LISTOPAD 2021
MIESIĘCZNIK DLA DZIECI I RODZICÓW
Opracowanie :mgr Danuta Rylska
„Listopad” J. Koczanowska Miesiąc listopad nie jest brzydki
i smutny być nie musi wcale, wystarczy mu się dobrze przyjrzeć,
żeby zobaczyć wiele zalet.
Kiedy ostatnie liście spadną i szare chmury skryją niebo, listopad jest jak baśń ciekawa,
ma w sobie coś tajemniczego.
Wiatr głośno śpiewa, mgły wirują, deszcz kropelkami w okno stuka,
to jest melodia listopada –
niezwykle piękna, chociaż smutna.
Mamo, Tato w tym numerze przeczytasz:
Listopadowe święta Święto zmarłych
Narodowe Święto Niepodległości Światowy Dzień Pluszowego Misia
Andrzejki
Trochę osłody na jesienne chłody
Mamo, Tato zróbmy to razem
Pozwól dziecku na samodzielność
Galeria zdjęć naszych przedszkolaków
Ważne wydarzenia w listopadzie
1 Listopada – Święto Zmarłych 2 Listopada – Dzień Zaduszny 10 Listopada – Dzień Jeża
11 Listopada – Dzień Niepodległości 17 Listopada – Dzień Czarnego Kota 20 Listopada – Dzień Praw Dziecka 21 Listopada – Dzień Życzliwości 22 Listopada – Dzień Kredki
25 Listopada – Dzień Pluszowego Misia
29 Listopada - Andrzejki
1 Listopad „Święto Zmarłych”
1 listopada to święto, w czasie, którego wspominamy tych, których odeszli. 1 i 2 listopada większość z nas odwiedza groby bliskich, obchodzimy Dzień Wszystkich Świętych i Zaduszki. Odwiedzając cmentarze ozdabiamy groby kwiatami, zapalamy znicze i modlimy się w intencji swoich bliskich zmarłych. Są to chwile zadumy, przemyśleń i często jest to dobry moment na refleksje, także nad własnym życiem, nad przeszłością, teraźniejszością i przyszłością. Jest to okazja do wspomnień, zadumy, okazja do dzielenia się troskami, kłopotami i radością. Stojąc nad grobami bliskich i znajomych nie tylko się za nich modlimy, ale także zastanawiamy nad przemijaniem i sensem naszego życia.
HISTORIA
Święto Zmarłych wywodzi się z pogańskich obrzędów. Noc ta dla Celtów oznaczała nowy rok, była więc pomostem zawieszonym między starym, a nowym czasem, jednocześnie nie przynależąc do żadnego z nich. Święto obchodzono już 2000 lat temu i było ono uważane za najbardziej magiczny moment w Kole Roku. Drugim, nie mniej ważnym powodem obchodzenia tego święta właśnie w tym dniu było to, że najprawdopodobniej 1 listopada według przekazu Mojżeszowego rozpoczął się Potop. Biblia mówi, że potop rozpoczął się
„w miesiącu drugim, w siedemnastym dniu tego miesiąca” (Księga Rodzaju rozdział 7, werset 11). Ów „miesiąc drugi” przypada
w naszym kalendarzu na drugą połowę października i pierwszą połowę
listopada. W tym dniu oddajemy więc hołd modląc się również za zmarłych w największym kataklizmie w dziejach człowieka. Wiele osób nie odróżnia Dnia Wszystkich Świętych od Święta Zmarłych. Tymczasem to 2 listopada jest poświęcony zmarłym, których szczególnie się wspomina. Jest to właśnie Święto Zmarłych lub Zaduszki, dzień, w którym towarzyszy nam silna wiara w to, że nasi zmarli bliscy odwiedzają nas na ziemi.
