Atrakcyjność inwestycyjna – podstawa opracowywania planów miejscowych

Posiadanie zbiorów danych przestrzennych, które spełniają zakres informacyj-ny rejestru decyzji o warunkach zabudowy, umożliwia prowadzenie bardziej za-awansowanych analiz, niż miało to miejsce w przypadku oceny ilości środków bu-dżetowych przeznaczanych na rzecz polityki przestrzennej opartej na decyzjach

Rozdział6.Możliwościzastosowaniaplanowaniaprzestrzennego... 191

o warunkach zabudowy. W przypadku prezentowanego podejścia należy wska-zać, że nie polega ono na określeniu potencjalnego pokrycia planami zagospoda-rowania przestrzennego, a na analizie danych zastanych i wskazaniu, które prze-strzenie gmin wymagają opracowania planów zagospodarowania przestrzennego. Założenie ceteris paribus pozwala na wskazaniu poprzez analizy ilościowe oraz na podstawie analizy skupień, które z terenów w gminie mogą wpływać w sposób znaczący na sferę ładu przestrzennego oraz realizację koncepcji rozwoju zrówno-ważonego. Dodatkowym elementem analizy, z uwagi na objęcie nią wszystkich gmin wiejskich w powiecie sierpeckim, jest wskazanie, czy w zakresie planowa-nia przestrzennego powinno dochodzić w analizowanych jednostkach do współ-pracy międzygminnej z uwagi na występującą koncentrację zjawisk związanych z lokalizacją zamierzeń budowlanych. Podejście prezentuje również konieczność wykorzystania szerszego spojrzenia na przestrzeń, które wykracza poza granice gminy opracowującej zasady polityki przestrzennej i zgodne jest z założeniami odnoszącymi się do obszarów funkcjonalnych, niekoniecznie odnoszących się do gmin leżących w tym samym powiecie. Uzasadnienie wyboru wynika również z faktu, że gminy te wraz z miastem Sierpc stanowią obszar Lokalnej Grupy Dzia-łania „Sierpeckie Partnerstwo”, więc uznać należy, że jest to terytorium spójne pod względem przyrodniczym, społeczno-kulturowym i gospodarczym, dodatkowo spójne przestrzennie.

W analizach prowadzonych na potrzeby badania wykorzystano rejestry decy-zji o warunkach zabudowy gmin wiejskich powiatu sierpeckiego, które zostały zdigitalizowane na podstawie położenia przestrzennego odpowiadającego dział-kom ewidencyjnym, pochodzącym z  systemu LPIS. Analizy dotyczyły sześciu podstawowych jednostek podziału terytorialnego powiatu sierpeckiego, to jest gmin wiejskich: Gozdowo, Mochowo, Rościszewo, Sierpc, Szczutowo oraz Za-widz. Zbiór danych obejmował decyzje z lat 2006–2015, co stanowiło 3116 decyzji administracyjnych. W strukturze wydawanych decyzji administracyjnych prym wiedzie gmina Sierpc, która wydała ponad 24% całego zbioru decyzji. Jest to za-pewne związane z lokalizacją tej jednostki, która bezpośrednio graniczy z mia-stem będącym siedzibą powiatu. Gmina Mochowo wydała 19,6% wszystkich de-cyzji o warunkach zabudowy analizowanych w założonym przedziale czasowym. Najmniejszym udziałem decyzji o warunkach zabudowy, a tym samym najmniej-szą ich liczbą charakteryzowała się gmina Gozdowo, która w analizowanym okre-sie wydała 8,7% decyzji (Rysunek 39). Należy podkreślić, że w przypadku badanej zbiorowości, gminy Szczutowo i Rościszewo na koniec 2015 r. nie posiadały pla-nów miejscowych, w przypadku gminy Sierpc i Mochowo pokrycie było znikome i wynosiło po 0,3% powierzchni gminy. W odniesieniu do gminy Gozdowo i Za-widz na koniec roku 2015 zanotowano odpowiednio pokrycie na poziomie 13,7% i 14,9%. Zgodnie z tym należy wnosić, że stanowiło to podstawę dla najniższych udziałów w wydawanych decyzjach o warunkach zabudowy, ponieważ etap ten był pomijany przez inwestorów z uwagi na obowiązujące prawo miejscowe.

