Ministra Obrony Narodowej (RPO-710972-III/12) z dnia 23 października 2012 r

– w sprawie stanu przestrzegania praw obywatelskich żołnierzy 20 Brygady Zmechanizowanej, a także warunków służby i szkolenia.

W sierpniu 2012 r. współpracownicy Rzecznika Praw Obywatelskich przebywali w 20 Brygadzie Zmechanizowanej w celu sprawdzenia przestrzegania praw obywatelskich oraz zapoznania się z warunkami służby i szkolenia, a także aby poznać najistotniejsze problemy żołnierzy. Stopień ukompletowania Brygady wynosi 21%. Od 1 stycznia 2013 r. skład osobowy jednostki będzie jeszcze mniejszy. Tak szczupłe stany osobowe utrudniają realizację bieżących zadań. Zbyt częste, zdaniem żołnierzy, zmiany ustawy pragmatycznej powodują brak poczucia stabilności oraz zwiększają obawy co do dalszej możliwości pełnienia służby.

Zróżnicowanie uposażeń pomiędzy korpusem szeregowych a korpusem podoficerskim, w ocenie zainteresowanych, jest zbyt małe, natomiast odpowiedzialność podoficerów jest nieporównywalnie większa. Zdaniem żołnierzy reaktywowania wymaga wojskowa służba zdrowia. Żołnierze nie są kierowani na kursy z uwagi na brak miejsc, a następnie w niedługim czasie są zwalniani z uzasadnieniem, że nie mają ukończonego odpowiedniego przeszkolenia.

Zbyt późno informowani są o zmianach wysokości wypłacanych odpraw mieszkaniowych.

Żołnierze, którym kontrakty kończą się za kilka lat, wyrażają obawy, czy wprowadzane przepisy dotyczące nabywania uprawnień emerytalnych będą dotyczyć także ich w przypadku przedłużenia czasu służby wojskowej. Poruszono też kwestię informowania kandydatów przyjmowanych do korpusu szeregowych zawodowych, że mogą służyć tylko 12 lat. Jak podkreślano, zarówno w czasie składania dokumentów, jak i podczas procedury przyjmowania, takich informacji nikt im nie przekazał, mimo że odnośne przepisy już obowiązywały. Zwracano uwagę, że w innych służbach mundurowych podobnych ograniczeń

41 się nie stosuje. Rzecznik Praw Obywatelskich prosi o poinformowanie o stanowisku zajętym wobec przedstawionych spraw.

25. Ministra Zdrowia (RPO-706913-V/12) z dnia 26 października 2012 r. – w sprawie problemu pominięcia lekarzy geriatrów w wykazie lekarzy upoważnionych do wystawiania zleceń na wydanie niektórych przedmiotów ortopedycznych oraz środków pomocniczych.

Rzecznik Praw Obywatelskich sygnalizuje w wystąpieniu kwestię pominięcia lekarzy geriatrów w wykazie lekarzy upoważnionych do wystawiania zleceń na wydanie niektórych przedmiotów ortopedycznych oraz środków pomocniczych. Zgodnie z § 3 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 29 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu zaopatrzenia w wyroby medyczne będące przedmiotami ortopedycznymi oraz środki pomocnicze, warunkiem realizacji świadczeń gwarantowanych z zakresu zaopatrzenia w wyroby medyczne będące przedmiotami ortopedycznymi oraz z zakresu zaopatrzenia w środki pomocnicze jest przedstawienie przez świadczeniobiorcę zlecenia lekarza ubezpieczenia zdrowotnego lub felczera ubezpieczenia zdrowotnego wraz z potwierdzeniem prawa do tych świadczeń gwarantowanych przez NFZ. Szczegółowy wykaz lekarzy uprawnionych – niewymieniający lekarzy geriatrów – został określony w załącznikach do rozporządzenia. Obowiązujące przepisy rangi ustawowej nie wyłączają lekarzy geriatrów z kręgu lekarzy uprawnionych do wystawienia zlecenia na zaopatrzenie w wyroby medyczne.

