Projekt banknotu wymyślonego państwa

Opis zajęć:

Zajęcia rozpoczynamy przekazaniem niezbędnych informacji dotyczących banknotów.

Banknot to pieniądz papierowy emitowany przez centralny bank danego państwa. Banknot posiada dwie strony: przednią stronę banknotu (zwaną awersem) oraz odwrotną stronę banknotu (zwaną re-wersem). Przednia strona banknotu zawiera informację pisemną o nazwie banku, który go wyemitował i nominale banknotu, podpis prezesa banku, głównego skarbnika, numer seryjny oraz jako elementy

dekoracyjne: ornamenty, wizerunek postaci (ważnej dla państwa emitującego banknot), budynku, fauny, flory lub innego motywu kojarzącego się z krajem emitującym dany banknot. Banknoty zawierają szereg zabezpieczeń.

Ćwiczenie: Korzystając z oryginalnego banknotu, fotografii prezentujących banknoty emitowane przez banki różnych państw, z zastosowaniem powyższych wskazówek, każdy uczeń projektuje banknot nieist-niejącego państwa, np. Narodowy Bank Zwierząt – 100 tygrysów, Międzynarodowy Bank Kolorów – 500 barw, Kwiatowy Bank Narodowy – 20 Tulipanów. Projekty można realizować za pomocą komputerowego programu graficznego.

I.2. Muzyka i zajęcia artystyczne: muzyczno-teatralne, gimnazjum (III etap edukacyjny, 12/13 – 15/16 lat)

W przypadku twórczości młodzieży bardziej istotny jest proces pracy niż efekty artystyczne. Wykształ-cone na zajęciach muzyczno-teatralnych cechy i nabyte umiejętności wpływają na rozwój kreatywności w szerokim zakresie: od spostrzeżeń i wyobrażeń po abstrakcyjne konstrukcje myślowe. Zarówno teatr, jak i muzyka wykonywana czy też słuchana pełniły zawsze funkcje edukacyjne. Szczególnie u uczniów zdolnych możemy wykorzystać wyobraźnię, nowe spojrzenie na świat i sztukę, aby stworzyć dzieła, które są w stanie poruszyć umysły i serca młodych widzów. Edukacja przez sztukę stwarza możliwość rozwijania w młodym człowieku wielu istotnych cech: umiejętności formułowania celów, ich perspektywicznego planowania i realizacji, odwagi w podejmowaniu ryzyka intelektualnego, dostrzegania nowych proble-mów i walki z nimi, zdolności komunikacyjnych, radości z tworzenia i ekspresji twórczej, oryginalnego myślenia, tolerancji dla odmiennych opinii oraz dzieł twórczych. Uczniowie otrzymują gotowe „przepisy”

na role społeczne w ich przyszłym życiu oraz są bogatsi o doświadczenia emocjonalne, które poszerzają ich światopogląd. Uczniowie dzięki takim zajęciom są bardziej kreatywni, pomysłowi, aktywni oraz od-ważni w wypowiadaniu własnych sądów, co wpływa na łatwiejsze funkcjonowanie w życiu prywatnym i zawodowym, bez względu na wybrany zawód.

Na zajęcia muzyczno-teatralne uczniowie przychodzą ze względu na wewnętrzne zainteresowanie sztuką muzyczną i teatralną, potrzebą spędzania w ten sposób czasu wolnego, potrzebą nabywania umiejętności aktorskich, muzycznych i komunikacyjnych, potrzebą poznania swoich możliwości dzięki samoocenie i samowiedzy. Aktywność sceniczna jest w stanie spowodować potrzebne zmiany intelek-tualne i emocjonalne. Dobre poznanie swoich słabości pomaga łatwiej pogodzić się z krytyką, a sukcesy przyczyniają się do wysokiej samooceny. To bardzo ważny etap na drodze do autokreacji, a znajomość siebie jest warunkiem dobrego przystosowania się do życia w społeczeństwie i skutecznej realizacji swojego potencjału, co jest tak bardzo istotne dla młodego pokolenia.

I.2.1. Zajęcia wokalne dla uczniów gimnazjum

Zajęcia wokalne mają bardzo wiele funkcji poznawczych, kształcących, wychowawczych i użytkowych.

Oczywiście osoba prowadząca chór musi nie tylko być dyrygentem, ale przede wszystkim śpiewakiem, który własnym głosem zademonstruje ćwiczenia emisyjne oraz utwory. Nauczyciel musi być „mistrzem”

w danej dziedzinie, aby uczniowie mieli dobry przykład wokalny do naśladowania.

Dla osób, które interesują się śpiewem i mają predyspozycje w tym kierunku, będą istotne nie tylko ćwiczenia z emisji głosu i oddechu oraz dykcji, lecz także wiadomości związane z funkcjonowaniem głosu ludzkiego. Sama teoria bez praktyki nie ma sensu w przypadku nauki emisji głosu.

Przy omawianiu poszczególnych zagadnień, np. właściwego oddechu połączonego z podparciem oddechowym, musimy zademonstrować, a następnie powtórzyć wspólnie kilka ćwiczeń oddechowych,

aby uczniowie nie powielali błędów, które niestety są bardzo częste wśród amatorów wokalnych. Niestety przekazanie takiej informacji tylko raz nie wystarczy, nauczyciel na zajęciach z emisji głosu musi uważnie obserwować i reagować na błędy, aby nie dopuścić do wprowadzenia ich w nawyk. Jeżeli chórzysta chce wiedzieć i umieć więcej, należy mu polecić literaturę napisaną łatwym językiem i obejmującą wszystkie zagadnienia dotyczące techniki wokalnej, np. Mówię i śpiewam świadomie Bogumiły Tarasiewicz (Kraków 2003). Jest to podręcznik, który często odwołuje się do odczuć i wyobraźni czytelnika, aby przekazać ważne informacje.