Do początku XX w. w Polsce (na terenach wiejskich) istniał zwyczaj przygotowywania w dniu 31 października różnych potraw. Pieczono chleby, gotowano bób i kaszę, a na wschodzie kutię z miodem i wraz z wódką
pozostawiano je na noc dla dusz zmarłych (prawosławni na grobach, katolicy na domowych stołach). Wieczorem zostawiano uchylone drzwi wejściowe, aby dusze zmarłych mogły w swoje święto odwiedzić dawne mieszkania. Był to znak gościnności, pamięci i życzliwości. W zwyczaju było również nawoływanie
zmarłych po imieniu. Wierzono, że dusze doświadczają głodu
i pragnienia, potrzebują wypoczynku i bliskości krewnych. Obowiązkiem żywych było zaspokojenie tych pragnień, gdyż obrażone czy rozgniewane mogły
straszyć, wyrządzić szkody, sprowadzić nieszczęście, czy przedwczesną śmierć.
Po zapadnięciu zmroku, przez dwa kolejne dni: 1 i 2 listopada, zabronione było klepanie masła, deptanie kapusty, maglowanie, przędzenie
i tkanie, cięcie sieczki, wylewanie pomyj i spluwanie, aby nie rozgnieść, nie
skaleczyć i nie znieważyć odwiedzającej dom duszy. W całej Polsce ugaszczano obficie żebraków i przykościelnych dziadów, ponieważ wierzono, że ich postać mogła przybrać zmarła przed laty osoba. W zamian za jadło zobowiązani byli do modlitwy za dusze zmarłych.
TRADYCJA PALENIA ZNICZY
W noc za Duszną, aż do świtu, na cmentarzach, rozstajach i w obejściach rozniecano ogniska, których zadaniem było wskazywanie drogi błąkającym się duszom. Popularne było również palenie ognisk na mogiłach samobójców i ludzi zmarłych tragicznie, którzy zwykle byli grzebani za murem cmentarnym. Chrust na te ogniska składano w ciągu całego roku (ten, kto przechodził obok, kładł obok grobu gałązkę i w ten sposób tworzył się stos do spalenia w noc zaduszną). Wierzono, że ogień palony na grobach samobójców ma moc oczyszczającą umarłych, daje również ochronę żywym przed złymi mocami, które mogły być obecne w takich miejscach.
Narodowe Święto Niepodległości jest
11 listopada 1918 roku po 123 latach niewoli Polska odzyskała niepodległość.
HISTORIA
Po latach rozbiorów, dokonanych przez Austrię, Prusy i Rosję w latach 1772- 1795, powstaniach narodowych (Listopadowym 1830 i Styczniowym 1863), zmaganiach na różnych frontach Polacy dzięki niezłomności, patriotyzmowi i bohaterstwu wywalczyli wolność. Ogromną rolę
w odzyskaniu niepodległości odegrał pierwszy marszałek Polski Józef Piłsudski.
Po negocjacjach Piłsudskiego z Centralną Radą Żołnierską
11 listopada 1918 r. wojska niemieckie zaczęły wycofywać się z Królestwa Polskiego, a Marszałkowi Józefowi Piłsudskiemu 12.11.1918 Rada Regencyjna
powierzyła misję tworzenia rządu. Dzień 11 listopada ustanowiono Świętem Narodowym w 1937 roku. W latach 1939 - 1989 obchodzenie tego święta było zakazane. Po upadku rządów komunistycznych nabrało szczególnego znaczenia i jest dniem wolnym od pracy. Główne obchody z udziałem
najwyższych władz państwowych mają miejsce w Warszawie na Placu Józefa Piłsudskiego. W samo południe przed Grobem Nieznanego Żołnierza odbywa się uroczysta zmiana warty. W całym kraju organizowane są patriotyczne wiece i pochody, a w kościołach odprawiane msze w intencji Ojczyzny. Od upadku komunizmu, w 1989, co roku w Stolicy dla upamiętnienia święta kilka tysięcy chętnych bierze udział w Biegu Niepodległości. Również dzieci uczestniczą w uroczystościach z okazji Święta Niepodległości. Mali Polacy przybliżają sobie symbole narodowe, fakty historyczne, pieśni oraz piosenki patriotyczne. W zależności od wieku dzieci uroczystości w przedszkolach i szkołach odbywają się w formie zabaw, apeli, czy prelekcji. W czasie takich uroczystości barwą
przewodzącą są kolory narodowe: biel i czerwień. Rodzice zabierają dzieci na uroczystości organizowanie w miejscu zamieszkania. Święto obchodzone 11 listopada zostało przywrócone przez Sejm PRL-u IX kadencji w 1989r. pod zmienioną nazwą: Narodowe Święto Niepodległości.
