Gdy tylko rozpoczęła się wojna, Chiny ogłosiły neutralność i zwróciły się do Stanów Zjednoczonych i Japonii z prośbą o uzyskanie od walczących stron gwaran-cji, że działania wojenne nie zostaną rozciągnięte na Daleki Wschód3. Wiedziały, że inicjatywa miała większą szansę powodzenia, jeśli przedstawi ją dyplomacja ame-rykańska, która zresztą w przeszłości występowała już z podobnymi propozycjami (np. podczas wojny rosyjsko-japońskiej). W kolejnych dniach o poparcie Depar-tamentu Stanu zabiegały Holandia i Belgia, chcące odpowiednio neutralizacji za-chodniej części Pacyfiku i zachowania status quo w Chinach. Z kolei zagraniczni
dyplomaci w Pekinie rozważali możliwość wyłączenia spod działań wojennych cu-dzoziemskich koncesji (oprócz dzierżaw), ale ostatecznie uchylili się od podjęcia
1 P. Reinsch, An American Diplomat in China, Garden City 1922, s. 102.
2 Roosevelt to Taft, March 3, 1909, William H. Taft Papers, Manuscript Division,
Library of Congress, Washington, (mikrofilm), series 4a, reel 322.
3 The Chinese Legation to the Department of State, August 3, 1914, [w:] Papers Re-lating to the Foreign Relations of the United States (dalej PRFRUS), The Lansing Papers, 1914–1920, t. 1, Washington 1939, s. 1; The Chargé d’Affaires in China (MacMurray) to the Secretary of State, August 6, 1914, [w:] PRFRUS 1914, Supplement: The World War,
Washington 1928, s. 162–163; Memorandum by the Counselor for the Department of State (Lansing) on Course to Be Pursued To Preserve the “Status Quo” in China, August 7, 1914,
[w:] PRFRUS, The Lansing Papers, 1914–1920, t. 1, s. 1–3; The Chargé d’Affaires in China (MacMurray) to the Secretary of State, August 13, 1914, [w:] PRFRUS 1914, Supplement: The World War, s. 169.
jakichkolwiek decyzji. Amerykański chargé d’affaires John V.A. MacMurray, stojący
na czele poselstwa pod nieobecność przebywającego w Europie Reinscha, sugero-wał, że w takim razie Stany Zjednoczone mogłyby chociaż podnieść na forum mię-dzynarodowym kwestię respektowania neutralności Chin4.
Do tych propozycji odniósł się w swoich memorandach Robert Lansing, nowy radca w Departamencie Stanu, który w marcu 1914 roku zastąpił na tym stanowi-sku Johna Bassetta Moore’a. Lansing uważał, że wszelkie próby neutralizacji części Oceanu Spokojnego zostałyby odrzucone przez niektórych walczących, dlatego nie należało się o to starać5. Za zasadne uznał natomiast działanie na rzecz neutraliza-cji cudzoziemskich posiadłości z wyłączeniem dzierżaw, stanowiących właściwie bazy morskie6, szanowania przez strony konfliktu neutralności Chin oraz – co naj-ważniejsze – zachowania tam praw i interesów cudzoziemców w przedwojennym kształcie. Dążenie do uzyskania znaczniejszych zobowiązań byłoby nierozsądne i mogłoby zniweczyć zawarcie takiego porozumienia lub poważnie je odroczyć. Lansing zalecił działać niezwłocznie, ale po namyśle zasugerował, aby najpierw wy-sondować stanowisko Japonii, zgodnie z porozumieniem Root-Takahira. Później jeszcze raz zmienił zdanie i postulował, aby nie podejmować żadnych działań i cze-kać na rozwój wydarzeń7. O ambitniejszym porozumieniu myślał sekretarz stanu William Jennings Bryan, proponujący wystąpienie z inicjatywą wyłączenia spod działań wojennych całego Dalekiego Wschodu8.
4 The Chargé d’Affaires in China (MacMurray) to the Secretary of State, August 3, 1914, [w:] PRFRUS 1914, Supplement: The World War, s. 161–162; The Chargé d’Affaires in China (MacMurray) to the Secretary of State, August 6, 1914, [w:] ibidem, s. 162–163; Memorandum by the Counselor for the Department of State (Lansing) on Course to Be Pur-sued To Preserve the “Status Quo” in China, August 7, 1914, [w:] PRFRUS, The Lansing Papers, 1914–1920, t. 1, s. 1–3.
