Billingham J., Redagowanie tekstów, przeł. A. Dąbrowska, Warszawa 2006.
Wolański A., Edycja tekstów. Praktyczny poradnik, Warszawa 2008.
Słownik wydawcy oprac. B. Kalisz, Warszawa 1997.
H. Literatura uzupełniająca
3.1. Opis zajęć Nazwa zajęć:
Kultura popularna
Forma zaliczenia Z. oc.
Liczba punktów ECTS 3
Kierunek studiów: Filologia polska
profil studiów poziom studiów
zajęcia obowiązkowe
dla kierunku
zajęcia do
wyboru semestr/y
ogólnoakademicki SPS tak VI
Dyscyplina: literaturoznawstwo Prowadzący zajęcia
Formy zajęć
Liczba godzin Liczba
punktów ECTS N
(nauczyciel)
S (student) studia
stacjonarne
studia stacjonarne
Wykład 15 75 3
Razem 15 75 3
Metody dydaktyczne
Wykład z prezentacją multimedialną
Wymagania wstępne
Ogólna wiedza z historii kultury (szczególnie historii mediów, literatury i sztuk wizualnych, działania instytucji kultury).
Cele przedmiotu
Zapoznanie studentów z historią i teorią kultury masowej i popularnej, wskazanie form, strategii i źródeł inspiracji. Z uwzględnieniem naukowej perspektywy badawczej historii sztuki (specjalność osoby prowadzącej) wskazanie dynamiki związków między tzw. sztuką wysoką i popularną, mechanizmów wzajemnych inspiracji.
Dostarczenie narzędzi postrzegania/wykrywania i oceny zjawisk homogenizacji, wymiany wartości i przekształceń w obrębie szeroko rozumianej kultury.
Treści programowe
Definicje i typy kultury, teorie kultury wysokiej, popularnej i masowej; poziomy kultury i zjawisko homogenizacji.
Tradycje i opozycje: wybrane aspekty historii kultury popularnej i masowej jako:
1. przeciwstawienia (sztuka dla wszystkich i sztuka jako rzeczywistość versus sztuka autonomiczna i elitarna) 2. uproszczonej formuły kultury wysokiej, np.
rewolucja poprzemysłowa i jej skutki a ruch Arts & Crafts, odnowy sztuk i rzemiosł;
secesja i jej percepcja od kontestacji do tandetnych naśladownictw;
od kubizmu jako zjawiska hermetycznego przez Art Deco po dalsze formy popularyzacji, banalizacji i komercjalizacji. Picasso jako bohater kultury popularnej;
dadaistyczne skandale i surrealistyczne chwyty jako wzorce w reklamie i innych działaniach pop- i komercyjnych.
Socjalistyczne i totalitarne wersje kultury popularnej i masowej.
Progresywizm i konserwatyzm współczesnej kultury popularnej.
Efekty uczenia się:
Wiedza
W_01 Student dowiaduje się o wybranych teoriach kultury, jej typach, poziomach i wzajemnych relacjach (homogenizacji, wymianie wartości
W_02 – poznaje historię wybranych obszarów kultury popularnej w kontekście rozwoju techniki i historii mediów (np. komiks na tle rozwoju prasy; reklama jako jedna z form działalności twórców secesji;);
W_03 – poznaje wybrane kierunki sztuki jako przedmiot homogenizacji w kulturze masowej i popularnej oraz związaną z nimi terminologię;
W_04 – poznaje mechanizmy, cele i strategie kultury w socjalizmie i systemach totalitarnych oraz przypisaną im koncepcję kultury masowej.
Umiejętności
U_01 Student potrafi odróżnić (teoretyczne) odmiany i poziomy kultury, zna stosowane kryteria różnica;
U_02 – potrafi dokonać ogólnej klasyfikacji i analizy dzieła;
U_03 – potrafi wskazać cechy specyficzne kultury socjalistycznej i systemów totalitarnych oraz strategie współczesnej popkultury.
Kompetencje społeczne
K_01 Student jest przygotowany do czynnego uczestnictwa w kulturze;
K_02 – docenia znaczenie i przyczynia się do ochrony trwałych wartości dziedzictwa kulturowego;
K_03 samodzielne dokonuje oceny i wartościowania zjawisk kultury, w tym manipulacji i komercjalizacji osiągnięć artystycznych.
Sposób zaliczenia oraz formy i podstawowe kryteria oceny/wymagania egzaminacyjne A. Sposób zaliczenia
zaliczenie z oceną
B. Sposoby weryfikacji i oceny efektów W_1, W_2, W_3, W_4 weryfikowane za pomocą kolokwium ustnego i obecności na wykładach U_1, U_2, U_3 weryfikowane na podstawie odpowiedzi na pytanie teoretyczne kolokwium ustnego:
K_1, K_2, K_3 weryfikowane na postawie części praktycznej (analizy i interpretacji ) kolokwium ustnego
K_1, K_2, K_3 weryfikowane na postawie pytania sondażowego kolokwium ustnego (o oglądane wystawy, programy TV, czytane książki, czasopisma, reklamy etc.)
