Wynagrodzenie reprezentującego stronę radcy prawnego jako nie-zbędne koszty procesu w sprawie o ustalenie istnienia bądź nieistnie-nia stosunku ubezpieczenieistnie-nia społecznego lub jego zakresu (o objęcie obowiązkiem ubezpieczenia społecznego; o podleganie ubezpiecze-niom społecznym) powinno być ustalane w oparciu o § 6 rozporzą-dzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w spra-wie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu
Wykładnia § 11 ust. 2 rozporządzenia z dnia 28 września 2002 r.
w sprawie opłat za czynności radców prawnych budziła poważne wątpli-wości interpretacyjne, czego przejawem była występująca w orzecznic-twie sądów powszechnych rozbieżność w zakresie wykładni przepisów dotyczących ustalenia wysokości wynagrodzenia przysługującego radcy prawnemu z tytułu zastępstwa procesowego w sprawach z zakresu ubez-pieczeń społecznych o podleganie (ustalenie podlegania albo niepodle-gania) ubezpieczeniom społecznym. W niektórych orzeczeniach przy-jęto, że koszty zastępstwa procesowego w takich sprawach powinny być ustalone przy zastosowaniu stawki minimalnej wynikającej z § 11 ust. 2 rozporządzenia z dnia 28 września 2002 r., ze względu na to, że sprawa
ORZECZNIC TW O
dotycząca podlegania ubezpieczeniom społecznym jest sprawą „o naj-bardziej zbliżonym rodzaju” (§ 5 rozporządzenia) w stosunku do sprawy
„o świadczenie pieniężne z ubezpieczenia społecznego”, z kolei stanowi-sko przeciwne opierało się na założeniu, że koszty zastępstwa proceso-wego radcy prawnego w sprawie dotyczącej podlegania obowiązkowi ubezpieczeń społecznych powinny zostać ustalone przy zastosowaniu stawki minimalnej określonej według § 6 rozporządzenia, czyli powin-ny być liczone według wartości przedmiotu sporu (zaskarżenia), ponie-waż sprawa dotycząca obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecz-nym jest sprawą o prawo majątkowe i w tej sytuacji nie ma podstaw, aby odwoływać się do § 5 rozporządzenia. Również w orzecznictwie Sądu Najwyższego zwracano uwagę na trudności w określeniu zasad ustalania kosztów zastępstwa procesowego radcy prawnego w sprawach dotyczą-cych podlegania ubezpieczeniom społecznym (np. w postanowieniach z 22 lutego 2012 r., II UZ 60/11, Lex nr 1211155 i z 10 września 2012 r., I UZ 77/12, Lex nr 1619829).
Wskazane wątpliwości zostały rozwiane przez uchwałę siedmiu sę-dziów SN z dnia 20 lipca 2016 r., III UZP 2/16, której nadano moc za-sady prawnej oraz ustalano, że przedstawiona wykładnia wiąże od dnia podjęcia uchwały.
Przyjęto w niej, że w sprawie o ustalenie istnienia bądź nieistnienia stosunku ubezpieczenia społecznego lub jego zakresu (o objęcie obo-wiązkiem ubezpieczenia społecznego; o podleganie ubezpieczeniom społecznym) do niezbędnych kosztów procesu zalicza się wynagrodze-nie reprezentującego stronę radcy prawnego, biorąc za podstawę zasą-dzenia opłaty za jego czynności z tytułu zastępstwa prawnego stawki minimalne określone w § 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców praw-nych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jedn.:
Dz.U. z 2013 r. poz. 490 z późn. zm.).