5 Przeciwna neutralizacji Pacyfiku była m.in. Wielka Brytania, wobec której Stany Zjednoczone wystąpiły z taką propozycją 8 sierpnia. The Ambassador in Great Britain (Page) to the Secretary of State, August 11, 1914, [w:] PRFRUS 1914, Supplement: The World War, s. 165–166; J. Polit, Odwrót znad Pacyfiku? Wielka Brytania wobec Dalekiego Wschodu (1914–1922), Kraków 1999, s. 43.
6 Pekin chciał neutralizacji obu kategorii. The Chargé d’Affaires in China (MacMurray) to the Secretary of State, August 3, 1914, [w:] PRFRUS 1914, Supplement: The World War,
s. 162.
7 Memorandum by the Counselor for the Department of State (Lansing) on Course to Be Pursued To Preserve the “Status Quo” in China, August 7, 1914, [w:] PRFRUS, The Lan-sing Papers, 1914–1920, t. 1, s. 1–3; The Counselor for the Department of State (LanLan-sing) to the Secretary of State, August 14, 1914, [w:] ibidem, s. 3–4; M. Chi, China Diplomacy, 1914–1918, Cambridge 1970, s. 4.
8 A.S. Link, Wilson: The Struggle for Neutrality, 1914–1915, Princeton 1960,
s. 193; E.R. May, American Policy and Japan’s Entrance into World War I, „Mississippi
Opinie te przedstawiono Woodrowowi Wilsonowi, który tak jak na począt-ku swojej kadencji miał osobiście nakreślić główne wytyczne chińskiej polityki Stanów Zjednoczonych. Niestety, w tym czasie był on pogrążony w żałobie po śmierci żony Ellen Axson Wilson, zmarłej 6 sierpnia. Oprócz tego zajmowała go oczywiście kwestia wybuchu wojny w Europie. Zanim podjął jakąś decyzję w od-niesieniu do Dalekiego Wschodu, sytuacja uległa tam zmianie9.
15 sierpnia 1914 roku10 Japonia wystosowała ultimatum, w którym „radziła” Rzeszy wycofać żołnierzy i okręty z Dalekiego Wschodu oraz przekazać bez kom-pensaty Jiaozhou, które miało zostać ostatecznie oddane Chinom11. Niemcy mia-ły czas do 23 sierpnia, aby bezwarunkowo przyjąć oba żądania, w przeciwnym wypadku Japonia zastrzegła sobie prawo „podjęcia takich działań, jakie uzna za konieczne, by sprostać sytuacji”, co niechybnie oznaczało wypowiedzenie przez nią wojny. Nie otrzymawszy odpowiedzi w wyznaczonym terminie, 23 sierpnia cesarz Yoshihito wydał reskrypt oznajmiający początek wojny między oboma państwami12. Niedługo potem Japonia zerwała stosunki z Austro-Węgrami, które postanowiły poprzeć swojego sojusznika. Konflikt miał w tym przypadku wy-miar niemal wyłącznie symboliczny, zważywszy że Austro-Węgry nie miały pra-wie żadnych wojsk (oprócz krążownika „Kaiserin Elisabeth”) ani posiadłości na Dalekim Wschodzie13.
Niemcy próbowały uniknąć starcia z Japonią. W tym celu szukały pomo-cy Waszyngtonu oraz porozumienia z Londynem i Tokio14. Zdecydowały się
9 Bryan to Wilson, August 8, 1914, William Jennings Bryan Papers (dalej BP),
Manuscript Division, Library of Congress, Washington, container 59; The Counselor for the Department of State (Lansing) to the Secretary of State, August 14, 1914, [w:] PRFRUS, The Lansing Papers, 1914–1920, t. 1, s. 3–4; President Wilson to the Secretary of State, August 17, 1914, [w:] ibidem, s. 5.
10 Zdaniem Rodzińskiego przekazanie ultimatum nastąpiło 14 sierpnia. W. Ro-dziński, Historia Chin, Wrocław 1992, s. 623.
11 Pojawiający się w polskiej historiografii przekład ultimatum z języka angielskie-go wydaje się mylący. W angielskiej wersji występuje sformułowanie: „deliver […]
Kia-ochow, with a view to eventual restoration of the same to China”. Słowo eventual oznacza
„ostateczny”, „końcowy”, natomiast w części polskich prac tłumaczone jest ono jako „ewentualny”, co może prowadzić do nieporozumień.
