Gdzie kto mieszka?

Cele ogólne:

– porównywanie warunków życia dzieci na różnych kontynentach, – rozwijanie sprawności manualnych.

Cele operacyjne:

Dziecko:

– wymienia różnice w warunkach życia dzieci, – wykonuje formę przestrzenną.

Środki dydaktyczne: obrazki bawiących się dzieci z różnych krajów, kartoniki z cyframi, sylwety dzieci oraz pasujące do nich przedmioty i charakterystyczne obrazki domów, klocki w kształcie figur geometrycznych, obrazki Dzikiego Zachodu, rymowanka Indianie, Indianie, opowieść ru-chowa Polowanie na bizony, sylwety wigwamów narysowane na podwójnie złożonym kolorowym

kartonie, papier kolorowy, klej, flamastry, nagranie muzyki peruwiańskiej, kartki z różnymi liniami narysowanymi przez nauczyciela, karty pracy, cz. 5, s. 65, 66.

Przebieg dnia 1. Karta pracy, cz. 5, s. 65. I

Dopełnianie piłek w pętlach do 10; zwracanie uwagi na występujące na nich wzory i kolory.

Zabawa ruchowa Małe piłki i duże piłki.

Dzieci podskakują wysoko lub nisko, naśladując sposób odbijania się piłek – dużych (wysoko) i małych (nisko).

Ćwiczenia poranne – zestaw nr XXXIV (przewodnik, s. 79–80).

Zabawa dydaktyczna Czyje to domy? II 1. Zabawa Liczymy dzieci.

Oglądanie obrazków bawiących się dzieci. Liczenie na obrazku dzieci różnych ras: białej, czarnej i żółtej. Umieszczanie pod ich sylwetami kartoników z odpowiednimi cyframi. Porów-nywanie liczebności; określanie, których dzieci jest najwięcej, których najmniej, o ile więcej (mniej).

2. Zabawa Co do kogo pasuje?

Przyczepianie obok sylwet Chińczyka, Europejczyka, Eskimosa, Indianina i Murzyna pasu-jących do nich obrazków, np. miseczka ryżu, mata bambusowa, drewniane pałeczki, herbata;

sanie, renifer, futro, mors; pióropusz, skórzana sukienka z frędzlami, łuk ze strzałami, wigwam;

orzechy kokosowe, małpka, palma, spódniczka z trawy; strój krakowski, flaga, ciupaga góralska, jabłko.

3. Ekspresja słowna Dom to jest...

Podkreślenie wieloznaczności tego pojęcia: budynek, mieszkanie z meblami, rodzina ze zwy-czajami, uczuciami...

4. Zabawa Pomieszane domy.

Nauczyciel odsłania tablicę, na której znajdują się obrazki domów z różnych stron świata, złożonych z dwóch niepasujących do siebie połówek. Dzieci określają, co do siebie nie pasuje i we właściwy sposób składają obrazki.

• Dopasowują sylwety dzieci do charakterystycznych domów.

5. Układanie domów z klocków w kształcie figur geometrycznych według pomysłów dzieci.

Nazywanie użytych figur, liczenie figur każdego rodzaju.

6. Karta pracy, cz. 5, s. 66.

Odszukanie wśród naklejek kartoników z literami. Naklejanie ich w odpowiednich polach;

odczytanie imion dzieci. Porównanie ich.

Zabawa ruchowa Budujemy dom.

Dzieci przedstawiają ruchem czynności wykonywane przy budowie domu – zwożenie i ukła-danie materiałów budowlanych, budowanie fundamentów, ścian i dachu...

Wigwam indiański – wykonanie pracy przestrzennej.

1. Oglądanie obrazków, zdjęć przedstawiających dawny Dziki Zachód, kowbojów i Indian z tych czasów. Porównywanie ich wyglądu; zwrócenie uwagi na charakterystyczny ubiór. Wypowiedzi dzieci inspirowane filmami.

2. Zabawa z wykorzystaniem rymowanki – Indianie, Indianie (tekst popularny).

Dzieci rytmicznie skandują tekst z obniżeniem barwy głosu. Na słowo Indianie, kilkoro dzieci uderza w bębenki, reszta klaszcze.

Dzieci:

Indianie, Indianie mają swoje konie. mają ręce ugięte w łokciach,

naśladują poruszanie się na koniu,

Indianie, Indianie – rącze i szalone.

