Wizyta w Krajowym Centrum Orientacji Zawodowej – EKEP w Atenach

Spotkanie prowadzili: Fotini Vlachaki, Dimitris Gaitanis, Rea Sqouraki, Gregory Tambasis

Narodowe Centrum Zasobów Poradnictwa Zawodowego w Grecji mieściło się w strukturze Krajowego Centrum Orientacji Zawodowej (EKEP) w Atenach.

Poradnictwo zawodowe w resorcie edukacji

Za rozwój poradnictwa zawodowego na szczeblu centralnym w resorcie edukacji odpowiedzialne były dwie instytucje: Dyrekcja Po-radnictwa Karierowego i Działań Edukacyjnych oraz Biuro PoPo-radnictwa Szkolnego i Zawodowego Instytutu Pedagogicznego. W 2004 r. usługi poradnictwa świadczone były na wszystkich szczeblach kształcenia od podstawowego do wyższego.

W 1997 r. Ministerstwo Edukacji powołało Regionalne Centra Po-radnictwa Szkolnego i Zawodowego (KeSyP) oraz Szkolne Biura Porad-nictwa Szkolnego i Zawodowego (GraSEP), które były odpowiedzialne za usługi poradnictwa zawodowego na poziomie szkół podstawowych i średnich.

Poradnictwo zawodowe na poziomie szkół wyższych realizowane było przez różnego rodzaju biura i centra kariery, najczęściej finansowane ze środków przeznaczonych na programy UE. Placówki takie funkcjono-wały przy wszystkich uniwersytetach i technicznych szkołach wyższych.

Regionalne Centra Poradnictwa Szkolnego i Zawodowego (Ke-SyP) świadczyły poradnictwo zawodowe dla młodzieży w wieku 15 do 25 lat oraz dla rodziców uczniów. Usługi te były nieodpłatne. W 2004 r.

w całym kraju działało 68 Centrów Regionalnych oraz dwa specjalne:

jedno – w Dyrekcji Poradnictwa Karierowego, które było odpowiedzial-ne za wsparcie administracyjodpowiedzial-ne i koordynację działań sieci centrów w kraju, a drugie z siedzibą w Instytucie Pedagogicznym – odpowiadało za wsparcie merytoryczne Centrów Regionalnych oraz Szkolnych Biur Poradnictwa.

W Centrach Regionalnych pracowali doradcy zawodowi oraz przynajmniej jeden specjalista ds. informacji zawodowej. Centra te wypo-sażone były w materiały informacyjne, przygotowywane głównie na zle-cenie Ministerstwa Edukacji oraz kompletowane samodzielnie. Centra świadczyły usługi dla młodzieży szkolnej, w zakresie pomocy w wyborze kierunku kształcenia w szkole średniej lub wyższej. Były to zarówno porady indywidualne jak i grupowe. Wielu klientów korzystało też z moż-liwości testowego badania zdolności i zainteresowań (stosowano m.in.

testy Hollanda adaptowane do greckich warunków oraz testy rodzime).

Doradcy z Centrów Regionalnych we współpracy ze szkołami

organizo-wali na terenie szkoły spotkania informacyjne nt. możliwości dalszego kształcenia dla uczniów ostatnich klas gimnazjum oraz szkół średnich.

Szkolne Biura Poradnictwa (GraSEP) w liczbie ok. 200, zostały powołane w większych szkołach lub zespołach szkół, i również prowadzą usługi poradnictwa zawodowego dla uczniów i ich rodziców. Zadania Szkolnego Biura Poradnictwa realizowali zatrudnieni w szkole doradcy.

W 2004 r. w Szkolnych Biurach Poradnictwa w całym kraju pracowało ok. 500 doradców, część z nich posiadało kierunkowe wykształcenie z zakresu poradnictwa zawodowego, część stanowili byli nauczyciele, którzy ukończyli dodatkowe szkolenia lub studia podyplomowe. Szkolne Biura wyposażone były w materiały informacyjne i przewodniki opraco-wywane na zlecenie Ministerstwa Edukacji. Ponieważ problematyka poradnictwa zawodowego została wprowadzona do programu kształcenia na poziomie szkół podstawowych, w gimnazjach i w szkołach średnich Szkolne Biuro Poradnictwa często służyło równocześnie jako pracownia, w której realizowano niektóre lekcje z poradnictwa zawodowego. Szkolne Biura współpracowały również z rodzicami, głównie w zakresie informa-cji o różnych możliwościach kształcenia po ukończeniu przez uczniów danej szkoły.

Akademickie Centra Poradnictwa Karierowego prowadziły po-radnictwo karierowe na poziomie szkół wyższych. Liczba pracowników centrum kariery wahała się od 4 do 20 osób, w zależności od liczby stu-dentów na danej uczelni. Centra świadczyły nieodpłatne usługi dla studentów, absolwentów i kandydatów na studia, jak również dla przed-siębiorstw i pracodawców.

