UWAGI W SPRAWIE LECZENIA ADIPINIANEM PIPERAZYNY NIEKTÓRYCH SCHORZEŃ PASOŻYTNICZYCH PRZEWODU
POKARMOWEGO
RYSZARD KUŻMICKI
I Klinika Chorób Wewnętrznych AM, Łódź
W ostatnim piętnastoleciu spis leków przeciw pasożytom przewodu pokarmowego wzbogacił się o preparaty piperazyny. Skuteczność pipe- razyny zupełnie przypadkowo została stwierdzona przez Giroud (1942) w przebiegu owsicy. Parę lat później zastosowano związki piperazyny - wodnik, adipinian i cytrynian - do leczenia glistnicy i owsicy z po-
myślnymi wynikami. W zarażeniach włosogłówką i tasiemcem karłowatym
:r;-reparat ten nie wykazał pozytywnego działania, natomiast, jąk wyka-
zały przeprowadzone na myszach ostatnie badania Wardy (1958), lek ten skutecznie działa na postacie jelitowe włośni. Szerokie zastosowanie
związków piperazyny w leczeniu chorób pasożytniczych przewodu pokar- mmvego należy przypisać znikomej toksyczności leków i łatwc.ści ich stosowania. Średnia dawka toksyczna (LD50) adipinianu piperazyny dla myszy wynosi 8,5 g/kg wagi (Bluger, Gagaine, Dachowker, Mincenhof, Rotenberg i Czarnyj, 1957), dla szczura 9,3 g/kg wagi (Siemienowa, Tur- czyns i Krotow, 1955), cytrynianiu piperazyny dla myszy 11,0 g/kg wagi (Brown, Chan i Husey, 1954), wodnika piperazyny dla myszy 4,3 g/kg wagi (Cross, David i Vallance, 1954).
U zwierząt ciepłokrwistych duże dawki piperazyny powodują wzmo-
żenie napięcia mięśni i ich przykurcz, w miejscu zaś jej wstrzyknięcia występuje martwica. Bluger i współpracownicy (1957) stwierdzili, że przy stosowaniu toksycznych dawek adipinianu piperazyny u doświadczalnych
myszy występuje ospałość, objawy adynamii i niekiedy nadmierne roz-
luźnienie mięśni tylnych kończyn. W niektórych przypadkach u myszy
występowały wzmożone napięcia mięśniowe i drgawki. Przy zastosowaniu dawek śmiertelnych zwierzęta ginęły wśród objawów porażennych. W do-
świadczeniach na wymóżdżonych kotach i uśpionych eterem psach wpro-
w::i dzony dożylnie adipinian piperazyny, w dawce 5 mg/kg wagi zwierzę
cia, nie miał wpływu na ciśnienie, krwi i procesy oddychania. Duże dawki
568 R. KUŻMICKI
-- -·- ··· ·-- ·-·-· - ---- ---- -- - - •---· - --- - - --- ---..
natomiast wywoływały krótkotrwały spadek ciśnienia krwi i przyśpie
szenie oddechu. Nasilenie tych zaburzeń było uzależnione od wielkości
dawki adipinianu piperazyny. W doświadczeniach na królikach autorzy ci stwierdzili wpływ adipinianu piperazyny na czynności ruchowe jelita cienkiego. Przy dawce 50 mg/kg wagi królika obserwowaliśmy występo
wanie wzmożonego napięcia ściany jelita i nawet nasilenie jego skurczów.
Podobne objawy zostały stwierdzone badaniami przeprowadzonymi na
\vyizolowanych wycinkach jelita cienkiego szczurów. Wspomniani autorzy doszli do wniosku na podstawie dalszych obserwacji, że adipinian pipera- zyny działa przede wszystkim na mięśniówkę jelita.
Działanie piperazyny i jej związków na pasożyty nie zostało jeszcze
dokładnie poznane. Goodwin i Standen (1954) stwierdzili, że ewakuowane wskutek leczenia przetworami piperazyny glisty znajdują się w stanie odurzenia. Badania Standena (1955) wykazały, że glisty umieszczone w re>ztworach piperazyny po 24 godzinach tracą zdolność wykonywania rm:hów. Odzyskują ją jednak nawet po 48-godzinnym prze.bywaniu w roz- tworach piperazyny w wypadku przemywania ich przez 2-3 godzfny wodą.