Jednocześnie nadal obowiązuje rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych, które nie uznaje lekarzy geriatrów za lekarzy uprawnionych do wystawienia zlecenia. Przyjęte rozwiązanie powoduje w praktyce realne problemy pacjentów i lekarzy. Rzecznik Praw Obywatelskich zwraca się z prośbą o zajęcie stanowiska, a w szczególności o podjęcie działań zmierzających do niezwłocznego rozwiązania opisanego problemu.

Minister Zdrowia (14.11.2012 r.) podzielił stanowisko przedstawione w wystąpieniu Rzecznika Praw Obywatelskich i poinformował o trwających w Ministerstwie pracach nad ostateczną formą projektu rozporządzenia do ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o refundacji leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych w zakresie refundacji wyrobów medycznych wydawanych na zlecenie. Projekt rozporządzenia uwzględnia lekarzy geriatrów jako upoważnionych do wystawiania zlecenia na zaopatrzenie w wyroby medyczne. Po zakończeniu prac projekt zostanie przekazany do konsultacji zewnętrznych w celu zgłaszania uwag.

26. Ministra Zdrowia (RPO-697234-V/12) z 26 października 2012 r. – w sprawie obowiązujących zasad refundacji leków.

W listach do Rzecznika Praw Obywatelskich skarżący kwestionują obowiązujący system kwalifikowania leków do refundacji na podstawie wskazań zarejestrowanych przez producentów preparatów handlowych, a nie na podstawie wskazań medycznych dla substancji czynnej zawartej w tych preparatach. Jedynym beneficjentem tego rozwiązania są – zdaniem skarżących – niektóre firmy farmaceutyczne, a głównym poszkodowanym – pacjent.

Zarejestrowane wskazania nie obejmują wszystkich zastosowań danego leku i nie muszą zmieniać się zależnie od postępów wiedzy medycznej. Pacjentowi nie przysługuje refundacja leku, jeżeli został mu przepisany na inne schorzenie niż określone we wskazaniach

42 rejestracyjnych. Większość lekarzy mających kontrakt z NFZ przepisuje leki pełnopłatne. W przypadkach, gdy lekarz ma wątpliwości wobec wskazań rejestracyjnych leku refundowanego, wybiera lek spoza listy refundacyjnej, aby uniknąć kary w razie kontroli NFZ. Skarżący zarzucają też nadanie znaczenia prawnego Charakterystykom Produktów Leczniczych. Wątpliwości budzą ponadto przepisy rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie recept lekarskich, nakładające na lekarzy obowiązek zaznaczania 100% odpłatności za lek wypisany poza wskazaniami rejestrowymi. Takie uregulowanie wykracza poza upoważnienie ustawowe. W świetle komunikatu Ministerstwa Zdrowia z 21 marca 2012 r., rozporządzenie to dopuszcza, aby lek został przepisany na recepcie zarówno pod nazwą międzynarodową, handlową, chemiczną jak i nazwą substancji czynnej zapisaną w języku polskim, angielskim i łacińskim. Obowiązek każdorazowego określania odpłatności uniemożliwia jednak skorzystanie z tej możliwości. Rzecznik Praw Obywatelskich zwraca się z prośbą o ustosunkowanie się do przedstawionych kwestii.

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Zdrowia (03.12.2012 r.) wyjaśnił, że przepisy ustawy refundacyjnej, które wprowadziły system refundacji oparty na wskazaniach do stosowania zawartych w Charakterystyce Produktu Leczniczego, miały przede wszystkim na celu zdjęcie ciężaru odpowiedzialności z lekarzy w sytuacji wypisywania leków poza wskazaniami. Charakterystyka Produktu Leczniczego jest jedynym neutralnym źródłem informacji o leku. Jako jedyny dokument stanowi obiektywną i jednoznaczną podstawę weryfikacji informacji o produkcie leczniczym.

