Struktura demograficzna

W celu prezentacji struktury demograficznej badanego obszaru w oparciu o dane z Banku Danych Lokalnych Głównego Urzędu Statystycznego zbadano zmiany w obrębie liczby ludno-ści, przeciętne saldo migracji oraz przeciętne zmiany ruchu naturalnego obserwowane na bada-nym obszarze w latach 2004-2014. Dodatkowo zbadano strukturę wieku ludności oraz porów-nano obciążenie demograficzne poszczególnych gmin w 2004 r. oraz w 2014 r.

Pod koniec 2014 roku obszar niniejszych badań zamieszkiwało 77 313 osób (BDL GUS 2015). Badane gminy, pomimo podobnej odległości euklidesowej do centrum Łodzi, charakte-ryzowały się wyraźnie odmiennymi cechami demograficznymi. Gęstość zaludnienia miasta Ozorków (1 297 osób/km²) znacznie odbiegała od innego ośrodka miejskiego, jakim jest Głowno (744 osób/km2) oraz od pozostałych gmin miejsko-wiejskich i wiejskich (Tab. 4.3). Jednocześnie w badanych gminach miejskich oraz w gminie wiejskiej Parzęczew odnotowano największe ubytki ludności. Na sytuację demograficzną gmin wpłynęły przede wszystkim ru-chy migracyjne. Wyraźnie widoczny był napływ ludności do gmin podmiejskich, takich jak Zgierz i Ozorków oraz odpływ ludności z miast oraz wpływ bliskości Zgierza i Łodzi na wy-sokie wartości salda migracji w gminie Zgierz.

185

Tab. 4.3 Podstawowa charakterystyka demograficzna badanych gmin powiatu zgierskiego w latach 2004–2014

Objaśnienie: (1) – gmina miejska, (2) – gmina wiejska, (3) – gmina miejsko-wiejska

Źródło: opracowanie własne na podstawie danych zamieszczonych w Banku Danych Lokalnych GUS

Analiza struktury demograficznej z uwzględnieniem podstawowych grup wieku ludności (osób w wieku przedprodukcyjnym, produkcyjnym i poprodukcyjnym) w 2004 r. oraz 2014 r. nie wykazała większych różnic między badanymi gminami a pozostałymi gminami ŁOM. W badanym czasie zaobserwowano proces powolnego starzenia się społeczeństwa wyrażony wzrostem osób w wieku poprodukcyjnym kosztem wyrównania procentowego udziału osób w wieku produkcyjnym. W wielu gminach, zwłaszcza miejskich, udział osób starszych powyżej 65 roku życia przekroczył 20%. Proces ten zachodził równomiernie we wszystkich badanych gminach (Tab. 4.4).

Tab. 4.4 Struktura wieku według podstawowych grup wieku oraz obciążenie demograficzne w badanych gminach powiatu zgier-skiego w 2004 roku oraz w 2014 roku [%]

Objaśnienie: (1) – gmina miejska, (2) – gmina wiejska, (3) – gmina miejsko-wiejska Źródło: opracowanie własne na podstawie danych z Banku Danych Lokalnych GUS

Biorąc pod uwagę potencjalny rynek pracy jako czynnik często przywoływany w litera-turze przedmiotu zauważono, że w gminach miejskich i miejsko-wiejskich wzrosło obciążenie demograficzne. Spadek procentowego udziału osób w wieku nieprodukcyjnym w odniesieniu do osób w wieku produkcyjnym pogłębił istniejące już problemy związane z ujemnym przyro-stem naturalnym i saldem migracji. Zupełnie odmienną sytuację zaobserwowano w gminach wiejskich, w których wzrosty procentowego udziału osób w wieku produkcyjnym powiększały

