Nr. 38. Wąbrzeźno, dnia 23. września 1926. Rok ni.
Przybylski.
Poezja życia.
Poezja życia — to lśniąca wstęga, Co jak nić złota z duszy się snuje, Która w tajniki serca aż sięga, Która głęboko myśli i czuje.
Poezją życia — to urok świata, To piękno piękna, to nimb rozkoszy, Człek, który złotych czynów nić splata, Co duchem czystym wyżej się wznosi.
Poezją życia — twe ideały, Twe poczynania — twoje zamiary, Co nie szukają czczej — dumnej chwały, Wszak te nie stworzą u ludu wiary.
Poezją życia — to dziecka oczy, Czyste, anielskie — takie niewinne, Których spojrzenie ból w serce wtłoczy, Że się straciło chwile dziecinne.
Poezja życia — to poświęcenie, Dla Stwórcy Boga i dla bliźniego, Gotowe dla nich ponieść cierpienie, A nie -pragnące szczęścia ziemskiego.
Poezją życia — życie niewinne, Bogate w cnoty — obfite w łaski, Piękniejsze bodaj od zorzy rannej, Jaśniejsze nad słońca złote blaski.
Poezją życia — jest to ta droga, Bolesnem cierniem cała usłana, Która cię wiedzie do twego Boga, Początku — końca — do światów Pana.
Miesięczną nocą.
Miesięczną, ciepłą, cichutką nocą, Gdy skrzące gwiazdki w górze migocą, Kiedy modlitwą ziemia przejęta,
W blasku gwiazd schodzi Panienka święta.
Gaśnie sierp miesiąca, już śpi kwiecie, Głucha zaduma tęskno się wlecze W bagnach, zaroślach wstają opary, I won rozlały smętne moczary.
Zgarbione wierzby i olchy błotne, Wpółsenne gwarzą przez mgły wilgotne Słucha Panienka blada i cicha,
Jak kwiat w głębokim gąszczu oddycha.
Głucha zaduma na drzew korony, Rozsnuła sennych marzeń opony Jak gwiazdki w trawach płoną świetliki, Z szuwarów nocne dolecą krzyki.
Panienka w skrzących gwiazdek koronie, Po mgłach i trawach głębokich tonie.
Tęskna i blada w zaroślach brodzi, Stanie i duma — czasem zawodzi.
I tak zebrawszy ten wonny pacierz, Odchodzi w niebo Najświętsza Macierz Ciągnie się za nią szata Jej długa, Jakby świetlana, miesięczna smuga.
Na świecie tylko dziwne stęsknienie, Srebrne się snują i drżą promienie Wszystko się cieszy, że Matka Boża, Wzięła ten cichy pacierz w przestworza.
Cudowny krucyfiks w Limpias.
Od marca 1919 roku liczne pielgrzymki z całej Hiszpanji napływają do Limpias, małej mieściny nad zatoką Biskajską.
Cóż jest powodem tych pielgrzymek?
Oto umieszczony w tamtejszym kościele starodaw
ny wizerunek Ukrzyżowanego, arcydzieło nieznanego rzeźbiarza, zasłynął cudami. Wpatrujący się w oblicze Zbawiciela stają się świadkami bolesnej agonji (konania) Pana Jezusa, tak przejmującej, że widzowie jękami i okrzykami dają upust przemagającym uczuciom. Cud ponawia się ustawicznie, choć w nieregularnych odstę
pach, zwyczajnie po nabożeństwie lub kazaniu. Odby
wa się cud w ten sposób, że Chrystus rozpięty na krzyżu zdaje się nagle ożywiać. Zwraca oczy na różne strony, wodzi niemi po obecnych, wpatruje się w pewne osoby lub gromady wzrokiem przenikającym do głębi;
z wyrazem niezmiernej boleści, niekiedy tkliwie, to znowu gniewnie spogląda w dal,\spoziera w dół, wznosi wzrok ku górze, w końcu blask oczu zamiera, powieki się przymykają. Usta Ukrzyżowanego na przemian przybierają wyrazy boleści, to wymawiają jakieś nie
dosłyszalne słowa, to otwierają się, jakby z trudem wcią
gając oddech, to znowu zaciskają się kurczowo. Z pod korony cierniowej spływają krople krwi ciemnej i nikną w puklach włosów, zwieszających się na skronie. Nie
kiedy dostrzegali i ruchy głowy. Cała postać, ożywiona cudowną grą uczuć na obliczu, zdaje się wić w boleś
ciach, zmagać się z konaniem, szukać ulgi w cierpieniu, popadać po daremnych wysiłkach w stan cichej, nie
zmiernej udręki, poczem blednieje, zastyga w bólu, ostatniem drgnieniem zamiera.
