Przykłady komunikacji samorządu lokalnego z mieszkańcami Łodzi

grupami odbiorców, w przypadku niniejszej książki – z mieszkańcami, składa się z różnorodnych przedsięwzięć. Z uwagi na fakt, iż w niniejszym rozdziale podjęto jedynie próbę zasygnalizowania problemu wpływu działań samorządów lokalnych na kształt subiektywnego obrazu miast w świadomości mieszkańców, zaprezentowano tylko wybrane ich przykłady.

Ważnymi formami zarówno przekazywania jak i pozyskiwania informacji o cha-rakterze marketingowym przez samorządy lokalne są organizowane z udziałem zainteresowanych grup odbiorców festiwale, jubileusze, wystawy itp. (Szromnik 2007). W Łodzi każdego roku odbywa się kilkadziesiąt imprez cyklicznych – festi-wali i przeglądów skoncentrowanych wokół muzyki, filmu, teatru i sztuki, rozpo-znawalnych nie tylko w Polsce, ale i na świecie. Poniżej zestawiono najważniejsze wydarzenia w poszczególnych miesiącach roku (por. tab. 8).

Tabela 8 Najważniejsze wydarzenia kulturalne w Łodzi w roku kalendarzowym

Miesiąc Wydarzenie

styczeń Ogólnopolski Festiwal Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych w Teatrze Powszechnym luty

marzec Ogólnopolski Studencki Przegląd Piosenki Turystycznej YAPA Ogólnopolski Festiwal Szkół Teatralnych w PWSFTviT kwiecień Festiwal Nauki, Techniki i Sztuki

Międzynarodowy Festiwal Solistów Lalkarzy Festiwal Animacji "Reanimacja" w kinie Charlie maj Międzynarodowy Festiwal Fotografii

Łódzkie Spotkania Baletowe w Teatrze Wielkim Międzynarodowe Triennale Tkaniny

Ogólnopolski Przegląd Teatrów Dziecięcych DZIATWA

czerwiec Międzynarodowy Festiwal Filmów Przyrodniczych im. Włodzimierza Puchalskiego Festiwal Kina Niezależnego „Off Jak Gorąco”

lipiec Festiwal Muzyki Organowej i Kameralnej „Kolory Polski” Letnia Scena Forum - jedyna łódzka letnia scena teatralna sierpień

wrzesień Festiwal Dialogu Czterech Kultur

Łódź BIENNALE – to międzynarodowa impreza łącząca w sobie wiele form wyrazu Międzynarodowy Festiwal Sztuki Ulicznej TrotuArt

październik Łódzki Przegląd Teatrów Amatorskich "ŁÓPTA" Międzynarodowy Festiwal Komiksu i Gier w Łodzi

Międzynarodowy Festiwal Szkół Filmowych i Telewizyjnych MEDIASCHOOL w PWSFTviT listopad Explorers Festiwal

Międzynarodowy Konkurs i Festiwal Indywidualności Muzycznych im. A. Tansmana Ogólnopolski Festiwal Mediów Człowiek w Zagrożeniu

Łódzkie Spotkania Kabaretowe grudzień Łódzkie Spotkania Teatralne

Większość przedsięwzięć inicjowanych przez władze miasta oraz miejskie instytucje kultury i sztuki kreuje tak wśród mieszkańców, jak i wśród potencjal-nych gości, wyobrażenie Łodzi jako miasta o przemysłowej i wielokulturowej przeszłości, związanego ze sztuką teatralną i filmową. W badaniu prowadzonym wśród pracowników Urzędu Marszałkowskiego, co trzeci respondent wskazywał Festiwal Dialogu Czterech Kultur, jako najbardziej istotną i rozpoznawalną kampanię promującą Łódź. Jeszcze częściej, bo w co drugiej wypowiedzi wy-mieniano kampanię promującą Łódź jako kandydata Europejskiej Stolicy Kultu-ry w 2016 roku – oficjalnego programu Unii Europejskiej, w ramach którego każdego roku kilka miast staje się centrum licznych wydarzeń i inicjatyw kultury i sztuki przyciągających uwagę międzynarodowego środowiska. Rzeczywiście, pomimo niepowodzenia Łodzi w tej rywalizacji, kampania była bardzo orygi-nalna, pomysłowa i co najważniejsze zauważana przez łodzian dzięki czemu odzwierciedla się w ich wyobrażeniu miasta, które definiują coraz częściej jako „Stolicę Kultury” (Tobiasz-Lis 2010b).