Odnosząc się do nakładania przez NFZ na lekarzy kar umownych za nieprawidłowo wystawione recepty, w odpowiedzi poinformowano, że intencją Ministra Zdrowia nie jest całkowite zwolnienie lekarzy z odpowiedzialności, w tym również w ramach wypisywania recept na leki refundowane. Kary umowne przewidziane w umowach upoważniających do wystawiania recept na leki refundowane zostały wprowadzone z uwagi na dobro pacjentów, nakładając na lekarzy, zgodnie z zasadą wykonywania zawodu z należytą starannością, obowiązek weryfikacji prawidłowego wystawiania recept. Obowiązek określania poziomu odpłatności na receptach został nałożony na lekarzy w celu zagwarantowania właściwego wydania leku pacjentowi w aptece. Obowiązek ten spoczywa na lekarzu jako osobie najbardziej kompetentnej pod względem merytorycznym oraz posiadającej niezbędne informacje o pacjencie oraz jego chorobie. Ministerstwo Zdrowia planuje wszczęcie do końca 2012 r. procesu nowelizacji rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 8 marca 2012 r. w sprawie recept lekarskich. Tym samym wszelkie uwagi dotyczące rozbieżności w przepisach regulujących określanie poziomu odpłatności zostaną rozważone i przeanalizowane w ramach prac nad planowaną nowelizacją.

27. Ministra Spraw Wewnętrznych (RPO-707570-III/12) z dnia 26 października 2012 r. – w sprawie braku jednolitych kryteriów w zakresie przyjmowania kandydatów do Państwowej Straży Pożarnej, z uwzględnieniem zasady równego traktowania.

Do Rzecznika zwróciła się kandydatka na funkcjonariusza Państwowej Straży Pożarnej ze skargą na dyskryminację ze względu na płeć w zakresie przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego do służby w komendach powiatowych Państwowej Straży Pożarnej.

Rzecznik wystąpił do Komendanta Głównego Państwowej Straży Pożarnej z prośbą o

43 zlecenie zbadania sprawy. Podkreślił, że ogłoszenie naboru sporządzone zostało w sposób wskazujący na dyskryminację ze względu na płeć, gdyż skierowane było wyłącznie do mężczyzn. Postępowanie takie jest sprzeczne z art. 32 Konstytucji stanowiącym nakaz równego traktowania oraz zakaz dyskryminacji i niezgodne z przepisami ustawy z dnia 3 grudnia 2010 r. o wdrożeniu niektórych przepisów Unii Europejskiej w zakresie równego traktowania. Nadesłane przez zainteresowaną kopie naboru kandydatów do służby w innych komendach powiatowych wskazywały na brak jednolitych zasad i kryteriów w zakresie przyjmowania do służby przygotowawczej w Państwowej Straży Pożarnej. Co więcej, ustawa z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej nie zawiera zasad postępowania kwalifikacyjnego, w oparciu o które odbywa się przyjmowanie do służby. Brak tych uregulowań jest sprzeczny z art. 60 Konstytucji RP określającym, że obywatele polscy korzystający z praw publicznych mają prawo dostępu do służby publicznej na jednakowych zasadach. Komendant Państwowej Straży Pożarnej, podzielając stanowisko Rzecznika, powołał zespół do opracowania wytycznych w zakresie zasad naboru do służby w Państwowej Straży Pożarnej. Rzecznik Praw Obywatelskich prosi o rozważenie możliwości podjęcia działań legislacyjnych zmierzających do rozwiązania opisanego problemu tak, aby zasady dostępu do służby publicznej w Państwowej Straży Pożarnej były takie same dla wszystkich obywateli.