I.2.1.1. Emisja głosu – wydobywanie głosu podczas mowy lub śpiewu Nauka emisji głosu obejmuje:

• właściwy oddech przeponą (pokazać typy oddychania i ćwiczenia na właściwy oddech oraz appogio – podparcie oddechowe)

Ćwiczenia, które pomagają w nauce podparcia oddechowego, to udawanie węża na ssssss, a następnie energiczne s-s-s w rytmie ósemek, które na końcu przechodzą w szesnastki. Możemy też położyć się na ziemi i leżąc na plecach z encyklopedią na brzuchu, wymawiać słowa: „jedna wrona bez ogona, druga wrona bez ogona, trzecia wrona bez ogona....”, tak aby policzyć jak najwięcej wron, nie opuszczając encyklopedii pomimo zmniejszenia ilości powietrza. To samo ćwiczenie już bez encyklopedii wykonu-jemy na stojąco i nadal liczymy wrony.

Ćwiczenia, które pomagają w nauce podparcia oddechowego to udawanie węża na ssssss, a następnie energiczne s-s-s w rytmie ósemek, które na końcu przechodzą w szesnastki. Możemy też położyć się na ziemi i leżąc na plecach z encyklopedią na brzuchu wymawiać słowa: „jedna wrona bez ogona, druga wrona bez ogona, trzecia wrona bez ogona....”, tak aby policzyć jak najwięcej wron nie opuszczając encyklopedii pomimo zmniejszenia ilości powietrza. To samo ćwiczenie już bez encyklopedii wykonu-jemy na stojąco i nadal liczymy wrony.

Ćwiczenia na dobrą dykcję:

Mówimy następujące zdania z korkiem ściskanym przednimi zębami:

• „Ta tapeta tu, tamta tapeta tam”

• „W Szczebrzeszynie chrząszcz brzmi w trzcinie”

• „Szedł Sasza szosą suchą”

Następnie podane zdania śpiewamy unisono na 1 dźwięku w dowolnym rytmie na jednym powtarzanym dźwięku:

Te ćwiczenia dykcyjne również przybliżają dźwięk, czyli wprowadzamy go na tzw. „maskę”.

Ćwiczenia na wyrównanie rejestrów i poszerzenie skali.

• wyrównanie rejestrów (główkowy i piersiowy);

• odpowiednia postawę (bez usztywnień);

• obniżenie krtani w czasie śpiewu (pierwszy etap ziewania), wyobrażenie gorącego ziemniaka w krtani.

Świadomość funkcjonowania własnego głosu jest tak samo ważna jak jego ćwiczenie. Chłopcy między 12. a 16. rokiem życia przechodzą mutację głosu, powodującą zmianę w barwie, brzmieniu i rozpiętości.

W tym czasie krtań powiększa się u chłopców o prawie półtora raza, a u dziewcząt zaledwie o połowę, dlatego też nie ma wielkich różnic pomiędzy głosem dziewczęcym a kobiecym. Głos ludzki jest niezwykle delikatny i narażony na różnego rodzaju przeciążenia, często wynikające z wadliwej postawy. Chrypki, czy też guzki śpiewacze nie należą do rzadkości, zwykle ich przyczyną jest nadmierne przesilenie narzą-du głosu. Aby żyć w harmonii z własnym głosem, należy o niego dbać poprzez właściwą higienę głosu:

• nie krzyczeć!!! (atak twardy strun głosowych);

• unikać zanieczyszczeń (spalin, dymu tytoniowego, kurzu);

• zadbać o odpowiednią wilgotność i temperaturę pomieszczenia, w których przebywamy;

• nie rozmawiać i nie śpiewać na mrozie, gdyż wtedy powietrze nieogrzane, nienawilżone i nieoczyszczone przedostaje się prosto do krtani, co w konsekwencji powoduje choroby gardła;

• nie śpiewać i nie mówić podczas choroby gardła;

• często nawilżać struny głosowe wodą niegazowaną, ponieważ herbata, kawa wysuszają struny głosowe;

• raz na kilka miesięcy wzmocnić struny głosowe witaminą A i E;

• dbać o dobrą kondycję fizyczną.

I.2.2. Słuchanie muzyki

Samo słuchanie muzyki wymaga nie tylko wrażliwości słuchowej, ale także umiejętności skupienia uwagi, dlatego jest najtrudniejszą formą w nauczaniu muzyki. Mimo to nie da się jej niczym zastąpić. Koncert, audycja muzyczna czy też nagranie utworu muzycznego na płycie lub wysłuchanie go wraz z obrazem w Internecie jest prezentacją muzyki artystycznej, której dziecko samo nie byłoby w stanie wykonać. Wy-konania profesjonalnych muzyków pozwalają ukazać dzieciom bogactwo wyrazu i kolorystykę

brzmie-nia, różnorodność wykonania czy możliwości techniczne instrumentów oraz ich wygląd – budowę. Dzieci młodsze powinny słuchać muzyki w krótkich odcinkach czasu, gdyż ich czas koncentracji jest krótki.

Natomiast im starsze dziecko, tym czas słuchania możemy nieco wydłużyć.