Światowy Dzień Pluszowego Misi
Kiedy obchodzimy Dzień Pluszowego Misia?
Dzień Pluszowego Misia co rok obchodzimy 25 listopada. To nie jest przypadkowa data, bo właśnie tego dnia przypada rocznica powstania tej maskotki. Samo święto nie ma jednak długiej tradycji, obchodzimy je dopiero od 2002 roku, kiedy to pluszowy miś obchodził swoje setne urodziny.
Pluszowy miś – historia niezwykłej maskotki
Mało kto wie, że pluszowy miś to zabawka symbol z niezwykłą historią.
Wszystko zaczęło się od prezydenta Stanów Zjednoczonych – Teodora Roosvelta, który w 1902 roku wybrał się z przyjaciółmi na polowanie. Podczas wyprawy postrzelono małego niedźwiadka. Prezydent nakazał jego uwolnienie, a całą historię zilustrowano komiksem w waszyngtońskiej prasie. Jednym z czytelników gazety był pewien producent zabawek, który zainspirował się tym wydarzeniem i stworzył nową zabawkę dla dzieci, właśnie w formie pluszowego misia. Nazwał go Teddy Bear, co było oczywistym nawiązaniem do imienia prezydenta USA. Dziś pluszowy miś to kultowa zabawka na całym świecie i
mimo upływającego czasu oraz pojawiania się coraz bardziej nowoczesnych rozrywek dla dzieci, bywa największym przyjacielem dziecka.
Pluszowy miś – bohater bajek i filmów
Popularność maskotki sprawiła, że zaczęto ją chętnie wykorzystywać w powstających bajkach dla dzieci. Na tej fali powstało wiele kultowych misiowych postaci takich jak m. in. Kubuś Puchatek, Miś Paddington, Miś Barnaba. W Polsce również narodzili się nowi pluszowi bohaterowie np. Miś Uszatek, Miś z okienka, Miś Coralgol. Wszystkie, choć wyglądem różniły się od siebie, były pluszowymi niedźwiadkami. Ponadczasowość pluszowych misiów sprawiła, że bajki są chętnie oglądane przez kolejne pokolenia dzieci.
Sam pluszak jest ponadto symbolem dobra, miłości, ciepła, łagodności i opiekuńczości, czyli tego, czego jako ludzie bardzo pragniemy. Nic dziwnego, że pluszowe misie z dzieciństwa często towarzyszą nam również w dorosłości i są chętnie wybierane jako maskotki uświetniające różne miejsca czy wydarzenia.
Jak obchodzimy Dzień Pluszowego Misia?
Dzień Pluszowego Misia jest obchodzony na całym świecie. Są miejsca, w których ten dzień jest wyjątkowo celebrowany i są to przede wszystkim żłobki, przedszkola, szkoła, szpital. Wszędzie tam, gdzie pojawiają się dzieci, 25 listopada następuje prawdziwa celebracja tego sympatycznego święta.
Z okazji Dnia Pluszowego Misia organizowane są uroczystości i występy, wiele szkół przeprowadza konkursy związane z tą zabawką, biblioteki organizują publiczne czytanie książek o pluszowym misiu, a dzieci tego dnia mogą przynosić ze sobą do przedszkola swoje ulubione pluszaki. Święto ma wymiar również symboliczny. Miś, który kojarzy się z ciepłem i dobrocią, inspiruje do przeprowadzania w tym dniu wielu akcji dobroczynnych np. zbiórek zabawek na rzecz potrzebujących dzieci.
Andrzejki– historia, zwyczaje, ciekawostki
Andrzejki to jedno z najciekawszych świąt obchodzonych w Polsce - zarówno z uwagi na swoją powikłaną historię, jak i nietypowe zwyczaje i liczne ciekawostki. W dzisiejszym artykule przedstawiamy garść informacji, które sprawią, że spojrzysz na Andrzejki zupełnie inaczej.
