Warszawa - Pałac i park w
Wilanowie
Aby zobaczyć mapę miejsc zawartych w mini przewodniku kliknij lub skopiuj do przeglądarki poniższy link:
http://www.polskaniezwykla.pl/miniprzewodnik/map.aspx?lat=52.1650877832697&lng=21.0903167724609&pl=21
Warszawa
Pałac i park w Wilanowie
"Nie krulewsky to budynek"- miała napisać w liście do szwagierki królowa Marysieńka. Rzeczywiście, według pierwotnego zamysłu króla Jana III Sobieskiego rezydencja w Wilanowie była jedynie zwyczajnym dworem
parterowym. Budynek był bardzo skromny i ponoć uchodził za uboższy od podparyskich domów mieszczan i
urzędników. Po pewnym czasie Sobieski zmienił zdanie, a ów pospolity dom stał się okazałą rezydencją królewską - polskim Wersalem. Wielka rozbudowa trwała w latach 1677-1696. Powstała wtedy barokowa budowla łącząca w sobie elementy staropolskiego dworu szlacheckiego, włoskiej willi ogrodowej oraz francuskiej rezydencji podmiejskiej. Pałac nazwano Villa Nuova, co później spolszczono na Wilanów.
Zabytkowy malarsko-rzeźbiarski wystrój elewacji i wnętrz pałacu, który nawiązuje do symboliki antycznej, to swoista apoteoza rodu Sobieskich. Płaskorzeźby ukazują króla Jana III Sobieskiego, zwycięzcę spod Chocimia i Wiednia, jako dzielnego wojownika i mężnego dowódcę, a malowidła opiewają cnoty i urodę jego ukochanej żony Marii Kazimiery.
Jan i Maria zostali kochankami, kiedy przyszła królowa była jeszcze żoną wojewody Jana Zamoyskiego. Ślub wzięli po śmierci Zamoyskiego, ale jeszcze przed jego pogrzebem, co wzbudziło ogromne kontrowersje. Listy Sobieskiego do królowej Marysieńki to perły XVII-wiecznej epistolografii.
Nie każdy jednak wie, że jeszcze przed ślubem zakochani prowadzili ze sobą ożywioną korespondencję, a ponieważ swój związek utrzymywali w tajemnicy, stosowali w niej pewien szyfr: miłość nazywali pomarańczami, a listy, w których Maria często występowała ukryta pod imieniem Jutrzenki - konfiturami. Właśnie pod postacią Jutrzenki, otoczonej postaciami wiatrów o rysach jej synów, malarz Claude Callot sportretował monarchinię na plafonie w Gabinecie Zwierciadlanym pałacu. Powstały w latach 1681- 1682 obraz Marii Kazimiery przedstawionej jako Jutrzenka przeszedł współcześnie gruntowną renowację.
Odrestaurowano również komnaty w najstarszej części budynku. Przez trzy lata aż do kwietnia 2007 r.
konserwatorzy przywracali blask Gabinetowi
Zwierciadlanemu, Sypialni i tzw. Antygabinetowi Królowej (dawnej garderobie) oraz XIX-wiecznym pokojom Chińskim i Myśliwskim, które od lat były niedostępne dla
zwiedzających.
Obecnie pałac w Wilanowie to przede wszystkim atrakcyjne muzeum wnętrz z XVII, XVIII i XIX w., ale na uwagę zasługuje także mieszcząca się tutaj Galeria Portretu Polskiego. Oprócz wielu płócien przedstawiających Jana III Sobieskiego i jego rodzinę, wisi tu także portret konny
uczonego i polityka Stanisława Kostki Potockiego (pędzla Jacques’a Davida). To właśnie dzięki staraniom Potockiego ponad 200 lat temu, w 1805 r. otwarto Muzeum Wilanowskie - jedno z pierwszych w Polsce.
Współczesny pałac różni się od budynku, który powstał w czasach Jana III Sobieskiego. Na wygląd dworu znaczący wpływ miały zmiany właścicieli. Po śmierci Sobieskiego pałac w Wilanowie odziedziczyli jego synowie, którzy później sprzedali go jednej z najbogatszych kobiet w Polsce - hetmanowej wielkiej koronnej Elżbiecie Sieniawskiej. W latach 1720-1729 Sieniawska dobudowała skrzydła boczne, realizując tym samym projekt, którym Sobieski nie zdążył się już zająć. Później pałac trafiał w ręce innych bogatych rodów magnackich: Czartoryskich, Lubomirskich, Potockich i Branickich. Przez trzy lata był również rezydencją króla Augusta II Mocnego. Z upływem czasu najbardziej zmienił się park - pałac został przecież pomyślany jako rezydencja typu entre cour et jardin, czyli między dziedzińcem a ogrodem.