12 The Ambassador in Japan (Guthrie) to the Secretary of State, August 15, 1914, [w:] PRFRUS 1914, Supplement: The World War, s. 170–171; The Imperial rescript issued at Tokyo, August 23, 1914, [w:] ibidem, s. 175.
13 The Austro-Hungarian Ambassador (Dumba) to the Secretary of State, August 26, 1914, [w:] PRFRUS 1914, Supplement: The World War, s. 177; The Ambassador in Japan (Guthrie) to the Secretary of State, August 29, 1914, [w:] ibidem, s. 180.
14 The Ambassador in Japan (Guthrie) to the Secretary of State, August 10, 1914, [w:] PRFRUS 1914, Supplement: The World War, s. 165; The Ambassador in Germany (Gerard) to the Secretary of State, August 13, 1914, [w:] ibidem, s. 169–170.
nawet rozpocząć negocjacje z Chinami na temat retrocesji Jiaozhou, ale nic to nie dało15. Japonia była bowiem zdeterminowana, aby przystąpić do woj-ny, upatrując w tym szansy na rozszerzenie swoich wpływów16. W tym dążeniu wspierała ją Wielka Brytania, choć nie bez obaw o reakcję pacyficznych domi-niów i USA oraz zamiary swojego sojusznika m.in. w odniesieniu do Chin. To-też nad Tamizą starano się wyznaczyć pewne ramy dla japońskiej interwencji, niestety z przeciętnym skutkiem17.
Działania Japonii niepokoiły jeszcze bardziej Chińczyków i Amerykanów. Ci pierwsi uważali, że ewentualna okupacja Jiaozhou przez wojska japońskie będzie zagrażać ich niepodległości. Podejrzewali ponadto, że Japonia ma większe ambi-cje i oprócz niemieckiej dzierżawy będzie chciała zająć południową Mandżurię, Fujian i Zhili. Jej zaczepna postawa miała być obliczona na sprowokowanie
Chińczyków, których reakcja stałaby się pretekstem do kolejnej agresji18. Japonia
15 The Chargé d’Affaires in China (MacMurray) to the Secretary of State, August 19, 1914, [w:] PRFRUS 1914, Supplement: The World War, s. 172–173; The Chargé d’Affaires in China (MacMurray) to the Secretary of State, August 20, 1914, [w:] ibidem, s. 173–
174. Niemcy liczyły, że po zakończeniu wojny odzyskają Jiaozhou albo otrzymają inną dzierżawę. Tien-yi Li, Woodrow Wilson’s China Policy, 1913–1917, Kansas City 1952,
s. 95.
16 The Chargé d’Affaires in China (MacMurray) to the Secretary of State, August 7, 1914, [w:] PRFRUS 1914, Supplement: The World War, s. 164; The Ambassador in Japan (Guthrie) to the Secretary of State, August 10, 1914, [w:] ibidem, s. 165; The Chargé d’Affaires in China (MacMurray) to the Secretary of State, August 11, 1914, [w:] ibidem,
s. 166; The Chargé d’Affaires in China (MacMurray) to the Secretary of State, August 13, 1914, [w:] ibidem, s. 169. Japoński rząd uważał I wojnę światową za „szansę jedną na
tysiąc lat”. Cytuję za: D.D. Lazo, An Enduring Encounter: E.T. Williams, China, and the United States, nieopublikowany doktorat, University of Illinois at Urbana-Champaign,
Urbana 1977, s. 251.
17 Grey to Greene, August 1, 1914, [w:] British Documents on the Origins of the War 1898–1914, (opr.) G.P. Gooch, H. Temperley, t. 11: The Outbreak of War, London 1926,
s. 256; Greene to Grey, August 2, 1914, [w:] ibidem, s. 279; Grey to Greene, August 3, 1914,
[w:] ibidem, s. 298; Greene to Grey, August 3, 1914, [w:] ibidem, s. 305; Greene to Grey, August 4, 1914, [w:] ibidem, s. 327–328; Grey to Greene, August 4, 1914, [w:] ibidem,
s. 329; E. Grey, Twenty-five Years 1892–1916, t. 2, New York 1925, s. 103–105, 234;
M. Kajima, The Diplomacy of Japan 1894–1922, t. 3: The First World War, Paris Peace Conference, Washington Conference, Tokyo 1980, s. 35–53, 55–57; J. Polit, Odwrót znad Pacyfiku…, s. 39–46.