Nazwa gminy Liczba ludności zaludnienia ^Gęstość

Zmiana liczby ludno-ści Saldo migracji Przyrost naturalny os/ km2 na 1000 osób 2004 2014 2014 2004-2014 Głowno (1) 15 221 14 759 744 -31 -0,3 -3,9 Ozorków (1) 20 731 20 068 1 298 -33 -1,9 -3,5 Głowno (2) 5 034 4 856 46 -37 -1,3 -3,8 Ozorków (2) 6 477 6 917 72 64 7,5 -2,2 Parzęczew (2) 5 433 4 987 48 -89 -8,8 -0,1 Stryków (3) 12 046 12 412 79 29 7,2 -3,1 Zgierz (2) 11 275 13 314 67 153 19 -2,2 Gminy Wiek Obciążenie demograficzne Zmiana obciążenia

przedproduk-cyjny ^{produkcyjny poprodukcyjny}

2004 2014 2004 2014 2004 2014 2004 2014 2004=100% Głowno (1) 15,2 13,5 68,0 64,6 16,9 21,9 53,7 59,0 1,10 Ozorków (1) 14,8 13,7 69,0 65,7 16,2 20,6 52,2 63,2 1,21 Głowno (2) 18,3 14,2 62,7 66,1 19,1 19,7 72,3 59,5 0,82 Ozorków (2) 17,9 14,5 63,7 66,4 18,4 19,1 68,1 59,1 0,87 Parzęczew (2) 18,9 16,3 66,8 67,2 14,2 16,5 60,6 55,5 0,92 Stryków (3) 15,5 15,0 67,5 65,5 17,0 19,5 57,0 60,4 1,06 Zgierz (2) 17,0 15,1 65,3 65,8 17,6 19,1 63,1 60,1 0,95

186

zasoby ilościowe rynku pracy (Tab. 4.4). Na osłabienie ubytku ruchu naturalnego oraz wolniej-sze przekształcanie struktury demograficznej bez wątpienia wpływały procesy urbanizacji prze-strzennej i demograficznej, w tym przenoszenie się ludności z rdzenia metropolii na obszary podmiejskie (por. np. Jakóbczyk-Gryszkiewicz i in. 2010, Marcińczak 2012). Należy mieć na uwadze, że migracje mają zwykle charakter selektywny i dotyczą przede wszystkim grup osób w wieku produkcyjnym, często lepiej wykształconych oraz o lepszej sytuacji materialnej (np. Kałuża-Kopias 2015, Szukalski 2015). Spadający procentowy udział osób w wieku przedpro-dukcyjnym wskazuje, że problem depopulacji i kurczenia się rynku pracy może być jedynie zminimalizowany i przesunięty w czasie. Bez realizacji odpowiedniej polityki społecznej mi-gracje nie odwrócą ubytku ludności wynikającego z negatywnych tendencji przyrostu natural-nego.

4.2.2. Sieć osadnicza

Podstawową strukturę sieci osadniczej badanego obszaru stanowiły: trzy miasta, liczące do 25 tys. mieszkańców: Ozorków, Głowno oraz Stryków, 209 wsi, w tym Parzęczew – siedziba Urzędu Gminy, oraz pozostałych 28 jednostek, takich jak przysiółki, kolonie, leśniczówki i osady.

Jednocześnie badane jednostki osadnicze powiązane były z większymi miastami położo-nymi w sąsiedztwie, tj. Łęczycą, Piątkiem, Łowiczem, Zgierzem oraz Łodzią. Łódź była przy tym miastem w największym stopniu wpływającym na powiązania funkcjonalne badanych gmin, czego dowodziły liczne badania, między innymi mobilności mieszkańców miast ŁOM (Bartosiewicz, Pielesiak 2014) czy powiązań komunikacyjnych (Marszał, Pielesiak 2008, Pielesiak 2010, Wiśniewski 2015a, 2015b).