Najstarsza część parku - dwupoziomowy ogród barokowy z kamiennymi posągami oraz szpalerami strzyżonych drzew i krzewów - leży pomiędzy pałacem a Jeziorkiem
Wilanowskim. W skład całego 45-hektarowego obszaru wchodzą również: romantyczny angielski ogród
krajobrazowy, ogród różany, park angielsko-chiński z Górą Bachusa i stawem, na którym zakwitają lilie wodne, oraz urokliwy zakątek zwany Gajem Akademosa. Współcześni mieszkańcy Warszawy oraz turyści chętnie odwiedzają Wilanów. Królowa Marysieńka podobno skarżyła się na liczne w tej okolicy komary i muchy, ale z czasem polubiła rezydencję.
Atrakcje Wilanowa:
- Muzeum Pałac w Wilanowie - Królewski Teatr
- Muzeum Plakatu
Pałac i park w Wilanowie
ul. Stanisława Kostki Potockiego 10/16, tel. 022 842 81 01 www.wilanow-palac.art.pl
52°09'54"N 21°05'25"E | na mapie:A
Warszawa
Wilanów. Barokowy park geometryczny (1682)
Barokowy park geometryczny (1682). Położony jest na tyłach pałacu, na dwóch poziomach. Górny taras ujmuje z trzech stron mur oporowy z kamienną balustradą, ozdobioną rzeźbami sfinksów i puttów. Znajduje się tu zespół wielkich parterów kwiatowych, ukształtowanych geometrycznie ze strzyżonymi krzewami i posągami bóstw mitologicznych z XVIII w.
Z tarasu dwubiegowe kamienne schody prowadzą do ogrodu dolnego. Pod podestem schodów mieści się grota.
Znajdują się tu także partery kwiatowe oraz charakterystyczne dla francuskiej sztuki ogrodowej, strzyżone ściany szpalerów i boskietów z prześwitami i osiami widokowymi w kierunku jeziora. Wzdłuż jeziora została wytyczona długa promenada. Od dwóch posągów Herkulesa, ustawionych przy tej promenadzie, poprzez strzyżoną aleję, grotę i schody, biegnie główna oś widokowa na pałac.
52°09'55"N 21°05'28"E | na mapie:B
Warszawa
Wilanów. Neorenesansowy ogród kwiatowy
Jednym z urokliwych miejsc w Wilanowie jest znajdujący się przy południowej oficynie pałacu neorenesansowy ogród kwiatowy, nazywany również różanym. Został on zaprojektowany i urządzony w latach 1855-1856 w stylu włoskiego renesansu przez Bolesława Podczaszyńskiego na zlecenie ówczesnych właścicieli majątku, Augusta i Aleksandrę Potockich.
Większość rosnących tu kwiatów stanowią różne odmiany róż, które w okresie kwitnienia wypełniają ogród swoim pięknym zapachem. Ten niepowtarzalny klimat trwa od wczesnego lata aż do późnej jesieni. Uwagę przyciągają również obficie obsypane kwiatami powojniki. Wśród
obsadzonych niskimi bukszpanami rabat znajduje się centralnie położona fontanna chłopca z łabędziem. Warto zwrócić także uwagę na stojące tutaj posągi alegoryczne oraz rzeźbę anioła.
Ogród można podziwiać, odpoczywając na jednej z kamiennych ławek. Do ogrodu schodzi się z tarasu przylegającego do oficyny, który jest częstym miejscem plenerowych koncertów.
52°09'52"N 21°05'24"E | na mapie:C
Warszawa
Wilanów. Brama Królewska Jana III Sobieskiego
Istniejąca do dnia dzisiejszego, monumentalna brama pałacowa stworzona została pod koniec XVII w. wg projektu nadwornego architekta królewskiego –
Augustyna Locciego. Tworzą ją dwa kamienne filary, zwieńczone alegorycznymi rzeźbami: męską i kobiecą.