18 Chargé d’Affaires in China (MacMurray) to the Secretary of State, August 13, 1914,
[w:] PRFRUS 1914, Supplement: The World War, s. 169; MacMurray to the Secretary of State, September 29, 1914, Records of the Department of State Relating to Internal Affairs of China, 1910–1929 (dalej RDSRIACh), The National Archives at College Park, College
wyraziła niezadowolenie, że Pekin zwrócił się o pomoc do USA, oraz ostrzegła przed kontynuowaniem rozmów z Niemcami. Groziła przy tym, że wspólnie z Wielką Brytanią stłumią wszelkie wystąpienia w Państwie Środka19.
W tej sytuacji Chiny w największym stopniu liczyły na amerykańską po-moc. Oprócz wspomnianej uprzednio prośby dotyczącej neutralizacji wystą-piły również z tyleż niedorzeczną, co desperacką propozycją, aby Waszyngton wystarał się o zgodę Wielkiej Brytanii i Niemiec na przejęcie Jiaozhou, które następnie niezwłocznie przekazałby Pekinowi20. Chińczycy co jakiś czas wypy-tywali się o prawdziwość pogłosek rozsiewanych przez prasę japońską, jakoby amerykańska Flota Atlantycka zmierzała na Daleki Wschód celem ochrony Chin21. 5 sierpnia sam Yuan Shikai oświadczył w pełnej tajemnicy, że z satysfakcją powi-tałby zwiększenie sił amerykańskich, aby tylko Japonia w pojedynkę nie chroni-ła cudzoziemców22. W podobnym tonie wypowiadali się też różni urzędnicy, na przykład specjalny wysłannik Ministerstwa Spraw Zagranicznych (Waijiao bu) wyraził nadzieję, że odpowiednio liczne amerykańskie wojska będą mogły „po-móc w utrzymaniu neutralności ogłoszonej przez Chiny, jak i w ochronie życia i mienia, jeśli zajdzie taka konieczność”23.
19 The Chargé d’Affaires in China (MacMurray) to the Secretary of State, August 13, 1914, [w:] PRFRUS 1914, Supplement: The World War, s. 169; MacMurray to the Secretary of State, August 18, 1914, RDSRIACh, roll 14; The Chargé d’Affaires in China (MacMurray) to the Secretary of State, August 19, 1914, [w:] PRFRUS 1914, Supplement: The World War,
s. 172–173; The Chargé d’Affaires in China (MacMurray) to the Secretary of State, August 20, 1914, [w:] ibidem, s. 173–174. Wielka Brytania, zapewne w porozumieniu z Japonią,
kategorycznie odrzuciła pomysł rozważany w Pekinie, aby Chiny wypowiedziały wojnę Niemcom i przyłączyły się do ataku na Jiaozhou. R.H. Fifield, Woodrow Wilson and the Far East. The Diplomacy of the Shantung Question, Hamden 1965, s. 15; Guoqi Xu, China and the Great War. China’s Pursuit of a New National Identity and Internationalization,
Cambridge 2005, s. 90–91.
20 The Chargé d’Affaires in China (MacMurray) to the Secretary of State, August 20, 1914, [w:] PRFRUS 1914, Supplement: The World War, s. 173–174.
21 The Ambassador in Japan (Guthrie) to the Secretary of State, August 10, 1914,
[w:] PRFRUS 1914, Supplement: The World War, s. 165; Fisher to MacMurray, August 10, 1914, RDSRIACh, roll 14; The Chargé d’Affaires in China (MacMurray) to the Secretary of State, August 12, 1914, [w:] PRFRUS 1914, Supplement: The World War, s. 168; MacMurray to the Secretary of State, August 18, 1914, RDSRIACh, roll 14; M. Chi, China Diplomacy…, s. 3. Co ciekawe, gdy pojawiły się pogłoski, że amerykańskie wojska miały
pomagać w chronieniu chińskich portów, to Japończycy dopytywali się Chińczyków o prawdziwość tych informacji. Tien-yi Li, Woodrow Wilson’s…, s. 93.