Planowanie przestrzenne gmin wiejskich 192 Gozdowo 8,7% Mochowo 19,6% Rościszewo 15,5% Sierpc 24,3% Szczutowo 17,2% Zawidz 14,7% Rysunek 39. Strukturadecyzjiowarunkachzabudowywgminachwiejskichpowiatusierpec-kiegozalata2006–2015 Źródło: opracowaniewłasnenapodstawiedanychuzyskanychzgmin.

Metodologia badania opierała się na prezentacji trzech podejść do analizowa-nego zbioru danych. Pierwsze polegało na zliczeniu wydawanych decyzji o warun-kach zabudowy w poszczególnych obrębach ewidencyjnych. Podejście to opierało się na możliwości wykorzystania danych z baz danych gromadzonych w zbiorach nieposiadających odniesienia przestrzennego, choć może ona również łączyć się z wykorzystaniem baz danych przestrzennych, co znacznie ułatwia proces opra-cowywania danych. Należy uznać, że z punktu widzenia władz lokalnych nie jest wymagane tworzenie dodatkowych wskaźników, a liczba decyzji w poszczegól-nych obrębach, pomimo różnic w ich powierzchni, jest wystarczającą przesłanką i informacją dla celów planowania przestrzennego. Z punktu widzenia przesłanek osiągania wyników o najwyższym stopniu wiarygodności oraz w celu pozbycia się niedogodności wynikających ze zróżnicowanej powierzchni obrębów ewidencyj-nych, w analizach zastosowano wskaźnik gęstości decyzji o warunkach zabudowy na 100 ha powierzchni obrębu. W badaniu wykorzystano zbiory danych prze-strzennych zawierające obręby ewidencyjne oraz granice gmin powiatu sierpec-kiego. Materiały te pochodziły z darmowych zasobów GUGiK.

W celu uściślenia potencjalnej potrzeby lokalizacji planów zagospodarowania przestrzennego można wykorzystywać metodę siatki kwadratów lub inną meto-dę związaną z  pokryciem przestrzeni figurami geometrycznymi o  regularnych kształtach. W  przypadku niniejszego opracowania wykorzystano siatkę hek-sagonów. Wykorzystanie tych metod miało na celu delimitację obszarów o naj-większej gęstości lokalizowanych decyzji o warunkach zabudowy. W przypadku prowadzonej analizy założono, że oko siatki będzie miało powierzchnię 100 ha. W przypadku opisywanego badania obszar gmin wiejskich powiatu sierpeckiego w pełni pokryty został przy użyciu 930 pól podstawowych (heksagonów). Me-tody siatki figur foremnych pozwalają na wprowadzenie obiektywnego podziału

Rozdział6.Możliwościzastosowaniaplanowaniaprzestrzennego... 193

przestrzeni, dzięki czemu wprowadzona zostaje zasada jednolitości obszaru, który we wszystkich przypadkach posiada tę samą powierzchnię. Jedyne niedogodno-ści w odniesieniu do tej metody podziału przestrzeni mają miejsce na granicach jednostek terytorialnych, ponieważ siatka może obejmować tereny znajdujące się poza granicami gminy czy znajdujące się w kilku graniczących ze sobą obrębach geodezyjnych. Metoda oceny lokalizacji decyzji o  warunkach zabudowy z  wy-korzystaniem tego narzędzia pozwala na określenie z wyższą precyzją obszarów, na których dochodzi do wzmożonej antropopresji związanej z chęcią realizacji zamierzeń budowlanych [Feltynowski 2014]. Przyjęta powierzchnia wielokątów foremnych była mniejsza od powierzchni najmniejszego obrębu ewidencyjnego zlokalizowanego na terenie gmin wiejskich powiatu sierpeckiego.

