Podsystem wychowawczo - normatywny

Ten podsystem wydaje się interesujący z punktu widzenia zakotwiczenia konkretnej wiedzy o regionie, jego historii i znaczeniu historii regionu, czy miasta, w którym się mieszka, dla jego mieszkańców. Za informacje na temat tego podsystemu posłużą odpowiedzi na pytania, zawarte w kwestionariuszu wywiadu. Blok pytań, o którym mowa dotyczy:

częstotliwości wizyt w instytucjach kultury, znajomości instytucji kulturalnych w miejscu zamieszkania, domniemanych funkcji instytucji kultury, wymienionych przez respondenta, wiedzy na temat innych narodowości, przez mieszkańców regionu, znajomości małżeństw mieszanych, stosunku do miejsca zamieszkania, oceny jakości życia na terenie województwa oraz rozpoznawanych zagrożeń dla regionu. Sama idea podsystemu, zaczerpnięta została z dzieł Bronisława Malinowskiego (czynniki wychowawcze)⁴²¹, Karla E. Rosengrena (szkolnictwo)⁴²², czy George’a Deana Mitchella⁴²³. W pracach Floriana Znanieckiego występuje bliski mu znaczeniowo system wiedzy, a Tadeusza Gołaszewskiego system szkoły⁴²⁴. Ja ów podsystem traktować będę jako nominalistyczny układ wiedzy, czyli całokształt procesów, działań i instytucji, zainteresowanych pogłębianiem, propagowaniem i analizą adaptacji wiedzy i umiejętności, na opisywanym obszarze.

419 http://www.stat.gov.pl/cps/rde/xbcr/olsz/ASSETS_09w05_23.pdf

420 http://www.stat.gov.pl/cps/rde/xbcr/olsz/ASSETS_06w00_01.pdf

421 Malinowski B., Dynamika przemian kulturowych, Warszawa 1958, s. 164.

422 (za:) Golka M., Op cit., 1992, s. 94.

423 (za:) Misiak W., Op., cit., s. 17.

424 Gołaszewski T., Szkoła jako system społeczny, Warszawa 1977, s. 14 i nast.

111 W nim istotne znaczenie dla zmian o charakterze twórczym lub zachowawczym ma wychowanie. W związku z powyższym, wręcz obowiązkiem badacza staje się śledzenie wszelkich odchyleń i wykroczeń, śledzenie wszelkich reorganizacji norm społecznych o twórczym charakterze. One, bowiem są symptomem nadchodzących zmian w systemie.

Bardzo ważne dla samych badań może okazać się również to, jakimi „kanałami” pamięć społeczna i wiedza o regionie „przepływa” do świadomości jego mieszkańców. W systemowym ujęciu wyodrębnia się dwa, niezależne, źródła tego typu wzorów i norm. Jeden płynie od środka, od najniższego kręgu, jakim może być rodzina, parafia, wieś, czy krąg sąsiedzki. Drugim są wzorce płynące z zewnątrz. Z jednej strony źródłem ich jest kultura masowa, z drugiej ośrodki władzy, czyli miasto, w rozumieniu stolicy regionu, czy państwa.

Miasto oznacza bowiem swoistą władzę, a kultura masowa rozrywkę. Powyższe ujęcie wiąże się z weberowską teorią nowoczesnego „spłaszczonego” społeczeństwa (do którego nawiązywał Niklas Luhmann), nie posiadającego ani wyraźnej hierarchii, ani charyzmatycznego centrum. System taki spaja system norm i reguł, określanych jako

