Ignaca Głuszak - biogram świadka historii

To jak się pojechało do miasta, akurat byliśmy, jak ich zebrali tych wszystkich Żydów i prowadzili do Hrubieszowa, i tam do Buga, i strzelali po drodze jak ktoś nie mógł iść i

Jak była sucha, dzwoniła, jak się nią postukało, to pracownicy, to już byli mężczyźni, wywozili ją też na tych taczkach do pieców. Tam była wypalana na czerwono, tak

Tam było nawet śmieszne, bo jak się odnosiło [odzież], to się przeglądało [czy] wszystko [jest w porządku], bo to była luksusowa robota. [Osoby, które] przeglądały [ubrania],

[Po wojnie], w Hrubieszowie, gdy stałem pod moim domem [i myślałem], że tyle dobrych serc, tyle prostych ludzi rozstrzelano bez żadnej przyczyny, to czułem ból w

Ja wyjechałam do Łodzi [w 1946 roku], tatuś pojechał do brata i wziął duże mieszkanie – cztery pokoje z kuchnią, łazienkę, ubikacją, wszystko było – i było

To wszyscy się rozlecieli, mój ojciec złapał mnie na ręce i uciekliśmy z matką.. Na drodze widziałam

Przekładali termin olimpiad, bo Konrad musi brać udział, bo on jest z matematyki najlepszy, z tego najlepszy, z tamtego najlepszy… I on się nie przygotował dobrze, bo

To było bardzo dziwne uczucie, bo ja już byłam wtedy zamężna, już miałam dziecko, i czułam się jak gdybym nigdy nie wyjechała z Polski.. Właściwie czułam się