U podstaw planowanych przez osoby kierujące Galerią Foksal strategii upowszechniania sztuki leżały dwie podstawowe kategorie opisujące charakter jej związków ze światem artystycznym i życiem społecznym. Pierwszą z nich jest pojęcie autonomii a drugą traktowanie specyfiki polityczno- społecznej ramy procesów artystycznych wykreowanej przez państwo jako zmiennej stałej, której prawomocności nie podważa się, ale działa się w jej obszarze. Obie kategorie stale obecne w historii Foksalu stały się dla tej galerii rodzajem wartości obiektywnych i niepodważalnych, konstytuujących obszar znaczeniowy i aksjologiczny, którego nie tylko nie kontestuje się i nie przekształca, ale na jego podstawie buduje się wszystkie inne postawy i planuje strategie zamierzonych działań, również tych związanych z upowszechnianiem sztuki.
Autonomia sztuki jest jednocześnie jedną z podstawowych kategorii opisujących charakter związków pomiędzy zjawiskami społecznymi i zjawiskami artystycznymi Nowożytności.
Postulat uniezależnienia sztuki od konieczności służenia jakimkolwiek pozartystycznym celom stał się warunkiem intensyfikacji procesów artystycznych, warunkiem rozbudowy instytucjonalnego kompleksu świata sztuki, a więc zjawisk, które charakteryzują szczególnie artystyczną i społeczną historię sztuki ostatniego stulecia297.
Galeria Foksal zaczynała swoją działalność w momencie dla procesu autonomizacji przełomowym. Z jednej bowiem strony artyści i osoby związane ze sztuką odniosły w walce o nią całkowite zwycięstwo, którego efektem była prawie nieskrępowana niczym wolność artystyczna i wykształcenie odrębnego kompleksu instytucjonalnego warunkującego działalność twórców. Ale z drugiej strony, okazało się również, że zwycięstwo to pociąga za sobą negatywne konsekwencje: doprowadzenie do skrajności artystycznych eksperymentów i związana z nim tendencją do konstatowania "śmierci sztuki", wzrost autonomii świata artystycznego i jego alienacja wobec sztuki, podporządkowywanie przez rozbudowany nadmiernie i rządzący się własnymi prawami kompleks instytucjonalny artystycznej niezależności; spadek społecznej istotności sztuki, jej statusu i prestiżu. Konsekwencją działania Galerii Foksal w takim społeczno- artystycznym kontekście było wypracowanie w jej kręgu takiego rozumienia autonomii sztuki i samej Galerii, które z jednej strony umożliwiałaby, identycznie jak w jej tradycyjnym modelu, realizację maksymalnej niezależność procesów artystycznych, ale z drugiej strony zezwalałoby na takie jego przekształcenie, które eliminuje negatywne skutki jego dotychczasowego urzeczywistnienia. Próbowano więc jednocześnie zachować pozytywne skutki procesu autonomizacji i uczynić ją poręcznym narzędziem walki z jej dotychczasowymi negatywymi konsekwencjami: kryzysem sztuki i awangardy. Generalnie zaś tym, co zadecydowało o podjęciu jako podstawowego warunku działania Galerii- postulatu autonomii sztuki było uznanie jej za wartość autoteliczną, samą w sobie. W świadomości krytyków i artystów związanych z Foksalem sztuka, jako efekt kreacji artystycznej niezwiązanej żadną inną wartością niż ona sama, nie służy niczemu i nikomu, nie spełnia żadnej funkcji,
297Proces autonomizacji nie jest równocześnie cechą charakterystyczną tylko i wyłącznie procesów artystycznych, ale również warunkiem profesjonalizacji i rozwoju wszelkich ludzkich działań ulegających procesowi
instytucjonalizacji. W tym kontekście nasuwają się przede wszystkim analogie z nauką rozumianą jako społeczna instytucja.
wyłączona jest z utylitarnego porządku i "życiowych konieczności"; stwarza inną od rzeczywistości realności i w tej realności funkcjonuje; nie wyczerpuje swojej zawartości w żadnym akcie odbioru, nie można jej zrozumieć i sprowadzić do komunikatu, który rzekomo przenosi; innymi słowy jako wartość sama w sobie "dzieje się gdzieś indziej", poza oswojonym znaczeniowo światem298. Galeria mająca u podstaw wszystkich swoich programów uznanie takiej natury sztuki oraz wyrażająca jako swój podstawowy cel jej obronę i służenie artystom299 sama musiała stać się podmiotem procesów autonomizacji, zająć pozycję sprzyjającą realizacji tego zadania. Jednocześnie zarówno autonomia sztuki, jak i Galerii decydujące o ich istocie, postrzegane były jako permanentnie zagrożone, a tym samym wymagające aktywnych działań umożliwiających obronę oczekiwanego statusu i programu leżącego u podstaw tej instytucji.