Uzasadniając to rozstrzygnięcie Sąd Najwyższy wskazał, że spra-wa o objęcie ubezpieczeniem społecznym jest sprawą o praspra-wa mająt-kowe. Stosunek ubezpieczenia z istoty ma charakter majątkowy a z de-cyzji o objęciu ubezpieczeniem (wyłączeniu z ubezpieczenia) wynikają bezpośrednio skutki majątkowe. Zarazem jednak nie można uznać, że
ORZECZNIC TW O
pojęcie „sprawa o świadczenia pieniężne z ubezpieczenia społeczne-go i zaopatrzenia emerytalnespołeczne-go”, użyte w § 11 ust. 2 rozporządzenia z dnia 28 września 2002 r., obejmuje także sprawę o ustalenie istnienia (nieistnienia) stosunku ubezpieczenia społecznego. Sprawy o tak zwa-ne „przyznanie” świadczeń z ubezpieczenia społeczzwa-nego są wprawdzie w istocie sprawami o ustalenie istnienia stosunku ubezpieczenia (jego treści), gdyż decyzje organów rentowych mają charakter deklaratoryj-ny (ustalający), a w razie uwzględnienia odwołania od decyzji odmow-nych sąd ubezpieczeń społeczodmow-nych wydaje wyrok ustalający istnienie prawa do świadczenia, jednak pojęcie „sprawa o ustalenie istnienia (nie-istnienia) stosunku ubezpieczenia” ma szerszy zakres niż pojęcie „spra-wa o świadczenia pieniężne z ubezpieczenia społecznego i zaopatrzenia emerytalnego”, a ponadto z decyzji o objęciu lub wyłączeniu z ubez-pieczenia nie wynika obowiązek wypłaty świadczenia, lecz obowiązek uiszczenia składek lub obowiązek zwrotu wypłaconego świadczenia.
Przede wszystkim zaś w przepisach procesowych i materialnych pojęcia te są wyraźnie rozróżniane (art. 476 § 5 pkt 2 lit. a i b k.p.c. oraz art. 83 ust. 1 pkt 1, 4 i 5 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych).W związ-ku z tym możliwość uznania, że do spraw o ustalenie istnienia (nie-istnienia) stosunku ubezpieczenia społecznego stosuje się § 11 ust. 2 w związku z § 5 rozporządzenia z dnia 28 września 2002 r., stwarzałoby tylko stwierdzenie, że § 6 rozporządzenia nie ma w ogóle zastosowania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, a jedynym przepisem tego rozporządzenia regulującym wynagrodzenie pełnomocnika w tej kategorii spraw jest § 11 ust. 2. Wtedy, zgodnie z § 5 rozporządzenia, do spraw o podleganie ubezpieczeniom społecznych – podobnie jak do wszystkich innych spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych – miałby odpowiednie zastosowanie § 11 ust. 2. Taka interpretacja prowadziła-by jednak do stosowania § 11 ust. 2 rozporządzenia z dnia 28 września 2002 r. także w sprawach, w których wydanie przez organ rentowy de-cyzji prowadzi do obowiązku uiszczenia składek na ubezpieczenia spo-łeczne, w tym w skomplikowanych i wymagających szczególnie dużego nakładu pracy pełnomocnika sprawach dotyczących przeniesienia od-powiedzialności za zaległości składkowe o znacznej wartości. Interpre-tacja ta zaprzeczałaby także dotychczas ukształtowanej linii orzecznic-twa w sprawach dotyczących składek.
ORZECZNIC TW O
Ponieważ przyjęcie, że wynagrodzenie pełnomocnika w sprawach o podleganie ubezpieczeniom społecznym powinno być ustalone na podstawie § 6 rozporządzenia, czyli w relacji do wartości przedmiotu sprawy, rodzi problem, w jaki sposób ustalać wartość przedmiotu sporu w takich sprawach.
