Wspomnienia ze stanu wojennego - Stanisława Bojdasz - fragment relacji świadka historii [TEKST]

To było straszne przeżycie, nawet nie chce mi się tego wspominać.. Mój syn wracał wtedy do Lublina ze Śląska, bo tam kończył

Też trzeba było umiejętnie ustawić, żeby przewiew był między tymi cegłami, bo one dalej schły jakiś czas, nie pamiętam ile.. Też pięknie ułożone, jak równiusieńki

Później, jak ona podeschła, to trzeba było ją czy wieczorem, czy rano – zależało od pogody, bo jak była znośna pogoda i słoneczna, to szybko wysychało, a jak nie, to

Teraz jak sobie kojarzę, to ciężko było, bo te dwie cegły mokre i ta forma dosyć gruba, jeszcze w niektórych miejscach miała okucia metalowe, to podejrzewam, że też trochę

Czasem się zniszczyła cegła, bo jak deszcz ulał, to wszystko się rozpłynęło, trzeba było zbierać i od nowa robić, bo już to się nie nadawało. Także znowu wyrabiali, i znowu

Musiało być wszystko równo, sprawnie, żeby później, jak będą zabierać do pieca, było odpowiednio ułożone, bo nie mogło być, jak ktoś sobie zachciał, tak układał, tylko

A my szybko do domu wieczorem, bo tam z pierwszej zmiany to jako tako, najgorzej było z

Kwestie wejścia Sowietów, które były w grudniu 1980 roku czy wcześniej, nawet te sygnały traktowaliśmy jako forpocztę jakichś nie do końca racjonalnych pomysłów