Tylko w okresie od 1 stycznia do 30 czerwca 2007 roku Europejski Trybuna³ Praw Cz³owieka og³osi³ 52 wyroki w sprawach polskich, z czego 34 dotyczy-³y spraw karnych1.
W 22 spoœród wszystkich wyroków dotycz¹cych spraw karnych Trybuna³ bada³ zasadnoœæ zarzutu zbyt d³ugotrwa³ego stosowania tymczasowego aresz-towania i uzna³ racje skar¿¹cych a¿ w 17 sprawach2.
Zarzuty skar¿¹cych opiera³y siê w g³ównej mierze na naruszeniu art. 5 § 3 Konwencji o ochronie praw cz³owieka i podstawowych wolnoœci, który brzmi nastêpuj¹co:
„Ka¿dy zatrzymany lub aresztowany zgodnie z postanowieniami ustêpu 1 lit. c) niniejszego artyku³u powinien zostaæ niezw³ocznie postawiony przed sêdzi¹ lub innym urzêdnikiem uprawnionym przez ustawê do wykonywania w³adzy s¹dowej i ma prawo byæ s¹dzony w rozs¹dnym terminie albo zwolniony na czas postêpowania. Zwolnienie mo¿e zostaæ obwarowane gwarancj¹ stawie-nia siê na rozprawie”3.
Zgodnie z cytowanym przepisem art. 5 § 3 Konwencji organy, postana-wiaj¹c o zastosowaniu tymczasowego aresztowania wobec danej osoby b¹dŸ o jego uchyleniu, s¹ zobowi¹zane do rozwa¿enia zastosowania alternatyw-nych œrodków zapewniaj¹cych stawienie siê osoby na rozprawê. W rzeczy samej artyku³ ten nie tylko zawiera prawo do „s¹dzenia w rozs¹dnym
termi-1 http://cmiskp.echr.coe.int/tkp197/portal.asp?sessionId=7962956&skin=hudoc-cc-en&action=request.
2 http://www.coe.org.pl.
4 http://www.coe.org.pl/, Witold Litwa p. Polsce, nr 26629/95, ETPC 2000-III; Jab³oñski przeciwko
Polsce, Czarnecki przeciwko Polsce, wyrok z 28 lipca 2005 roku; Drabek przeciwko Polsce, wyrok
z 20 czerwca 2006 roku.
nie albo zwolnienia na czas postêpowania”, ale tak¿e przewiduje, ¿e „zwol-nienie mo¿e zostaæ uzale¿nione od udzielenia gwarancji zapewniaj¹cych sta-wienie siê na rozprawê”.
Trybuna³ wielokrotnie podkreœla³ w swych orzeczeniach, ¿e jednym z istot-nych elementów decyduj¹cych o prawid³owoœci zatrzymania w rozumieniu art. 5 § 1 Konwencji jest brak arbitralnoœci. Pozbawienie wolnoœci osobistej jest samo w sobie œrodkiem o takiej wadze, ¿e jego u¿ycie mo¿na uznaæ za uprawnione tylko wtedy, gdy inne, mniej surowe œrodki by³y brane pod uwa-gê i zosta³y przez s¹d uznane za niewystarczaj¹ce dla ochrony interesu pry-watnego czy publicznego. Nie wystarczy zatem, aby pozbawienie wolnoœci by³o zgodne z prawem krajowym, ale dodatkowo powinno byæ uznane za konieczne w konkretnym przypadku.
W sprawach przeciwko Polsce dotycz¹cych przewlek³oœci postêpowania i nieuzasadnionego oraz nadmiernego przed³u¿ania siê tymczasowego aresz-towania Trybuna³ najczêœciej zwraca³ uwagê, ¿e samo uzasadnione podejrze-nie pope³podejrze-nienia przestêpstwa podejrze-nie mo¿e byæ wy³¹czn¹ przes³ank¹ tymczaso-wego aresztowania, jak te¿ sama powaga zarzutów nie mo¿e usprawiedliwiaæ jego d³ugich okresów. Stwierdza³ ponadto, ¿e s¹d powinien mieæ na uwadze, i¿ z up³ywem czasu pierwotna podstawa tymczasowego aresztowania staje siê mniej istotna, i nie powinien powo³ywaæ przez ca³y czas trwania œledztwa tej samej podstawy przy przed³u¿aniu tymczasowego aresztowania4.
