Mechanizm odwrotnego obciążenia według dyrektywy Rady 2006/112/WE

II. Wzorzec mechanizmu odwrotnego obciążenia podatkiem od towarów i usług w prawie

2. Mechanizm odwrotnego obciążenia według dyrektywy Rady 2006/112/WE

VI dyrektywa Rady z 17 maja 1977 roku została deregowana poprzez dyrektywę Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej²⁶⁷. W tejże dyrektywie pojawił się zarys mechanizmu odwrotnego obciążenia w jego właściwej formie. W pierwszej sekcji rozdziału pierwszego XI tytule dyrektywy pt. Osoby zobowiązane do zapłaty VAT na rzecz organów podatkowych, wskazano szereg przypadków, kiedy to podatnikiem podatku od wartości dodanej nie jest, zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w artykule 193 ww. dyrektywy, podatnik dokonujący podlegającej opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług, a nabywca towarów lub usług.

Twórcom przepisów dyrektywy 2006/112/WE przyświecał cel stworzenia takich norm prawnych, które będą harmonizowały przepisy dotyczące podatku VAT, a dodatkowo stworzą prawdziwy wspólny rynek w całej Unii Europejskiej. Istotne z punktu widzenia tworzenia dyrektywy było, aby w jak najmniejszym stopniu podatek VAT wpływał na przepływ towarów i usług pomiędzy krajami Unii. Konieczne tym samym było takie ujednolicenie przepisów wszystkich państw członkowskich, które skutkowałoby tym, że w przypadku transakcji pomiędzy dwoma państwami Unii nabywca i odbiorca pochodzący z dwóch państw Unii nie byliby jednocześnie zobowiązani według przepisów poszczególnych państw do zapłaty podatku VAT od takiej transakcji. Nieodzowne było zatem stworzenie takich uregulowań, które w jasny sposób określą, kto jest zobowiązany do zapłaty podatku w związku z dokonaną transakcją.

Art. 194 dyrektywy stanowi, iż w sytuacji, gdy dostawa towarów bądź świadczenie usług dokonywane jest przez podatnika nieposiadającego siedziby w państwie członkowskim, w którym VAT jest należny, państwa członkowskie mogą postanowić, że obowiązanym do zapłaty podatku jest nabywca towaru lub usługi. Jednocześnie to na państwach członkowskich spoczywał obowiązek określenia warunków, na których usługobiorca bądź odbiorca towarów miał być opodatkowany w przypadku takiej dostawy.

267 Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347, str. 1 z późn. zm.).

Istotą mechanizmu odwrotnego obciążenia podatkiem VAT jest doprowadzenie do sytuacji, w której obowiązek podatkowy z tytułu transakcji pomiędzy dwoma podatnikami VAT będzie spoczywał na nabywcy towaru bądź usługi. Co do zasady, właściwym przypadkiem stosowania mechanizmu reverse chargé jest świadczenie usług na rzecz podatnika z innego państwa członkowskiego bądź państwa trzeciego. Jednakże w tym miejscu należy się zastanowić, czy za opodatkowanie na zasadzie mechanizmu odwrotnego obciążenia można uznać wewnątrzwspólnotową dostawę towarów? Różnica pomiędzy tymi dwoma przypadkami jest zauważalna, jednakże przy głębszej analizie należy uznać, że generalnie tak, bowiem jedno, jak i drugie zdarzenie mają identyczne konsekwencje podatkowe.

Przy imporcie usług, to na podatniku będącym nabywcą usługi ciąży obowiązek podatkowy. Obowiązkiem podmiotu świadczącego usługę jest natomiast upewnienie się, czy podmiot z innego państwa jest podmiotem gospodarczym zarejestrowanym w tym innym państwie. Najważniejsze jest, aby na fakturze dokumentującej wykonanie usługi na rzecz takiego podmiotu zastosowana była właściwa stawka VAT, tj. NP (nie podlega), a także konieczne jest umieszczenie na fakturze informacji, że podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku VAT z tytułu tej transakcji jest podmiot nabywający usługę zgodnie z art. 226 pkt 11a dyrektywy 2006/112/WE - zaś w przypadku, gdy nabywca lub usługobiorca są zobowiązani do zapłaty VAT - wyrazów "odwrotne obciążenie".