Rzecz znamienna, że wszyscy świadkowie cudu równocześnie widzą te same sceny i mimowoli udzielają sobie wzajemnie swych spostrzeżeń, wykrzykując głośno:
„oto otwiera usta, oto spogląda w lewo, oto zwraca głowę na prawo" i t. p. Następnie opisują w księdze w zakrystji przygotowanej, co widzieli i stwierdzają to podpisem w miejsce przysięgi, a świadectwa ich są zgodne. Godne też uwagi, że nie wszyscy zjeżdżający do Limpias doznają cudownego widzenia.
Właśnie osoby pobożne i te, które już raz były jego świadkami, darmo oczy wpatrują. W rzędzie uprzywilejowanych są przedewszystkiem grzesznicy, niedowiarkowie, a nawet wcale nie wierzący, wysoko wykształceni lekarze, prawnicy, wojskowi, profesorzy, zakonnicy i dzieci.
Mnogie są świadectwa osób, które tylko pod przymusem, znaglone przez krewnych lub celem wy
szydzenia cudu udały się do Limpias i doznały nietylko wizji, lecz także cudownej przemiany na duszy. W samej rzeczy w zaciszu konfesjonałów odbywają się liczne nawrócenia. Wszyscy jednak, choćby nic nie byli widzieli, opuszczają to błogosławione miejsce po
krzepieni na duchu, ze wzmożoną wiarą. To też wzrost pobożności w Hiszpanji przypisują znaw'cy stosunków nabożeństwu do Serca P. Jezusa, któremu cały kraj z królem na czele niedawno się poświęcił i cudownym zjawiskom w Limpias.
Wszyscy świadkowie z oburzeniem odpierają przy
puszczenie, że stali się ofiarą złudzenia. Owszem, jednogłośnie stwierdzają z najgłębszem przekonaniem, że nie należy dawać wiary tym, którzy rzekomo cud widzieli, ale wyrażają się o nim z pewnem powątpie
waniem lub zastrzeżeniami. Tacy bowiem, powiadają, napewno nic nie widzieli, bo kto widział, ten o świa
dectwie swych zmysłów wątpić nie może, lecz tacy
wyobrażają sobie tylko, że widzieli. Między świadkami są lekarze, którzy zabezpieczywszy się wszelkiemi środkami im dostępnemi przeciwko możliwym złudze
niom, z rozmaitych stanowisk, za pomocą szkieł stwier
dzają niezbicie cały przebieg cudownego zjawiska.
Jeden z nich, niewierzący, wyraził się, że wprawdzie w cuda nie wierzy, lecz rzeczywistości zjawiska za- • przeczyć nie może, ufając, iż nauka w przyszłości wytłumaczy jego istotę. Ostatniemi czasy pewien hypnotyzer wmówił w osobę sobie uległą, że ujrzy w Limpias konanie Chrystusa, pragnąc rzecz całą podać w pośmiewisko, lećz skutek był wręcz przeciwny, bo osoba ta nic nie widziała, a wmawiacz sam oglądał to co inni. Dzieci od 6—11 lat widziały zjawisko; między zapiskami w księdze kościelnej jest też własnoręczny opis cudu 8-letniego chłopczyka.
Limpias leży niedaleko od Lourdes i już prawie z nim współzawodniczy. W ciągu roku miało 200000 pielgrzymów, w ich liczbie biskupów i nuncjusza pa
pieskiego Hiszpanji, króla Alfonsa XIII. z żoną i synem oraz mnóstwo osób z najwyższych sfer miejscowych i z zagranicy: Francji, Portugalji, Włoch, Szwajcarji a nawet Ameryki.
