161 b) Izba kwestjonuje nakładanie sankcyj karnych z art

2 i 3 bez d o k ł a d n e g o sprecyzowania przestępstw, wywo­

łujących te sankcje,

c) Izba kwestjonuje danie w art. 4 p o w i a t o w y m w ł a ­ d z o m a d m i n i s t r a c j i o g ó l n e j uprawnień orzekania o karach z art. 2 i 3,

d) Izba kwestjonuje celowość uchylenia w art. 4 „dotych­

czasowych przepisów w sprawach, unormowanych rozporzą­

dzeniami" (wydanemi na podstawie art. 1) — bez dokładnego sprecyzowania tych uchylonych przepisów.

Śląski Fundusz Gospodarczy.

Izba Przemysłowo-Handlowa w Katowicach w okresie sprawozdawczym wystąpiła z własnej inicjatywy z żądaniem znowelizowania Śląskiego Funduszu Gospodarczego.

Uważając Śląski Fundusz Gospodarczy w dotychczasowej jego formie za specjalnie uciążliwy, Izba Przem.-Handlowa w Katowicach wysunęła w okresie sprawozdawczym następują­

ce postulaty:

W drodze nowelizacji rozporządzenia Śląskiej Rady W o­

jewódzkiej i W ojew ody Śląskiego z dnia 2. X. 1933 r. (Dz. U.

Śl. Nr. 27) należy zwolnić od opłat na Śląski Fundusz Gospo­

darczy właścicieli nieruchomości, wybudowanych po 1 stycznia 1919 r. bez względu na to, na jaki cel wynajęli lokale w tych nieruchomościach. Ponadto opłaty winny być ściągane od zo­

bowiązanych do ich uiszczenia właścicieli tylko w ramach pła­

conego przez lokatorów czynszu.

Następnie należałoby obniżyć ustawowo odsetki przy długach Śląsk. Funduszu Gospodarczego do 1 % w stosunku rocznym, skonwertować i doliczyć do kapitałów zaległych od­

setek po ich obniżeniu do wymienionej wysokości. Śląski Fun­

dusz Gospodarczy winienby przejąć skonwertowane prywatne długi budowlane.

Ustawa o zwolnieniu budynków nowowzniesionych od po­

datku dochodowego winnaby być rozciągnięta także na gminy wiejskie.

Akcja oddłużeniowa rolnictwa oraz samorządu.

Ani rozporządzenie Prezydenta R. P. z dnia 24. X. 1934 r. o konwersji i uporządkowaniu długów rolniczych (Dz. U.

11

162

R. P. Nr. 92/34 r., poz. 841) ani rozporządzenie Prezydenta R. P.

z dnia 24. X. 1934 r. o poprawie gospodarki i finansów związków samorządowych (Dz. U. R. P. 94/34, poz. 846) nie były przed ich wydaniem opinjowane przez Izby Przemysłowo-Handlowe.

Celem złagodzenia zbyt drastycznych dla przemysłu i han­

dlu poszczególnych postanowień cytowanych wyżej rozporzą­

dzeń oddłużeniowych, Izba Przem.-Handlowa w Katowicach wo­

bec Międzyministerialnej Komisji dla W spółpracy z Samorzą­

dem Gospodarczym dnia 5. XI. 1935 r. wysunęła następujące postulaty:

1) Należy wierzycielom z pośród sfer handlowych i prze­

mysłowych, spłacanym w myśl art. 13 i nast. dekretu o oddłu­

żeniu rolnictwa (Dz. U. R. P. Nr. 94, poz. 841) umożliwić lombard tych walorów po jak najniższym procencie.

2) Należy dopuścić handel i przemysł w szerszym zakre­

sie do korzystania z banku akceptacyjnego odnośnie do wierzy­

telności rolniczych, rozterminowanych w myśl art, 41 dekretu.

3) Należy wpłynąć drogą nadzoru i instrukcyj na urzędy rozjemcze, by jak najszybciej załatwiały sprawy i by jak naj­

ściślej przestrzegały zasady bezstronności.

4) Należy znowelizować art. 1 ust. 2 dekretu w kierunku odwrócenia ciężaru dowodu przy wykazywaniu rolniczego cha­

rakteru długu w ten sposób, aby ciężar tego dowodu nałożony został na dłużnika, a nie spoczywał na wierzycielu. Niezależnie od tego należy pouczyć komorników, że komornik nie jest upra­

wniony do badania, czy egzekwowany dług jest rolniczy, czy też nie, i że komornik może zawiesić postępowanie egzekucyjne tylko na podstawie orzeczenia Urzędu Rozjemczego wzgl. sądu.