28. Prezesa Krajowej Rady Diagnostów Laboratoryjnych (RPO-689040-V/11) z dnia 2 listopada 2012 r. – w sprawie nieprawidłowej praktyki stosowanej przez Krajową Radę Diagnostów Laboratoryjnych polegającej na niedoręczaniu uchwał o skreśleniu z listy diagnostów laboratoryjnych oraz niezamieszczaniu pouczeń o przysługujących środkach zaskarżenia.

Na kanwie badanej przez Rzecznika Praw Obywatelskich sprawy indywidualnej pojawił się problem natury generalnej dotyczący nieprawidłowej praktyki stosowanej przez Krajową Radę Diagnostów Laboratoryjnych polegającej na niedoręczaniu przez samorząd uchwał o skreśleniu z listy diagnostów oraz niezamieszczaniu w nich pouczeń o przysługujących środkach zaskarżenia. Praktyka przyjęta przez Krajową Radę Diagnostów Laboratoryjnych w sprawach o skreślenie z listy diagnostów laboratoryjnych narusza podstawowe konstytucyjne prawa obywatela – przede wszystkim prawo do sądu określone w art. 45 i zagwarantowane w art. 77 ust. 2 Konstytucji RP. W ocenie Rzecznika sprawy dotyczące wpisu oraz skreślenia z listy diagnostów laboratoryjnych są sprawami z zakresu administracji publicznej, do których stosuje się procedurę określoną w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego. Rozstrzygnięcia Krajowej Rady Diagnostów Laboratoryjnych mają walor decyzji administracyjnych. Od powyższych rozstrzygnięć, zgodnie z art. 10 ust. 3 ustawy o diagnostyce laboratoryjnej oraz art. 3 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, służy skarga do sądu administracyjnego wnoszona w terminie 30 dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie.

Rzecznik Praw Obywatelskich prosi o zajęcie stanowiska wobec przedstawionych uwag, a w szczególności o usunięcie niezgodnej z obowiązującym prawem praktyki.

Prezes Krajowej Rady Diagnostów Laboratoryjnych (22.11.2012 r.) podziękował w odpowiedzi za przekazane uwagi odnośnie do trybu i zasad wydawania przez Krajową Radę

44 Diagnostów Laboratoryjnych uchwał dotyczących wpisów i wykreśleń z listy diagnostów laboratoryjnych. Uwagi te zostały przyjęte do realizacji. Na ostatnim posiedzeniu Prezydium Krajowej Rady Diagnostów Laboratoryjnych zostały podjęte uchwały zgodne z normami określonymi w art. 107 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego w związku z art. 10 i 12 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o diagnostyce laboratoryjnej. Każda z uchwał dotyczy indywidualnie wymienionej osoby ubiegającej się o przedmiotowy wpis lub wykreślenia diagnosty laboratoryjnego z listy. Uchwały te są przesyłane do wnioskodawców lub wykreślonych diagnostów laboratoryjnych. W przypadku wykreślenia uchwały będą zawierać uzasadnienie, pouczać o drodze odwoławczej i wskazywać sąd odwoławczy.

29. Ministra Sprawiedliwości oraz Ministra Administracji i Cyfryzacji (RPO-694163-V/12) z dnia 2 listopada 2012 r. – w sprawie doręczania przesyłek sądowych.

Do Biura Rzecznika Praw Obywatelskich napływają skargi obywateli dotyczące doręczania przesyłek w trybie przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 października 2010 r. w sprawie szczegółowego trybu i sposobu doręczania pism sądowych w postępowaniu cywilnym, przepisów ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy z dnia 12 czerwca 2003 r. – Prawo pocztowe. W obecnym stanie prawnym w przypadku zmiany miejsca zameldowania lub zamieszkania obywatel nie dysponuje możliwością zabezpieczenia się przed doręczeniem przesyłki z sądu na nieaktualny adres, w sytuacji doręczeń dokonywanych przy tzw. pierwszym piśmie w sprawie, gdy nie wie jeszcze o wszczętym z jego udziałem postępowaniu sądowym. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 2 Prawa pocztowego żądanie zmiany miejsca doręczenia przesyłki może zgłosić wyłącznie jej nadawca. W myśl art. 26 ust. 2 pkt lc Prawa pocztowego przesyłki nadawane na zasadach ogólnych mogą być „przekierowane” przez operatora pocztowego na nowy adres. Możliwości takiej nie ma w przypadku przesyłek nadawanych na zasadach szczególnych (§ 24 pkt 6 Regulaminu świadczenia powszechnych usług pocztowych).