Przy wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów obowiązkiem podmiotu nabywającego, podobnie jak przy nabyciu usługi, jest rozliczenie podatku od wartości dodanej w związku z takim nabyciem. Natomiast podmiot dokonujący dostawy ma prawo do zastosowania stawki 0% , zaś w niektórych krajach Unii zamiast stawki 0% obowiązuje stawka „zw” z prawem do odliczenia podatku naliczonego268. Aby jednak zastosować taką stawkę, podatnik musi spełnić szereg warunków. Pierwszym i podstawowym warunkiem jest upewnienie się przez dostawcę, że podmiot nabywający towar jest czynnym podatnikiem VAT zarejestrowanym dla potrzeb wewnątrzwspólnotowych transakcji. Obowiązek rejestracji przez podmioty, które dokonują wewnątrzwspólnotowych transakcji, wynika z uregulowań zawartych w artykule 214 ust.1 dyrektywy 2006/112/WE. Ponadto, aby podmiot dokonujący wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów miał prawo do zastosowania stawki zwolnionej z prawem do odliczenia (0%), musi posiadać potwierdzenie odbioru towaru przez kontrahenta z innego kraju Unii Europejskiej na terytorium tego kraju, a zatem konieczny jest wywóz towaru poza granice kraju dostawcy, bowiem warunkiem braku obowiązku podatkowego na

268

terytorium kraju rozpoczęcia wysyłki jest opodatkowanie dostawy towaru w kraju przeznaczenia. W przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów istotne jest również to, że podatnikiem może być nie tylko zarejestrowany podatnik, ale także osoba prawna niebędąca podatnikiem podatku VAT, a także osoba fizyczna dokonująca nabycia nowego środka transportu zgodnie z art. 2 ust.1 lit. b dyrektywy 2006/112/WE.

Podobnie w oparciu o zasadę samonaliczenia podatku VAT najczęściej funkcjonuje import towarów. Art. 201 dyrektywy pozostawia państwom członkowskim względną swobodę w tym zakresie, stanowi on bowiem, że VAT z tytułu importu jest płacony przez osobę lub osoby wyznaczone lub uznane za zobowiązane do zapłaty VAT przez państwo członkowskie importu. Najczęściej podmiotami wskazywanymi w państwach unijnych jako podmioty zobowiązane do zapłaty podatku VAT są nabywcy towarów269

Ze względu na powyższe należy uznać, że zasada odwrotnego obciążenia znajduje zastosowanie w stosunku zarówno do importu usług, importu towarów, jak również w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

W omawianej dyrektywie ustawodawca unijny postanowił uregulować również najbardziej palącą wówczas kwestię – materię dotyczącą wspólnego rynku energii. W dyrektywie postanowiono uregulować dostawy gazu w systemie gazowym, dostawy energii elektrycznej oraz dostawy energii cieplnej lub chłodniczej przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej. Na mocy analizowanej dyrektywy wprowadzono odwrotne obciążenie podatkiem VAT właśnie w odniesieniu do tych postaci energii. Zgodnie z art. 195 postanowiono, że każda osoba zidentyfikowana na potrzeby podatku od wartości dodanej na terytorium państwa członkowskiego, w którym VAT jest należny, w sytuacji gdy dostawy są dokonywane przez podatnika niemającego miejsca siedziby na terytorium tego państwa, jest zobowiązana do zapłaty podatku VAT. Natomiast zgodnie z art. 38 ww. dyrektywy miejscem dostawy jest miejsce, w którym podatnik będący pośrednikiem w dostawie energii, zarejestrowany na terytorium danego państwa ma siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności. Tym samym z powyższych unormowań wynika, że w przypadku dostawy określonych form energii na rzecz podatnika-pośrednika mającego miejsce siedziby na terytorium danego państwa UE od podatnika spoza danego państwa, to na podatniku-pośredniku ciąży obowiązek podatkowy z tytułu tej dostawy.