Postać męska przedstawia wojownika w zbroi, z paludamentem narzuconym na ramiona i w szyszaku na głowie, trzymającego w jednej ręce włócznię, a drugą wspierającego się na armacie.
Zarówno postać wojownika, jak też towarzyszące mu atrybuty wojenne, wskazują na polskie wyobrażenie boga siły i wojny, który to nie miał już być gniewnym
wojownikiem z Olimpu, lecz rycerzem obdarzonym –
jak król Jan III – cnotą odwagi waleczności, który wojnę traktuje nie jako walkę napastniczą, lecz jako jedną z „potrzeb”. W tym miejscu warto
przypomnieć, iż król przyrównywany był niejednokrotnie do mitycznego Marsa.
Postać kobieca odziana jest w długą, powłóczystą szatę i ozdobny płaszcz, spadający z ramion na plecy. Trzymana przez nią palma oraz postument, o który jest wsparta, wskazują iż przedstawia ona boginię pokoju i pomyślności
– Pax. Palma bowiem – wśród wielu symbolicznych znaczeń – jest uznawana od czasu
antyku za oznakę tryumfu i dobrobytu oraz sprawiedliwości i radości z uzyskanego pokoju. Umieszczenie na
zwieńczeniu słupów bramy postaci Marsa i Pax miało zapewne w intencji króla Jana III Sobieskiego wyrazić, że tytułem dla korony były dla niego sukcesy militarne, a największą jego zasługą jako króla-zwycięzcy zapewnienie Rzeczypospolitej trwałego pokoju.
Słupy i przypory bramy pałacowej w Wilanowie również ozdobiono stosownymi elementami dekoracyjnymi o określonym znaczeniu symbolicznym. Na obu filarach wyrzeźbiono antyczne zbroje, symbolizujące cnoty rycerskie króla-wojownika. Pośrodku zaś umieszczono tarcze herbowe rodu Sobieskich - „Janina”.
Widoczne na filarkach przypór wyobrażenia niedźwiedzi pojawiły się jako ostatnie w wystroju rzeźbiarskim bramy pałacowej. Są one typową barokową aluzją do cech osobowych króla. Można więc zaryzykować stwierdzenie, iż wilanowska brama, będąc pełnym dostojeństwa wjazdem na dziedziniec królewskiej rezydencji, stała się symbolem cnót jej gospodarza, pomnikiem jego chwały wojennej i zasług dla pokoju oraz szczególnego rodzaju porta triumphalis Jana III Sobieskiego.
52°09'54"N 21°05'19"E | na mapie:D
Warszawa
Miejsce pamięci w Parku Wilanowskim
Na bocznej ścianie tarasu w Parku Wilanowskim znajduje się tablica pamiątkowa. Poświęcona jest pamięci 26 powstańców warszawskich rozstrzelanych przez
hitlerowców 2 i 18 sierpnia 1944 roku. Tablicę wmurowano w 1961 roku.
52°09'57"N 21°05'18"E | na mapie:E
Warszawa
Oranżeria (1723–31)
Oranżeria (1723-31), obecnie Galeria Rzemiosła Artystycznego.
52°09'59"N 21°05'23"E | na mapie:F
Sprawdz na sklep.polskaniezwykla.pl
Warszawa
Muzeum Plakatu w Wilanowie
Muzeum Plakatu w Wilanowie powstało w 1968 r. jako oddział Muzeum Narodowego. Na potrzeby placówki zaadaptowano budynek dawnej ujeżdżalni pałacu wilanowskiego. Z dawnego obiektu, zaprojektowanego przez Franciszka Marię Lanciego w 1848 r., pozostawiono tylko elewację frontową z wejściem ozdobionym po bokach figurami koni.
Muzeum gromadzi prace zarówno polskich, jak i
zagranicznych autorów. W zbiorach muzealnych - liczących około 54 tysiące plakatów - znajdują się prace m.in.
Andiego Warhola, Jana Młodożeńca, Waldemara Świerzego oraz Franciszka Starowieyskiego. Co dwa lata muzeum organizuje Międzynarodowe Biennale Plakatu.
52°09'51"N 21°05'17"E | na mapie:G
Warszawa
Neogotycki grobowiec Potockich (1832)
Neogotycki grobowiec Potockich (1832) w Wilanowie.