Na przyk³ad w sprawie Celejewski przeciwko Polsce, nr 17584/04, wyrok z 4 maja 2006 roku, Trybuna³ stwierdzi³, ¿e w omawianym przypadku s¹dy opiera³y siê na mocnym domniemaniu prawnym, i¿ wysokoœæ gro¿¹cej skar-¿¹cemu kary spowoduje, „i¿ skar¿¹cy i inni oskar¿eni bêd¹ utrudniaæ postê-powanie karne”.
Podstawa ta by³a powtarzana we wszystkich postanowieniach s¹du. S¹dy krajowe równie¿ uwa¿a³y, ¿e wobec wzglêdnie z³o¿onego charakteru sprawy dotycz¹cej przestêpczej grupy zorganizowanej tymczasowe aresztowanie skar-¿¹cego by³o niezbêdne dla zapewnienia w³aœciwego toku postêpowania. W ko-lejnych decyzjach s¹dy nie przedstawia³y ¿adnych nowych powodów przed-³u¿ania najbardziej dotkliwego œrodka zapobiegawczego stosowanego w sto-sunku do skar¿¹cego. Trybuna³ uzna³, ¿e takie elementy jak szczególnie z³o-¿ony charakter sprawy dotycz¹cej zorganizowanej grupy przestêpczej oskar-¿onej o pope³nienie szeregu przestêpstw oraz znaczna iloœæ zgromadzonego materia³u dowodowego mog¹ uzasadniaæ stosunkowo d³ugi okres stosowa-nia tymczasowego aresztowastosowa-nia, jednak¿e nie przyznaj¹ w³adzom
nieograni-127
Kilka uwag odnoœnie do tymczasowego aresztowania
czonego prawa do przed³u¿ania stosowania tego œrodka zapobiegawczego, poniewa¿ wraz z up³ywem czasu pocz¹tkowe powody jego stosowania staj¹ siê coraz mniej zasadne. S¹dy krajowe powinny siê wówczas oprzeæ na in-nych „istotin-nych” i „wystarczaj¹cych” podstawach uzasadniaj¹cych pozba-wienie wolnoœci5.
Konkluduj¹c, Trybuna³ stwierdzi³, ¿e wraz z up³ywem czasu surowoœæ prze-widywanej kary samodzielnie lub w powi¹zaniu z innymi podstawami, na które powo³ywa³y siê s¹dy, nie mo¿e byæ uznana za wystarczaj¹ce uzasad-nienie przetrzymywania skar¿¹cego w areszcie przez bardzo d³ugi okres bez ma³a 4 lat.
Innym przyk³adem sprawy, w których Trybuna³ rozstrzygn¹³ na korzyœæ skar¿¹cego z powodu nadmiernego czasu trwania tymczasowego aresztowa-nia, jest sprawa Czajka przeciwko Polsce, nr 15067/02, wyrok z 13 lutego 2007 roku6. W wyroku Trybuna³ stwierdzi³, ¿e utrzymywanie tymczasowego aresztowania mo¿e byæ usprawiedliwione jedynie wtedy, gdy istniej¹ po temu szczególne wskazania, takie jak wymogi interesu publicznego, w których odejœcie od zasady domniemania niewinnoœci przewa¿a nad zasad¹ poszano-wania wolnoœci jednostki zawart¹ w art. 5 Konwencji.
Domniemanie przemawia na rzecz zwolnienia, a druga czêœæ art. 5 § 3 nie daje w³adzom s¹dowym wyboru miêdzy doprowadzeniem oskar¿onego na roz-prawê w rozs¹dnym terminie albo warunkowym jego zwolnieniem podczas procesu. Do czasu skazania musi byæ on uznany za niewinnego, a istotnym postanowieniem art. 5 ust. 3 jest wymóg warunkowego zwolnienia z chwil¹ ustania zasadnoœci jego przed³u¿ania.
Trybuna³ zgodzi³ siê, i¿ podejrzenie, ¿e skar¿¹cy pope³ni³ zarzucane mu czyny, mog³o pocz¹tkowo stanowiæ podstawê stosowania wobec niego aresztu, zw³aszcza w œwietle faktu, i¿ skar¿¹cy zosta³ nastêpnie skazany na d³ugi okres pozbawienia wolnoœci. Jednak nie mo¿na nim uzasadniaæ wyj¹tkowo d³ugie-go okresu 5 lat i 5 miesiêcy, podczas któred³ugie-go stosowano wobec skar¿¹ced³ugie-go najsurowszy œrodek zapobiegawczy.