Zwyczaje Andrzejkowe
Wieczór andrzejkowy, a w zasadzie wigilia św. Andrzeja, to w naszej tradycji czas poświęcony magii i wróżbom. Tradycyjnie tego dnia swą przyszłość próbowały odgadnąć panny. Nic dziwnego więc, iż wróżby dotyczyły głównie problemu zamążpójścia. Odgadywanie przeznaczenia na najbliższy rok odbywało się przy użyciu topionego wosku studzonego w wodzie, płonących świec puszczanych po wodzie (jeśli się połączyły panna niebawem miała wyjść za mąż). Jednym ze sposobów poznania przyszłości było karmienie psa kulkami z tłuszczu. Każda panna znaczyła swą kulkę, a ta, której łakoć zwierzę zjadło najpierw, miała niebawem stanąć na ślubnym kobiercu. Wśród akcesoriów andrzejkowych znajdował się również talerz. Pod nim panny chowały kwiatek, czepek i koronkę. Jeśli dziewczyna wyciągnęła spod talerza roślinę, oznaczało to ,że w najbliższym czasie „będzie siała rutę”, jeśli koronkę – że z pewnością trafi do klasztoru. Nic więc dziwnego, że wszystkie marzyły o wyciągnięciu czepka – oznaki zamążpójścia.
Andrzejkowe wróżby
Wróżba lanie wosku: Co będzie nam potrzebne? Świeca i klucz, najlepiej stary i duży. Wosk roztapiamy w małym naczyniu i przelewamy przez ucho od klucza.
Powstające figury to nasz prognostyk na nadchodzący rok. Jeśli masz problemy
z rozpoznaniem kształtu andrzejkowej wróżby, obejrzyj jej cień na ścianie.
Wróżba z obierki jabłka: jabłko należy obierać ostrożnie, tak aby powstała jedna długa obierka. Obierkę rzucamy za siebie i sprawdzamy, do jakiej litery podobny
jest jej kształt. To pierwsza litera imienia przyszłej żony lub przyszłego męża.
Wróżba z butelką: butelkę kładziemy w środku koła utworzonego z karteczek z różnymi wróżbami. Następnie każdy uczestnik zabawy kręci butelką. Właściwa
wróżba to ta, którą wskaże szyjka butelki.
Wróżba wiśniowa: kilka gałązek wiśni wstawiamy do wazonu z wodą (koniecznie w Andrzejki). Jeśli na Boże Narodzenie choć jedna z nich wypuści listki, oznacza to, że w przyszłym roku spotkamy wielką miłość i wstąpimy w związek
małżeński.
Wróżba spodeczki: Na stole kładziemy 4 spodeczki. Pod każdym z nich umieszczamy jeden z następujących przedmiotów: monetę, obrączkę i listek.
Jeden spodek zostaje pusty. Spodki mieszamy i losujemy jeden z nich. Jeśli trafimy na obrączkę, czeka nas miłość, jeśli listek - ślub. Moneta symbolizuje pieniądze. Jeśli trafimy na pusty spodeczek - nadchodzący rok nic nam nie przyniesie.
Wróżba buty: Na przeciwko progu drzwi ustawiamy gęsiego buty wszystkich kobiet w rodzinie i przyjaciółek. Następnie przekładamy je od końca na
początek kolejki. Właścicielka buta, który przekroczy próg, ma szansę na szybkie zamążpójście.
Trochę osłody na jesienne chłody DYNIOWE MUFFINY
Składniki:
• 250 g startej dyni
• 1 niewielki banan
• 250 g mąki pszennej
• 100 g cukru trzcinowego
• 90 g oleju (najlepiej rzepakowego)
• 2 łyżeczki proszku do pieczenia
• pół łyżeczki sody
• 15 okienek czekolady
Przygotowanie:
1. Dynię zetrzyj na tarce, a następnie wymieszaj ją z rozgniecionym bananem.
2. Dodaj olej.
3. Mąkę wymieszaj z proszkiem do pieczenia oraz sodą. Dosyp ją do masy dyniowo-bananowej.
4. Do masy dosyp cukier.
5. Kostki czekolady drobno posiekaj i dosyp je do pozostałych składników.
6. Dokładnie wymieszaj, aby powstała jednolita masa.
7. Przekładaj ją do foremek na muffiny (wyłożonych papilotkami).
8. Babeczki piecz w temperaturze ok. 200 stopni przez 15-20 minut.
Smacznego!
