Spreparowane formy radiowego dialogu – talk-jokes z wykorzystaniem formuły call-out

Kolejną formą opartą na dialogu, wykorzystywaną w polskich komercyjnych rozgłośniach radiowych, jest call-out (phone-out)394. Poszukując definicji tego rodzaju przekazu w krajowej literaturze, słownikach medioznawczych, spotyka się zazwyczaj stwierdzenie, że „call-out (dosł. wydzwanianie) to metoda badań nad recepcją utworów muzycznych przez słuchaczy, prowadzonych przez telefon lub Internet, podczas których ankietowany ocenia prezentowane mu fragmenty utworów”395

lub „nazwa rozmów telefonicznych przeprowadzanych przez pracowników stacji radiowej (...) do słuchaczy (...) – w celu poznania opinii o zawartości i jakości programu. Wiele stacji prowadzi regularnie takie akcje telefoniczne, uzyskując ważne informacje o własnym programie”396

. Tymczasem w rozgłośniach radiowych da się wskazać również odmianę telefonu ze studia, który – w

393

Radio Eska, 27.05.2014 roku.

394 Gatunek ten próbowałam scharakteryzować w: Czarnek P., The entertaining role of call-out in Polish

commercial radio stations [w:] Radio: community, challanges, aesthetics, s. 251-262.

395

Kubaczewska W., Hermanowski M., dz. cyt., s. 219.

przeciwieństwie do wskazanego w przytoczonych definicjach – jest emitowany na antenie. Prowadzący audycję dzwoni do wybranych przez siebie osób, by wciągnąć je w swoiście pojętą grę. Adresatami takich telefonów ze studia są ludzie zupełnie tego nieświadomi, którzy zostali zgłoszeni do programu przez swoich znajomych, przyjaciół lub krewnych.

Grażyna Stachyra, która szerzej zajęła się tą formą w pracy Gatunki audycji w radiu sformatowanym, wskazuje następujące wyznaczniki gatunkowe phone-out:

– inicjacja kontaktu telefonicznego pochodzi od prowadzącego program,

– prowadzący – autor – wykonawca jest gwiazdą, osobowością w znaczeniu personality, panem programu,

– zazwyczaj uprzednio zmontowany i poddany stosownej obróbce, służącej uwypukleniu kluczowych momentów konwersacji,

– funkcja rozrywkowa397

.

Autorka zakwalifikowała omawianą formę do odrębnych gatunków audycji radiowych, ja natomiast – z uwagi na specyfikę wybranych przeze mnie przykładów typowych dla rozgłośni komercyjnych – potraktuję ją jako formę gatunkotwórczą stanowiącą połączenie talk-joke (spreparowanego antenowego dialogu służącego celom rozrywkowym) i call-out, które można by określić mianem call-joke.

W opinii badaczki, ludyczny aspekt call-out realizuje się głównie w kształcie przekazu osadzonego w pewnym kontekście sytuacyjnym, którego znajomość w znacznym stopniu wpływa na powodzenie komunikacji398. „Wprawdzie niekiedy temat rozmowy dotyczyć może zagadnień poważnych, ale ideą jest obnażanie paradoksów i absurdów danej sytuacji, które poprzez swój kontekst wywołują rozbawienie”399

– twierdzi Stachyra. Owa sytuacja komunikacyjna opiera się zaś na podawaniu się przez prowadzącego za kogoś innego, które może nieść ze sobą określone konsekwencje. Kwestię tą analizuje m.in. Erving Goffman, pisząc o występach i fałszywej prezentacji. Autor zwrócił uwagę na skomplikowaną aksjologicznie naturę zjawiska przyjmowania fałszywej tożsamości. Społeczeństwo różnie bowiem postrzega i ocenia osoby udające kogoś, kim nie są bądź też ukrywające określone fakty ze swojego życia. Wśród wskazanych przez Goffmana motywacji takiego postępowania