Metodą alternatywną dla wskazanych instrumentów jest wykorzystanie danych przestrzennych bez dodatkowej warstwy wektorowej, którą były obręby geodezyjne czy siatki wieloboków foremnych. Należy do nich metoda skupień. Dostępna jest ona w oprogramowaniu QGIS jako wtyczka mapy skupień (mapy termicznej). Waż-nym elementem narzędzia jest fakt, że wykorzystuje ono estymator jądrowy gęsto-ści (KDE), czyli podejgęsto-ście nieparametryczne do danych, niewymagające określania rozkładu populacji [Okabe, Satoh, Sugihara 2009; Mohaymany, Shahri, Mirbagheri 2013]. Dzięki zastosowaniu tego rodzaju analizy możliwe było badanie nie tylko samej lokalizacji decyzji o warunkach zabudowy, ale również oddziaływania poszczególnych punktów na inne obiekty w warstwie. Należy podkreślić, że większe wartości bufora oddziaływania pozwalają na lepsze wygładzenie otrzymywanych wyników, natomiast mniejsze wartości pozwalają na uwypuklenie większej liczby szczegółów w gęstości punktów. Co istotne, metoda pozwala na tworzenie klastrów punktów i zobrazowanie

hotspotów w przestrzeni. W przypadku badania skupisk decyzji o warunkach

zabudo-wy został zabudo-wykorzystany promień wpływu poszczególnych punktów o wartości 250 m. Wartość bufora została określona na podstawie prostego algorytmu odnoszącego się do wyliczenia mediany szerokości frontu działki w gminach wiejskich powiatu sier-peckiego, która określona została na podstawie wylosowanych 200 działek w każdej gminie. Pozwoliło to, po zaokrągleniu danych do liczb całkowitych, uzyskać wartość 50 m. Kolejnym krokiem było wykorzystanie zaproponowanej w projekcie Kodeksu urbanistyczno-budowlanego [2016] wartości obszaru analizowanego, który w art. 275 został skwantyfikowany jako wartość nie większa niż 200 m, co stało się punktem wyjścia do prowadzonych analiz. Dzięki wprowadzonym założeniom przyjęto bufor całkowity o wartości 250 m z uwagi na fakt, że punkty wektorowe oznaczające wydaną decyzję usytuowane były w różnych częściach działek ewidencyjnych.

Wykorzystanie założonej odległości pozwala na tworzenie okręgów o  zada-nym buforze, które w konsekwencji nakładają się na siebie. W zależności od licz-by nakładających się okręgów generowany jest wynik gęstości punktów w okre-ślonej komórce mapy pikseli [DeBoer 2015]. W  odniesieniu do mapy skupień należy podkreślić, że gęstość obiektów prezentowana jest w przestrzeni poprzez nieregularne kształty, które powstają na podstawie analizy lokalizacji punktów.

Planowanie przestrzenne gmin wiejskich

194

W przypadku tej metody nie jest potrzebny wtórny podział przestrzeni na okre-ślone obszary, przez co obrazowanie zjawisk za pomocą mapy termicznej odnosi się jedynie do odległości między poszczególnymi punktami w przestrzeni. Ważną zaletą wykorzystania mapy termicznej jest prezentacja danych o charakterze nie-ciągłym (punktów) w postaci rastra, który posiada cechę ciągłości [DeBoer 2015]. Opisane metody z założenia posiadają wady i zalety. Ich zastosowanie zależne jest od założonych celów, które mają zostać osiągnięte, oraz od poziomu umiejęt-ności w zakresie analizy danych przestrzennych przy użyciu oprogramowania GIS (Tabela 8). Niezależnie od wyboru którejkolwiek z metod należy podkreślić, że punktem wyjścia jest baza danych przestrzennych dotycząca decyzji o warunkach zabudowy. Analizy w planowaniu przestrzennym w znacznej części opierają się na danych zastanych, których interpretacja pozwala władzom lokalnym na po-dejmowanie zrównoważonych decyzji w zakresie kształtu polityki przestrzennej oraz instrumentów wpływających na nią. Należy uznać, że niezależnie od wyko-rzystanej metody oceny stanu planowania przestrzennego opartego na decyzjach o warunkach zabudowy, władze lokalne otrzymują wsparcie w postaci dowodów, które są podstawą planowania przestrzennego opartego na dowodach.