C. Formy i kryteria zaliczenia:
kolokwium ustne złożone z 3 pytań:
teoretycznego (z teorii kultury),
praktycznego (analiza i interpretacja dzieła lub zjawiska),
sondażowego (dot. uczestnictwa w kulturze, znajomości kultury regionu, krytycznej oceny zjawisk, systemu wartości etc.);
odpowiedź na pytanie wykazuje (uwzględnia) obecność na wykładach
Ocena końcowa = średnia ocen za każde z pytań kolokwium według punktacji
2,5 – 3,24 – dostateczny (3,0) 3,25 – 3,74 – dostateczny plus (3,5) 3,75 – 4,24 – dobry (4,0)
4,25 – 4,74 – dobry plus (4.5) 4,75 – 5,0 – bardzo dobry (5,0)
Matryca efektów uczenia się dla zajęć Numer (symbol)
efektu uczenia się Odniesienie do efektów uczenia się dla kierunku
W_01
K_W01
W_02
K_W02; K_W03
W_03 K_W04
W_04
K_W04; K_W13
U_01
K_U08
U_02
K_U12; K_U13
U_03
K_U12
K_01 K_K06
K_02 K_K07
K_03 K_K05
Wykaz literatury
I. Literatura wymagana do ostatecznego zaliczenia zajęć:
Baudrillard Jean, Społeczeństwo konsumpcyjne. Jego mity i struktury, przeł. Słąwomir Królak, Wyd.
Sic!Warszawa 2006.
Drozdowicz Jarema, Bernasiewicz Maciej, Kultura popularna w społeczeństwie współczesnym. Teorie Eco Umberto, Apokaliptycy i dostosowani. Komunikacja masowa a teorie kultury masowej, przeł. Piotr Salwa, Wyd. W.A.B., Warszawa 2010.
Fiske John, Zrozumieć kulturę popularną, tłum. Katarzyna Sawicka, Wyd. Uniw. Jagiellońskiego, Kraków 2010.
i rzeczywistość, Wyd. Impuls, Kraków 2010.
Kowalski Piotr, Parterowy Olimp. Rzecz o polskiej kulturze masowej lat siedemdziesiątych, Wyd. Ossolineum Wrocław 1988.
Kultura masowa [wybór tekstów] wybór, przekład i przedmowa: Czesław Miłosz, komentarz: Jerzy Szacki.
Wyd. Literackie, Kraków 2002.
Poznań 1998.
Strinati Dominic, Wprowadzenie do kultury popularnej, przeł. Wojciech J. Burszta, Wyd. Zysk i S-ka, Sztuka świata, t. 8, red. Anna Lewicka-Morawska, Wyd. Arkady, Warszawa 1994 (wybrane rozdziały).
Sztuka świata, t. 9 i 10, red. Wojciech Włodarczyk, Wyd. Arkady, Warszawa 1996 (wybrane rozdziały).
Toeplitz Krzysztof Teodor, Wszystko dla wszystkich. Kultura masowa i człowiek współczesny. Wyd. Wiedza Powszechna, Warszawa 1981.
J. Literatura uzupełniająca
Kal Elżbieta, Aby „Lud wszedł do śródmieścia”. Ludowość i inne paradoksy realizmu socjalistycznego w architekturze, [w:] Pod dyktando ideologii. Studia z dziejów architektury i urbanistyki w Polsce Ludowej, red.
Paweł Knap, IPN Szczecin 2013.
Kal Elżbieta, Socrealizm skonsumowany. Wykorzystanie dyskursu socrealizmu w pop-arcie i współczesnej kulturze popularnej, „Ars inter Culturas” 2016, nr 5, s. 209-239.
Kasprzycki Remigiusz, Dekada buntu. Punk w Polsce i krajach sąsiednich w latach 1977 – 1989, Wyd. Libron.
Kraków 2013.
Kłoskowska Antonina, Kultura masowa, krytyka i obrona, PWN Warszawa 2008.
Kowalski Piotr, (Nie)bezpieczne światy masowej wyobraźni. Studia o literaturze i kulturze popularnej. Wyd.
Uniwersytetu Opolskiego, Opole 1996.
Koziczyński Bartek, 333 popkulturowe rzeczy … PRL, Wyd. Vesper, Poznań 2007.
Moles Abraham, Kicz czyli sztuka szczęścia. Studiu o psychologii kiczu, tłum. Anita Szczepańska, Ewa Wende, PIW Warszawa 1978.
Pevsner Nicolaus, Pionierzy współczesności. Od Williama Morrisa do Waltera Gropiusa, przeł. Janina Wiercińska, Wyd. Artyst. i Filmowe, Warszawa 1978.
Śliwińska Katarzyna, Socrealizm w PRL i NRD, Wyd. Poznańskie, Poznań 2006.
Thorne Tony, Mody, kulty, fascynacje. Mały słownik kultury postmodernistycznej, przeł. Zbigniew Batko, Wyd.
Muza Warszawa 1995.
Nazwa przedmiotu
Kultura języka polskiego Forma zaliczenia:
Z. oc.
Punkty ECTS 3
Kierunek studiów: Filologia polska
Profil studiów poziom
kształcenia zajęcia obowiązkowe
zajęcia do
wyboru semestr/y
dla kierunku
Ogólnoakademi cki
SPS tak nie V
Nazwisko osoby prowadzącej (osób prowadzących)
Formy zajęć
Liczba godzin Liczba
punktó
- czytanie literatury, przygotowanie się do zajęć
30 30
Razem 30 60 3
Metody dydaktyczne