Siemianowa, Turczyns i Krotow (1955) stwierdzili, że u glist umieszczo- nych w roztworze piperazyny 1 : 1000 występują wzmożone ruchy ciała, przypominające drgawki, pobudzenie ruchów może utrzymywać się około
doby. Po tym czasie zjawiają się objawy porażenne. W roztworach pipe.-
i azyny 1 : 100 objawy porażenne występują po 60-90 min. i są nieodwra- cRlne. Wyizolowane mięśnie glisty pod wpływem piperazyny tracą zdol-
ność reagowania na działanie prądu elektrycznego, natomiast można stwierdzić występowanie przykurczu. Siemianowa i współpracownicy twierdzą, że przetwory piperazyny działają przede wszystkim na układ
nerwowy glisty. Kimograficzne badania Kratowa (1957) nad wpływem
adipinianu piperazyny na glistę świńską (Ascaris suum) potwierdziły po-
wyższe przypuszczenia. Autor ten wykazał, że przetwory piperazyny w odróżnieniu od santoniny działają skutecznie również na postacie nie- dojrzale glist, następnie wysuwa przypuszczenie, że przenikanie pipera- zyny odby,;wa się drogą przewodu pokarmowego lub poprzez oskórek
pasożyta.
Jak wynika z dostępnego piśmiennictwa, działanie piperazyny na owsiki (Enterobius vermicularis) nie zostało jeszcze dokładnie poznane ze względu na duże trudności prowadzenia hodowli pasożyta in vitro.
W oparciu o doświadczenia nad glistą ludzką można by przypuszczać, że związki piperazyny działają na owsiki odurzająco i porażająco. Mouri- quand, Roman i Goisnard (1951) uważają, że piperazyna działa na doj- rwle postacie owsika - szczególnie samice. Nie zostało jeszcze całkowicie wyjaśnione, czy preparat ten skuteczniej działa na postacie larwalne, czy dojrzale pasożyta.
Badania doświadczalne na białych myszach, zarażonych włośniem
{Trichinella spiralis), przeprowadzane przez L. Wardę (1958) wykazały skuteczność preparatów piperazyny na jelitowe postacie pasożyt&.
W ustalaniu dawek leczniczych dla ludzi liczni autorzy opracowali
różne sposoby podawania związków piperazyny w zależności od stoso- wanego preparatu, jak również od właściwości biologicznych i epidemio- logicznych poszczególnych gatunków pasożyta. Na podstawie dostępnego piśmiennictwa można spostrzec, że nie zachodzą istotne różnice w sposo- bad1 podawania wodnika, cytrynianu lub adipinianu piperazyny, jak
również stwierdza się podobieństwo w wysokości stosowanych dawek tych preparatów. Zdaniem wielu autorów skuteczność związków pipera- zyny w leczeniu owsicy i glistnicy waha się w granicach 20-120 mg/kg w;=1.gi ciała na dobę (Moriquand, Roman, Coisnard, 1951, White i Standen, ] 953, Bmwn i Sterman, 1954, Bumbalo, Gustina i Oleksiak, 1954, De- schiens, Piorier i Lamy, 1954, Brown, 1955, Brown i Chan, 1953, Dunn, 1955, Goeters, 1955, Rachelson i Ferguson, 1955, Schmidt, 1955, Siemio- nowo, Turczyns i Krotow, 1955, Gerwel, 1956, Fields, Selly, Guicherit, 1956, Pawłowski i Rydzewski, 1956, Schroeder, 1956, Bluger, Gagaine, Dachowker, Mincenhof, Rotenberg i Czarnyj, 1957, Gerwel i Pawłow
ski, 1958).
W leczeniu owsicy wspomniani autorzy polecają stosować preparaty piperazyny przez okres od 7 do 10 dni, przy czym niektórzy z n.ich uwa-
żają za słuszne przeprowadzenie 2-3 takich kuracji w odstęp.qch 5-7- -r1!1iowych.
W leczeniu glistnicy na ogół wszyscy są zgodni, że wystarczy tylko jedna kuracja, trwa,jąca od 5 do 10 dni. Brown (1955) oraz Pawłowski
i Rydzewski (1956) przeprowadzali u chorych na glistnicę jednodniową kurację dużymi dawkami piperazyny, 75-100 mg/kg wagi ciała i powyżej
I 00 mg/kg wagi, z dość dobrym skutkiem, jednak przy stosowaniu tak
r:lużych dawek piperazyny spostrzegali objawy uboczne.