Tabela 8. Porównaniemetodwykorzystanychwceluinterpretacjidanychprzestrzennych Metodabadania

obrębyewidencyjne siatkaheksagonów mapaskupień

Zale

ty





– Opiera się na standardo-wym podziale przestrzeni docelówewidencyjnych.  – Przestrzeniezurbanizowa-newrazzotoczeniem.  – Podziałpokrywasięzpo- działemnadziałkiewiden-cyjne. 

– Brak nienaturalnych prze­ cięćgranic.



– Jednolity podział prze- strzeninaobszaryozada-nejpowierzchni.  – Możliwość uchwycenia zróżnicowania wewnątrz poszczególnych obrębów ewidencyjnych.  – Porównywalność prowa-dzonych pomiarów w po-szczególnychokachsiatki.



– Wyliczenia niezależne od podziałów przestrzeni gminy.  – Możliwość uchwycenia zróżnicowania wewnątrz poszczególnychobrębów.  – Wskazanie hotspotów wprzestrzenijednostkite-rytorialnej. W ady   – Tereny o zróżnicowanej wielkości.  – Konieczność budowania wskaźników, np. gęstości decyzjina100ha. 

– Brak możliwości uchwy-cenia zróżnicowania we-wnątrzobrębów.  – Nienaturalnypodziałprze-strzenigminyiobrębów.  – Możliwość przecinania granicgminiobrębów.  – Brakpokryciazdziałkami ewidencyjnymi.  – Lokalizacja poszczegól-nychelementówsiatkijest zmienna i uzależniona od ustalonego zakresu bryły brzegowej(bounding box).  – Wynikwpostacirastrowej wymagającydodatkowych działańwcelugłębszejin-terpretacji.  – Brakpokryciazdziałkami ewidencyjnymi. Źródło:opracowaniewłasne.

Rozdział6.Możliwościzastosowaniaplanowaniaprzestrzennego... 195

Konsekwencją założeń wprowadzonych w metodologii było przygotowanie poszczególnych opracowań pozwalających na wspomaganie decyzji w zakresie planowania przestrzennego. Zgodnie z przyjętą logiką najprostszym opracowa-niem jest wyznaczenie tych obrębów ewidencyjnych, które charakteryzują się wskaźnikiem największej gęstości wydawanych decyzji o warunkach zabudowy na 100 ha. Zgodnie z tym największa gęstość wydawanych decyzji zidentyfiko-wana została w siedmiu obrębach zlokalizowanych w czterech gminach powiatu sierpeckiego.