W związku z tym Sąd Najwyższy wskazał, że ustalanie wartości przed-miotu sporu (wartości przedprzed-miotu zaskarżenia) odbywa się według prze-pisów Kodeksu postępowania cywilnego regulujących tę materię (art. 19–
26 k.p.c., art. 368 § 2 k.p.c., art. 39821 k.p.c.). Również ustalenie wartości przedmiotu sporu (zaskarżenia) w omawianej kategorii spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych – o ustalenie istnienia bądź nieistnienia stosun-ku ubezpieczenia społecznego, o objęcie obowiązkiem ubezpieczenia spo-łecznego, o podleganie ubezpieczeniom społecznym – odbywa się według tych przepisów. W tym kontekście należy zwrócić uwagę przede wszyst-kim na art. 19 § 2 k.p.c., zgodnie z którym w sprawach majątkowych in-nych niż sprawy o roszczenia pieniężne powód obowiązany jest oznaczyć w pozwie kwotą pieniężną wartość przedmiotu sporu, uwzględniając po-stanowienia zawarte w kolejnych artykułach (art. 20 i n. k.p.c.). Do czasu zakwestionowania tej wartości w sposób przewidziany przepisami Kodek-su (art. 25–26 k.p.c.), wartość podana przez powoda jest wiążąca. To samo można odnieść do oznaczenia wartości przedmiotu sporu przez odwołują-cego się od decyzji organu rentowego w omawianej kategorii spraw albo do oznaczenia wartości przedmiotu zaskarżenia (w apelacji lub skardze kasa-cyjnej) przez skarżącego, w tym organ rentowy.
Co prawda, żaden z przepisów o wartości przedmiotu sporu (art. 19–
26 k.p.c.) nie dotyczy bezpośrednio spraw o ustalenie istnienia bądź nie-istnienia stosunku ubezpieczenia społecznego (o objęcie obowiązkiem ubezpieczenia społecznego; o podleganie ubezpieczeniom społecznym), jednak dotyczy to wielu innych spraw cywilnych o ustalenie prawa lub stosunku prawnego o charakterze majątkowym. Bogate orzecznictwo dotyczące sposobów oznaczania wartości przedmiotu sporu w sprawach o ustalenie (art. 189 k.p.c.) pozwala sprowadzić te sposoby do wspólne-go mianownika – strona powinna zastosować obiektywne kryteria przy określaniu wartości przedmiotu sporu, którego ochrony prawnej się do-maga (por. np. postanowienie Sądu Najwyższego z 9 lipca 2009 r., II PK 240/08, Lex nr 535829 i orzeczenia przytoczone w jego uzasadnieniu).
ORZECZNIC TW O
Z ustaleniem samego podlegania ubezpieczeniom społecznym oraz tytułem (tytułami) podlegania tym ubezpieczeniom wiąże się (może się wiązać) kiedyś – w dalszej lub bliższej przyszłości – prawo do świadczeń (emerytury, renty, świadczenia rehabilitacyjnego, zasiłku chorobowego lub macierzyńskiego itd.), jednak w sprawach o podleganie ubezpiecze-niom społecznym (istnienie lub nieistnienie stosunku ubezpieczenia, objęcie obowiązkiem ubezpieczeń społecznych) rozpoznawanych przez sądy ubezpieczeń społecznych chodzi zwykle przede wszystkim o to, czy w związku z podleganiem ubezpieczeniom społecznym powinny być uiszczane składki na te ubezpieczenia, a także ustalenie podstawy wy-miaru składek, ustalenie osoby płatnika składek itd. Ten bliższy cel (ko-nieczność uiszczenia składek) powinien determinować podstawę usta-lenia wysokości wynagrodzenia pełnomocnika, zwłaszcza w kontekście ugruntowanego już orzecznictwa Sądu Najwyższego dotyczącego ustala-nia wysokości wynagrodzeustala-nia pełnomocnika w sprawach o składki (wy-miar składek, podstawę ustalenia wysokości składek, zaległości składko-we). W sprawach, w których ustalenie nieistnienia tytułu ubezpieczenia społecznego (ustalenie niepodlegania ubezpieczeniom społecznym) wią-że się ze wstrzymaniem wypłaty świadczeń oraz zwrotem nienależnie pobranych świadczeń, wartość tych świadczeń może stanowić podstawę ustalenia wartości przedmiotu sporu (zaskarżenia). Jeżeli od tytułu pod-legania ubezpieczeniom społecznym zależy np. podstawa wymiaru skła-dek na ubezpieczenia społeczne, wówczas wartość przedmiotu zaskarże-nia może odpowiadać różnicy między wysokością składki wskazywaną przez ubezpieczonego w związku z dochodzonym przez niego tytułem podlegania ubezpieczeniom i wysokością składki wynikającą z tytułu ubezpieczenia przyjętego przez organ rentowy. Jak wynika z przytoczo-nych przykładów, istnieje możliwość oznaczenia wartości przedmiotu sporu (zaskarżenia) z uwzględnieniem regulacji art. 19 § 2 k.p.c.