22 M. Chi, China Diplomacy…, s. 2–3.
23 Williams to MacMurray, August 7, 1914, RDSRIACh, roll 14; Sammons to MacMurray, August 20, 1914, ibidem. Cytat pochodzi z drugiego dokumentu.
Podobnie jak Chiny zaniepokojone rozwojem wydarzeń były Stany Zjed-noczone. Już w 1912 roku przewidywały one, że wybuch wojny europejskiej pozostawi je sam na sam z bardzo silną Japonią, a ich flota wojenna będzie mu-siała podołać dwóm zadaniom – utrzymaniu status quo na Dalekim Wschodzie
i ochronie neutralności Karaibów24. Dwa lata później, gdy wojna rzeczywiście na-deszła, Waszyngton podjął pewne działania. Rozpoczął konsultacje z najbardziej zainteresowanymi mocarstwami na temat możliwości neutralizacji, ale japońskie ultimatum unieważniło te starania. Udało się przynajmniej uzyskać ogólnikowe potwierdzenie, że Tokio i Londyn uszanują niepodległość, integralność i neutral-ność Chin25. Amerykanie nie zamierzali się jednak mocniej wikłać w międzyna-rodową rozgrywkę, dlatego odrzucili chiński pomysł dotyczący Jiaozhou. Zde-mentowali również pogłoski o przesunięciu okrętów z Atlantyku26. Zwiększyli natomiast nieco swoje siły w Chinach, o co apelowali Reinsch, MacMurray i różni konsulowie, lecz było to podyktowane bardziej koniecznością ochrony interesów cudzoziemskich po wycofaniu innych wojsk aniżeli chęcią wsparcia suwerenno-ści Państwa Środka27.
24 The Anglo German Rivalry and the United States, 1912 [brak daty dziennej], Phi-lander C. Knox Papers (dalej KP), Manuscript Division, Library of Congress,
Washing-ton, container 17.
25 PRFRUS 1914, Supplement: The World War, s. 165–171; R.H. Fifield, Woodrow Wilson and the Far East…, s. 21; B. Elleman, Wilson and China. A Revised History of the Shandong Question, Armonk 2002, s. 12.
26 The Ambassador in Japan (Guthrie) to the Secretary of State, August 10, 1914, [w:] PRFRUS 1914, Supplement: The World War, s. 165; The Secretary of State to the Chargé d’Affaires in China (MacMurray), August 12, 1914, [w:] ibidem, s. 168; MacMurray to the Secretary of State, August 18, 1914, RDSRIACh, roll 14; The Secretary of State to the Chargé d’Affaires in China (MacMurray), August 20, 1914, [w:] PRFRUS 1914, Supplement: The World War, s. 174.
27 W RDSRIACh i PRFRUS znajduje się kilkadziesiąt dokumentów na ten temat,
ale ze względu na przejrzystość wywodu podaję tutaj odniesienia tylko do niektórych.
Sammons to MacMurray, August 4, 1914, RDSRIACh, roll 14; Williams to MacMurray, August 7, 1914, ibidem; Reinsch to the Secretary of State, August 27, 1914, Records of the Department of State Relating to Political Relations Between China and Other States, 1910– 1929 (dalej RDSRPRBChOS), The National Archives at College Park, College Park,
(mi-krofilm), roll 24; The American Legation at Peking to the Department of State, September 9, 1914, RDSRIACh, roll 14; Bryan to the American Legation at Peking, September 9, 1914, ibidem; MacMurray to the Secretary of State, September 10, 1914, ibidem; Bryan to the Ame-rican Legation at Peking, September 11, 1914, ibidem; Sammons to Cowles, October 2, 1914, ibidem; Reinsch to the Secretary of State, October 3, 1914, ibidem; Lansing to the Secretary of War, October 3, 1914, ibidem; Lansing to Reinsch, October 10, 1914, ibidem; PRFRUS
Tymczasem na Dalekim Wschodzie wydarzenia nabierały coraz większe-go rozpędu. Na początku września oddziały japońskie wspierane przez Brytyj-czyków rozpoczęły operację w celu zdobycia Qingdao, głównej twierdzy na te-renie niemieckiej dzierżawy. Chiny, wiedząc, że protesty przeciwko naruszeniu ich neutralności będą daremne, 3 września uznały półwysep Shandong za strefę
wojenną28. Powtórzyła się tym samym sytuacja z wojny rosyjsko-japońskiej, kie-dy to Chiny, mimo ogłoszenia neutralności, również musiały się zgodzić, że na części ich terytorium będą się toczyły walki. Japończycy nie zamierzali wszelako trzymać się wytyczonych ram. Pod koniec września zajęli znajdującą się już poza strefą wojenną miejscowość Weixian oraz linię kolejową do stolicy Shandongu Ji-nanu (ponad trzysta kilometrów w głąb prowincji, licząc od Qingdao), tłumacząc to koniecznością militarną. Protesty chińskie w obliczu nieugiętej postawy To-kio, które oświadczyło arogancko, że nie uzna żadnych argumentów, oraz cichego przyzwolenia Londynu okazały się próżne29.