Poza omówionymi powyżej wydarzeniami, które odbywają się cyklicznie w Łodzi i angażują nie tylko mieszkańców, ale także osoby z poza miasta, warto zwrócić uwagę na pomniki, wpisane na stałe w przestrzeń zurbanizowaną i podkreślić ich rolę w budowaniu wizerunku miasta. Zwłaszcza te, których celem jest upamiętnienie osób, zdarzeń historycznych, czy idei związanych z danym ośrodkiem mają duże znaczenie dla symbolicznego aspektu wyobrażeń miasta. Poniżej zestawiono łódzkie pomniki ważnych postaci oraz upamiętniają-ce istotne dla miasta wydarzenia (tab. 9).

Tabela 9 Łódzkie pomniki

Pomniki wybitnych postaci związanych

z Łodzią/zasłużonych dla Łodzi ^{Pomniki upamiętniające ważne dla miasta} wydarzenia i idee. Pomnik Wł. Reymonta na pl. Reymonta

Pomnik J. Tuwima („Ławeczka Tuwima”) Pomnik Wł. Reymonta („Kufer Reymonta”) Pomnik A. Rubinsteina („Fortepian Rubinsteina”) „Twórcy Łodzi Przemysłowej”

Pomnik S. Jaracza („Fotel Jaracza”) Pomnik L. Schillera

Pomnik St. Staszica przy ul. Narutowicza Pomnik Św. Faustyny na pl. Niepodległości Pomniki: Misia Uszatka i Pingwina Pik-Poka.

Pomnik Mojżesza w Parku Staromiejskim Pomnik Ofiar Hitleryzmu na Radogoszczu Pomnik Ofiar Holocaustu

w Parku Ocalałych

„Pomnik Martyrologii Dzieci” w Parku im. Szarych Szeregów

Źródło: Opracowanie własne.

Szczególną uwagę należy zwrócić na pomniki w przestrzeni ulicy Piotrkow-skiej tworzące Galerię Wielkich Łodzian. Ustawione na poziomie chodnika – „blisko przechodnia” i o „ludzkiej skali” – dają możliwość społecznym interak-cjom. O ich formie można dyskutować, ale niewątpliwie takie pomniki (a tym samym osoby przedstawione) zyskują sympatię i akceptację społeczną. Wśród

osób ważnych dla miasta, którym poświęcono łódzkie pomniki są przede wszystkim ludzie kultury oraz Ci, którym miasto zawdzięcza dynamiczny roz-wój w okresie przemysłowym. Ciekawą jest inicjatywa upamiętnienia bohaterów bajek produkowanych przez łódzki Se-Ma-For, których pomniki mają stanowić podstawę dla planowanego szlaku turystycznego „Łódź Bajkowa”. Pomniki poświęcone ważnym dla miasta wydarzeniom i ideom najczęściej upamiętniają okres II wojny światowej. Pomnik Mojżesza w Parku Staromiejskim przypomi-na, że to właśnie w tej w części miasta przed 1939 rokiem zamieszkiwała lud-ność żydowska.

Podsumowując rozważania tej części rozdziału, w poniższej tabeli (tab. 10) zaprezentowano wyróżniki tożsamości Łodzi analizowane przez A. Stanowicką-Traczyk (2007) i zidentyfikowane na podstawie analizy poszczególnych działań samorządu lokalnego kształtujących wizerunek miasta.