5) Należy ustawowo zinterpretować art. 47 dekretu w związku z nowelą z dnia 30. IX. 1935 r, (sprawa wyjaśnienia wątpliwości, czy przepis art- 47 ma zastosowanie także w razie zalegania z zapłatą odsetek).

6) Należy znowelizować bądź dekret o oddłużeniu rolnic­

twa, bądź ustawę o podatku dochodowym przez zamieszczenie postanowienia, że straty powstałe dla wierzycieli długów rolni­

czych przez skorzystanie przez dłużników rolników z ulg, wy­

pływających z dekretu, i straty powstałe przez zawieranie ugód z dłużnikami rolnikami — są potrącalne od dochodu osób tak prawnych, jak fizycznych.

163 Odnośnie dekretu o oddłużeniu samorządu (Dz. U. R. P.

Nr. 94/34, poz. 846) wysunięto następujące postulaty:

1) Należy wpłynąć drogą nadzoru i instrukcji wzgl. drogą noweli art. 8 rozporządzenia Prezydenta R. P. z 27. X. 1932 o dochodzeniu roszczeń pieniężnych, opartych na tytułach pry- watno-prawnych, przypadających od związków komunalnych (Dz. U. R. P. Nr. 94, poz. 809), na władzę nadzorczą zobowią­

zanego samorządu, by władza ta stosowała bezstronnie — a w każdym razie nietylko w interesie zobowiązanego samorządu

— uprawnienie swoje wstawiania do budżetu samorządu zo­

bowiązanego należności, którą wierzyciel rozpoczął egzekwować po terminie ustalonym dla uchwalenia i przedłożenia władzy nadzorczej do zatwierdzenia preliminarza budżetu.

2) Należy wpłynąć drogą nadzoru i instrukcji na władze nadzorcze zobowiązanego samorządu, by załatwiały wnioski wierzycieli, oparte na rozporządzeniu z dnia 27. X. 1932 r. o do­

chodzeniu prywatno-prawnych roszczeń pieniężnych bez zwłok, nieuzasadnionych koniecznością postępowania.

A kcja oddłużeniowa urzędników.

W okresie sprawozdawczym zawodowe organizacje urzę­

dników państwowych, samorządowych i prywatnych poczyniły kroki, zmierzające do wszczęcia akcji oddłużenia świata urzę­

dniczego. Z enuncjacyj rządowych wynikało, że sprawa oddłu­

żenia urzędników była brana pod uwagę Rządu w sensie pozy­

tywnym. Izby Przemysłowo-Handlowe wystąpiły w związku z tą sprawą z żądaniem, by akcja oddłużeniowa urzędników w żadnej formie nie wprowadzała zniesienia czy moratorjum zobowiązań urzędniczych, wynikłych z udzielonego kredytu towarowego.

Wysiłki Izb Przemysłowo-Handlowych uwieńczone zosta­

ły o tyle korzystnym wynikiem, że oddłużenie urzędników odby­

wa się drogą stworzenia specjalnego funduszu państwowego, mającego urzędnikom ułatwić spłatę ich zobowiązań.

Nowelizacja rozporządzenia o przedsiębiorstwach o większym rozmiarze.

Rozporządzenie Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 2. VII, 1934 r. w sprawie określenia przedsiębiorstw, prowadzo­

164

nych w większym rozmiarze (Dz. U. R. P. Nr. 60/34 r., poz, 515), zawiera szereg istotnych luk.

Mianowicie rozporządzenie to nie reguluje wogóie, w jaki sposób określone być mają rozmiary tak przedsiębiorstw nowo­

powstałych, jak przedsiębiorstw, co do których orzeczenie wła­

dzy skarbowej o podatku obrotowym nie jest prawomocne.

Celem usunięcia powyższych istotnych luk rozporządzenia Związek Izb Przemysłowo-Handlowych R. P. wystąpił z żąda­

niem odpowiedniej nowelizacji rozporządzeń.

Nowelizacja rozporządzenia o pochodzeniu towarów krajowych.