Dwa spośród obrębów o największej wartości analizowanego wskaźnika zloka-lizowane są w gminie wiejskiej Sierpc i graniczą bezpośrednio z miastem powia-towym. Są to obręby ewidencyjne Piaski (wartość wskaźnika 22,7 decyzji WZ na 100 ha) oraz Borkowo Kościelne (16,4 decyzji WZ na 100 ha). W przypadku gmi-ny Rościszewo zgodnie z przypuszczeniami największe wartości wskaźnik osiąga obręb obejmującym siedzibę gminy. Gęstość decyzji na każde 100 ha powierzchni wynosi 13,9. W przypadku gminy Mochowo możliwe jest wskazanie dwóch obrę-bów o znacznym nasileniu ruchu budowlanego. W pierwszym przypadku jest to obręb Mochowo, który charakteryzuje się wskaźnikiem na poziomie 15,9 decy-zji na 100 ha oraz obręb Bożewo Nowe, gdzie wskaźnik osiąga wartość 13,2 de-cyzji na 100 ha. W ostatnim przypadku powiązane jest to z uwarunkowaniami historycznymi, ponieważ miejscowość Bożewo do końca XIX  w. była siedzibą gminy  o  tej samej nazwie. Należy również podkreślić, że tereny inwestycyjne w obrębie Bożewo Nowe charakteryzują się dobrym dostępem do infrastruktu-ry oraz usług podstawowych zlokalizowanych w miejscowości Bożewo. Ważnym czynnikiem wpływającym na aktywność inwestycyjną jest również lokalizacja przy drodze łączącej gminę z Płockiem.

Ostatnią gminą, w której w ujęciu powiatu pojawiają się obręby o wysokiej gęstości decyzji o  warunkach zabudowy, jest Szczutowo. Pierwszym obrę-bem, podobnie jak w przypadku dwóch poprzedzających gmin, jest sołectwo Szczutowo, czyli siedziba władz lokalnych, gdzie wydawanych jest 14,4 decyzji o warunkach zabudowy na 100 ha powierzchni. Drugim ośrodkiem jest obręb Słupia, gdzie wydaje się 18 decyzji na każde 100 ha powierzchni. W obu przy-padkach należy podkreślić, że czynnikiem wpływającym na tego rodzaju sy-tuację jest jezioro Urszulewskie, z którym obręby te graniczą. W odniesieniu do sołectwa Słupia walory przyrodnicze wpływają na lokalizuję wielu domków letniskowych, które z upływem czasu przekształcane są na całoroczne budynki mieszkalne (Rysunek 40).

Drugi biegun analiz stanowią obręby, dla których nie została w okresie 10 lat wydana żadna decyzja o warunkach zabudowy, co daje wskaźnik gęstości równy zero. Cztery obręby o takiej charakterystyce zlokalizowane są w trzech gminach: Gozdowo, Mochowo i  Zawidz. W  przypadku obrębu Załszyn w  gminie Mo-chowo, Czachowo w gminie Gozdowo oraz Milewko w gminie Zawidz należy uznać je za tereny o niskiej atrakcyjności inwestycyjnej, co wynika z ustaleń, że

Planowanie przestrzenne gmin wiejskich

196

w lokalizacjach tych nie obowiązują również żadne miejscowe plany zagospo-darowania przestrzennego. W obrębie Lisewo Duże zlokalizowanym w gminie Gozdowo i graniczącym z gminą Mochowo blisko połowa obrębu objęta jest planem zagospodarowania przestrzennego, w  którego skład wchodzi głów-na miejscowość obrębu wraz z całą zachodnią częścią sołectwa. Taka sytuacja wpływa na pomijanie w procesie inwestycyjnym obowiązku pozyskiwania de-cyzji o warunkach zabudowy.

Rysunek 40.Gęstośćdecyzjiowarunkachzabudowywprzeliczeniuna100hawydanychwob-rębachewidencyjnychgminwiejskichpowiatusierpeckiegozalata2006–2015

Źródło: opracowaniewłasnenapodstawiedanychuzyskanychzgminorazdanychprzestrzen-nychGłównegoUrzęduGeodezjiiKartografii(GUGiK).