Inne sprawy, w których Trybuna³ uzna³, ¿e surowoœæ przewidywanej kary, sama b¹dŸ w zwi¹zku z innymi podstawami, na których opar³y siê organy krajowe, nie stanowi „w³aœciwej i wystarczaj¹cej podstawy” do utrzymywa-nia wobec skar¿¹cego tymczasowego aresztowautrzymywa-nia przez skrajnie d³ugie okre-sy, to np. Sprawa Kankowski przeciwko Polsce, nr 10268/03, wyrok z 4 paŸ-dziernika 2005 roku – tymczasowy areszt trwaj¹cy ponad 4 lata i 5 miesiêcy, Sprawa Czarnecki przeciwko Polsce – areszt 5 lat i miesi¹c, nr 75112/01 wy-rok z 28 lipca 2005 wy-roku, Sprawa Krawczak przeciwko Polsce, nr 17732/03
5 http://www.coe.org.pl/, Celejewski przeciwko Polsce, nr 17584/04, wyrok z 4 maja 2006 roku.
wyrok z 4 paŸdziernika 2005 roku, w której ca³kowity okres tymczasowego aresztowania skar¿¹cego podlegaj¹cy rozpatrzeniu na podstawie art. 5 § 3 Konwencji to prawie 6 lat i 3 miesi¹ce7.
Wieloœæ skarg z Polski dotycz¹cych przewlek³oœci postêpowania, nadmier-nie d³ugiego i nadmier-nieuzasadnionego tymczasowego aresztowania spowodowa³a, ¿e z koñcem ubieg³ego roku Trybuna³ zwróci³ siê do rz¹du polskiego o z³o¿e-nie wyjaœz³o¿e-nieñ w tej sprawie i przygotowaz³o¿e-nie raportu na temat stosowania tym-czasowego aresztu8.
W tym stanie rzeczy nale¿a³oby siê zastanowiæ, co jest tego przyczyn¹. Nale¿y siê zastanowiæ, czy przepisy obowi¹zuj¹cego kodeksu postêpowa-nia karnego stoj¹ w sprzecznoœci z art. 5 ust. 1 lit. c Konwencji o ochronie praw cz³owieka i podstawowych wolnoœci.
Ustawa z 6 czerwca 1997 roku Kodeks postêpowania karnego, która wesz³a w ¿ycie 1 wrzeœnia 1998 roku, okreœla tymczasowe aresztowanie jako jeden ze œrodków zapobiegawczych. Pozosta³e œrodki – nieizolacyjne – to porêczenie maj¹tkowe, dozór policji, porêczenie osoby godnej zaufa-nia, porêczenie spo³eczne, zawieszenie oskar¿onego w okreœlonej dzia³alno-œci i zakaz opuszczania kraju.
Art. 249 § 1 k.p.k. wymienia ogólne podstawy stosowania œrodków zapo-biegawczych i stanowi, ¿e: „Œrodki zapobiegawcze mo¿na stosowaæ w celu zabezpieczenia prawid³owego toku postêpowania, a wyj¹tkowo tak¿e w celu zapobiegniêcia pope³nieniu przez oskar¿onego nowego, ciê¿kiego przestêp-stwa; mo¿na je stosowaæ tylko wtedy, gdy zebrane dowody wskazuj¹ na du¿e prawdopodobieñstwo, ¿e oskar¿ony pope³ni³ przestêpstwo”.
Art. 258 k.p.k. wylicza podstawy dla stosowania tymczasowego areszto-wania, którymi mog¹ byæ:
„1) uzasadniona obawa ucieczki lub ukrywania siê oskar¿onego, zw³asz-cza wtedy, gdy nie mo¿na ustaliæ jego to¿samoœci albo nie ma on w kraju sta³ego miejsca pobytu,
2) uzasadniona obawa, ¿e oskar¿ony bêdzie nak³ania³ do sk³adania fa³szy-wych zeznañ lub wyjaœnieñ albo w inny bezprawny sposób utrudnia³ postê-powanie karne,
3) je¿eli oskar¿onemu zarzuca siê pope³nienie zbrodni lub wystêpku za-gro¿onego kar¹ pozbawienia wolnoœci, której górna granica wynosi co naj-mniej 8 lat, albo gdy s¹d pierwszej instancji skaza³ go na karê pozbawienia wolnoœci nie ni¿sz¹ ni¿ 3 lata, potrzeba zastosowania tymczasowego areszto-wania w celu zabezpieczenia prawid³owego toku postêpoareszto-wania mo¿e byæ uzasadniona gro¿¹c¹ oskar¿onemu surow¹ kar¹”.