Zarówno Stryków, jak i Głowno należą do miast średniowiecznych, które utraciły prawa miejskie w drugiej połowie XIX wieku i ponownie odzyskały je w dwudziestoleciu międzywo-jennym. Oba ośrodki rozwinęły się wzdłuż traktu łączącego Stryków z Łowiczem. Droga ta, już na początku XIX wieku uznawana była jako jedna z ważniejszych w sieci drogowej kraju. Zaliczona została do klasy dróg pocztowo-podróżnych (Posten – Fahrende). Stryków należał przy tym do jednego z ważniejszych węzłów transportowych w regionie (Liszewski 1965, Liszewski 2001b).

Głowno jest miastem położonym w widłach rzek Mrogi oraz Mrożycy. Swój dynamiczny rozwój przestrzenny w pierwszych dziesięcioleciach XX wieku zawdzięczał budowie kolei Warszawsko-Kaliskiej. Linia kolejowa wybudowana w 1903 roku łączyła Kalisz z Łodzią,

187

Zgierzem, Łowiczem i Warszawą, a jedną z jej stacji z zlokalizowano w sąsiedztwie Głowna. Linia ta przyczyniła się do rozwoju przemysłu, w szczególności metalowego i maszynowego w dwudziestoleciu międzywojennym. Równocześnie z rozwojem funkcji przemysłowej, ze względu na uwarunkowania środowiskowe oraz dogodne połączenia komunikacyjne, na obsza-rze dzisiejszego Głowna rozwijała się funkcja wypoczynkowo-letniskowa. W dwudziestoleciu międzywojennym budynki letniskowe stanowiły 59 procent wszystkich budynków znajdują-cych się na terenie miasta (Jakóbczyk-Gryszkiewicz 2002).

Miasto to charakteryzowało się do 1989 roku wysokim stopniem uprzemysłowienia. Gwałtowny spadek zatrudnienia w przemyśle w okresie transformacji systemowej i restruktu-ryzacja przemysłu doprowadziła do istotnych zmian struktury funkcjonalno-przestrzennej mia-sta. Spadło również znaczenie Głowna jako miejsca letniskowego oraz wypoczynkowego (por. Liszewski 1987).

Odmienną genezą powstania cechuje się Ozorków. Osada przemysłowa założona na po-czątku XIX wieku z inicjatywy prywatnej na gruntach szlacheckich już w 1816 roku otrzymała status miasta prywatnego (Missalowa 1964, Suliborski i in. 2016). Od początku swojego istnie-nia Ozorków rozwijał się jako ważny ośrodek przemysłu włókienniczego, w szczególności weł-nianego (Missalowa 1964). Miasto od 1921 roku powiązanie było podmiejską siecią tramwa-jową z rdzeniem kształtującej się aglomeracji - Łodzią (Jażdżewska 2001). Pomimo że ranga Ozorkowa zmniejszyła się pośród miast województwa łódzkiego (por. Jażdżewska 2001), w 2014 roku wciąż był on jednym z ważniejszych ośrodków miejskich aglomeracji łódzkiej (Suliborski i in. 2016). Przeprowadzone w latach 1994-2008 oraz w latach 2013-2014 badania wykazały dominującą rolę przemysłu w jego strukturze funkcjonalnej (Suliborski i in. 2016). Spośród działalności usługowych miasto wykształciło istotne w skali lokalnej funkcje admini-stracyjne, handlowe, usług religijnych i edukacyjnych, komunikacyjne, kulturalne oraz rekrea-cyjne (Suliborski i in. 2016). Było również dobrze skomunikowane ze stolicą Łódzkiego Ob-szaru Metropolitalnego. Dostępność do Łodzi zapewniała zarówno wspomniana linia tramwaju podmiejskiego, stacja kolejowa położona na istniejącej od dwudziestolecia międzywojennego linii kolejowej nr 16 Łódź-Kutno oraz biegnąca wschodnią granica miasta droga krajowa nr 91 relacji Częstochowa - Piotrków Trybunalski - Łódź-Toruń – Gdańsk (Suliborski i in. 2016).