Wnioski płynące z  analizy pozwalają na wskazanie ośrodków o  największej i najmniejszej wartości wskaźnika gęstości wydawanych decyzji o warunkach za-budowy. Jednocześnie należy stwierdzić, że w przypadku gmin, w których możliwe jest zidentyfikowanie terenów o wysokiej atrakcyjności inwestycyjnej mierzonej wskaźnikiem decyzji o warunkach zabudowy na 100 ha powierzchni, sąsiednie obręby ewidencyjne charakteryzują się również wartościami powyżej średniej no-towanej w całym obszarze analizy. W gminach Zawidz i Gozdowo pomimo nie-zidentyfikowania obrębów o wysokim wskaźniku należy uznać, że siedziby gmin

Rozdział6.Możliwościzastosowaniaplanowaniaprzestrzennego... 197

wyróżniają się na tle pozostałych obrębów wyższymi wartościami wskaźników. Należy podkreślić, że powiązanie różnego rodzaju uwarunkowań występujących w poszczególnych obrębach ewidencyjnych z zachodzącymi na ich terenie zmia-nami w zagospodarowaniu przestrzeni powinno być jednym z elementów polityki przestrzennej w gminach wiejskich z uwagi na duże zróżnicowanie obszarów oraz ich atrakcyjność dla inwestorów.

Działania podjęte w kolejnym kroku badania miały na celu zunifikowanie po-miarów w oparciu o jednolity podział przestrzeni gmin. Zgodnie z założeniami metodologicznymi wykorzystana została siatka heksagonów o powierzchni 100 ha każdy. W przypadku tworzenia siatki wykorzystany został zasięg poligonu zgodny z zasięgiem powiatu sierpeckiego. Ponownie dzięki zliczaniu obiektów punkto-wych w poligonach możliwe było określenie lokalizacji o największej liczbie wy-danych decyzji o warunkach zabudowy. W przypadku stosowania siatki heksago-nalnej należy wskazać, że otrzymuje się lepsze wygładzanie wyników z uwagi na formę siatki zbliżoną do okręgu. Co ważne, stosując siatkę geometryczną, można dopasować wielkość oka w zależności od powierzchni badanego obszaru. Użyta siatka heksagonalna, z uwagi na lepsze dopasowanie i odczucia wizualne, pozwala na zidentyfikowanie obszarów gminy z największą liczbą decyzji. Konsekwencją tego procesu może być ponowna deagregacja przestrzeni na heksagony o mniej-szej powierzchni.

Dane otrzymane za pomocą heksagonów pozwalają wskazać obszary o naj-większej liczbie wydanych decyzji, co wprost można przełożyć w przypadku siatki wielokątów na gęstość decyzji administracyjnych w  każdym sześcio-kącie. Pozwalają one na weryfikację rozkładu przestrzennego decyzji o  du-żej szczegółowości przy zmniejszaniu powierzchni figur geometrycznych, z  których składa się siatka. Wykorzystanie heksagonów umożliwia wskaza-nie tych przestrzeni, które wskaza-nie przyciągają inwestycji. Pozwala to na wyklu-czenie błędów wynikających ze zliczania decyzji w obrębach ewidencyjnych, na których to obszarach znajdują się tereny wykluczone z wydawania decyzji o warunkach zabudowy. Należy podkreślić, że nie dotyczy to jedynie terenów posiadających plany zagospodarowania przestrzennego. Ciekawe jest to, że występują obręby ewidencyjne, w których rozkład wydawanych decyzji o wa-runkach zabudowy w poszczególnych heksagonach jest równomierny, jednak ujęcie kompleksowe i zliczania decyzji administracyjnych w sołectwach pro-wadzi do wniosku, że określona jednostka pomocnicza wysuwa się na czoło rankingu pod względem liczby wydawanych decyzji o warunkach zabudowy (Rysunek 41). Ważnym elementem tej metody może być pominięcie procesu przeliczania liczby decyzji na jednostkę powierzchni, ponieważ zunifikowana siatka figur foremnych za każdym razem odnosi się do tej samej powierzchni. Nie należy jednak zapominać o wadach metody, której wyniki uzależnione są od określenia lokalizacji początku i końca bryły brzegowej, w której umiesz-czane są heksagony.