N a Oddziale Parazytologicznym i w Przychodni Parazytologicznej I Kliniki Chorób Wewnętrznych AM w Łodzi w leczeniu zarażeń owsikiem (E11.terobius vermicularis), glistą ludzką (Ascaris lumbricoides) i włoso
główką (Trichuri.c; trichura) stosowano adipinian piperazyny polskiej produkcji, ,,Antiverminę", wytwarzany przez ZPCH „Pabianice.", w po- staci tabletek po 0,3 g. Skuteczność tego preparatu, jak również sposoby jego podawania zostaną tu omówione.
Leczenie owsicy Antiverminą
U chorych zarażonych Enterobius vermicularis stosowano AntLrerminę pięcioma sposobami. Miało to na celu ustalenie. możliwie najskuteczniej
metody podawania tego preparatu oraz porównania wyników leczniczych.
570 R. KUŻMICKI
W grupie'!, obejmującej 100 osób, stosowano Antiverminę po 30 mg/kg wagi ciała na dobę, w 3 dawkach w ciągu dnia, przez 7 dni, następnie po tygodniu powtarzano 7-dniową kurację i po ponownej tygodniowej prze- rwie raz jeszcze przeprowadzano 7-dniową kurację. Tak więc pełny cykl leczniczy składał się z trzech 7-dniowych kuracji, między którymi były
dwie tygodniowe przerwy.
W grupie II, liczącej 200 osób, stosowano Antiverminę w sp02ób po- dobny do poprzedniej, jednak z tą różnicą, że po zakończeniu 5-tygodnio- wego cyklu leczniczego polecano chorym zażywać preparat 2 razy w ty- godniu po 20-25 mg/kg wagi ciała na dobę przez okres 8-10 tygodni.
Dotyczyło to przeważnie osób, u których inwazja występowała o dużym
nasileniu lub warunki środowiska sprzyjały dalszemu zarażaniu.
W grupie III (100 osób) pierwszą kurację przedłużono do 10 cini, sto-
sując Antiverminę 30 mg/kg wagi ciała na dobę w 3 dawkach w ciągu
dnia, zaś następne dwie kuracje przeprowadzano po 7 dni z tygodnio- wymi przerwami. Po zakończeniu pełnego cyklu leczniczego polecano nadal zażywać Antiverminę 2 razy w tygodniu po 20-25 mg/kg wagi ciała
na dobę przez 8-10 tygodni.
W grupie IV (100 osób) leczenie Antiverrniną przeprowadzano podob- nie jak w grupie II, z tym jednak, że w pierwszym tygodniu kuracji sto- sr;wano preparat po 50 mg/kg wagi ciała na dobę w 3 dawkach w ciągu
dnia. W następnych dwóch tygodniach podawano 30 mg/kg wagi ciała na
dobę przy jednoczesnym zachowaniu 7-dniowych przerw i stosowaniu ma-
łych dawek 2 razy .w tygodniu przez 8-10 tygodni.
W grupie V, liczącej 50 osób, podawano Antiverminę podobnie jak w grupie II, stosując dodatkowo wieczorem wlewki doodbytnicze Anti- verminy, w dawce 20 mg/kg wagi ciała, rozpuszczonej w szklance (ca 200 ml) ciepłej wody.
Wyniki lecznicze w poszczególnych grupach chorych zostały podane w tabeli 1.
Jak wynika z przedstawionych danych, najlepsze wyniki osiągnięto
w grupach II, III, IV. Wydaje się, że ważną przyczyną zwiększenia od- setka wyleczonych osób jest stosowanie, po przeprowadzonej zasadniczej kuracji, leczenia podtrzymującego małymi dawkami Antiverminy, podawa- nymi 2 razy tygodniowo przez 8-10 tygodni. Sposób ten prawdopodobnie zapobiega dalszemu zarażaniu się jajami owsików, znajdującymi się nadal w otoczeniu chorego. Poważne znaczenie również ma okres sto3owania Antiverminy. Lepsze wyniki osiągnięto przedłużając pierwszą kurację do 10 dni. W szczególnie uporczywych i długo trwających inwazjach owsi- kami w pierwszym tygodniu kuracji podawano zwiększoną dawkę Anti- verminy, do 50 mg/kg wagi ciała na dobę (gr. IV). Wyniki osiągnięte tym sposobem leczenia nie różnią się wyraźnie od wyników w grupie III.