„integrat”, przybierających postać systemu prawa, odzwierciedlającego systemowe wymogi funkcjonalne, takie jak integracja społeczeństwa, jego przetrwanie, czy dostosowanie do środowiska, pozbawionego, jednak aksjologii jako takiej.⁴²⁵ Aby rozpoznać czynniki, które w szczególny sposób oddziałują na świadomość, analizowane pytania kwestionariuszowe, dotyczące najczęściej oglądanych programów telewizyjnych, wypowiedzi respondentów, dotyczące źródeł pozyskiwania informacji o regionie. Dużym blokiem pytań będzie ten, dotyczący częstotliwości wizyt w instytucjach kultury, takich jak: kino, teatr, filharmonia, muzeum, biblioteka. Poza tym przewidziano blok pytań dotyczący nie tylko uczestnictwa w instytucjach kultury, ale prostej wiedzy na ich temat. Pamiętając, natomiast, o założeniu Niklasa Luhmanna, dotyczącego określonych i z góry zawężonych możliwości absorpcyjnych wartości i norm kulturowych, przewidziano pytania, dotyczące wartości autonomicznych i instrumentalnych. Przy założeniu o podstawowej roli jednostki w systemach (podobnie jak Amnon Rapoport, Jim B. McLoughlin, czy Vsievolod Petrovič Kuzmin) badany będzie fakt, na ile jednostki są w stanie wypełniać egocentryczne i socjocentryczne cele społeczne podsystemów społecznych.⁴²⁶

425 Skąpska G., Niklas Luhmann i teoria systemów społecznych, (w:) Luhmann N., Systemy społeczne. Zarys ogólnej teorii, Kraków 2007, s. IX.

426 Sztompka P., Systemowe modele społeczeństwa, a socjotechnika, (w:) Socjotechnika. Style działania, (red.) Podgórecki A., Warszawa 1972, s. 427.

112 Jak się wydaje, zainteresowania zagadnieniem podsystemu wychowawczo – normatywnego, w regionie warmińsko – mazurskim wykazywano krótko po II Wojnie Światowej. Już w 1959 roku Stanisław Szostakowski wraz z Wojewódzkim Ogniskiem Metodycznym Historii i redakcją pisma „Warmia i Mazury”, przeprowadził w kilkudziesięciu szkołach ankietę badającą stopień związania emocjonalnego z regionem. Zadaniem było nie tyle uchwycenie konkretnej wiedzy uczniów, co jej emocjonalny charakter, dlatego wynikiem analizy 816 ankiet był wniosek, iż większość uczniów pragnie w przyszłości mieszkać na Warmii i Mazurach, gdyż podoba im się ten region i bardzo go lubią.”⁴²⁷

Podobne założenia miały badania przeprowadzone w 1968 roku, w miejscowości Purda Wielka, a dotyczyły one bardziej sfery faktów, w odróżnieniu od badań poprzednich, wiążących się z walką o polskość na Warmii w latach 1918 – 1939.⁴²⁸

Największe i najbardziej chyba ambitne w założeniach badania nad zagadnieniem historycznej świadomości mieszkańców regionu, przeprowadzono w latach 1975 – 1978 i objęto nimi 3328 mieszkańców Olsztyna, Reszla i Szczytna. Były prowadzone pod egidą Wyższej Szkoły Pedagogicznej i Instytutu Mazurskiego w Olsztynie oraz Uniwersytetu Wrocławskiego,⁴²⁹ a ich wynikiem stały się dane potwierdzające ogólnie przyjętą prawdę o różnicującej sile miejsca zamieszkania i wykształcenia. Okazało się bowiem, iż przekonanie o znajomości historii regionu rosło wraz z poziomem wykształcenia oraz wielkości aglomeracji, w której mieszkał respondent (poziom wiedzy najniższy był na wsi, najwyższy, zaś w stolicy województwa). Co ważne, w badaniach tych wykryto także bardzo silną zależność pomiędzy wiedzą mieszkańców, a jej szeroko pojętą popularyzacją przez ówczesną działalność propagandową. Najważniejsze wnioski, z powyższych badań podsumowano w pięciopunktowym zestawieniu. Przede wszystkim zauważono brak zainteresowania historią regionu ze strony mieszkańców, a szczególnie młodzieży, oczywiście w zależności od ich wykształcenia, co powiązano bezpośrednio z brakiem wykorzystania możliwości popularyzatorskich wiedzy historycznej na temat regionu. Odnotowano także „przytłoczenie”

świadomości historycznej mieszkańców świadomością ogólnopolską oraz brak zależności

427 Szostakowski S., Lubię swoje miasto Olsztyn… (w:) Warmia i Mazury 1960, nr 4, s. 1- 4.

428 Brzeziński A., Siodlarski J., Badania obozu naukowego w Purdzie Wielkiej, (w:) Komunikaty Mazursko – Warmińskie 1968, nr 4, s. 675 – 678.