Sąd Najwyższy wyjaśnił także, że wartość przedmiotu sporu w spra-wach o ustalenie istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego albo prawa (także jego treści lub zakresu – art. 189 k.p.c.) należy odnosić do świad-czeń wynikających z takiego ustalenia (por. postanowienia Sądu Naj-wyższego z 3 grudnia 2001 r., I PZ 95/01, OSNP 2003 Nr 23, poz. 572;
z 5 stycznia 2006 r., I PZ 24/05, Lex nr 668929; z 14 maja 2009 r., I PZ 5/09, OSNP 2011 nr 1–2, poz. 12; z 9 lipca 2009 r., II PK 240/08, Lex
ORZECZNIC TW O
nr 535829 oraz z 5 sierpnia 2009 r., II PZ 6/09, Lex nr 558584). Oznacza to, że w razie podjęcia przez organ rentowy decyzji o objęciu określonym tytułem ubezpieczenia, odwołanie zmierza do ustalenia nieistnienia tego stosunku ubezpieczenia społecznego. Wówczas wartość przedmio-tu sporu powinno odnosić się do wysokości składek na ubezpieczenia społeczne, których uiszczenie będzie skutkiem decyzji (może to też być różnica w stosunku do wysokości składek dotychczas uiszczanych z in-nego tytułu ubezpieczenia). Natomiast w przypadku wydania decyzji o „wyłączeniu” z określonego tytułu ubezpieczenia (ustalenia jego nie-istnienia), odwołanie zmierza do ustalenia istnienia stosunku ubezpie-czenia społecznego. Wartość przedmiotu sporu należy wówczas odnosić do wysokości świadczeń podlegających zwrotowi wskutek takiej decy-zji, ewentualnie świadczeń, których ubezpieczony nie otrzyma. W spra-wach dotyczących podstawy wymiaru składek ukształtowane orzecznic-two wyjaśniło już, w jaki sposób należy wyliczyć wartość przedmiotu zaskarżenia (por. np. postanowienie z 24 maja 2012 r., II UZ 16/12, Lex nr 1222163) – może być on zastosowany przynajmniej w niektórych sprawach o podleganie ubezpieczeniom społecznym.
W postanowieniu z 22 lutego 2012 r., II UZ 60/11 (Lex nr 5805844), Sąd Najwyższy uznał, że istnieją teoretycznie trzy możliwości ustalenia wysokości wynagrodzenia pełnomocnika w sprawie dotyczącej podle-gania ubezpieczeniom społecznym. Dwie z tych możliwości odwołują się do § 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, a różni je spo-sób określenia wartości przedmiotu. W jednej jest to suma podstaw wy-miaru składek za okres roku (per analogiam art. 22 k.p.c.), a w drugiej – suma należnych składek za okres, za który ustalono podstawę wymiaru składek. Trzecia możliwość odwołuje się do § 11 ust. 2 w związku z § 5 rozporządzenia. Sąd Najwyższy, dopuszczając teoretycznie tę ostatnią możliwość, nie wyjaśnił jednak, na jakiej podstawie uznał, że sprawy o podleganie ubezpieczeniom społecznym są sprawami, w których wy-sokość stawek minimalnych nie może zostać określona na podstawie § 6 rozporządzenia. Dopuszczenie tej trzeciej możliwości podważa, przy-najmniej pośrednio, przedstawione w innych orzeczeniach stanowisko Sądu Najwyższego, że sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych inne od spraw o świadczenia pieniężne z tego ubezpieczenia (do których ma
ORZECZNIC TW O
zastosowanie § 11 ust. 2) podlegają § 6 rozporządzenia. Na takim sta-nowisku opierały się orzeczenia Sądu Najwyższego dotyczące ustala-nia stawek wynagrodzeustala-nia pełnomocnika procesowego będącego radcą prawnym w sprawach o zapłatę składek ubezpieczeniowych.