Izba Przem.-Handlowa w Poznaniu wystąpiła z żądaniem podciągnięcia pod postanowienie rozporządzenia Rady Mini­

strów z dnia 21. VII. 1927 r. o oznaczaniu pochodzenia niektó­

rych towarów krajowych w wewnętrznym handlu detalicznym (Dz, U. R. P. Nr, 7/28, poz, 43) następujących wyrobów i ma­

terjałów pirotechnicznych:

1) ogni sztucznych: a) rakiet, b) bomb, c) pocisków, d) kół ognistych, e) słońc ognistych, f) wiatraków ognistych, g) kaskad ognistych, h) fontanien ognistych, i) rzymskich świec, j) obra­

zów pirotechnicznych;

2) zabawek pirotechnicznych: a) naboi do pistoletów dziecięcych, b) świeczek iskrowych, c) papierków, kulek, pa- seczek i t. p. przedmiotów strzelających, d) zabawek pirotech­

nicznych, e) bąków pirotechnicznych i innych;

3) materjałów wybuchowych: a) petard, b) przedmiotów o ładunku, mającym silną detonację i innych;

4) materjałów łatwo palnych: a) lontów, b) zapalników, c) pochodni magnezjowych, d) ogni bengalskich pod wszelkiemi postaciami, e) świec rzymskich i innych.

Izba Przemysłowo-Handlowa w Katowicach opowiedziała się za tym projektem z następujących powodów:

Podciągnięcie wyżej wymienionych wyrobów i materja­

łów pirotechnicznych pod cytowane rozporządzenie jest uza­

sadnione potrzebą ukrócenia ich anonimowego wyrobu ze względu na bezpieczeństwo powszechne. Mnożące się w ostat­

nim czasie eksplodowania tych wyrobów i materjałów w skle­

pach detalicznych wskazują, że anonimowy przemysł zalewa rynek wyrobami, nie odpowiadającemi wymogom bezpieczeń­

165 stwa. Ustawowy obowiązek ujawnienia na towarze nazwy i sie­

dziby producenta uniemożliwi anonimowość i zapewni bezpie­

czeństwo publiczne.

Charakter publiczno-prawny Izb Przem.-Handlowych.

Na zapytanie Sądu Okręgowego w Poznaniu, skierowane do Izby Przem.-Handlowej w Poznaniu, Komisja Prawna Związku Izb zajmowała się zagadnieniem, czy Izby Przemysło­

wo-Handlowe są władzą samorządową.

Komisja Prawna doszła do wniosku, że Izby Przemysłowo- Handlowe są władzą samorządową.

, Charakter Izb Przemysłowo-Handlowych jako władzy samorządowej wynika przedewszystkiem z zakresu ich działa­

nia. Zakres ten jest określony w art. 4 rozporządzenia Prezy­

denta R. P. z dnia 15. VII. 1927 r. o Izbach Przemysłowo- Handlowych (Dz. U. R. P. Nr. 67/27, poz. 591).

Określony w art. 4 tego rozporządzenia zakres działania obejmuje:

1) zagadnienia, co do których Izby Przemysłowo-Handlo­

we współpracują z władzami państwowemi w zakresie projek­

tów ustawodawczych,

2) czynności, mające na celu ułatwianie warunków rozwo­

ju życia gospodarczego (własny zakres działania),

3) czynności, poruczane do załatwienia Izbom Przemy­

słowo-Handlowym w samej ustawie,

4) czynności, które zostaną Izbom Przemysłowo-Handlo­

wym przekazane do załatwienia na podstawie osobnych ustaw i rozporządzeń.

Jeżeli chodzi o podstawę prawną dla ostatniego rodzaju funkcyj, to należy przytoczyć ustęp ostatni art. 4 cytowanej ustawy, który mówi:

„Izby spełniają również inne przekazane statutami i roz­

porządzeniami czynności, w szczególności w zakresie działania odpowiednich władz państwowych, bądź w zupełności, bądź w zastępstwie, bądź ku pomocy wymienionych władz,"

Ustawa przelewa więc na Izby Przemysłowo-Handlowe prawo wykonywania tych czynności, które należą do czynności władz państwowych.

Izby wykonując funkcje te, które dzielą z władzą pań­

stwową, tem samem nabywają charakteru władzy. Są więc

166

władzami samorządowemi. Charakter bowiem danego organu, jako władzy, wynika z jego funkcyj. Nie bez znaczenia jest fakt, że cytowany ustęp ostatni art. 4 kładzie nacisk na to, że Izby Przemysłowo-Handlowe w szczególności mają spełniać czynności z zakresu działania władz państwowych, przyczem wyraźnie jest powiedziane, że spełniać je mają bądź w zupeł­

ności, bądź w zastępstwie, a wreszcie ku pomocy.