Jednak wydaje się, że w przypadkach uporczywe.j owsicy, intensywnej inwazji i w przypadkach, w których napotyka się na duże trudności le- C7enia profilaktycznego, wskazane jest stosowanie w pierwszym tygodniu
zwiększonych dawek Antiverminy, a to w celu działania „uderzeniowego"
na pasożyty. Trudno jest jeszcze wyciągnąć konkretne wnioski odnośnie
do wyników w grupie V, bowiem zbyt mała liczba przypadków nie po- zwala na ocenę stosowanej modyfikacji leczenia. Uzyskane dotychczas wyniki wydają się zachęcające, jednak należy zaznaczyć, że u .::horych w tej grupie były spostrzegane objawy uboczne, jak bóle. głowy, bóle brnicha, biegunki, które w przerwach między tygodniowymi okresami kuracji, jak również po zakończeniu leczenia samoistnie ustępowały. Ten spo.sób leczenia wymaga jeszcze dalszych obserwacji.
i
TABELA 1
S p o s ó b l e c z e n i a Osób
--
Gru- k u r a c j e leczenie wyleczonych
leczo- pa
I I- II - I III podtrzy- nych liczbal
okres I dawk; - ~kres I dawka okres I dawka mujące %
I
I 7 30 7 30 7 30 100 73 73
dni mg/kg dni mg/kg dni mg/kg
- - - -- -
n 7 30 7 30 7 30 2 X tyg.
200 162 81 20-30
dni mg/kg dni mg/kg dni mg/kg mg/kg 8-10 tyg.
- - - ·-·- - -- -
m 10 30 7 30 7 30 j. w. 100 85 85
dni mg/kg dni mg/kg dni mg/kg
- -- - - -- -
IV 7 50 7 30 7 30 j. w. 100 88 88 dni mg/kg dni mg/kg dni mg/kg
- - - - - -
j. w. oraz wlewki
V 7 30 7 30 7 30 doodbyt- 50 47 94
dni mg/kg dni mmkg dni mg/kg nicze 1 x dz.20mg/
I
/kg w 200 ml cie-
! I [płejwody
Obok stosowania długotrwałego Antiverminy w owsicy najbardziej
istotną sprawą jest leczenie zapobiegawcze. Polega ono przede wszystkim na bardzo dokładnym przestrzeganiu zasad higieny osobistej i otoczenia.
Chory winien wiedzieć, że należy myć często ręce, szczególnie przed każ
dym posiłkiem i po wyjściu z ubikacji, codziennie się podmywać, spać
w c,bcisłych majteczkach lub spodniach od piżamy, które każdego dnia
,v1adomości Parazytologiczne z. 3 3
572 R. KUŻMICKI
powinno się prasować gorącym żelazkiem. Zmienioną bieliznę osób za-
rażonych należy składać do specjalnego worka lub bezpośrednio po zmia- nie prać. W celu zabezpieczenia chorego przed ponownym zarażeniem ja- Jami owsika należy podczas kuracji i przez 6-8 tygodni po jej przeprowa- d:zeniu szczególnie dbać o czystość mieszkania, przeprowadzająC' często
bardzo dokładne sprzątanie pomieszczeń, wycieranie kurzu wilgotną szmatką, mycie podłóg itp.
Podczas prowadzenia kuracji duże znaczenie zapobiegawcze ma zakła
danie do odbytnicy czopków z waty, posmarowanych maścią o następu
jącym składzie:
Rp. Anaesthaesini 2,0 Vasel. borici 50,0 M.f. ung.
Pole,camy zakładanie tych czopków przez okres 8-10 tygodni. Czopki powinny być noszone całą dobę z tym, że zmiana ich winna następować
po każdorazowym wypróżnieniu i toalecie odbytu.
W czasie przeprowadzania kuracji wskazana jest dieta bogata w białko,
uboga zaś w węglowodany i błonnik. Korzystne jest podawanie w diecie C'Zosnku i marchwi, a także, jak wykazali Grott, Dzięciołowski i Kuźmicki
(1953), wskazane jest stosowanie czarnych jagód w postaci świeżych owo- ców, zup, kompotów, soków itp.