Tabela 10 Wyróżniki tożsamości miasta wykorzystywane w wybranych działaniach kształtujących

wizerunek Łodzi podejmowanych przez władze lokalne

Przykłady działań kształtujących wizerunek Łodzi podejmowanych przez władze lokalne

Wyróżniki tożsamości miasta

Po ło że nie mi as ta Kultura w ładz y Dziedz ictwo kul turowe Stan rozwoju go spodarczego Otoczen ie bizn es u Pote nc ja ł inte lek tualn y Dost ępno ść i jak ość us ług Silni lider zy polityczn i Rozwini ęta b aza noclegowa

Dobre ceny nier

uchomo ści Rozwini ęta sie ć handlowo-us ługowe City b ehaviour

Strategia rozwoju klastra w

Łodzi ^{     }

Plan rozwoju lokalnego m.

Łodzi ^{      }

Strategia marki miasta _{     }

City design    

City communication    

Uwaga: znakiem „” zaznaczono te wyróżniki tożsamości miasta, które uwzględniano w po-szczególnych działaniach władz lokalnych w celu kształtowania wizerunku miasta.

Źródło: Opracowanie własne.

Należy stwierdzić, iż najważniejszym elementem podkreślającym tożsamość Łodzi we wszystkich zaprezentowanych w rozdziale działaniach, jest dziedzic-two kulturowe, które w badaniu przeprowadzonym przez A. Stanowicką-Traczyk (2007) w 206 polskich miastach uzyskało dopiero trzecią pozycję

z punktu widzenia istotności w kształtowaniu ich wizerunku. Równie często podkreślano potencjał intelektualny miasta – zarówno teraźniejszy, przyszły, z uwagi na rozwój uczelni wyższych, jak i ten w przeszłości, dzięki któremu Łódź wyrosła na przemysłowa potęgę. W badaniach prowadzonych przez A. Stanowicką-Traczyk (2007), element ten wykorzystywało niespełna 20% miast, przez co zajmował on dopiero piąte miejsce z punktu widzenia kształto-wania wizerunku. Należy jednocześnie zwrócić uwagę na te wyróżniki, które w przypadku Łodzi nie pojawiły się w żadnym działaniu podejmowanym przez władze lokalne w celu budowania pozytywnego obrazu miasta w świadomości mieszkańców, inwestorów czy gości. Nie podkreślano profesjonalizmu i kultury sprawowanej władzy, która w polskich miastach, tuż po atrakcyjnym położeniu, jest drugim najważniejszym wyróżnikiem tożsamości (Stanowicka-Traczyk 2007). Nie zwracano także uwagi na silnych liderów politycznych. Niemniej jednak, uderza mnogość stosowanych wyróżników, co jak wspominano wcze-śniej, nie sprzyja kształtowaniu jasnego i czytelnego obrazu miasta, które mo-głoby konkurować z największymi ośrodkami w Polsce czy w Europie.

5.3. Podsumowanie

W globalizującym się świecie, umiejętność wpływania samorządów lokal-nych na wizerunek miasta nabiera coraz większego znaczenia w zdobywaniu jego przewagi konkurencyjnej na rynku. Działania związane z budowaniem pożądanego obrazu miasta w społecznej świadomości, nie mogą mieć jednak charakteru pojedynczych, czy przypadkowych przedsięwzięć, gdyż przynoszą wówczas niewielkie efekty. Muszą być szczegółowo zaplanowane i kontrolowa-ne w trakcie realizacji pod kątem osiągania założonych celów, które z kolei powinny bezpośrednio wynikać ze strategii rozwoju miasta.

