Rodzaje procedur wykorzystywanych w realizacji w docho- docho-dów własnychdocho-dów własnych

Warto odnieść się do trwającego już od wielu lat sporu doktrynalnego i jurydycz-nego, związanego z właściwą do stosowania procedurą wymiaru i poboru niepodatko-wych danin publicznych. Ze względu na sygnalizowaną wcześniej kompleksowość rozwiązań i analiz ta część pracy aktualna będzie w zakresie opłat i dopłat publicznych. W wielu przypadkach przepisy ustaw konstytuujących poszczególne opłaty publiczne wskazują, jaką procedurę stosować w zakresie wymiaru i realizacji tych dochodów. Z taką sytuacją można się spotkać w przypadku opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi, gdzie w przepisie art. 6q u.c.p.g. wskazuje się, że w sprawach dotyczących opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi stosuje się przepisy Ordynacji podat-kowej, z tym że uprawnienia organów podatkowych przysługują wójtowi, burmistrzo-wi lub prezydentoburmistrzo-wi miasta (…). Podobnie jest w przypadku opłaty eksploatacyjnej, o której art. 142 stanowi, że do opłat, o których mowa w niniejszym dziale, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy ‒ Ordynacja podatkowa dotyczące zobowiązań podatko-wych. Określone tymi przepisami uprawnienia organów podatkowych przysługują wierzycielom (czyli organowi wykonawczemu gminy). W innych sytuacjach przepisy nie wskazują wprost procedury, którą należy stosować, a jedynie wskazują na sposób indywidualizowania się obowiązku opłaty w drodze decyzji lub z mocy prawa. Z braku innych regulacji i braku występowania tych dochodów w pozytywnym katalogu prze-pisów Ordynacji podatkowej przyjmuje się stosowanie przeprze-pisów postępowania

admi-nistracyjnego i innych regulacji spoza prawa podatkowego137.

Z sytuacją taką można się spotkać w przypadku opłaty za wydanie zezwoleń na sprzedaż alkoholu, uregulowanej w przepisie art. 11¹ ustawy o wychowaniu w trzeźwo-ści i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, w którym wskazano, że opłatę wnosi się przed

137 Podkreślam, że chodzi tu praktykę stosowania prawa, pomijając w tym miejscu swój pogląd na ten temat.

86

Rozdział 3

wydaniem zezwolenia na sprzedaż alkoholu. W tym przypadku obowiązek obliczenia i wniesienia opłaty powstaje z mocy prawa, co więcej, dopiero dopełnienie tego obo-wiązku implikuje wydanie decyzji administracyjnej zezwalającej na sprzedaż alkoholu. Podobne konsekwencje i tryb działania spowoduje brak wpłacenia opłaty w terminie: „Obowiązek uiszczenia opłaty za korzystanie z zezwoleń na sprzedaż napojów alkoho-lowych oraz skorelowana z nim sankcja w postaci wygaśnięcia posiadanego zezwolenia ma konstrukcję obowiązku wynikającego bezpośrednio z mocy ustawy. Oznacza to, że niezrealizowanie obowiązku dokonania opłaty przez podmiot uprawniony powoduje powstanie po stronie organu administracji obowiązku wydania decyzji o wygaśnięciu posiadanego zezwolenie. Wniesienie na rachunek gminy opłaty, o której mowa w art. 111 ust. 1 ustawy z 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, obejmuje również wpłatę gotówkową na rachunek gminy uczynioną przekazem poczto-wym lub (przelewem) bankopoczto-wym, a za termin dokonania tej opłaty w rozumieniu art. 111 ust. 7 powołanej ustawy należy uznać dzień wpłaty gotówki w banku lub w urzędzie

pocztowym”138. Z kolei w przypadku opłaty za zajęcie pasa drogowego przepis art. 40

