Tydzień II: Nasze zmysły Dzień 1. Części ciała
Dzień 5. Po drugiej stronie lustra
Cele ogólne:
– podkreślanie znaczenia zmysłu wzroku, – poznawanie różnych rodzajów okularów.
Cele operacyjne:
Dziecko:
– rozpoznaje swój obraz w lustrze,
– rozumie, że noszenie okularów korekcyjnych jest koniecznością.
Środki dydaktyczne: wiersze: I. Suchorzewskiej Przed lustrem, J. Tuwima Okulary, opaski na oczy, duże lustro, małe lusterka, wyrazy napisane pismem lustrzanym, emblematy figur geome-trycznych, szlaczki z figur, różne rodzaje okularów, kontury okularów obrysowane na kartonie, nożyczki, flamastry, obrazki różniące się szczegółami, karta pracy, cz. 5, s. 26.
Przebieg dnia
1. Interpretacja powiedzeń na temat oczu zwierząt (w odniesieniu do ludzi), np. sokoli wzrok; I ślepy jak kret w dzień; żabie oczy; widzi jak sowa; ma kocie oczy... Dzieci próbują wyjaśnić, co oznaczają poszczególne powiedzenia.
2. Zabawa Pokonaj tor przeszkód.
Nauczyciel ustawia niezbyt skomplikowany tor przeszkód. Dzieci dobierają się parami. Jedne-mu dziecku z pary nauczyciel zasłania oczy, a partner prowadzi je od startu do mety, mówiąc, w jaki sposób ma się poruszać.
Ćwiczenia poranne – zestaw nr XXXI (przewodnik, s. 35–36).
Zabawy z lustrem – W krzywym zwierciadle.II 1. Słuchanie wiersza I. Suchorzewskiej Przed lustrem.
Od rana robi przed lustrem miny.
Stroi się chyba ze dwie godziny!
„Czy się uczesać na bok, czy w loczek?
A może lepiej zapleść warkoczyk?
Czy wziąć korale, czy może broszkę?
Wstążkę czerwoną czy może w groszki?
Czy wziąć sweterek z wyszytym pieskiem, czy może bluzkę w kratki niebieskie?
A od tygodnia zębów nie myje.
I (daję słowo) brudną ma szyję!!
2. Wypowiedzi dzieci na temat Po co są potrzebne lustra?
3. Omówienie treści wiersza.
• Zwrócenie uwagi, jak zachowywała się przed lustrem dziewczynka z utworu.
– Co było dla niej ważne, a o czym zapomniała?
• Wyjaśnienie, który zmysł ma największe znaczenie podczas przeglądania się w lustrze.
4. Zabawa naśladowcza Lustro.
Dzieci dobierają się parami. Jedno stoi przed lustrem i wykonuje proste ruchy, a lustro naśladuje ruchy partnera, który się w nim przegląda. Zabawę poprzedza ilustrowana ruchem rymowanka:
Dzieci:
Jesteś moim lustrem wykonują ukłon przed lustrem, i robisz to, co chcę,
ja teraz tańczyć mogę, a ty nie. obracają się wokół własnej osi,
wykonują gest negacji przed sobą,
Ale jeśli tańczyć skończę, obracają się w drugą stronę, patrzą uważnie na mnie patrz. spod daszka utworzonego z ręki, Lustro, lustro, powiem ci, klaszczą w ręce.
co czynić teraz masz.
• Pokazywanie wymyślonych przez dziecko ruchów, naśladowanych przez lustro, z przesunięciem czasowym (przeglądający się pokazuje ruch, lustro zapamiętuje i go powtarza).
5. Zabawy z dużym lustrem.
Dzieci kolejno podchodzą do dużego lustra, patrzą w nie i próbują przeobrazić się w wybraną postać bajkową lub wybrane zwierzę. Pozostałe dzieci, patrząc na odbicie osoby stojącej przed lustrem, starają się odgadnąć, kogo ona naśladuje.
6. Zabawa Miny.
Dzieci otrzymują małe lusterka, robią różne miny i oglądają, jak zmieniają się ich twarze pod-czas wyrażania różnych uczuć. Nauczyciel zwraca uwagę dzieci na bardzo duże możliwości mimiczne naszych twarzy. Podkreśla, że dzieci często nie zdają sobie sprawy ze swojego wyglądu podczas złości, gniewu, rozpaczy, ale inni ludzie to dostrzegają.