Wyraźne rozgraniczenie tych trzech uprawnień pozwala na wysunięcie wniosku, że ustawodawcy chodziło o nadanie Izbom Przemysłowo-Handlowym zupełnie tych samych uprawnień, które mają władze państwowe.

Niezależnie od tego zwrócić należy uwagę na to, że Izbom Przemysłowo-Handlowym przyznano w art. 6 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 15. VII. 1927 r, prawo realizacji nakazów zapomocą sankcyj karnych. Art. 6 bowiem mówi:

„Wszystkie stowarzyszenia, korporacje, instytucje, dzia­

łające w dziedzinie gospodarczej przez Izbę reprezentowa­

nej, obowiązane są udzielać informacyj, wykazów i posiada­

nych statystycznych danych na żądanie każdej z Izb, w której okręgu mają siedzibę (oddział lub ekspozyturę), albo na której okręg rozciągają swoją działalność. Ten sam obowiązek ciąży na osobach i przedsiębiorstwach, trudniących się przemysłem i handlem w okręgu Izby.

Winni naruszenia postanowień ustępu 1 ulegną karze porządkowej w wysokości do 300 zł. Do nakładania kar po­

rządkowych powołany jest prezes."

Na podstawie tego przepisu przyznano więc Izbom Prze­

mysłowo-Handlowym prawo narzucania woli podmiotom praw­

nym, których interesy oni reprezentują i jednocześnie udzie­

lono prawa karania tych, którzy do nakazów Izby się nie za­

stosują.

Prawo żądania informacyj przez Izby nie jest co do za­

kresu swego ograniczone — granicą jedynie jest zakres dzia­

łania Izb — i wnika głęboko w zasadę wolności podmiotów prawnych. W tak szerokim zakresie nie mają nawet władze pań­

stwowe prawa żądania danych, gdyż z reguły prawo to opiera się na osobnych prawach i rozporządzeniach.

167 Rozporządzenie Prezydenta R. P. z dnia 15. VII. 1927 wyraźnie nazywa Izby instytucjami samorządowemi prawa pu­

blicznego.

Wpisy do rejestru handlowego i ich ogłaszanie w Monitorze Polskim.

Ministerstwo Sprawiedliwości na skutek wniosku Izby Przemysłowo-Handlowej w Katowicach, dotyczącego jednoli­

tej interpretacji postanowień o wpisach do rejestru handlowe­

go, wydało okólnik Nr. 1778/1 C 35, ogłoszony w Dzienniku Urzędowym Ministerstwa Sprawiedliwości z dnia 15, XI. 1935 i.

D o Sądów Rejestrowych.

1. Doszło do mej wiadomości, że niektóre sądy rejestrowe prow a­

dzą wadliwie rejestr handlowy, wpisując doń dane, prawem nieprzewi­

dziane. T ak np. jeden z sądów dokonał w rejestrze handlowym następu­

jących wpisów: „P rokury udzielono J. W ., który w ten sposób będzie podpisywał firmę, że p od wypisanem, wydrukowanem lub stampilją wyciśniętem brzmieniem firm y umieści swój podpis, wskazujący na p ro ­ kurę” oraz „W yłącznym właścicielem jest J. T ., który reprezentować i podpisywać firmę, nabywać dla niej prawa, jako też zobow iązyw ać ją będzie osobiście w ten sposób, iż umieści pod wyciśniętem, wypisanem lub wydrukowanem brzmieniem firmy swój podpis” . Oba te wpisy są sprzeczne z art. 13 par. 1, 65 par. 1 i 70 par. 1 kodeksu handlowego o rejestrze handlowym (D z. U. R. P. z 1934 r. N r. 59, poz. 511). Zawie­

rają one treść przez praw o nieprzewidzianą i w dodatku, dla osób trze­

cich obojętną. Nie ma bowiem żadnego znaczenia prawnego, czy kupiec lub prokurent, podpisując zobowiązanie, oznaczy firmę stemplem lub ołówkiem, a podpis swój umieści pod firmą, nad nią lub obok. Ponadto prawidłowo zredagowany wpis („prokury udzielono J. W .” i „w łaści­

cielem jest J. T .” ) jest, ze względu na opłaty ogłoszeniowe, dla strony o wiele tańszy, niż przytoczone pow yżej wpisy, które w całości zostały zamieszczone w M onitorze Polskim.