Planowanie przestrzenne gmin wiejskich 198 Rysunek 41.Liczbadecyzjiowarunkachzabudowygminwiejskichpowiatusierpeckiegoza lata2006–2015mierzonanapodstawiesiatkiheksagonów Źródło:opracowaniewłasnenapodstawiedanychuzyskanychzgminorazdanychprzestrzen-nychGłównegoUrzęduGeodezjiiKartografii(GUGiK).

Ostatni rodzaj analizy pozwala na wykorzystanie procedury, która w poprzez wykorzystanie metod statystycznych umożliwia określenie miejsc o największym zagęszczeniu decyzji o warunkach zabudowy. Ważnym elementem tej metody jest możliwość płynnego wyznaczania obszarów zanikania badanego zjawiska w za-leżności od stosowanego bufora odległości. W przypadku oprogramowania QGIS dane rastrowe nie są wypełniane żadną wartością dla lokalizacji, w których nie został zidentyfikowany żaden bufor. Z metodologicznego punktu widzenia należy uznać, że piksele te mają wartość zero, przez co są one tożsame z punktami, które nie posiadają w obszarze bufora żadnej sąsiadującej decyzji. Sposób takiej pre-zentacji danych w oprogramowaniu ma dodatkową zaletę polegająca na łatwości stwierdzenia, które obszary gminy lub sołectwa są atrakcyjne z punktu widzenia inwestorów, a na których terenach decyzje lokalizowane są bardzo sporadycznie.

Otrzymane wyniki są zbieżne z analizą prowadzoną na podstawie warstwy „pla-stra miodu”. Różnice występują jedynie w zakresie zasięgów pól o największym za-gęszczeniu decyzji o warunkach zabudowy i heksagonów, które poprzez swój kształt nie zawsze dopasowują się do lokalizacji zjawiska w sposób jednoznaczny.

W przy-Rozdział6.Możliwościzastosowaniaplanowaniaprzestrzennego... 199

padku mapy skupień zasadne jest generowanie map wektorowych z najwyższych wartości mapy gęstości, co służyć ma wyznaczeniu działek ewidencyjnych, dla któ-rych potencjalnie powinny zostać opracowane miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego. O ile, w przypadku analiz prowadzonych na podstawie siatki figur foremnych powierzchnia, dla której powinien być opracowany plan zagospodaro-wania przestrzennego, jest znana z uwagi na przyjęte założenia analityczne, o tyle w przypadku mapy skupień wymaga to dodatkowych działań analitycznych, pozwa-lających na podjęcie przez badaczy ostatecznych decyzji co do obszaru planu zago-spodarowania przestrzennego. Niemniej jednak należy uznać, że analiza oparta na nakładaniu na siebie warstw wektorowych odnoszących się do granic działek ewi-dencyjnych może znaleźć również uzasadnienie w przypadku siatki figur foremnych. Za obszary najbardziej narażone na antropopresję i zmiany w zagospodaro-waniu przestrzennym uznać należy te tereny, które charakteryzują się największą gęstością wydawanych decyzji (wartość miary powyżej 4) (Rysunek 42). Moż-liwość analiz z wykorzystaniem narzędzi GIS wymusza zwektoryzowanie pliku rastrowego, co pozwala na dokonanie selekcji poprzez lokalizację. Wykorzysta-nie dwóch warstw wektorowych odnoszących się do mapy skupień oraz działek LPIS umożliwia identyfikację obszarów, dla których występowanie hotspotów powinno skłaniać władze lokalne do opracowywania planów zagospodarowania przestrzennego. Konsekwencją tych działań jest możliwość stwierdzenia, jakie powierzchnie poszczególnych gmin powinny zostać objęte miejscowymi planami zagospodarowania przestrzennego. Dzięki analizie można wskazać powierzchnię, dla której wnioskowane jest opracowanie planu miejscowego oraz udział tego