Mimo wprowadzenia tak skutecznych środków, jak preparaty pipera- zyny, leczenie owsicy stanowi trudne zagadnienie. Wynika ono z dużych zdolności inwazyjnych pasożyta. Dlatego konieczne jest w wypadku stw5.erdzenia owsicy u jednej osoby, przebadanie pozostałych osób z oto- czenia. Leczenie jednostki przebywającej w zarażonym owsikami środo
wisku. nie da oczekiwanych wyników. Należy leczyć wszystkie osoby prze-
bywające w najbliższym otoczeniu chorego, a po zakończeniu kuracji pod-
dawać je. kontrolnemu badaniu.
Na zakończenie wydaje się słusznym zaznaczyć, że rozpoznawanie owsicy i kontrola wyników leczniczych polega na kilkakrotnym badaniu za pomocą wymazów okolicy odbytu (metoda N.I.H.). Badanie kału jest
niewystarczające w owsicy, bowiem wykrywalność jaj pasożyta waha się
w i0-150/o przypadków.
Leczenie glistnicy Antiverminą
Chorych zarażonych glistą ludzką (Ascaris lumbricoides) leczono Anti-
verminą dwoma sposobami.
\V grupie I, liczącej 100 osób, Antiverminę stosowano w dawce :30 mg/kg wagi na dobę przez 7 dni.
W grupie II, liczącej 100 osób, podawano Antiverminę w dawce 50 mg/kg wagi na dobę, również przez 7 dni.
Wyniki leczenia przedstawia tabela 2.
TABELA 2
Sposób leczenia o s ó b Grupa
okres
I
dawka leczonych Iwyleczonych liczba I %
--·- - ·--· ·-- - -
I 7 30
dni mg/kg 100 94 94
7 50
II dni mg/kg 100 98 98
Jak wynika z powyższego zestawienia, skuteczniejsze okazały się wyż
SZ(: dawki Antiverminy, stosowane u chorych w grupie Il. Wydaje się
konieczne zaznaczyć, że w przebiegu leczenia u chorych z obu grup glisty zaczęły odchodzić już od 4-5 dnia kuracji, zaś u dwóch chorych z grupy II glisty odeszły w drugim dniu kuracji. Wyniki badań kapro- logicznych, prze.prowadzone po miesiącu od chwili zakończenia kuracji, nie wykazały jaj glisty ludzkiej w 940/o przypadkach z grupy I i w 980/o przypadkach z grupy Il. Porównując wyniki leczenia w obu tych gru- pach chorych, można sądzić, zgodnie z innymi autorami, że w glistnicy
należałoby stosować nieco większe dawki adipinianu piperazyny (50 mg/kg wagi ciała na dobę) przy ewentualnym skróceniu kuracji do 5 dni.
Podobnie jak w owsicy podczas przeprowadzania kuracji w zarażeniu glif,tą ludzką wskazane jest stosowanie diety bogato białkowej, ograni- czeniem pokarmów zawierających węglowodany.
Leczenie Antiverminą zarażenia włosogłówką
W lEczeniu zarażeń włosogłówką u 150 osób Antivermina ok3.zała się
lekiem prawie zupełnie. nieprzydatnym. Stosowano ją w 3 kuracjach
?-dniowych z tygodniowymi przerwami, w dawce 30-50 mg/kg wagi ciała
na dobę. Po przeprowadzonych kontrolnych badaniach w 3-4 miesiące od chwili zakoi1czenia kuracji zaledwie u 4 chorych nie stwierdzono obec-
ności jaj Trichm·is trichiura w kale. Spostrzeżenia odnośnie do znikomej
przydatności związków piperazyny poczynione na naszych chorych są
na ogół zgodne z doświadczeniem innych autorów. W tym względzie wymagają zastanowienia się wyniki uzyskane przez Dunna (1955). W le- czeniu zarażenia włosogłówką autor ten, stosując adipinian piperazyny
(K1t,,cyl) przez 3 dni w dawce. 300 mg/rok życia na dobę i nie przekracza-
574 R. KUZMICKI
jąc 1800 mg dziennie, uzyskał w 90°/o przypadków wyleczenie. Kontrolne badanie kału przeprowadzał w 2½ tygodnia po zakończeniu kuracji.
Opierając się na własnym doświadczeniu, jak również na doniesieniach z d08tępnego piśmiennictwa można sądzić, że wyniki podane prze.z Dunna
należą do odosobnionych.