2. Przy redagowaniu ogłoszeń, zamieszczonych w Monitorze Pol­

skim, sądy rejestrowe wbrew przepisom par. 37 rozporządzenia o reje­

strze handlowym zamieszczają w ogłoszeniu dane zupełnie zbędne (np.

wskazanie daty podania, dotyczącego wpisu) lub nawet całą treść posta­

nowienia sądowego, zarządzającego wpis do rejestru. Praktyka taka jest niewłaściwa i obciąża kupców nadmiernemi kosztami. Zgodnie z par. 37 rozporządzenia o rejestrze handlowym ogłoszenia należy redagować zwięźle, a więc treść wpisu, o ile jest to możliwe, nie powinna być ogła­

szana dosłownie. Bezwzględnie niedopuszczalne jest ogłaszanie in extenso całego postanowienia, zarządzającego wpis do rejestru.

168

Podając powyższe do wiadomości, proszę Panów Sędziów, prow a­

dzących rejestr handlowy, aby zechcieli ściślej przestrzegać przepisów, dotyczących rejestru handlowego.

Warszawa, dnia 12 listopada 1935 r.

Minister Sprawiedliwości Czesław Michałowski.

Zgłaszanie przemysłu.

Ministerstwo Przemysłu i Handlu na skutek zapytania jednego z urzędów wojewódzkich zwróciło się do Związku Izb Przemysłowo-Handlowych o wypowiedzenie się w nast, kwest j ach:

1) czy zgłaszający przemysł wolny po myśli art. 7 prawa przemysłowego może prowadzić osobiście w kilku miejscowo­

ściach równocześnie kilka przedsiębiorstw tego samego rodza­

ju, czy też winien on wykonywać tylko jedno zastępstwo jako zakład główny, a resztę przedsiębiorstwa jako fil je,

2) kto decyduje o tem, czy zakład jest przedsiębiorstwem samoistnem, czy filją, władza odbierająca zgłoszenie, czy też

zgłaszający.

W razie bowiem uznania przedsiębiorstwa za filję inne­

go przedsiębiorstwa, może władza przemysłowa domagać się ustanowienia zastępcy.

Związek Izb Przemysłowo-Handlowych w powyższych kwestjach wypowiedział się jak następuje:

A d 1) Na mocy art. 3 prawa przemysłowego prawo pro­

wadzenia przemysłu jest wolne i dozwolone każdemu, o ile prawo przemysłowe nie przewiduje inaczej. Pomiędzy ograni­

czeniami, zawartemi w szeregu artykułów' wspomnianej ustawy, niema zakazu samoistnego prowadzenia przez jedną osobę kilku przedsiębiorstw, czy to w jednej miejscowości, czy nawet w różnych miejscowościach, wobec czego wszelka interpretacja, ograniczająca wolność prowadzenia przemysłu, zwłaszcza wol­

nego (z art. 7 prawa przemysłowego), byłaby wyraźnie nie­

zgodna z duchem i literą tego prawa.

A d 2) W obec wyjaśnień, podanych do p. 1), jasna jest opinja Związku, że decyzja, czy dany zakład jest przedsię­

biorstwem samoistnem, czy filją, należy do zgłaszającego prze­

mysł. Niesłusznem natomiast jest zapatrywanie jednego z urzę­

dów wojewódzkich, że w razie uznania przedsiębiorstwa za

169' fil ję innego przedsiębiorstwa, może władza przemysłowa do­

magać się ustanowienia zastępcy. Ustanowienie zastępcy na podstawie art. 7 i 38 prawa przemysłowego jest przywilejem przemysłowca; domagać się ustanowienia zastępcy może wła­

dza przemysłowa — zdaniem Związku Izb — jedynie w wy­

padkach, przewidzianych w art. 5 prawa przemysłowego, gdy chodzi o przedsiębiorstwa przemysłowe, należące do osób, nie­

zdolnych do działań prawnych, i do osób małoletnich, a także do osób prawnych.

Charakter zawodowych robót żelbetonowych.

