następczych”.
Pod koniec 2015 r. Guy Verhofstadt zastąpił Mario Montiego na stanowisku przewodniczącego Rady na rzecz przyszłości Europy. We wspólnym piśmie do przewodniczącego Parlamentu Europejskiego (z dnia 1 października 2019 r.) Mario Monti, były komisarz i były premier Włoch, a obecnie senator w Senacie Włoch, oraz Guy Verhofstadt, były premier Belgii, a obecnie poseł do PE, poświadczyli, że w pełni zrealizowałam te zadania zgodnie z umową.
Nicolas Berggruen i Dawn Nakagawa przedstawili oświadczenie potwierdzające wykonanie obowiązków, które zostało załączone do przedmiotowego pisma.
W okresie, w którym świadczyłam usługi doradztwa, Berggruen Institute on Governance zorganizował kilka wewnętrznych dyskusji i kilka debat w konwencji „Town Hall”:
- w Madrycie w lutym 2014 r.;
- w Cambridge (Massachusetts), w Minda de Gunzburg Center for European Studies of Harvard University we wrześniu 2014 r.;
- w Brukseli, w sprawie unii gospodarczej i walutowej (dotyczące inwestycji publicznych) w grudniu 2014 r.
Wszystkie te wydarzenia wymagały wewnętrznych prac, którymi kierowałam, takich jak organizacja rozmów przygotowawczych między członkami Rady na rzecz przyszłości Europy, redagowanie wewnętrznych dokumentów i spotkania z przewodniczącym Rady na rzecz przyszłości Europy i zespołem Instytutu Berggruena. Zadania te wymagały również szczegółowych przemyśleń, opracowania paneli, wyznaczenia prelegentów i opracowania briefingów przed posiedzeniami oraz sporządzenia dokumentów określających działania następcze po posiedzeniach.
W 2015 r. po debacie w konwencji „Town Hall” w Brukseli powierzono mi zadanie wykonania dalszych prac w zakresie dyscypliny fiskalnej i inwestycji, co zrobiłam wraz z prof. Enrico Giovanninim i prof. Marcelem Fratzscherem. Nawiązałam kontakty z kilkoma europejskimi szkołami wyższymi i uniwersytetami, takimi jak Hertie School of Governance w Berlinie, Sciences Po Paris, Bocconi University w Mediolanie, w celu zwiększenia udziału młodych ludzi w debatach w konwencji „Town Hall” i działaniach następczych. W tym okresie Berggruen Institute on Governance uruchomił również WorldPost – przegląd internetowy, dla którego zaproponowałam europejskich autorów.
Począwszy od drugiej połowy 2015 r., pracowaliśmy z Guy Verhofstadtem nad sposobami zmotywowania członków Rady na rzecz przyszłości Europy do przyjęcia strategii komunikacyjno–informacyjnej w związku z referendum w sprawie Brexitu.
Ponadto za moją działalność doradczą w Berggruen Institute on Governance otrzymywałam honoraria zgodnie ze standardami międzynarodowymi, z uwzględnieniem składu Rady na rzecz przyszłości Europy oraz mojego wykształcenia, doświadczenia i umiejętności.