Po wikła n i a w przebieg u 1 e cze n i a A n t i v er m'i n ą
Objawy uboczne lub powikłania w przebiegu leczenia związkami pi- p_razyny występują bardzo rzadko. Wielu autorów podziela pogląd, że
dawki nie przekraczające 100 mg/kg wagi ciała na dobę jedynie w wy-
jątkowych wypadkach powodują występowanie objawów ubocznych pod
posta.cią zaburzeń ze strony przewodu pokarmowego, układu nerwowego i odczynów alergicznych. Ze strony przewodu pokarmowego w wypadku przedawkowania lub małej tolerancji leku występują nudności, utrata
łaknienia, wymioty, biegunki, bóle brzucha. Niekiedy można obserwować wy:.tępowanie wysypek alergicznych. Ze strony układu nerwowego do-
lP.gliwości w przebiegu stosowania piperazyny mają charakter neuroto- ksyczny. Hanzlik (1917) po stosowaniu dużych dawek piperazyny obser-
wował bóle. głowy, drżenie mięśni i osłabienie ich siły, zaburzenia ko- ordynacji. White i Standen (1953) spostrzegali objawy senności, zawroty
głowy, zaburzenia wzroku, zaburzenia psychiczne i zaburzenia koordy- micji. Inni autorzy wspominają o możliwości występowania zaburzeń pa-
mięci w przypadku przedawkowania piperazyny. Objawy uboczne w przy- padkach stosowania małych dawek piperazyny występują na3częściej
u chorych z niewydolnością nerek.
U naszych · 900 chorych leczonych Antiverminą podawaną doustnie w pięciu przypadkach wystąpiły objawy uboczne (0,550/o). Jeden przy- padek dotyczył 7-letniej dziewczynki, u której po trzech dniach stosowa- nia Antiverminy w dawce 30 mg/kg wagi ciała na dobę wystąpiła wy- sypka uczuleniowa. W czterech pozostałych przypadkach po stosowaniu Antiverminy w dawkach 50 mg/kg wagi ciała na dobę wystąpiły zawroty
głowy, nudności i biegunki. Objawy te we wszystkich przypadkach ustą
piły po odstawieniu preparatu. W przypadkach stosowania dodatkowego roztworu Antiverminy we wlewkach doodbytniczych objawy uboczne, jak bóle głowy, brzucha i biegunki, stwierdzone zostały u 14 spośród
!10 osób. Jak wspomniano wyżej, ten sposób podawania Antiverminy wy- maga dalszych obserwacji, aby móc wyciągnąć ostateczne wnioski.
Na podstawie przeprowadzonych badań można stwierdzić, że Anti- vermina podawana doustnie jest preparatem o znikomym działaniu to- ko;ycznym, dającym w niewielkiej liczbie przypadków (0,550/o) objawy
uboczne.
Przeciwwskazaniami do stosowania Antiverminy są niewydolności ne- rek. Ostrożuość w podawaniu przetworów piperazyny należy zachować
w ostrej niewydolności krążenia i w ciąży.
Ogólna ocena Antiverminy
N a podstawie przeprowadzonych badań można stwierdzić, że Anti- vermina jest skutecznym preparatem w leczeniu owsicy i glistnicy. Wy- niki uzyskane przy stosowaniu Antiverminy są podobne do wyników wielu autorów zagranicznych, jakie otrzymali w przebiegu leczenia pre- p8.ratami piperazyny. Produkowana w tabletkach po 0,3 g nie. nastręcza trudności w stosowaniu i może być polecana do leczenia masowego owsicy i glistnicy. W przypadkach, w których zachodzą trudności w połykaniu
tabletek, Antiverminę można rozpuszczać w cieplej wodzie, bowiem nie traci ona swoich właściwości leczniczych i jest przyjemna w smaku.
W przebiegu kuracji Antiverminą również nie zachodzi potrzeba stoso- wania środków przeczyszczających.
Wnioski
Oceniając adipinian piperazyny jako lek przeciw zarażeniom niektó- rymi pasożytami przewodu pokarmowego można stwierdzić, że:
1. adipiniar: piperazyny jest lekiem skutecznym i łatwym w stosowa- niu w przebiegu glistnicy,
2. w leczeniu zarażeń włosogłówką adipinian piperazyny okazał się
lekiem nieskutecznym,
3. w leczeniu owsicy adipinian piperazyny jest lekiem skutecznym, z tym, że w przypadkach uporczywych inwazji należy go stosować po 3 I-tygodniowych kuracjach z 7-dniowymi przerwami przez 8-10 tygodni 2 razy tygodniowo, przy jednoczesnym zachowaniu podstawowych zasad higieny osobistej.