W pierwszą rocznicę objawienia się cudu liczna pielgrzymka zdążała do Limpias i poczęły się dziać także uzdrowienia na ciele. Jak wytłumaczyć ten cud?
Rozliczne i zawsze dziwne są drogi, któremi Opatrzność stwierdza świętość kościoła katolickiego i powoduje zbawienie dusz ludzkich, a nam. nie dano przeniknąć tajemnic nadprzyrodzonego działania Bożego. Możemy co najwyżej robić pewne przypuszczenia, do jakiego rodzaju cudów zjawisko to zaliczyć należy. Zdaje się, że nie polega na przemianie samego przedmiotu ma- terjalnego, t. zn. krucyfiksu, do którego świadkowie cud ten odnoszą. Ruchy oczu, ust i głowy nie odby
wają się prawdopodobnie w samej rzeczy, bo wówczas należałoby przypuszczać cud drugi, że nie wszyscy widzą te zmiany i pozostałoby do wytłumaczenia, dlaczego płyty fotograficzne nie chwytają tych różnic (niektórzy to twierdzą, lecz trudno to sprawdzić, bo różnice wy
razu w podobiznach fotograficznych zależą często od nieznacznych zmian w ustawieniu aparatu i w oświetle
niu). Prostsze jest tłumaczenie, że wizje osób uprzy
wilejowanych są wprawdzie przedmiotowe, zewnętrzne, (wszyscy takie wrażenie odnoszą, wszyscy równocześnie widzą to samo), lecz wywołane zjawią w sposób nad
przyrodzony utworzoną.
Rzym jeszcze nie wydał żadnego orzeczenia w tej sprawie, ale kazał biskupowi zarządzić ścisły proces kanoniczny. Jakkolwiekbądź rzecz się przedstawia, od Boga się to stało i dziwne jest w oczach naszych, bo Skutki nawróceń i ożywienia pobożności w narodzie zawsze wiernym Chrystusowi, na którym przekleństwo wojny nie zaciążyło i który dźwiga się widocznie z obojętności religijnej, wymownie tego dowodzą, a może też dają pewną rękojmę, że temu szlachetnemu narodowi o ideologji tak podobnej do -naszej, skoro wynurzy się z toni zamieszek społecznych, powszednich w tej dobie, jeszcze przodujące stanowisko w dziejach jest przeznaczone. Przybylski.
Nijlepszem lekarstwem na krzywdę jest zapomnieć o niej.
Nowe pola djamentowe.
Z Johannesburga donoszę, że w miejscowości Elindsputte odkryto największe ze znanych dotychczas w południowej Afryce pól djamentowych. Od 14 dni wszystkie drogi, prowadzące w tym kierunku, są po
kryte tysiącznemi tłumami poszukiwaczów.
Koszyk kwiatów.
CBA(Ciąg dilszy.)
Gospodarz miał w tylnej częici domu piękną z al
kierzem i kuchenką izdebkę, która prólna była. Uprząt
nęli ją zaraz dla chorego starca. Gospodyni zrobiła mu dobre posłanie. Marynka zaś przespała na ławie, aby być zawsze przy chorym ojcu. Choroba była tylko osłabieniem pochodzącem z niewygód, niewczasów i ntrudzeń długiej podróży. Dobra gospodyni co tylko miała w domu, wszystko chętnie dawała by posilić chorego. Nie skąpiła ani mąki, ani jaj, ani mleka, ani masła, nawet kilka kur zabiła, aby dla osłabionego starca przyrządzić posilny rosół. Później zaś prawie codzień przynosił kmieć młodego gołąbka a dając go żonie, z uśmiechem mówił: „Upiecz mu go! ty nie żałujesz kur twoich, toć i ja też cóś muszę aczynić, abyś nademną nie wzięła góry/
Włościanie oboje corocznie zwykli byli chodzić na odpust poświęcenia kościoła w bliskości. Tego zsś ro
ku umówili się zostać w domu, a za pieniądze, któreby wydali w drodze, postanowili kupić kilka butelek starego wina na posiłek choremu. Ze łzami dziękowała im za nie Marynka. „O dobry Boże! — mówił nieraz — wszę
dzie są dobrzy ludzie, a osobliwie w okolicach naj
dzikszych znajdują się najczulsze i najlitościwsze serca/
Marynka ciągle siedziała przy łóżku ojca. Ale siedząc nigdy nie opuściła rąk i nie próżnowała. Będąc mistrzynią w szyciu i dzierganiu, bez ustanku szyła i więzła dla całego domu. Gospodyni była zadowolona tak z jej pilności jak z jej przykładnego i wzorowego zachowania się. Takie pielęgnowanie tak pomogło Ja- kóbowi, że już mógł wstać o własnej mocy. Nigdy w całem swem życiu nie mógł on być bezczynnym.