397 Stachyra G., Gatunki audycji..., s. 163.

398 Jedną z typowych strategii realizowanych w rozgłośniach komercyjnych jest „rozdzielanie i przedefiniowywanie płaszczyzny formalnej i semantycznej wypowiedzi. Gry językowe prowadzone z odbiorcą przez nadawców (...), ujawniają lub tworzą często tak absurdalne wiązania pomiędzy zdarzeniami komunikacyjnymi, że ujawnianie świadomości komunikacyjnej staje się ich niezbędnym elementem, ponieważ ciągłe zaznaczanie, że wszystko to jest po prostu komunikacją, uzasadnia ich istnienie. Inaczej mówiąc, wysunięcie komunikacji, a nie wydarzeń, na pierwszy plan to fatyczność ludyczna z elementami autokreacji nadawcy” (Nowak P., Świadomość komunikacji…, s. 42).

pojawia się chociażby chęć zrobienia komuś żartu, co w czystej postaci realizuje się właśnie w omawianej formule call-out⁴⁰⁰, choć i tutaj możemy mieć do czynienia z różnego rodzaju reakcjami.

Rozmowy, wywiady przeprowadzane przez telefon, z genologicznego, tradycyjnego punktu widzenia, postrzegane są przez niektórych badaczy jako McDonald dziennikarstwa401

. Stanowisko takie, w publikacji Wywiad dziennikarski, prezentują Hicks i Adams. Zwracają oni uwagę na fakt, iż w trakcie rozmowy dziennikarz nie może obserwować swojego interlokutora ani śledzić jego reakcji. Tym samym, musi skupiać się jedynie na jego głosie, zachowaniach werbalnych i na ich podstawie wyciągać wnioski dotyczące rozmówcy. Podstawowym elementem znaczącym staje się więc prozodia – ton, barwa głosu oraz wszelkiego rodzaju gesty foniczne artykułowane w trakcie prowadzenia dialogu. Z drugiej jednak strony wywiad telefoniczny wymaga bardzo dobrego przygotowania⁴⁰², by w stosunkowo krótkim czasie przeznaczonym na jego wykonanie móc poruszyć wszelkie niezbędne, istotne kwestie. Dziennikarz musi dokładnie przemyśleć kształt i treść pytań, pamiętając o rozsądnym gospodarowaniu cennymi sekundami. Rozmowa telefoniczna powinna się także charakteryzować sporą dbałością o dynamikę interakcji tak, by nie znudziła ona słuchacza i spowodowała wyłączenie radioodbiornika bądź przełączenie na inną stację.

Z tego właśnie powodu szczególnie użyteczną formą wydaje się być rozrywkowa odmiana call-out. Wykorzystuje się ją w wielu programach emitowanych w polskich rozgłośniach komercyjnych, co może świadczyć o popularności tego rodzaju rozmów, jak również stawianiu przez nadawców na przekazy sprawdzone, gwarantujące zainteresowanie odbiorców. Maciej Mrozowski twierdzi nawet, że upodabnianie się treści zawartych w ofercie programowej stanowi jeden z immanentnych elementów współczesnych mediów.

Konkurencja rynkowa w warunkach oligopolu sprzyja ilościowemu zwiększeniu oferty przez mnożenie liczny kanałów dystrybucji przekazów, lecz nie zwiększa w stopniu proporcjonalny jakościowego zróżnicowania

400 Goffman E., Człowiek w teatrze życia codziennego, Warszawa 2008, s. 89. Autor pisze również: „Niezależnie od tego, że podejmuje się środki ostrożności mające zapobiec załamywaniu się sytuacji, zainteresowanie takimi załamaniami odgrywa doniosłą rolę w życiu społecznym grupy. Urządza się gry i zabawy, które celowo mają doprowadzić do zakłopotania pozbawionego poważnych konsekwencji. Fantazjuje się, tworząc opowieści, w których pojawiają się kompromitujące wpadki. Opowiada się historyjki – prawdziwe, upiększone lub całkowicie zmyślone – przedstawiające szczegółowo zakłócenia interakcji i wspaniałe sposoby ich usuwania. Nie ma bodaj takiej zbiorowości, która nie posiadałaby gotowego zbioru tych gier, opowiadań i przestróg będących jednocześnie rozrywką, środkiem uwalniania od niepokojów oraz pouczeniem, aby ludzie byli skromniejsi w swoich roszczeniach i bardziej rozsądni w swoich oczekiwaniach” (Tamże, s. 43-44).