Otrzymano 9 III 1961 Adres autora:
Łódź, Próchnika 23
LITERATURA
1. B I u g er A. F., G ag a i n e A. E., Dach o w ker S. E., M i n c e n h o f L. A., Rat en ber g N. S. i Cz ar ny j S. D.: Srawnitlelnyje riezultaty primienienija piperazin-adipinata i kisłoroda pri leczenii bolnych askaridozom. - Med. parazi- tologija i parazit. boleźni, 26, 1 : 77-80, 1957.
2. Br o w n H. W.: The treatment of Ascaris lumbricoides infections with pipera- zine. - J. of Pediatrics, 45 : 419-425, 1954.
3. B ro w n H. W.: Treatment of intestinal parasitic infection encountered in North America. - Seminar Report Merck Sharp & Dohme, 2, 1 : 22-28, 1957.
R. KUŻMICKI
4. Br o w n H. W. i Cha n K. F.: Treatment of Enterobius vermicuZaris infec- tions with piperazine. - Amer. J. Trop. Med. and Hyg., 4, 2: 321-324, 1955.
5. Br o w n H. W., Cha n K. F. i Hus se y K. L.: The efficacy of piperazine com- pounds against Symphacia obveZata, a pinworm of mice. - Amer. J. Trop. Med.
and Hyg. 3, 3 : 504-510, 1954.
6. Br o w n H. W. i Ster ma n M.M.: Treatment of Ascaris Zumbricoides infec- tions with piperazine citrate. - Amer. J. Trop. Med. and Hyg., 3, 4 : 750-754, 1954.
7. Bum ba 1 o T. S., Gust i n a F. J. i O 1 e ks i a k R. E.: The treatment of pin- worm infection (enterobiasis). - J. of Pediatrics, 44, 4 : 386-391, 1954.
8. Cr os s B. G., David A. i V a 11 a n ce D. K.: Piperazine adipate; a new an- thelmintic agent. Part II. Toxological and pharmacological studies. - J. Pharm.
and PharmacoZ., 6, 10: 711-717, 1954.
9. Davies M. T., Forrest J., Hart 1 e y F. i Petr o w W.: Piperazine adipate a new anthelmintic agent. Part I. Physico-chemical properties. - J. Pharm. and l'harrnacol., 6, 10 : 707-710, 1954.
10. Du n n T. L.: Effect of piperazine derivativas on certain intestinal helminths.
- The Lancet, 3, 19 : 592-593, 1955.
11. Fields D. N., Selly G. W. i Guicherit I. D.: The treatment of Ascariasis with piperazine. - Documenta de Med. Geogr. et Trop., 8 : 80-84, 1956.
12. Ger we 1 Cz.: Najwłaściwsze metody rozpoznawcze i lecznicze schorzeń paso-
żytniczych przewodu pokarmowego człowieka. - Wiad. Parazytoz., 2, 1: 3-17, 1956.
13. Grott J. W., Dzięciołowski Z. i Kuźmicki R.: Czarne jagody jako
ważny czynnik leczniczy w zwalczaniu owsicy. - Wiad. Lek., 6, 9 : 420-462, 1953.
14. Go eter s W.: Zur Behandlung der Oxyuriasis im Kindesalter. - Dtsch. Med.
Wschr., 80, 9: 312-313, 1955.
15. II a n z 1 i k P. J.: Piperazine and other organie urate solvents. - J. Lab. Clin.
Med., 2 : 308, 1917.
16. Hi 11 R. D.: Mass therapy with piperazine adipate in the control of thrcadworm infestations. - Brit. Med. J., (11. 17), 1156-1159, 1956.
17. Hu ck er A. G. i Sc ho fi el d F. D.: Whipworm infections. - Brit. Med. J., (11. 17), 1159-1160, 1956.
18. K rot o w A. I.: Miechanizm diejstwa piperazina na askarid. - Med. parazi- tologija i parazit. boZeźni, 26, 3 : 284-289, 1957.
19. Kuźmicki R.: Owsica (enterobiasis) i leczenie jej czarnymi jagodami - Biul.
In). C.Z .. 4. .• 5, 8: 28-30, 1955.