ust. 11 u.d.p. wskazuje, że obowiązek poniesienia tej opłaty powstaje na podstawie de-cyzji administracyjnej, należy przyjąć, iż nie odrębnej, lecz tej, na podstawie której udziela się zgody na zajęcie pasa drogowego: „Opłata za zajęcie pasa drogowego drogi publicznej, na cele o których stanowi art. 40 ust. 2 u.d.p., ustalana jest jednocześnie z udzieleniem zezwolenia na to zajęcie. Rozstrzygnięcie w przedmiocie opłaty stanowi zatem integralną część decyzji o zezwoleniu na zajęcie pasa drogowego. Sprzeczna z powyższą regulacją jest taka sytuacja, w której zarządca drogi wydaje odrębną decyzję administracyjną, niebędącą decyzją częściową, a mającą za przedmiot wyłącznie rze-czoną opłatę, niezależnie od tego, czy podjęcie takiej decyzji nastąpi przed czy po udzie-leniu zezwolenia na zajęcie pasa drogowego. Kompetencje zarządcy drogi do ustalenia opłaty za zajęcie pasa drogowego ograniczają się wyłącznie do postępowania w sprawie udzielenia zezwolenia, a po ostatecznym zakończeniu takiego postępowania traci on kompetencję do ustalenia opłaty za zajęcie pasa drogowego, co do którego uprzednio udzielił ostatecznego zezwolenia”139.

O ile więc trudno jest stwierdzić właściwość odpowiedniej procedury na podstawie jedynie sposobu powstawania zobowiązań, o tyle pozostaje to istotne w odniesieniu do istnienia zobowiązań do poniesienia ciężaru publicznego.

Innych wskazówek co do właściwej procedury w zakresie opłat publicznoprawnych należy poszukiwać w przepisach Ordynacji podatkowej. Zgodnie z art. 2 § 1 pkt 1 i 3

138 Postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 26 kwietnia 2013 r., sygn. akt II SA/Po 1073/12, SIP LEX nr 1592590.

139 Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 2 października 2013 r., sygn. akt III SA/Po 425/13, SIP LEX nr 1382853.

Instrumenty władztwa dochodowego jednostek samorządu terytorialnego

przepisy Ordynacji podatkowej140 stosuje się do podatków, opłat oraz niepodatkowych

należności budżetu państwa oraz budżetów jednostek samorządu terytorialnego, do których ustalania lub określania uprawnione są organy podatkowe oraz opłaty skarbowej, a także opłat, o których mowa w przepisach o podatkach i opłatach lokalnych. Ponadto w § 3 dodaje się, że jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, przepisy działu III stosuje się również do opłat, do których ustalenia lub określenia uprawnione są inne niż wymienione w § 1 pkt 1 organy. Brzmienie przywołanych przepisów nakazuje odróżniać podatki i opłaty, które wymierzane lub określane są przez organy podatkowe. Jednakże przepisy te, zwłaszcza w sytuacji organów wykonawczych gminy, nie precyzują, kiedy organ ten występuje w roli organu administracyjnego, a kiedy w roli organu podatkowe-go. Tak więc przepis ten wyjaśnia zależność pomiędzy właściwością przedmiotową Ordynacji podatkowej, a działalnością organu wykonawczego gminy występującego w roli organu podatkowego, niestety jego przydatność dla rozwikłania rozważanej kwe-stii ulega osłabieniu przy ustalaniu statusu organu wykonawczego gminy. W analizowa-nym przepisie ustawodawca odnosi się do podatków, opłat i niepodatkowych należności budżetów w sposób rozłączny, traktując każde z nich jako odrębną instytucję prawną. Takie wnioskowanie znajduje swoje uzasadnienie w orzecznictwie sądowym: „Opłata za korzystanie z zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych nie jest niepodatkową należnością budżetu jednostki samorządu terytorialnego w rozumieniu art. 2 § 1 pkt 1 o.p. i tym samym nie stosuje się do niej rozdziału 9 o.p., gdzie uregulowano

problema-tykę nadpłaty”141. Chociaż znaleźć można i orzeczenia inaczej kwalifikujące te dochody

budżetu gminy: „Opłata za korzystanie z zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych stanowi niepodatkową należność budżetową, o której mowa w art. 31 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym do

dnia 31 grudnia 2003 r.”142. Przywołane powyżej orzeczenie może budzić zdziwienie

o tyle, że Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 1 października 2001 r. stwier-dził: „Opłaty za korzystanie z zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych

przewidzia-no w art. 111 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i

prze-ciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. Nr 35, poz. 230 z późn. zm.) nie są niepodatkowymi należnościami budżetów jednostek samorządu terytorialnego w rozumieniu art. 2 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. ‒ Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 z późn. zm.), do których ustalenia lub określenia – w trybie i na zasadach tej Ordynacji

140 Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r., t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 800 ze zm.