52°09'56"N 21°05'16"E | na mapie:H
Warszawa
Sarkofag Stanisława Kostki Potockiego
Spacerując po wilanowskim założeniu pałacowym, warto zajść nad brzeg stawu południowego położonego w parku angielsko-chińskim. Zobaczymy tam sarkofag właściciela Wilanowa Stanisława Kostki Potockiego.
Obelisk do 1964 r. stał w Gucin Gaju, ogrodzie założonym przez żonę hrabiego Potockiego, Aleksandrę z ks.
Lubomirskich. Ogród był ulubionym miejscem wypoczynku właściciela Wilanowa. Kamienny sarkofag z dedykacją na ścianie pochodzi z 1823 r. i został ustawiony w ogrodzie w drugą rocznicę śmierci hr. Potockiego.
Dawny ogród w Gucin Gaju doznał zniszczeń w czasie wojny, a po jej zakończeniu brak zainteresowania ze strony władz dokonał jego degradacji. Podjęto więc decyzję o przeniesieniu pomnika z zarośniętego ogrodu do Wilanowa.
Obecnie można podziwiać odnowioną w ostatnich latach pamiątkę poświęconą twórcy dzisiejszego wyglądu królewskiej rezydencji.
52°09'50"N 21°05'32"E | na mapie:I
Warszawa
Krajobrazowy park angielski (1799–1821)
Krajobrazowy park angielski (1799-1821).
52°10'00"N 21°05'26"E | na mapie:J
Warszawa
Wilanowski wodozbiór
Nad brzegiem Jeziora Wilanowskiego stoi neogotycki budynek dawnego wodozbioru. Obiekt powstał około połowy XIX wieku według projektu Henryka Marconiego.
Stąd pompowano wodę do rurociągu zasilającego fontanny i wodotryski. W neogotyckim budynku miała również siedzibę pałacowa straż pożarna. Obecnie przy
wodozbiorze-pompowni funkcjonuje wypożyczalnia łódek i gondoli, którymi można odbyć krótki rejs po jeziorze i podziwiać z wody krajobrazy parku angielskiego i francuskiego.
52°09'60"N 21°05'31"E | na mapie:K
Warszawa
Obelisk braci Potockich
Nad brzegiem stawu południowego w ogrodzie angielsko- chińskim parku wilanowskiego stoi wysoki, smukły pomnik.
Jest nim ustawiony tutaj w 1963 r. obelisk z urną dedykowany braciom Potockim, Stanisławowi Kostce i Ignacemu. Wcześniej pomnik stał wśród zieleni w gucińskim ogrodzie nazywanym Gajem. W miejscu tym wdowa po Stanisławie Kostce Potockim Aleksandra uczciła jego pamięć, sadząc od pierwszego miesiąca po śmierci drzewa oraz stawiając pomnik-sarkofag.
Kamienny pomnik z urną na szczycie oraz okolicznościową dedykacją na cokole został ufundowany przez
spokrewnioną z Potockimi rodzinę Mostowskich.
52°09'48"N 21°05'27"E | na mapie:L
Warszawa
Jezioro Wilanowskie
Jezioro Wilanowskie, o powierzchni 0,11 km kw. oraz średniej głębokości wynoszącej 1,5 m, jest częścią starorzecza Wisły. Zasilają je wody Potoku Służewieckiego, które odpływają Kanałem Sobieskiego i rzeką Wilanówką do Wisły. Wody jeziora spiętrzane są za pomocą jazu znajdującego się na Kanale Sobieskiego.
Na jeziorze znajdują się dwie wyspy. Jedna powstała naturalnie w wyniku naniesienia materiału przez wpływający do jeziora Potok Służewiecki, a druga została usypana sztucznie w trakcie tworzenia założenia parkowego w Wilanowie pod koniec XVII w. Akwen rozgranicza dwa parki - Wilanowski i Morysin.
Wody jeziora wykazują wysoki stopień zanieczyszczenia, ale mimo to stanowią atrakcję dla wędkarzy. Po jeziorze można popływać łódkami, które można wynająć w przystani w Parku Wilanowskim.
52°10'00"N 21°05'33"E | na mapie:M
Warszawa
Figura Najświętszej Maryi Panny w Wilanowie
Dla miłośników kapliczek, figur i małej architektury sakralnej warta zobaczenia będzie figura Najświętszej Maryi Panny przy kościele św. Anny w Wilanowie.