Mamo, Tato zróbmy to razem
Kamienne stwory
Bardzo łatwy pomysł, a jaki efektowny. Uwaga, bo to taka dobra zabawa, że potwory bardzo szybko się mnożą.
Potrzebne materiały:
• kamienie
• farby
• pędzel
• mazaki
• ruchome, naklejane oczy
Jak to zrobić?
Pomalujcie kamienie na wybrany kolor i poczekajcie aż wyschną. Następnie dorysujcie im buzie lub/i naklejcie oczy. Możecie stworzyć kamienne duchy, czaszki, dynie lub śmieszne potworki. Mogę być śmieszne lub straszne. Wszystko zależy od Waszej wyobraźni. Powodzenia !
Pozwól dziecku na samodzielność
Rodzina i przedszkole są najważniejszymi środowiskami wychowawczymi małego dziecka. Właśnie te środowiska odpowiedzialne są za wprowadzenie go w świat dorosłych i uczenie sztuki życia. Małemu dziecku, zależnemu całkowicie od dorosłych, właśnie dorośli tworzą dobre lub złe warunki rozwoju i
wychowania. Przedszkole ściśle współpracuje z domem rodzinnym
wychowanków pamiętając o tym, że to rodzina zaspokaja podstawowe potrzeby małego dziecka, do których należą m.in. potrzeba miłości, przynależności,
akceptacji, bezpieczeństwa, kontaktu emocjonalnego, aktywności i
samodzielności. Z wychowawczego punktu widzenia jest bardzo pożądanym, aby te dwa najważniejsze dla dziecka w wieku przedszkolnym środowiska działały wspólnie, wzajemnie się uzupełniając. Każde dziecko powinno się nauczyć
przebywania w grupie przedszkolnej, musi umieć przystosować się do wymagań, jakie narzuca życie zespołowe - do dużej grupy dzieci oraz do obecności osób obcych, którym trzeba się podporządkować. Dziecko 3,-4-letnie, przychodzące do przedszkola
z rodzinnego domu, jest zazwyczaj przyzwyczajone do tego, że zainteresowania
koncentrują się na jego osobie. Do tej pory zajmowano się nim indywidualnie, spełniano jego życzenia itp. Wszystko to sprawia, że dziecko domaga się takiego samego traktowania w przedszkolu, żąda dla siebie przywilejów, pragnie
częstego kontaktu z nauczycielką. Temu dziecku trudno jest zrozumieć, że inni obok niego mają takie same pragnienia, potrzeby i takie same prawa do ich zaspokojenia. Do tej pory wielu rodziców pomagało dziecku podczas mycia, ubierania i jedzenia. Być może wyręczano je nawet w wielu czynnościach. Aby pobyt w przedszkolu dziecka nie był dla niego dużym stresem, malec powinien radzić sobie sam w łazience i przy stole. Jeżeli dziecko ma z tym problemy, wystarczy odrobina ćwiczeń w domu. Innym problemem są trudności z
ubieraniem. Jeżeli dziecko ma z tym trudności należy mu pokazać, co powinno zakładać w pierwszej kolejności. Należy mu wyjaśnić, jak może odróżnić przód ubranka od tyłu (metka z tyłu), lewą stronę ubrania (szwy) od prawej. W ciągu pierwszych miesięcy pobytu dziecka w przedszkolu należy malca przyzwyczajać do samodzielności w zakresie czynności samoobsługowych:
- mycia rąk z przestrzeganiem kolejnych etapów tej czynności i dokładności ich wykonywania,
- zaspokajania potrzeb fizjologicznych oraz do samodzielnego korzystania z urządzeń sanitarnych (opanowanie nawyku każdorazowego spuszczania wody w toalecie i mycia rąk po korzystaniu z sanitariatów),
- prawidłowego wycierania nosa chusteczką higieniczną, - posługiwania się szczoteczką do zębów,
- umiejętnego i kulturalnego jedzenia, - wkładania i zdejmowania kapci i butów, - odnoszenia zabawek na ich stałe miejsca,
- wieszania ubrania na wieszaku przy własnym znaczku, układania zdjętej odzieży na umownym, wyznaczonym miejscu.
