Wczesne dzieciństwo obejmuje wiek niemowlęcy (do ukończenia pierwszego roku życia) i poniemowlęcy (od 1. r.ż. do 3. r.ż.). Jest to okres bardzo dynamicznych zmian w zakresie motoryki, procesów poznawczych i mowy. W następnych etapach rozwoju następuje doskonalenie sprawności i umiejętności nabytych właśnie we wczes-nym dzieciństwie.
Rozwój fizyczny i motoryczny
Rozwój postawy ciała, lokomocji i manipulacji przebiega zgodnie z dwoma głównymi kierunkami (prawami) rozwoju, które wyznaczają kolejność uzyskiwania określonych sprawności:
• cefalokaudalny – od głowy do kończyn dolnych, czyli wzdłuż osi ciała. Oznacza to, że dziecko najpierw podnosi główkę (ok. 2. m.ż.),
129
następnie samodzielnie obraca się w pozycji leżącej z pleców na brzuch (ok. 6. m.ż), w dalszej kolejności zaczyna raczkować i siadać bez pomocy. Na końcu rozwija się część nożna, dzięki czemu dziecko potrafi stać (ok. 9.m.ż.) i chodzić (12.-14. m.ż.). Dopiero w wieku poniemowlęcym uczy się wchodzić po schodach, jeździć na trójkołowym rowerku, potrafi skakać, biegać i stać na palcach;
• kierunek proksymodystalny oznacza, że rozwój następuje od osi ciała na boki, w związku z czym w pierwszej kolejności rozwijają się mięśnie położone blisko kręgosłupa, następnie mięśnie ramion i na końcu dłoni i palców, co umożliwia chwytanie przedmiotów i manipulację. Rozwój umiejętności chwytania przebiega przez trzy zasadnicze fazy: chwyt prosty (całą dłonią), chwyt nożycowy (przywodzenie kciuka do pozo-stałych palców) i chwyt pęsetkowy (ok. 8.-9. m.ż.).
W drugim roku życia rozwija się koordynacja wzrokowo-ruchowa, dzięki której dziecko potrafi operować przedmiotami pod kontrolą wzroku, a ponadto zdobywa wiedzę dotyczącą zastosowania i funkcji określonych przedmiotów. Stąd też drugi rok życia określany jest jako wiek manipulacji specyficznej, polegającej na dostosowaniu ruchów do kształtu przedmiotu, jego wielkości i przeznaczenia. Dzięki temu dzieci zdobywają umiejętność posługiwania się przedmiotami codzien-nego użytku (tzw. praksje).
Rozwój zabawy
Zabawa jest nie tylko główną formą aktywności dziecka we wcze-snym dzieciństwie, ale również najważniejszym czynnikiem wpływa-jącym na rozwój zarówno sprawności fizycznej, jak i funkcji poz-nawczych. Pierwsze zabawy pojawiają się już w wieku niemowlęcym. Są to zabawy manipulacyjne (swobodne czynności podejmowane przez dziecko dla przyjemności). Manipulacja w tym wieku ma charakter
130
niespecyficzny, czyli jest niezależna od funkcji przedmiotu. Podczas zabaw manipulacyjnych dziecko zapoznaje się z przedmiotami (naj-częściej są to zabawki). Poznanie to ma charakter polisensoryczny, czyli angażuje wszystkie zmysły. Dziecko nie tylko obraca w rękach dany przedmiot, ale również postukuje nim i wkłada do buzi.
W wieku poniemowlęcym manipulacja ma charakter specyficzny. Dziecko poznaje funkcje przedmiotów, czyli wie do czego służą i jak się nimi posługiwać. Na początku tego okresu używa tylko jednego przedmiotu (np. ciągnie za sobą samochodzik).
Innym rodzajem zabaw w wieku poniemowlęcym są zabawy
kons-trukcyjne, które prowadzą do określonego wytworu (babka z piasku,
wieża z klocków). Osiągnięcie określonego celu nie jest jednak dla dwu i trzylatka najważniejsze, liczy się nie tyle rezultat, ile samo działanie.
Pod koniec okresu wczesnego dzieciństwa pojawiają się zabawy
symboliczne, które możliwe są dzięki zdolności dziecka do
przywoły-wania nieobecnych przedmiotów i zjawisk, dzięki symbolom i znakom (tzw. funkcja symboliczna). Najprostsze zabawy symboliczne polegają na udawaniu działania w odniesieniu do samego siebie (np. rozmowa przez telefon-zabawkę). Następny etap to udawane działania w odnie-sieniu do innych (karmienie lalki). Bardziej złożona forma zabawy symbolicznej to łączenie kilku następujących po sobie czynności w logiczny ciąg (karmienie lalki, mycie i położenie do łóżeczka). Pod koniec wieku poniemowlęcego dziecko potrafi użyć przedmiotów zastępczych (np. łyżeczka zastępuje słuchawkę telefoniczną).
Rozwój mowy
Rozwój mowy realizuje się przez fazę tzw. wokalizacji, polegającej na gruchaniu i głużeniu (artykulacja samogłosek i spółgłosek) oraz
gaworzeniu (wypowiadanie sylab). Kolejne stadium to wypowiadanie
131
zniekształca wypowiadane słowa, choć zna ich prawidłową wymowę Następnie zaczyna tworzyć zlepki dwuwyrazowe, nie stosując reguł gramatycznych (mama, pić zamiast mamo, ja chcę pić). Pod koniec drugiego roku życia dziecko potrafi komunikować się za pomocą zdań
pojedynczych. Trzylatek wymawia słowa bez zniekształceń fonetycznych
i buduje zdania zgodnie z regułami gramatycznymi. W tym wieku widoczne są różnice związane z płcią. Dziewczynki nie tylko wcześniej zaczynają mówić, ale budują dłuższe zdania niż chłopcy. Mowa dwu i trzylatka spełnia przede wszystkim funkcję ekspresywną (wyrażanie emocji i przeżyć) oraz impresywną (próba wywierania wpływu na słu-chacza).
Rozwój emocjonalny i społeczny
Emocje dzieci w wieku niemowlęcym i poniemowlęcym charakte-ryzują się dużą intensywnością i zmiennością. Ich nastrój łatwo ulega zmianom pod wpływem różnych bodźców, nie tylko zewnętrznych, ale i wewnętrznych, takich jak zmęczenie i głód. Takie wahania w zakresie przeżyć emocjonalnych określa się jako labilność emocjonalną. Wynika ona głównie z niedojrzałości układu nerwowego, w którym występuje przewaga procesów pobudzania nad hamowaniem.
Bardzo ważnym osiągnięciem rozwojowym w sferze emocjonalnej między 2. a 3. rokiem życia jest pojawienie się uczuć złożonych, takich jak duma, zazdrość, wstyd, poczucie winy, zakłopotanie, będących efe-ktem procesu socjalizacji.
Rozwój społeczny we wczesnym dzieciństwie uwarunkowany jest głównie częstością kontaktów społecznych. W tym wieku bowiem dzieci przejawiają zainteresowanie rówieśnikami. Na tym etapie rozwoju nie potrafią jednak ze sobą współpracować. Przebywając w tym samym miejscu (np. w piaskownicy lub na placu zabaw) bawią się równolegle, czyli oddzielnie, niezależnie od siebie.
132