141 Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 21 listopada 2008 r., sygn. akt III SA/Gl 1044/08, SIP LEX nr 541265.

142 Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 maja 2004 r., sygn. akt GSK 95/04, ONSAiWSA 2004/2/45.

88

Rozdział 3

‒ uprawnione są organy podatkowe. Pojęcie opłaty nie jest tożsame z niepodatkową należnością budżetu państwa oraz budżetów jednostek samorządu terytorialnego. Do opłat za korzystanie z zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych nie stosuje się prze-pisów Ordynacji podatkowej i to zarówno co do sposobu ich ustalania jak i egzekwowa-nia, a także skutków nieuiszczania tych opłat (wygaśnięcie zezwolenia jako jedyna

sankcja)”143. Niejednolitość interpretacyjna (nawet w zakresie orzekania przez ten sam

sąd) prowadzić musi do konkluzji o niedoskonałości przywoływanego przepisu. Dotyczy to przede wszystkim braku wskazówek, odnoszących się do statusu organu. Niemniej jednak kolejne przepisy otwierają drogę do stosowania przepisów Ordynacji podatkowej nawet wtedy, gdy organ wykonawczy gminy nie występuje w roli organu podatkowego. Warunkiem negatywnym jest brak regulacji szczególnych, wskazujących stosowanie innej niż Ordynacja podatkowa procedury.

Nie ma żadnych wątpliwości w przypadku analizy kolejnego przepisu, gdzie usta-wodawca wprost wymienia te daniny, do których należy stosować przepisy Ordynacji podatkowej: opłatę skarbową i podatki oraz opłaty uregulowane w przepisach ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Ustawa Ordynacja podatkowa tworzy wiele definicji uniwersalnych, których zna-czenie jest zasadnicze dla wskazania właściwego postępowania. Niewątpliwie temu

służyło zdefiniowanie w jej przepisach pojęcia podatku144. Niestety ustawodawca na tym

poprzestał i nie wprowadził tak precyzyjnych definicji innych danin publicznych, w tym opłat. Jeszcze większe zamieszanie powoduje zestawienie przepisów definicyjnych Or-dynacji podatkowej z przepisami ustawy o finansach publicznych, gdzie dochodzi do definiowania tych samych pojęć. Pomijam w tym miejscu niewątpliwie naganną prakty-kę legislacyjną, polegającą na definiowaniu tych samych pojęć w sposób odrębny w dwóch zbliżonych bądź co bądź do siebie aktach z zakresu prawa publicznego. Skupiając się jedynie na wykładni tych przepisów, należy ustalić zakres obowiązywania definicji au-tentycznych, użytych przez ustawodawcę. Problem dotyczy przede wszystkim zakresu pojęciowego definicji niepodatkowych należności publicznych. Pojęcie to uregulowane przepisami ustawy o finansach publicznych (art. 60), jak również przepisami Ordynacji podatkowej (art. 2), posiada, jak się okazuje, nieutrwalony zakres przedmiotowy. Pojęcie niepodatkowych należności budżetowych funkcjonuje w doktrynie prawa jako odrębny

rodzaj danin publicznych145. Użyte przez Ordynację podatkową pojęcie niepodatkowych

143 Sygn. akt II SA 2881/00, SIP LEX nr 157807.

144 B. Brzeziński, O zasięgu definicji zawartych w ordynacji podatkowej, [w:] L. Etel (red.), Ordynacja

podatkowa w teorii i praktyce, Białystok 2008, s. 30.

145 Zob.: M. Kowalski, Niepodatkowe należności budżetowe jako danina publiczna w świetle

orzecznic-twa sądów administracyjnych, [w:] B. Brzeziński, J.P. Tarno (red.), Sądowa kontrola administracji w spra-wach podatkowych, Warszawa 2011, s. 224 i n.