Przyszedłszy więc do sił, chciałl znów zatrudnić się robieniem koszyków. Marynka musiała przynieść zło- towierzbów i leszczyny. Pierwszą jego pracą był koszyk, który zrobił dla gospodyni, wywdzięczając się za jej przychylność i pomoc. Koszyk ten był piękny i mocny, zrobiony do gustu włościanki. Na wierzchu pokrycia był wyplecione pierwsze litery jej imienia i rok czerwono malowanemi gałązkami. Na boku był wyrobiony ich domek pod słomianym dachem i dwie jodły z gałązków pomalowanych żółto, brunat
no i zielono. Wszyscy domownicy dziwili się wytwor
nej robocie. Gospodyni zwłaszcza była bardzo ucie
szona tym podarunkiem, a wystawienie jej domu, który zwano Jabłonką podobało się je] nad podziw.
Gdy Jakób zupełnie przyszedł do zdrowia, rzekł do gospodarza i jego żony: „Jużeśmy wam dość dłu
go byli na załodzie, już czas, abyśmy się wam dłużej nie naprzykszali*. Ale kmieć wziął go za rękę i rzekł:
„Cóż wam się dzieje, kochany Jakóbie! myślę, żeśmy wam nigdy nic przykrego nie powiedzieli i nie uczynili:
dla czego chcecie iść precz? cóż wam się tu przykszy?
jesteście rozsądnym człowiekiem, ale ten zamiar wasz mnie się nie podoba/ Gospodyni zaś, ocierając fartu
chem oczy z łez, rzekła: „Zostańcie u nas. już jest późna pora roku. Patrzcie! już prawie pożółkły liście na drzewach, a zima już przededrzwiami. Chcecież sa
mochcąc na nowo zachorować?" Jakób odpowiedział, że to tylko dlatego chce uczynić, aby im nie być cię
żarem. „Ej! co znów ciężarem — rzekł gospodarz — o to niech was głowa nie boli! w tej izdebce wcale nie jesteście nam na zawadzie, a co zjecie to i zarobicie".
— „Tak jest — dodała gospodyni — to sama Maryn
ka zarobi tyle szyciem i więzieniem pończoch, A gdy- byście Jakóbie i nadal chcieli robić koszyki, to wam
żadna bieda nie doknczy. Niedawno trzymając dziecię młynarza do chrztu, miałem z sobą piękny od was ko
szyk. Wszystkie gospodynie, które łam były, życzyły sobie mieć podobne koszyki. Mogę wam więc tyle zjednać zamówień, że tak prędko roboty nie skończycie".
Zostali więc Jakób i Marynka, a włościanie ucieszyli się z tego niezmiernie.
Wesołe dni Jakóba i Marynki w Jabłonce.
Jakób tedy i Marynka tak urządzili sobie mieszka
nie, aby podług upodobania swego mogli prowadzić własne gospodarstwo. Izdebkę opatrzyli potrzebnemi sprzętami, a kuchenkę glinianemi naczyniami. Marynka poczytywała się za szczęśliwą, że znów mogła stać przy ogniu i gotować dla ojca. Żyli pospołu jak naj- weśelej. W czasie gdy ojciec wyplatał koszyki a cór
ka szyła lub przędła, prowadzili miłe roźmowy. Nie
jeden wieczór przepędzili także w przedniej izbie, a gospodarz, jego żona i wszyscy domowi z rozkoszą słu
chali rozumnych mów i przestróg zbawiennych Jakóba, tak że im zima mimo swych mrozów i śniegów bardzo przyjemnie przeszła.