Proces samodzielności jest złożony, a osiągnięcie dobrych rezultatów w tej dziedzinie wymaga systematyczności, cierpliwości i stanowczości. Dzieci w naturalnym odruchu ciekawości świata aż rwą się do samodzielności. Jeśli chcemy, aby dziecko wyrosło na człowieka kreatywnego, powinno jak
najszybciej „puścić spódnicę mamy”. Musi spróbować swych sił w pokonywaniu
przeszkód, jakich nie szczędzą mu sytuacje z życia codziennego. Psychologowie radzą, aby naukę samodzielności rozpocząć możliwie wcześnie. Jak tylko malec nauczy się chodzić i będzie rozumiał proste słowa, sam powinien sprzątać zabawki. Nie należy odrzucać propozycji dziecka „mamo, ja ci pomogę”, nawet jeśli ta „pomoc” oznaczałaby dla matki dużo dodatkowej pracy przy usuwaniu bałaganu. Na dłuższą metę to się opłaca, mama będzie odciążona od np.
sprzątania pokoju malucha, a dziecko nauczy się samodzielności i nabierze wiary w siebie. Będzie dumne, że razem z mamą rozwiesiło pranie, czy ugotowało obiad. Jeśli rodzice zbyt późno zaczną wymagać od dziecka samodzielności, mogą natrafić na bunt i opór. Przyzwyczajone do wygód dziecko będzie protestować, będzie miało poczucie krzywdy i niesprawiedliwości. Dzieci nadmiernie chronione przed pracą,
a tym samym samodzielnością, od razu da się zauważyć na tle grupy. Dziecko takie jest nieszczęśliwe, gdyż nie umie sprostać najprostszym zadaniom, często zauważa swoją „inność” i z tego powodu mogą występować dodatkowe kłopoty.
Dziecko powinno, oprócz czynności samoobsługowych, nauczyć się wykonywania doraźnych poleceń dorosłych. Wiele dzieci ma z tym trudności. Często udają, że ich nie słyszą, lekceważą, a czasami manipulują dorosłymi (to można zauważyć w szatni). Dziecko może wykazywać samodzielność tylko w obecności osób
obcych, np. w przedszkolu lub w obecności jednego z rodziców, podczas gdy przy drugim z rodziców wykazuje bezradność. Jest to związane z odmiennością
wymagań stawianych dziecku przez różne osoby dorosłe. Dlatego bardzo ważne jest ujednolicone oddziaływanie osób dorosłych. Pozwalając dziecku na
samodzielność
i aktywność odniesiemy zarówno my, jak i dziecko wiele korzyści. Tylko dzięki aktywności dziecko nauczy się umiejętnego używania przedmiotów zgodnie z ich przeznaczeniem, nauczy się samodzielnie ubierać, myć czy jeść. Pamiętajmy, że to, co dziecko wykona samo, ma większą wartość dla jego rozwoju niż to co my za niego zrobimy. Mówiąc o samodzielności mam na myśli nie tylko czynności samoobsługowe, ale także inne sfery działania. Chodzi tu także o proces rozwoju umysłowego, który dokonuje się przede wszystkim w działaniu. Im działanie jest bardziej samodzielne, tym lepiej zaznajamia dziecko z otoczeniem. Ograniczając
aktywność i samodzielność dziecka, nie pozwalamy na gromadzenie
doświadczeń, również tych przykrych. Może ono stać się osobą niezaradną i niesamodzielną, stale szukając czyjejś pomocy.
Rozwijając aktywność i samodzielność pozwalamy dziecku na:
• zaspokojenie podstawowych potrzeb: działania, samodzielności i osiągnięć;
• gromadzenie doświadczeń;
• dobre zaznajamianie z otoczeniem;
• wzięcie odpowiedzialności za swoje postępowanie;
• adekwatną samoocenę, wysokie poczucie własnej wartości i własnych możliwości.
Dziecko samodzielne w przyszłości będzie osobą aktywną i zaradną, również w szkole. Pozwólmy dziecku na samodzielność od najmłodszych lat, zachęcając, motywując, chwaląc, nie krytykując, nie mówiąc „ja to zrobię lepiej”.
Powinniśmy być blisko dziecka, obserwować jego poczynania i w razie potrzeby pomóc, czyli włączyć się w działanie, a nie wyręczać.