20. Mo ur i qua n d G., Rom a n E. i Co is n ar d J.: Essai de traitement de l'oxy- urose par la piperasine. - J. Med. de Lyon, 32, 748: 189-195, 1951.
21. P a w low ski Z. i Rydzewski A.: Piperazyna w ambulatoryjnym leczeniu owsicy. - Wiad. Parazytoz .. 2, 5 : 271-282, 1956.
22. Pa w low ski Z. i Rydzewski A.: Jednodniowa kuracja piperazyną w ma- sowym leczeniu glistnicy (ascariasis). - Wiad. l'arazytol., 2, 5, suppl. : 131-132,
lf,56.
23. H a c he l son M. H. i Fe r gu s o n W. R.: Piperazine in the treatment of entero- biasis. - Am. J. dis. of ChiZdren, 5, 89, 3 : 346-349, 1955.
2J. S c hr o e der U.: Die Oxyuriasis als Gemeinschaftsinfektion und ihre Behan- dlung. - Dtsch. Med. J., 7, 14: 517-519, 1956.
25. S c h mi d t J.: Erfahrungen mit Uvilon bei der Behandlung der Oxyuriasis Erwachsener. - Medizinische, 19 : 718-719, 1955.
26. S i e m i o n o w a H. E., T u r c z y n s M. E. i K r o t o w A. I.: O leczeni i boł
nych enterobiozom i askaridozom piperazinom. - Med. parazitologija i parazit.
l:,oleźni, 26, 4 : 298-300, 1955.
27. St a n de n O. D.: Activity of piperazine in vitro against Ascaris lumbricoides.
- Brit. Med. J., 4930 : 20-22, 1955.
28. W ar da L.: Działanie niektórych preparatów piperazynowych na jelitowe po- stacie włośni (Trichinella spiralis Owen 1835). - Wiad. Parazytol., 4, 5-6 : 385-
388, 195!l.
29. White R. H. i St a n de n O. D.: Piperazine in the treatment of threadworms in children. Report on a clinical trial. - Brit. Med. J., 4839 : 755-757, 1953.
30. W hi te R. H. i St a n de n O. D.: Piperazine in the treatment of threadworms.
-· Brit. Med. J., s. 1272-1273, 1953.
31. W h i te R. H. i St a n de n O. D.: Piperazine in the treatment of threadworms.
- Brit. Med. J., 4899 : 460-461, 1954.
REMARKS ON THE QUESTION OF TREATMENT OF SOME PARASlTIC DISEASES WITH PIPERASINE ADIPATE
R. KUZMICKI
The author quotes the results of treatment with piperasine adipate of Oxyuria- sis and Ascariasis. He applied the afore said preparation, giving it to five groups of persons infested with Enterobius vermicularis. In the I group, which counted 100 pcrsons, the medicine was given in 3 curative cycles of 7 days with weekly breaks, the dose being 30 mg/kg of the body weight every 24 hours. As result of such a treatment 73 per cent of cases proved to be cured. In the II group, counting 200 persons, in which the invasion of parasites was very intensive or where the conditions of the surroundings were favourable to further infestation the mE:dication was similar to the one applied in the former group, except that during 8 or 10 weeks piperasine adipate was given in supporting doses twice a week, the ratio being 20-30 mg/kg every 24 hours. In the III group composed of 100 patients the drug was given in the same way as for patients in group II but the first cycle of the cure we.s prolonged to 10 days. The results were 85 per cent of persons cured. In the IV group piperasine adipate was also administered as in group Il but in the first week of the treatment the dose of the preparation was rised to a ratio of 50 mg/kg.
88 per cent of the patients were cured. Group V passed the same treatment with pipernsine adipate as group II, with addition of an enema applied once per day and composed of a solution of piperasine in a ratio of 20 mg/kg in 200 ml of warm wa- ter. The result was 94 per cent of cured persons. In order to prevent itching in the anus or to make it milder the author suggests application of wadded suppositories em\Jalrned with 4 per cent anaestesine unguentum during the whole period of the cure.
In the treatment of Ascariasis the author gave the patients belonging to the first group piperasine adipate during 7 days, the dose ratio being 30 mg/kg. The result:-; obtained were 94 per cent of cured. In the II group the preparation was administered in a dose ratio of 50 mg/kg. every 24 hours, the results of the cure bting 98 per cent.
Administration of the drug in Enterobius infestation proved to be inefficacious.