401

Adams S., Hicks W., Wywiad dziennikarski, Kraków 2007, s. 110.

oferty, a nawet przeciwnie, prowadzi do konwergencji programów, czyli stosowania podobnej formuły repertuarowej, powielania tych samych rozwiązań, powtarzania tych samych przekazów403.

W toku analizy rozrywkowej funkcji call-joke wykorzystam przykłady z następujących programów: „Nosel kręci” autorstwa Kamila Nosela (ukazywał się w przedpołudniowej audycji towarzyszącej Radia Zet zatytułowanej „Radio Zet – to lubię!”, obecnie zaś emitowany jest w audycji porannej), „Majewski Pobudzik” oraz „Wkręt” przygotowywane przez Szymona Majewskiego (emitowane w morning show Radia Eska „Szymorning”) i fragmentów „Porannego WF-u” Kuby Wojewódzkiego i Michała Figurskiego z Radia Eska Rock⁴⁰⁴. 24 marca 2014 roku zbliżoną propozycję pod nazwą „Wkręcamy na zamówienie” do swojej oferty programowej włączyło Radio RMF FM. Znalazła się ona w obszernym przed- i popołudniowym bloku programowym „Byle do piątku” emitowanym od poniedziałku do piątku między 9.00 a 18.00, prowadzonym przez Kamila Baleję (9.00 – 13.30) i Sławomira Kowalewskiego (13.30 – 18.00). Słuchacze mogli poprzez specjalny formularz znajdujący się na stronie www.rmf.fm zgłosić osobę, którą chcieliby „wkręcić”, wraz ze wskazaniem swojej motywacji. Rozrywkowy cel takiego działania został w jasny sposób określony przez nadawcę już choćby w treści zapowiedzi, materiału autopromocyjnego: „Dziś w >>Byle do piątku<< Sławek Kowalewski wkręci kogo chcecie – córkę, kumpla, mamę, szefa – każdy ma kogoś takiego, komu przydałaby się odrobina uśmiechu!”. Działanie to miało jednak charakter jednorazowy i posiadało żadnych cech swoistych, dlatego zdecydowałam się pominąć je w toku analizy.

Na początku chciałabym się skupić na porze emisji wymienionych audycji. W przypadku Radia Eska i Eska Rock call-joke pojawiał się w ramach programu porannego emitowanego odpowiednio od poniedziałku do piątku od 7.00 do 9.00 – „Szymorning” oraz od poniedziałku do czwartku w godzinach 8.00-10.00 w przypadku „Porannego WF-u”. Call-joke „Nosel kręci” z kolei początkowo nadawano w Radiu Zet od poniedziałku do piątku po godzinie 11.20 (trwał wówczas blok programowy rozciągający się od 10.00 do 13.00 prowadzony przez Tomasza Florkiewicza) oraz w soboty (powtórki odcinków z całego tygodnia) po godzinie 10.00 (w ramach audycji „Zet weekend” trwającej od 10.00 do 15.00 i prowadzonej przez Rafała Turowskiego), obecnie pojawia się zaś o 7.45 w porannym „Dzień Dobry Bardzo” (poszerzono nazwę audycji o człon „na zlecenie” i brzmi ona „Nosel kręci na