Spośród badanych jednostek osadniczych genezą miejską charakteryzuje się również Pa-rzęczew. Jako jedyna z badanych miejscowości nie odzyskała nadanych jej w 1421 roku, a ode-branych w drugiej połowie XIX wieku praw miejskich. Parzęczew nigdy w swojej historii nie rozwinął się jednakże na tyle znacząco, aby mógł odgrywać istotną rolę w lokalnej skali sieci osadniczej (por. Kulesza 2001). W analizowanym okresie Parzęczew znajdował się również z

188

dala od głównej sieci drogowej oraz kolejowej kraju. Przez wieś przebiegały wyłącznie drogi powiatowe oraz niższych kategorii a biegnąca w pobliżu Parzęczewa od południowej strony autostrada A2 nie posiadała na obszarze gminy Parzęczew żadnego połączenia z lokalną siecią drogową.

Równocześnie z gwałtownym rozwojem przestrzennym i demograficznym Łodzi i pobli-skich miast badany obszar podlegał dynamicznemu rozwojowi osadnictwa rekreacyjnego i wy-poczynkowego. Początkowo, w latach 80-tych XIX wieku osadnictwo to miało charakter roz-proszony i powiązane było z korzystnymi warunkami naturalnymi oraz dostępnością komuni-kacyjną terenów. Do I wojny światowej ukształtowały się bardziej zwarte obszary letniskowe, między innymi w Głownie. W kolejnych latach poprawa dostępności do badanych obszarów podmiejskich, wynikająca z budowy linii tramwajowej do Ozorkowa w 1925 roku, reformy rolnej z 1925 roku oraz wzrostu zamożności społeczeństwa w dwudziestoleciu międzywojen-nym, przyspieszyła procesy osadnictwa wypoczynkowego. Głowno należało wówczas do naj-popularniejszych miejsc wypoczynkowych Łodzian, w którym realizowano zarówno wypoczy-nek indywidualny, rodzinny jak również zbiorowy. Nowe obiekty powstawały nie tylko w ist-niejących już miejscowościach uznawanych za letniskowe, ale projektowano też nowe osiedla realizujące między innymi założenia howardowskiej koncepcji miasta ogrodu. Na badanym ob-szarze założono w ten sposób dwie miejscowości: Sokolniki oraz po części Grotniki. Ze względu na znaczne niedobory mieszkaniowe po II wojnie światowej znaczna część domów letniskowych, zwłaszcza w Głownie, została przekształcona na osiedla mieszkaniowe bądź ośrodki kolonijne i wypoczynkowe. Ośrodki kolonijne powstały zarówno w Głownie jak rów-nież w Grotnikach. Od lat sześćdziesiątych zaobserwowano kolejną fazę rozwoju funkcji wy-poczynkowej obszarów podmiejskich Łodzi. Nowa zabudowa wypoczynkowa powstawała za-równo w bezpośrednim sąsiedztwie istniejących miejscowości wypoczynkowych, takich jak Sokolniki czy Grotniki, jak również na podzielonych na mniejsze działki gruntach rolnych. Intensywnej urbanizacji podlegały przede wszystkim miejscowości dobrze skomunikowane z Łodzią. Pod koniec lat osiemdziesiątych funkcja turystyczna kształtowała między innymi rów-nież w Ustroniu, Jedliczu A, Rosanowie, Emilii, Łagiewnikach Nowych w gminie Zgierz oraz w Swędowie, Anielinie Swędowskim, Cesarce w gminie Stryków (Matczak 1986, Liszewski 1997, Makowska-Iskierka 2015).