Ministerstwo Przemysłu i Handlu na skutek zapytania Urzędu W ojewódzkiego Łódzkiego zwróciło się do Związku Izb o opinję, czy roboty żelbetonowe, wykonywane na budowlach, podpadają pod pojęcie muiarstwa, czy też stanowią odrębny zawód.

Związek Izb w sprawie tej wypowiedział opinję nastę­

pującą:

Roboty żelbetonowe nie mogą być podciągnięte pod poję­

cie rzemiosła murarskiego, zarówno ze względu na inne m eto­

dy pracy, jak i odrębny materjał, stosowany przy robotach żelbetowych.

Wykonywanie robót żelbetowych i betonowych na budo­

wach jest raczej zbliżone do betoniarstwa, t. j. do wyrobu da­

chówek, pustaków i t. p., co do którego Izby wyraziły już w swoim czasie opinję, wypowiadając się przeciwko zaliczeniu betoniarstwa do rzemiosła.

Jednocześnie Związek Izb zauważa, iż roboty żelbetowe wykonywane są bądź przez majstrów murarskich, bądź też, zwłaszcza, o ile są bardziej skomplikowane, przez przemysłow­

ców budowlanych, posiadających odpowiednie kwalifikacje do prowadzenia prac w zakresie budownictwa i według planów sporządzonych przez inżynierów, wyspecjalizowanych w tych robotach. Same czynności wykonawcze przy robotach żelbeto­

wych są jednak proste i nie wymagają bynajmniej zatrudniania przy nich sił, przygotowanych w sposób, praktykowany w rze­

miośle.

Reasumując powyższe wywody, Związek Izb stoi na stano­

wisku, iż wykonywanie robót żelbetowych winno być traktowa­

170

ne jako gałąź przemysłu budowlanego, a w żadnym razie nie może być zaliczane do murarstwa.

Rozporządzenie o wyprzedażach.

Związek Izb w okresie sprawozdawczym wystąpił z żąda­

niem znowelizowania rozporządzenia o wyprzedażach.

Sprawa znowelizowania tego rozporządzenia została przez czynniki rządowe zaniechana. Ministerstwo Przemysłu i Handlu natomiast skierowało do wszystkich wojewodów spe­

cjalny okólnik z dnia 28. III, 1935 r. Nr. HW'IIIZ-3/5 w sprawie wyprzedaży, dokonywanych w obrocie handlowym o treści na­

stępującej :

Powołując się na rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 14 marca 1928 r. o wyprzedażach, dokonywanych w obrocie handlowym (Dz. U. R. P. Nr. 41, poz. 395), Ministerstwo pro­

si Pana o wydanie zarządzeń podwładnym organom, aby przy wykonywaniu wymienionego rozporządzenia stosowane były następujące zasady:

1) za sprzedaż należy uważać podaż określonej ilości to ­ warów po cenach obniżonych i publicznie ujawnionych;

2) wyprzedażą może być objęta wyłącznie ilość towarów5 zgłoszona wobec władzy przemysłowej, zezwalającej na wy­

przedaż;

3) wyprzedaże posezonowe i inwentarzowe powinny ściśle odpowiadać swemu charakterowi, t j. powinny być sprzedażą to­

warów, nagromadzonych wskutek krótkotrwałości lub niewyzy- skania sezonu, których zbyt w okresie późniejszym drogą nor­

malnej sprzedaży byłby bądź utrudniony, bądź też uniemo­

żliwiony.

Za wyprzedaże tego rodzaju należy uznawać wyprzedaże, odbywające się jedynie w okresach posezonowych, bądź po- inwentarzowych. Sezony należy ustalać po wysłuchaniu opinji zainteresowanego samorządu gospodarczego względnie zrze­

szeń i organizacyj, wyszczególnionych w par. 3 rozporządzenia wyżej wymienionego.

Dyrektor Departamentu:

(— ) S o k o ł o w s k i .

171

Definicja „przemysłu fabrycznego” .

Ministerstwo Przemysłu i Handlu przeprowadziło z Zwią­

zkiem Izb Przemysłowo-Handlowych korespondencję w sprawie zasad decydujących o pojęciu „przemysłu fabrycznego” . Izba Katowicka przeprowadziła w tej sprawie ankietę i wzięła udział w opracowaniu opinji, wydanej przez Związek Izb Przem.-Han­

dlowych.

W dokumencie Sprawozdanie Izby Przemysłowo-Handlowej w Katowicach za rok 1935 (Stron 163-173)