Podjęcie próby doręczenia i awizowanie przesyłki pod nieaktualnym adresem skutkuje w praktyce jej nieodebraniem, a w konsekwencji zwrotem do nadawcy z adnotacją „nie podjęto w terminie”, co wobec fikcji prawnej wynikającej z konstrukcji doręczenia zastępczego uregulowanego w art. 139 § 1 k.p.c., rodzi dla obywatela określone, często negatywne, konsekwencje prawne. Rzecznik Praw Obywatelskich zwraca się z prośbą o rozważenie zasadności podjęcia inicjatywy ustawodawczej w celu wprowadzenia regulacji zapewniającej skuteczniejszą ochronę praw obywateli w postępowaniu sądowym.

Minister Sprawiedliwości (04.12.2012 r.) wyjaśnił, że przewidziane w art. 139 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego oraz w § 6-10 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 października 2010 r. w sprawie szczegółowego trybu i sposobu doręczania pism sądowych w postępowaniu cywilnym doręczenie wskutek (dwukrotnego) „awizowania” przesyłki pocztowej może być uznane za skuteczne tylko wówczas, gdy zawiadomienie o przesyłce zostanie umieszczone w drzwiach mieszkania adresata lub w oddawczej skrzynce pocztowej ze wskazaniem, gdzie i kiedy pozostawiono pismo i pouczeniem o terminie jego odbioru. Zatem doręczenie jest prawidłowe tylko wtedy, gdy „awizowanie” nastąpiło pod właściwym adresem odbiorcy. Jeżeli „awizowanie”

dokonane zostało pod niewłaściwym adresem, doręczenie w ogóle nie następuje.

45 Obowiązujące przepisy nie przewidują możliwości dosyłania przesyłki sądowej na nowy adres znany doręczycielowi. Nie można jednak zgodzić się ze stanowiskiem zakładającym, iż obowiązujące przepisy nie przewidują w przedmiotowym stanie faktycznym możliwości dokonywania przez doręczającego adnotacji na formularzu potwierdzenia odbioru przesyłki, że adresat wyprowadził się i wskazania jego nowego adresu zamieszkania. Dla zachowania większej przejrzystości unormowań zostanie rozważona zmiana § 11 ust. 1 ww.

rozporządzenia przewidująca obowiązek doręczającego dokonania adnotacji na formularzu potwierdzenia odbioru przesyłki, że adresat wyprowadził się i wskazania jego nowego adresu zamieszkania (gdy doręczyciel ustali, że adresat nie zamieszkuje pod podanym przez sąd adresem a jego nowy adres jest mu znany). Ponadto zostanie rozważona możliwość wprowadzenia regulacji przewidującej dosyłanie przesyłki sądowej na nowy adres znany doręczycielowi.

30. Ministra Sprawiedliwości (RPO-691761-II/11) z dnia 5 listopada 2012 r. – w sprawie dostępu do akt postępowania karnego rodzica, który nie został dopuszczony do działania w sprawie w charakterze strony.