Funkcjonujące od dziesięcioleci miejscowości letniskowe odegrały istotną rolę w proce-sie suburbanizacji badanego obszaru. Były zarówno etapem pośrednim w rozwoju funkcji ty-powo miejskich (Dziegieć 1995) jak również „jądrem” dalszej ekspansji zabudowy letniskowej zlokalizowanej w ich bezpośrednim sąsiedztwie (Liszewski 1997). Na początku analizowanego

189

zakresu czasowego badań zaobserwowano stopniowe wypieranie z miejscowości tradycyjnie uważanych za letniskowe funkcji wypoczynkowych kosztem funkcji mieszkaniowych (por. Makowska-Iskierka 2015). Znaczną koncentrację obiektów letniskowych w 2008 roku wciąż zachowały miejscowości zlokalizowane w gminie Zgierz: Ustronie, Jedlicze A oraz Jedlicze B, Grotniki, Swoboda, Dzierżązna, Ciosny, Jeżewo Lućmierz-Las czy położone w gminie Stry-ków: Anielin Swędowski, Cesarka, Kolonia Dobieszków (Jakóbczyk-Gryszkiewicz i in. 2010).

Jeszcze w drugiej połowie XVIII wieku badany obszar charakteryzował się stosunkowo niskim rozwojem osadnictwa wiejskiego wyrażonym między innymi intensywnością zaludnie-nia i gęstością dróg. Na przełomie XVIII oraz XIX stulecia powstało wiele miejscowości w sąsiedztwie Łęczycy, Zgierza oraz Łodzi. W rezultacie do początku XIX wieku większe skupi-ska osadnictwa zlokalizowane były w paśmie pomiędzy Parzęczewem poprzez Ozorków po północną granicę Ozorkowa. Okres, w którym analizowane tereny wchodziły w skład Prus Po-łudniowych (1795-1807), przyniosły falę osadnictwa fryderycjańskiego mającego na celu ger-manizację oraz aktywizację gospodarczą zajętych terenów. Do najczęściej występujących ukła-dów wsi z tego okresu należały ulicówki, zaś kolonie przemysłowe były bardziej rozproszone i uzależnione od uwarunkowań środowiska fizycznogeograficznego. W odniesieniu do bada-nego obszaru wsie tego typu powstawały w zachodniej oraz północnej jego części. Wśród nich wymienić należy: Tkaczewską Górę oraz Małogórne w gminie Parzęczew, Mikołajew w gmi-nie Zgierz oraz Aleksandrię w gmigmi-nie Ozorków (Wójcik 2008a, Cepil 2017).

Znaczna część osadnictwa wiejskiego ukształtowała się od drugiej dekady XIX wieku. W okresie tym tworzono między innymi ulicówki oraz wielodrożnice, a w wyniku regulacji lub kształtowania zagospodarowania nowych obszarów rzędówki (Wójcik 2008a). Do I wojny światowej powstały między innymi wsie Emilia i Rosanów w gminie Zgierz czy Bartolin w gminie Stryków (Lamprecht, Marszał 2009) (Mapa Gillego). Był to ostatni etap rozwoju pod-stawowej sieci osadniczej w obszarze podmiejskim Łodzi (Wójcik 2008b).

Współczesna struktura sieci osadniczej badanego obszaru miała charakter koncen-tryczno-pasmowy. Większe jednostki osadnicze znajdowały się w pobliżu największych miast – Łodzi, Zgierza, Łęczycy - oraz wzdłuż najstarszych dróg: biegnącej z Łodzi, przez Zgierz w kierunku Łęczycy drogi krajowej DK91 oraz łączącej Łódź z Głownem w kierunku Łowicza drogi krajowej DK14 (Ryc. 4.11).

Badany obszar charakteryzuje się niskim oraz malejącym poziomem urbanizacji liczo-nym odsetkiem ludności zamieszkałej w miastach. Według danych Banku Danych Lokalnych GUS w 2004 roku w Ozorkowie, Głownie oraz Strykowie mieszkało jedynie 51.9% populacji analizowanych gmin. W wyniku migracji oraz ruchu naturalnego pod koniec 2014 roku łączna

190

liczba ludności wiejskiej przekroczyła łączną liczbę osób osiedlonych w badanych miastach, a współczynnik urbanizacji zmalał do 48,1%.