403 Mrozowski M., Media masowe..., s. 166.

404 Radio Eska Rock nie stanowi przedmiotu dysertacji, ale – z uwagi na oryginalność propozycji stacji – zdecydowałam się omówić ją w tym miejscu. W moim przekonaniu call-out Kuby Wojewódzkiego i Michała Figurskiego stanowił bowiem ciekawą, alternatywną realizację wzorca gatunkowego.

zlecenie”)405. W większości więc omawiane programy stanowią element morning show, tym samym towarzyszą odbiorcom w spożywaniu przez nich śniadania oraz drodze do pracy. Call-joke Radia Zet z kolei pojawiał się początkowo nieco później, w okolicach południa – lunch-time. Stanisław Jędrzejewski twierdzi, że „(...) w późniejszych godzinach porannych >>słuchacze coraz bardziej rozglądają się dookoła – mniej obsesyjnie myślą o tym, czy już wykonali swoją robotę<< i być może poszukują radia bardziej >>energetyzującego i zabawnego<<”406. Potrzeby takie może realizować właśnie call-joke z uwagi na swój interakcyjny i ludyczny charakter.

Przyjrzyjmy się teraz dokładniej koncepcji phone-joke w poszczególnych stacjach. Kamil Nosel w Radiu Zet początkowo kierował swoje telefony do osób powszechnie znanych – dziennikarzy, sportowców, polityków, aktorów, muzyków etc. i to ich próbował wplątać w zazwyczaj w dość absurdalne sytuacje np. dzwonił do wokalisty Michała Wiśniewskiego, by z energii elektrycznej dostarczanej do jego domu móc zasilać uliczną lampę, do muzyka Norbiego w imieniu banku z informacją, że musi zapisywać, z którego bankomatu i w jakiej kwocie wypłaca pieniądze czy do prezydent Warszawy Hanny Gronkiewicz-Waltz z wiadomością, że jej numer telefonu został przez pomyłkę wpisany w książce telefonicznej do rubryki „Zegarynka”. Z czasem jednak koncepcja programu ewoluowała. W jej drugim wariancie Kamil Nosel telefonował do przedstawicieli różnego rodzaju firm czy instytucji, ostatnio zaś audycja przyjęła nazwę „Nosel kręci na zlecenie” a jej prowadzący realizuje zamówienia swoich słuchaczy, wkręcając ich znajomych, przyjaciół czy krewnych.

Call-joke w całości tworzony jest przez jego autora i twa około 2-3 minuty. Na początku Kamil Nosel wprowadza słuchaczy w temat rozmowy, nakreśla kontekst sytuacyjny i zapowiada osobę, do której zadzwoni. Czyni to, z reguły mówiąc w sposób normalny, „nieucharakteryzowany”. Do metamorfozy dochodzi dopiero w momencie, gdy rozpoczyna dialog ze swoim rozmówcą. Zanim jednak to następuje, pojawia się element dźwiękowy – sygnał telefoniczny uwiarygodniający przekaz. W każdej z rozmów Kamil Nosel wciela się w rolę zupełnie innej osoby. Zazwyczaj są to pracownicy różnego rodzaju firm i instytucji publicznych dzwoniący w celu przekazania istotnej, ale jednocześnie kuriozalnej informacji, która potęguje komizm sytuacji. Prezenter wykazuje się pewnymi umiejętnościami aktorskimi. Zabawnie identyfikuje kreowane przez siebie postaci, nazywając je w sposób znaczący, nacechowany np. Grażyna Golibroda, Wioletta Podpita czy Irena Imbryk.

405

Powtórki emitowane są o 13.35.