7 http://www.coe.org.pl/.
129
Kilka uwag odnoœnie do tymczasowego aresztowania
Podkreœlenia jednak wymaga fakt, ¿e k.p.k. traktuje tymczasowe areszto-wanie jako œrodek zapobiegawczy o wyj¹tkowym charakterze i w art. 257 § 1 daje prymat œrodkom zapobiegawczym o nieizolacyjnym charakterze, stano-wi¹c, ¿e: „tymczasowego aresztowania nie stosuje siê, je¿eli wystarczaj¹cy jest inny œrodek zapobiegawczy”. Do wszystkich œrodków zapobiegawczych nale¿y odnieœæ obowi¹zuj¹c¹ regu³ê minimalizacji, rozumian¹ w ten sposób, ¿e w pierwszej kolejnoœci nale¿y stosowaæ œrodek najmniej dotkliwy, a tym-czasowe aresztowanie tylko wówczas, gdy inny œrodek zapobiegawczy jest niewystarczaj¹cy. Z dyrektyw¹ t¹ ³¹czy siê równie¿ zapis art. 253 § 1 k.p.k., który stanowi, ze œrodek zapobiegawczy nale¿y uchyliæ lub zmieniæ, jeœli ustan¹ przyczyny, wskutek których zosta³ on zastosowany, lub powstan¹ przy-czyny uzasadniaj¹ce jego uchylenie lub zmianê9.
Art. 259 k.p.k. daje równie¿ pewn¹ dowolnoœæ w stosowaniu tymczaso-wego aresztowania, „zw³aszcza gdy pozbawienie oskar¿onego wolnoœci: 1) spowodowa³oby dla jego ¿ycia lub zdrowia powa¿ne niebezpieczeñstwo, 2) poci¹ga³oby wyj¹tkowo ciê¿kie skutki dla oskar¿onego lub jego
najbli¿-szej rodziny”.
Nale¿y zauwa¿yæ, ¿e choæ przes³anki stosowania tymczasowego areszto-wania okreœlone w przepisach art. 249 § 1, art. 258 § 1 pkt 1 i § 3 k.p.k. s¹ szerzej ujête ani¿eli w cytowanym przepisie Konwencji, nie stanowi to jednak sprzecznoœci z Konwencj¹, albowiem odsy³a ona w tym zakresie do przepisów prawa krajowego. Stosowanie tymczasowego aresztowania w pierwszej kolej-noœci powinno byæ zgodne z przepisami prawa krajowego, a nastêpnie dopiero mo¿e byæ oceniane jest pod k¹tem zgodnoœci z art. 5 Konwencji.
Art. 263 k.p.k. wyznacza terminy stosowania tymczasowego aresztowa-nia. Paragraf 1 cytowanego przepisu stanowi, ¿e s¹d, stosuj¹c tymczasowe aresztowanie, oznacza jego termin na okres nie d³u¿szy ni¿ 3 miesi¹ce.
Z § 2 i § 3 wzmiankowanego przepisu wynika, ¿e ³¹czny czas trwania tymczasowego aresztowania w postêpowaniu przygotowawczym nie mo¿e przekroczyæ 12 miesiêcy, a do chwili wydania pierwszego wyroku przez s¹d pierwszej instancji nie mo¿e przekroczyæ 2 lat. W § 4 przewidziane natomiast zosta³y wyj¹tkowe sytuacje, w których mo¿liwe jest przed³u¿enie stosowania tymczasowego aresztowania na okres przekraczaj¹cy wskazane terminy. Wœród takich wymienione s¹: koniecznoœæ, jaka powstaje w zwi¹zku z zawiesze-niem postêpowania karnego, czynnoœciami zmierzaj¹cymi do ustalenia lub potwierdzenia to¿samoœci oskar¿onego, przed³u¿aj¹c¹ siê obserwacj¹
psy-9 J. Grajewski, Przebieg procesu karnego, Warszawa 2005, s. 146; J. Grajewski, L. Paprzycki,
M. P³achta, Kodeks postêpowania karnego. Komentarz, Kraków 2003, s. 365–366; J. Izydor-czyk, Stosowanie tymczasowego aresztowania w polskim postêpowaniu karnym, Kraków 2002, s. 136–139.