Ryc. 4.11 Rozmieszczenie sieci osadniczej badanych gmin powiatu zgierskiego w 2011 roku

Źródło: opracowanie własne na podstawie NSP 2011 udostępnionego w Banku Danych Lokalnych GUS

W ostatnich dziesięcioleciach badane jednostki osadnicze podlegały silnym procesom su-suburbanizacji demograficznej wyrażone spadkiem liczby udziału ludności miejskiej w całko-witej populacji (Jakóbczyk-Gryszkiewicz i in. 2010). Spadek współczynnika urbanizacji cha-rakteryzowało przy tym całe województwo łódzkie. Stopniowe zatrzymanie rozwoju lub regre-sję miast małych, w których liczba ludności nie przekraczała 20000 osób, obserwowano od lat sześćdziesiątych XX wieku. W późniejszych latach zaobserwowano również spadek ludności w miastach dużych i średniej wielkości (Liszewski 2001). Siła tych procesów uzależniona była jednak bezpośrednio od odległości danej miejscowości do rdzenia metropolii (Jakóbczyk-Gryszkiewicz i in. 2010). Spośród badanych jednostek administracyjnych typu wiejskiego naj-silniejszym procesom w latach 1997-2007 podlegała gmina Zgierz (Jakóbczyk-Gryszkiewicz i in. 2010). Był to jeden z kierunków migracji w kolejnych przedziałach czasowych, coraz czę-ściej wybieranych przez mieszkańców Łodzi (Jakóbczyk-Gryszkiewicz i in. 2010). W tym sa-mym czasie peryferyjnie położone w stosunku do Łodzi gminy wiejskie Parzęczew i Głowno wciąż odnotowywały ujemne saldo migracji (Jakóbczyk-Gryszkiewicz i in. 2010).

W skali miejscowości największe dodatnie zmiany liczby ludności w latach 2002-2011 odnotowano w jednostkach osadniczych tradycyjnie uznawanych za

letniskowo-191

wypoczynkowe. Należy przy tym wyróżnić dwa obszary koncentracji tych zmian. Pierwszy znajdował się w sąsiedztwie miejscowości Sokolniki-Las na pograniczu gminy Ozorków i Zgierz. Drugi obszar urbanizacji demograficznej wystąpił na południe w odniesieniu do auto-strady A-2 w gminach Zgierz oraz Stryków (Ryc. 4.12).

Jednocześnie w latach 2002-2011 w gminach miejskich badanego obszaru zaobserwo-wano postępującą depopulację wynikającą zarówno z procesów naturalnych jak i z odpływu migracyjnego. Poza jednostkami miejskimi spadki powyżej 10 os./km2 wystąpiły w Leźnicy Wielkiej w gminie Parzęczew oraz Dąbrówce Strumiany w gminie Zgierz. W pierwszym przy-padku ubytek ludności wynikał z restrukturyzacji zlokalizowanej w tej miejscowości jednostki wojskowej, w drugim mógł być konsekwencją planowanego połączenia drogi S-14 z autostradą A-2 oraz sąsiedztwa dużych zakładów przemysłu wydobywczego i mineralnego (Ryc. 4.12).

Ryc. 4.12 Gęstość zmiany zaludnienia w badanych gminach powiatu zgierskiego w latach 2002-2011 Źródło: opracowanie własne na podstawie NSP 2011 udostępnionego w Banku Danych Lokalnych GUS

Oprócz urbanizacji demograficznej badane gminy podlegały dynamicznym i zróżnicowa-nym przestrzennie procesom urbanizacji ekonomicznej. Badania oparte na wynikach spisów powszechnych z 1988 oraz 2002 roku, przeprowadzone między innymi przez Jakóbczyk-Gryszkiewicz i in. (2010), wykazały spadek odsetka osób zatrudnionych w rolnictwie w połu-dniowej oraz centralnej części gminy Zgierz oraz w połupołu-dniowej części gminy Stryków. W tym