Rozmowa zawsze toczy się wokół jednego problemu, który ów fikcyjny urzędnik stara się rozwiązać. Dziennikarz zadaje pytania tak, by jak najmocniej wplątać swojego rozmówcę w absurdalną konwersację. Spełnienie tego celu nie zawsze jednak okazuje się możliwe. Wiele zależy bowiem nie tylko od umiejętności poprowadzenia rozmowy przez telefonującego prezentera, ale również stopnia zaskoczenia adresata owego dialogu. Jeśli bowiem nie zorientuje się on, iż dał się wmanewrować w fikcyjną sytuację, to wówczas zostaje w pełni wciągnięty w grę prowadzoną przez dziennikarza. Czasem jednak rozmówca może sobie zdać sprawę z irracjonalności owego dialogu i albo kontynuować go na zasadach zaproponowanych przez osobę telefonującą, albo przerwać ową interakcję. Stało się tak w konwersacji Kamila Nosela z aktorem Pawłem Wilczakiem wyemitowanej w dniu 26 maja 2012 roku. Adresat rozmowy – jako stały słuchacz Radia Zet – bardzo szybko zorientował się, z kim ma do czynienia i nie pozwolił dziennikarzowi zrealizować jego pomysłu. Takie sytuacje nie zdarzają się bardzo często, niemniej jednak niekiedy w trakcie słuchania prowadzonego dialogu można odnieść wrażenie, że osoba „wkręcana” zdała sobie z tego sprawę, ale decyduje się przyjąć ową konwencję.

Nieprzewidywalność call-out powoduje, że tego typu programy są zazwyczaj rejestrowane przed emisją a następnie odpowiednio „preparowane”, by spotęgować efekt komiczny oraz wyeliminować ewentualne niepowodzenia komunikacyjne. „Walorem gatunków opartych na modelu wymiany jest autentyczność (przedstawiona fikcja)”407

. Odbiorca „może nie brać pod uwagę zmian, jakich dokonuje dziennikarz opracowujący wywiad (...), zapomnieć o możliwościach montażu wypowiedzi w mediach elektronicznych. Rozmowy sprawiają wrażenie prawdziwych. I to jest ważne dla odbiorcy”408

. Przyznaje to również sam prowadzący, wskazując, że średnio spośród dziesięciu wykonanych przez niego telefonów⁴⁰⁹ tylko trzy rozmowy nadają się do wyemitowania na antenie. Na trwający około trzy minuty gotowy dialog może się składać nawet siedemnaście minut nagrania, a zmontowanie całości zajmuje około pół godziny410. Ważne jednak, że na końcu każdego dialogu Kamil Nosel ujawnia swojemu interlokutorowi fikcyjność owej sytuacji i zaprasza do wysłuchania nagrania w Radiu Zet. Dzięki temu osoba, której robi żart, uświadamia sobie prawdziwe znaczenie rozmowy, oczywiście pod warunkiem, że nie zrobiła tego wcześniej. Odbiorca zaś może zaobserwować, jak reaguje ona na zaproponowaną jej konwencję.

407

Kita M., dz. cyt., s. 185.

408 Tamże.

409 Co ciekawe, zdaniem autora programu najlepsze dni na telefonowanie to środa i czwartek między 12.00 a 14.00 (KOZ, Specjalista wkręca, „Press”, nr 4/2014, s. 14).

Nieco inny rodzaj call-joke praktykował z kolei Szymon Majewski w poranku Radia Eska „Szymorning”. Można tam było odnaleźć dwie odmiany tej formy. Pierwsza, zatytułowana „Wkręt”, polegała na telefonowaniu do różnego rodzaju instytucji, firm i kierowaniu do nich zaskakujących pytań, zazwyczaj w nawiązaniu do bieżących wydarzeń np. mistrzostw Europy w piłce nożnej z 2012 roku. Na początku audycji autor – podobnie jak Kamil Nosel – prezentował sytuację, by odbiorca mógł lepiej zorientować się w temacie rozmowy, osadzić ją w konkretnej rzeczywistości, po czym Szymon Majewski wykonywał telefon, starając się swój głos odpowiednio ucharakteryzować. Nigdy jednak nie wychodził z wymyślonej przez siebie roli i nie tłumaczył się ze swojego zachowania. Rozmowy w programie „Szymorning” były uprzednio nagrywane, montowane i dopiero potem emitowane na antenie radia. By móc to stwierdzić, nie trzeba posiadać szerokiej wiedzy. Niekiedy zdarzało się, że prowadzący program sami zdradzali to w swoich wypowiedziach, mówiąc np. „Zwróćcie uwagę na to, jak Szymon negocjuje”411, co wyraźnie wskazuje na fakt, że prezenterka wcześniej słyszała rozmowę i znała jej przebieg.