chiatryczn¹ oskar¿onego, przed³u¿aj¹cym siê opracowywaniem opinii bie-g³ego, wykonywaniem czynnoœci dowodowych w sprawie o szczególnej za-wi³oœci lub poza granicami kraju, celowe przewlekanie postêpowania przez oskar¿onego, jak równie¿ inne istotne przeszkody, których usuniêcie by³o niemo¿liwe.
Warto w tym miejscu przypomnieæ, ¿e zapis tego artyku³u by³ przedmio-tem skargi konstytucyjnej, skutkiem czego wyrokiem z dnia 24 lipca 2006 roku, sygn. SK 58/03, Trybuna³ Konstytucyjny orzek³ m.in., i¿ przepis art. 263 § 4 k.p.k., w czêœci obejmuj¹cej zwrot: „a tak¿e z powodu innych istotnych przeszkód, których usuniêcie by³o niemo¿liwe”, w zakresie, w ja-kim odnosi siê do postêpowania przygotowawczego, jest niezgodny z art. 41 ust. 1 w zwi¹zku z art. 31 ust. 1 i 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
W uzasadnieniu wyroku Trybuna³ Konstytucyjny wskaza³, ¿e wœród wy-mienionych w przepisie art. 263 § 4 k.p.k. przes³anek ostatnia z nich: „a tak¿e z powodu innych istotnych przeszkód, których usuniêcie by³o niemo¿liwe”, ma szczególnie nieostry charakter, co utrudnia jej jednoznaczne odczytanie. Powodowa³o to, ¿e ustawowy „wyj¹tek od wyj¹tku” w zakresie przed³u¿ania tymczasowego aresztowania by³ norm¹ nader ³atw¹ do zastosowania, gdy¿ powy¿sza przes³anka z trudem poddawa³a siê obiektywnym kryteriom oce-ny. Taka sytuacja by³a szczególnie niepo¿¹dana w postêpowaniu przygoto-wawczym. Dokonana zmiana sprowadza siê do usuniêcia z przepisu art. 263 § 4 przes³anki: „a tak¿e z powodu innych istotnych przeszkód, których usu-niêcie by³o niemo¿liwe”, i wprowadzenia nowej – „czynnoœci zmierzaj¹cych do ustalenia lub potwierdzenia to¿samoœci oskar¿onego”. Nowa przes³anka spe³nia kryterium okreœlonoœci i poddaje siê obiektywnej ocenie. Bêdzie ona mia³a zastosowanie przede wszystkim w postêpowaniu przygotowawczym.
W zwi¹zku z treœci¹ tego wyroku ustaw¹ z 12 stycznia 2007 roku o zmia-nie ustawy Kodeks postêpowania karnego (Dz. U. nr 20, poz. 116) zaskar¿o-ny przepis zosta³ znowelizowazaskar¿o-ny. Nowelizacja ta wesz³a w ¿ycie 20 stycznia 2008 roku.
Nowela do k.p.k. doda³a nowy przepis art. 263 § 4a, zgodnie z którym przed-³u¿enie stosowania tymczasowego aresztowania na etapie postêpowania s¹do-wego powy¿ej terminów okreœlonych w § 3 mo¿liwe bêdzie tak¿e z powodu „innych istotnych przeszkód, których usuniêcie by³o niemo¿liwe”. Oznacza to pozostawienie mo¿liwoœci przed³u¿ania tymczasowego aresztowania na pod-stawie zakwestionowanej przez Trybuna³ Konstytucyjny, ale jedynie na etapie postêpowania s¹dowego. W³aœciwemu stosowaniu tego przepisu powinno s³u-¿yæ wypracowanie w orzecznictwie spójnej i jednolitej jego wyk³adni10.