429 Suleja W., Wrzesiński W., Problemy potocznej świadomości historycznej mieszkańców Warmii i Mazur (w:) Komunikaty Mazursko – Warmińskie, 1981, nr 1, s. 87 – 113; także Suleja W., Sprawozdanie z obozu

badawczego studenckich kół naukowych historyków Uniwersytetu Wrocławskiego i Wyższej Szkoły

Pedagogicznej w Olsztynie, poświęconego badaniom świadomości historycznej, (w:) Komunikaty Mazursko – Warmińskie, 1978, nr 1, s. 135 – 137, tenże: Letni obóz badawczy studenckich kół naukowych historyków Uniwersytetu Wrocławskiego i Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Olsztynie poświęcony badaniom świadomości historycznej, (w:) Komunikaty Mazursko – Warmińskie, 1979, nr 1, s. 125 – 127.

113 między rozwojem badań naukowych (obraz przeszłości bardzo złożony), a potoczną świadomością historyczną (obraz płaski, fragmentaryczny i hasłowy). ⁴³⁰

Nad potencjalnym sprawcą takiej sytuacji zastanawia się historyk i badaczka regionu warmińsko – mazurskiego, Izabela Lewandowska, która pisała: „Nie ma (…) wątpliwości, że gdy wypaliła się tradycja rodzinna oraz zanikły więzi rodziny z dawnym miejscem zamieszkania i kulturą dziadków, rolę krzewiciela miłości do małej ojczyzny przejąć powinna szkoła.”⁴³¹ Szkoła, przede wszystkim wiejska nie mogła przejąć tych obowiązków bowiem, jak wypowiadał się Wiesław Łagodziński, statystyk i socjolog, pracujący w Głównym Urzędzie Statystycznym, specjalizujący się w problemie wsi: „(…) instytucje cywilizacyjne wsi albo się nie rozwijały (jeśli co roku nie odnawia się 10 procent księgozbioru, to biblioteka umiera, jak przez lata czytelnictwo utrzymuje się na tym samym poziomie, to znaczy, że czytelnictwo umarło. A tak jest na wsi) albo były likwidowane np. zlikwidowano kina, biblioteki, placówki kultury, szkoły.(…) A likwidacja szkoły wiejskiej jest jednocześnie likwidacją placówki cywilizacyjnej. Jak zabrakło nauczyciela, to zabrakło człowieka, który oddziaływał na społeczność wiejską, nie tylko nauczał dzieci. (…) Zlikwidowano prawie połowę szkół wiejskich (…) ścieżki edukacyjne Polaków podzieliły się na tych, którzy mają dostęp do edukacji i tych, którzy nie mają (do 2006 roku liczba studentów wzrosła pięć razy, ale liczba studentów ze wsi tylko się podwoiła)”⁴³² W okresie silnego uprzemysłowienia rolę naturalnych przywódców i nieformalnych przewodników po kulturze stanowili nauczyciele.

Wynikało to z faktu, iż ci, jako jedyni (poza osobą ewentualnego wikarego, reprezentującego dany obszar) szczycili się wykształceniem wyższym (choć w przypadku regionu opisywanego większość spośród nich stanowiły osoby, które ukończyły dwuletnią szkołę nauczycielską.