Najważniejszymi z rozpoznawanych w refleksji osób związanych z Foksalem zagrożeń i aspektów rzeczywistości spod wpływu których starano się uniezależnić były:
a\ wszelkie próby utylitarnego wykorzystania sztuki: zarówno merkantylnego, jak i społecznego, czy politycznego. Galeria od początku swojej działalności podkreślała własną niekomercyjność300 (co nie było zresztą trudne do osiągnięcia w Polsce w której nie istniał rynek sztuki, a sfera kultury w całości finansowana była przez państwo lub organizacje społeczne), niezwiązanie żadnymi poza artystycznymi interesami (gratyfikacjami, prestiżem, honorami itd.301). Foksal ze względu na specyfikę swojego mecenasa PSP "Sztuka Polska” uniknął roli instytucji wypełniającej doraźne polityczne zadania. Dodatkowo z powodu hermetyczności prezentacji artystycznych Galerii, jej pozostawania poza głównym nurtem życia artystycznego, a także ze względu na specyfikę umiejscowienia przestrzennego tej placówki302 nie była ona nigdy instytucją zaspokajającą potrzeby szerszej społeczności.
2. Zagrożeniem dla autonomii Galerii i procesów artystycznych mających miejsce w jej ramach, oraz dla ich autentyczności było również aktywne uczestnictwo w polskim życiu artystycznym, uleganie panującym tu modom i tendencjom. Galeria Foksal w tekstach dokumentujących cel i kontekst jej narodzin, określa jedną z głównych przyczyn swojego powstania jako próbę
"(...)obrony przed uniformizacją sztuki w Polsce lat 50- tych jak również konformizmowi pseudoawangardy"303 .Te wypowiedź wzmacnia, podsumowujący już współcześnie działania Galerii, W. Borowski. Według niego początkowe działania Galerii służyły temu, by "(...)
298Na ten temat zobacz np. Kantor T., Manifest 1970, Teatr śmierci, (w:) Borowski W., Tadeusz Kantor,
Warszawa, 1982; Kantor T., Konstruktywizm w teatrze (w:) Tadeusza Kantora widzenie sztuki, CSW, Warszawa, 1993; Borowski W., Sztuka dla sztuki, Jeden, Warszawa, 1972; Borowski W., Turowski A., Żywe Archiwum, op.
cit..
299zob.. np. Borowski W., The BASIC Task of the Galllery (w:) Galeria .., op. cit..; tegoż, Wątpliwe autorstwo, Kultura, nr 6/ 1976; Galeria - Archiwum - Kolekcja, (w:) Galeria Foksal 1966- 1988, Warszawa, 1989, cz. Galeria, Program Galerii Foksal PSP, op. cit.. i inne.
300zob.. np. Borowski W , The Basic..., op. cit.., Co nam się nie podoba w Galerii Foksal PSP, op. cit..
301Borowski W., The Basic.., ibidem.
302Wagę tego umiejscowienia ( w centrum Warszawy, ale w ukrytym podwórzu zamykającym ulicę Foksal) dla niezależności Galerii podkreśla nie tylko prowadzący ją Borowski W. ( The history and status of the Gallery, Galeria ..., kat wystawy, op. cit..), ale także komentujący jej działalność krytycy ( zobacz np. Garztecka E. "Sala prób" dla plastyki eksperymentalnej, Trybuna Ludu, 9 I 1967.