Instrumenty władztwa dochodowego jednostek samorządu terytorialnego

należności budżetowych wskazuje w kontekście pozostałych pojęć definicyjnych, użytych w tym akcie przez ustawodawcę na oryginalność tej grupy dochodów i brak możliwości używania tej kategorii dochodów do kwalifikowania innych zdefiniowanych, choć jedy-nie z nazwy, dochodów, takich jak opłaty publiczne. W przepisie art. 2 § 1 ust. 1 ustawo-dawca wyraźnie odróżnia od siebie jako odrębne kategorie prawne podatki, opłaty i nie-podatkowe należności budżetowe. Podobny wniosek wynika z pozostałych przepisów ‒ w art. 3 pkt 8 ustawodawca definiuje niepodatkowe należności budżetowe jako daniny odrębne od podatków i opłat publicznych. Orzecznictwo sądowe uznające jako za pod-stawę prawną definicję omówioną powyżej, przyjmuje jako przykład tychże

niepodatko-wych należności budżetoniepodatko-wych między innymi opłaty za wydanie karty pojazdu146. Z

ko-lei w definicji zawartej w przepisach ustawy o finansach publicznych w art. 60 nie tyle dokonuje się wyjaśnienia znaczeniowego niepodatkowych należności budżetowych, co przeprowadza się egzemplifikacji tych dochodów. Zabieg taki nie ma w sobie niczego odosobnionego, gdyż ustawodawca często w ten sposób ujmuje różne definicje prawne, jednakże problematyczne jest użycie przez ustawodawcę sformułowania „w szczególno-ści”, co może sugerować, że oprócz wymienionych istnieją również inne niepodatkowe należności budżetowe. Wśród wymienionych przez ustawę o finansach publicznych przykładów niepodatkowych należności budżetowych brakuje dochodów z opłat (i dopłat). I należy przyjąć, że pomimo otwartego przez ustawodawcę katalogu tych dochodów

niemożliwe będzie ich zaliczenie do tego rodzaju dochodów147. Wniosek taki wynika

zarówno z analizy samej ustawy o finansach publicznych, jak i jej relacji z przepisami Ordynacji podatkowej. W samej ustawie o finansach publicznych wielokrotnie przywo-ływany przepis art. 5 ust. 2 pkt 1 wyraźnie wskazuje na istnienie nazwanych kategorii danin publicznych w postaci podatków, opłat i innych tam wymienionych, jednocześnie podkreślając istnienie innych bliżej niedoprecyzowanych dochodów publicznych. Zakła-dając więc konsekwencję ustawodawcy, nie można uznawać, by w pierwszej części ustawy dokonał innego podziału dochodów niż w części poświęconej zagadnieniom proceduralnym. Również zestawienie tych kategorii z przepisami Ordynacji podatkowej pozwala twierdzić, iż kategoria opłat publicznych, rozumianych jako rodzaj danin pu-blicznych, nie może być zaliczona do kategorii niepodatkowych należności budżetowych. Należy więc przyjąć, że do kategorii niepodatkowych należności budżetowych, o których mowa w przepisach ustawy o finansach publicznych, nie można zaliczyć opłat publicznych,

146 Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 6 marca 2014 r., sygn. akt III SA/Po 1263/13, SIP LEX nr 1447886.

147 Wniosek taki jest uzasadniony jedynie przy przyjęciu tezy, że przepisy obu ustaw tworzą jakiś prze-widziany przez ustawodawcę system, w którym poszczególne elementy współistnieją ze sobą w zamierzo-nym porządku.

90

Rozdział 3

kwalifikowanych do danin publicznych. Wniosek taki dotyczy klasycznych opłat, jak i dopłat, które w języku normatywnym traktowane są przecież jako opłaty.

Niepodatkowe należności budżetowe, zarówno te, które zostały wymienione w prze-pisach ustawy o finansach publicznych, jak i inne, które można do tej grupy zaliczyć, będą podlegały przepisom ustawy o finansach publicznych, odsyłającej do przepisów procedury administracyjnej oraz Ordynacji podatkowej, lecz również sama zawiera wiele regulacji proceduralnych, wymienione wyżej ustawy (k.p.a. i Ordynacji podatko-wej) nakazuje stosować odpowiednio i to tylko w zakresie nieuregulowanym ustawą o finansach publicznych. Teza taka znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądowym: „Przepisy u.f.p. regulują jedynie właściwość organów obu instancji w zakresie wydawa-nia decyzji dotyczących publicznoprawnych należności budżetowych, wymienionych w art. 60 ww. ustawy oraz formę decyzji o zwrocie dotacji, natomiast przepisy k.p.a. regulują postępowanie administracyjne, w tym: załatwienia spraw, pełnomocnictw i de-cyzji. Z tego też względu wydanie decyzji zgodnie z przepisami k.p.a. poprzedzone musi być przeprowadzeniem postępowania administracyjnego. O wszczęciu postępowania