269

W pierwotnej wersji dyrektywy, która weszła w życie 1 stycznia 2007 r., w art. 196 zachowano w niemal niezmienionym kształcie regulacje z art. 21 VI dyrektywy Rady z 17 maja 1977 roku. Podobnie jak tam postanowiono, że w stosunku do wymienionych tam usług, w przypadku świadczenia ich na rzecz podatnika spoza UE bądź podatnika mającego siedzibę w innym państwie niż państwo usługodawcy, miejscem opodatkowania tej usługi będzie państwo siedziby usługobiorcy (a zatem podatnikiem będzie podatnik nabywający usługi, mający siedzibę w innym państwie). Dotyczy to takich usług jak m.in.:

a) przeniesienie i cesja praw autorskich, patentów, licencji, praw do znaków towarowych i handlowych oraz praw pokrewnych;

b) usługi reklamowe;

c) usługi konsultantów, inżynierów, biur konsultingowych, prawników, księgowych oraz inne podobne usługi, jak również przetwarzanie danych i dostarczanie informacji; d) usługi bankowe, finansowe i ubezpieczeniowe, łącznie z reasekuracją, z wyjątkiem

wynajmu sejfów, e) zapewnienie personelu;

f) wynajem rzeczowego majątku ruchomego, z wyjątkiem wszystkich środków transportu;

g) usługi dostępu do systemu gazowego i systemu dystrybucji energii elektrycznej oraz usługi transportu lub przesyłu poprzez te systemy, a także inne bezpośrednio z nimi związane usługi;

h) usługi telekomunikacyjne;

i) usługi nadawcze radiowe i telewizyjne.

Dodatkowo sytuacja, w której podatnikiem jest usługobiorca, dotyczyła zdarzeń, gdy usługobiorca zidentyfikowany jest do celów VAT w państwie członkowskim, w którym VAT jest należny, a na rzecz którego określone usługi wykonywał podatnik niemający siedziby na terytorium tego państwa członkowskiego. Usługami, których wykonanie powodowało powstanie odwrotnego obciążenia, były następujące sytuacje:

a) usługi wewnątrzwspólnotowego transportu towarów;

b) usługi wykonywane przez pośrednika, działającego w imieniu i na rzecz osoby trzeciej, gdy pośrednik uczestniczy w świadczeniu usługi wewnątrzwspólnotowego transportu towarów;

c) świadczenie usług innych niż usługi, o których mowa w art. 50 i 54 oraz art. 56 ust. 1, przez pośrednika działającego w imieniu i na rzecz osoby trzeciej;

d) usługi świadczone przez pośrednika działającego w imieniu i na rzecz osoby trzeciej, gdy pośrednik uczestniczy w świadczeniu usług obejmujących czynności pomocnicze do wewnątrzwspólnotowego transportu towarów;

e) świadczenie usług obejmujących wycenę rzeczowego majątku ruchomego lub prace na tym majątku.

Z dniem 1 stycznia 2010 r. w życie weszła zmiana art. 196 ww. dyrektywy. Po tej zmianie do zapłaty VAT zobowiązany jest każdy podatnik lub osoba prawna niebędąca podatnikiem zidentyfikowana do celów VAT, na rzecz której świadczone są usługi, jeżeli usługi te są świadczone przez podatnika niemającego siedziby na terytorium tego państwa członkowskiego. W wyniku przyjęcia takiej generalnej zasady niemal wszystkie usługi, które są wykonywane na rzecz podatników zarejestrowanych na potrzeby VAT w państwie członkowskim przez podmioty niemające miejsca siedziby w tym państwie, opodatkowane są na zasadzie odwrotnego obciążenia, a zatem podatnikiem jest ich nabywca.