192

samym czasie na obszarach położonych peryferyjnie, takich jak gmina Parzęczew, Głowno, Ozorków oraz w północnej części gminy Zgierz, zmiany te nie były znaczące. W południowej części badanego obszaru procesy urbanizacji ekonomicznej odzwierciedlały się również w do-jazdach do pracy w przeliczeniu na 100 osób w wieku produkcyjnym. W 2006 roku największe współczynniki dojazdów odnotowano w gminach sąsiadujących z Łodzią oraz w mniejszym stopniu z innymi najbliższymi większymi ośrodkami miejskimi, np. Zgierzem oraz Łęczycą. Jednocześnie położone peryferyjnie Głowno wraz z gminą wiejską Głowno, podobnie jak w przypadku odsetka osób zatrudnionych w rolnictwie, zdawały się nie podlegać w znacznym stopniu procesom urbanizacji (Jakóbczyk-Gryszkiewicz i in. 2010).

W aspekcie przestrzennym w literaturze podkreślano wzrost nie tylko liczby nowych bu-dynków, lecz również wzrost ich powierzchni użytkowej na badanym obszarze (Jakóbczyk-Gryszkiewicz i in. 2010). Tempo zmiany liczby mieszkań oddanych do użytku w 2007 roku w odniesieniu do 1995 roku było znacznie wyższe w jego gminach wiejskich oraz częściach wiej-skich gmin miejsko-wiejskich. Było również uzależnione od odległości do rdzenia metropolii. Maksymalną wartość 182,5% tempo to przyjęło w gminie wiejskiej Zgierz. Jednocześnie w gminie tej przeciętna powierzchnia użytkowa domu w badanym okresie wzrosła o 27%. Urba-nizacji przestrzennej najsilniej podlegały miejscowości zlokalizowane w sąsiedztwie Lasu Ła-giewnickiego oraz Grotnik, między innymi Stare Łagiewniki, Skotniki, Ciosny i Imielnik, Dą-brówka Strumiany (Jakóbczyk-Gryszkiewicz i in. 2010). Głównymi jej aktorami byli natomiast Łodzianie, stanowiący w latach 2003-2008 średnio 45% wszystkich inwestorów ubiegających się o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę. Badania urbanizacji przestrzennej pokazały również, że niektóre obszary położone najbliżej rdzenia – miasta Łodzi - cechowały się w 2007 roku niewielkimi zmianami liczby mieszkań. Świadczyć to mogło o dojrzałości zachodzących na tym obszarze procesów urbanizacyjnych. Przylegające do nich miejscowości położone mię-dzy innymi w południowej części Zgierza i w południowej części gminy Stryków rozwijały się za to niezwykle dynamicznie, na co wskazywały zarówno badania zmiany liczby mieszkań od-danych do użytku w latach 1988-2002, jak również liczby wyod-danych pozwoleń na budowę w latach 2003-2008. Istotnym czynnikiem rozwoju urbanizacji przestrzennej była również do-stępność miejscowości do głównych dróg badanego obszaru biegnących między innymi w kie-runku Ozorkowa oraz Strykowa (Jakóbczyk-Gryszkiewicz i in. 2010). Ważnym czynnikiem wpływającym na zróżnicowanie przestrzenne liczby wydawanych pozwoleń na budowę była również atrakcyjność przyrodnicza danego miejsca oraz obecność istniejących już miejscowo-ści wypoczynkowych, takich jak Sokolniki czy Grotniki (Jakóbczyk-Gryszkiewicz i in. 2010). W przypadku Parzęczewa, północnej części gminy wiejskiej Ozorków oraz Głowna do 2007

193

roku nie zaobserwowano znaczącego wzrostu nowych budynków. Można stąd wnioskować, że gminy te w niewielkim stopniu podlegały do 2008 roku procesom urbanizacji przestrzennej (Jakóbczyk-Gryszkiewicz i in. 2010).