303 Facts (1966- 1972), cz. " The Beginning" (w:) Three - trois, Warszawa, II 1972.
ochronić się przed nacierającym zgiełkiem czy roztaczającą się wokół <<pustynią>>304".Polskie życie artystyczne, a szczególnie masowość, podążanie za modą, koniunkturalizm, konformizm propozycji artystycznych, ich pozorność i wtórność były negatywnymi przyczynami wyłączenia z jego obszaru działań Galerii i głównymi obiektami jej ataków. Polskie życie artystyczne postrzegane jako nieautentyczne i szkodliwe dla samej sztuki było jednak również negatywną ramą oceny działań Galerii i takimż odniesieniem jej poczynań. Zagrożeniem dla autonomii i niezależności było również wpisywanie się w sposób jednoznaczny w jakąś określoną tradycję, jej kontynuowanie i strzeżenie. Dlatego działania Galerii przenikają, w wielu punktach sprzeczne, ideologia awangardowa i neoawangardowa, modernistyczne wartości i postmodernistyczna świadomość. Galeria traktowana powszechnie jako kontynuatorka tradycji klasycznej awangardy, emitująca działania świadczące o takim programie kwestionowała jednak ten fakt zarówno w działaniach, jak i wypowiedziach osób z nią związanych: "(...) stworzyliśmy wystarczającą podstawę dla naszego przekonania, iż najważniejsze (fundamentalne) wartości polskiej sztuki i polskiej tradycji awangardowej (...) są często tak artystycznie i teoretycznie znaczące, jak każde z tych zjawisk oraz, że grały one często pionierską rolę. Pomimo tego ani my, krytycy, ani artyści, którzy stymulowali nas, nie dbaliśmy o jakąś prawdziwą, czy ortodoksyjną kontynuację awangardowej linii w sztuce, narodowej lub uniwersalnej."305 . Ważniejsze od tego celu było stworzenie podstawy dla manifestowania niezależnych postaw twórczych i penetrowania nowych możliwości sztuki. Tradycja awangardowa stawała się z czasem uciążliwa, a pytanie o możliwość jej kontynuowania stało się w pewnym momencie pytaniem o możliwość istnienia samej Galerii, o status organizującej jej działania "świadomości artystycznej"306.
3. Trzecim zagrożeniem autonomii sztuki, (zagrożeniem wręcz obsesyjnie podkreślanym w kręgu Foksalu) jest instytucjonalna natura sztuki i instytucjonalny status samej Galerii oraz będące ich konsekwencją włączenie jej w szerszy system świata społecznego i artystycznego.
Walce z tym zagrożeniem podporządkowana była, jak pokażę w następnych częściach tego rozdziału, cała działalność Foksalu, zarówno jej program, poszczególne strategie obiektywizacji sztuki, jak i autokontestacja. Zagrożenie to typowe dla wszelkich artystycznych działań wywodzących się z kręgu awangardowych i neoawangardowych poszukiwań oparte było na paradoksie koniecznej instytucjonalizacji działań, których istotą jest rozbijanie tego rodzaju ładu. Istotę tej sprzeczności wyraża W. Borowski: "Galeria jest zawieszona między, z jednej strony, prawidłowościami i przypadkami procesów artystycznych, którym się podporządkowuje, a z drugiej - ograniczeniami i wymaganiami przedstawicieli świata instytucjonalnego, na rzecz których w istocie nie działa"307. Zaś kilka lat wcześniej osoby ją prowadzące pytały: "Jesteśmy Galerią, której działalność jest bezinteresowna. Jesteśmy Galerią, której istnienia - tu w Polsce-
304W. Borowski, A. Przywara- rozmowa, broszura Galeria Foksal , Warszawa 1 VI 1966- 1 IV 1996, Warszawa, 1996,( strony nienumerowane.); zobacz również podstawowy w tym kontekście i najbardziej klasyczny tekst W.
Borowskiego, Pseudowangarda, op. cit.., czy też tekst H. Ptaszkowskiej, Czy istnieje w Polsce ruch artystyczny, Współczesność, nr 2/ 1967.
305Borowski W., The History and Status of the Gallery, op. cit.., str.. 11.
306zob.. Borowski W., A. Przywara- rozmowa, op. cit..
307W. Borowski The Basic.., op. cit..
nie usprawiedliwia handel obrazami. Dlaczego więc przyjmujemy strukturę galerii handlowej?