z urzędu musi zostać zawiadomiona strona”148, jak również wynika z uzasadnienia

pro-jektu ustawy o finansach publicznych, w którym stwierdzono: „Projektodawca uznał za racjonalne ujednolicenie funkcjonujących w polskim systemie prawnym przepisów do-tyczących egzekwowania niepodatkowych należności budżetu państwa oraz budżetów jednostek samorządu terytorialnego, w związku z czym zaproponował zamieszczenie ich w jednej ustawie systemowej. Należy zwrócić uwagę, że przyjęta przez projektodaw-cę koncepcja redakcji przedmiotowych przepisów nie zakłada, funkcjonującej poprzed-nio konieczności odwoływania się w tym zakresie do stosownych postanowień ustawy – Ordynacja podatkowa. Przyjęte w projektowanych przepisach konstrukcje prawne

wzorowane są na rozwiązaniach już istniejących na gruncie podatkowym”149. Dla

pod-kreślenia prymatu regulacji wynikającej z ustawy o finansach publicznych w zakresie procedowania w odniesieniu do niepodatkowych należności budżetowych, warto również przytoczyć fragment orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w którym wskazano relację i cel regulacji obu ustaw: „Regulacja zawarta w art. 67 u.f.p. dotyczy wszelkich niepodatkowych należności, w tym budżetu państwa, i o ile nie zostanie wyłączona przez ustawodawcę w sposób wyraźny możliwość odpowiedniego stosowania przepisów o.p. ‒ znajduje ona zastosowanie w graniach wynikających z innych przepisów. Odesłanie do przepisów o.p. odpowiednio stosowanej, zawarte w art. 67 u.f.p., ma służyć temu, aby zagwarantowane ustawą uprawnienia zobowiązanego mogły być

148 Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 marca 2016 r., sygn. akt II GSK 2374/14, SIP LEX nr 2113098.

149 Uzasadnienie do ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, orka.sejm.gov.pl/druki-6ka.nsf/0/.../$file/1181-uzas.doc [dostęp 9.08.2018].

Instrumenty władztwa dochodowego jednostek samorządu terytorialnego

wykonane procesowo i w konsekwencji materialnie przez organ. I rzecz dotyczy wszel-kich należności budżetowych niepodatkowych, a zatem i dochodów budżetu państwa

czy gminy, wynikających z przepisów odrębnych, w tym oczywiście z u.p.z.p.”150

Wobec przeprowadzonego wywodu wydaje się, że współistnienie przepisów Or-dynacji podatkowej, przepisów ustawy o finansach publicznych oraz ustawy o postępo-waniu administracyjnym prowadzi do przyjęcia czterech różnych modeli stosowania przepisów proceduralnych: pierwszego, w którym wprost wskazuje się, że do wyspecy-fikowanych dochodów (pomijam podatki) jest wykorzystywana jedynie Ordynacja po-datkowa, np. w przypadku opłaty skarbowej, opłat lokalnych czy opłat z zakresu gospo-darowania odpadami komunalnymi. W tej grupie dochody z grupy opłat publicznych podlegają tylko i wyłącznie przepisom procedury podatkowej, z wyłączeniem zarówno ustawy o finansach publicznych, jak i procedury administracyjnej.