Nie mogą zatem zaskakiwać wyniki badań, przeprowadzonych w 1989 roku przez Zenonę Randomańską, która po przebadaniu 346 uczniów, absolwentów klas ósmych, szkół wiejskich i miejskich, w ówczesnym województwie olsztyńskim, określiła stan ich wiedzy regionalnej jako „dosyć niski”.⁴³³ (11 % nie wiedziało, że mieszka na Warmii, a nie Mazurach, a 50 % nie potrafiło podać roku powrotu Warmii i Mazur do Polski). Jest to o tyle niepokojące, iż jak stwierdziła Elżbieta Traba - w podsumowaniu badań własnych, ogromną

430 (za:) Suleja W., Wrzesiński W., Op. cit., s. 106 – 107.

431 Lewandowska I., Historyczna świadomość regionalna. Z badań nad młodzieżą licealną Warmii i Mazur.

Olsztyn 2003, s. 50 – 51.

432 Polska wieś wciąż daleko od szosy. Rozmowa z Wiesławem Łagodzińskim, (w:) Gazeta Wyborcza, Środa 15 listopada 2006, s. 31.

433 Randomańska Z., Rola nauczyciela śpiewu i muzyki w kształtowaniu patriotycznej postawy wychowanków, praca doktorska, Warszawa 1991, Instytut Badań Edukacyjnych Ministerstwa Edukacji Narodowej w

Warszawie, s. 115.

114

„rolę w kształtowaniu historycznej świadomości uczniów odgrywa szkoła i odgórnie narzucony program nauczania historii.”⁴³⁴

Także Stanisław Pajka, badający uczniów z pogranicza kurpiowsko – mazurskiego uzyskał, między innymi, informacje, iż w badanych szkołach: „o tematyce regionalnej mówi się rzadko, tylko przy jakiejś okazji”, a uczniowie, w samej „tematyce regionalnej orientują się, ale tylko pobieżnie.”⁴³⁵ Na tle poziomu wiedzy historycznej uczniów państw sąsiadujących z Polską, uczniowie z Warmii i Mazur nie wypadają już tak źle. W roku 1996 Wspólnota Kulturowa „Borussia” zorganizowała interesujące warsztaty, poświęcone świadomości historycznej maturzystów i studentów z Niemiec Polski, Litwy i Obwodu Kaliningradzkiego. Dyskusja i wykłady uatrakcyjnione zostały ankietą badającą ową świadomość historyczną. Wykazała ona daleko idącą nierównowagę w historycznej wiedzy o regionie między mieszkańcami Warmii i Mazur, a pozostałymi uczestnikami warsztatów.

Polska młodzież udzielała najpełniejszych odpowiedzi. Wykazano także, iż każda z grup narodowych inaczej wartościowała, poszczególne wydarzenia z historii tego regionu.⁴³⁶

Oprócz powyższych, w latach siedemdziesiątych, osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych powstawały prace o charakterze przełomowym (za taką uznać należy, niewątpliwie dysertację socjologiczno – historyczną, powstałą w wyniku systematycznych, terenowych badań socjologicznych, autorstwa Andrzeja Saksona⁴³⁷), czy badania z lat 1969 – 1972 przeprowadzone pod kierunkiem Anny Szyfer. Lecz pojawiały się też prace o drobnym, przyczynkarskim lub pilotażowym charakterze. Do tego drugiego typu zaliczyć należy chociażby artykuł Ryszarda Czarneckiego i Elżbiety Kaszuby, dotyczącego obrazu faszyzmu i hitleryzmu w świadomości historycznej mieszkańców Polski, ze szczególnym uwzględnieniem mieszkańców regionu Warmii i Mazur.⁴³⁸

Nowsze badania nad potoczną świadomością historyczno – regionalną, choć nie reprezentatywne dla opinii mieszkańców całego regionu (zaledwie 110 ankiet rozdanych uczniom ostatnich klas średnich Olsztyn i Mrągowa), zwróciły uwagę na bardzo ważny aspekt, jakim jest brak ludności zasiedziałej wśród mieszkańców regionu (90 % młodzieży urodzonej na terenie województwa wywodzi się z ludności napływowej). Jak pisali autorzy,

434 Traba E., Potoczna świadomość historyczna i regionalna młodzieży Warmii i Mazur. Zarys problematyki, (w:) Tematy polsko – niemieckie, (red.) Traba E., i R., Olsztyn 1997, s. 211 – 220.

