J
ednego dnia, kiedy Pan Lancelot długi czas głębokim lasem jechał, spostrzegł przed sobą stary dwór za mostem leżący. Tedy przez most ze starości zwą- tlały przejechał i do dworu wszedł, a tam w sali zobaczył leżące zwłoki rycerza, znacznego widać człeka. Zaraz też podeszła do Pana Lancelota pani jedna ręce łamiąc i plą
cząc. I powiedziała mu:
— Ach, rycerzu, wielkiś mi ból sprawił.
— Dlaczego mi to mówisz? — Pan Lancelot zapyta — nigdym ja nic złego temu rycerzowi nie uczynił. Nie patrz więc na mnie srogo, piękna damo, gdyż, przeciwnie, żal twój głęboki sercem z tobą dzielę.
— Prawdziwie, panie — rzecze ona. — Wiem ja o tym, żeś nie ty męża mojego zabił, bowiem ten, co tej zbrodni dokonał, ciężko jest ranny i nigdy już zapewne nie ozdrowieje. Za to ci ręczyć mogę.
— Jakżeż się mąż twój zowie? — rycerz zapyta.
— Panie, — dama odpowie — Panem Gilbertem go zwano. Jednym z najlepszych rycerzy na świecie całym on był. A jak zwie się ten, co go zabił, nie wiem.
— Niech Bóg cię zatem pocieszy — Pan Lancelot po
wiedział i z powrotem do lasu odjechał.
A tam spotkał pannę jedną, która go znała dobrze, a ujrzawszy go zawoła:
— Dobrze, że cię spotykam, panie. Na rycerskość
68 twoją
twoją cię zaklinając, proszę, abyś bratu mojemu, który ciężko jest ranny, dopomógł. Brat mój krwią dotąd spływa, gdyż dziś z Panem Gilbertem na ostre walczył i w walce go zabił. Ranny jest mój brat okrutnie, a wróżka jedna, co w zamku pobliskim mieszka, mó
wiła mi, że rany jego dotąd krwawić będą, póki rycerza nie znajdę, który by do Kaplicy Niebezpiecznej poszedł i stamtąd miecz i skrawek skrwawionej opończy zabi
tego przyniósł. Ów miecz i opończy skrawek, gdy je do ran brata mojego przyłożę, uleczą go.
— Cudowna to jakaś sprawa — Pan Lancelot rze- knie. — Ale jakżeż się brat twój zowie?
— Panie — panna odpowie — Panem Meliotem go zwą.
— Z żalem to słyszę — Pan Lancelot powiada — gdyż do Bractwa Okrągłego Stołu on należy, przeto wszystko, co tylko w mojej mocy, uczynię, aby mu dopomóc.
— Tedy skręć, panie, na tę dróżkę, co pod górę wie
dzie — panna mówi — do Kaplicy Niebezpiecznej cię ona zaprowadzi. A ja tu czekać będę, aż Bóg mi cię ześle z po
wrotem. Prócz ciebie nie znam rycerza, który by się na tę ważył przygodę.
Tak więc Pan Lancelot odjechał, a do Kaplicy Niebez
piecznej przybywszy z konia zsiadł i u furtki cmentarnej go uwiązał. A na przedniej ścianie kaplicy zobaczył wiele pięknych, bogatych tarczy wiszących, a wszystkie wisiały szczytem do dołu zwrócone. Wiele też z nich oglądał już był niegdyś Pan Lancelot na rycerzach znajomych. Potem ujrzał przed sobą trzydziestu rycerzy ogromnych. A każdy z nich najwyższego człeka, jakiego kiedykolwiek w życiu oglądał, o trzy stopy przerastał. W czarnych wszyscy byli zbrojach i stali z obnażonymi mieczami i nastawionymi tarczami w pogotowiu. A uśmiechali się wszyscy szyder
czo i zębami na Pana Lancelota zgrzytali. Widząc to ry
69 cerz tarczę
cerz tarczę przed siebie wysunął i miecz chwycił do walki się gotując. Wprost na nich ruszył chcąc sobie drogę mie
czem otworzyć, ale rozstąpili się na boki i przejść mu dali. Zaraz też serca w nim przybyło i do kaplicy wszedł.
Mrok ją czarny zalegał i tylko jedna mdła lampka pło
nęła. W jej świetle łyskającym dojrzał Pan Lancelot zwłoki w opończę jedwabną spowite. Pochylił się rycerz i kawałek opończy uciął. Wówczas zdało mu się, że zie
mia pod nim drgnęła i strach poczuł. Potem i miecz jasny zobaczył przy zwłokach leżący. Porwał go i z kaplicy wypadł. Ledwo się na cmentarzu znalazł, kiedy olbrzymi owi głosem grobowym do niego przemówią:
— Rycerzu, Panie Lancelocie, odłóż ten miecz, ina
czej umrzesz.
— Czy umrę, czy żyw będę, — Pan Lancelot im od
powie — słowami go ode mnie nie odbierzecie. Walczcie o niego, jeśli taka wasza wola.
I przeszedł wśród nich śmiało.
Tuż za dziedzińcem cmentarnym na piękną panienkę natrafił, a ta mu rzeknie:
— Panie Lancelocie, porzuć ten miecz, lub zginiesz.
— Nie porzucę go na żadne zaklęcia — Pan Lancelot mówi.
— To dobrze — rzeknie ona. — Gdybyś go był bo
wiem porzucił, nigdy byś już więcej królowej Ginewry nie zobaczył. A teraz, miły rycerzu, o jedno cię tylko po
proszę, pocałuj mnie raz jedyny.
— Nie — Pan Lancelot odpowie — niech Bóg mnie od tego uchowa.
— To dobrze, panie — panna na to — gdybyś mnie był pocałował, dokonałyby się dni twoje. A tak oto, nie
stety, wszystkie moje zachody stracone, gdyż myślałam, że z kaplicy tej zwycięz^n nie wyjdziesz. Miałam ci ja niegdyś Pana Gawena w swojej mocy, ale ten z Panem
70 Gilbertem,
Gilbertem, rycerzem, co tam w kaplicy martwy teraz leży, walcząc lewą rękę mu uciął a przez to czarom się moim wymknął. Kochałam cię długich lat siedem, Panie Lancelocie, ale widzę teraz, że żadna inna oprócz kró
lowej Ginewry miłości twej nie posiędzie.
— Dobrze mówisz — rycerz jej odpowie — niech mnie Bóg od twoich sztuczek strzeże.
I tak, konia dosiadł i od panny odjechał, wkrótce też siostrę Pana Meliota spotkał. Ta do zamku go zawiodła, gdzie Pan Meliot szary jak ziemia z krwi upływu leżał.
Skoczył ku niemu Pan Lancelot i mieczem Pana Gil
berta ran jego dotknął, potem otarł je skrawkiem owej opończy, w którą ciało Pana Gilberta było spowite. I wstał Pan Meliot zdrów zupełnie, jakby był wcale nie choro
wał. Wielka też między .nimi zapanowała radość. Potem Pan Meliot z siostrą Pana Lancelota, jak mogli najlepiej, ugościli, nazajutrz zaś rycerz pożegnał ich i dalej poje
chał.
KONIEC ROZDZIAŁU DWUNASTEGO
0 TYM JAK PAN LANCELOT DO KAPLICY NIEBEZPIECZNEJ WSZEDŁ