Figurę ustawiono w tym miejscu w 1849 r. Postać Matki Boskiej w niebieskim płaszczu stoi na kuli z gwiazdami. Na wysokim cokole znajduje się metalowa tablica z
wygrawerowanym napisem o treści: „Na błędnych drogach po ziemskim przestworze, Boga Rodzico, miej nas w swej obronie. Wskaż tor niemylny, błagamy w pokorze.
Pokoju w życiu, zbawienia po zgonie. 1849 r.”.
Postać Matki Boskiej oświetla od góry latarnia przymocowana z tyłu cokołu. Kapliczka stoi pośrodku małego ogródka z hostami, który otacza metalowy, kuty płot. Wejście do niego ujęte jest dwoma również metalowymi latarniami.
52°09'57"N 21°05'13"E | na mapie:N
Warszawa
Kościół św. Anny
Historia kościoła św. Anny w Wilanowie sięga XIV w., kiedy to wieś nazywana była Milanowym i stała się parafią.
Swoim obszarem obejmowała rozległe tereny wilanowskie, a także tereny położone po drugiej stronie Wisły, które sięgały do wsi Wiązowna. Wtedy to też została wybudowana pierwsza drewniana świątynia. Pod koniec XVI w. został wzniesiony nowy drewniany kościół, który znajdował się, gdzie dziś mieści się ozdobny ogród przy oranżerii pałacowej. W wyniku powiększenia ogrodu pałacowego, kościół został przeniesiony w kierunku zachodnim, w pobliże drogi, która wiodła z Czerniakowa do Powsinka.
W 1772 r. z fundacji właściciela Wilanowa Augusta Czartoryskiego została wzniesiona nowa murowana świątynia według projektu Jana Kotelnickiego. Był to kościół jednonowy, w stylu późnobarokowym. W latach 1799-1831 wnuczka księcia Czartoryskiego Aleksandra z książąt Lubomirskich ufundowała dla kościoła cenne dzieła sztuki i rzemiosła artystycznego, które zostały przeniesione z kaplicy zamku Lubomirskich z Wiśniczu pod Krakowem.
Na szczególną uwagę zasługuje obraz
„Zwiastowanie NMP”, pędzla włoskiego mistrza z XVII w., który został umieszczony w ołtarzu głównym.
W 1857 roku z fundacji Augusta i Aleksandry Potockich nastąpiła gruntowna przebudowa kościoła według projektu Henryka Marconiego. Prace przy rozbudowie kościoła trwały 13 lat i zakończyły się 1870 r. ze względu na sytuację polityczną po upadku powstania styczniowego, konsekracja kościoła nastąpiła w 1884 r. przez arcybiskupa Wincentego Popiela.
Świątynia została wzniesiona w stylu neorenesansowym, wzbogacona o elementy architektury sakralnej Rzymu.
Wzorcem dla Marconiego był kościół San Andrea w Mantui projektu wybitnego architekta włoskiego Leona Batisty Albertiego. Kościół został wzniesiony na planie krzyża łacińskiego z kopułą na skrzyżowaniu naw. Nad wejściem w fasadzie znajduje się wgłębny portyk, w formie olbrzymiej niszy o kasetonowym sklepieniu, a po bokach zostały usytuowane dwie wieże – dzwonnice. Do nawy głównej dobudowano nawy boczne, które przycięto transeptem z dwoma kaplicami na ich zakończeniu.
Fasadę kościoła zdobią fronton z alegorią
„Zbawienia”, a także cztery kamienne posągi, które przedstawiają ustawionych w niszach świętych apostołów Piotra i Pawła, a na narożach elewacji Jana i Andrzeja. Ołtarz główny został wykonany przez Antoniego Sikorskiego i Leonarda Marconiego z barwnych importowanych marmurów. Strukturę ołtarza zwieńczają
rzeźbiarskie alegorie „Wiary”,
„Nadziei” i „Miłości”. W środku ołtarza usytuowany jest obraz
„Zwiastowanie NMP”. Przed marmurową balustradą prezbiterium, pod kopułą została ułożona posadzka z okrągłych tafli granitu egipskiego, który pochodził z pociętej kolumny świątyni Pokoju cesarza Hadriana w Rzymie, podarowanej Aleksandrze Potockiej przez Piusa IX.