W art. 476 § 5 pkt 2 lit. b k.p.c. ustawodawca w jednej grupie (kate-gorii) wymienił sprawy o ustalenie istnienia bądź nieistnienia obowiąz-ku ubezpieczenia, jego zakresu lub wymiaru składki z tego tytułu. Dla wszystkich tych spraw minimalna stawka wynagrodzenia pełnomocnika procesowego powinna być ustalona w rozporządzeniu w sposób jednako-wy. Wytyczne do wydania rozporządzenia, zawarte w art. 225 ust. 3 usta-wy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (tekst jedn.: Dz.U. z 2015 r.
poz. 507), stanowią, że Minister Sprawiedliwości określi w rozporządze-niu stawki minimalne za czynności radców prawnych, mając na względzie rodzaj i zawiłość sprawy oraz wymagany nakład pracy radcy prawnego.
W sprawach podobnego rodzaju, wymagających podobnego nakładu pra-cy radpra-cy prawnego, stawki wynagrodzenia powinny być podobne.
W związku z podjęciem przez Sąd Najwyższy uchwały, nowego zna-czenia nabiera wezwanie do oznazna-czenia wartości przedmiotu zaskarże-nia na potrzeby postępowazaskarże-nia apelacyjnego (na podstawie art. 368 § 3 k.p.c., z rygorem w postaci odrzucenia apelacji na podstawie art. 370 lub art. 373 k.p.c. w razie nieoznaczenia tej wartości) oraz postępowania ka-sacyjnego (na podstawie art. 3986 § 1 w związku z 3984 § 3 k.p.c. z rygo-rem w postaci odrzucenia skargi kasacyjnej na podstawie art. 3986 § 2 lub 3 k.p.c.), ponieważ wezwanie do oznaczenia wartości przedmiotu zaskarżenia może obecnie dotyczyć wyłącznie podstawy ustalenia wy-sokości wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika (adwokata lub radcy prawnego), według § 6 rozporządzenia z dnia 28 września 2002 r.
Traci zatem częściowo aktualność dotychczasowe stanowisko prezen-towane w orzeczeniach Sądu Najwyższego, zgodnie z którym nieozna-czenie w apelacji wartości przedmiotu zaskarżenia w sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych nie może powodować odrzucenia tego środ-ka odwoławczego, skoro od wartości przedmiotu zasśrod-karżenia nie zależy ani dopuszczalność tego środka, ani wysokość opłaty sądowej (por. np.
postanowienia Sądu Najwyższego: z 11 grudnia 2009 r., II UZ 43/09, Lex nr 583825; z 24 września 2015 r., II UZ 21/15, Lex nr 1925802).