435 Pajka S., Wybrane aspekty świadomości regionalnej młodzieży szkolnej z pogranicza kurpiowsko –

mazurskiego, (w:) Pogranicze mazursko – kurpiowskie. Materiały z sesji naukowej (14 listopada 1997 r.), (red.) Achremczyk S., i Gołota J., Olsztyn – Ostrołęka 1998, s. 123 – 133.

436 Nesenbhöner S., Kurowska K., Wokół świadomości historycznej, (w:) „Borussia” 1998, nr 16, s. 371 – 374.

437 Sakson A., Mazurzy – społeczność pogranicza, Poznań 1990.

438 Czarnecki R., Kaszuba E., Faszyzm i hitleryzm w świadomości historycznej współczesnego pokolenia Polaków, (w:) „Komunikaty Mazursko – Warmińskie” 1985, nr 3 – 4, s. 451 – 459.

115

„(…) Olsztyn i okoliczne gminy mają najmniejszy odsetek ludności zasiedziałej, czyli takiej, która od urodzenia mieszka w swojej miejscowości. Tylko około 15% – 19,9 % mieszkańców okolicznych wsi mieszka w miejscu swojego urodzenia powyżej piętnastu lat. W przypadku samego Olsztyna odsetek ten wynosi 23 – 24 %.”⁴³⁹ Stąd, by zrozumieć postawy dotyczące wiedzy regionalnej, trzeba ją postrzegać w kontekście ciągłych zmian i procesów integracji i dezintegracji poszczególnych systemów, w których zakotwiczone jest zamieszkujące tu społeczeństwo.

Podobną procesualność starały się uwzględnić badania porównawcze 147 nauczycieli, reprezentujących dawne Ziemie Zachodnie i Północne (Zielona Góra, Gorzów Wielkopolski i Skwierzyna, Olsztyn i miejscowości leżące w województwie, takie jak: Mrągowo, Bartoszyce, Kętrzyn, Lubawa, Iława, Olsztynek, Nidzica, Ostróda, Szczytno i Morąg). Do najważniejszych wniosków płynących z badań, można zaliczyć odnotowane przez samych nauczycieli próby modyfikacji i rewidowania jednostronnych i uproszczonych wyobrażeń o historii tych ziem. Odnotowano także postępujący proces uwrażliwiania środowiska nauczycielskiego na oddziaływanie zmian świadomościowych zachodzących w społeczeństwie, zwłaszcza zaś w społecznościach lokalnych oraz otwartą postawę autorów programu i samych nauczycieli wobec regionalnego dziedzictwa kulturowego, z uwzględnieniem pewnych różnic lokalnych (na Warmii i Mazurach więcej uwagi poświęca się pielęgnowaniu tradycji polskości, na Ziemi Lubuskiej, zaś, lokalnych tradycji niemieckich)⁴⁴⁰. Ponadto okazało się, iż nauczyciele olsztyńscy częściej niż ich koledzy, podczas prowadzenia zajęć sięgają głębiej w przeszłość, wskutek czego ich wizja regionalnej odrębności jest znacznie bardziej wyrazista i bogatsza, ale jednocześnie mocno zdeterminowana polskim punktem odniesienia.⁴⁴¹ Na pierwszy rzut oka można doszukać się pewnego rodzaju dysonansu pomiędzy badaniami, chociażby Stanisława Pajki, czy Elżbiety Traby z powyższymi, jednak wynikać one mogą zarówno z odmiennie przyjętej metodologii (w jednych badani byli uczniowie, w drugich - nauczyciele) oraz przewartościowań spowodowanych swego rodzaju elitarnością, jeżeli chodzi o poziom nauczania w mieście wojewódzkim i innych miastach regionu.