Dlaczego imitujemy jej reguł postępowania i małpujemy rytuał? (Wystawy, Wernisaże, Krytyka, parodia Publicity) Dlaczego wreszcie przyjmujemy jakiekolwiek reguły postępowania?(...)W rezultacie: działalność artystów- działalność niekonwencjonalna- zostaje podporządkowana KONWENCJI. Konwencji samej galerii.(...)"308. Z refleksji tej wynikały zarówno działania pozytywne (np. "Żywe Archiwum"), jak i kwestionowanie instytucjonalnego statusu Galerii, albo jej samej, próby uniemożliwiania upowszechniania dzieł przy jednoczesnej ich obiektywizacji i inne. Co charakterystyczne jako zagrożenie dla autonomii sztuki postrzegane były nie tylko formalne cechy instytucji artystycznych i instytucjonalna natura samej sztuki, ale również wszelkie próby manipulacji dokonywanych na działaniach artystycznych i ich efektach w ramach świata artystycznego, wadliwy sposób jego funkcjonowania lub niekompetencja, ignorancja i zła wola osób działających z jego ramienia309
4. Ostatnim z zagrożeń zagrożeniem, poprzez które realizowała się instytucjonalizacja sztuki, był odbiór artystycznych artefaktów i działań przez publiczność. Publiczność definiowana w kręgu Foksalu w kategoriach biernego konsumenta dokonującego unicestwienia niepowtarzalności dzieła i jego instrumentalizacji poprzez wysoce skonwencjonalizowane akty jego odbioru, podporządkowującego niekonwencjonalną twórczość nawykom kulturowym kierującym percepcją i interpretacją.310 Dlatego z jednej strony propagowano i urzeczywistniano działania minimalizujące wpływ publiczności na sztukę (od uniemożliwiania odbioru poprzez eliminację dzieła albo jego izolację do programowej rezygnacji z masowej publiczności), a z drugiej strony inicjowano działania mające na celu upodmiotowienie widzów, zrównanie aktów odbioru z twórczością, stawianie widza w sytuacji w której bezużyteczne stają się konwencjonalne nawyki kierujące kontaktem z dziełami sztuki.
Autonomia sztuki i Galerii będąca w zamyśle urzeczywistniających ją, programem przede wszystkim artystycznym, ze względu na kontekst i sposób jej realizacji, zyskiwała również wymiar społeczny i polityczny, była też pomimo jej antyinstytucjonalnej polaryzacji źródłem, instytucjonalne określonego w regułach pozyskiwania, autorytetu. Program autonomizacji sztuki swój polityczny wymiar zyskiwał po pierwsze ze względu na pozorną kontestację właśnie sfery politycznej i społecznej. Jednostronne zanegowanie ich istotności, przekonanie o możliwości wyłączenia Galerii spod ich wpływów , artystyczny program świadczący o możliwości ich nieuwzględniania w tworzeniu i upowszechnianiu sztuki oraz ignorowanie polskiego kontekstu jego realizacji nie zamazywały faktu, iż Galeria działała w sposób koncesjonowany przez ramy zakreślone w polityce kulturalnej państwa. Choć Foksal nie ulegał bezpośrednim politycznym naciskom i ich nie realizował, to kontestacja konkretnej sfery społecznej i politycznej podporządkowana postulatowi autonomii i niezależności, była nie tyle rezultatem aktywnej
308Co nam się nie podoba w Galerii Foksal PSP, op. cit.. strony nienumerowane.
309zob.. np. Turowski A. Manipulatorzy (w:)Jeden, op. cit.. ; Borowski W. Próżność krytyka, Kierunki nr
7/1967.;Borowski W. , Gutowski M., Kostołowski A., Ludwiński J., Ptaszkowska H., Turowski A. O felietonistach, Współczesność, nr 25/ 1969, i inne.