131
Kilka uwag odnoœnie do tymczasowego aresztowania
Przy merytorycznym rozstrzyganiu wniosku o przed³u¿enie stosowania tego œrodka na okres przekraczaj¹cy terminy okreœlone w art. 263 § 2 i 3 k.p.k. s¹d apelacyjny musi uwzglêdniæ istnienie w konkretnej sprawie zarówno ogólnej (art. 249 § 1), jak i szczególnej (art. 258) przes³anki tymczasowego areszto-wania, brak okolicznoœci wymienionych w art. 259, istnienie jednej z przes³a-nek okreœlonych w art. 263 § 4, kryteria przemawiaj¹ce za oznaczaniem okresu przed³u¿enia. Okolicznoœci wymienione w § 4 art. 263 k.p.k. stanowi¹ pod-stawê przed³u¿enia tego œrodka nie tylko wtedy, gdy istniej¹ w chwili up³ywu terminów okreœlonych w § 2 i 3 art. 263 k.p.k., ale tak¿e wtedy, gdy wyst¹pi-³y wczeœniej w toku postêpowania w danej sprawie11.
Uregulowania te nie stoj¹ w sprzecznoœci z zapisami Konwencji o ochro-nie praw cz³owieka i podstawowych wolnoœci, jednak, jak wskazuje cytowa-ne wczeœniej orzecznictwo Trybuna³u, niew³aœciwa jest praktyka ich stoso-wania. Przepisy te s¹ doœæ nieprecyzyjne i pozwalaj¹ na wyd³u¿anie maksy-malnych terminów tymczasowego aresztowania.
W tym miejscu nale¿y przytoczyæ dane statystyczne Ministerstwa Spra-wiedliwoœci odnosz¹ce siê do tymczasowego aresztowania w postêpowaniu przygotowawczym. Jak wynika z przedstawionych w tab. 1 danych, liczba osób tymczasowo aresztowanych w postêpowaniu przygotowawczym w 2007 roku nie by³a ma³a (33 657 osób).
Przewa¿a³y niezbyt d³ugie okresy tymczasowych aresztowañ – 2 miesiêce aresztowano ponad 19 000 osób. Tylko 31 by³o tymczasowo aresztowanych ponad 2 lata, co stanowi³o 0,1% ogó³u tymczasowo aresztowanych.
Gorzej natomiast przedstawia siê sytuacja liczby i d³ugoœci tymczasowych aresztowañ w postêpowaniu s¹dowym. Prezentowane dane dotycz¹ 2006 roku, nie opublikowano bowiem bardziej aktualnych danych. Jeœli chodzi o liczbê osób tymczasowo aresztowanych powy¿ej 2 lat, to – jak widaæ – problem ten dotyka w g³ównej mierze s¹dów okrêgowych, które z racji w³aœciwoœci rze-czowej zajmuj¹ siê rozpatrywaniem spraw o skomplikowanym stanie fak-tycznym i prawnym. Na koniec 2006 roku tymczasowo aresztowanych po-wy¿ej 2 lat pozostaj¹cych w dyspozycji wspomnianego s¹du by³o 850 osób (spoœród 1054 ogó³em).
W œwietle zaprezentowanych danych niepokoi d³ugotrwa³oœæ stosowa-nia tymczasowych aresztowañ, która mo¿e wskazywaæ na niew³aœciwe czy opiesza³e prowadzenie postêpowañ przygotowawczych i s¹dowych. Istnie-je zatem koniecznoœæ takiego doprecyzowania przepisów, aby nie pozwala-³y na przed³u¿anie tymczasowego aresztowania w nieskoñczonoœæ.