Badania najnowsze nad świadomością historyczno – regionalną tutejszych mieszkańców to przede wszystkim imponująca analiza, przeprowadzona przez studentów Koła Etnografów,

439 Rakowski W., Zasiedziałość ludności Ziem Zachodnich i Północnych, (w:) Demografia i społeczeństwo Ziem Zachodnich i Północnych. Próba bilansu, (red.) Frątczak E., i Strzelecki Z., Warszawa 1996, s. 159 – 161.

440 Lewandowska I., Op., cit., s. 54.

441 Mazur Z., Wywruch K., Nauczyciele wobec przeszłości Ziem Zachodnich i Północnych, (w:) „Zeszyty Instytutu Zachodniego” 1998, nr 9, s. 25 – 72.

116 działającego przy instytucie Historii Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Olsztynie. W roku 1998 roku, dzięki badaniom na próbie 780 mieszkańców Reszla i Szczytna starano się uzyskać odpowiedź na pytanie na ile, przez ostatnie 20 lat, uległa ona przemianie. Punktem odniesienia stały się badania przeprowadzone w tych samych miastach w latach 1977 – 1978.

Do najważniejszych wniosków zaliczyć należy fakt, iż dwie trzecie spośród ogólnej liczby respondentów chciało nadal zamieszkiwać ten region. Dominował, nad czym ubolewali autorzy, niski poziom wskazań na historyczne postaci, które w dziejach regionu odegrały znaczącą rolę, co wiązano z dominacją historii literackiej w świadomości mieszkańców.

Skutkiem tego, jak wskazywano, postaci prawdziwe zostały zastąpione przez fikcyjne (np.

Jurand ze Spychowa). Co więcej, w wypowiedziach respondentów wykazano, dojmujący brak i potrzebę odkrycia uniwersalnych wzorców osobowych na tym terenie, a także zupełny brak wiedzy na temat zróżnicowania etnicznego tych ziem. Do krzepiących wniosków, płynących z badań, można zaliczyć fakt, iż mimo nikłej wiedzy o historii i postaciach działających w regionie, ¾ spośród przebadanych mieszkańców stwierdziło, iż wiedzę na temat Warmii i Mazur uważają za potrzebną.⁴⁴²

Innymi badaniami empirycznymi, do których chciałbym się odnieść, są samodzielne studia Izabeli Lewandowskiej, przeprowadzone w latach 1999 – 2000 na próbie złożonej z 511 uczniów z 12 liceów regionu (Olsztyn, Orneta, Lidzbark Warmiński, Dobre Miasto, Giżycko, Olecko, Mrągowo, Górowo Iławeckie, Ostróda, Nidzica, Olsztynek).⁴⁴³ Wnioski, z nich płynące nie są, jednak tak optymistyczne, jak wymienione wcześniej. Choć 91,5%

respondentów urodziło się na Warmii i Mazurach, chętnie (71%) zmieniliby oni swoje miejsce zamieszkania na dowolnie inne w Polsce. Aż 54,2% respondentów odczuwa słabe więzi ze społecznością lokalną, a działalność na rzecz lokalnego środowiska, w ich wykonaniu, rzadko jest masowa i entuzjastyczna. Także te badania wykazały, iż treści regionalne są wprowadzane w sposób znikomy w treści programowe. Podręczniki, natomiast odgrywają rolę w poznawaniu regionu jedynie dla 1/3 spośród nich. Także tutaj wykazano, iż zdaniem większości respondentów (75,7%), wiedza o regionie może być przydatna.