Przy domu kmiecia był dość obszerny ogród, ale zaniedbany. On i żona jego dla licznych prac w polu nie mieli czasu zająć się nim, a zresztą nie znali się na ogrodnictwie. Jakób tedy przedsięwziął dobrze urządzić ogród. Już w jesieni poczynił do tego przy
gotowania, na wiosnę, ledwie że śnieg stajał, zaczął z Marynką pracować w ogrodzie od rana aż do późne
go wieczora. Podzielił ogród to na kwatery to na zagonki, zasiał rożmaitem warzywem, obsadził ziołami, a ulicę czystym piaskiem wysypał. Marynka zaś do
póty się nie uspokoiła, dopóki ojciec nie sprowadził z miasta nasion warzywnych, tudzież kilka krzaków róży, cebulek liljowych, auryklów, nasienia laku, lew- konji i innych kwiatów. Znów dochowała się ślicznych kwiatów i to takich, jakich jeszcze nie widziano i nie znano w tej dzikiej odludnej okolicy. Wkrótce zazie
lenił się ogród i zakwitł tak pięknie, że tej smutnej okolicy nadał przyjemną postać. Również drzewa uda
ły się lepiej pod dozorem Jakóba i obfitsze wydały owoce. W e wszystkich widać było błogosławieństwo Boże, cokolwiek czynił. A stary ogrodnik Jakób od
zyskał swój dawny wesoły umysł. Po dawnemu czy
nił uwagi nad kwiatami i roślinami. Nie potrzebował ponawiać dawnych, zawsze umiał powiedzić co nowego.
Marynka w pierwsze dni wiosny długo szukała fijołków pomiędzy cierniem w rogu ogrodu, aby jak dawniej czynić zwykła, mogła z nich pierwszy bukie
cik przynieść ojcu. Po długiem szukaniu znalazła kilka nader pięknych i wonnych i z wielką pociechą przyniosła. „Tak to, kochana córko! rzekł ojciec, kto szuka, ten znajdzie". Lecz słuchaj, dodał, jest to rzecz godna uwagi, że te rozkoszne fiołki, te miłe kwiateczki, lubią rosnąć pomiędzy cierniem, w czem dla nas zawie
ra się bardzo zbawienna nauka. Któżby był uwierzył, że my w tym ciemnym ponurym lesie, pod tym sta
rym dachem już mchem porosłym, tyle znajdziem pociech!
Przecież żadne położenie życia nie jest tak ciernistem, żeby pod jego cierniami nie było ukrytych pociech.
Zostań tylko szczerze pobożna i dobrą, kochana córko, a nigdy pozbawioną nie będziesz wewnętrznej pociechy, choćby ci najprzykrzej wiodło się na świecie".
(Ciąg dalszy nastąpi.)
Nie sama wiedza dźwiga społeczeństwa posady, Czyn szlachetny wart więcej niż najmędrsze rady.
Bogdan Zaleski.
Bohaterstwo dwu młodocianych harcerzy.NMLKJIHGFEDCBA
W m ie js c o w o ś ci k ą p ie lo w e j B rig h to n o b ok L o n d y n u w y b ra ło się g ro no le tn ik ó w ło d z ią n a p rze ja żd żk ę p o m o rzu .
G d y w ra c a li d o b rze g u ze rw a ła się b urza p o łą c zo n a z p io ra n a m i i łó d ź m io ta n a w zb u rzo n e m i fa la m i zn a la zła s ię w n ieb e z p ie c z e ń itw ie . W p ra w d z ie n a ra tu n e k p o s p ie szy ła s tra ż n a d b rze żna , a le tru d y je j o k a za ły się d a re m n e .
Z a ło g ę s p ac e row e j ło d z i zło żo n ą z 10 o s ó b u w a
ża n o za s tra co ną .
W id z ą c n ie b e zp ie c ze ń stw o lu d zk ie w b ie g ł d o p rz y s ta n i 15 le tn i E d w a rd R ic h a rd s o n , u c ze ń 6 k las ę lic ea l
n e j, u m o c o w a ł linę d o b rze g u i w ra z z s w y m 13 le tn im b ra tem R o b e rte m , w d w u o s o b o w e j ło d z i p u ś c ił się n a m o rze .