Drugą odmianą telefonu ze studia wykonywanego przez prowadzącego morning show był „Majewski Pobudzik”. Dziennikarz dzwonił w nim do osób wskazanych przez słuchaczy, żeby je obudzić412. Tym samym źródłem interakcji stawał się odbiorca, a konkretnie wysłana przez niego do stacji wiadomość tekstowa. Krótka rozmowa w związku z powodem pobudki odbywała się zawsze w dość zabawnej, luźnej atmosferze, Szymon Majewski starał się prowadzić dialog w sposób żartobliwy, skupiony jednak wokół głównego wątku zaproponowanego przez osobę, która zgłosiła swojego partnera, przyjaciela czy współpracownika do programu. Prowadzący wypowiadał się w sposób normalny, sobie właściwy, nie wchodził w żadną konwencję. Aspekt rozrywkowy rozmowy realizował się więc przede wszystkim w wypowiedziach prezentera, a niekiedy również osoby, do której on telefonował. Wydaje się, że owa interakcja realizowała wszystkie cechy właściwe rozmowie, do których – za Aleksandrem Wilkoniem – można zaliczyć stosowanie języka naturalnego, spontaniczność, luźny układ tematów o charakterze codziennym oraz używanie socjalnych

411 Nagranie z dnia 28.05.2012 roku.

412 Po zdjęciu z anteny programu „Szymorning” autorzy nowej odsłony porannej audycji Radia Eska, czyli „Rannych Ptaków”, realizowali formułę call-joke stanowiącą swego rodzaju wypadkową propozycji Szymona Majewskiego. We „Wkrętarce” telefonowali bowiem do osób prywatnych, zgłoszonych do wzięcia udziału w programie przez ich bliskich (jak w programie „Majewski Pobudzik”) w celu wplątania w nierealną, absurdalną sytuację (podobnie rzecz miała się we „Wkręcie”). Np. w odcinku z dnia 23.05.2014 roku bohaterka audycji została „wkręcona” przez jej przyjaciela, jakoby zakupiony przez nią samochód pochodził z kradzieży. Za realizację pomysłów słuchaczy odpowiada DJ Albert. Pomysł ten przeniesiony został z popołudniówki Radia Eska Warszawa „Wrzuć na luz z Pawelcem i Albertem!”.

odmian języka413. Sukces komunikacyjny w każdego rodzaju wywiadzie – również w call-out – w dużej mierze zależy od reakcji obu stron, które są ze sobą powiązane, czyli od dopasowania tworzonych przez nie członów par przyległych414

.

Kuba Wojewódzki i Michał Figurski w Radiu Eska Rock proponowali podobny typ call-out jak Szymon Majewski we „Wkręcie”. Również telefonowali do różnych instytucji i starali się rozstrzygnąć z pomocą ich pracowników absurdalne problemy. Niekiedy wcielali się w rolę fikcyjnych postaci, ale i podszywali się pod osoby realnie istniejące, w tym publiczne, np. Adama Pieczyńskiego z telewizji TVN. Ich głównym celem było prowadzenie swoistej gry z rozmówcą, która miała za zadanie ośmieszenie go, a przez to dostarczenie słuchaczom rozrywki. Ideą phone-out jest bowiem „(...) obnażanie paradoksów i absurdów danej sytuacji, które poprzez swój kontekst wywołują rozbawienie”415. Prowadzący program dziennikarze bardzo często przekraczali granicę grzeczności, podejmowali kwestie drażliwe, tematy tabu oraz problemy społecznie szeroko komentowane, dlatego w odniesieniu do tej realizacji wzorca gatunkowego call-joke można użyć nazwy shock-joke (z ang. shock – szokować i joke – żart416

) lub shocktainment – wykorzystywanie kwestii szokujących w celach rozrywkowych.