Większość, jednak uczniów, została, przez autorkę zakwalifikowana do tzw. biernego typu osobowości. Uczniowie ci przyjmowali wiedzę o regionie na lekcjach historii, z lokalnej prasy, relacji rodzicowi dziadków, ale też specjalnie jej nie poszukiwali, nie zastanawiali się

442 Lewandowska I., Hochleitner J., Przemiany historycznej świadomości regionalnej mieszkańców Warmii Mazur (na przykładzie badań w Reszlu i Szczytnie), (w:) Komunikaty Mazursko –Warmińskie 2003, nr 1, s. 57 – 74.

443 Lewandowska I., Op. cit., s. 61 i nast.

117 nigdy nad historią regionu, a ewentualne pozytywne emocje wyrażali w sposób schematyczny i uproszczony.

Podobne dane podają: Wojciech Wrzesiński, czy Ryszard Michalski. Według tego ostatniego, tylko 16% młodych ludzi wiąże plany życiowe ze swoją „małą ojczyzną”, z powodu braku pracy i niskich zarobków (70%), nudy i braku możliwości sensownego zagospodarowania czasu wolnego (60%). Jedynie 1% spośród nich spędza czas w domach kultury i klubach osiedlowych, a 33% robi to na ulicach, czy klatkach schodowych. Prawie 80% młodzieży regionu uważa, że ich przyszłość nie zależy od nich samych.⁴⁴⁴ Wojciech Wrzesiński, natomiast, analizując tożsamość społeczną mieszkańców Olsztyna, stwierdził, iż najbardziej dominujące stają się kryteria geograficzne, a coraz mniej wartości dziedzictwa historycznego. Treści i wartości emocjonalne, płynące z przeszłości Warmii i Mazur, stają się, według niego, w coraz większym stopniu elementem archaiczno – muzealnym.⁴⁴⁵

W tym zagadnieniu, mówiąc górnolotnie, spotyka się przeszłość z teraźniejszością regionu. Jak się bowiem okazuje, dzisiejszy, wysoki poziom migracji, jest bardzo wyraźnie skorelowany nie tylko z przywiązaniem do regionu, ale i z wykształceniem respondentów.

Nie tylko z jego poziomem, ale i sposobem jego podnoszenia, proponowanym przez system edukacyjny. Bowiem, choć młodzież wyraża emocjonalny związek z florą i fauną regionu, nie to okazuje się najważniejsze w umacnianiu z nim związków. Można emocjonalnie wartościować jakieś miejsce i wcale tam nie mieszkać, nie pracować na rzecz jego rozwoju.

Jak się podkreśla, warunkiem trwałych więzi łączących społeczeństwo z regionem jest jego pamięć zbiorowa. Tymczasem mieszkańcy regionu legitymujący się wyższym wykształceniem, w minionym ustroju traktowani byli wyjątkowo podejrzliwie, jako element inteligencji (do inteligencji zaliczano poza osobami wykształconymi min.: ludzi pozbawionych zasad moralnych, czy sceptyków i cyników chwiejnych ideologicznie)⁴⁴⁶. Być może z racji powyższej, czysto ideologicznej, nie podejmowano przez szereg lat działań umożliwiających mieszkańcom regionu podniesienia swojego poziomu wykształcenia w stopniu wyższym niż średnie zawodowe. A potrzeby w tym aspekcie były ogromne. W roku 1960 53% ludności województwa olsztyńskiego, w wieku 15 lat i więcej, posiadała

444 Michalski R., Tradycyjne wzory kulturowe a młode społeczeństwo Warmii i Mazur, potrzeba zmian i nowe zagrożenia, czyli co kultura ma do młodych a młodzi do kultury, (w:) Kultura….. Op. cit, s. 67.

445 Wrzesiński W., Dziedzictwo a tożsamość. Prusy Wschodnie – Warmia i Mazury – Olsztyńskie, (w:) Komunikaty Mazursko – Warmińskie 1997, nr 1, s. 49 – 50.

446 (za:) Turski J., Op. cit., s. 156.