Przedmiotem zainteresowania Rzecznika Praw Obywatelskich jest problematyka dotycząca dostępu do akt postępowania karnego, na zasadzie art. 156 § 1 k.p.k., rodzica, który nie został dopuszczony do działania w sprawie w charakterze strony. Dostęp do akt postępowania karnego, oprócz stron, obrońców, pełnomocników, mają również przedstawiciele ustawowi (art. 156 § 1 k.p.k.). Zgodnie z art. 51 § 2 k.p.k., jeżeli pokrzywdzonym jest małoletni albo ubezwłasnowolniony całkowicie lub częściowo, jego prawa wykonuje przedstawiciel ustawowy albo osoba, pod której stałą pieczą pokrzywdzony pozostaje. Tymczasem prokuratury i sądy odmawiają rodzicom nie dopuszczonym w sprawie w charakterze strony dostępu do akt, mimo że w przekonaniu Rzecznika rodzic, który nie został dopuszczony do udziału w sprawie na zasadzie art. 51 § 2 k.p.k., nie traci charakteru

„przedstawiciela ustawowego” zdefiniowanego w Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym. Na skutek przedstawionej praktyki rodzic małoletniego występującego w sprawie w charakterze pokrzywdzonego, w której to sprawie oskarżonym jest drugi z rodziców, nie ma żadnej wiedzy na temat tego postępowania, co narusza jego prawa, a ponadto stanowi nieuzasadnione różnicowanie rodziców w zakresie dostępu do informacji na temat sytuacji prawnej dziecka. Rzecznik Praw Obywatelskich prosi o przedstawienie stanowiska w sprawie.

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości (24.12.2012 r.) nie zgodził się z twierdzeniem przedstawionym w wystąpieniu Rzecznika, że czym innym są uprawnienia przedstawiciela ustawowego małoletniego pokrzywdzonego do wykonywania jego praw jako pokrzywdzonego w postępowaniu karym, a czym innym jest możliwość dostępu do akt sprawy karnej, w której osobą pokrzywdzoną jest osoba małoletnia pozostająca pod władzą rodzicielską. Przyjęcie takiego poglądu skutkowałoby przypisaniem rodzicowi małoletniego pokrzywdzonego podwójnej roli w procesie karnym, po pierwsze jako reprezentanta strony, a po drugie jako odrębnego podmiotu, którego uprawnienia są niezależne od praw strony, co wypaczałoby treść art. 51 § 2 k.p.k., który wyraźnie wiąże działania przedstawiciela ustawowego małoletniego z rolą procesową, jaką pełni on w postępowaniu karym.

46 Zdaniem Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości nie można zgodzić

się z twierdzeniem, że wskutek praktyki prokuratur i sądów rodzic małoletniego występującego w sprawie w charakterze pokrzywdzonego, w której to sprawie oskarżonym jest drugi z rodziców, pozbawiony jest wiedzy na temat tego postępowania. Udostępnienie w takiej sytuacji akt postępowania byłoby niezgodne z obowiązującymi regulacjami prawymi i stanowiłoby przekroczenie uprawnień organu procesowego mogące skutkować odpowiedzialnością karną. Wiedzę o biegu postępowania rodzic małoletniego pokrzywdzonego może pozyskać w toku postępowania przygotowawczego i postępowania sądowego na równi z innymi osobami, za zgodą prezesa sądu lub prowadzącego postępowanie przygotowawcze (art. 156 § 1 zd. 2 i art. 156 § 5 zd. 2 k.p.k.).

31. Ministra Sprawiedliwości (RPO-686541-IV/11) z dnia 6 listopada 2012 r. – w sprawie problemu współwystępowania w obrocie prawnym kilku prawomocnych postanowień spadkowych po tym samym spadkodawcy.

Na skutek pytania prawnego Rzecznika Praw Obywatelskich Sąd Najwyższy podjął uchwałę z dnia 10 lipca 2012 r. (sygn. akt III CZP 81/11) mającą moc zasady prawnej, w której przesądził, że art. 679 k.p.c. nie stanowi podstawy uchylenia kolejnego prawomocnego postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku po tym samym spadkodawcy. Istnienie dwóch lub więcej prawomocnych postanowień o stwierdzeniu nabycia spadku po tym samym spadkodawcy uzasadnia natomiast wznowienie postępowania. Podjęta uchwała nie eliminuje, zdaniem Rzecznika, problemu polegającego na współwystępowaniu w obrocie prawnym kilku prawomocnych postanowień spadkowych po tym samym spadkodawcy, których z racji upływu terminów nie da się uchylić w żadnym przewidzianym prawem trybie. Rzecznik podkreśla w wystąpieniu, że przepisy kodeksu postępowania cywilnego przewidują zaledwie trzymiesięczny termin do ewentualnego wniesienia skargi o wznowienie postępowania.

