Rys. 36.5. Schematyczne zobrazowa- nie zjawiska dyfrakcji. Dla danej długo- ści fali λ dyfrakcja jest tym wyraźniej- sza, im mniejsza jest szerokość a szcze- liny. Na kolejnych rysunkach szczelina ma szerokość: a) a = 6λ, b) a = 3λ i c) a = 1,5λ. We wszystkich trzech przypadkach ekran przesłaniający i dłu- gość szczeliny rozciągają się nad i pod powierzchnią kartki, prostopadle do niej
„Zdjęcie migawkowe”, jakim jest rysunek 36.6, ilustruje tę interferencję na- kładających się fal, ale nie możemy „zobaczyć”, że interferencja istotnie zachodzi, dopóki na drodze światła nie umieścimy ekranu C. Kiedy to zrobimy, wówczas na ekranie zobaczymy szereg jasnych kresek, nazywanych jasnymi prążkami (a często niezbyt ściśle maksimami), które ciągną się przez ekran prostopadle do płaszczyzny rysunku 36.6 i które odpowiadają maksimom interferencji. Ciemne obszary — ciemne prążki, albo niezbyt ściśle minima — są wynikiem w pełni destruktywnej interferencji i są widoczne między sąsiednimi jasnymi prążkami.
(Określenia maksima i minima odnoszą się ściśle do środków prążków). Obraz jasnych i ciemnych prążków na ekranie nazywa sięobrazem interferencyjnym.
Na fotografii 36.7 pokazano część obrazu interferencyjnego oglądanego po prawej stronie rysunku 36.6.
Położenie prążków interferencyjnych
W doświadczeniu interferencyjnym Younga z dwiema szczelinami, bo taką pełną nazwę nosi omówiony przez nas eksperyment, fale świetlne tworzą prążki. Chce- my się jednak dowiedzieć, co określa ściśle położenie tych prążków. W tym
36.4. Doświadczenie interferencyjne Younga 81