118 wykształcenie niepełne podstawowe lub nie posiadała go w ogóle. Dzięki olbrzymiemu wysiłkowi, dziesięć lat później liczba ta zmalała do 31%.⁴⁴⁷

Za powyższy stan rzeczy odpowiadali głównie migranci. W skali całej Polski, jak wskazują dane na rok 1977⁴⁴⁸, osoby z wykształceniem wyższym stanowiły zaledwie 5%

migrantów, natomiast legitymujący się wykształceniem podstawowym i zasadniczym zawodowym, razem 44,3% (24,5% podstawowe i 19, 8% zasadnicze zawodowe). Badaczka miejscowości Ryn, podczas badań przeprowadzonych w tej miejscowości, w latach siedemdziesiątych, odnotowała, iż na 90 przebadanych osób, 7 nie uczęszczało do szkoły w ogóle, 19 posiadało wykształcenie podstawowe niepełne, 45 podstawowe pełne, 5 średnie niepełne, a 14 średnie pełne.⁴⁴⁹ O osobach legitymizujących się wykształceniem wyższym autorka nie wspominała.

Jednak wiele regionów, jak ówczesne województwa wrocławskie, czy szczecińskie, zaliczane do ziem odzyskanych, miało początkowo podobny problem. Niemal wszystkie przyłączone po drugiej wojnie do Polski regiony „startowały” z tego samego poziomu, o czym świadczą dane statystyczne. W roku 1958 województwo olsztyńskie dysponowało odsetkiem 1,7% osób z wykształceniem wyższym, białostockie 1,6%, wrocławskie 3,2%, zielonogórskie 1,5%, a koszalińskie 1,1%. Na drugim końcu skali stało miasto stołeczne warszawa (22,8%) i województwo katowickie (13%).⁴⁵⁰ Dawne województwo olsztyńskie nie odstępowało zatem, w znaczący sposób od pozostałych województw, poza oczywistymi wyjątkami, takimi jak Katowice, czy Warszawa. Zwracali na to uwagę autorzy raportu Witold Rakowski i Jerzy Szymański już w latach siedemdziesiątych, pisząc: „(…) Olsztyn wzbogaca się w ludność z wyższym wykształceniem kosztem własnego i słabo rozwiniętych gospodarczo województw sąsiedzkich, (…)a traci (ją) na rzecz woj. stołecznego i aglomeracji gdańskiej. Czyli jak na razie Olsztyn nie zasila swego zaplecza w ludność z wyższym wykształceniem.”⁴⁵¹ Już wtedy alarmowano, iż procesy migracyjne nie powiększają i tak

Jednak wiele regionów, jak ówczesne województwa wrocławskie, czy szczecińskie, zaliczane do ziem odzyskanych, miało początkowo podobny problem. Niemal wszystkie przyłączone po drugiej wojnie do Polski regiony „startowały” z tego samego poziomu, o czym świadczą dane statystyczne. W roku 1958 województwo olsztyńskie dysponowało odsetkiem 1,7% osób z wykształceniem wyższym, białostockie 1,6%, wrocławskie 3,2%, zielonogórskie 1,5%, a koszalińskie 1,1%. Na drugim końcu skali stało miasto stołeczne warszawa (22,8%) i województwo katowickie (13%).⁴⁵⁰ Dawne województwo olsztyńskie nie odstępowało zatem, w znaczący sposób od pozostałych województw, poza oczywistymi wyjątkami, takimi jak Katowice, czy Warszawa. Zwracali na to uwagę autorzy raportu Witold Rakowski i Jerzy Szymański już w latach siedemdziesiątych, pisząc: „(…) Olsztyn wzbogaca się w ludność z wyższym wykształceniem kosztem własnego i słabo rozwiniętych gospodarczo województw sąsiedzkich, (…)a traci (ją) na rzecz woj. stołecznego i aglomeracji gdańskiej. Czyli jak na razie Olsztyn nie zasila swego zaplecza w ludność z wyższym wykształceniem.”⁴⁵¹ Już wtedy alarmowano, iż procesy migracyjne nie powiększają i tak