Od wartości przedmiotu zaskarżenia zależeć bowiem może wysokość
ORZECZNIC TW O
wynagrodzenia pełnomocnika. Nadal aktualne pozostaje ogólne stwier-dzenie, że odrzucenie apelacji z powodu nieuzupełnienia w wyznaczo-nym terminie jej braków (art. 370 i 373 k.p.c.) może dotyczyć tylko takich braków formalnych, które uniemożliwiają nadanie apelacji pra-widłowego biegu (por. np. postanowienie Sądu Najwyższego z 28 stycz-nia 2005 r., III UZ 29/04, Lex nr 583825), jednak od chwili podjęcia niniejszej uchwały należy przyjąć, że oznaczenie w apelacji wartości przedmiotu zaskarżenia w sprawach o podleganie ubezpieczeniom spo-łecznym (ustalenie istnienia bądź nieistnienia stosunku ubezpieczenia społecznego, o objęcie obowiązkiem ubezpieczenia społecznego) staje się wymaganiem formalnym, od którego zależy nadanie biegu apelacji.
Należy to odnieść do oznaczenia wartości przedmiotu zaskarżenia dla celów ustalenia wysokości wynagrodzenia należnego radcy prawnemu (adwokatowi) w postępowaniu kasacyjnym.
Wyrok z dnia 24 lutego 2016 r., III PK 70/15
Jeżeli pracownik zakwestionował zarówno rozwiązanie stosunku pracy w trybie natychmiastowym, jak i wypowiedzenie dokonane wcześniej i w sprawie zostanie ustalone, że rozwiązanie bez wypowiedzenia jest wadliwe, a wypowiedzenie zostało dokonane prawidłowo, sąd powinien zastosować art. 60 k.p. niezależnie od tego, czy pracownik – dokonując jednego z roszczeń przysługujących mu z tytułu bezprawnego rozwią-zania umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 56 § 1 k.p.
– dochodził przywrócenia do pracy, czy odszkodowania w wysokości określonej w art. 58 k.p.
Wyrok z dnia 25 maja 2016 r., II PK 110/15
Wystąpienie inspekcji pracy do pracodawcy, po interwencji pracownika, o realizację należności pracowniczych nie jest czynnością przerywającą bieg przedawnienia w rozumieniu art. 295 § 1 pkt 1 k.p.
Wyrok z dnia 11 maja 2016 r., I PK 151/15
Zmiana norm czasu pracy wprowadzona ustawą z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (jednolity tekst: Dz.U. z 2015 r. poz. 618) nie wymagała od podmiotu leczniczego dokonania pracownikowi wy-konującemu obowiązki rehabilitanta wypowiedzenia zmieniającego.
ORZECZNIC TW O
Wyrok z dnia 7 czerwca 2016 r., I PK 166/15
Wyłączenie pracownika z procedury mającej na celu podwyżki wyna-grodzeń jedynie z powodu pozostawania w okresie wypowiedzenia jest równoznaczne z naruszeniem zasady równego traktowania.
Wyrok z dnia 17 marca 2016 r., III PK 82/15
Postanowienie Pakietu Gwarancji Pracowniczych w zakresie, w jakim pozbawia prawa do świadczenia prywatyzacyjnego pracowników za-trudnionych na czas określony, narusza zasadę równego traktowania w zatrudnieniu co prowadzi do uznania tego postanowienia Pakietu za nieobowiązujący (art. 9 § 4 w związku z art. 113 k.p.).
Wyrok z dnia 21 czerwca 2016 r., I UK 272/15
Kontynuowanie umowy o pracę w warunkach określonych w art. 8 ust. 11 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych powoduje od dnia zawarcia małżeństwa konwersję ubez-pieczenia społecznego pracownika na ubezpieczenie społeczne osoby współpracującej przy prowadzeniu pozarolniczej działalności na podsta-wie art. 8 ust. 2 tej ustawy, jeżeli równocześnie wystąpiły elementy par-tycypowania pracownika w prowadzeniu działalności gospodarczej, do-puszczenia do udziału w sprawach organizacyjnych i finansowych firmy, a w konsekwencji uczestniczenia w spodziewanym dochodzie jednostki organizacyjnej, kierowanej przez współmałżonka.