7. Zapoznanie ze sposobem puszczania świetlnych zajączków powstałych z odbicia światła w lu-sterku.
Dzieci bawią się świetlnymi zajączkami przy muzyce – poruszając lusterkami w jej rytmie.
8. Zabawa Lustrzane zagadki.
Nauczyciel układa przed dziećmi kartoniki z wyrazami napisanymi pismem lustrzanym; dzieci odczytują, jakie słowa zostały ukryte na kartonikach, przykładając do nich lusterka i czytając wyrazy, jakie się w nich odbijają.
Zabawa ruchowa Umiem patrzeć.
Dzieci otrzymują emblematy figur geometrycznych o różnych kształtach, ale w tym samym kolorze. Poruszają się po sali w rytmie tamburynu. Podczas przerwy w grze nauczyciel uno-si do góry pasek, na którym jest narysowany szlaczek z figur. Dzieci ustawiają uno-się zgodnie z rysunkiem, np. 2 koła; 3 kwadraty; 2 trójkąty; 3 prostokąty; 2 koła; 3 kwadraty; 2 trójkąty;
3 prostokąty...
Zabawy z wykorzystaniem wiersza J. Tuwima Okulary.
1. Oglądanie różnych rodzajów okularów; określanie, do jakich celów się je wykorzystuje, np.
okulary przeciwsłoneczne, do nurkowania, okulary pływackie, gogle narciarskie, okulary korekcyjne...
Omówienie, do czego służą okulary korekcyjne; podkreślenie ich znaczenia dla poprawy wzroku i leczenia chorób oczu. Uświadomienie konieczności dbania o wzrok, odwiedzania okulisty w przypadku kłopotów z oczami oraz noszenia okularów przez dzieci i przez
doro-słych. Zwrócenie uwagi, że nie jest to powód do wstydu, że nie należy wyśmiewać się z osób noszących okulary i ich przezywać.
2. Słuchanie wiersza.
Biega, krzyczy pan Hilary:
„Gdzie są moje okulary?”
Szuka w spodniach i w surducie, w prawym bucie, w lewym bucie.
Wszystko w szafach poprzewracał, maca szlafrok, palto maca.
„Skandal – krzyczy. – Nie do wiary!
Ktoś mi ukradł okulary!”
Pod kanapą, na kanapie, wszędzie szuka, parska, sapie!
Szpera w piecu i w kominie, w mysiej dziurze i w pianinie.
Już podłogę chce odrywać, już policję zaczął wzywać.
Nagle – zerknął do lusterka...
Nie chce wierzyć... Znowu zerka.
Znalazł! Są! Okazało się, że je miał na własnym nosie.
3. Rozmowa na temat wiersza.
– Czego szukał pan Hilary? W jakich miejscach to robił?
– Gdzie znalazł okulary? Co mu w tym pomogło?
4. Rytmizowanie fragmentów wiersza.
5. Dopowiadanie przez dzieci zakończeń poszczególnych wersów.
Nauczyciel ponownie recytuje wiersz. Dzieci dopowiadają wybrane słowa (wytłuszczone).
6. Pantomimiczne ilustrowanie wiersza recytowanego przez nauczyciela.
7. Zabawa Czarodziejskie okulary.
Dzieci podają sobie w kręgu okulary przeciwsłoneczne, zakładają je i kończą zdanie Przez czarodziejskie okulary widzę...
8. Wykonanie czarodziejskich okularów.
Dzieci dostają narysowane na kartonie kontury okularów.
• Wycinają po liniach konturowych rysunki okularów; ozdabiają je flamastrami według własnych pomysłów. Zaginają nauszniki pod kątem prostym; przymierzają i przeglądają się w dużym lustrze.
1. Karta pracy, cz. 5, s. 26. III
Łączenie liczb umieszczonych na obrazkach słoneczników od najmniejszej do największej, a na obrazkach kwiatków – odwrotnie.
Zabawa ruchowa Ułóż to, co narysowałam.
Dzieci poruszają się po sali w rytmie tamburynu, machając swobodnie paskami kolorowej bibuły. Podczas przerwy w grze nauczyciel rysuje w powietrzu proste kształty; dzieci uważnie je obserwują, a następnie odwzorowują narysowany przez prowadzącego rysunek, układając go z bibuły na podłodze.