1 1 W. Grzeszczyk, Przes³anki przed³u¿enia tymczasowego aresztowania na podstawie art. 222 § 4
k.p.k. w œwietle orzecznictwa S¹du Najwy¿szego, „Prokuratura i Prawo” 1998, nr 7–8, s. 8;
Procent 19,7 19,2 27,4 7,4 6,9 6,3 7,2 3,7 1,5 0,5 0,1 100,0 Tab. 1. Stosowanie tymczasowego aresztowania (dane z wydzia³ów zamiejscowych prokuratury krajowej, prokuratur apelacyjnych, okrêgowych i rejonowych ³¹cznie – dok.), dane za 2007 rok
Czas trwania tymczasowego aresztowania do 3 miesiêcy od 3 do 6 miesiêcy od 6 do 12 miesiêcy od 12 do 24 miesiêcy powy¿ej 24 miesiêcy
Czas trwania tymczasowego aresztowania do miesi¹ca powy¿ej 1 do 2 miesiêcy powy¿ej 2 do 3 miesiêcy powy¿ej 3 do 4 miesiêcy powy¿ej 4 do 5 miesiêcy powy¿ej 5 do 6 miesiêcy powy¿ej 6 do 9 miesiêcy powy¿ej 9 miesiêsy do roku
powy¿ej 1 roku do 1 roku i 6 miesiêcy powy¿ej 1 roku i 6 miesiêcy do 2 lat ponad 2 lata Suma Liczba osób w liczbach bezwzglêdnych 6 645 6 473 19 234 2 507 2 327 2 114 2 423 1 239 492 172 31 43 657
ród³o: Ministerstwo Sprawiedliwoœci, http://ms.gov.pl/statystyki/statystyki.php. Tab. 2
Tymczasowo aresztowani do dyspozycji S¹dów rejonowych 30.06.06 1791 1912 1690 972 202 31.12.06 2729 2301 1913 918 192 S¹dów okrêgowych 30.06.06 137 503 1068 1309 790 31.12.06 160 391 1237 1362 850 Prokuratur 30.06.06 4476 1360 649 150 11 31.12.06 4617 1270 855 186 12 Razem 30.06.06 6404 3775 3407 2431 1003 31.12.06 7506 3692 4005 2466 1054
ród³o: dane na podstawie informacji statystycznych publikowanych przez CZSW: pisma Ministra Sprawiedliwoœci – Prokuratora Generalnego do RPO z dnia 14 grudnia 2006 roku (nr DSP-I-5006-505/06); Informacji statystycznej o dzia³alnoœci powszechnych jednostek prokuratury w I pó³roczu 2006 roku oraz informacji za 2006 rok – Dzia³ Statystyki Mini-sterstwa Sprawiedliwoœci.
133
Kilka uwag odnoœnie do tymczasowego aresztowania
Ju¿ w czasie V kadencji Sejmu 27 kwietnia 2007 roku zosta³ zg³oszony przez pos³ów Platformy Obywatelskiej projekt zmian kodeksu postêpowania karnego, który dotyczy³ doprecyzowania przes³anek stosowania instytucji tymczasowego aresztowania.
Projekt ten zak³ada³ m.in. koniecznoœæ poinformowania zatrzymanego o pra-wie do ustanopra-wienia obroñcy, nadto obligowa³ s¹d lub prokuratora do przes³u-chania podejrzanego/oskar¿onego przed zastosowaniem œrodka zapobiegaw-czego.
Istotn¹ zmian¹ mia³o byæ przeniesienie kompetencji do stosowania tym-czasowego aresztowania w postêpowaniu przygotowawczym do s¹du okrê-gowego, w którego okrêgu prowadzi siê postêpowanie, a w wypadkach nie-cierpi¹cych zw³oki o tymczasowym aresztowaniu móg³by decydowaæ tak¿e inny s¹d okrêgowy. Przekazanie kompetencji o orzekaniu aresztu tymczaso-wego z s¹dów rejonowych do okrêgowych mia³o zapewniæ jego orzekanie przez s¹d cechuj¹cy siê wiêkszym doœwiadczeniem, rozwag¹ i mniejsz¹ po-datnoœci¹ na ró¿nego rodzaju naciski.
Przed³u¿enie stosowania tymczasowego aresztowania na okres oznaczo-ny, przekraczaj¹cy termin okreœlony w art. 263 § 3 k.p.k., mog³o byæ doko-nane przez s¹d apelacyjny, w którego okrêgu prowadzi siê postêpowanie, na wniosek s¹du, przed którym sprawa siê toczy – je¿eli koniecznoœæ taka po-wsta³aby w zwi¹zku z zawieszeniem postêpowania karnego, przed³u¿aj¹c¹ siê obserwacj¹ psychiatryczn¹ oskar¿onego, przed³u¿aj¹cym siê opracowy-waniem opinii bieg³ego, wykonyopracowy-waniem czynnoœci dowodowych w sprawie o szczególnej zawi³oœci lub poza granicami kraju, a tak¿e celowym przewle-kaniem postêpowania przez oskar¿onego”12.
Omawiany projekt zosta³ jednak odrzucony 10 lipca 2007 roku.