310 Kantor T. Manifest 1970, op. cit..; Borowski W. Sztuka dla sztuki, op. cit..; Co nam się niepodoba w Galerii Foksal PSP, op. cit.. i inne.
walki o taką pozycję z instytucjami i osobami kreującymi te konteksty, co raczej naturalną konsekwencją działań władzy w sferze kultury w tamtym okresie. Podstawowymi zasadami polityki kulturalnej państwa w interesującym nas okresie były bowiem: zgoda na swobodę eksperymentu artystycznego z wyłączeniem zajmowania się w jego ramach sferą polityki, zezwolenie na działanie wielu niekontrolowanych przez władzę instytucji zajmujących się inicjowaniem działań artystycznych i upowszechnianiem sztuki, pod warunkiem ich marginalności. Działanie w takim kontekście, rozpoznawane jako niezależność i autonomia zwłaszcza po doświadczeniach pierwszej połowy lat 60- tych, we współczesnej refleksji postrzegana jest jako "syndrom lat 70- tych"311. Syndrom ten charakteryzują następujące symptomy: względna tolerancja władzy wobec sztuki i jednoczesne wykorzystywanie jej jako narzędzia zaświadczającego o liberalizacji polityki społecznej generalnie, postępie cywilizacyjnym i kulturowym, którego patronem i inicjatorem jest państwo; poruszanie się twórców w obszarze wartości i działań pozornych, konformizm, zgoda na granice wolności wydzielone przez państwo, nie negowanie tego faktu, ale wykorzystywanie dla swoich celów.
Program autonomii procesów artystycznych wobec sfery polityki i życia społecznego, będący w świadomości osób związanych z Foksalem, pokrywał się w istocie z programem polityki władzy realizowanej wobec twórców i sfery kultury, co sprawiało, iż wbrew intencjom twórców tego pierwszego zyskiwał on wymiar nacechowany politycznie, sprzeczny dodatkowo z wartościami leżącymi u jego podłoża. Swój polityczny wymiar program autonomizacji zyskiwał również za sprawą wartości, która była jego celem - "niezależności". Niemożność osiągnięcia w warunkach wykreowanych przez władzę PRL-u rzeczywistej niezależności (synonimu "wolności", jednej z najbardziej deficytowych wartości w tamtym okresie) sprawiła iż, zadowalano się często jej substytutami, ale też szacunkiem obdarzano tych, którzy wyrażali potrzebę lub chęć starania się o jej pozyskanie. Bez względu na sferę działania, niezależność jako jego cecha, pozytywnie waloryzowała efekty tych działań, ale też generalnie obdarzała jego wykonawcę autorytetem i prestiżem. Co charakterystyczne słowo "niezależność” było odmieniane i wykorzystywane na różne sposoby przez artystów plastyków, a więc w ramach tej dziedziny sztuki, której przedstawicieli dzisiaj powszechnie uważa się za najmniej zaangażowanych w działania opozycyjne, czy nastawionych na wprowadzenie w Polsce demokratycznych standardów politycznych i społecznych. Nadużywanie słowa niezależność (niezależna galeria, niezależne środowisko i artyści, niezależna w końcu sztuka) i jednoczesnych brak rzeczywistych działań nastawionych na realizację warunków umożliwiających jej osiągniecie sprawiały, iż wartość ta zyskiwała instrumentalne znaczenie. Po pierwsze posługiwanie się nią jako etykietką określającą charakter pewnych działań czy środowisk wskazywało na moralną przewagę osób dysponujących prawem do posługiwania się tym określeniem , ponieważ wskazywało na autoteliczność ich działań, na niezwiązanie ich jakimkolwiek interesami. Po drugie
"niezależność” była rodzajem ostatecznego argumentu retorycznego, wygodnej figury stylistycznej o dużej mocy perswazyjnej używanej w partykularnych sporach, ale
311 Piotrowski P., Dekada, O syndromie lat siedemdziesiątych, kulturze artystycznej, krytyce, sztuce- wybiórczo i subiektywnie, Poznań, 1991.
rozwiązujących je na korzyść osoby posługujących się nimi poprzez zuniwersalizowanie jej postawy. Po trzecie wreszcie , "niezależność” była więc stanem pożądanym przez wszystkich, ale równie powszechnie zaniechywano prób jego osiągnięcia, dlatego jako wartością rzadką posługiwano się nią jako narzędziem pozyskiwania autorytetu i prestiżu. Paradoksalnie więc, również w wypadku Foksalu, niezależność, stan z definicji nacechowany antyinstytucjonalnie, stawała się konwencjonalnym środkiem pozyskiwania władzy w ramach zinstytucjonalizowanego porządku określającego reguły tej gry. Niezależność, z pozoru wymierzona w ten porządek w istocie cementowała go, czyniąc kryterium jego pionowej strukturyzacji zasadę, która zgodnie ze swoją istotą powinna go rozsadzać.