Przegląd dokumentów strategicznego planowania rozwoju, zagospodarowa-nia przestrzeni, strategii promocji, a także elementów systemu identyfikacji i prezentacji Łodzi oraz ich ekspozycja w procesie komunikacji instytucji miej-skich z otoczeniem, pokazują szereg pomysłów związanych z kształtowaniem nowego wizerunku miasta, które przez lata kojarzone było wyłącznie z funkcją przemysłową, której zawdzięczało swoją genezę. Zaobserwowano na przykła-dzie Łodzi wyraźną relację pomiędzy działaniami podejmowanymi przez insty-tucje miejskie, bądź ich brakiem, a poszczególnymi aspektami wyobrażeń prze-strzeni i ich zmianami. Wyobrażenia miasta, które tworzą zarówno „atlas men-talny”, jak i „encyklopedię mentalną”, a w ramach niej zwłaszcza wyobrażenia o charakterze wartościującym i preferencyjnym, zmieniają się pod wpływem decyzji administracyjnych dotyczących zagospodarowania przestrzeni miejskiej. Na wyobrażenia miasta o charakterze symbolicznym dodatkowo silnie wpływają wykorzystywane przez instytucje w procesie komunikacji z otoczeniem, elemen-ty tożsamości składające się na system idenelemen-tyfikacji i prezentacji miasta.

Okazuje się, iż pomimo wielu działań podejmowanych przez władze lokalne Łodzi, są one niespójne i nieskoordynowane czego efektem jest niejednoznaczny obraz miasta w świadomości łodzian, a na takim powinno zależeć decydentom. Analiza wybranych działań instytucji miejskich pokazała, iż traktują one pro-blem kształtowania pożądanego, pozytywnego wizerunku Łodzi jako zbiór krótkookresowych, doraźnych działań i pomijają ich strategiczny wymiar. Bra-kuje precyzyjnie określonego i zrozumiałego dla wszystkich podmiotów zaanga-żowanych w kształtowanie wizerunku miasta celu, który byłby podstawowym warunkiem skuteczności podejmowanych działań i stosowanych środków. Ponadto, instrumenty kształtowania pożądanego wizerunku miasta, które powin-ny ogniskować się wokół najważniejszych jego atrybutów, eksponują zbyt wiele wyróżników tożsamości Łodzi, przez co jej wizerunek staje się mało wyraźny i nieczytelny.

Reasumując, należy zwrócić uwagę na fakt, iż subiektywny obraz miasta ma charakter trwały – pozostaje w społecznej świadomości nawet długo po zmia-nach, które zachodzą w przestrzeni. Gdy ludzie mają pewne wyobrażenia na określony temat, postrzegają tylko to, co jest z nimi zgodne. W związku z tym, realizacja działań mających na celu zmianę sposobu percepcji miasta, a o takich trzeba mówić w przypadku Łodzi, wymaga niezwykle intensywnej promocji podporządkowanej jednej misji i wizji miasta w przyszłości, którym będą odpo-wiadały spójne cele rozwoju. Instytucje miejskie powinny zatem skoordynować dotychczasowe działania, zarówno administracyjne, jak i te skoncentrowane na komunikacji z otoczeniem, aby uzyskać pożądany pozytywny wizerunek Łodzi w pierwszej kolejności wśród jej mieszkańców, a także wśród odbiorców ze-wnętrznych.

ZAKOŃCZENIE

W niniejszej pracy określono zmiany subiektywnego obrazu Łodzi w świa-domości mieszkańców miasta oraz rolę determinujących je czynników. Nawią-zano przede wszystkim do koncepcji percepcji przestrzeni wypracowanych na gruncie geografii społecznej, jednak z uwagi na dynamiczne ujęcie problemu, zwrócono uwagę także na pożądany wizerunek miasta i działania podejmowane przez lokalne władze w celu jego kształtowania. Książka stanowi zatem próbę spojrzenia na miasto zarówno od strony kreatorów jego wizerunku (władz lokal-nych) jak i odbiorców (mieszkańców), wiążąc w ten sposób dwie dyscypliny – geografię społeczną i marketing terytorialny, które dotychczas w różny sposób podejmowały problem subiektywnego obrazu przestrzeni miejskiej. Cele główne pracy zostały osiągnięte poprzez realizację zadań badawczych odzwierciedlają-cych jej poszczególne rozdziały.