Zgodnie z art. 199 dyrektywy państwa członkowskie mogły postanowić, że osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest podatnik – odbiorca następujących transakcji:

a) dostawy prac budowlanych, w tym prac obejmujących naprawę, porządkowanie, konserwację, przebudowę i rozbiórkę nieruchomości, jak również odbiór robót budowlanych uznawany za dostawę towarów;

b) zapewnienia personelu zatrudnionego do czynności wymienionych w pierwszym punkcie;

c) dostawy nieruchomości w sytuacji, gdy dostawca wybrał opodatkowanie dostawy; d) dostawy zużytych materiałów, zużytych materiałów nienadających się do ponownego

użycia w tym samym stanie, złomu, odpadów przemysłowych i nieprzemysłowych, odpadów przetwarzalnych, częściowo przetworzonych odpadów oraz dostawy pewnych towarów i świadczenia usług, wymienionych w załączniku VI;

e) dostawy towarów stanowiących zabezpieczenie przez jednego podatnika na rzecz drugiego podatnika w ramach wykonania wspomnianego zabezpieczenia;

f) dostawy towarów następującej po cesji zastrzeżenia własności na rzecz cesjonariusza wykonującego to prawo;

g) dostawy nieruchomości zbywanych przez dłużnika z tytułu wyroku w ramach procedury przymusowej licytacji.

W roku 2010 na mocy art. 1 dyrektywy nr 2010/23/UE z dnia 16 marca 2010 r.²⁷⁰ zmieniającej m.in. dyrektywę z dniem 9 kwietnia 2010 r. został dodany artykuł 199a. Zgodnie z dodanym artykułem państwa członkowskie mogą do dnia 31 grudnia 2018 r. i na okres co najmniej dwóch lat postanowić, że osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest podatnik, na rzecz którego wykonywana jest dowolna usługa lub dostarczany dowolny towar spośród poniżej wymienionych:

a) przeniesienie pozwoleń na emisję gazów cieplarnianych, o których mowa w art. 3 dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającej system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie, które podlegają przenoszeniu zgodnie z art. 12 tej dyrektywy;

b) przeniesienie innych jednostek, z których mogą korzystać przedsiębiorcy w celu zapewnienia zgodności z tą samą dyrektywą;

c) dostawa telefonów komórkowych, będących urządzeniami wyprodukowanymi lub przystosowanymi do użytku w połączeniu z licencjonowaną siecią, wykorzystujących określone częstotliwości, niezależnie od tego, czy mogą one być wykorzystywane do innych zastosowań;

d) dostawa układów scalonych, takich jak mikroprocesory i jednostki centralne, przed ich zainstalowaniem w wyrobach przeznaczonych dla użytkownika końcowego;

e) dostawa gazu i energii elektrycznej na rzecz podatnika pośrednika, zgodnie z definicją w art. 38 ust. 2;

f) dostarczanie certyfikatów dotyczących gazu i energii elektrycznej;

g) świadczenie usług telekomunikacyjnych, zgodnie z definicją w art. 24 ust. 2; h) dostawa konsoli do gier, tabletów i laptopów;

i) dostawa zbóż i roślin przemysłowych (w tym nasion oleistych i buraków cukrowych), które w niezmienionym stanie zwykle nie są przeznaczone do konsumpcji ostatecznej; j) dostawa metali surowych lub półwyrobów metalowych (w tym metali szlachetnych),

inne niż te, o których mowa w art. 199 ust. 1 lit. d), o ile nie są objęte procedurą szczególną dotyczącą towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich i antyków na mocy art. 311-343 lub procedurą szczególną dla złota inwestycyjnego na mocy art. 344-356.

270 Dyrektywa Rady 2010/23/UE z dnia 16 marca 2010 r. zmieniająca dyrektywę 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w zakresie fakultatywnego i tymczasowego stosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia w związku z dostawami niektórych usług podatnych na oszustwa (Dz. U. UE L Nr 72, str. 1).

W myśl ust. 1a powołanego artykułu państwa członkowskie mają określać warunki stosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia w stosunku do wymienionych transakcji.