Przykładem może być Centrum Kariery Uniwersytetu w Pireusie.

Studenci i absolwenci mogli tu uzyskać informacje i porady odnośnie wyboru kierunku kształcenia i wyboru zawodu. Istniał duży popyt na stu-dia podyplomowe w kraju i zagranicą, gdyż certyfikat tej uczelni był uznawany w Europie. Najbardziej popularne były studia w Wielkiej Bry-tanii. Centrum Kariery oferowało też informacje nt. stypendiów i gran-tów, różnego rodzaju kursów i staży, informacje z obszaru pośrednictwa pracy, porady w zakresie prawa pracy oraz warunków pracy.

Dla zainteresowanych organizowano zajęcia i warsztaty dotyczą- ce samopoznania oraz warsztaty poszukiwania za pomocą Internetu

informacji o nauce i pracy, a także zajęcia dotyczące przygotowania dokumentów aplikacyjnych i przygotowania się do rozmowy kwalifi- kacyjnej. Centrum Kariery świadczyło również usługi poradnictwa indy-widualnego.

Dzięki współpracy z przedsiębiorstwami centrum dysponowało również ofertami pracy dla studentów i absolwentów. Prowadziło również dostępną dla pracodawców stronę internetową z informacją o kandyda-tach do pracy (CV, oczekiwania dotyczące miejsca, czasu pracy itp.), gdzie poszukujący pracy absolwenci mogli zamieścić swoje dane.

Usługi na rzecz pracodawców obejmowały: pomoc w doborze pra- cowników do pracy, zwłaszcza na stanowiska wymagające szczególnych kompetencji, pomoc w organizacji szkoleń i kursów zawodowych dla wybranych grup pracowników oraz pomoc w zakresie promocji przedsię-biorstw.

Centrum Kariery uczestniczyło także w targach i wystawach doty-czących informacji zawodowej, jak również organizowało we współpracy z kadrą akademicką oraz pracodawcami własne imprezy.

Dodatkowe informacje można znaleźć na stronie http://career.unipi.gr

Poradnictwo zawodowe w resorcie pracy

Za realizację zadań w zakresie poradnictwa zawodowego w resor-cie pracy na szczeblu centralnym odpowiadała Krajowa Organizacja Siły Roboczej i Zatrudnienia (OAED).

Usługi poradnictwa zawodowego świadczone były w trzech rodza-jach placówek:

• Służby Poradnictwa Zawodowego i Informacji;

• Biura Poradnictwa Zawodowego – działające na szczeblu regional-nym, które zatrudniają dobrze przygotowany personel doradców za-wodowych, psychologów i innych specjalistów;

• Służby Zatrudnienia oraz tzw. Centra Promocji Zatrudnienia (KPA) – świadczące usługi na poziomie lokalnym.

W ww. wymienionych placówkach świadczono usługi dla klien-tów indywidualnych oraz grup w następującym zakresie: informacja zawodowa, pomoc w samopoznaniu, orientacja w rynku pracy, kształto-wanie umiejętności poszukiwania pracy oraz ubieganie się o pracę.

Usługi adresowane były głównie do osób dorosłych, bezrobotnych i poszukujących pracy, ale korzystali z nich również klienci w wieku 14–18 lat, zwłaszcza w zakresie informacji zawodowej.

W 2004 r. kontynuowano proces restrukturyzacji służb zatrudnie-nia, dotychczasowe lokalne placówki zatrudnienia (114 na terenie całego kraju) odpowiedzialne głównie za pośrednictwo pracy przekształcano w Centra Promocji Zatrudnienia (KPA). Powoływano również Centra Promocji Zatrudnienia na poziomie regionalnym.

Centra Promocji Zatrudnienia były dobrze wyposażone w zasoby informacji oraz w nowoczesny sprzęt. Zatrudniano w nich doradców zawodowych oraz innych specjalistów, m.in. psychologów, socjologów, pracowników socjalnych, prawników, ekonomistów. Jako przykład słu- żyć może Centrum Promocji Zatrudnienia w Atenach, którego głównym celem było udzielanie pomocy w znalezieniu zatrudnienia osobom bezro-botnym i poszukującym pracy oraz pomoc pracodawcom w optymalnym obsadzeniu wolnych miejsc pracy.