P o p ó łg o d zin n e j w a lc e z ro zs za la ły m ż y w io łe m , w ś ró d b la s ku b iją c y c h n a og ó ł p io ru n ó w d o tarli o b a j c h ło p c y d o to n ą c y c h i p rzy c ią g n ę li ic h łó d ź d o p rzy s ta n i.
E d w a rd i R o b e rt R ich a rd so n o w ie n ie p rzy ję li zn a c z
n e j n a g ro d y p ien iężn e j ja k ą im o fia ro w a ła u ra to w a n a m iljo n e rka A m e ry k a n k a , o ś w ia d c za ją c b o g a te j d a m ie , iż ja k o h a rc e rze » g a rd zą p ie n ię d zm i* i n ie u w a ża ją za s tos o w n e p rzy jm o w a ć n a g ró d za s p e łnie nie h a rc e rs k ie g o o b o w ią zk u .
K o ły s k a w s a m o lo c ie .
D o ty c h c za s n ie jed n o kro tn ie o d b y w a ły s ię ju ż p o d ró że p rze z p rze s tw o rza m a ły c h d zie c i, a le za p e w n ie p o ra ź p ierw s zy s a m o lo t p rze w o ził d zie c k o w k o ły s c e . W y p ad e k te n m ia ł m ie js c e d n ia 8 lip c a n a lin ji S to c k h o lm -S zc ze c in . W o d n o -p łato w ie c k u rsu ją c y n a te j lin ji ty p u B D o rn ie r-W a l“ 1 0 -c io o s o b o w y w ió z ł c a łą ro d zin ę s zw e d zk ą , k tó re j n a jm ło d szy c zło n e k s p a ł s o b ie s p o k o jn ie w k o łys c e , trzym a jąc w b u zi s m o c ze k .
W y p a d e k te n d ro b n y n a p o zó r w y k azu je c o ra z b a r
d z ie j d o s k o n a lą c e się u d o g o d n ie n ia k o m u n ik ac ji p o w ie trzn ej. D z ię k i s a m o lo to w i m o g ła w d a n y m w y pa d k u o d b y ć d a le k ą p od róż c a ła ro d zin a ze w s zy s tk ie m i m o ż- liw e m i w y g o d a m i. C za s lo tu w y n o s i 7 g o d zin , p od c zas g d y ta s a m a p o d ró ż o d b y ta n a jizy b s ze rn i p o c ią g a m i i o k rę ta m i w y n o s iłab y a ż 2 4 g o d zin .
Z a g a d k a
u ł. „ Z ie lo n a ża b k a* z N o w e g o m ia s ta .
Z n iże j p o da n y c h s y lab u tw o rzy ć 1 4 w y ra zó w , k tó ry c h p o c zą tk o w e lite ry , c zy ta n e z d ołu d o g ó ry , u tw o rzą im ię i n a zw is k o zn a ko m ite go p o e ty p o ls k ie g o .
Z n a c ze n ie w y ra z ó w : 1. M ia s to w P o ls c e .
2 . S y n G ie d y m in a , k s ię c ia lite w s k ie g o . 3 . P e rt w A m e ry ce p o łu d n.
4 . Im ię m ę s k ie .
5 . R o ś lin a z ro d zin y p a lm .
6 . T a ta r z h o rd y , k o c zu ją c e j n ie g d y ś n a d m o rze m A zo w s k ie m .
7 . In a c ze j za p a ś n ik , s iła c z.
8 . G ó ry w A z ji.
9 . W ie lk i h is zp a ń s k i p oe ta d ra m a ty c zn y . 1 0 . U tw ó r liry c zn y .
1 1 . G iiu n e k ja s zc zu rk i.
1 2 . Z w ie rz ę w iH o k o p y to w e . 1 3 . K ró l i w ó d z H u n n ó w . 1 4 . M ia s to w S y rji.
S y la b y : A , a t, b a r, c, c, ca, c a l, c ła , d a, d e , d e , e j. h i, i, je , je , je c , jo , k a , k i, la , la , la , le , le , le , li, m a , m a , m e , n ie , n o , n o , n o, o , o , o n, ro , ro n , ró , rzy , san , so , s tu , t, t, ta , to s, ty , w , w , w a , w ie c , w ro , zo , że .