Upływ terminu do wniesienia skargi o wznowienie postępowania pozbawia spadkobierców możliwości ochrony ich słusznych interesów wynikających z dziedziczenia w przypadku istnienia kilku prawomocnych postanowień spadkowych stwierdzających nabycie spadku po tej samej osobie, jednakże w odmienny sposób. W ocenie Rzecznika brak prawnej możliwości rozwiązania takiej sytuacji narusza wyrażoną w art. 31 ust. 3 Konstytucji zasadę proporcjonalności ograniczania konstytucyjnych wolności i praw. Rzecznik Praw Obywatelskich prosi o zajęcie stanowiska w sprawie a w razie podzielenia przedstawionej argumentacji prosi o spowodowanie podjęcia prac nad nowelizacją kodeksu postępowania cywilnego w omawianym zakresie.

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości (11.12.2012 r.) wyjaśnił, że ograniczenie czasowe dopuszczalności skargi o wznowienie postępowania jest uzasadnione koniecznością ustabilizowania sytuacji prawnej. Ponadto zauważył, że zgodnie z art. 7 k.p.c.

prokurator może żądać wszczęcia postępowania w każdej sprawie, jak również wziąć udział w każdym toczącym się postępowaniu, jeżeli według jego oceny wymaga tego ochrona praworządności, praw obywateli lub interesu społecznego. Dla prokuratora chwilą, od której należy liczyć termin do wniesienia skargi o wznowienie postępowania będzie chwila zawiadomienia go o potrzebie wystąpienia ze skargą. Obecnie trwają prace nad zmianą ustawy – Kodeks postępowania cywilnego, w ramach których planuje się wprowadzenie

47 obowiązku rejestrowania wszystkich postanowień o nabyciu spadku w Rejestrze Aktów Poświadczenia Dziedziczenia, co ma stanowić zabezpieczenie przed powtórnym stwierdzeniem nabycia praw do spadku po tej samej osobie.

W związku z powyższym Podsekretarz Stanu uważa, że zarówno obecnie obowiązujące, jak i przewidywane rozwiązania w pełni gwarantują bezpieczeństwo prawne. Pogłębionej analizy wymaga zagadnienie związane z potrzebą ewentualnego wydłużenia terminów do wnoszenia skargi o wznowienie postępowania w oparciu o podstawy restytucyjne.

Zagadnienie to zostanie przedstawione działającej przy Ministrze Sprawiedliwości Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Cywilnego w celu rozważenia zasadności podjęcia prac legislacyjnych zmierzających do zmiany odpowiednich przepisów k.p.c.

32. Ministra Finansów (RPO-669340-V/11) z dnia 8 listopada 2012 r. – w sprawie skrócenia okresu przechowywania paragonów fiskalnych przez podatników-przedsiębiorców.

Z dniem 31 grudnia 2012 r. zakończy się okres, w którym podatnicy mają obowiązek przechowywać przez okres dwóch lat kopie dokumentów kasowych sporządzonych na nośniku papierowym. Od 1 stycznia 2013 r. ponownie będzie miał zastosowanie § 7 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania, zgodnie z którym podatnicy będą zobowiązani do przechowywania kopii dokumentów kasowych przez okres pięciu lat. Skrócenie okresu obowiązkowego

W dokumencie INFORMACJA o pracy Rzecznika Praw Obywatelskich październik – grudzień 2012 r. (Stron 40-64)