Biura Zatrudnienia świadczyły usługi poradnictwa zawodowego połączone ze wsparciem psycho-społecznym oraz pogłębioną poradą psy-chologiczną, dla specjalnych grup odbiorców, takich jak: niepełnosprawni o wysokim stopniu niepełnosprawności, byli więźniowie, osoby uza- leżnione po zakończeniu terapii odwykowej, osoby zagrożone wyklu- czeniem społecznym. Klienci mogli liczyć na stały kontakt z Biurem Zatrudnienia aż do pełnej reintegracji z otoczeniem. W tych instytucjach zatrudniano odpowiednio przygotowaną specjalistyczną kadrę.

W zakresie działania Krajowej Organizacji Siły Roboczej i Za-trudnienia znajdowała się organizacja usług EURES. W całym kraju świadczyło je 20 doradców EURES, którzy zostali wytypowani według określonych kryteriów i posiadali specjalne kwalifikacje uzyskane w cza-sie szkoleń organizowanych przez Komisję Europejską w Brukseli.

Typowa procedura postępowania z klientem oczekującym pomo-cy w znalezieniu zatrudnienia obejmowała następujące działania:

• Rejestracja klienta z uwzględnieniem podstawowych danych osobo-wych oraz jego oczekiwań a następnie ustalenie terminu spotkania z doradcą;

• I spotkanie z doradcą – ustalenie i uporządkowanie najistotniejszych danych (dodatkowe kompetencje, wybrane cechy indywidualne, ocze-kiwania związane z pracą, dotychczasowe doświadczenia, i inne);

• II spotkanie z doradcą – opracowanie indywidualnego planu działania obejmującego okres najbliższych 12 miesięcy;

• Kolejne spotkania – co 3 miesiące klient spotyka się z doradcą i kon-sultuje realizację planu działania, do momentu uzyskania pracy.

Usługi w Centrach Promocji Zatrudnienia są nieodpłatne. Pewne preferencje stosuje się w stosunku do następujących grup: długotrwale bezrobotni; rodzice samotnie wychowujący dzieci; klienci bezrobotni ponad 12 miesięcy posiadający troje lub więcej dzieci; niepełnosprawni klienci w wieku 45–64 lata; klienci z rodzin, w których dochód na jedną osobę nie przekracza 3000 Euro rocznie; młodzież do 18 lat ze środowisk przestępczych; byli więźniowie; osobnicy uzależnieni po ukończeniu terapii odwykowej; emigranci, repatrianci, uchodźcy; mieszkańcy obsza-rów „upośledzonych” gospodarczo; bezdomni, o ile dostarczą dowo- dy bezdomności.

Część klientów, zwłaszcza bezrobotnych, kierowano na kursy i szkolenia, do różnych ośrodków i instytucji szkoleniowych, w celu zdobycia lub uzupełnienia kwalifikacji zawodowych. W czasie szkolenia otrzymywali oni pomoc finansową, a zasiłek dla bezrobotnych był zawie-szony na czas szkolenia.

W publicznych służbach zatrudnienia realizowano specjalne programy adresowane do klientów zainteresowanych uruchomieniem firmy. W zależności od grupy beneficjentów oraz od podjętego przez nich programu działania przyznawano granty w wysokości od 8.400 € do 16.600 €, które były finansowane ze środków budżetowych oraz ze środ-ków unijnych.

Współpraca z pracodawcami obejmowała głównie pomoc w dobo-rze pracowników. Firmy zgłaszały wolne miejsca pracy wraz z określeniem wymagań stawianych przyszłemu pracownikowi. Stworzono aktualizowaną na bieżąco bazę ofert pracy, z której mogli też korzystać klienci. Doradcy zostali zobowiązani do informowania pracodawców o wszystkich progra-mach rynku pracy, w których pracodawcy mogą uczestniczyć. Najbardziej popularne programy to: zatrudnienie subsydiowane osób bezrobotnych oraz staże i praktyki zawodowe dla osób bezrobotnych.

Kwalifikacje doradców zatrudnionych w urzędach publicznych to zazwyczaj wykształcenie wyższe z zakresu socjologii, pracy socjalnej, psy-chologii, ekonomii, prawa itp. Od kandydatów do pracy na stanowisku doradcy wymagane jest ponadto doświadczenie w pracy z ludźmi zdobyte w poprzedniej pracy. Zatrudnia się też przynajmniej jednego doradcę z przy-gotowaniem psychologicznym, który odpowiedzialny jest za świadczenie usług dla klientów potrzebujących pogłębionej lub długotrwałej pomocy.

Usługi poradnictwa zawodowego świadczone są również w róż-nych placówkach organizowaróż-nych wspólnie przez władze lokalne oraz inne organizacje, takie jak: Konfederacja Pracowników Greckich, Związ-ki Zawodowe, Konfederacja Pracodawców, Izby Rzemieślnicze, Izba Handlowo-Przemysłowa i inne.

4.3. Wizyta w Centrum Informacji dla Bezrobotnych i