Łamigłówka
u ło ż y ł .L e n iu c h * z N o w e g o m ia s ta .
N iż e j p o d a ne s y la b y ze s ta w ić ta k , a b y p o c zą tk o w e i k o ń co w e lite ry , u tw o rz y ły im io n a i n a zw is k a d w ó c h k ró ló w p o ls k ic h .
1. Z m y s ł.
2 . R y sa n k i w y k łu te n a c ie le . 3 . Z d ro b n ia łe im ię m ę s k ie . 4 . In a cze j p o dp o ra .
5 . Im ię m ę s k ie . 6 . P rzy rzą d d o s zy c ia . 7 . W a rz y w o .
8 . K ra j w A zji.
9 . M ias to w P o lic e . 1 0 . Z w ie rzę ta d o m o w e . 1 1 . G rz y b .
12. S a m o g ło s k a .
S y lab y : A , a, b , b , c, c e , d , d zi, e , fJ, b , ja , k , k ie, 1, la r, n a, n a, n ie , n o , o , o , o n , p a r, p o , ra , ru , ry , s łu, j s ta , s te , ta , ta r, to , w , w , w a , y , z, zy .
D o b re ro z w ią z a n ie ła m ig łó w k i i w iz y tó w k i z N r. 3 1 .
n a d e s ła ła : M a łg o rza ta G ę s tw ic k a z N o w e g o m ia s ta .
D o b re ro z w ią z a n ie ła m ig łó w k i z N r. 3 1 . n a d e s ła ła : H a lin a S zu lc ó w n a z N ie m . Ł ą k ie .
D o b re ro z w ią z a n ie ła m ig łó w k i z N r. 3 3 .
1 . T a b ry s 7 . S tó ł 1 2 . L in
2 . B u d a p e s zt 8 . M a h ara d ża 1 3 . M a łp a
3 . T u lu z a 9 . O łó w 1 4 . M u r
4 . S a n 1 0 . T o m b a k 1 5 . O w ie s
5 . S y n a i 1 1 . K a k a o 1 6 . W ą te k 6 . E b lis
S ta n is ła w K o n
1 7 . i a r s k i
n a d e sła li: „A w ia to k a *, „B a llad y n a *, „ G e n o w < fa “| „J a p o n k a * z N o w e g o m ia s ta , „ L a d y * z W ą b rze źn a , „ M a r
k iz * z B ro d n ic y , „S ło ń in d y js k i*, „ Z ło te s e rd u s zk o * z N o w e go m ia s ta .
D o b re ro z w ią z a n ie z a g a d k i I. z N r .'3 3 1. M u s zk ie te r
2 . Y u tu 3 . Z a m a n g 4 . R y z a 5 . L e s
1 0 . N a rz y k
1 1 . N o w a Z e lan d ja 1 2 . A m a ru
1 3 . L e s z c z 1 4 . O iie ł 1 5 . J a r 1 6 . D rę tw a 1 7 . E o l
18. M ą d re d e D io s 6 . O k i
7 . P o n c h o 8 . A lfo m 9 . E m re
M e d jo la n , N e a p o l, R z y m
n a d e s ła li: „B a lla d y n a ** z N o w e g o m ia sta , „ M a rk iz * z B ro d n ic y , „S ło ń in d y js k i*, „ Z ło te s e rd u s zk o * z N o w e g o m ia s ta .
D o b re ro z w ią z a n ie z a g a d k i II z N r. 3 3 .
Rak
n a d e sła li: „ A w ia to rk a *. „ B a lla d y n a *, „ G e n o w e fa *,
„J a p on k a * z N o w e g o m ia s ta , „ L a d y * z W ą b rze źn a ,
„ M a rk iz * z B ro d n ic y , M a rja P ło tk ó w n a z M ik o ła je k ,
"S ło ń in d y js k i* z N o w e g o m ia s ta . „S zc zu p a k * z L a b a w y ,
„Z ło te s e rd u szk o * z N o w e g o m ia s ta .
Odpowiedź Redakcji.
P . H a lin ie S z n lc ó w n ie z N ie m . Ł ą k ie d o n o s im y , iż ro zw ią za n ie za g a d k i z N r. 2 7 o trzy m a liś m y z b y t p ó źn o .