Na podstawie przeprowadzonych studiów literatury uznaje się, że czynniki wpływające na kształtowanie wyobrażeń przestrzeni są bardzo zróżnicowane, a podstawowe kryterium ich podziału nawiązuje do koncepcji percepcji prze-strzeni K. Lyncha (1960), który określa ją jako dwutorowy proces pomiędzy obserwatorem i otoczeniem. Z uwagi na fakt, że wyobrażenia przestrzeni wyni-kają z szeregu czynników społecznych (endogenicznych) i przestrzennych (egzogenicznych), analizę zmian wyobrażeń Łodzi poprzedzono rozdziałem dotyczącym gwałtownych zmian w realnej przestrzeni miasta, które miały miejsce po 1989 roku.

Przejście z gospodarki centralnie zarządzanej do gospodarki rynkowej w la-tach 90. XX wieku spowodowało w Łodzi kryzys gospodarczy. Wynikało to przede wszystkim z historycznego oparcia rozwoju miasta na przemyśle włó-kienniczym, który w początkach transformacji gospodarczej całkowicie utracił konkurencyjność. W konsekwencji w połowie lat 90. ubiegłego stulecia w Łodzi, w porównaniu z innymi dużymi ośrodkami miejskimi w Polsce, zano-towano najniższy wskaźnik zatrudnienia, największą liczbę bezrobotnych, najwyższy wskaźnik feminizacji wśród pracujących, najniższy przyrost natural-ny, najwyższy wskaźnik rozwodów i najniższą przeciętną powierzchnię użytko-wą mieszkań.

Proces transformacji przyniósł istotne zmiany w strukturze przestrzennej Ło-dzi. Działania władz samorządowych i inwestorów prywatnych spowodowały zdecydowany wzrost mozaikowości przestrzeni miejskiej znajdującej odzwier-ciedlenie w plastyce architektonicznej, szacie informacyjnej miasta, formach zabudowy w postaci centrów handlowo-usługowo-rozrywkowych i dzielnic

biznesowych. Wyraźnym symbolem przemian społecznych, ekonomicznych i kulturowych, które dokonały się w ostatnim dwudziestoleciu w Łodzi jest także dynamiczny rozwój osiedli grodzonych. Tym samym następował w badanym okresie systematyczny zanik przestrzeni publicznej, która w przeszłości odgry-wała istotną rolę w integrowaniu mieszkańców miast. Zdaniem Autorki prywa-tyzacja przestrzeni publicznej prowadzi do dezintegracji przestrzennej miast i zmniejszenia się jej społecznej dostępności. Tym samym następuje pogłębienie się segregacji społeczno-przestrzennej miasta, co przypomina sytuację Łodzi z okresu międzywojennego.

Na podstawie przeprowadzonej analizy sytuacji społeczno-gospodarczej Ło-dzi w 2010 roku należy podkreślić, że w wielu aspektach miasto nadal zajmuje niską pozycję w porównaniu z innymi dużymi ośrodkami w Polsce. Atrakcyj-ność Łodzi dla potencjalnych inwestorów opiera się przede wszystkim na ni-skich kosztach pracy, co wydaje się jest czynnikiem ograniczającym długookre-sowy rozwój miasta. Wysoko wykwalifikowani pracownicy często decydują się na pracę w Warszawie mieszkając w Łodzi. Niemniej jednak należy zauważyć, że w wyniku przemian, które miały miejsce w Łodzi w okresie transformacji polityczno-gospodarczej i były głównie zdeterminowane przez czynniki prawno-własnościowe, funkcjonalne, administracyjne, czy społeczno-kulturowe, miasto coraz bardziej upodabnia się do nowoczesnych miast europejskich.

W książce zidentyfikowano zmiany wyobrażeń mieszkańców o przestrzeni miasta Łodzi w latach 1989–2010 z dwóch perspektyw, takich jak: wyobrażenia o charakterze strukturalnym tworzące tzw. „atlas mentalny„ oraz wyobrażenia o charakterze symbolicznym, wartościującym i preferencyjnym tworzące tzw. „encyklopedię mentalną”.