Druga grupa dochodów, do których jest stosowana Ordynacja podatkowa, to do-chody, w zakresie których właściwymi do ustalania lub określania są organy podatkowe (gminne). Przykładem takich dochodów są opłaty wydawane przez gminne organy po-datkowe w związku z udzielaniem interpretacji indywidualnych lub opłaty prolongacyjne. Do trzeciej grupy zaliczyć należy opłaty publiczne, w zakresie których ustalają lub określają zobowiązanie z tytułu opłaty inne niż podatkowe organy gminy i które nie zostały wyłączone z zakresu przedmiotowego Ordynacji podatkowej przepisem szcze-gólnym, z tym że w przypadku tej grupy stosowanie przepisów Ordynacji podatkowej ograniczone jest jedynie do Działu III tejże ustawy. W pozostałym zakresie zastosowa-nie mieć będą najczęściej przepisy postępowania administracyjnego lub innych szcze-gólnych ustaw. Wydaje się, że uprawnione będzie twierdzenie (choć nieznajdujące po-twierdzenia w praktyce stosowania prawa), że według tych zasad powinny być wymierzane opłaty adiacenckie, opłaty planistyczne, za pobyt w izbie wytrzeźwień i inne, o których mowa będzie w dalszej części.

Czwartą grupą będzie grupa niepodatkowych dochodów budżetowych, których wymierzanie i pobór poddane zostały regulacji ustawy o finansach publicznych oraz przepisów szczególnych, a postępowanie związane z realizacją tych dochodów poddane zostało przepisom postępowania administracyjnego i odpowiednio regułom Działu III o.p. W przypadku kar administracyjnych przepisy ustawy o finansach publicznych jed-noznacznie zakreślają wyłączną drogę postępowania regulowanego przez k.p.a.

Ordynacja podatkowa nie ma też zastosowania do należności wynikających ze stosunków cywilnoprawnych, co ma znaczenie dla tej grupy opłat, które wiążą się z od-płatnością za świadczenia o charakterze użyteczności publicznej. Tym samym poza zakres obowiązywania Ordynacji podatkowej zostały przeniesione te dochody publicznoprawne

92

Rozdział 3

(i cywilnoprawne, choć z różnych powodów), które nie są podatkami, opłatami publicz-nymi lub co do których nie jest właściwy organ podatkowy. W tym zakresie procedurą stosowaną przez właściwe organy publiczne będzie procedura przewidziana przez ustawę o finansach publicznych, a tylko odpowiednio zastosowanie będą miały inne przepisy proceduralne.

Po analizie materiału normatywnego warto przenieść przedmiotowy problem na grunt praktyki stosowania prawa i doktryny prawa. Ustalenie zakresu stosowania Ordy-nacji podatkowej do innych niż podatkowe czy celne należności budżetu wzbudza już od wielu lat dyskusje zarówno doktrynalne, jak i orzecznicze. Dla zobrazowania trud-ności i jednocześnie wagi rozpatrywanego problemu warto w tym miejscu przytoczyć kilka orzeczeń, w których sądy zupełnie odmiennie orzekły w zakresie stosowania

przepisów Ordynacji podatkowej w stosunku do opłat publicznych151. I tak w wyroku

Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 września 2011 r. wska-zano, iż „do opłaty planistycznej nie mają zastosowania przepisy o.p. Sprawa opłaty planistycznej jako daniny nieuregulowanej przepisami o.p. nie podlega zatem wyłączeniu

spod zakresu przedmiotowego k.p.a. na podstawie art. 3 § 1 pkt 2 k.p.a. […]”152. Do

podobnych konkluzji dochodzi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wy-roku z dnia 21 listopada 2008 r., w którym stwierdza, że „opłata za korzystanie z zezwo-lenia na sprzedaż napojów alkoholowych nie jest niepodatkową należnością budżetu jednostki samorządu terytorialnego w rozumieniu art. 2 § 1 pkt 1 o.p. i tym samym nie stosuje się do niej rozdziału 9 o.p., gdzie uregulowano problematykę nadpłaty. Racjonal-ny ustawodawca w art. 111 ust. 8 ustawy z 1983 r. o wychowaniu w trzeźwości i prze-ciwdziałaniu alkoholizmowi, określając uprawnienie przedsiębiorcy do wniesienia w da-nym roku kalendarzowym opłaty za zezwolenie na sprzedaż napojów alkoholowych w wysokości proporcjonalnej do okresu ważności zezwolenia, nałożył jednocześnie na

wójta gminy obowiązek pobrania opłaty w takiej, a nie innej wysokości”153.

Dla przeciwwagi warto zacytować stanowisko odmienne, zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 12 października 2005 r., w którym stwierdzono, iż „do opłaty, o jakiej mowa w art. 36 ust. 3 ustawy o