Obecnie sprawa koniecznoœci dokonania zmian przepisów odnosz¹cych siê do tymczasowego aresztowania od¿y³a na nowo, g³ównie wymuszona przez Europejski Trybuna³ Sprawiedliwoœci. Najnowszym projektem w tej dziedzi-nie jest projekt Ministerstwa Sprawiedliwoœci z 19 maja 2008 roku, wed³ug którego „zatrzymanego nale¿y natychmiast poinformowaæ o przyczynach zatrzymania i o przys³uguj¹cych mu prawach, w tym o prawie do skorzysta-nia z pomocy adwokata, oraz wys³uchaæ go”.
Projekt ten w odniesieniu do przed³u¿enia tymczasowego aresztowania ponad terminy wskazane w ustawie proponuje:
„§ 4. Przed³u¿enia stosowania tymczasowego aresztowania na okres ozna-czony, przekraczaj¹cy terminy okreœlone w § 2 i 3, mo¿e dokonaæ s¹d apela-cyjny, w którego okrêgu prowadzi siê postêpowanie na wniosek s¹du, przed którym sprawa siê toczy, a w postêpowaniu przygotowawczym na wniosek
w³aœciwego prokuratora bezpoœrednio prze³o¿onego wobec prokuratora pro-wadz¹cego lub nadzoruj¹cego œledztwo – je¿eli koniecznoœæ taka powstaje w zwi¹zku z zawieszeniem postêpowania karnego, czynnoœciami zmierzaj¹cy-mi do ustalenia lub potwierdzenia to¿samoœci oskar¿onego, wykonywaniem czynnoœci dowodowych w sprawie o szczególnej zawi³oœci lub poza granicami kraju, a tak¿e celowym przewlekaniem postêpowania przez oskar¿onego”.
Przyjêcie tej zmiany umo¿liwi³oby przed³u¿anie tymczasowego areszto-wania w postêpowaniu s¹dowym (na okres d³u¿szy ni¿ 2 lata) oraz w postê-powaniu przygotowawczym (na okres d³u¿szy ni¿ 12 miesiêcy) wy³¹cznie na podstawie œciœle okreœlonych przes³anek z art. 263 § 4 k.p.k., to jest, je¿eli koniecznoœæ taka powstanie w zwi¹zku z:
1. Zawieszeniem postêpowania karnego,
2. Czynnoœciami zmierzaj¹cymi do potwierdzenia to¿samoœci oskar¿onego, 3. Wykonywaniem czynnoœci dowodowych w sprawie o szczególnej
zawi³o-œci lub poza granicami kraju,
4. Celowym przewlekaniem postêpowania przez oskar¿onego.
Proponowane rozwi¹zanie zmierza do wyeliminowania przes³anki w po-staci „innych istotnych przeszkód, których usuniêcie by³o niemo¿liwe”, jako okolicznoœci uzasadniaj¹cej przed³u¿enie stosowania tymczasowego areszto-wania równie¿ w toku postêpoareszto-wania s¹dowego, ponad wzglêdnie ostateczny termin okreœlony w art. 263 § 3 k.p.k. (2 lata).
Zmiana ta nawi¹zuje do omówionego wy¿ej wyroku Trybuna³u Konstytu-cyjnego z 24 lipca 2006 roku, sygn. akt SK 58/03, wed³ug którego wœród wy-mienionych w przepisie art. 263 § 4 k.p.k. przes³anek ostatnia: „a tak¿e z po-wodu innych istotnych przeszkód, których usuniêcie by³o niemo¿liwe”, jest szczególnie nieprecyzyjna, co utrudnia jej jednoznaczne odczytanie. W zwi¹z-ku z tym nie mo¿na jej traktowaæ jako swoistej klauzuli generalnej, maj¹cej za zadanie uelastycznienie samego przepisu.
Uwzglêdniaj¹c równie¿ stanowisko Trybuna³u Konstytucyjnego zawarte w wyroku z 10 lipca 2007 roku, sygn. SK 50/06, projekt eliminuje przes³ankê uzasadniaj¹c¹ przed³u¿enie czasu trwania tymczasowego aresztowania w po-staci przed³u¿aj¹cej siê obserwacji psychiatrycznej oskar¿onego. W powo³a-nym orzeczeniu Trybuna³ Konstytucyjny stwierdzi³ m.in., ¿e pozbawienie wolnoœci na potrzeby tocz¹cego siê postêpowania karnego nie mo¿e byæ dla oskar¿onego dolegliwoœci¹ sam¹ w sobie, a mo¿na je stosowaæ jedynie wów-czas, gdy jest to konieczne w demokratycznym pañstwie prawnym dla