Porównanie wyników badań „atlasu mentalnego Łodzi” wykonywanych w latach 1989–2010 wskazuje na coraz większe skrystalizowanie wyobrażeń struktury miasta. Składa się ono z coraz mniejszej liczby zarówno elementów liniowych (ścieżki), punktowych (punkty orientacyjne i węzły), jak i powierzch-niowych (obszary). Ścieżki zostały zdecydowanie zdominowane przez ulicę Piotrkowską i aleję J. Piłsudskiego, w punktach orientacyjnych kluczową rolę przejęły Galeria Łódzka i Manufaktura, natomiast głównym węzłem pozostał Plac Wolności. Uznaje się, że coraz bardziej przejrzyste wyobrażenie miasta jest rezultatem rosnącego znaczenia śródmieścia w codziennym doświadczaniu przestrzeni Łodzi. Może to wynikać z faktu, że coraz więcej usług jest lokalizo-wanych w tej części miasta.

W analizowanym przedziale czasowym wydaje się uzasadnionym wyodręb-nienie dwóch okresów: lata 1990–2005 i lata 2005–2010. Przyjęto w tym roz-różnieniu kryterium dynamiki zmian wyobrażeń struktury miasta. Okres 1990– 2005 można uznać za względnie stabilny z perspektywy obrazu miasta w świadomości mieszkańców. W odniesieniu do ścieżek można zauważyć nawet poszerzanie tego obrazu, zwłaszcza w kierunku odśrodkowym co można inter-pretować wzrastającą mobilnością przestrzenną mieszkańców. W okresie 2005–

2010 obraz przestrzeni miasta stawał się znacznie uboższy, odręczne szkice zawierały coraz mniej elementów, które koncentrowały się wokół najważniej-szych fragmentów Łodzi związanych między innymi z wielofunkcyjnymi obiek-tami usługowymi.

Podstawowymi czynnikami endogenicznymi różnicującymi szkice w bada-niach prowadzonych w Łodzi w latach 2009–2010 były: poziom wykształcenia, status społeczny i miejsce zamieszkania. Cechy te uznano za statystycznie istotne na podstawie testu chi-kwadrat. Największą siłę oddziaływania określoną współczynnikiem V. Cramera wykazał związek pomiędzy statusem społecznym respondentów i liczbą ścieżek uwzględnianych w odręcznych szkicach. Zatem mobilność mieszkańców silnie determinuje charakter bezpośrednich doświad-czeń przestrzennych, które przekładają się na subiektywny obraz przestrzeni miejskiej. We wszystkich prowadzonych dotychczas badaniach kształt uzyski-wanych map wyobrażeniowych determinowało miejsce zamieszkania. Czynnik ten został również uznany za statystycznie istotny. W odniesieniu do czynników egzogenicznych należy podkreślić kluczową rolę centrum miasta wynikającą z czytelnej struktury przestrzennej stanowiącej dziedzictwo XIX-wiecznej, przemysłowej Łodzi, ale także z występowania takich elementów, z którymi większość respondentów miała osobisty kontakt, które stanowią miejsca dla nich ważne, znaczące.

Badania „atlasu mentalnego” Łodzi zostały uzupełnione o wymiar czasu – jego znaków zapisanych w przestrzeni miasta oraz tego w jaki sposób jest on odczytywany i rejestrowany w świadomości mieszkańców. Czas doświadczany przez użytkowników przestrzeni miejskiej miał charakter cykliczny a nie linear-ny. Z przeprowadzonych badań wynika tęsknota łodzian za ulicą Piotrkowską będącą agorą Łodzi XIX wieku. Ulica ta, podobnie jak okolice ulic Gdańskiej, Legionów, Kilińskiego, czy Wschodniej, a także liczne tereny pofabryczne oraz dworce kolejowe, jest utożsamiana przez łodzian jako miejsce, w którym widać kryzys miasta. Należy podkreślić, że łodzianie wskazali bardzo nieliczne miej-sca, jako te które można utożsamić z rozwojem miasta (między innymi: Manu-faktura, „Lofty u Scheiblera”).