Dodatkowo stosowanie tego mechanizmu w stosunku do dostaw niektórych spośród wymienionych towarów uzależnione zostało od wprowadzenia przez państwa członkowskie właściwych i skutecznych obowiązków sprawozdawczych dla podatników dostarczających towary lub usługi, do których ma zastosowanie ten mechanizm. Dotyczy to m.in. transakcji dostawy telefonów komórkowych, dostawy układów scalonych, dostawy gazu i energii elektrycznej na rzecz podatnika pośrednika, dostarczanie certyfikatów dotyczących gazu i energii elektrycznej, dostawy konsoli do gier, tabletów i laptopów, dostawy zbóż i roślin przemysłowych, dostawy metali surowych lub półwyrobów metalowych (w tym metali szlachetnych).

Przepisy zawarte w art. 199a dyrektywy wskazują wyraźnie na to, że poprzez wprowadzenie możliwości stosowania mechanizmu odwrotnego obciążenia Komisja pragnie zweryfikować, jak mechanizm ten sprawdzi się w poszczególnych państwach Unii. Ponadto w dyrektywie zobligowano Komisję do tego, aby przed dniem 1 stycznia 2018 r. przedstawiła Parlamentowi Europejskiemu i Radzie ogólne sprawozdanie oceniające skutki mechanizmu odwrotnego obciążenia w zakresie zwalczania oszustw.

W dniu 8 marca 2018 r. Komisja Europejska przedstawiła Sprawozdanie Komisji dla Rady i Parlamentu Europejskiego na temat skutków art. 199a i 199b dyrektywy Rady 2006/112/WE dotyczących zwalczania oszustw²⁷¹. Po przedstawieniu sprawozdania, podjęto decyzję o zmianie dyrektywy 2006/112/WE, przez przyjęcie dyrektywy Rady 2018/1695272

. Niniejsza dyrektywa zmieniła brzmienie art. 199a ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE. Zgodnie z nowym brzmieniem tego przepisu państwa członkowskie mogą postanowić, do dnia 30 czerwca 2022 r., że osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest podatnik, na rzecz którego wykonywana jest dowolna usługa lub dostarczany dowolny towar spośród wskazanych:

a) przeniesienie pozwoleń na emisję gazów cieplarnianych, o których mowa w art. 3 dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października

271 Sprawozdanie Komisji dla Rady i Parlamentu Europejskiego na temat skutków art. 199a i 199b dyrektywy Rady 2006/112/WE dotyczących zwalczania oszustw, COM(2018) 118 final, https://eur-lex.europa.eu/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=COM:2018:0298:FIN:PL:PDF [dostęp: 20.11.2018 r.].

272

Dyrektywa Rady 2018/1695 z dnia 6 listopada 2018 r. zmieniająca dyrektywę 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w odniesieniu do okresu stosowania fakultatywnego mechanizmu odwrotnego obciążenia w związku z dostawami niektórych towarów i usług podatnych na oszustwa oraz mechanizmu szybkiego reagowania na oszustwa związane z VAT (Dz. U. UE L Nr 282, str. 5).

2003 r. ustanawiającej system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie, które podlegają przenoszeniu zgodnie z art. 12 tej dyrektywy;

b) przeniesienie innych jednostek, z których mogą korzystać przedsiębiorcy w celu zapewnienia zgodności z tą samą dyrektywą;

d) dostawa układów scalonych, takich jak mikroprocesory i jednostki centralne, przed ich zainstalowaniem w wyrobach przeznaczonych dla użytkownika końcowego;

e) dostawy gazu i energii elektrycznej na rzecz podatnika pośrednika, zgodnie z definicją w art. 38 ust. 2;

f) dostarczanie certyfikatów dotyczących gazu i energii elektrycznej;

g) świadczenie usług telekomunikacyjnych, zgodnie z definicją w art. 24 ust. 2; h) dostawa konsoli do gier, tabletów i laptopów;