W kaplicy św. Anny znajduje się ołtarz z obrazem św.
Anny, pędzla Leopolda Nowotnego. Nad wejściem znajdują się organy, których budowę rozpoczął Mielczarski, a ukończył po jego śmierci Józef Szymański. W kaplicy NMP znajduje się ołtarz, który pochodzi z kaplicy w Wiśniczu. W ołtarzy usytuowany jest obraz Matki Boskiej Łaskawej, pędzla wiedeńskiego malarza Leopolda Kupelweisera. W kaplicy znajdują się grobowce braci Potockich, które zostały przeniesione w 1867 r. kaplicy cmentarnej. Nawy boczne kościoła zamykają marmurowe ołtarze w lewej – św.
Barbary, pędzla Franciszka Drewczyńskiego, w prawej figura Chrystusa uwiezionego, wykutą w marmurze carraryjskim przez Henryka Stattlera z Krakowa.
52°09'58"N 21°05'14"E | na mapie:O
Warszawa
Plebania i wikarówka parafii św.
Anny
Przy ulicy Biedronki w Wilanowie możemy zobaczyć dwa zabytkowe budynki sięgające czasem swego powstania XVIII wieku. Obiektami tymi są zbudowane w początkach XVIII stulecia plebania (nr 1) oraz wikarówka z
dobudowaną w XIX wieku częścią dla służby kościelnej (nr 1a). Oba domy wpisane zostały do rejestru zabytków w 1965 roku. Dobrze utrzymane budynki parafialne są zasługą zmarłego 28 sierpnia 2011 r. kapelana Batalionów Chłopskich i ruchu ludowego, ks. prałata Bogusława Bijaka.
52°09'60"N 21°05'16"E | na mapie:P
Sprawdz na sklep.polskaniezwykla.pl
Warszawa
Kapliczka Madonny w Wilanowie
Przy skrzyżowaniu Osi Królewskiej i ulicy Stanisława Kostki Potockiego stoi pięknie odnowiona kapliczka Matki Boskiej pochodząca z drugiej połowy XIX w. Figura Madonny została odlana w Fabryce Wyrobów Metalowych Pawła Bitschana, która działała w wówczas przy ulicy Długiej (na podstawie figury widnieje napis "P.Bitschan, Warszawa, Długa 51"). Cokół kapliczki otacza ogrodzenie z cegły ceramicznej otwarte od strony skrzyżowania. Wokół figury zamontowany jest stelaż służący do zawieszania
oświetlenia i ozdób.
W 1990 r. nieznani sprawcy zrzucili posąg Matki Boskiej i rozbili go na kilka części. Udało się go złożyć choć ślady pęknięć widać do dziś. Kapliczka została odrestaurowana w 2011 r po uszkodzeniu przez wandali w 2010 r.
52°09'54"N 21°05'12"E | na mapie:Q
Warszawa
Dom Doktora w Wilanowie (1845- 1847)
Wilanów większości kojarzy się z pięknym pałacem króla Jana III Sobieskiego oraz Stanisława Kostki Potockiego otoczonego nie mniej pięknymi parkami. Jednak poza nimi w Wilanowie jest jeszcze grupa innych zabytków wartych poznania. Jednym z nich jest tzw. Dom Doktora, który możemy zobaczyć przy ulicy Biedronki.
Dom Doktora wzniesiony został w latach 1845-1847 dla lekarza opiekującego się mieszkańcami Wilanowa oraz pracującego w tutejszym szpitalu św. Aleksandra.
Parterowy budynek wzniesiony w tradycyjnym dla polskiego budownictwa tamtych czasów zaprojektował znakomity architekt Henryk Marconi współpracujący z rodziną Potockich przy rozbudowie ich posiadłości. Po likwidacji przez władze carskie szpitala św. Aleksandra po powstaniu styczniowym Dom Doktora służył jako mieszkania dla pracowników majątku Potockich, a później Branickich.
Obiekt szczęśliwie przetrwał obie wojny światowe, ale jego losy po 1945 r. nie należały do najszczęśliwszych. Szukano dla niego przeznaczenia, ale dopiero ostatni jego właściciel, Tomasz Sielecki, doprowadził do gruntownego remontu domu, który przeprowadzono w latach 2003-2008 wraz z rewitalizacją budynku dawnego szpitala św. Aleksandra.