Postanowienie z dnia 9 czerwca 2016 r., III UZP 4/16
Orzeczenie ETPCz (wyrok, decyzja), nie jest autonomiczną przesłanką uzasadniającą ponowne ustalenie prawa do świadczenia na podstawie art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Uchwała z dnia 9 czerwca 2016 r., III UZP 8/16
Dopuszczalne jest ustalenie w decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecz-nych podlegania ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym i wy-padkowemu osoby wykonującej pracę na podstawie umowy zlecenia w sytuacji, gdy należności z tytułu składek na te ubezpieczenia uległy przedawnieniu przed wydaniem decyzji.
ORZECZNIC TW O
Uchwała z dnia 9 czerwca 2016 r., III SZP 1/16
Przedsiębiorstwo energetyczne, o którym mowa w art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 4 marca 2005 r. o zmianie ustawy – Prawo energetyczne oraz usta-wy – Prawo ochrony środowiska (Dz.U. 2005, Nr 62, poz. 552 ze zm.), jest zobowiązane do zakupu energii elektrycznej wytworzonej w odna-wialnych źródłach energii przyłączonych do sieci przesyłowej w miejscu znajdującym się na obszarze, na którym przedsiębiorstwo to wykonuje zadania sprzedawcy z urzędu (art. 10 ustawy z dnia 8 stycznia 2010 r.
o zmianie ustawy – Prawo energetyczne oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2010 r., Nr 21, poz. 104) w związku z art. 9a ust. 6 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (jednolity tekst: Dz.U. z 2012 r.
poz. 1059 ze zm.) w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 8 stycznia 2010 r.
o zmianie ustawy – Prawo energetyczne oraz niektórych innych ustaw).
Uchwała z dnia 16 czerwca 2016 r., III UZP 6/16
Spółka kapitałowa wchodząca w skład „holdingowej struktury organi-zacyjnej spółek handlowych”, a nie ta struktura (holding, grupa kapi-tałowa) jest pracodawcą, o którym mowa w art. 8 ust. 2a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2015 r. poz. 121 ze zm.).
Uchwała z dnia 4 sierpnia 2016 r., III UZP 11/16
Ubezpieczonemu przysługuje apelacja w sprawie o jednorazowe odszko-dowanie z tytułu wypadku przy pracy, jeśli sąd pierwszej instancji w czę-ści zmienił decyzję organu rentowego i nie oddalił odwołania w pozosta-łym zakresie (art. 367 § 1 k.p.c. w zw. z art. 47714 § 1 i 2 k.p.c.).
Uchwała z dnia 4 sierpnia 2016 r., III SPZP 1/16
Niedopuszczalna jest skarga na przewlekłość postępowania, której przed-miot stanowi zwłoka w nadaniu klauzuli wykonalności prawomocnemu nakazowi zapłaty wydanemu przez sąd rejonowy w postępowaniu upomi-nawczym (art. 373 k.p.c. w związku z art. 397 § 2 k.p.c. oraz art. 8 ust. 2 i art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu są-dowym bez nieuzasadnionej zwłoki – Dz.U. Nr 179, poz. 1843 ze zm.).
ORZECZNIC TW O
Uchwała siedmiu sędziów SN z dnia 28 września 2016 r., III UZP 10/16 Składki na Fundusz Emerytur Pomostowych opłaca się także za pracow-nika wykonującego pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze zatrudnionego w niepełnym wymiarze czasu pracy (art. 35 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych, jednolity tekst: Dz.U. z 2015 r. poz. 965 ze zm.).
Uchwała siedmiu sędziów SN z dnia 28 września 2016 r., III PZP 3/16 Wniesienie przez pracownika odwołania od wypowiedzenia (wystąpie-nie z roszczeniami z tytułu naruszającego prawo wypowiedzenia umo-wy o pracę na podstawie art. 45 § 1 k.p.) nie jest warunkiem zasądzenia na jego rzecz odszkodowania z art. 18 3d k.p. z tytułu dyskryminującej przyczyny wypowiedzenia lub dyskryminującej przyczyny wyboru pra-cownika do zwolnienia z pracy.