W ust. 2 zobowiązano państwa unijne wprowadzające mechanizm odwrotnego obciążenia w stosunku do poszczególnych towarów, do przekazania Komitetowi ds. VAT informacji dotyczących:

a) zakresu środka wdrażającego mechanizm wraz z rodzajem oszustwa i jego charakterystyką oraz szczegółowym opisem środków towarzyszących, włącznie z obowiązkami sprawozdawczymi nakładanymi na podatników i wszelkimi środkami kontroli;

b) działań podjętych w celu poinformowania stosownych podatników o wprowadzeniu tego mechanizmu;

c) kryteriów oceny umożliwiających dokonanie porównania oszustw podatkowych w odniesieniu do towarów i usług wymienionych w ust. 1 przed zastosowaniem

mechanizmu i po jego zastosowaniu, oszustw dotyczących innych towarów i usług przed zastosowaniem mechanizmu i po jego zastosowaniu, jak również każdego wzrostu liczby innego rodzaju oszustw przed zastosowaniem mechanizmu i po jego zastosowaniu;

d) daty wejścia w życie i okresu stosowania środka wdrażającego mechanizm.

Tym samym każde państwo, które zastosuje mechanizm, będzie przekazywało organom unijnym informacje niezbędne do tego, aby w przyszłości w jak najlepszy sposób wprowadzić taki mechanizm na szczeblu całej Unii Europejskiej. Dodatkowo państwa chcące wprowadzić mechanizm odwrotnego obciążenia mają przedstawić kryteria, według których w przyszłości będzie można porównywać dane dotyczące skali oszustw podatkowych w poszczególnych branżach przed i po wprowadzeniu w życie stosowania przedmiotowego mechanizmu. W ust. 3 art. 199a dyrektywy wskazano, że państwa, które zastosowały odwrotne obciążenie w stosunku do pewnych grup towarów, do dnia 30 czerwca 2017 r. przedstawią Komisji sprawozdanie, w którym przy wykorzystaniu zaproponowanych kryteriów zaprezentują szczegółową ocenę ogólnej skuteczności i efektywności środka, w szczególności odnośnie do: a) wpływu na oszustwa podatkowe w związku z dostawami towarów lub świadczeniem

usług objętych mechanizmem odwrotnego obciążenia;

b) możliwości objęcia oszustwami podatkowymi towarów lub innych usług;

c) ponoszonych przez podatników kosztów przestrzegania przepisów, wynikających z wdrożenia mechanizmu.

Każde państwo stosujące mechanizm odwrotnego obciążenia ma obowiązek przedłożenia Komisji sprawozdania w przypadku, gdyby w wyniku stosowania tego mechanizmu wykryto zmianę kierunków i tendencji w oszustwach podatkowych dotyczących kategorii towarów lub usług wymienionych w art. 199a ust.1. Sprawozdanie takie powinno było być przedłożone najpóźniej do 30 czerwca 2017 r.

W art. 199b dyrektywy, wprowadzono dodatkową możliwość wprowadzenia przez państwo członkowskie mechanizmu odwrotnego obciążenia w stosunku do określonego przez to państwo rodzaju dostaw towarów i świadczenia usług jako odstępstwo od generalnej zasady opodatkowania podatkiem VAT. W ust. 1 tego artykułu wskazano, iż zastosowanie tej procedury możliwe jest tylko w przypadkach szczególnej potrzeby, jako szczególny środek w ramach mechanizmu szybkiego reagowania w celu zwalczania nagłych i znaczących oszustw, które mogłyby prowadzić do znacznych i nieodwracalnych strat finansowych. Warto w tym

miejscu zauważyć, że o ile stosowanie rozwiązań uregulowanych w art. 199a może znaleźć zastosowanie tylko wobec kategorii towarów i usług wymienionych enumeratywnie w art.199a ust.1, o tyle zastosowanie mechanizmu odwrotnego obciążenia zgodnie z regulacją art. 199b może odbyć się w stosunku do wszelkich towarów czy usług, w stosunku do których państwo członkowskie będzie to uważało za stosowne ze względu na szczególną sytuację w danej dziedzinie gospodarki czy w poszczególnych jej branżach. Ten szczególny sposób reagowania w celu zwalczania nagłych i znaczących oszustw podlega kontroli ze strony danego państwa członkowskiego w odniesieniu do podatników dostarczających towary lub świadczących usługi. Istotne jest to, że wprowadzanie mechanizmu odwrotnego obciążenia

W dokumencie Mechanizm odwrotnego obciążenia podatkiem od towarów i usług transakcji krajowych (Stron 107-122)