W wypadku Galerii Foksal program autonomii i niezależności sztuki i jej samej, urzeczywistniony w charakterze działań artystycznych (niezależność poszukiwań artystycznych, niepoddawanie się modnym i masowym tendencjom w sztuce, radykalność eksperymentu, uznanie sztuki za wartość autoteliczną itd.), przestrzennej, informacyjnej i świadomościowej izolacji wobec szerokiej publiczności i środowiska artystycznego, a także w jednostronnym wyrzeczeniu się związków z polityką i życiem społecznym, był przede wszystkim źródłem uzyskanej przez nią pozycji w ramach świata sztuki i narzędziem jej utrzymywania. Pozycję tę określić można metaforycznie używając słów L. Kołakowskiego jako pozycję klerka, który chciałby "(...) w błyszczących lakierkach prywatnej cnoty paradować po krwawym grzęzawisku wielkiej historii, gdy zaś nie może, udaje, że wzbija się ponad błoto czasów i na skrzydłach wiecznych wartości unosi swój korpus eteryczny w cristallinium duchowej wolności, skąd spogląda na świat okiem sędziego bez litości"312. Metafora ta chociaż nieco przesadzona w odniesieniu do Galerii Foksal, choćby ze względu na czas, kontekst i jej adresata, z pewnością dobrze opisuje pozycję uzyskana przez nią za sprawą rozwijanego programu autonomii i nienaruszalności politycznej ramy jego urzeczywistniania. Pozycję tę z jednej strony określają:
autorytet krytyków i artystów związanych z Galerią, uniwersalna tradycja awangardy i uniwersalność sztuki prezentowanej w jej ramach, podkreślanie autoteliczności sztuki i własnej niezależności, wycofanie z masowych ruchów przebiegających polskie życie kulturalne, ale z drugiej strony wykorzystywanie tych wartości w celach sprzecznych z ich istotą- jako narzędzia pozyskiwania autorytetu lub wygrywania na swoją korzyść partykularnych sporów i konfliktów.
Tym samym cały potencjał kontestacyjny zawarty w programie autonomizacji skierowany został na obronę tego wymiaru autoteliczności sztuki na którego zachowanie zezwalały polityczne ramy procesów artystycznych. Po drugie został on podporządkowany zinstytucjonalizowanym walkom w obrębie tej ramy pomiędzy samymi artystami. Autonomia deklarowana jako program wyłącznie artystyczny, nie tylko traciła więc swoją moc krytyczną, ale dodatkowo stawała się elementem mechanizmów zabezpieczających prawomocność społecznego ładu. Świadomość tego stanu rzeczy, mieli sami prowadzący Galerię313, co odróżnia tę instytucję od innych
312 Kołakowski L., Odpowiedzialność i historia, (w:) Kołakowski L., Pochwala niekonsekwencji. Pisma rozproszone z lat 1955- 1968, London, 1989 , t. 2, str.. 28.
313Dokumentem poświadczającym taką świadomość jest przede wszystkim Raport o stanie kultury z 1981 roku, podsumowujący ubiegłą dekadę. zob.. Borowski W., Bogucki J., Turowski A. Raport o stanie kultury, Odra, nr 1/1981.
funkcjonujących w tamtym okresie, ale nie wyłącza jej działań z zakresu przywołanego powyżej” syndromu lat 70-tych".
Program autonomii realizowany w Galerii Foksal stał się podstawą i elementem realizowanych przez nią strategii upowszechniania sztuki i to ona jest głównym celem dla którego go urzeczywistniano. Dlatego też Galeria postrzegana jest jako niecharakterystyczna dla zjawisk artystycznych przebiegających w latach 70- tych314. Nie dochodzi tu bowiem do prób bezpośredniej instrumentalizacji samej sztuki i działań artystycznych. "Sztuka jest wartością samą w sobie", "artysta jest kimś wyjątkowym i należy mu zawierzyć", wiara w możliwość zachowania ważności tych stwierdzeń, niezależnie od politycznego kontekstu ich rozgrywania się była podstawowym wyznacznikiem działań Galerii, ale pociągała za sobą pytanie o prawdopodobieństwo utrzymania i konsekwencje takiej skali wartości.
314P. Piotrowski, Dekada..., op. cit.., str.. 39.