Japonia kontynuowała umacnianie swojej pozycji na Dalekim Wschodzie. W październiku zajęła niemieckie wyspy na Pacyfiku, a 7 listopada zdobyła ostatecznie Qingdao. Niedługo potem baron Katō Takaaki, stojący na czele Ministerstwa Spraw Zagranicznych (Gaimushō), kilkakrotnie stwierdził, że do zakończenia wojny w Europie jego kraj zatrzyma Jiaozhou, a kwestia zwrócenia go Chinom pozostanie otwarta i będzie przedmiotem negocjacji30. Wypowiedzi
28 Note from the Ministry of Foreign Affairs to the diplomatic representatives at Peking respecting declaration of war zone, September 3, 1914, [w:] V.K. Wellington Koo’s Foreign Policy. Some Selected Documents, zebrał W. King, Shanghai 1931, s. 74–75; M. Kajima, The Diplomacy of Japan…, s. 111–135. Japonia nalegała na wyznaczenie większej strefy
wojennej, na co nie zgodziły się Chiny. Tien-yi Li, Woodrow Wilson’s…, s. 96–97. Chiny
przerzucały co prawda wojska w pobliże przewidywanego rejonu walk, ale nie zdecy-dowały się na żadną kontrakcję, zdając sobie sprawę, że próba militarnego przeciwsta-wienia się Japonii zakończyłaby się katastrofą. Remillard to MacMurray, August 27, 1914, RDSRIACh, roll 14; One of the American Consuls to MacMurray, August 28, 1914, ibidem.
29 PRFRUS 1914, Supplement: The World War, s. 181–183, 191–194; V.K. Wellington Koo’s…, s. 75–83; M. Kajima, The Diplomacy of Japan…, s. 136–163; J. Polit, Odwrót znad Pacyfiku…, s. 49–50. Griswold twierdzi, że również Niemcy naruszyli neutralność
Chin, chociaż nie tak znacznie jak Japończycy. A.W. Griswold, The Far Eastern Policy of the United States, New York 1938, s. 184.
30 The Ambassador in Japan (Guthrie) to the Secretary of State, November 23, 1914,
[w:] PRFRUS 1914, Supplement: The World War, s. 203–204; The Ambassador in Ja-pan (Guthrie) to the Secretary of State, December 12, 1914, [w:] ibidem, s. 206–207; The Ambassador in Japan (Guthrie) to the Secretary of State, December 18, 1914, [w:] ibidem,
s. 207–209; Reinsch to the Secretary of State, December 22, 1914, Woodrow Wilson Papers
(dalej WWP), Manuscript Division, Library of Congress, Washington, (mikrofilm),
se-ries 2, reel 66; The Ambassador in Japan (Guthrie) to the Secretary of State, December 31, 1914, [w:] PRFRUS 1914, Supplement: The World War, s. 210.
ministra wspierała brukowa i ekspansjonistycznie nastawiona prasa, dowodząca, że niespełnienie przez Niemcy ultimatum anulowało punkt dotyczący oddania dzierżawy, która powinna stanowić „zdobycz wojenną”31. Japończycy rzeczywi-ście zaczęli tak ją traktować i szybko przystąpili do zaprowadzania swoich po-rządków. W grudniu na przykład zażądali od Chin prawa do mianowania swoich urzędników celnych w Qingdao, na co nie chciała zezwolić strona chińska, a na co i Brytyjczycy patrzyli niechętnie, gdyż godziło to w jedność Zarządu Ceł Mor-skich, którym kierował ich rodak sir Francis Aglen32. Zgodnie z zapowiedziami barona Katō Japonia zaczęła równolegle wzmacniać swoją pozycję w Mandżurii i Mongolii, m.in. wysyłając wojska do Mukdenu33. Należy dodać, że jej żołnierze często zachowywali się prowokacyjnie lub brutalnie wobec chińskich cywilów, czym potęgowali ich nienawiść34.