Indianie, Indianie, Indianie, Indianie – hej! wyskakują w górę, wykonują wyrzut ręki, Indianie, Indianie mają swe wigwamy, rysują rękami w powietrzu duży trójkąt, Indianie, Indianie mieszkają bez niani. naśladują kołysanie dziecka na rękach, Indianie, Indianie, Indianie, Indianie – hej! wyskakują w górę, wykonują wyrzut ręki, Indianie, Indianie mają łuk i strzały, naśladują naciąganie łuku,

Indianie, Indianie polują bez mamy. naśladują skradanie się za zwierzyną, Indianie, Indianie, Indianie, Indianie – hej! jak wyżej.

3. Zabawa Indiańskie powitania.

Dzieci siedzą w kole, każde wymyśla sobie indiańskie imię i charakterystyczny dla siebie gest. Następnie chętne dziecko przedstawia się, np. Jestem Szybki Koń, i pokazuje swój gest;

pozostałe dzieci powtarzają To jest Szybki Koń, starają się zapamiętać imię i gest. Kiedy wszyst-kie dzieci już się przedstawią, chętne dziecko jeszcze raz się przedstawia Jestem Szybki Koń i witam – podchodzi do dziecka, którego imię zapamiętało, np. Ostrą Strzałę, i siada na jego miejscu. Ostra Strzała przedstawia się i wita inne dziecko, z którym zamienia się na miejsce, a powitane dziecko powtarza swoje indiańskie imię i podchodzi do kolejnego. Zabawa trwa dotąd, aż wszystkie dzieci zostaną powitane.

4. Opowieść ruchowa z ćwiczeniami artykulacyjnymi – Polowanie na bizony.

Dzieci siedzą w siadzie klęcznym na obwodzie koła. Wykonują gesty pokazywane przez nauczyciela i powtarzają wydobywane przez niego dźwięki.

Indianie postanowili zapolować na bizony. Wsiedli na swoje konie i ruszyli w pościg (ręce trzymają lejce, anglezowanie udami – naśladowanie dźwięku uderzenia o ziemię kopyt koń-skich). Bizony, kiedy tylko zauważyły tropiących je Indian, zaczęły szybko uciekać (rytmicznie uderzają rękami o uda, powtarzają: tarap, tarap, tarap...). Napotkały na swej drodze przeszkodę, przez którą przeskoczyły (unoszą pośladki i tułów, wymachują rękami w przód) i popędziły dalej. Na swej drodze napotkały teraz dwie przeszkody (dzieci pokonują dwie przeszkody) i jeszcze szybciej popędziły dalej (tempo uderzeń o uda zwiększa się). Tym razem napotkały trzy przeszkody (powtórzenie ruchów jak wyżej). Bizony były już zmęczone, więc musiały zwolnić (tempo uderzeń maleje). Indianie byli już coraz bliżej; napięli swoje łuki, wypuścili strzały – szszsz; szszsz. szszsz (naśladowanie strzelania z łuku). Bizony wbiegły między szuwary znajdujące się blisko rzeki i szybko się oddaliły (pocieranie rękami o uda – szur, szur, szur).

Nie udało się Indianom polowanie; wydali indiański okrzyk (uderzanie dłonią o otwarte usta ooooooo!) i wrócili do swojej wioski.

5. Omówienie sposobu wykonania wigwamu indiańskiego.

Dzieci wycinają z podwójnie złożonego kolorowego kartonu sylwety wigwamu po narysowanym konturze w taki sposób, aby jego góra znajdowała się na linii zagięcia; w przedniej części naci-nają po linii przerywanej prostokątny otwór wejściowy; odginaci-nają powstałe połówki po liniach ciągłych na zewnątrz; ozdabiają wigwam elementami wyciętymi z kolorowego papieru według własnych pomysłów; dorysowują wzory flamastrami; zaginają na dole około 1 cm przedniej i tylnej ściany wigwamu do środka; przyklejają je na prostokątnej podstawce.

6. Samodzielne działania dzieci.

• Oglądanie powstałych prac; porównywanie elementów zdobniczych.

• Zorganizowanie wystawy.

Ćwiczenia gimnastyczne – zestaw X (przewodnik, s. 83).

1. Improwizacje przy nagraniu ludowej muzyki peruwiańskiej – wyrażanie rytmu ruchami całego III ciała według pomysłów dzieci.

2. Ćwiczenia rozwijające percepcję słuchową – Ostatnia jest pierwszą.

Dzieci siedzą w kręgu, podają sobie dowolny przedmiot. Rozpoczynający zabawę mówi słowo, kolega siedzący obok niego po lewej stronie układa nowe słowo na ostatnią głoskę występującą w słowie swojego poprzednika, i tak dalej.

3. Dorysowywanie flamastrem do narysowanych przez nauczyciela linii dodatkowych elementów tak, aby powstał obrazek.