W odniesieniu do wyobrażeń o charakterze symbolicznym, wartościującym i preferencyjnym tworzących tzw. „encyklopedię mentalną” należy podkreślić, że zdecydowanie niezmiennymi, uniwersalnymi symbolami Łodzi pozostają ulica Piotrkowska i Plac Wolności, które tworzą tradycyjną urbanistyczną oś miasta. Niemniej jednak opinie łodzian wskazują na fakt, że oczekują oni nowe-go, postindustrialnego wizerunku miasta, ale z jednoczesnym podkreśleniem jego historycznej tożsamości. Pewne elementy subiektywnego obrazu Łodzi na przestrzeni ostatnich dwudziestu lat uległy wyraźnej poprawie, miasto kojarzy się z coraz większym spektrum pozytywnych atrybutów, jednakże nadal silne pozostają skojarzenia negatywne, zwłaszcza dotyczące wartości estetycznych i funkcjonalnych. W kontraście do poprawiającego się wyobrażenia Łodzi w aspekcie wartościującym pozostają coraz gorsze oceny ulicy Piotrkowskiej,

która wobec nowych inwestycji w obszarze śródmiejskim staje się mniej konku-rencyjna i pomimo istotnej roli w społecznej percepcji łódzkiej przestrzeni, zaczyna pełnić rolę pewnego rodzaju peryferii w samym centrum miasta.

W pracy wykazano, że w świadomości mieszkańców Łodzi rejestrowane są dysproporcje przestrzenne miasta. Można wyodrębnić w mieście dzielnice „lep-sze” – bardziej atrakcyjne, o większych walorach funkcjonalnych, estetycznych i społecznych oraz „gorsze” – o niskiej atrakcyjności. Dysproporcje te kształtują te same czynniki, które oddziałują na strukturalny aspekt wyobrażeń, a więc: odle-głość od centrum miasta i warunki zabudowy – zwłaszcza wiek i standard budyn-ków oraz stan zagospodarowania nieruchomości, w tym przede wszystkim obec-ność terenów zieleni. Należy podkreślić, że w pracy potwierdzono również wpływ tzw. „efektu lokalnego” na proces wartościowania przestrzeni – wyżej oceniano własne miejsce zamieszkania.

Analiza wyników badań preferencyjnego aspektu wyobrażeń prowadzonych w latach 1990–2010 wykazała, iż łodzianie niezmiennie preferują strefę peryfe-ryjną miasta jako miejsce zamieszkania, pod warunkiem dobrej jego komunika-cji z centrum. W ostatnim czasie pojawiają się ponadto coraz częstsze deklaracje przeprowadzki poza granice miasta – do strefy podmiejskiej lub sąsiednich, mniejszych ośrodków miejskich.

Z przeprowadzonych badań zaprezentowanych w książce wynika szereg wniosków o charakterze diagnostycznym z perspektywy kształtowania wizerun-ku miasta przez władze lokalne. Wyobrażenie Łodzi w świadomości mieszkań-ców zmienia się, ale w dalszym ciągu, zwłaszcza w aspekcie wartościującym, ma charakter negatywny, co stanowi duże wyzwanie na przyszłość dla podmio-tów odpowiedzialnych za kreowanie pozytywnego wizerunku miasta. Obraz Łodzi wśród badanych łodzian był i jest bardzo ambiwalentny, tym samym miasto nie jest postrzegane w sposób jednoznaczny. Wynika to z czynników obiektywnych, historii miasta, ale może być jednocześnie również efektem braku wyrazistej polityki i promocji. W tym miejscu wydaje się zatem uzasad-nione wyjście poza geografię społeczną, w której problematyka prowadzonych badań nad wyobrażeniami koncentruje się na aktualnym obrazie przestrzeni w świadomości jej użytkowników i wykorzystanie dorobku marketingu teryto-rialnego, którego podstawy teoretyczne mogą stanowić uzupełnienie prowadzo-nych w książce rozważań.

Analiza podstaw teoretycznych marketingu terytorialnego pokazuje, iż do-świadczenia tej dyscypliny mogą stanowić istotne uzupełnienie geograficznych