Działania i enuncjacje Japonii wywołały zaniepokojenie Chin, Stanów Zjednoczonych i brytyjskich dominiów – Australii i Nowej Zelandii. Te ostatnie bardzo nieprzychylnie i podejrzliwie odnosiły się do japońskiej eks-pansji na Pacyfiku. Dla polityków i wojskowych w metropolii, patrzących na interesy Imperium z perspektywy europejskiej, sprawa było bardziej skompli-kowana, zwłaszcza że żywili oni nadzieję na przekonanie Japonii do zaanga-żowania się w wojnę na Starym Kontynencie. Co było zrozumiałe, wszystko
31 The Ambassador in Japan (Guthrie) to the Secretary of State, November 23, 1914,
[w:] PRFRUS 1914, Supplement: The World War, s. 202–203.
32 The Minister in China (Reinsch) to the Secretary of State, December 18, 1914, [w:] PRFRUS 1914, Supplement: The World War, s. 204; Reinsch to the Secretary of State, De-cember 22, 1914, WWP, series 2, reel 66; The Minister in China (Reinsch) to the Secretary of State, December 23, 1914, [w:] PRFRUS 1914, Supplement: The World War, s. 204; The Secretary of State to the Minister in China (Reinsch), December 30, 1914, [w:] ibidem; The Minister in China (Reinsch) to the Secretary of State, January 2, 1915, [w:] ibidem, s. 205.
Japończycy dyskutowali też nad możliwością przejęcia z rąk Brytyjczyków stanowiska Inspektora Generalnego Zarządu Ceł Morskich. W 1898 roku władze qingowskie zgo-dziły się, aby dopóki Wielka Brytania dominowała w handlu z Chinami, na czele tego urzędu stał Brytyjczyk. Doc. no. 1898/2: Great Britain and China. Declaration that the Inspector-General of Maritime Customs shall be a British subject while British trade predomi-nates, February 13, 1898, [w:] Treaties and Agreements with and Concerning China, 1894– 1919, zebrał i opracował J.V.A. MacMurray, t. 1: Manchu Period (1894–1911), New York
1921, s. 105–106.
33 The Ambassador in Japan (Guthrie) to the Secretary of State, December 12, 1914,
[w:] PRFRUS 1914, Supplement: The World War, s. 206–207; The Minister in China (Reinsch) to the Secretary of State, December 18, 1914, [w:] ibidem, s. 204.
34 Davis to MacMurray, September 7, 1914, RDSRIACh, roll 14; Ayers to the Ame-rican Consul at Chefoo, September 15, 1914, ibidem; Davis to MacMurray, September 18, 1914, ibidem; Williams to Lansing, November 25, 1914, ibidem. Inaczej sprawę widzi Polit,
podporządkowali wysiłkowi wojennemu, stąd też większa ich wyrozumiałość dla postępowania sojusznika35.
Wobec takiego nastawienia Wielkiej Brytanii i własnej bezsilności militar-nej, która sprawiała, że próba oporu przeciwko Japonii równałaby się narodo-wemu samobójstwu36, Chiny ciągle prosiły USA o pomoc i interwencję dyplo-matyczną, także wespół z Londynem37. 27 sierpnia z MacMurrayem spotkał się Wellington Koo (Gu Weijun), pracownik Ministerstwa Spraw Zagranicznych, późniejszy poseł w Waszyngtonie38. Koo zainteresowany był układem Root--Takahira, który Departament Stanu przywołał w odpowiedzi na japońskie ultimatum wobec Niemiec39. Koo uważał, że układ zobowiązywał Japonię do konsultowania ze Stanami Zjednoczonymi wszelkich zamierzonych kroków w Chinach, a nawet uzyskania dla nich zgody. Kontekstem rozmowy było prze-widywane lądowanie sił japońskich w Shandongu i rozszerzenie strefy walk poza obszar niemieckiej dzierżawy40.