W swoich dialogach stosowali różnorodne zabiegi, zarówno głosowe, jak i dźwiękowe, wzmacniające przekaz. Wielokrotnie – w przeciwieństwie do poprzednich audycji – swoboda prowadzenia dialogu brała górę nad jego spójnością, np. dziennikarze zaczynali się śmiać na antenie. Wyraźnie wskazuje to na fakt, że rozmowy były autentyczne, prowadzone na żywo, a nie uprzednio montowane. Odbiorca przekonywał się o tym również, słuchając radia za pośrednictwem strony internetowej rozgłośni, gdzie – oprócz przekazu dźwiękowego – pojawiało się nagranie rejestrowane przez kamerę zamontowaną w studiu radiowym. Dzięki temu mógł on śledzić nie tylko zachowania werbalne, ale i pozawerbalne dziennikarzy, reakcje mające miejsce w toku rozmowy. Znamienna dla tego programu była również kreacja osób prowadzących. Dla Kuby Wojewódzkiego i Michała Figurskiego niejednokrotnie istotniejsze stawało się pokazanie swojej osobowości aniżeli wejście w interakcję z osobą, do której telefonowali. Z całą pewnością nie stanowiła ona dla nich partnera dialogu, a środek do zaprezentowania siebie. Dość często bowiem już po kilkudziesięciu sekundach rozmowy to dziennikarze wypowiadali większość kwestii bądź też emitowali przygotowane wcześniej fragmenty dźwiękowe. Call-out Radia Eska Rock

413 A. Wilkoń za: Sobczak B., Wywiad telewizyjny na żywo. Charakterystyka gatunku, Poznań 2006, s. 36.

414 Tamże, s. 38.

415

Stachyra G., dz. cyt., s. 163.

bazował na komizmie sytuacyjnym, prowadzący starali się zainscenizować swoiste scenki rodzajowe, które działy się na oczach i „uszach” odbiorcy i nigdy nie demaskowali się przed swoimi rozmówcami.

Grażyna Stachyra pisze, że „gatunek phone-out w sensie strukturalnym stanowi przede wszystkim rozbudowany dialog. (...) Dlatego prowadzący chce wyzyskać z replik rozmówców jak najwięcej tego >>budulca<< audialnego, zaś rozmówcy starają się temu wymaganiu sprostać”417. W przypadku analizowanych audycji rozmówcy nie mają świadomości, że ich wypowiedzi są emitowane na radiowej antenie, tym samym dialog odbywa się w sposób właściwy dla „typowych” konwersacji telefonicznych418. Nie stosują oni zwrotów do słuchaczy bądź też jakichkolwiek innych elementów odnoszących się do audycji, w której mimowolnie biorą udział czy też stacji radiowej, w jakiej występują. Niekiedy pojawiają się w ich wypowiedziach uwagi dotyczące samego aktu komunikacji bądź też sytuacji komunikacyjnej, niemniej jednak zazwyczaj dopiero w momencie, gdy adresat call-out zaczyna zdawać sobie sprawę z absurdalności prowadzonego dialogu. Wówczas w jego wypowiedzi pojawiają się sformułowania typu: „To jakiś żart!”, „Pan sobie ze mnie żartuje”, „To jest jakiś absurd” etc.

Programy typu call-out można analizować również jako przykłady medialnego dyskursu „w definicji obejmującej funkcjonalne aspekty użycia języka, traktującej dyskurs jako zdarzenie komunikacyjne, akcentującej jego interakcyjny charakter”419

. Funkcja owego