Dom Doktora jest zabytkiem wpisanym do rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa decyzjami 1 lipca 1965 r. (639/27) i kwietnia 1973 (639/22).
52°10'02"N 21°05'20"E | na mapie:R
Warszawa
Rekonstrukcja obozu wojennego Jana III Sobieskiego
Muzeum Pałacu Króla Jana III Sobieskiego w Wilanowie stara się co roku przygotować dodatkowe atrakcje dla odwiedzających to miejsce turystów. W 2014 r. na sąsiadującym z założeniem pałacowo-parkowym terenie stanął polowy obóz króla Jana III z czasu oblężenia Wiednia. Starano się go odtworzyć na podstawie rycin i dostępnych opisów. Rekonstrukcję można zobaczyć w okresie od 1 maja do 28 września 2014.
Królewski obóz polowy składa się z namiotu władcy, mennicy polowej, lotnej drukarni, kuchni polowej, namiotu straży oraz kuźni polowej. Całość tzw. stanu królewskiego opasa czerwony parawan imitujący mury obronne z czterema wieżami w narożnikach. Zwiedzając rekonstrukcję obozu, można zobaczyć elementy jego wyposażenia, pracę kucharza, drukarza i kowala. Przed namiotem władcy oczywiście spotkamy Jana III Sobieskiego.
Rekonstrukcja obozu jest największą atrakcją dla najmłodszych, ale i dla dorosłych jest doskonałą lekcją poglądową z historii.
52°09'55"N 21°05'10"E | na mapie:S
Warszawa
Komisariat Wilanowski (2 poł.
XVIII-XIX w.)
Potoccy, właściciele Wilanowa i dóbr z nim związanych, należeli do najzamożniejszych polskich rodzin w XIX-
wiecznej Polsce. Swoją pozycję zawdzięczali nie tylko dziedzicznemu majątkowi, ale także doskonale
funkcjonującej administracji dbającej o jego powiększanie.
Za bieżący nadzór nad sprawami gospodarczymi odpowiadała instytucja nosząca nazwę Komisariatu Wilanowskiego. Kierował nim zatrudniony przez Potockich rządca wspomagany pracą wyspecjalizowanych
pracowników. Siedzibą Komisariatu był budynek usytuowany na terenie folwarku wilanowskiego, dziś znajdujący się przy ulicy Stanisława Kostki Potockiego.
Budynek Komisariatu Wilanowskiego zbudowano w drugiej połowie XVIII w. jako siedzibę rządcy majątku. Wraz z rozwojem Wilanowa i jego dóbr oraz powołaniem instytucji zarządczej Potoccy w XIX w. dokonali rozbudowy obiektu.
Zachowano jednak styl XVIII-wiecznego dworu polskiego z łamanym dachem. Parterowy budynek posiada dodatkową mieszkalną kondygnację w partii poddasza. Dziś pełni funkcje mieszkalne.
Budynek Komisariatu Wilanowskiego jest zabytkiem ujętym w rejestrze NID w lutym 1973 r. decyzją 693/14 (numer w ewidencji 624975).
52°09'47"N 21°05'14"E | na mapie:T
Warszawa
Karczma (1682–1685)
Karczma (1682-1685).
52°09'58"N 21°05'10"E | na mapie:U
Autorzy zdjęć (w kolejności): zbyszekF60, fot. B. Konik, zbyszekF60, rk1909, km_nida, fot. J. Konik, zbyszekF60, fot. J. Konik, zbyszekF60, fot. B. Konik, zbyszekF60, zbyszekF60, zbyszekF60, zbyszekF60, fot. J. Konik, zbyszekF60, zbyszekF60, zbyszekF60, zbyszekF60, zbyszekF60, fot. B. Konik
Przewodnik wygenerowany w serwisie
www.polskaniezwykla.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
Żadna część ani całość Mini przewodnika nie może być reprodukowana ani przetwarzana w sposób elektroniczny, mechaniczny, fotograficzny i inny; nie może być użyta do innej publikacji oraz przechowywana w jakiejkolwiek bazie danych bez pisemnej zgody Administratora serwisu.
Copyright © 2007 Polska Niezwykła Wygenerowano:
czwartek 24 marca 2022 11:33:42