W wyniku postępującej urbanizacji przestrzennej badanych gmin transformacji uległ układ przestrzenny miejscowości oraz ich cechy fizjonomiczne. W jednostkach osadniczych położonych w najbliższej odległości od Łodzi dominującym typem zabudowy w krajobrazie stała się zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna wypierając tradycyjną zabudowę zagrodową. W gminach sąsiadujących z obszarami atrakcyjnymi pod względem walorów przyrodniczych coraz częściej powstawała zabudowa willowa i rezydencjonalna. Na badanym obszarze w 2008 roku zabudowa tego typu skoncentrowana była przede wszystkim na granicy Łodzi oraz gminy wiejskiej Zgierz (Stare Łagiewniki, Łagiewniki Nowe) oraz w południowej części gminy wiej-skiej Ozorków. Wzrosła również przeciętna powierzchnia użytkowa przypadająca na jednego mieszkańca. Spośród badanych gmin w latach 2002-2008 powierzchnia ta najszybciej wzrastała w gminie Zgierz, Stryków oraz Parzęczew (Jakóbczyk-Gryszkiewicz i in. 2010).

Wraz z przekształceniami struktury demograficznej, gospodarczej i przestrzennej gmin znajdujących się w Łódzkim Obszarze Metropolitalnym zmianom uległa również struktura spo-łeczna poszczególnych miejscowości. W 2008 roku gmina Zgierz jako jedyna spośród bada-nych gmin ŁOM charakteryzowała się większą liczbą ankietowabada-nych osób przybyłych po 1991 roku spoza gminy w odniesieniu do ludności zamieszkującej te tereny do 1991 roku. Przeważ-nie były to osoby zamieszkujące Łódź bądź pobliskie średPrzeważ-nie miasta, takie jak Zgierz. Zmieniły się również motywy podejmowanych decyzji o zmianie miejsca zamieszkania. O ile do 1991 roku były to głównie przyczyny rodzinne związane z zawieranymi związkami małżeńskimi lub przydziałem mieszkania, po 1990 roku coraz istotniejszą rolę zaczęły odgrywać cena nierucho-mości, cykl życia rodziny, uwarunkowania środowiskowe czy status społeczny i materialny poszczególnych osób (Jakóbczyk-Gryszkiewicz i in. 2010).

W odniesieniu do kategorii społeczno-materialnej struktura ta cechowała się mozaikowo-ścią i wynikała z atrakcyjności przyrodniczej oraz dostępności komunikacyjnej poszczególnych jednostek osadniczych. Do 2002 roku miała również charakter selektywny, migracje dotyczyły przeważnie lepiej usytuowanej grupy społecznej. O ile w 2002 roku osoby charakteryzujące się wysokim statusem społecznym i materialnym („białe kołnierzyki”) koncentrowały się na obrze-żach miast oraz w miejscowościach uznawanych za wypoczynkowe, w przypadku analizowa-nego obszaru grupa „niebieskich kołnierzyków” zajmowała przede wszystkim centra miast oraz najbliższą część strefy wewnętrznej ŁOM (Jakóbczyk-Gryszkiewicz i in. 2010).

194

4.2.3. Infrastruktura transportu

Obecny kształt infrastruktury transportu badanego terenu jest pochodną procesów osad-niczych kształtujących się na nim od początków państwa polskiego. Pierwsze wzmianki o prze-biegu szlaków handlowych w badanych gminach powiatu zgierskiego sięgają XIV wieku (Kulesza 2001). Przez obecne gminy Stryków oraz Zgierz poprowadzona została trasa od Prze-deczy przez Łęczycę, Stryków oraz Jeżów do Inowłodza (Kulesza 2001). Do końca XVIII wieku główne drogi badanego obszaru miały jednak charakter wyłącznie lokalny. Pierwsze ważniejsze drogi pocztowe pojawiły się na nim dopiero na przełomie XVIII oraz XIX wieku